ပိုျပီထင္လို႕

၀လံုးေလးကုိ ၀ိုင္း၀ိုင္းေရးမယ္(ေရးသားသူ- ထားထားျမင့္)

ရွားရွားပါးပါး မနည္းလိုက္ရွာ၀ယ္ထားရေသာ ေလးေၾကာင္းမ်ဥ္းစာအုပ္ေပၚမွာ ဂ်က္ဆီကာက ၀လံုးမ်ားကို ဂ႐ုတစိုက္ေရးေနပါသည္။ ၀ိုင္းစက္ေနေသာ ျမန္မာအကၡရာမ်ားကုိ လွလွပပေရးႏိုင္ရန္ ၀လံုးကို ေသခ်ာေရးတတ္ဖို႔လိုၿပီး ေလးေၾကာင္းမ်ဥ္းႏွင့္ေရးမွ လက္ေရးပိုလွမည္ဟု ဂ်က္ဆီကာ၏ ျမန္မာစာဆရာမက ေျပာထားသည့္အတြက္ျဖစ္သည္။

“ဒီစာလံုးေလးေတြကုိ က်င့္ေနတာျမင္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘာလဲလို႔ ေမးၾကတယ္။ အဲဒီက ၀ိုင္း၀ိုင္းလံုးေလးတစ္လံုးရယ္ ဆီမီးေကာ္လံလို အစက္ကေလးႏွစ္စက္က စကားတစ္လံုးရဲ႕အဓိပၸာယ္ကုိ ရွင္းျပလိုက္မွ သူတို႔အံ့ၾသသြားတယ္။ ဒီလိုဘာသာစကား တစ္ခုကိုသင္ရတာ ကၽြန္မေတာ့ ဂုဏ္ယူတယ္”

ျမန္မာစာကို ေျခာက္လသင္ၿပီး ျမန္မာစကားကို အေတာ္အတန္နားလည္ေနေသာ ဂ်က္ဆီကာကရွင္းျပပါသည္။ ဂ်က္ဆီကာက အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ၀ါရွင္တန္ဒီစီရွိဘာသာစကားေက်ာင္းတစ္ခုမွာျမန္မာစာသင္ၾကားေနတာ တစ္ပတ္ေတာင္မျပည့္ေသးပါ။

သခြတ္ပင္ရြာမွ အေမ့ေလ်ာ႔ခံလူစြမ္းေကာင္းမ်ား (ေရးသားသူ- ထြန္းခိုင္)

 

လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ခန္႔ကျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ကား ၁၉၈၃ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၁၁ ရက္ေန႔ ကိုစိုးၿငိမ္းသည္ သခြတ္ပင္ရြာမွ ရြာသားတစ္ဦးျဖစ္သည္။

ရာသီဥတုသာယာေသာ ထုိေန႔၏မနက္ ၇ နာရီခန္႔တြင္ ရန္ကုန္ျမစ္၀နားရွိ သခြတ္ပင္ရြာမွ အသက္ ၂၁ ႏွစ္အရြယ္ ကုိစိုးၿငိမ္းတစ္ေယာက္ ေန႔စဥ္လုပ္ငန္းျဖစ္ေသာ ငါးရွာရန္အတြက္ ျမစ္အတြင္းသို႔ ထြက္ခြာရန္ျပင္ဆင္ေနသည္။ ေရလုပ္သားေလးသည္ မၾကာမီ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း သူ႔ဘ၀အတြက္ ႀကီးမားသည့္ အလွည့္အေျပာင္းတစ္ခု ႀကံဳရေတာ့မည္ကုိ သူလံုး၀ထင္မထားခဲ့။

ေလွာ္တက္ႏွင့္ပိုက္ကြန္ကို ေလွေပၚတင္ကာ ျမစ္ထဲသို႔ထြက္လာခဲ့ၿပီးေနာက္ ေဒသ႐ိုးရာအစဥ္အလာအတိုင္း ေဘးကင္းေရး၊ ငါးမ်ားမ်ား ဖမ္းမိေရးအတြက္ ေစာင့္ေရွာက္သူမ်ားအား ရည္စူးၿပီး ဘိလပ္ေရပုလင္း၊ ဘဲဥတို႔ကိုေလွဦးတြင္တင္ကာ ပသလိုက္သည္။

ပူေဇာ္ပသခံရသူမ်ား၏ ေဆာင္မမႈေၾကာင့္ ဟုတ္၊ မဟုတ္ သူမသိ။ ဟုတ္သည္ဆိုပါကလည္း ေတာင္းသည့္ဆုႏွင့္ ရသည့္ဆု မတူခဲ့။ ထုိေန႔တြင္ သူရည္ရြယ္သလို ငါးမ်ားေတာ့ မဖမ္းမိခဲ့ဘဲ ရန္ကုန္ရွိ အာဇာနည္ဗိမာန္သို႔ လာေရာက္ ေဖာက္ခြဲခဲ့သည့္ေျမာက္ကိုရီးယားသူလွ်ဳိႏွစ္ဦးကို လက္ရဖမ္းဆီးႏိုင္ခဲ့သည္။

"ဘတ္စ္ကားေပၚျပဳတ္က်ခဲ့ေသာ မ်က္ရည္စမ်ား"

