menu

Sunday 21 July 2013

ေနျပည္ေတာ္မွ အားၿပိဳင္မႈမ်ား

Photo: ေနျပည္ေတာ္မွ အားၿပိဳင္မႈမ်ား
-----------------------------------

ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အစပ်ဳိးစ ယိုင္ယဲ့ယဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္မွာ အထူးအဆန္းမ်ား ႀကံဳေနရသည္။ လႊတ္ေတာ္အတြင္းက ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးႀကီးႏွင့္ အာဏာအေပးအယူလုပ္ေနသူမ်ား၊ အတုိက္အခံေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္၀င္မ်ား၊ တုိင္းရင္းသားအေရးလႈပ္ရွားသူမ်ား၊ စစ္အရာရွိမ်ားအပါအ၀င္ ယာယီေခတၱမဟာမိတ္ဖြဲ႕ထားသူမ်ားက အျခားတစ္ဖက္က အာဏာလက္၀ယ္ကိုင္ထားသူ အစိုးရကို စိန္ေခၚၿပိဳင္ဆုိင္လာမႈက အရွိန္ေကာင္းလာသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ျဖစ္ေပၚေနေသာ သမၼတ၊ အာဏာလက္၀ယ္ရွိသူမ်ားႏွင့္ လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ားၾကားက ျပႆနာမ်ားသည္ စစ္တပ္ကို ေဇာင္းေပးထားသည့္ အေျခခံဥပေဒႏွင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈမရွိေသာ အာဏာခ်ဳပ္ကိုင္မႈကို ျပသေနၿပီး ႀကီးမားေသာ ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္မႈမ်ားျဖစ္လာရန္ အစပ်ဳိးေနသည္ဟု အေျခခံဥပေဒကၽြမ္းက်င္သူမ်ားကဆုိသည္။

ယခုကဲ့သို႔ ျပႆနာမီးပြားမ်ားသည္ ေနျပည္ေတာ္လႊတ္ေတာ္ႀကီးထဲတြင္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းကတည္းက အရွိန္ပ်ဳိးလာျခင္းျဖစ္သည္။ လႊတ္ေတာ္စတင္စဥ္က ခန္႔မွန္းထားခဲ့သည့္ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္လႊတ္ေတာ္ဆုိသည့္ စကားႏွင့္ ေသြဖည္ကာ၀န္ႀကီးမ်ားႏွင့္ အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ား အၾကား ဥပေဒၾကမ္းမ်ားကို ျပင္ဆင္ေရးဆြဲေရးအတြက္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္သည့္ ျငင္းခုံမႈမ်ား၊ ႏွစ္ဖက္စလံုး၏ အႀကိဳက္ကိုရယူရန္ အစိုးရအဖြဲ႕အခ်ဳိ႕၏ ေျပာစမွတ္ျပဳရသည့္ အဆန္းတၾကယ္လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားက တုိးပြားလာေနၿပီး အခ်ဳိ႕က ထုိအေျခအေနကို စုိးရိမ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုလာၾကပါၿပီ။

အဆံုးစြန္ေျပာရလွ်င္ တခ်ဳိ႕အႀကီးအကဲမ်ားက တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္မ်ားႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆာင္ရြက္မႈအပါအ၀င္ အစိုးရ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို သတိေပးလာၾကသည့္အျဖစ္က သမၼတဦးသိန္းစိန္ႏွင့္ သူ၏ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ေဆာင္သူမ်ားက အသံုးမက်ရာေရာက္သလို သူတုိ႔ကို သိကၡာခ်သည့္အေနအထားလည္းျဖစ္လာပါသည္။ တခ်ဳိ႕ အႀကီးအကဲမ်ားက သမၼတႏွင့္ လႊတ္ေတာ္အၾကားက ပဋိပကၡကို ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ႀကိဳးစားေနသည့္ ပံုစံဖမ္းထားၿပီး ထိုကဲ့သို႔ ျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ ဒီမိုကေရစီစနစ္၏ အသီးအပြင့္မ်ားဟု ဆုိပါသည္။

“ဒါပံုမွန္ပါပဲ။ ကမၻာတစ္၀န္းမွာ ျဖစ္ေနၾကတာပါ။ ေရြးေကာက္ခံအမတ္ေတြက အစိုးရကို ေမးခြန္းထုတ္မယ္၊ ေ၀ဖန္မယ္။ ဒါဒီမုိကေရစီစနစ္ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ပဲ။ အခုေနျပည္ေတာ္မွာ ေတြ႕ေနရတာလည္း အဲဒါပဲေလ” ဟု အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္တစ္ဦးက ေျပာသည္။

ျပႆနာမွာ ျမန္မာ့လႊတ္ေတာ္ဆုိသည္က လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ထားသည္ဟု အေနာက္ႏုိင္ငံမွ ေလ့လာသူမ်ား မေခၚဆိုႏုိင္သည့္ လႊတ္ေတာ္မ်ဳိးျဖစ္ပါသည္။ လႊတ္ေတာ္အမတ္ ၆၆၄ ေနရာ၏ ေလးပံုတစ္ပံုကို ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က ခန္႔အပ္ထားၿပီး လိုသလိုေနရာအေျပာင္းအလဲရွိသည့္ စစ္သားအမတ္မ်ားက ပိုင္ဆုိင္ထားသည္။

လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္စလံုးကို ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အမ်ားဆံုးအႏိုင္ရခဲ့သည္ဆိုသည့္ ႀကံ႕ခုိင္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးပါတီက လႊမ္းမိုးထားသည္။ အေနာက္ႏုိင္ငံမ်ားကမူ ထုိပါတီသည္ ႀကိဳတင္မဲမ်ားျဖင့္ မဲလိမ္အႏုိင္ရခဲ့သည္ဆုိၿပီး ျပစ္တင္႐ႈတ္ခ်ခဲ့သည္။

၂၀၁၂ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲ၌ ၄၄ ေနရာတြင္ ၄၃ ေနရာအႏုိင္ရခဲ့သည့္ အတုိက္အခံေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္က ထုိအထဲတြင္ လက္တစ္ဆုပ္သာသာေနရာယူထားသည္။ ၎တုိ႔အျပင္ ေဒသအေရးကို အမ်ဳိးသားေရးအျဖစ္ ပံုစံေျပာင္းေနသည့္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ တုိင္းရင္းသားပါတီမ်ားရွိသည္။

လႊတ္ေတာ္ထဲရွိ ထုိကဲ့သို႔ ကြဲျပားျခားနားေနသည့္ အုပ္စုမ်ားၾကား ေမွ်ာ္မွန္းမရႏိုင္သည့္ ျပႆနာမီးပြားမ်ားက ၿပီးခဲ့သည့္ ဇြန္လတြင္ စိုးရိမ္ေရမွတ္အထိပင္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ လႊတ္ေတာ္ျပန္စသည့္ ပထမအခ်ိန္မွာပင္ အာဏာျပင္းသည့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္က ျမန္မာအစိုးရ လုပ္ေဆာင္ေနသည့္ လက္နက္ကိုင္တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္တြင္း ႏုိင္ငံျခားကုမၸဏီမ်ားကို ဆက္သြယ္ေရးလုိင္စင္ ထုတ္ေပးျခင္းကို စတင္ထုိးႏွက္ တုိက္ခိုက္ခဲ့သည္။	

ထိုအျဖစ္မ်ားက ျမန္မာလႊတ္ေတာ္တြင္ တင္းမာမႈႀကီးထြားလာျခင္း၏ ေနာက္ဆံုးလကၡဏာျဖစ္ၿပီး ျပည္တြင္းႏွင့္ ႏုိင္ငံျခားက အႀကံေပးမ်ားအားလံုးက အစိုးရ၏ အာဏာစီရင္မႈအေပၚတြင္ လႊတ္ေတာ္က ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ေနျခင္းအတြက္ လႊတ္ေတာ္ကို သတိေပးရသည့္အျဖစ္ ေရာက္ရွိလာေစသည္။

ထိုအရွိန္အဟုန္သည္ တရား႐ံုးခ်ဳပ္ တရားသူႀကီးမ်ားႏွင့္ သမၼတကိုပင္ စြဲခ်က္တင္ႏုိင္သည့္ အေျခခံဥပေဒတရား႐ံုး၏ အာဏာအေပၚမွာ လႊတ္ေတာ္က အႏိုင္ရလုိက္သည့္ ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္ စက္တင္ဘာလတည္းက အားေကာင္းလာျခင္းျဖစ္သည္။

ထုိ႔အျပင္ အာဏာရအစိုးရကို အားစမ္းသည့္အေနျဖင့္ အစုိးရ၏ တရား႐ံုးမ်ားသို႔ ေရြးခ်ယ္ခန္႔အပ္မႈအေပၚမွာလည္း လႊတ္ေတာ္က ဖိအားေပးထားသည္။ ယခုအခါ တရားစီရင္ေရးမွာ အားနည္းလာၿပီး လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ားသည္ အစိုးရ၏ အာဏာစီရင္ေရးတြင္ လုိသည္ထက္ပိုမိုကစားေနၾကသည္ဟု အကဲခတ္မ်ားက ေ၀ဖန္သတိေပးၾကသည္။

ေ၀ဖန္သံေသာေသာညံခဲ့ေသာ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲျဖင့္ အစျပဳခဲ့ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊက အာဏာလႊဲေျပာင္းေပးခဲ့သည့္ ဦးသိန္းစိန္ သမၼတျဖစ္လာေသာ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းကစၿပီး ျမန္မာ့လႊတ္ေတာ္သည္ တျဖည္းျဖည္းအားေကာင္းလာသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္၀င္မ်ား လႊတ္ေတာ္တြင္း ၀င္ေရာက္လာေသာ ၂၀၁၂ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ထုိအရွိန္က ပို၍ျမင့္တက္လာသည္။

စစ္သားအမတ္မ်ားႏွင့္ ႀကံ႕ခုိင္ေရးပါတီသည္ ယခင္အစိုးရ၏ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံျဖစ္ကာ လႊတ္ေတာ္ကို လႊမ္းမုိးထားဆဲျဖစ္သည္။ သူတုိ႔က လူႀကိဳက္မ်ားသည့္ အခ်က္မ်ားကို ေထာက္ခံၿပီး တစ္ခ်ိန္က သူတုိ႔ႏွင့္ ခုိင္မာစြာ လက္တြဲခဲ့သည့္ လက္ရွိအစိုးရကိုပင္ တစ္ခါတစ္ရံ ျပန္လည္ေ၀ဖန္တုိက္စစ္ဆင္တတ္ၾကသည္။

အေနာက္ႏုိင္ငံမ်ားႏွင့္ ေစ့စပ္ညႇိႏႈိင္းရန္ အေရးႀကီးေသာ ႏုိင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈကဲ့သို႔ ကိစၥမ်ားတြင္ မွ်တလြတ္လပ္ေသာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈႏွင့္ ကုန္သြန္ေရးဥပေဒမ်ား ျဖစ္မလာေစရန္ အာဏာကို သံုးၿပီး ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္သည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ မၾကာေသးခင္က အစုိးရ၏ ႏုိင္ငံျခား ကုမၸဏီႏွစ္ခု ဆက္သြယ္ေရးလိုင္စင္ ခ်ေပးမႈကို လႊတ္ေတာ္က အခ်ိန္ဆြဲရန္ႀကိဳးစားမႈက လြတ္လပ္စြာ လုပ္ကိုင္ခြင့္အေပၚတြင္  ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ား၊ ျပႆနာမ်ားရွိေနသည္ဆုိသည္ကို ျပသေနသည္။

စစ္သားအမတ္မ်ား အပါအ၀င္ ေရွး႐ိုးစြဲသမားမ်ားဟု ေခၚဆိုသတ္မွတ္ရမည့္ သူမ်ားက အံ့အားသင့္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ လူမႈေရးကိစၥမ်ားမွာ ပိုမိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဆံုးျဖတ္လာၾကျခင္းကို ေတြ႕ရပါသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ အလုပ္သမားဥပေဒႏွင့္ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား လႊတ္ေပးေရးကိစၥမ်ားအတြက္ ျဖစ္သည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အခ်က္အခ်ာ လႊတ္ေတာ္မွာ ပံုစံမ်ားေျပာင္းလဲ ေနၿပီဆုိသည့္အခ်က္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ အာဏာႀကီးလွေသာ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ သူရေရႊမန္းတို႔ႏွစ္ဦး သမၼတအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္လိုေၾကာင္း ေၾကညာလိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ သိသိသာသာ ထင္ရွားလာပါသည္။ ထိုေၾကညာမႈသည္ ၿပီးခဲ့သည့္ ဇြန္လ လႊတ္ေတာ္ျပန္လည္စတင္သည့္အခ်ိန္မွာ သိသိသာသာႀကီး ဂယက္႐ိုက္ခတ္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အစိုးရအတြင္း ျပႆနာသံုးရပ္ေၾကာင့္ အက်ပ္႐ိုက္ေနခ်ိန္လည္းျဖစ္သည္။

ဘယ္သူမွ် ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့သည့္ ပထမဆံုးျပႆနာက ဦးေရႊမန္းက အစုိးရႏွင့္တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္မ်ား၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ားကို တုိက္ခုိက္ေ၀ဖန္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုလုပ္ငန္းစဥ္သည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရႏုိင္သျဖင့္ လႊတ္ေတာ္က ပိုမိုပါ၀င္အားစိုက္ရန္ ၎က ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ားတြင္ အဓိကတာ၀န္ယူေနေသာ ၀န္ႀကီးဦးေအာင္မင္းက တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္မ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးရာတြင္ အာဏာကို အလြန္အကၽြံသံုးေနေၾကာင္း ေျပာၾကားသကဲ့သို႔ ရွိသည္။ ထိုအခ်က္သည္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒က သမၼတဦးသိန္းစိန္အစုိးရကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ လူသိရွင္ၾကားေ၀ဖန္လိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္၏။

