"ဆရာဘုန္းနဲ႔ ခရီးအတူသြားရင္ ပညာတိုးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ညလံုးေတာ့ အိပ္လိုက္ရမွာမဟုတ္ဘူး"
ဟု အေၾကာင္းသိတစ္ေယာက္က ေျပာသည္။ ဆိုလိုတာကေတာ့ ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္သည္ စကားအလြန္ေျပာခ်င္သူ။ လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္လံုး မရပ္မနားေျပာသြားလိမ့္မည္။ အိပ္ဖို႔အခ်ိန္ေတာင္ ရလိုက္မွာမဟုတ္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ခရီးသြားလွ်င္ ကား၊ ရထားစသည္တို႔ေပၚမွာ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္တတ္သူ မဟုတ္။ ထို႔အတူ တစ္လမ္းလံုး စကားေျပာၿပီး ႏုိးႏိုးၾကားၾကားရွိေနတတ္သူမ်ဳိးလည္း မဟုတ္။ လမ္းေဘးက
ရႈခင္းေတြေငးၾကည့္ရင္း ေတြးခ်င္ရာေတြးလိုက္၊ တစ္ေမွးေမွးလိုက္ လုပ္တတ္သူမ်ဳိးသာျဖစ္၏။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က နားပူခံခ်င္သူမဟုတ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ဝိုင္းဖဲြ႕စကားေျပာတာ ဝါသနာပါေသာ္လည္း တစ္ဖက္သတ္ နားေထာင္ရတာမ်ဳိးေတာ့ အလြန္ျငီးေငြ႔တတ္သည္။
သို႔ရာတြင္ ခုလို စကားေျပာေသာ ဆရာတစ္ဦးႏွင့္ခရီးအတူသြားရမည့္အတြက္ "ဒုကၡပါပဲ"ဟု ညည္းညဴမိျခင္းမရွိတာေတာ့ အမွန္ပဲျဖစ္၏။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ဆရာဘုန္းႏိုင္ဆိုတာ ႏွယ္ႏွယ္ရရလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က တသသစြဲလမ္းခဲ့ရေသာ ဝတၳဳေတြကိုေရးခဲ့ေသာ ဆရာၾကီးမဟုတ္လား။ ခုိင့္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္လား။ စြယ္ေတာ္ရြက္တို႔ရဲ႕ အရွင္သခင္မဟုတ္လား။ တျခားအခ်ိန္ေတြမွာဆိုလွ်င္ ဒီလိုပုဂိၢဳလ္ၾကီးမ်ဳိးကို ေတြ႔ခ်င္တိုင္းေတြ႔ခြင့္ရဖို႔မလြယ္လွပါ။ ခုေတာ့ သူမ်ားစရိတ္နဲ႔ ခရီးေတာင္ အတူတူသြားခြင့္ရၿပီပဲ။