“ဟင္းစား ႏွင္႔ ကြန္ခ်က္”(စိုးမင္း)

          ပုဂံနားက ဘုန္းေတာ္ျပည့္ရြာကေလးမွာ ဆယ္တန္းကို ငါးဘာသာဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္တဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ရွိပါသတဲ႔။ ေဆးေက်ာင္းအမွတ္မွီေသာ္ျငား ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္လို႔ အကူအညီရွာေနရင္း ေဖာင္ေဒးရွင္းတခ်ဳိ႕ဆီကို ေလွ်ာက္လႊာတင္ထားဆဲ တကၠသိုလ္၀င္ခြင္႔ေတြ ေလွ်ာက္ရေတာ႔မယ္ဆိုေတာ႔ ခမ်ာကေလး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပဲ မအိပ္ႏိုင္မစားႏိုင္ျဖစ္ေနရွာတယ္ လို႔ သိရပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္တာကေတာ႔ အႀကီးႀကီးေပါ႔။ သူ႔ခြန္သူ႔အားနဲ႔က်ျပန္ေတာ႔လည္း မမွီတဲ႔ပန္းဆိုေတာ႔ တုံးခုလို႔ လွမ္းမွပဲ နီးစပ္ႏိုင္လိမ္႔မယ္။ ခက္တာက ေဆးေက်ာင္းသက္ကလည္း အရင္လို ငါးနွစ္နဲ႔ ဘြဲ႔အရ မဟုတ္ေတာ႔ပဲ ေနာက္ထပ္ တစ္ႏွစ္တိုးလာျပန္ေရာ။ ဇနပုဒ္ကေလးကေန တရပ္တေက်းသြား ပညာရွာရမွာျဖစ္ေလေတာ႔ ေနေရးစားေရးေတာင္ ေတာ္ေတာ္ရုန္းယူရဦးမယ္႔ အေျခအေန။
ဒီလိုနဲ႔ နီးစပ္ရာေတြကတဆင္႔ ေနရာတကာ စပ္စပ္စပ္စပ္ အကုန္ပါ မုန္လာ လုပ္ေနသူ ကိုယ္႔ဆီေရာက္လာေတာ႔ ေၾကာ္ျငာ၀င္ၿပီး စပြန္ဆာေခၚေပးရမလို ျဖစ္ေနတုန္းမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္မိေတာ႔ ဟင္းစားကေလး တစ္ခြက္တခ်က္ေတာ႔ ေပးရတာ အပန္းမႀကီးပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ေရရွည္နပ္မွန္ဖို႔ရာအတြက္ဆိုရင္ေတာ႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ၀မ္းစာရွာတတ္ေအာင္ ကြန္ခ်က္ကေလးတစ္ကြက္ႏွစ္ကြက္ပါ ျပထားေပးဖို႔လိုမယ္ လို႔ထင္ပါတယ္။ သူမ်ားေပးစာကမ္းစာေလးထိုင္စား၊ ကုန္သြားေတာ႔ ေနာက္ဘယ္သူေပးနိုင္ဦးမလဲ ထပ္ရွာဆိုတဲ႔ ခပ္ညံ႔ညံ့လူငယ္တစ္ေယာက္ မျဖစ္ရေလေအာင္ ေစတနာနဲ႔ ေျပာပါတယ္။ ခ်ဳိးခ်ဳိးဖဲ႔ဖဲ႔ေတာ႔ မေျပာရက္ပါဘူး။ ကေလးနဲ႔ေတြ႔ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး စကားစျမည္ ေမးျမန္းေျပာဆိုျဖစ္ရင္ေတာ႔ ေကာင္းသားေပါ႔။ သို႔ေသာ္လည္း ပုဂံ နဲ႔ အမ္း လမ္းခ်င္းမွ မတူတာ၊ လူခ်င္းလည္း ဘယ္ေတြ႔နိုင္ပါ႔မလဲ ကိုေခ်ာႏြယ္ရယ္ ေနာ႔။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒီက ဘိုးေတာ္ႀကီးလည္း အင္တာနက္ကေန မေနာနဲ႔ ေရးလႊတ္လိုက္ပါတယ္။ သားေတာ္ႀကီးလည္း အဲသည္ဘက္က အာရုံကေလးနဲ႔ လွမ္းဖတ္ေပေတာ႔။