ေနာက္ထပ္တိုက္ခုိက္မႈကမူ သမၼတဦးသိန္းစိန္ကို တုိက္႐ိုက္ရည္ရြယ္ဟန္ရွိၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္မ်ားတြင္ စစ္တပ္က ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည့္အမ်ဳိးသားလံုၿခံဳေရးႏွင့္ ကာကြယ္ေရးေကာင္စီ ပါ၀င္ႏုိင္ရန္အတြက္ ကာလံုအစည္းအေ၀းေခၚရန္ ဦးေရႊမန္းက ေတာင္းဆိုခဲ့ပါသည္။ ထုိေကာင္စီတြင္ သမၼတႏွင့္ လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ ဥကၠ႒မ်ားႏွင့္ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္တုိ႔ပါ၀င္ၿပီး အေရးႀကီးေသာ လံုၿခံဳေရးကိစၥမ်ားအတြက္ကလြဲၿပီး ေတြ႕ဆံုစည္းေ၀းမႈနည္းပါးလွသည္။

တတိယေျမာက္ တုိက္ခုိက္ မႈႈကမူ ဆက္သြယ္ေရးလုိင္စင္မ်ား ထုတ္ေပးျခင္းကို အခ်ိန္ဆြဲခုိင္း ျခင္းျဖစ္သည္။ အစိုးရက လုိင္စင္ရသူကို မေၾကညာမီေလးတြင္အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္က မဲခြဲၿပီး အဆိုကိုအတည္ျပဳလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ျမန္မာျပည္မွာ ဆက္သြယ္ေရးလုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ခြင့္ရသည့္ ကုမၸဏီႏွစ္ခုကို အစိုးရက သတ္မွတ္ထားသည့္အခ်ိန္မွာပင္ ဆက္သြယ္ေရး၀န္ႀကီးက ေၾကညာလိုက္သည္။

ထုိျဖစ္စဥ္သံုးရပ္တြင္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ဦးေရႊမန္း၏ သမၼတဦးသိန္းစိန္အေပၚ တုိက္ခိုက္ထိုးႏွက္မႈမ်ားက သိသာလြန္းအားႀကီးေနၿပီး မႏွစ္ၿခိဳက္သူမ်ားဆီက ေ၀ဖန္သံမ်ားညံလာသည္။ အစိုးရအတြင္း လူမ်ားႏွင့္  ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ားက ဦးေရႊမန္း၏ သမၼတဦးသိန္းစိန္အေပၚ ထုိးႏွက္ခ်က္မ်ားသည္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာဆန္ၿပီး တရားနည္းလမ္းမက်ဟု ထင္ျမင္ၾကသည္။ ဦးေရႊမန္း၏ အမ်ဳိးသားလံုၿခံဳေရးေကာင္စီအစည္းအေ၀းက်င္းပရန္ ေတာင္းဆိုမႈကို အလြန္အကၽြံလုပ္လြန္းသည္။ ႏုိင္ငံေရးေတြပါေနၿပီဟု အခ်ဳိ႕ကေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ့သည္။

ထုိ႔ထက္ပိုၿပီး သိသာထင္ရွားလာသည္က ေနျပည္ေတာ္က လႊတ္ေတာ္သည္ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရ၏ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို ကူညီေနသည္လား (သို႔မဟုတ္) လိုက္လံတားဆီးေနသည္လား ေမးခြန္းထုတ္စရာျဖစ္လာသည္။ အခ်ဳိ႕ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြက ထိုအျမင္မ်ားကို ျငင္းဆုိပါသည္။ ျပည္ခုိင္ၿဖိဳးပါတီက လႊတ္ေတာ္အမတ္ ဦးလွျမင့္ဦးက “အဲဒီထင္ျမင္ခ်က္ေတြက မမွန္ပါဘူးဗ်ာ။ လႊတ္ေတာ္က စတင္ကတည္းက အခုထိဥပေဒ ၅၃ ခုေလာက္ကို အတည္ျပဳေပးခဲ့တယ္။ သမၼတသေဘာမတူတဲ့ ဥပေဒေတြ
အေပၚမွာ အေပးအယူ လုပ္ႏိုင္တယ္ဆုိတာလည္း ျပသခဲ့တယ္။ မွ်မွ်တတနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာပါ” ဟုဆုိသည္။

သို႔ေသာ္လည္း ဥပေဒေရးရာ ကၽြမ္းက်င္သူအခ်ဳိ႕က အာဏာရွိသူမ်ားအၾကား ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္တိုးမႈမ်ားသည္ ယခင္စနစ္ေဟာင္းႏွင့္ လက္ရွိစနစ္သစ္ကို ပူးေပါင္းထားသည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အမ်ားႏွင့္မတူေသာ စနစ္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။

“တကယ့္ အစစ္ေတြ ျဖစ္လာဖို႔လည္း သိပ္မေ၀းေလာက္ေတာ့ပါဘူး” အေျခခံဥပေဒဆုိင္ရာ ႏုိင္ငံတကာကၽြမ္းက်င္သူ မာကပ္စ္ဘရန္းက လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ သမၼတအစိုးရအၾကား ႀကီးထြားလာသည့္ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈမ်ားကို ရည္ၫႊန္းရင္း ေျပာၾကားလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာအေျခခံဥပေဒက သမၼတႏွင့္ အစိုးရအဖြဲ႕ကို အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္အာဏာေပးထားသည့္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ လႊတ္ေတာ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္သည့္အာဏာေပးထားသည့္အတြက္ ေရွာင္လႊဲလို႔မရသည့္ ပဋိပကၡမ်ားျဖစ္လာရသည္ဟု သူက ဆုိသည္။

ေနာက္ထပ္ဂယက္အ႐ိုက္ခတ္ဆံုး ျဖစ္ရပ္တစ္ခုက အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ဒီမိုကေရစီအေရး လႈပ္ရွားသူ ဘ၀ကေန လက္ေတြ႕က်ေသာ ႏုိင္ငံေရးသမားတစ္ဦးျဖစ္လာျခင္းပင္။ ေဒၚစုႏွင့္ဦးေရႊမန္းတုိ႔ ဆက္ဆံေရးတုိးတက္ ေကာင္းမြန္လာျခင္းက မတူညီေသာ မဟာမိတ္ႏွစ္ဦးအၾကား အာဏာခြဲေ၀ အေပးအယူလုပ္ေနျခင္းလားဟု ေျပာစရာမ်ားရွိလာျပန္သည္။

သူတုိ႔ႏွစ္ဦးက မၾကာခဏ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ၾကသည့္အျပင္ အခ်ဳိ႕ကိစၥရပ္မ်ားတြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ဦးေရႊမန္းကို ေထာက္ခံမႈမ်ား ပိုလုပ္လာပါသည္။ 

“ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထဲက တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဒါကိုမႀကိဳက္ဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ ေဒၚစုက တုိင္းျပည္အတြက္ လုပ္ေဆာင္ဖို႔သာ ဆံုးျဖတ္တတ္သူပါ။ သူ႔ကို မေထာက္ခံရင္လည္း ပါတီက ထြက္ဖို႔ပဲရွိတယ္။ ဦးေရႊမန္းက စစ္တပ္နဲ႔ ႀကံ႕ခုိင္ေရးပါတီကို ကိုင္တြယ္ႏုိင္တယ္။ အေျခခံဥပေဒကိုျပင္ဖုိ႔ ဒီလိုေထာက္ခံမႈေတြ လုိအပ္ပါတယ္” ဟု သူတုိ႔ႏွစ္ဦးအေပၚ သေဘာထားကို အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ လႊတ္ေတာ္အမတ္တစ္ဦးက ရွင္းျပသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံေရး အကဲခတ္အမ်ားစု၏ သံုးသပ္ခ်က္အရ ဦးေရႊမန္းႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အၾကားတြင္ လွ်ဳိ႕၀ွက္သေဘာတူညီခ်က္တစ္ခုရွိသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေနျဖင့္ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲမတုိင္မီ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ရန္လိုအပ္သည္။ ယခုဥပေဒအရ ႏုိင္ငံျခားသားႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့သူတစ္ဦးအေနျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ သမၼတေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ခြင့္မရွိသည့္အတြက္ျဖစ္သည္။

လႊတ္ေတာ္ထဲက အမတ္ ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္းအျပင္ အနည္းဆံုးစစ္သားအမတ္တစ္ဦးဆီက ေထာက္ခံမႈလိုအပ္သျဖင့္ ထုိဥပေဒအခ်က္ကို ျပင္ဆင္ရန္မျဖစ္ႏုိင္ဟု ေလ့လာသူအခ်ဳိ႕က ဆုိသည္။ ေမွ်ာ္မွန္းထားသလို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖဲြ႕ခ်ဳပ္က ေရြးေကာက္ပဲြတြင္ အမ်ားဆုံး အႏုိင္ရခဲ့ပါလွ်င္ သမၼတကို ၎က ေရြးခ်ယ္ေကာင္း ေရြးခ်ယ္ႏုိင္မည္။ ၎ႏွင့္ ဦးေရႊမန္းတို႔၏ ႏွစ္ဦးအင္အားကို အသုံးခ်ၿပီး အေျခခံဥပေဒမွ လုိအပ္သည့္ အခ်က္မ်ားျပင္ဆင္ႏုိင္သည့္အတြက္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ဦးေရႊမန္းႏွင့္ သေဘာတူညီခ်က္အရ ပူးေပါင္းျခင္းျဖစ္သည္ဟုလည္း ဆိုၾကသည္။

“အဆုံးစြန္ေျပာရရင္ သူက ေခါင္းေဆာင္မႈကို ေဒၚစုကို လဲႊေပးလုိ႔ရတယ္။ ျမန္မာစနစ္က အဲလိုမ်ဳိးလုပ္လို႔ရတယ္ေလ” ဟု ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးသူ ျမန္မာဘေလာ့ဂါတစ္ဦးက ေျပာပါသည္။ ထုိအခ်က္ကို အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္ႏွင့္ ျပည္ခုိင္ၿဖိဳးပါတီအတြင္း လူမ်ားက သေဘာတူထားၾကသည္ဟု သူကဆုိပါသည္။

“ဒါေပမဲ့ အဓိကေထာက္ျပတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ေဒၚစုနဲ႔ ဦးေရႊမန္းက ဒါကိုထိထိေရာက္ေရာက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္မလား ဆိုတာပဲ” ျပည္ခုိင္ၿဖိဳးပါတီအတြင္းေရးမွဴး ဦးေမာင္ေမာင္သိမ္းက  ဦးေရႊမန္းႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အၾကား ထိုကဲ့သို႔ သေဘာတူညီခ်က္မ်ဳိးရွိသည္ဆိုတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး” ဟု ျငင္းပါသည္။

“အခုအခ်ိန္မွာ ေပါင္းစည္းတယ္လို႔ ေျပာဖို႔ အရမ္းေစာလြန္းပါတယ္။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္က ႀကံ႕ဖြတ္ကို မဟာမိတ္အျဖစ္ လက္ခံပါ့မလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေမးဖို႔ေတာင္ ေစာပါေသးတယ္”

အခ်ဳိ႕ကလည္း ျမန္မာက ျပင္သစ္ႏုိင္ငံမွာကဲ့သုိ႔ သမၼတႏွင့္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ႏွစ္ဦးစလုံးထားရွိမည့္ စနစ္မ်ဳိးကို ဦးတည္ေနသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ထိုစနစ္က ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားကို ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ေက်နပ္မႈ ရွိေစမည့္ သေဘာရွိပါသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ယခင္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊ၏ ေနရာကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္တာ၀န္ကို ယူလာသည့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးမင္းေအာင္လႈိင္ကလည္း ႏုိင္ငံေရးအင္အားေကာင္းလာသည္ဟု ဆုိပါသည္။

“သူ႔ၾကည့္ရတာ ပိုယုံၾကည္မႈရွိလာၿပီး ပိုၿပီးႏုိင္ငံေရးသမားဆန္လာတယ္” ဟု အာရွသံတမန္တစ္ဦးက ေျပာၾကားသည္။

ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးမ်ားေၾကာင့္ လူႀကိဳက္မ်ားလာေသာ သမၼတဦးသိန္းစိန္ကေရာ ဒုတိယအႀကိမ္သက္တမ္းအတြက္ ျပန္လည္အေရြးခံဦးမည္လား။ ထိုအရာကလည္း ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္လာသည္။ 

အခ်ဳိ႕က ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ စစ္အာဏာရွင္စနစ္မွ ယခုကဲ့သို႔  ကူးေျပာင္းလာျခင္းသည္ အကြက္ခ်စီစဥ္ထားျခင္း တစ္ခုျဖစ္သည္ဟုဆိုခ်ိန္တြင္ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူအခ်ဳိ႕က ထိုအရာသည္ ျပည္သူ႕သေဘာထားသာ ျဖစ္သည္ဟု ေျပာဆိုျခင္းမွာ အနည္းငယ္ထူးဆန္းေနပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံဆုိင္ရာ အေမရိကန္ သံ႐ုံးေကာင္စစ္၀န္ေဟာင္း ပရက္ဆီလာကလပ္က “အစိုးရအဖဲြ႕ကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ဆိုတာ လႊတ္ေတာ္ရဲ႕ တာ၀န္ပါပဲ။ လႊတ္ေတာ္နဲ႔ အစိုးရၾကားက လက္တေလာအေပးအယူေတြက ဒီမိုကေရစီအစျပဳေနတာကို ျပသေနတာပါ။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ တခ်ဳိ႕ ေျပာသလို ႏုိင္ငံေရးျပႆနာေတြ ျဖစ္လာမယ့္ လကၡဏာပဲ” ဟု ဆိုသည္။