ဇူလိုင္၏မိုးစက္မ်ားက မွန္ျပတင္းဝမွ တရၾကမ္းေျပးဝင္ေနသည္။ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ေအာ္ဟစ္ေနသည့္ကားမ်ား ...။ ငါးဆယ္တစ္ ရာေပးစီး၍ရသည့္ကားမ်ားရွိသလို 'အထူး'ဟု သမုတ္ၿပီး
မွတ္တမ္းတင္ထားေသာ ကားႀကီးမ်ားက ဘယ္ညာယိမ္းထိုးကာ သူ႔ထက္ငါအၿပိဳင္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔သည္ ပန္းတုိင္မရွိ ေအာင္ျမင္မႈ မရွိ။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ဒ႐ိုင္ဘာ၏ ေျခႏွင့္ လက္ကသာ အဓိက . . . .။ေန႔စဥ္သယ္ေဆာင္မႈျပဳေနရေသာ အလုပ္ ကို သူတုိ႔လုပ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ လိုင္းကား၏ ရင္ခြင္ထဲတြင္ ဖူးပြင့္စဘဝမ်ား ဓမၼကိုရင္ဝယ္ပိုက္ၿပီး အသက္ႏွင့္ ခႏၶာကို စြန္႔ခြာေတာ့မည့္ ဘဝမ်ားရွိသလို အဓမၼကိုစီးေမ်ာရင္း လိုက္ပါသူမ်ားစြာရွိသည္။

ခရီးသည္ တိုက္ပြဲ

''ရွင္မိုက္႐ိုင္းလွခ်ည္လား။ ရွင့္ညီမဆိုရင္ လည္း ဒီလိုလုပ္တာပဲလား'' ရွက္ေသြးတို႔အစား မ်က္ႏွာကတင္းမာခက္ထန္ေနသည္။ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္၏ေဒါသက ကားတစ္စီးလံုးမွလိုက္ ပါလာသူအားလံုးကို အာ႐ံုစူးစိုက္မႈတစ္ခုအျဖစ္ ကံၾကမၼာက ဖန္ဆင္းလုိက္သကဲ့သို႔ ....သူမ ဝတ္ဆင္လာေသာ ပန္းဆီေရာင္ဝတ္စံုႏွင့္ စကတ္တိုက
မ်က္ဝန္းတို႔ႏွင့္ မလိုက္ဖက္ေတာ့ ''ေဟ့လူ ခင္ဗ်ားဆင္းသြားေတာ့ ပါး႐ိုက္ခံ ရတာေတာင္နည္းေသးတယ္''ဟု ၄၈အထူးယာဥ္ မွ ယာဥ္အကူက သံတုတ္တစ္ေခ်ာင္းကို ထိုင္ခံု ေအာက္မွ ဆြဲထုတ္ရင္း ေဆာင့္တြန္းရင္း ခပ္မာ မာေလသံျဖင့္ေျပာလိုက္သည္။

လိုက္ေလေဝးေလ အိမ္ႏွင့္ ပ်ံသာပ်ံပါ မိုးအျမင့္မွာ …

မုိးက အၿငိဳးႏွင့္ ရြာေနသည့္ပံုစံ ၾကား လူတခ်ဳိ႕မွာ မိုးထဲေရထဲ အလုပ္ ႐ႈပ္ေနခဲ့ၾကသည္။ ထိုေန႔က ဇြန္လ၏ တနဂၤေႏြတစ္ရက္ျဖစ္ၿပီး အမ်ားျပည္ သူတုိ႔၏ အားလပ္ရက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုေအာင္ျမင့္တို႔ မိသားစုအတြက္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့။

ကုိေအာင္ျမင့္က အသက္ ၃ဝ မစြန္းေသးသည့္အရြယ္ ကုမၸဏီဝန္ ထမ္း တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး မိသားစုက ေလးဦး ရိွသည္။ မိမိအပါအဝင္ ဇနီးသည္၊ သား ႏွင့္ ေယာကၡမ။ လခစား ဝန္ထမ္းတစ္ ဦး ျဖစ္သည့္အတြက္ ေငြ ကေတာ့ လကုန္ရက္မွသာ ျမင္ရသည့္ဘဝဟုသူ က ဆုိသည္။ သူတုိ႔မိသားစု အတြက္ အဆင္ေျပႏုိင္သည့္ အိမ္တစ္ခုကုိ ရွာ ေဖြရင္း ရန္ကင္း၌အေျခ က်ေနသည္က အခ်ိန္ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ယခု ေတာ့ ေနရပ္ ဌာေန ေျပာင္းလဲမႈ စခဲ့ရ သည္။

အခန္းတဲြ တိုက္တန္းလ်ားတစ္ခု ေရွ႕၌ ၁၄ ေပ ဒိုင္နာကားတစ္စီးက မိုးေရထဲ ေပကပ္ကပ္ရပ္ထားလ်က္။ ကားေပၚသုိ႔ တုိက္ခန္းေပၚမွ အိမ္ ေထာင္ပရိေဘာဂမ်ားကို လူေလးငါး ေယာက္က အလွည့္က် သယ္ေဆာင္ ၾကသည္။ ထိုကဲ့သို႔ လႈပ္ရွားမႈက တစ္နာရီခန္႔ ၾကာျမင့္ၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ ကားေနာက္ျခမ္းတစ္ခုလံုး စားပဲြ၊ ကု လားထုိင္စသည့္ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂ မ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္သြားေတာ့သည္။