          အရင္ဆုံး သိခ်င္တဲ႔ေမးခြန္းကေတာ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ေဆးေက်ာင္းတက္ခ်င္ရသလဲ ဆိုတာပါ။ ရထားၿပီးသား အမွတ္ေတြကို နွေျမာလို႔လား။ ေဆးေက်ာင္းက အမွတ္အျမင္႔ဆုံး မဟုတ္ေတာ႔တာေတာ႔ ၾကာလွပါၿပီ။ ဆရာ၀န္အလုပ္က လူရိုေသ ရွင္ရိုေသ ၀င္ေငြေကာင္းတဲ႔အလုပ္တစ္ခု မဟုတ္ေတာ႔တာလည္းပဲ ပေ၀သဏီကတည္းက။ ၀ါသနာပါလို႔ဆိုရင္ေတာင္ အဲသည္၀ါသနာကို အရင္းခံၿပီး အခ်ိန္ေတြ၊ ေငြေတြ၊ အားထုတ္မႈေတြ၊ စိတ္ရွည္သည္းခံမႈေတြ နဲ႔ ဘ၀တသက္တာလုံး ရင္းယူရမယ္႔ သေဘာရွိပါတယ္။ စိတ္ပ်က္သြားေအာင္ ေျပာတဲ႔သေဘာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ဆရာ၀န္အလုပ္ကို ဘ၀တက္လမ္းအေနနဲ႔ ထြက္ေပါက္တစ္ခုအေနနဲ႔ အားကိုးတႀကီး ဖမ္းဆုပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ႔ အဲဒါ ေကာက္ရိုးမွ်င္ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ကိုယ္႔ေျခေထာက္ေအာက္မွာ အမာခံတစ္ခုခု ေထာက္ကန္မထားႏိုင္ရင္ ျပန္ျမဳပ္သြားမွာစိုးလို႔ ေျပာတာပါ။ ဆရာ၀န္အငယ္ေတြ အားလုံးလိုလို အနည္းနဲ႔အမ်ား ပင္ပန္းႀကီးစြာ ရုန္းကန္ၾကရတာ ဘယ္သူ႔ကို ေမးေမး သိပါတယ္။ ၿပီးရင္ သည္ဘြဲ႔တစ္ခုတည္းနဲ႔လည္း ထမင္းအိုးက ေကာင္းေကာင္း မနပ္ခ်င္ေသးဘူး။ ေနာက္တစ္ဘြဲ႔ထပ္ရထားလည္း ဇာတ္လမ္းက မျပတ္ေသးဘူး။ ဘူးသီး ခရမ္းသီးမ်ားလို စိုက္သမွ် ပ်ဳိးသမွ် လန္းလန္းဆန္္းဆန္း ေ၀ေ၀ဆာဆာ အသီးအပြင္႔သန္တဲ႔အစားမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ သေဘာကိုက ႏွစ္ရွည္ပင္မ်ားနဲ႔ တူပါတယ္။ အဂၢိရတ္သမားမ်ား ဖိုထိုးၾကသလို ေရႊျဖစ္ဖို႔အေရး ေရႊေၾကြးေနရင္းနဲ႔ ရွိစုမဲ႔စုေရႊကေလးေတြ တက္တက္စင္သြားဦးမယ္။  ကေလးရဲ႕ဘ၀နဲ႔ဆိုရင္ေတာ႔ သင္႔ေတာ္တဲ႔ေရြးခ်ယ္မႈလို႔ မျမင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ဂရိပုံျပင္ထဲက အသီးနီနတ္သမီး ပါးဆီးယပ္လုလင္ကို ေျပာခဲ႔သလို “သင္႔မွာ လုံေလာက္တဲ႔ ဇြဲ၊ လုံ႔လ နဲ႔ သတၱိ ရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ႔ အမ်ားနဲ႔မတူ ထူးျခားတဲ႔ သူရဲေကာင္းလုလင္တစ္ေယာက္အျဖစ္ ကမၺည္း ေမာ္ကြန္းတြင္ရစ္ေအာင္ ငါ မစအံ႔။” လို႔ေတာ႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဆရာ၀န္အလုပ္ကို တကယ္၀ါသနာပါလို႔ တကယ္ႀကိဳးႀကိဳးစားစား စိတ္ထားျမတ္ျမတ္နဲ႔လုပ္ရင္ေတာ႔ တကယ္႔ သမာအာဇီ၀အစစ္မို႔ ထမင္းမစားပဲ ပီတိနဲ႔ ၀မ္း၀ႏိုင္ပါတယ္။ (ငတ္ေသတဲ႔ ဆရာ၀န္ေတာ႔ မရွိေပါင္)