ျမန္မာအစိုးရ၏ အာဏာဖဲြ႕စည္းပုံတြင္ တစ္ခ်ိန္က စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားႀကီးစိုးခဲ့ၿပီး ယခုအခါတြင္ သိသိသာသာ လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ အစိုးရအဖြဲ႕ကပါ၀င္မႈ ပိုမ်ားလာသည္ကို ေတြ႕ႏုိင္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း စစ္တပ္က အေရးပါေသာ က႑တြင္ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။ ဥပမာဆိုရလွ်င္ ေမလတုန္းက အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက သမၼတအိုဘားမားကို လာေတြ႕သည့္ သမၼတဦးသိန္းစိန္၏ ခရီးစဥ္ကိုယ္စားလွယ္အဖဲြ႕မွာပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေ၀လြင္ႏွင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကိုကိုကဲ့သို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား ပါ၀င္သည္။

သို႔ေသာ္လည္း သမၼတဦးသိန္းစိန္က ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးမင္းေအာင္လႈိင္ကို အေမရိကခရီးစဥ္တြင္ ေခၚလာမည့္ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို ေစာေသးသည္ဟု အေၾကာင္းျပကာ အိမ္ျဖဴေတာ္က ပယ္ခ်ခဲ့သည္။

၀ါရွင္တန္တြင္ သတင္းမီဒီယာမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆုံစဥ္က ဦးသိန္းစိန္က တပ္မေတာ္သည္ အစိုးရအဖဲြ႕တြင္ အေရးပါေသာက႑၌ အၿမဲတမ္းရွိေနသည္ဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။

ထုိ႔အျပင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း ဖခင္ျဖစ္သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတည္ေထာင္ခဲ့ေသာ တပ္မေတာ္ကို မိသားစုသဖြယ္ခ်စ္ခင္ပါသည္ဟု ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။ ထို႔သို႔ ေျပာၾကားျခင္းကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သမၼတျဖစ္ခ်င္သည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ေျပာၾကားျခင္းျဖစ္သည္ဟု အခ်ဳိ႕က ေ၀ဖန္ခဲ့ၾကသည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တြင္လည္း စိန္ေခၚမႈမ်ား တစ္ပုံတစ္ပင္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ အေျခခံဥပေဒအရ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေနရာမ်ားက စစ္တပ္က ပိုင္ဆုိင္ထားသည္ျဖစ္သည့္အတြက္ စစ္တပ္ကို စစ္တန္းလ်ား ျပန္ပို႔ရန္အတြက္ပင္ စစ္တပ္အမတ္မ်ားက ေထာက္ခံမႈ လိုေသးသည္။  တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားကလည္း လက္ရွိ အာဏာရ အစိုးရဆီက ဖိအားေပးမႈမ်ား ခံေနရသည္။ စစ္တပ္ကို စစ္တန္းလ်ားဆီ ျပန္သြားေစခ်င္သူမ်ားက စစ္တပ္လက္၀ါးႀကီး အုပ္ထိန္းခ်ဳပ္ထားေသာ ေမာ္ေတာ္ကား၊ ဘီယာႏွင့္ ယမကာ၊ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားမွ ႐ုန္းထြက္မည့္ စီးပြားေရးစနစ္ကို တြန္းအားေပးေနၾကသည္။ ေရနံႏွင့္ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားမွာလည္း စစ္တပ္က ေနာက္ခံေပးထားေသာ ကုမၸဏီမ်ားကို ယခင္စစ္အစိုးရက ေပးအပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ စစ္တပ္ကပင္ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ထားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သမၼတ ဦးသိန္းစိန္က စစ္တပ္ပုိင္ကုမၸဏီမ်ားကို အခြန္ေပးေဆာင္ရန္ႏွင့္ အျခားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ တန္းတူလုပ္ရမည္ဟု သတ္မွတ္လုိက္ေသာအခါ ယခင္က အခြင့္ထူးခံျဖစ္ေသာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားအတြက္ အသက္ရွဴက်ပ္လာစရာျဖစ္လာသည္ဟု ၀ါရွင္တန္တကၠသိုလ္က ျမန္မာ့အေရးကၽြမ္းက်င္သူ မာရီကလယ္ဟန္က ေျပာၾကားသည္။

ၿပီးခဲ့သည့္ ေျခာက္လအတြင္း ျမန္မာစစ္တပ္က လက္၀ါးႀကီးအုပ္ထားသည့္ ဘီယာႏွင့္ စီးကရက္လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ဟန္နီကန္၊ ကားလ္ဘတ္ ဘီယာမ်ား၊ ဂ်ပန္ေဆးလိပ္ကုမၸဏီႏွင့္ လန္ဒန္စီးကရက္ထုတ္လုပ္သည့္ ဘီေအတီကုမၸဏီမ်ား ၀င္ေရာက္လာျခင္းသည္ စစ္တပ္၏ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို အတိအလင္းစိန္ေခၚလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။

ထို႔အျပင္ စစ္တပ္က ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံေပးထားသည့္ စီးပြားေရးသမားမ်ားႏွင့္ တ႐ုတ္ကုမၸဏီမ်ားက ေဒၚလာ ၁၄ ဘီလီယံျမႇဳပ္ႏွံထားေသာ အေျခခံအေဆာက္အအုံ စီမံကိန္းမ်ား ဖ်က္သိမ္းခံရသည္။ ထို႔အျပင္ အစိုးရက စစ္တပ္အသုံးစရိတ္ကိုလည္း ႏုိင္ငံေတာ္ အသုံးစရိတ္၏ ၂၂ ရာ ခိုင္ႏႈန္းရွိခဲ့ရာမွ ယခုႏွစ္တြင္ ၁၂ ရာခိုင္ႏႈန္းသို႔ ေလွ်ာ့ခ်ျဖတ္ေတာက္လုိက္သည္။ 

ထို႔အတူ အရပ္သားအစိုးရ အသြင္ေျပာင္းေရးကလည္း အစိုးရအဖဲြ႕တြင္းမွာ ဆက္တုိက္လုပ္ေဆာင္ေနၿပီး စစ္တပ္အရာရွိႀကီးမ်ားမွာ အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၲရားအတြင္းမွ ဖယ္ရွားခံလာရသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္တည္းမွာပင္ စစ္တပ္အရာရွိ ၇၀၀ ေက်ာ္က အစိုးရ႐ုံးဌာနအတြင္းမွ ရဲဌာနသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ခံရသည္။

ၿခံဳငံုသုံးသပ္ရလွ်င္ စစ္တပ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ယခင္ကလို ဆက္လက္ရပ္တည္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း စစ္တပ္သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ အာဏာရွိေနဆဲျဖစ္ၿပီး ၂၀၁၁ ခုႏွစ္က ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား လႊတ္ေပးျခင္းစေသာ အဓိကႏုိင္ငံေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားတြင္ စစ္တပ္မပါဘဲ မလုပ္ေဆာင္ႏုိင္ဟု ႏုိင္ငံေရးပညာရွင္ အခ်ဳိ႕က ဆိုသည္။ 

သို႔ရာတြင္ စစ္တပ္အေနျဖင့္ ထိုအတုိင္းဆက္မသြားရန္ ဆုံးျဖတ္ႏုိင္သည့္ အေနအထားရွိသလားဟု ေမးစရာရွိလာပါသည္။

အဆိုးျမင္သူမ်ားကမူ စစ္တပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားသည္ စစ္စရိတ္ျဖတ္ေတာက္ျခင္းႏွင့္ တုိင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥမ်ားကို သေဘာမက်ဘဲ တုိင္းျပည္မွာ ဆူပူလႈပ္ရွားမႈမ်ားျဖစ္လာေအာင္ မြတ္ဆလင္ဆန္႔က်င္ေရး ဘာသာေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ေနာက္ကေန ေငြေၾကးပံ့ပိုးေနၿပီး တုိင္းျပည္ကို ေနာက္ျပန္လွည့္ေအာင္လုပ္ေနသည္ဟု ဆိုၾကသည္။

အေကာင္းျမင္သူမ်ားမူ ဦးသိန္းစိန္ဦးေဆာင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးသမားမ်ားသည္ ေနာက္ျပန္လွည့္မည္မဟုတ္ဘဲ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို အျပည့္အ၀အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္မည္ဟု ေျပာသည္။

စီးပြားေရးအျမင္အရမူ ျမန္မာသည္ အိမ္နီးနားခ်င္း ကေမၻာဒီးယားႏုိင္ငံကလိုပင္ ခရီးသြားမ်ား အဆမတန္မ်ားလာၿပီး ပ်က္စီးကာ ေလာဘႀကီးေသာ ႏုိင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူမ်ားႏွင့္ အမ်ဳိးသားမ်ား လႊမ္းမိုးေသာ အစိုးရအဖဲြ႕ႏွင့္သာ အဆုံးသတ္ရရန္ ရွိပါသည။္

အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္ကလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုသာ အားကိုးေနၿပီး ၎ၿပီးလွ်င္ ဆက္ခံအုပ္ခ်ဳပ္ႏုိင္မည့္သူ မရွိပါ။ ထုိ႔အျပင္ ျမန္မာ၏ နည္းလမ္းမက်ေသာ အေျခခံဥပေဒေၾကာင့္ လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ အစိုးရအၾကားတြင္ ၿပိဳင္ဆုိင္မႈမ်ား တုိးပြားလာေနသည္ကလည္း ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေျခခံဥပေဒကို ျပန္လည္ျပဳျပင္မွသာလွ်င္ ျမန္မာသည္ စစ္မွန္သည့္ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို ရႏုိင္မည္ဟု ႏုိင္ငံေရးပညာရွင္အခ်ဳိ႕က ဆုိသည္။ 

ထို႔ေၾကာင့္ အာဏာအရွိန္ႀကီးမားသည့္ စစ္တပ္က တစ္ခါေလာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စေတးခံၿပီး ႏုိင္ငံေရးမွ စစ္တပ္၏အာဏာကို ဖယ္ရွားရန္ ေဆာင္ရြက္သင့္ၿပီဟု ဆုိသည္။ 

သို႔ေသာ္လည္း အနည္းဆုံးေတာ့ အထီးက်န္ကာလမ်ားမွ ယခုအခ်ိန္ထိ ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့သည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကဦးမည္သာျဖစ္သည္။

အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ႏုိင္ငံေရးအာဏာလို ၎၏ ဦးတည္ခ်က္ကို မွန္းဆကာ မေျပာႏုိင္ေသးေသာ္လည္း ျမန္မာႏုိင္ငံက ေျပာင္းလဲလႈပ္ရွားလာေနၿပီဆိုသည္ကမူ ေမးခြန္းထုတ္စရာ မလိုေအာင္ သိသာထင္ရွားေနသည္ မဟုတ္ပါလား ။          ။

Poreign Policy  မဂၢဇင္းပါ  GWENROBINSON ၏  The Contenders  ကို ထားထားျမင့္ဘာသာျပန္ဆုိသည္။

Photo- foreignpolicy.com

Poreign Policy မဂၢဇင္းပါ GWENROBINSON ၏ The Contenders ကို ထားထားျမင့္ဘာသာျပန္ဆုိသည္။
 
ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အစပ်ဳိးစ ယိုင္ယဲ့ယဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္မွာ အထူးအဆန္းမ်ား ႀကံဳေနရသည္။ လႊတ္ေတာ္အတြင္းက ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးႀကီးႏွင့္ အာဏာအေပးအယူလုပ္ေနသူမ်ား၊ အတုိက္အခံေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္၀င္မ်ား၊ တုိင္းရင္းသားအေရးလႈပ္ရွားသူမ်ား၊ စစ္အရာရွိမ်ားအပါအ၀င္ ယာယီေခတၱမဟာမိတ္ဖြဲ႕ထားသူမ်ားက အျခားတစ္ဖက္က အာဏာလက္၀ယ္ကိုင္ထားသူ အစိုးရကို စိန္ေခၚၿပိဳင္ဆုိင္လာမႈက အရွိန္ေကာင္းလာသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ျဖစ္ေပၚေနေသာ သမၼတ၊ အာဏာလက္၀ယ္ရွိသူမ်ားႏွင့္ လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ားၾကားက ျပႆနာမ်ားသည္ စစ္တပ္ကို ေဇာင္းေပးထားသည့္ အေျခခံဥပေဒႏွင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈမရွိေသာ အာဏာခ်ဳပ္ကိုင္မႈကို ျပသေနၿပီး ႀကီးမားေသာ ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္မႈမ်ားျဖစ္လာရန္ အစပ်ဳိးေနသည္ဟု အေျခခံဥပေဒကၽြမ္းက်င္သူမ်ားကဆုိသည္။

ေ၀သာလီျပည္မွာ ဘီလူးေတြ၀င္ေသာအခါ ( ေရးသားသူ- ဘစီ )

Photo: ေ၀သာလီျပည္မွာ ဘီလူးေတြ၀င္ေသာအခါ
------------------------
ေရးသားသူ- ဘစီ

မွတ္မိေသးတယ္ဗ်ဳိ႕။ က်ဳပ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ ဟင္းေကာင္းေလးမ်ား မိဘကခ်က္ထားရင္ တနင့္တပိုးစားပစ္တာကလား။
 
ဒါကို ၾကည့္ေနတဲ့ လူႀကီးေတြက ပီတိနဲ႔ၿပံဳးၾကည့္ၿပီး အခုလိုေျပာတတ္တယ္။ “ေအာင္မေလးဟဲ့ၾကည့္ပါဦး စားလိုက္ၾကတာ ေ၀သာလီျပည္ ဘီလူး၀င္တာ က်ေနတာပဲ”တဲ့။
 
မိဘအေနနဲ႔ ကိုယ့္သား၊ ကုိယ့္သမီးက ထမင္း၊ ဟင္းကို ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ အားပါးတရစားတာေတြ႕လို႔ ေက်နပ္စိတ္နဲ႔ေျပာတာမ်ဳိးဗ်။ ဒါမ်ဳိး လူငယ္ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခဲ့သူတိုင္း တစ္ခ်ိန္မဟုတ္တစ္ခ်ိန္ ႀကံဳၾကမွာပါဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ကလည္း အဲဒီလို လူႀကီးမိဘေတြကေျပာရင္ ဘ၀င္က် ေနတာပဲေလ။
 
ေဟာ အခုေတာ့ ေခတ္ေတြကပဲ ေျပာင္းလို႔လား၊ အေနအထားေတြကပဲ ေဖာက္လွဲေဖာက္ျပန္ျဖစ္လို႔ လားေတာ့မသိပါဘူး။ ေ၀သာလီျပည္ ဘီလူး၀င္တယ္လို႔ေျပာတာကို မႏွစ္သက္တဲ့သူေတြ ေပၚလာၿပီခင္ဗ်။
 
လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ အမတ္မင္းအခ်ဳိ႕ဟာၿပီးခဲ့တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ ေခတ္တစ္ေလွ်ာက္လံုး တပ္မေတာ္ အပါအ၀င္ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ၊ ပိုင္ရာ၊ ဆိုင္ရာေတြက လယ္သမားေက်ာမဲြေတြရဲ႕ လယ္ယာေျမေတြကို အဓမၼသိမ္းယူတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မေန႔တစ္ေန႔ကတင္ပဲ အျပန္အလွန္ 
“တြယ္” ခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လား။
 
အဲသလိုျဖစ္တဲ့ထဲမွာ ဘယ္ဟာက ဘယ္လိုထၿပီး “ၿငိ” တယ္ေတာ့ မသိဘူးဗ်။ အမတ္မင္းတစ္ေယာက္က ဘယ္လိုထေျပာသလဲဆိုေတာ့ အဲသလို အရင္အစိုးရလက္ထက္မွာ ေျမသိမ္းတာေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ ဆိုးရြားသလဲဆိုေတာ့ ေ၀သာလီျပည္ ဘီလူး၀င္သ လိုပဲတဲ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီအမတ္မင္းလည္း ငယ္ငယ္တုန္းက ထမင္းကို တ၀တၿပဲစားခဲ့ဖူးသူ ျဖစ္မွာပါ။
 
က်ဳပ္တို႔လူမ်ဳိးက ဟာသႂကြယ္ တယ္ဗ်။ စကားလည္းႂကြယ္တယ္။ စကားႂကြယ္လြန္းတဲ့ လွေတာသားဆုိတာေတာင္မွ သတ္သတ္ရွိေသးမို႔ လား။ စကားေတြ ေျပာရင္ ပံုတိုပတ္စေတြ၊ ဥပမာ၊ ဥပေမယ်ေတြ ညႇပ္ညႇပ္သံုးတာကလည္း က်ဳပ္တို႔လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ စကားလံုးေ၀ါဟာရ ႂကြယ္၀ ပံုကိုျပတာပါပဲ။
 
အခုလည္း အမတ္မင္းက လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ေျမယာသိမ္းတာေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ ေသာင္းက်န္းသလဲဆိုေတာ့ကာ ေ၀ သာလီျပည္ ဘီလူး၀င္သလိုပဲဆိုၿပီး သံုးတာဟာ တမင္ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေျပာတာဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာပါ။ သူေျပာလိုရင္း အဓိပၸာယ္ကို ပိုမိုထင္ ရွားေစခ်င္လို႔ အမွတ္တမဲ့သံုးႏႈန္းလိုက္တဲ့ စကားလံုးလည္းျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။
 
ႏို႔ ဒါနဲ႔ ေနပါဦးဗ်ာ။ ေ၀သာလီျပည္ ဘီလူး၀င္တာ ဘယ္လိုတုံး။ က်ဳပ္ေတာ့ မွန္းဆမရဘူး။ သိခ်င္လို႔ စာထဲဖတ္ၾကည့္ေတာ့လည္း ေရွး ေရွးတုန္းက ေ၀သာလီၿမိဳ႕ေတာ္ကို ဘီလူးေတြ၀င္ၿပီး လူေတြကို သတ္ျဖတ္စားေသာက္ၾကတာ အ႐ိုးအရင္းပဲ က်န္တယ္ဆိုကိုး။
 
ဒီအေပၚမွာ အေျခတည္ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္မ်က္လံုးထဲ ျမင္ၾကည့္မိတာ တစ္ခုေတာ့ရွိသဗ်။ ဒါကေတာ့ အဲဒီဘီလူးေတြဟာ အစာေရစာ ငတ္ေနရမယ္ဗ်။ မဟုတ္ဘူးလား။ ငတ္ေနလို႔သာ ကေလးလူႀကီး ဘာဘာညာညာမေရြးဘဲ ေတြ႕ကရာ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း၊ ေျခေလးေခ်ာင္း သတၱ၀ါ အကုန္စားမယ္ဆိုၿပီး ျဖစ္တာေနမွာေပါ့။
 
ေတာ္႐ံုတန္႐ံု  ဗိုက္ဆာ႐ံု ေလာက္နဲ႔ေတာ့ လုပ္ဟန္မတူဘူးဗ်။ အဲေတာ့ ေ၀သာလီကို ေရာက္သြားတဲ့ ဘီလူးေတြဟာငတ္ေနတဲ့အေကာင္ ေတြပဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ လက္ေတြ႕က်၊ မက် ေသခ်ာခ်င္ရင္ က်ဳပ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက မိဘေတြေျပာတဲ့ နင္တို႔မ်ားစားလိုက္တာ ေ၀သာလီျပည္ ဘီလူး၀င္သလိုပဲလို႔ဆိုရတဲ့ အေျခခံအေၾကာင္းရင္းကို စဥ္းစားၾကည့္ဗ်။
 
တစ္ေနကုန္ေဆာ့ၿပီး ျပန္လာရာကေန ညေနမွာ ဗိုက္ကလည္းဆာေန၊ ကိုယ္ႀကိဳက္တတ္တဲ့ ဟင္းေကာင္းကေလးကိုလည္း လူႀကီးေတြက ခ်က္ျပဳတ္ထားတာမ်ဳိးနဲ႔ ႀကံဳခ်ိန္မွာ က်ဳပ္တို႔ တ၀တၿပဲစားၾကရဲ႕ မဟုတ္လား။ ဒီအခါမွာ တခ်ဳိ႕မ်ား ထမင္းတစ္အိုးခ်က္ေလာက္ေတာင္ ကုန္တဲ့အခါ ကုန္ရဲ႕မဟုတ္လား။ ဒါကို မိဘေတြက ငါ့သားကေလး စားလိုက္တာ။ ငါ့သမီးကေလးစားလိုက္တာ ေ၀သာလီျပည္ ဘီလူး၀င္သလိုပဲဲလို႔ ေျပာတာပါ။
 
က်ဳပ္တို႔ကလည္း ဒီအခါမ်ဳိးက်ရင္ ငါ့အေဖကေတာ့ျဖင့္၊ င့ါအေမကေတာ့ျဖင့္၊ ငါ့ဦးေလးေတြကေတာ့ျဖင့္ ငါ့ကို ဘီလူးနဲ႔ႏိႈင္းတာပဲဟဲ့။ ငါ့ကို မေကာင္းဆိုး၀ါးနဲ႔ ႏႈိင္းတာပဲဟဲ့လို႔ ၿငိဳျငင္ျခင္း၊ စိတ္ကြက္ျခင္း မရွိခဲ့႐ိုးအမွန္ပါဗ်ာ။
 
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာ့ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ ထမင္းစားလို႔ ေက်နပ္ေနမွ မင့္ဟာ။ ဘီလူးနဲ႔ႏႈိင္းတာလည္း မခံႏိုင္စရာ ဘာရွိတာမွတ္လို႔။ ကုိယ္က လည္း အဲဒီလို စကားပံုနဲ႔ ႏႈိင္းခ်င္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို ၀ါးၿမိဳ (အဲ...) စားထားၿပီးမွ မဟုတ္လားဗ်။
 
က်ဳပ္တို႔လည္း ဗိုက္ကေလးလက္နဲ႔႔ပြတ္၊ ႏႈတ္ခမ္းလွ်ာနဲ႔သပ္ၿပီး ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္မွာ အသာေမွးၿပီး ၀က္မင္းစည္းစိမ္ခံစားပစ္လိုက္တာပဲ။ ဘီလူးေသာ၊ ၀က္ေသာဘာမွ ခံစားမေနအားပါဘူးဗ်ာ။
 
ေဟာ အခုက်ေတာ့ လႊတ္ေတာ္မွာ တပ္မေတာ္က ေျမသိမ္း တာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အမတ္မင္းေတြက ေ၀သာလီျပည္ကို ဘီလူး၀င္သလိုပဲလို႔ ပံုေဆာင္သံုးႏႈန္းလိုက္လို႔တဲ့။ တပ္မေတာ္ကအရာရွိႀကီးတစ္ဦးက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္တဲ့။ သူတို႔တပ္မေတာ္ကို ဘီလူးနဲ႔တင္စား ေျပာတာဟာ တကယ္တမ္းေတြးၾကည့္ရင္၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းပါတယ္လို႔သူကပဲ ဆိုသြားသဗ်။
 
ခက္ရခ်ည္ေသးေတာ့ အရပ္ကတို႔ေရ။ အခုတစ္ေလာ လႊတ္ေတာ္ထဲမလည္း ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ေတာ့ မသိဘူးဗ်။ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ႀကီးက တစ္ေလာတုန္းက လႊတ္ေတာ္ထဲမွာရွိတဲ့ တပ္မေတာ္သားအမတ္ေတြကို သတိေပးလိုက္တယ္။ ဘာတဲ့ ေျပာစရာရွိရင္လည္းေျပာ၊ ေျပာ စရာမရွိရင္လည္း မေျပာနဲ႔ဆိုလား။ ေျပာမွာလိုလို၊ မေျပာမွာလိုလို မလုပ္နဲ႔ဆိုၿပီး ႀကိမ္းတယ္ဆိုလား ဘာလားေသခ်ာမသိပါဘူးဗ်ာ။ သူမ်ားေျပာတာ ၾကားရတာပဲ။
 
ေဟာ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ အေမးအေျဖေတြ ရွိသမို႔လား။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ႀကီးမ်ားက မဲဆႏၵရွင္မ်ားအ က်ဳိးငွာ အစိုးရအဖဲြ႕၀င္လူႀကီးမ်ားကို ေမးစရာရွိတာ ေမးၾကတာျမင္ဖူးမွာ ပါ။ ဒီမွာလည္း အမတ္မင္းေတြ ေမးတာနဲ႔သက္ဆုိင္ရာ အစိုးရလူႀကီးေတြ ျပန္ေျဖတာက လဲြေခ်ာ္ေနဆိုလား။
 
ဒါကို ဘ၀င္မက်တဲ့ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ႀကီးက အေမးနဲ႔အေျဖေတြ ကိုက္ညီရမယ္လို႔ဆိုသတဲ့။ ေနာင္ကို ဒီလိုမ်ဳိးမျဖစ္ေစရေအာင္ လုပ္ရ မယ္လို႔ မိန္႔သတဲ့။ ဒီအေၾကာင္း သ တင္းေတြထဲမွာဖတ္ရေတာ့ က်ဳပ္လည္း စကားပံုတစ္ခု သြားသတိရ တယ္။
 
ဘာတဲ့။ “အေမးဘုရားေလာင္း၊ အေျဖကၽြဲေက်ာင္း” ဆုိလား။ ဒါေပသိ အခုလို အေျခအေနမ်ဳိးမွာ တရား၀င္မေျပာရဲဘူးဗ်။ ကိုယ္ကေတာ့ စကားပံုမို႔ ႐ိုး႐ိုးသားသား သံုးလုိက္တာမွန္ပါရဲ႕။ ႏို႔ေပမယ့္ သက္ဆိုင္ ရာေျဖဆိုသူမ်ားက သူတို႔ကို “ကၽြဲ” နဲ႔ ႏႈိင္းရပါ့မလားလို႔ အေတြးပြားၿပီး အ ေရးယူမယ့္ စကားေျပာလာရင္ မခက္ပါလား။
 
က်ဳပ္ဆိုလိုတာက ဒီ႔ေနာက္ပိုင္းမွာ စကားပံုေတြ သံုးတာလည္း ဆင္ျခင္ရမယ္လို႔ ေျပာတာဗ်။ ကိုယ္ကႏႈတ္ေရးႂကြယ္လို႔ ဆိုလိုက္ေပမယ့္ အေတြးႂကြယ္ႂကြယ္နဲ႔ ေတြးတတ္သူ ေတြၾကားမွာ အဓိပၸာယ္ျခားနားခ်က္ေတြ ရွိတယ္လို႔ ဆိုခ်င္တာပါ ခင္ဗ်ာ။
 
စကားပံုေတြကို သံုးသာသံုးေနတာပါ။ အဓိပၸာယ္မည္မည္ရရ က်ဳပ္က မသိတာမ်ားပါတယ္။ အခုပဲၾကည့္ ေ၀သာလီျပည္ ဘီလူး၀င္ တယ္ဆိုတာ သူမ်ားသံုးလို႔သာ ေရာေယာင္ၿပီးသံုးေနတာ။ အဓိပၸာယ္ရည္ရြယ္ခ်က္ တိတိက်က် ရွင္းျပစမ္းပါဆိုရင္ က်ဳပ္ျဖင့္ မရွင္းတတ္ ႐ိုး အမွန္ပါရယ္။
 
ငယ္ငယ္က က်ဳပ္တို႔အစားက်ဴးလို႔ မိဘေတြက ေ၀သာလီျပည္ဘီလူး၀င္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ က်ဳပ္က မွတ္ထားလိုက္တယ္။ ေၾသာ္.. ေ၀သာလီျပည္ ဘီလူး၀င္တာဟာျဖင့္ က်ဳပ္တို႔ထမင္းကို အူယားဖားယားနဲ႔ တနင့္တပိုးစားသလိုမ်ဳိးပါလားလို႔ပဲ မွတ္လိုက္တယ္။
 
ဘီလူးဆိုတာ ဘယ္လိုအေကာင္မ်ဳိးလဲ က်ဳပ္မသိဘူး။ အစြယ္ႀကီးေတြ နဲ႔ ေၾကာက္စရာအသြင္ပံုေဖာ္ထားေပမယ့္ ဒီေလာကမွာ ဘီလူးကို မ်က္ ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ ေတြ႕ဖူးတဲ့လူရွိလို႔ လား။ ဘီလူးဆိုတာ ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္တစ္ခုကို အေျခတည္ၿပီး အႏုပညာလက္ ရာရွင္ေတြက အစြယ္ေငါေငါ၊ ပါးစပ္ၿပဲၿပဲ၊ ေၾကာက္စရာအသြင္ကို ပံု ေဖာ္လိုက္တာ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ေနမွာေပါ့။
 
ေ၀သာလီျပည္ကို ဘီလူး၀င္ေတာ့ ေ၀သာလီသားေတြမွာ ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႔ ေျပးၾကလႊားၾက ျဖစ္ကုန္မွာေပါ့။ အ၀တ္အစားကေလး၊ အတြင္းပစၥည္းကေလးေတြေတာင္  သယ္သြားႏိုင္မွ သယ္သြားႏိုင္မွာဗ်။ ဘီလူးဆိုတဲ့ အေကာင္ကလည္း ဘယ္ႏွေကာင္ေလာက္ ၿမိဳ႕ထဲကို ၀င္လာသလဲမွ မသိႏိုင္တာပဲဗ်ာ။
 
ၿပီးေတာ့ အဲဒီေခတ္က ဒုကၡသည္စခန္းတို႔ ဘာတို႔လည္း ရွိမထင္ပါဘူးဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ဘီလူးေတြေၾကာင့္ သူတို႔ဒုကၡေရာက္ရပါတယ္ဆိုၿပီး ဘီလူးေတြကို လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵျပခြင့္လည္း ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘီလူးက သူ႔ေရွ႕မွာ ကိုး႐ိုးကားရား လာလုပ္လို႔ကေတာ့ ၀ါးစားပစ္လိုက္မွာ။
 
အခုေတာ့ ဘီလူးနဲ႔ႏႈိင္းတာ စိတ္ေကာင္းျဖစ္သူေတြ ျဖစ္ေနသတဲ့။ က်ဳပ္တနင့္တပိုးစားခဲ့တုန္းက က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ ဘီလူးလို႔ မထင္ေပါင္ဗ်ာ။ ဘီလူးဆုိတာ ဘာေကာင္မွန္း က်ဳပ္မွမသိတာပဲဗ်။ က်ဳပ္ကို ဘီလူးနဲ႔ ႏိႈင္းလို႔ က်ဳပ္ကထၿပီး စိတ္ဆိုးရင္ က်ဳပ္ဟာ ဘီလူးျဖစ္ေၾကာင္း ၀န္ခံရာ ေရာက္သြားမွာေပါ့။ ဘီလူး မဟုတ္ရင္ ဘီလူးလို႔ အေျပာခံရတာ နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွ စိတ္ဆိုးစရာ မရွိဘူးဗ်။
 
အဲ.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါဗ်ာ။ ေနာင္အခါမွာ ဘီလူးဆိုတာ ဘယ္လိုေကာင္မ်ဳိး၊ ဘယ္လိုစ႐ိုက္မ်ဳိးရွိတယ္ဆိုတာ သိခ်င္လို႔ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ေတြက ေမးလာခဲ့ရင္ က်ဳပ္မယ္ လက္ညႇိဳးထိုးျပစရာ ေနာက္ထပ္ ဘီလူး႐ုပ္တစ္႐ုပ္တိုးလာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေတာ္ၾကာ သူတို႔ က “ဘီလူးဆိုတာ ယူနီေဖာင္းႀကီးနဲ႔ ပါလားဗ်”လို႔မ်ား မွတ္ခ်က္ေပးလာ ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့....။


(ဤ သေရာ္စာ စာစုမွာ စာေရးသူ ဘစီ၏ အာေဘာ္သာျဖစ္ပါသည္။)
မွတ္မိေသးတယ္ဗ်ဳိ႕။ က်ဳပ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ ဟင္းေကာင္းေလးမ်ား မိဘကခ်က္ထားရင္ တနင့္တပိုးစားပစ္တာကလား။

ဒါကို ၾကည့္ေနတဲ့ လူႀကီးေတြက ပီတိနဲ႔ၿပံဳးၾကည့္ၿပီး အခုလိုေျပာတတ္တယ္။ “ေအာင္မေလးဟဲ့ၾကည့္ပါဦး စားလိုက္ၾကတာ ေ၀သာလီျပည္ ဘီလူး၀င္တာ က်ေနတာပဲ”တဲ့။

မိဘအေနနဲ႔ ကိုယ့္သား၊ ကုိယ့္သမီးက ထမင္း၊ ဟင္းကို ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ အားပါးတရစားတာေတြ႕လို႔ ေက်နပ္စိတ္နဲ႔ေျပာတာမ်ဳိးဗ်။ ဒါမ်ဳိး လူငယ္ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခဲ့သူတိုင္း တစ္ခ်ိန္မဟုတ္တစ္ခ်ိန္ ႀကံဳၾကမွာပါဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ကလည္း အဲဒီလို လူႀကီးမိဘေတြကေျပာရင္ ဘ၀င္က် ေနတာပဲေလ။

ေဟာ အခုေတာ့ ေခတ္ေတြကပဲ ေျပာင္းလို႔လား၊ အေနအထားေတြကပဲ ေဖာက္လွဲေဖာက္ျပန္ျဖစ္လို႔ လားေတာ့မသိပါဘူး။ ေ၀သာလီျပည္ ဘီလူး၀င္တယ္လို႔ေျပာတာကို မႏွစ္သက္တဲ့သူေတြ ေပၚလာၿပီခင္ဗ်။

"ေပက်င္းေလဆိပ္တြင္ ဗုံးေပါက္ကြဲမႈျဖစ္ပြား"

Photo: "ေပက်င္းေလဆိပ္တြင္ ဗုံးေပါက္ကြဲမႈျဖစ္ပြား"

ေပက်င္း၊ ဇူလိုင္ ၂၁
တရုတ္ႏိုင္ငံ ေပက်င္း အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္တြင္ ဗုံးေပါက္ကြဲမႈတစ္ခု ယမန္ေန႔ညကျဖစ္ပြားခဲ့ေၾကာင္းသိရသည္။

လက္တြန္းကုလားထိုင္ျဖင့္ သြားလာရသူတစ္ဦးက အိမ္လုပ္လက္ျဖစ္ဗုံးတစ္လုံးကို ေပက်င္းအျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္ တာမင္နယ္ ၃ တြင္ စေနေန႔ညေန ၆ နာရီ ၄၂ မိနစ္ခန္႔ကေဖာက္ခြဲခဲ့ျခင္းျဖစ္ျပီး၊ ထိုသို႔ေဖာက္ခြဲခ်ိန္တြင္ သူ၏ အနီး၌ မည္သူမွ် ရွိမေနျခင္းေၾကာင့္ ေဖာက္ခြဲသူမွ အပ မည္သူမွ် ထိခိုက္ဒဏ္ရာရရွိျခင္းမရွိခဲ့ေၾကာင္းသိရသည္။
"ဗုံးေပါက္သံကေတာ့ ေတာ္ေတာ္က်ယ္တယ္ဗ်"ဟု ေပါက္ကြဲမႈျဖစ္ပြားသည့္ေနရာႏွင့္ ၂၇ ကိုက္အခန္႔ကြာတြင္ရွိေနသူ တစ္ဦးကေျပာသည္။

ထိခိုက္ဒဏ္ရာရရွိခဲ့ေသာ ဗုံးေဖာက္ခြဲသူကို ေဆးရုံသို႔ခ်က္ျခင္းပို႔လိုက္ျပီး စစ္ေဆးကုသမႈျပဳထားေၾကာင္းသိရသည္။

ေဖာက္ခြဲသူမွာ Ji Zhongxing ဆိုသူ တရုတ္ႏိုင္ငံ ရွန္တုန္း ျပည္နယ္ အေရွ႔ပိုင္းမွျဖစ္ျပီး၊ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္တြင္ေမြးဖြားခဲ့သူတစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္းသိရသည္။

PP
ref: USA TODAY
ေပက်င္း၊ ဇူလိုင္ ၂၁
တရုတ္ႏိုင္ငံ ေပက်င္း အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္တြင္ ဗုံးေပါက္ကြဲမႈတစ္ခု ယမန္ေန႔ညကျဖစ္ပြားခဲ့ေၾကာင္းသိရသည္။

လက္တြန္းကုလားထိုင္ျဖင့္ သြားလာရသူတစ္ဦးက အိမ္လုပ္လက္ျဖစ္ဗုံးတစ္လုံးကို ေပက်င္းအျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္ တာမင္နယ္ ၃ တြင္ စေနေန႔ညေန ၆ နာရီ ၄၂ မိနစ္ခန္႔ကေဖာက္ခြဲခဲ့ျခင္းျဖစ္ျပီး၊ ထိုသို႔ေဖာက္ခြဲခ်ိန္တြင္ သူ၏ အနီး၌ မည္သူမွ် ရွိမေနျခင္းေၾကာင့္ ေဖာက္ခြဲသူမွ အပ မည္သူမွ် ထိခိုက္ဒဏ္ရာရရွိျခင္းမရွိခဲ့ေၾကာင္းသိရသည္။
"ဗုံးေပါက္သံကေတာ့ ေတာ္ေတာ္က်ယ္တယ္ဗ်"ဟု ေပါက္ကြဲမႈျဖစ္ပြားသည့္ေနရာႏွင့္ ၂၇ ကိုက္အခန္႔ကြာတြင္ရွိေနသူ တစ္ဦးကေျပာသည္။

ဘြဲ႕ရတဲ့အခါ ဘာေတြလုပ္လို႔ ရမွာလဲ (Written by ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳ)

university-july17
(ပညာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးအတြက္ ႀကိဳးစားေနခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ေဆာင္းပါး အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ပါက ေတာင္းပန္ပါေၾကာင္း)
တစ္ခါက ကြၽန္ေတာ္သည္ တကၠသိုလ္ ဆရာဘ၀မွ အနားယူၿပီးေနာက္ လူငယ္မ်ားကို က်ဴရွင္ျပသည္။ သူတို႔ကို အသင့္အတင့္ စာဖတ္ကာ ျပင္ပဗဟုသုတ ရွာတတ္ေစရန္ ေျပာပါသည္။
သူတို႔အမ်ားစုကေတာ့ ဂိမ္းေဆာ့သည္။ စာဖတ္တာ ၀ါသနာ မပါၾကပါ။ ထိုအထဲတြင္ ထက္ျမက္ထူးခြၽန္သူ မ်ားစြာပါ၀င္လာတတ္ ပါသည္။ တစ္ေန႔တြင္ တပည့္တစ္ေယာက္ အိမ္ေရာက္လာသည္။ သူ႔အမည္က ဘုန္းျမင့္ေမာင္ ျဖစ္သည္။ သူတကၠသိုလ္၀င္တန္း ေအာင္စာရင္းတြင္ ေလးဘာသာ ဂုဏ္ထူးႏွင့္ ေအာင္ခဲ့ေၾကာင္း လာေျပာပါသည္။
သူ႔လက္ထဲတြင္ ပါလာေသာ ပုဆိုးႏွင့္ မုန္႔ပုံးကို ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕တြင္ခ်ကာ ကန္ေတာ့ပါသည္။ "အေမက ဆရာ့ဆီက အႀကံဥာဏ္ ေတာင္းပါတယ္တဲ့။ အေမမလာႏိုင္လို႔ပါ။ အေမနယ္စပ္ ကုန္သြယ္ေရး လုပ္ေနလို႔ပါ"
သူေတာင္းပန္သည္။

Saturday 20 July 2013

လက္ဗလာ ဘဝေတြထဲက်န္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာကို ေရႊေရာင္လက္ေစခဲ့ေသာ အကၡရာမ်ား

Photo: လက္ဗလာ ဘဝေတြထဲက်န္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာကို ေရႊေရာင္လက္ေစခဲ့ေသာ အကၡရာမ်ား
=======================================
သစ္ေစးေရာင္မွန္ဘီ႐ိုထဲမွာ ဆု တံဆိပ္မ်ားစြာ ရွိေနပါတယ္။အဝိုင္းပံု၊ ၾကယ္ပံု၊ ေလးေထာင့္ပံု စတဲ့ပံုစံမ်ဳိးစံုနဲ႔ ဆုတံဆိပ္မ်ားရဲ႕အေရာင္ ဟာ ဘီ႐ိုထဲမွာ ႏွစ္ကာ လၾကာျမင့္ စြာ ရွိေနခဲ့ရတယ္ဆိုတာ သိသာေစပါတယ္။ ‘Medaka’ လို႔ ထြင္းထားတဲ့ဆုတံဆိပ္ ႏွစ္ခုၾကားမွာ ”ႏုိင္ငံဂုဏ္ေဆာင္ ခဲ့ေသာ အားကစား သမားေဟာင္းမ်ား ဂုဏ္ျပဳ အမွတ္တရတံဆိပ္”ဆိုတဲ့ အျဖဴေရာင္ ဆုတံဆိပ္က သူ ၄၂ ၾကာေအာင္ ေစာင့္ စားခဲ့ရတဲ့ အသိအမွတ္ျပဳမႈျဖစ္ပါတယ္။