          ၀ါသနာပါလြန္းလို႔ ေဆးေက်ာင္းကိုမွ မျဖစ္မေန တက္ခ်င္ပါတယ္ဆိုရင္ အရင္ဆုံးရွာရမွာက စပြန္ဆာ မဟုတ္ပါဘူး။ မေကြးမွာ ေနစရာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ခုကို အရင္ စီစဥ္ပါ။ အဲသည္ေနာက္မွာေတာ႔ ကိုယ္ရထားတဲ႔ ဆယ္တန္းအမွတ္ေတြကို ျပၿပီး စာသင္နည္းျပဂိုက္တစ္ေယာက္လုပ္ဖို႔ အဆက္အသြယ္ ရွာရပါလိမ္႔မယ္။ ဒီအခါမွာ နံမယ္ႀကီး ၀ိုင္းက်ဴရွင္ေတြက လခေကာင္းေကာင္းေပးလို႔ ဆြယ္လာႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔အတြက္ ေၾကာ္ျငာလည္းရ အလုပ္လည္းခိုင္းရင္းေပါ႔။ လက္မခံသင္႔ပါဘူး။ စီးပြားရွာဖို႔ သက္သက္ မဟုတ္ဘူး။ ေဆးေက်ာင္းတက္ဖို႔လည္း ရွိေသးတယ္ ဆိုတာ မေမ႔ပါနဲ႔။ ပိုက္ဆံရတဲ႔ဘက္ကို အားသာသြားရင္ ကိုယ္႔ပညာေရးဘက္မွာ ေရစုန္ေမ်ာသြားပါလိမ္႔မယ္။ ေဆးေက်ာင္းမွာ စာသင္ေပးခဲ႔တုန္းက က်ဴရွင္ဆရာတပည့္ေတြေလာက္ ကိုယ္႔ေက်ာင္းစာကိုယ္ စိတ္မ၀င္စားတဲ႔သူေတြ မရွိပါဘူး။ ပိုက္ဆံရေလ၊ ေက်ာင္းနဲ႔ကင္းကြာေလ။ ေနာက္ဆုံး ဘြဲ႔ရဖို႔ေတာင္ ျဖစ္ျဖစ္ျမည္ေအာင္ ဆယ္ႏွစ္ ဆယ္႔ငါးႏွစ္ တက္ယူရတဲ႔သူေတြ ရွိတယ္။ လူေတြရဲ႕သေဘာ လခေကာင္းေကာင္းေပးေလေလ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းခိုင္းခ်င္ေလေလ ဆိုတာ သတိထားပါ။ အခ်ိန္မတိုင္မီ လြယ္လြယ္ရတဲ႔ ပိုက္ဆံဆိုတာ လူကိုပ်က္စီးေစပါတယ္။ ျဖစ္သင္႔တာကေတာ႔ ေနစားရိတ္ စားစားရိတ္ သင္႔တင္႔ရုံ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စေလာက္သာ လက္ခံၿပီး ကိုယ္႔အတြက္ စာဖတ္ခ်ိန္ မက်န္က်န္ေအာင္ ခ်န္ပါ။
          မျပည့္စုံသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေဆးေက်ာင္းတက္တဲ႔သက္တမ္းတေလွ်ာက္မွာ ရင္ဆိုင္ရမယ္႔ အခက္အခဲေတြ၊ မ်က္ႏွာငယ္စရာေတြ ေျပးလို႔မလြတ္ေအာင္ ေတြ႔ရပါလိမ္႔မယ္။ အဲသည္အခါမွာ ေရွာင္ဖို႔တိမ္းဖို႔လည္း မႀကဳိးစားပါနဲ႔။ ေခါင္းငုံ႔ဦးညႊတ္ အရႈံးေပးဖို႔လည္း မစဥ္းစားပါနဲ႔။ အဲသည္ခါးသီးမႈေတြက ေဆးဘက္၀င္ပါတယ္။ ခြန္အားအျဖစ္ အသုံးခ်ပါ။ အဲဒါ ဆင္းရဲနိမ္႔က်တဲ႔သူေတြအတြက္ ဘ၀ကေပးတဲ႔ ေလ်ာ္ေၾကးလက္ေဆာင္ပါ။ ခ်မ္းသာျပည့္စုံတဲ႔သူေတြ မရႏိုင္တဲ႔ အခြင္႔အေရးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေတြကို ဘယ္လိုခြန္အားျဖစ္ေစမလဲ ဆိုရင္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကေတာ႔ ကိုယ္က်င္႔တရား နဲ႔ ရိုးေျဖာင္႔ေသာစိတ္ရင္း ပါပဲ။ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀သူေတြဟာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူေတြကို ေငြေၾကးအားကိုးနဲ႔ အႏိုင္ယူတဲ႔အခါ ရွိတတ္စၿမဲပါ။ လူဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆင္းရဲဆင္းရဲ ကိုယ္က်င္႔တရားကို ေစာင္႔ထိန္းထားသေရြ႕၊ စိတ္ရင္းေစတနာမွန္ နဲ႔ ဆက္ဆံေပါင္းသင္းေနသေရြ႔၊ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေတြ အလိုလို ျဖစ္ေပၚေနပါတယ္။ သိမ္ငယ္နိမ္႔က်တဲ႔စိတ္လည္း မခံစားရပါဘူး။ ဆင္းရဲတဲ႔မာနဆိုတာ အဲသည္က ျဖစ္လာတာပါ။ တကယ္လို႔မ်ား ကိုယ္႔ရဲ႕စာရိတၱကို ခ်မ္းသာတဲ႔သူဆီမွာ ေငြေၾကးနဲ႔ ေရာင္းစားမိၿပီဆိုရင္ေတာ႔ တသက္လုံး နလန္မထူပဲ သူမ်ားလက္ေအာက္မွာ အႏိုင္က်င္႔ခံရေတာ႔မယ္ လို႔ မွတ္ယူေစခ်င္ပါတယ္။ အထူးသျဖင္႔ ဆင္းရဲၿပီး ရုပ္အဆင္းလွပတဲ႔ မိန္းကေလးေတြမွာ ကိုယ္က်င္႔တရားနဲ႔မွ မထိန္းသိမ္းႏိုင္ရင္ ဘ၀တန္ဖိုးမဲ႔သြားတာကို ျမင္ဖူးၾကပါလိမ္႔မယ္။ ေနာင္ကို ပိုက္ဆံရွိလာတဲ႔အခါ အကုန္ျပန္၀ယ္လို႔ ရတာေပါ႔ လို႔ ဆင္ေျခေပးၾကေပမယ္႔လည္း ျပန္၀ယ္လို႔ရတာ အစစ္မဟုတ္ေတာ႔ပဲ အတုႀကီးဆိုတာကို သတိမထားမိၾကပါဘူး။
          ဘာမွမရင္းရင္ ဘာမွမရဘူးဆိုတဲ႔ ေလာကႀကီးထဲမွာ ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္တဲ႔အတြက္ ေပးဆပ္ရင္းႏွီးလိုက္ရတာေတြလည္း ရွိပါလိမ္႔မယ္။ ဆရာ၀န္မျဖစ္ခင္ စား၀တ္ေနေရးအတြက္လည္း အဲလိုပဲ အလဲအလွယ္သေဘာမ်ဳိး ရင္းလိုက္ရတာ အနစ္နာခံလိုက္ရတာေတြ ရွိမွာေပါ႔။ ကိုယ္က မျပည့္စုံတဲ႔အတြက္ ေငြေၾကးဆိုတာ အၿမဲတမ္း လိုအင္မွာျပေနမွာပဲ။ အဲသည္ေငြေၾကးအတြက္ စာရိတၱကို မရင္းနဲ႔လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မွာထားခဲ႔သလိုပါပဲ။ ကိုယ္႔ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ကိုလည္း ရင္းမပစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ေငြေနာက္လိုက္ၿပီး လမ္းေပ်ာက္သြားတဲ႔သူေတြ အမ်ားႀကီး မဟုတ္လား။ ကိုယ္႔မ်က္စိေရွ႕မွာ ေျဖာင္႔ျဖဴးေနတဲ႔ ပညာေရးပန္းတိုင္ႀကီး ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတိုင္း ငါဘယ္ဘက္ကို လမ္းေခ်ာ္ေနၿပီလဲလို႔ သံလိုက္အိမ္ေျမွာင္ကေလးနဲ႔ ၾကည့္သလို ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္သုံးသပ္ေနဖို႔လည္း လိုအပ္ပါတယ္။ ဆင္းရဲလို႔ ေက်ာင္းစားရိတ္မတတ္နိုင္လို႔ ေဆးေက်ာင္းကထြက္သြားရတဲ႔သူ၊ ဆရာ၀န္ျဖစ္မသြားတဲ႔သူ မေတြ႔ဖူးေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ခ်မ္းသာလို႔၊ နံမည္ေက်ာ္ၾကားလို႔၊ တျခားနယ္ပယ္တစ္ခုခုမွာ ၀က္၀က္ကြဲေအာင္ျမင္ေနလို႔ (ေျပာၾကတာပဲေလ) ဆရာ၀န္အလုပ္ကို စြန္႔ခြာသြားတဲ႔သူေတြေတာ႔ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဆရာ၀န္အလုပ္ရဲ႕ ျပႆနာဟာ ေဆးေက်ာင္းတက္ေနဆဲကာလမွာထက္ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အလုပ္၀င္တဲ႔အခါမွာ ပိုခက္ခဲပါတယ္။ သစ္ခြပန္း သဇင္ပန္းကေလးမ်ားလို အပင္ျမင္႔ျမင္႔ ဥတုေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔မွ လန္းလန္းလွလွ ပြင္႔ၾကတဲ႔အမ်ဳိးပါ။ ေျမဇာျမက္ျခဳံေပၚမွာ ေရအိုင္ဗြက္ႏြံထဲမွာ မပြင္႔ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ အျမန္ဆုံး ကိုယ္႔ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကဳိးစားခ်င္တဲ႔သူေတြအဖို႔ ေရြးခ်ယ္ဖို႔ မသင္႔ေတာ္ပါဘူး။ ၀င္မိရင္လည္း ျပန္လွည့္လို႔မရဘူး။ ဖ်ာလိပ္ေခါင္းထဲ၀င္တိုးတဲ႔ေခြးလိုပဲ။ (ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုယ္ ႏႈိင္းရတာ အသည္းနာလိုက္တာ)
          ေရွ႕ေနေမာင္ကံ တစ္ၾကံတစ္က်ပ္ဆိုတဲ႔ ဖိုးပါႀကီးလိုပဲ အလကားမတ္တင္း အၾကံေကာင္းဥာဏ္ေကာင္း ေပးရမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ သည့္ထက္ပိုၿပီး ေရြးခ်ယ္စရာ အခြင္႔အလမ္းလည္းေပါ၊ တက္လမ္းလည္း ေရေရရာရာရွိ၊ ဆူလြယ္နပ္လြယ္၊ စားခ်င္စဖြယ္ နည္းလမ္းကေလးတစ္ခု နမူနာျပခ်င္ပါတယ္။ နိုင္ငံျခားဘာသာတကၠသိုလ္မွာ အဂၤလိပ္စာအဓိကနဲ႔တက္ပါ။ မႏၱေလးမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ ပိုေတာင္ေပါေသး။ ေက်ာင္းတဘက္နဲ႔ ဆယ္တန္းကေလးေတြကို အဂၤလိပ္စာျပပါ (သူတို႔လည္းတတ္ ကိုယ္လည္းတတ္)။ ေက်ာင္းၿပီးသြားလို႔ ကိုယ္တိုင္ ေရပက္မ၀င္ ေျပာတတ္ဆိုတတ္ရွိလာတဲ႔အခါ ဧည့္လမ္းညႊန္လုပ္ပါ။ ကိုယ္႔ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ ရပ္ႏိုင္တဲ႔အခါ ေျခလွမ္းဆက္လွမ္းဖို႔ ႀကဳိးစားပါ။ ကြန္ျပဴတာ၊ စာရင္းအင္း၊ တျခားဘာသာစကား အတတ္ပညာတစ္ခုခုနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာအ၀န္းအ၀ိုင္းကို ၀င္ဆန္႔နိုင္မယ္႔ အသက္ေမြးမႈ တစ္ခုခုကိုေျပာင္းပါ။ ေရာက္ေလရာေနရာတိုင္းကို ေျခကုပ္ယူၿပီး သူ႔ထက္ပိုျမင္႔တဲ႔ အဆင္႔တစ္ခုခုကို ေရာက္ေအာင္ တစ္လွမ္းခ်င္း ရဲရဲ၀ံ႔၀ံ႔တက္သြားပါ။ အဲဒီဘက္ လမ္းေၾကာကေတာ႔ ဆရာ၀န္အလုပ္ထက္စာရင္ အသြယ္သြယ္ေသာ ေရြးခ်ယ္စရာ ထြက္ေပါက္ေတြ ရွိပါလိမ္႔မယ္။ စာသင္ႏွစ္အားျဖင္႔လည္း သိပ္မၾကာဘူး။ အေရးႀကီးတာက ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ သူမ်ားထက္ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္ေနေအာင္ ႀကဳိးစားဖို႔ပါ။ ေငြေၾကးဥစၥာပစၥည္းဆုံးရႈံးတာထက္ အခ်ိန္ေတြ အလဟႆဆုံးရႈံးရတာ ပိုနစ္နာတယ္။ အဲဒီထဲမွာမွ အက်င္႔သီလဆုံးရႈံးရတာဟာ အနစ္နာဆုံးပဲဆိုတာကေလးေတာ႔ မေမ႔ေအာင္ သတိထားေပါ႔။ အပိုေတြ ေျပာေနတာထင္ရင္ ကိုယ္ေတြ႔ၾကဳံရတဲ႔အခါ သိလာပါလိမ္႔မယ္။
          ဆရာ၀န္မွ ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆို ေနာက္ထပ္ေရြးခ်ယ္စရာ လမ္းတစ္ခုရွိပါေသးတယ္။ ေနေရးစားေရးကို နိုင္ငံေတာ္က အကူအညီယူေပါ႔။ စစ္ေဆးတကၠသိုလ္တက္လိုက္။ အျပင္ေဆးေက်ာင္း တက္တာထက္စာရင္ေတာ႔ ေနစရာအေဆာင္ရမယ္။ ပုံစံထမင္းစားရမယ္ (ခုေတာ႔ ေၾကြးမေၾကြး မသိေတာ႔ဘူး)။ အလုပ္၀င္ဖို႔ ဘြဲ႔လြန္တက္ဖို႔ ပိုၿပီး ေရေရရာရာ ရွိတယ္။ ကိုယ္႔ဘက္ကျပန္ေပးရမွာ တစ္ခုေတာ႔ ရွိတယ္။ အမိန္႔နာခံတတ္မႈ။ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာကိုက စစ္ပုံမက် မ၀င္ရ လို႔ ေရးထားသားပဲ။ စစ္သားဆိုတာ စစ္စည္းကမ္းနဲ႔ ေနရမွာပဲ။ သူမ်ားဆီက အေထာက္အပံ႔မယူ၊ အိမ္ကလည္း ပံ႔ပိုးစရာ မလိုတာမို႔ ကိုယ္႔ဒူးကိုယ္ခၽြန္ခ်င္တဲ႔သူေတြအတြက္ သင္႔ေတာ္ပါတယ္။ ေယာက်ၤားေလးျဖစ္ေနတဲ႔အတြက္ စစ္အင္ဂ်င္နီယာတကၠသိုလ္တို႔ စစ္တကၠသိုလ္တို႔ကိုလည္း ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ႔ကေလးေတြကို သူမ်ားေတြထက္ အိမ္ကေငြပိုပို႔ေပးရတာေတြလည္း ျမင္ဖူးပါတယ္။ သူတို႔မွာလည္း အပိုကုန္က်စားရိတ္ေတြ မေသးလွဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ကိုယ္တိုင္တက္ဖူးတဲ႔သူေတြနဲ႔ တိုင္ပင္တာ အေကာင္းဆုံးပါ။