”ဒီဆုက အစိုးရဂုဏ္ ျမႇင့္ေပးခဲ့တဲ့ အတြက္ဆိုၿပီးေတာ့ ဟိုတေလာက မွ ေပးခဲ့တာ၊ အရင္အစိုးရလက္ထက္က ေတာ့ ဘာမွမေပးဘူး”လုိ႔ ၁၃ ႏွစ္ၾကာ တုိင္းျပည္ကို အားကစားနဲ႔အလုပ္အ ေကြၽးျပဳခဲ့ တဲ့ ျမန္မာ့ေဘာလံုးလက္ေရြး စင္ေဟာင္း ဦးဘပုက ဆုကိုလွမ္းၾကည့္ လုိက္ရင္း ေျပာပါတယ္။၁၉၆၄ ခုႏွစ္ကစလုိ႔ ျမန္မာ့ လက္ ေရြးစင္အျဖစ္နဲ႔ ၁၉၆၆ အာရွဖလားအ ပါအဝင္ ဆုတံဆိပ္ဆယ္ခုရယူေပးႏုိင္ခဲ့ တဲ့ ဦးဘပုဟာ လက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ့ အသက္ ၇၄ ႏွစ္ရွိေနပါၿပီ။ ဆံပင္ျဖဴတ ခ်ဳိ႕ေပါက္ေနၿပီး မ်က္လံုးေတြက အ ေရာင္ေဖ်ာ့ေနေပမယ့္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ အသားညိဳညိဳနဲ႔ ဦးဘပုဟာ တစ္ခ်ိန္က အားကစားသမားတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆို တာ သူ႔ပံုစံ ကိုၾကည့္႐ံုနဲ႔သိႏုိင္ပါတယ္။ သူေနထုိင္ေနတဲ့ သပ္ရပ္ေတာင့္ တင္းတဲ့ ႏွစ္ထပ္အိမ္ဟာ သူ႔အားကစားသမား ဘဝမွာ ခ်ီးျမႇင့္ခံရတဲ့ ဆုေတြထဲက အမွတ္တရအျဖစ္ဆံုးဆုပါ။

၁၉၆၆ အာရွဖလားမွာ ခ်န္ပီယံ ျဖစ္ေတာ့ စက္မႈလက္မႈလုပ္ငန္းရွင္ေတြ က အားကစားသမားေတြကို ေရခဲ ေသတၱာတစ္လုံးစီ ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ ေရခဲေသတၱာ ကို ေငြက်ပ္တစ္ေထာင့္ငါး ရာနဲ႔ေရာင္းၿပီး သစ္ဝယ္ၿပီးေတာ့လက္ရွိ အိမ္ကိုေဆာက္ခဲ့ရတယ္လုိ႔ သူကေျပာ ပါတယ္။”ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ဆုိေတာ့ က စားသမားေတြကို ခ်ီးျမႇင့္ရင္ေငြ က်ပ္သံုး ရာထက္ပိုၿပီး မေပးရဘူးလုိ႔လည္း စည္း ကမ္းကထုတ္ထားေသး တာ။ အဲဒါ ေၾကာင့္ ေရခဲေသတၱာသံုးရာပဲတန္ပါ တယ္ဆိုၿပီး လိမ္ၿပီးေပးခဲ့ရတာ” လို႔ ရယ္ၿပီးေတာ့ သူကဆိုပါတယ္။

ေဘာလံုးအားကစားကို ဝါသနာ ပါလြန္းတဲ့ ကန္ေတာ္ေလးသား ဦးဘပု ဟာ ေဘာလံုးအႀကီးမေပၚခင္ကတည္း က တင္းနစ္ေဘာလံုးေလးေတြနဲ႔ စကန္ ခဲ့တာပါ။ အဲဒီေဘာလံုးဟာ ဓာတ္ဆီ စိမ္လုိက္ရင္ အေပၚက အေမႊးေလးေတြ ကြၽတ္ၿပီး ကန္လုိ႔ရတဲ့အေနအထား ေရာက္ၿပီ မို႔ ေက်ာင္းသားဘဝမွာေတာ့ အဲဒီလုိေဘာ လံုးေသးေလးေတြနဲ႔ကစား ခဲ့ရပါတယ္။ ေဘာလံုးအေသးေလးေတြနဲ႔ ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ ကစားတတ္တဲ့သူ အဖို႔ ေဘာလံုးအႀကီးဆိုတာကေတာ့ မ်က္စိမွိတ္ကန္ေတာင္ ရတယ္လုိ႔ လူ ငယ္တစ္ဦးရဲ႕ဟန္အျပည့္ နဲ႔ ျပန္ေျပာျပခဲ့ ပါတယ္။၁၉၅၈ ကစၿပီး တပ္မေတာ္-ေလ အသင္းမွာ စကစားခဲ့တဲ့သူဟာ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္မွာ လက္ေရြးစင္စျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။ လူငယ္လက္ေရြးစင္မွာကစားရင္း လူ ႀကီးလက္ေရြးစင္ပြဲေတြမွာလည္း ဝင္က စားခဲ့ရပါတယ္။

စြပ္က်ယ္လက္တုိကို ပုဆုိးနဲ႔တြဲ ဝတ္ထားတဲ့ဦးဘပုဟာ ပက္လက္ကု လားထုိင္မွာထုိင္ေနရင္း အနီးမွာရွိတဲ့ ဆုေတြထည့္ထားတဲ့ ဘီ႐ိုတံခါးကို လွမ္း ဖြင့္လိုက္ပါတယ္။ အသက္အရြယ္ႀကီး ရင့္ေနေပမယ့္ အရင္ကစြမ္းေ ဆာင္ခဲ့မႈ ေတြအေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာျပခ်ိန္မွာ သူ ဟာပီဘိ လူငယ္တစ္ဦးလိုပါပဲ။ ဘီ႐ိုထဲ က ၾကယ္ပံုဆုတံဆိပ္ေလး ကေတာ့ သူ႔ ဘဝမွာ ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ႏုိင္မယ့္ အာရွ ဖလားခ်န္ပီယံဆုတံဆိပ္ေလးပါ။ျမန္မာ ဘက္ကို တစ္ခ်ိန္လံုးတိုက္စစ္ဆင္ေနတဲ့ အီရန္အသင္းကိုဂုိးသြင္း ခြင့္ တစ္ႀကိမ္သာ ရခဲ့ၿပီးအဲဒီဂုိးနဲ႔ပဲ အာရွခ်န္ပီယံဆုိ တဲ့ဂုဏ္ပုဒ္ကိုတုိင္းျပည္အတြက္ ယူ ေဆာင္ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။

”အဲဒီတုန္းက အီရန္သံုးေယာက္ ကိုလိမ္ၿပီး ဂိုးသမားနဲ႔ေတြ႕တယ္။ ဂိုး သမားကိုပါထပ္လိမ္ၿပီး ေအာင္ခင့္ကို လွမ္းေပးလိုက္တာ။ ေအာင္ခင္က ဂိုးထဲ ကို တန္းကန္လိုက္တာ။ ပြဲအၿပီးမွာ အေပ်ာ္လြန္လို႔ ဆုေပးတဲ့ ဆြဲသီးႀကီး ျပဳတ္က်ၿပီး လုိက္ေကာက္ခဲ့ရတယ္”လုိ႔ လည္း သူကမွတ္မွတ္ရရေျပာျပပါတယ္။၁၉၆၄ မာေဒးကားဖလားခ်န္ပီယံ၊ ၁၉၆၆ အာရွခ်န္ပီယံ၊ ၁၉၆၇ ကြၽန္း ဆြယ္အားကစားၿပိဳင္ပြဲခ်န္ပီယံ၊ ၁၉၆၈ ယုိးဒယားဘရင့္ဖလားခ်န္ပီယံစတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ားကို တုိင္းျပည္အတြက္ ယူ ေဆာင္ေပးႏုိင္ခဲ့တဲ့ ဦးဘပုတို႔လို ေရႊ ေခတ္ေဘာလံုးသမားေဟာင္း ႀကီးေတြ ထဲမွာ အသက္ရွင္ေနေသးသူေတြရွိေန သလို ကြယ္လြန္ သြားခဲ့ၾကသူေတြလည္း မ်ားပါၿပီ။ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနသူေတြ ထဲမွာ ဦးဘပုနဲ႔အတူ ကစားခဲ့တဲ့ အ လယ္တန္းကစားသမားဦးတင္ေအး လည္း အပါအဝင္ပါပဲ။ ဆံပင္ေတြျဖဴေန ၿပီးအရပ္ျမင့္ျမင့္နဲ႔ တပ္မေတာ္သား တစ္ ေယာက္ရဲ႕ထိုင္ပံုမ်ဳိးနဲ႔ ဧည့္ခန္းမွာထိုင္ ေနတဲ့ ဦးတင္ေအးဟာ အက်ႌမီးခိုး ေရာင္ကို ပုဆုိးအျပာကြက္နဲ႔ တြဲဝတ္ ထားပါတယ္။ ၁၉၆၆ ထိုင္းႏုိင္ငံအာရွ ဖလားပြဲမွာ အလယ္တန္းကေန ပါဝင္ ကစားခဲ့ၿပီး အေကာင္းဆံုးကစားေပးႏုိင္ ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ အဲဒီတုန္းက ခံစား ခ်က္ေတြကိုေတာ့ ဦးတင္ေအး မေမ့ႏုိင္ ေသးပါဘူး။

”မိနစ္ကိုးဆယ္လည္း ျပည့္ေရာ ရင္ထဲမွာ မီးေတြေတာက္သြားသလိုပဲ”လို႔ သူကအဲဒီတုန္းက ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ၾကည္ႏူးစြာေျပာျပပါတယ္။၁၉၆ဝ ခုႏွစ္မွာ တပ္မေတာ္ ၾကည္းအသင္းကေန စကစားခဲ့ၿပီး ၁၉၆၃ အာရွလူငယ္ခ်န္ပီယံ၊ ၁၉၆၆ အာရွေဘာလံုးခ်န္ပီယံ၊ ၁၉၆၇ မေလး ရွားမာေဒးကားခ်န္ပီယံ၊ ၁၉၆၇ ကြၽန္း ဆြယ္ခ်န္ပီယံ စတဲ့ဆုေတြ အပါအဝင္ ဆုတံဆိပ္ ခုနစ္ခုရယူေပးႏုိင္ခဲ့ၿပီး ကစားသမားဘဝကေန အနားယူခ်ိန္မွာ နည္းျပအျဖစ္နဲ႔ ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ ခဲ့တယ္။ ဘဝတစ္ခုလံုးကို ေဘာ လံုး ေလာကထဲမွာပဲ ျမႇဳပ္ႏွံခဲ့သူ လက္ရွိအ ခ်ိန္မွာအသက္ ၇၅ ႏွစ္ေက်ာ္ရွိတဲ့ ဦး တင္ေအးက ”ေဘာလံုးကစားတာကလြဲ ၿပီး ဘာမွမလုပ္တတ္ဘူး။ အသက္ႀကီး လာလုိ႔ အနားယူေတာ့လည္း ဘာစီးပြား ေရးမွ မလုပ္တတ္ ဘူး”လုိ႔ ေျပာပါတယ္။

အရင္က ေဘာလံုးသမားေတြ ဟာ တုိင္းျပည္ကခ်ီးျမႇင့္မယ့္ ဆုကိုေမွ်ာ္ ကိုးၿပီး ေဘာလံုးကစားခဲ့ၾကတာမဟုတ္ သလုိ ဒီဘက္ေခတ္ေဘာလံုး သမားေတြ လို ဝင္ေငြလည္းမေကာင္းခဲ့ၾကပါဘူး။လုပ္သက္ႏွစ္ေျခာက္ ဆယ္ေက်ာ္ ဝါရင့္အားကစား ကေလာင္ရွင္ ဦးခင္ ေမာင္ေထြး (ပ်ဥ္းမနား)က ”ခုေခတ္လို သိန္း ၅ဝဝ၊ ၁ဝဝဝ မေျပာနဲ႔ တစ္ ေယာက္ကို တစ္သိန္း (ခုေခတ္ေငြပမာ ဏနဲ႔ေနာ္) ေတာင္မရဘူး”လို႔ ေျပာပါ တယ္။အာရွ ခ်န္ပီယံျဖစ္ခဲ့တုန္းက အစိုး ရေပးတဲ့ ေမာင္ဗမာစက္ဘီးကိုရခဲ့ဖူးၿပီး ႐ုပ္ရွင္ေကာင္စီက ဆုေငြခ်ီးျမႇင့္လုိေပ မယ့္လည္း က်ပ္သံုးရာထက္ပိုၿပီး မေပး ရစည္းကမ္းေၾကာင့္ ပတ္ကားေဖာင္တိန္ ထရန္စစ္စတာေရဒီယို စတာေတြကိုသာ ရခဲ့ၾကတယ္။ တုိင္းျပည္အတြက္ ဆုတံ ဆိပ္ေတြရယူေပး ခဲ့ေပမယ့္ သူတို႔သူေဌး  မျဖစ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ဦးဘပုက ၁၉၇၁ ခုႏွစ္မွာေဘာလံုး သမားဘဝက အနားယူၿပီး ကားပြဲစား လုပ္ခဲ့တယ္။ 