          တကယ္လို႔မ်ား ေဆးေက်ာင္းတက္ခ်င္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းဟာ ႀကီးပြားတိုးတက္ခ်င္လို႔၊ ဆင္းရဲတြင္းက လြတ္ကင္းခ်င္လို႔ဆိုတဲ႔ ဆႏၵေတြရွိမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေ၀႔၀ိုက္မေနပဲ ကိုယ္လိုရာကို တိုက္ရိုက္တူရူ ႀကဳိးစားယူေစခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ စီးပြားေရးေလာကထဲကို ေျခစုံပစ္၀င္ၿပီး စီးပြားေရးအျမင္က်ယ္က်ယ္နဲ႔ တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း ရွာပါ။ ကိုယ္႔မွာျဖင္႔ အရင္းအႏွီး မရွိပဲနဲ႔ ပုဏၰားဘကြန္း၀တၳဳ အလြတ္က်က္ၿပီး သူေဌးဆုပန္တာ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္လွခ်ည္ရဲ႕ လို႔ မေအာင္႔ေမ႔ပါနဲ႔။ ကိုယ္႔မွာ ခ်ဳိ႔တဲ႔အားနည္းတဲ႔ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ေတြကို ကံ၊ ဥာဏ္၊ ၀ီရိယနဲ႔ျဖည့္မွသာ ျပည့္စုံလာပါလိမ္႔မယ္။ ဆင္ေျခဆင္လက္နဲ႔ ျဖည့္လို႔ကေတာ႔ ဟာၿမဲဟာေနဦးမွာပါ။ အရင္းအနွီးမရွိလို႔၊ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ အသိုင္းအ၀ိုင္း မရွိလို႔၊ ကူညီမစမယ္႔သူ မေတြ႔လို႔ ဘယ္လိုအေၾကာင္းမ်ဳိးကိုပဲျပျပ အေၾကာင္းလည္းမထူး၊ အက်ဳိးလည္းမထင္ပါဘူး။  ဘာမွမရွိပဲ အကုန္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္တာမွ ကိုယ္႔အစြမ္းအစစစ္စစ္ မဟုတ္ဘူးလား။ ခိုင္းႏႈိင္းစရာ ဥပမာ သာဓကေတြ တပုံတပင္ရွိၿပီးသားပါ။ ကိုယ္က တကယ္ယုံၾကည္ဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားေလာက္တုန္းက အလုံမွာေနတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းအိမ္သြားလည္တဲ႔အခါ သူတို႔လမ္းထိပ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးမွာ လက္ဖက္ရည္လိုက္တိုက္ပါတယ္။ ဆိုင္ကေလးက ေသးေပမယ္႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ နိုင္ငံျခားေရစီးေၾကာင္းေတြေခတ္မွာ ဆိုင္ရွင္ႀကီးရဲ႕သား လူငယ္လူရြယ္ေတြ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ ေလးငါးဆယ္နွစ္ထြက္ အလုပ္လုပ္ၾက၊ ေငြေၾကးေတြ စုမိေဆာင္းမိၾကတယ္ဆိုေပမယ္႔ သူတို႔မိသားစုမွာ ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲမသြားပါဘူး။ တကယ္တမ္း မ်က္လွည့္ျပလိုက္သလို စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ အုန္းအုန္းထၿပီး ႀကီးပြားသြားတာကေတာ႔ ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ႔လို႔ မဟုတ္ပဲ မိဘလက္ငုတ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးကို အင္တိုက္အားတိုက္ ႀကဳိးစားေရာင္းလာတဲ႔အခါမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုင္ခြဲေပါင္းမ်ားစြာကို အလုပ္သမားရာနဲ႔ခ်ီၿပီး စီမံခန္႔ခြဲရင္း သူတို႔ဆိုင္ရွိေနတဲ႔အတြက္ နဂိုကေျခာက္ကပ္ကပ္ရွိခဲ႔တဲ႔ အိမ္နီးနားခ်င္းရပ္ကြက္ကေလးပါ ေစ်းဆိုင္တန္းကေလး ျဖစ္လာၿပီး အိမ္ေစ်းေျမေစ်းေတြေတာင္ ထိုးတက္သြားပါသတဲ႔။ ရန္ကုန္မွာ လက္ဖက္ရည္ေရာင္းရတာ ဂ်ပန္မွာ အလုပ္လုပ္ရတာထက္ သာတယ္ မသာတယ္ ေမးစရာေတာင္ မလိုေတာ႔ဘူး။ မင္းလမ္းက ရခိုင္မုန္႔တီဆိုင္ကေလး RC 2 ေရွ႕မွာ ဘယ္လိုဆိုင္ႀကီးျဖစ္လာတယ္ဆိုတာလည္း ရန္ကုန္သူ ရန္ကုန္သားတိုင္း သိၾကပါတယ္။ ႀကီးပြားခ်မ္းသာဖို႔ အခြင္႔အလမ္းဆိုတာ နိုင္ငံျခားထြက္ႏိုင္မွ မဟုတ္ဘူး။ ျပည္တြင္းက ခရိုနီေတြအျဖစ္ ပါ၀ါရွိတဲ႔သူေတြနဲ႔ ကပ္ၿပီး ကတုံးေပၚထိပ္ကြက္ႏိုင္မွလည္း မဟုတ္ဘူး။ စည္း စံနစ္နဲ႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ ႀကဳိးစားအားထုတ္ရင္ ကံဆိုတာကို ေမ႔ပလိုက္လို႔ေတာင္ ရသလိုရွိပါတယ္။ သူတို႔ခ်မ္းသာတာ လူမစြမ္းနတ္မၿပီး ကံေကာင္းရုံ သက္သက္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ အလုပ္ခြင္ထဲမွာ သြားထိုင္ၾကည့္ေနရုံနဲ႔ အကဲခတ္လို႔ ရပါတယ္။
          သြားပါမ်ားမွ ခရီးေရာက္သတဲ႔။ ရပ္ေနရင္ေတာ႔ ဘယ္မွ မေရာက္ေတာ႔ပါဘူး။ ဆယ္တန္းေအာင္တုန္းက ရတဲ႔အမွတ္ေတြကို ျပန္ကာလွန္ကာတြက္ၿပီး အဲဒါႀကီးႏွေျမာလို႔ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူးဆိုရင္ ကိုယ္႔ဘ၀ဟာ အဲသည္ေလာက္ အမွတ္အမ်ားႀကီးနဲ႔ ဆယ္တန္းက မတက္ပဲ က်က်န္ေနတာနဲ႔ ဘာမွ မထူးပါလား လို႔ သတိျပဳလိုက္ပါ။ တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္႔အေျခအေနနဲ႔ သည္လိုအမွတ္ေတြရလာေအာင္ ဘယ္လို ႀကဳိးစားလာခဲ႔ရသလဲ။ အဲလိုဇြဲလုံ႔လမ်ဳိးနဲ႔ ဘ၀ခရီးကို ေျခလွမ္းမွန္မွန္ ဆက္ေလွ်ာက္သြားရင္ ဘာကိုမွလည္း ေၾကာက္စရာမလိုေတာ႔ဘူး။ ဘယ္သူ႔အကူအညီ အေစာင္အမ မွလည္း ေမွ်ာ္ကိုးေနစရာ မလိုေတာ႔ဘူး။ မရွိလို႔ မျပည့္စုံလို႔ ဆင္းရဲခ်ဳိ႕တဲ႔လို႔ အားငယ္ေနမယ္႔အစား အဲဒီဟာကြက္ေတြကေန ခြန္အားအျဖစ္ ေမြးယူႏိုင္ေအာင္ ကြန္ခ်က္ျပရင္း အားေပးစကားေျပာလိုက္ရပါတယ္။ ဟင္းစားရတဲ႔အခါက်ရင္လည္း တစ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္ ေပးရေသးတာပ။ စာဖတ္သူမ်ားကိုလည္း အလွဴေငြမ်ား ပက္ပက္စက္စက္ႀကီး လက္ခံေနၿပီျဖစ္ပါေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါးအပ္ပါတယ္။