ကားပြဲစားဘဝနဲ႔ေတာက္ ေလွ်ာက္လုပ္ကိုင္ခဲ့ၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ ကမွ အနားယူလုိက္တာပါ။ အဲဒီလုိပဲ ဦးတင္ေအးကလည္းတပ္မေတာ္သား ဘဝကအနား ယူခဲ့ၿပီး သားသမီးမ်ားက ျပဳစုလုပ္ေကြၽးလုိ႔ ေအးခ်မ္း စြာေနရေပ မယ့္ ကိုယ့္ကစားေဖာ္ေတြထဲမွာ ဆင္း ရဲဒုကၡေရာက္ၿပီး ကြယ္လြန္သြားခဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးပဲလုိ႔ ဆုိပါတယ္။

တုိင္းျပည္ကို အားကစားနဲ႔အလုပ္ အေကြၽးျပဳခဲ့ေပမယ့္ အသက္အရြယ္ႀကီး ရင့္ခ်ိန္မွာ ႏုိင္ငံေတာ္ဆီက ဘာအကူအ ညီေထာက္ပံ့မႈမွမရဘဲ ဆင္းရဲႏြ မ္းပါးစြာ နဲ႔ ဘဝေနဝင္သြားခဲ့ရသူေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းဘူးလို႔ သူတို႔ႏွစ္ဦးက တူ ညီစြာေျပာပါတယ္။”က်န္တဲ့သူေတြ ရွိေသးတယ္။ ပန္ စစ္တို႔ဘာတို႔ဆို ေထာက္ပံ့ေၾကးလည္းမရပါဘူး”လို႔ ကစားေဖာ္ေတြရဲ႕ လက္ရွိ အေျခအေနကို ဦးဘပုက ညႇိဳးငယ္စြာ ေျပာျပပါတယ္ ။ေထာက္ပံ့ေၾကးဆုိတာက သူတို႔ ေဘာလံုးသမားေဟာင္းေတြအတြက္ တည္ေထာင္ထားတဲ့ ေဖာင္ေဒးရွင္းတစ္ ခုက တစ္လကိုက်ပ္ တစ္ေသာင္းေပးတာ ကိုေျပာတာပါ။ လက္ေရြးစင္အျဖစ္က အနား ယူၿပီး ေနာက္ပိုင္း ဒီတစ္ေသာင္း က်ပ္က လြဲလို႔ဘာမွ ေထာက္ပံ့မႈမရခဲ့ ၾကပါဘူး။အားကစားဝန္ႀကီးဌာနက လက္ရွိ အခ်ိန္မွာ အားကစား သမားေဟာင္းေတြ ကို ေထာက္ပံ့ေပးမႈမရွိဘူးလုိ႔ အထက္ပါ ဌာန ၫႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဦးေဌးေအာင္ ကေျပာပါတယ္။ 

ဒါေပမဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံက အိမ္ရွင္အျဖစ္လက္ခံက်င္းပမယ့္ ဆီး ဂိမ္းလည္းနီးလာၿပီမို႔ တစ္ခ်ိန္က ျမန္မာ့ ဂုဏ္ေဆာင္အားကစား သမားေဟာင္း ေတြကို ဝန္ႀကီးက ဂုဏ္ျပဳဆုေငြေတြကို ဧၿပီလအတြင္းက အခမ္းအနားနဲ႔ခ်ီးျမႇင့္ ခဲ့တယ္လို႔ သူကေျပာပါတယ္။ အဆိုပါ အခမ္းအနားမွာ ေဘာလံုး၊ ေျပးခုန္ပစ္ အပါအဝင္ အားကစားနည္းမ်ဳိးစံုက ကစားသမားေပါင္း ေျခာက္ရာကို ရတဲ့ ဆုတံဆိပ္အလုိက္ ဆုေငြေတြ ခ်ီးျမႇင့္ ေပးခဲ့တာပါ။

အဲဒီပြဲမွာ ဆုတံဆိပ္နဲ႔အတူ ဆုေငြ က်ပ္တစ္သိန္းႏွစ္ေသာင္းရခဲ့တယ္လုိ႔ သူတို႔ႏွစ္ဦးက ေျပာပါတယ္။ ဒါဟာ ဆီး ဂိမ္းနီးလာလုိ႔ အစိုးရသစ္ရဲ႕အသိ အမွတ္ ျပဳမႈျဖစ္ၿပီး အရင္အစိုးရလက္ထက္မွာ ေတာ့ သူတို႔ကိုဘာအသိ အမွတ္ျပဳမႈမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔အီရန္ကိုႏုိင္ၿပီး အာရွခ်န္ပီယံဆုကို ရယူခဲ့တဲ့ထုိင္းႏုိင္ငံ ကေဘာလံုးကြင္းထဲမွာ သူတို႔နာမည္ ေတြကို ကမၸည္းေရးထိုးထားတယ္လုိ႔ ေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဦးတင္ေအးရဲ႕ မ်က္လံုးထဲမွာ ဝမ္းသာဂုဏ္ယူမႈေတြနဲ႔ ျပည့္ေနပါေတာ့တယ္။

”ဗမာျပည္မွာ ဒါမ်ဳိးမရွိဘူး”လုိ႔ ဦးတင္ေအးက မခ်ိတင္ကဲဆုိပါ တယ္။”ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ မရွိဘဲ တုိင္း ျပည္ဂုဏ္ေဆာင္ခဲ့သူေတြ ကို ႏုိင္ငံေတာ္ က တစ္နည္းနည္း နဲ႔ျပန္ၾကည့္သင့္ တယ္”လုိ႔ ဦးခင္ေမာင္ေထြး(ပ်ဥ္းမနား) ကေျပာပါတယ္။”အားကစားသမားေတြကို ဂုဏ္ ျပဳတယ္ဆုိတာ သူတို႔ဆုတံဆိပ္ေတြ ကို ျပခန္းထဲျပ ထား႐ံုနဲ႔မၿပီး ဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ စားဝတ္ေနေရး ေျပလည္ေအာင္လုပ္ ေပးသင့္တယ္”လို႔ သူကေျပာပါတယ္။

အမွန္တကယ္လည္း အားကစား သမားေဟာင္းေတြက တုိင္းျပည္ရဲ႕ကူညီ မႈအသိအမွတ္ျပဳမႈကို လိုအပ္ၾကပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအတုိင္းေထာက္ပံ့ေၾကး ကိုယူူတဲ့ပံုစံမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲကိုယ္ တတ္ ႏုိင္တဲ့ဘက္က အားကစားတုိး တက္ေရး အတြက္ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ေဆာင္ရြက္ ေပးလုိတယ္လုိ႔ ဦးဘပုက ေျပာပါတယ္။ ”ဒီအတုိင္းႀကီးလည္း မလုိခ်င္ပါ ဘူး။ လက္ေရြးစင္အားကစားသမားေတြ ရဲ႕အႀကံေပးျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ထားေစခ်င္ တယ္။ ေငြကိုေတာ့ တစ္ခုခုခ်ီးျမႇင့္ေပါ့” လုိ႔ သူကဆိုပါတယ္။ လူ႔ဘဝရဲ႕ေနဝင္ခ်ိန္ လုိ႔ေျပာလုိ႔ရ တဲ့ အသက္အရြယ္ေရာက္ေနတာေတာင္ တုိင္းျပည္ရဲ႕အားကစားအဆင့္အတန္း ျမႇင့္တင္ေရးမွာ သူတို႔ကတစ္ေထာင့္တစ္ ေနရာကေန ပါဝင္စြမ္းေဆာင္ လုိပါေသး တယ္။ ျမန္မာျပည္သူေတြ ႐ူးသြပ္တဲ့ ေဘာလံုးအားကစားေအာင္ျမင္တာကို လည္းသူတုိ႔ျမင္လုိၾကပါေသးတယ္။ တုိင္းျပည္က ေမ့ေလ်ာ့ေနေပမယ့္ သူတို႔ ကေတာ့ တုိင္းျပည္အတြက္ကို ေခါင္း ထဲထည့္ထားဆဲပါပဲ။

”အားကစားသမားေဟာင္းေတြကို ေငြေပးမယ့္အစား တစ္ေနရာရာမွာ ခိုင္းေစခ်င္တယ္”လုိ႔ ဦးဘပုကဆုိပါ တယ္။

ေမဇင္ဝင္း
သစ္ေစးေရာင္မွန္ဘီ႐ိုထဲမွာ ဆု တံဆိပ္မ်ားစြာ ရွိေနပါတယ္။အဝိုင္းပံု၊ ၾကယ္ပံု၊ ေလးေထာင့္ပံု စတဲ့ပံုစံမ်ဳိးစံုနဲ႔ ဆုတံဆိပ္မ်ားရဲ႕အေရာင္ ဟာ ဘီ႐ိုထဲမွာ ႏွစ္ကာ လၾကာျမင့္ စြာ ရွိေနခဲ့ရတယ္ဆိုတာ သိသာေစပါတယ္။ ‘Medaka’ လို႔ ထြင္းထားတဲ့ဆုတံဆိပ္ ႏွစ္ခုၾကားမွာ ”ႏုိင္ငံဂုဏ္ေဆာင္ ခဲ့ေသာ အားကစား သမားေဟာင္းမ်ား ဂုဏ္ျပဳ အမွတ္တရတံဆိပ္”ဆိုတဲ့ အျဖဴေရာင္ ဆုတံဆိပ္က သူ ၄၂ ၾကာေအာင္ ေစာင့္ စားခဲ့ရတဲ့ အသိအမွတ္ျပဳမႈျဖစ္ပါတယ္။

”ဒီဆုက အစိုးရဂုဏ္ ျမႇင့္ေပးခဲ့တဲ့ အတြက္ဆိုၿပီးေတာ့ ဟိုတေလာက မွ ေပးခဲ့တာ၊ အရင္အစိုးရလက္ထက္က ေတာ့ ဘာမွမေပးဘူး”လုိ႔ ၁၃ ႏွစ္ၾကာ တုိင္းျပည္ကို အားကစားနဲ႔အလုပ္အ ေကြၽးျပဳခဲ့ တဲ့ ျမန္မာ့ေဘာလံုးလက္ေရြး စင္ေဟာင္း ဦးဘပုက ဆုကိုလွမ္းၾကည့္ လုိက္ရင္း ေျပာပါတယ္။၁၉၆၄ ခုႏွစ္ကစလုိ႔ ျမန္မာ့ လက္ ေရြးစင္အျဖစ္နဲ႔ ၁၉၆၆ အာရွဖလားအ ပါအဝင္ ဆုတံဆိပ္ဆယ္ခုရယူေပးႏုိင္ခဲ့ တဲ့ ဦးဘပုဟာ လက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ့ အသက္ ၇၄ ႏွစ္ရွိေနပါၿပီ။ ဆံပင္ျဖဴတ ခ်ဳိ႕ေပါက္ေနၿပီး မ်က္လံုးေတြက အ ေရာင္ေဖ်ာ့ေနေပမယ့္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ အသားညိဳညိဳနဲ႔ ဦးဘပုဟာ တစ္ခ်ိန္က အားကစားသမားတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆို တာ သူ႔ပံုစံ ကိုၾကည့္႐ံုနဲ႔သိႏုိင္ပါတယ္။ သူေနထုိင္ေနတဲ့ သပ္ရပ္ေတာင့္ တင္းတဲ့ ႏွစ္ထပ္အိမ္ဟာ သူ႔အားကစားသမား ဘဝမွာ ခ်ီးျမႇင့္ခံရတဲ့ ဆုေတြထဲက အမွတ္တရအျဖစ္ဆံုးဆုပါ။

ပလက္ေဖာင္းေပၚက အညာအရင္းအျမစ္(ေရးသားသူ- မိုးညိဳ)

Photo: ပလက္ေဖာင္းေပၚက အညာအရင္းအျမစ္
-----------------------------
ေရးသားသူ- မိုးညိဳ

အသားညိဳညိဳ မ်က္ႏွာျပည့္ျပည့္၊ အရပ္ခပ္ျပတ္ျပတ္ႏွင့္ အမ်ဳိးသားတစ္ဦး ေရႊတိဂုံဘုရား ေတာင္ဘက္ေစာင္းတန္းမွ ခန္းဆီးကန္႔လန္႔
ကာတစ္ခုအတြင္းရွိ အုန္းပဲြ၊ ငွက္ေပ်ာပဲြမ်ားျဖင့္ ျပည့္ ႏွက္ေနသည့္ ေဗဒင္ေဟာခန္းတစ္ခုသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္၀င္သြားသည္။ ၂၀၀၉ ေႏြရာသီ၏ လတစ္လတြင္ ျဖစ္သည္။

အသက္(၂၇)ႏွစ္အရြယ္ရွိ သည့္ ကိုဆန္းေက်ာ္မွာ မုံရြာခ႐ိုင္ ဘုတလင္ၿမိဳ႕နယ္ အင္းတဲရြာသားတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူ ရန္ကုန္တြင္ လက္ရွိဆုိင္းထမ္းျဖင့္ ေရာင္းခ်ေနေသာ ရခိုင္မုန္႔တီအသုပ္စုံဆုိင္ ေရာင္းမေကာင္းေသာေၾကာင့္ အမည္ေျပာင္းရန္ ယခုကဲ့သို႔ ေရႊတိဂုံဘုရားမွ ေဗဒင္ေဟာခန္းတစ္ခုသို႔ လာေရာက္ ေမးျမန္းျခင္းျဖစ္သည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ေနရာအႏွံ႔အျပားတြင္ ရာသီဥတု ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားက အညာရွိ ေက်းလက္ေဒသမ်ားသို႔တုိင္ ႐ုိက္ခတ္လာမႈကို ကိုဆန္းေက်ာ္တုိ႔ မိသားစုလည္း ခံစားလာခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ကိုဆန္းေက်ာ္တစ္ေယာက္ ရန္ကုန္သို႔ အလုပ္ေျပာင္းေရႊ႕လုပ္ကိုင္ရန္ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။

လက္ရွိတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံအလယ္ပိုင္း မုံရြာၿမိဳ႕အနီးတစ္၀ိုက္ရွိ ေက်းရြာမ်ားမွ လူႀကီးလူငယ္အမ်ားစုမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ ပလက္ေဖာင္းေနရာ လမ္းမႀကီးႏွင့္ လမ္းသြယ္အခ်ဳိ႕တြင္ အထမ္းျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ တြန္းလွည္းျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ရာသီေပၚ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ဳိးစုံတို႔ကို ေရာင္းခ်လ်က္ရွိသည္။ ယင္းတို႔ကား ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ လမ္းေဘးစားေသာက္ဆုိင္ ယဥ္ေက်းမႈကို ေဖာ္က်ဴးေနသည့္ အညာနံ႔ ခပ္သင္းသင္းရွိေသာ အညာပလက္ေဖာင္းယဥ္ေက်းမႈမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံ အလယ္ပိုင္းေဒသရွိ ေက်းရြာအမ်ားစုတြင္ မိုးေခါင္ျခင္း၊ ေရရွားျခင္း၊ စိုက္ပ်ဳိးေျမနည္းပါးလာျခင္း၊ လယ္ယာေျမသိမ္းခံရမႈ ျပႆနာမ်ားေၾကာင့္ အမ်ားစုမွာ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း နည္းပါးလာၿပီျဖစ္ကာ ရြာရွိ က်န္းမာသန္စြမ္းေသာ လူႀကီးလူငယ္မက်န္ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္တြင္ စုေပါင္းအေျခခ်၍ နည္းလမ္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ရပ္တည္ရန္ ႀကိဳးပမ္းေနၾကရသည္။

ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္တြင္ အေျခခ်လုပ္ကိုင္ေနၾကေသာ္လည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ခ်င္းမွာမူ အားလုံး၏ ရင္ထဲတြင္ အတူတူခ်ည္းပင္ ျဖစ္သည္။ ကံႏွင့္ ၀ီရိယကို ယုံၾကည္သည့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္က အညာသူ၊ အညာသားမ်ားအေပၚ လ်စ္လ်ဴေတာ့ မ႐ႈခဲ့ပါ။

ကံတရား၏ မ်က္ႏွာသာေပးျခင္းကို သူတုိ႔ ခံစားခဲ့ရပါသည္။ စီးပြားေရးႏွင့္ အခြင့္အလမ္း အမ်ားစုတည္ရွိေနသည့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္မွာ စရိတ္နည္း အဆာေျပစားသုံးရန္ လုိအပ္ေနမႈကို ၎တို႔က တုိက္႐ုိက္ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။

ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္ရွိၿပီး အညာသားတစ္ဦးမွာ ကိုယ္ပိုင္အေျခခ်ရန္ သုံးႏွစ္မွ ေလးႏွစ္အထိ ေရွ႕မွေရာက္ႏွင့္ေနေသာ စီနီယာ အညာသားတစ္ဦးထံတြင္ ပညာသင္ယူၿပီးခါမွ အမ်ားစုမွာ ကိုယ္ပုိင္အထမ္း၊ တြန္းလွည္းမ်ားျဖင့္ ဆက္လက္အေျခခ် လုပ္ကိုင္ႏုိင္ေၾကာင္း ေလးႏွစ္ေက်ာ္ ပညာသင္ယူၿပီး အထမ္းေပါင္း ငါးထမ္းျဖင့္ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ကိုဆန္းေက်ာ္က ျပန္လည္ေျပာျပသည္။ လက္ရွိ သူ႔တြင္ ရြာမွ လုပ္သားကိုးဦးကိုပင္ ရန္ကုန္တြင္ ၎ငွားရမ္းေနထုိင္ေသာ တုိက္ခန္းသို႔ ေခၚယူ၍ လခေပး စရိတ္ၿငိမ္းသင္ၾကားေပးေနၿပီ ျဖစ္သည္။

ရန္ကုန္တြင္ ေခ်ာင္လည္စြာ ေနႏုိင္႐ုံသာမက ပိုလွ်ံသည္မ်ားကို ရြာရွိ မိဘမ်ားထံ လစဥ္ေငြပို႔ ႏုိင္သည္ဟု ကိုဆန္းေက်ာ္က ဆုိသည္။ “ရြာမွာ လူစားစရာ မရွိလို႔ အရင္လူစာပဲ ပို႔ခဲ့ရတာ။ ခုႏြားစာေတာင္ မရွိေတာ့လို႔ ႏြားစာအတြက္ပါ ေငြပို ပို႔ေနရၿပီ” ဟု အညာသံခပ္၀ဲ၀ဲျဖင့္ လက္ရွိ အညာေက်းလက္ရြာအခ်ဳိ႕တြင္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရန္ ခက္ခဲလာပုံကို သူက ေျပာျပသည္။ 

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ပလက္ေဖာင္းမ်ားေပၚတြင္ ရည္ရြယ္ခ်က္တူ အညာသူ၊ အညာသားအခ်င္းခ်င္း ေစ်းကြက္ယွဥ္ၿပိဳင္ရာတြင္ အခက္အခဲမ်ားစြာ ေန႔စဥ္ႀကံဳေတြ႕ေနရသည္။ အဓိကအားျဖင့္ ၿမိဳ႕နယ္စည္ပင္၏ ေန႔စဥ္အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးရွာ ေငြရွာမႈ၊ ဆုိင္ခန္းေနရာ ရရန္ခက္ခဲမႈ၊ အခ်င္းခ်င္း အၿပိဳင္အဆုိင္ ေဖာက္သည္လုမႈစသည္တို႔က ၎တုိ႔အတြက္ အခက္အခဲမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။

စကားေျပာလွ်င္ ေလသံခပ္ျပတ္ျပတ္ျဖင့္ ၿပံဳးလွ်င္ ကြမ္းခ်ဳိးမ်ားေပၚေအာင္ ၿပံဳးတတ္သည့္ ဘိုကေလးေစ်းအနီးတြင္ ဆုိင္းထမ္းျဖင့္ ေရာင္းခ်ေနသည့္ ကိုမ်ဳိးေအာင္က ရန္ကုန္မွ ၎တုိ႔ ႀကံဳေတြ႕ရေသာ အခက္အခဲကို ယခုကဲ့သို႔ ေျပာျပသည္။ 

“ကိုယ္က တစ္နယ္သားေလ။ ဒီမွာ စီးပြားလာရွာတာ အားလုံးနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ေတာ့ ေနရတာေပါ့”

ရြာတြင္ ေတာင္ယာစိုက္ပ်ဳိးျခင္း၊ ထန္းတက္ျခင္းမ်ားႏွင့္ ယခုလက္ရွိ လုပ္ကိုင္ေနသည့္ ဆုိင္းထမ္းျဖင့္ ေစ်းေရာင္းခ်မႈႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ပါက လက္ရွိ အလုပ္မွာပိုၿပီး ပင္ပန္းခက္ခဲေသာ္လည္း ၀င္ေငြမွာ ရြာမွ အလုပ္ထက္ပို ေကာင္းေသာေၾကာင့္လက္ရွိ အလုပ္ကိုသာ စဲြကိုင္ထားရန္ အားသန္ေနၾကဆဲျဖစ္ေၾကာင္း လမ္းေဘးတြင္ ဆုိင္းထမ္းျဖင့္ ေရာင္းခ်ေနသူ အမ်ားစုက ဆုိသည္။

ဆုိင္းထမ္းတစ္ထမ္းလွ်င္ အရင္းအႏွီး က်ပ္တစ္သိန္းမွ တစ္သိန္းခဲြ ၀န္းက်င္သာရွိၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ ခေနာ္နီ ခေနာ္နဲ႔ ႏုိင္လွသည့္
မည္သည့္ ပလက္ေဖာင္းမ်ဳိးတြင္မဆို စည္ပင္ေစ်းေကာက္ေပး႐ုံျဖင့္ ေရာင္းခ်ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ေနရာျပႆနာမွာ စိုးရိမ္စရာ မရွိေပ။ တစ္ေန႔လွ်င္ အနည္းဆုံး ဆုိင္းထမ္းတစ္ထမ္းလွ်င္ ေငြက်ပ္ႏွစ္ေသာင္းမွ သုံးေသာင္းအထိ ျမတ္ၿပီး ဆုိင္ထမ္းငါးထမ္း ပိုင္ဆုိင္သူ တစ္ဦးဆိုပါက တစ္ေန႔လွ်င္ တစ္သိန္းမွ တစ္သိန္းခဲြအထိ ျမတ္ေၾကာင္း ၎တို႔က ေျပာသည္။

မုံရြာၿမိဳ႕ အနီးတစ္၀ိုက္ရွိ ေက်းရြာအမ်ားစုမွ တက္ေရာက္လာသည့္ ရြာသူရြာသားအမ်ားစုအတြက္ ေဒသတြင္းစိန္ေခၚမႈမ်ား ျပည့္ႏွက္လာျခင္းႏွင့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္တြင္ ေရွ႕မွ ေရာက္ႏွင့္ၿပီးေသာ အမ်ဳိးအေဆြမ်ား အဆင့္သင့္ ရွိေနမႈမ်ားေၾကာင့္ လာေရာက္လုပ္ကိုင္မည့္ ပမာဏအမ်ားစုက ရွိေနေသးေၾကာင္း စစ္ကိုင္းတုိင္း ဘုတလင္ၿမိဳ႕နယ္မွ လူ႕အခြင့္အေရးတက္ႂကြလႈပ္ရွားသူ တစ္ဦးျဖစ္သူ ဦးမ်ဳိးၫြန္႔ႏုိင္က ေျပာသည္။

ေႏြမွာဆို ထေနာင္း၊ ေဆာင္းမွာဆို မန္က်ည္းဟူ၍ အညာ၏ ရာသီဥတုမ်ဳိးစုံကို ခုံလႈံခြင့္ေပးခဲ့သည့္ အပင္ရိပ္ေတြကို စီးပြားေရးၿမိဳ႕ေတာ္ ရန္ကုန္တြင္ ဆုိင္းထမ္းမ်ားျဖင့္ ေရာင္းခ်ေနသူ အညာသူ၊ အညာသား အမ်ားစုေ၀းခဲ့ရၿပီး အေရာင္းအေသြးစုံလူသူေတြ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနသည့္ ယာဥ္ေၾကာတန္းႀကီးေတြ၊ မိုးျမင့္တုိက္တာႀကီးေတြက ၎တို႔အတြက္ ေနသားက်ေနၿပီလည္း ျဖစ္သည္။

“ရြာေတာ့ ျပန္ခ်င္တာေပါ့။ ရြာမွာ ဘာမွလုပ္စရာမွ မရွိတာ။ ဟိုျပန္လည္း ငတ္မွာပဲ”။ ထိုစကားသံမွာ အသက္(၁၉)ႏွစ္အရြယ္ရွိ အညာသားတစ္ဦး၏ ရင္ထဲကလာေသာ စကားလုံးအခ်ဳိ႕ ျဖစ္သည္။ လက္ထဲတြင္ စုမိေဆာင္းမိျဖစ္ပါက ရန္ကုန္တြင္ အရင္းအႏွီးခပ္ႀကီးႀကီးျဖင့္ ဆုိင္ခန္းအက်ယ္ႀကီးမ်ား ငွားကာလက္ရွိဆိုင္ကို ခ်ဲ႕ထြင္ရန္ စိတ္ကူးဆႏၵမ်ားက ျမန္မာႏုိင္ငံအလယ္ပိုင္းမွ အညာသူ၊ အညာသားတုိင္း မက္ေနက် အိပ္မက္တစ္ခုလည္း ျဖစ္သည္။

“ကုိယ့္ဆုိင္က ေသးေနရင္ လူနည္းနည္းပဲ အလုပ္ရမွာေလ။ ဆုိင္အႀကီးႀကီး ဖြင့္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ရြာက သူေတြ အလုပ္အမ်ားႀကီး ရမွာေပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပိုက္ဆံစုထားတာ။ ျပည့္ရင္ ဆုိင္ကို အႀကီးႀကီးဖြင့္ခ်င္တာ” ဟု မုံရြာ ဘုတလင္အနီး ေပပင္ကုန္းရြာသားက ၎၏
လုပ္ငန္းခ်ဲ႕ထြင္လုိသည့္ စိတ္ကူးကို ေျပာျပသည္။ 

ကိုဆန္းေက်ာ္တစ္ေယာက္ ေရႊတိဂုံဘုရားေတာင္ဘက္မုခ္ဦး ေစာင္းတန္းအတြင္းရွိ ေဗဒင္ေဟာခန္းတစ္ခုတြင္ နာရီ၀က္ေက်ာ္မွ် ေဆြးေႏြးေမးျမန္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ သူ၏ လက္ရွိ ဆုိင္နာမည္ “အေမ့သား”ကို ေျပာင္းလဲရန္ ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။ ေျပာင္းလဲၿပီး တစ္ႏွစ္အၾကာတြင္ သူ၏ ဆုိင္းထမ္းမွာ ယခင္ႏွစ္ခုသာရွိခဲ့ရာမွ ယခု ငါးခုကို ပိုင္ဆုိင္သြားၿပီဟု သူကဆုိသည္။

ေဗဒင္ေၾကာင့္ သူေအာင္ျမင္ေနၿပီဟု ယုံၾကည္ယူဆေနေသာ္လည္း အမွန္မွာ သူလေပါင္းမ်ားစြာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေရာင္းခ်ထားသည့္ အျမတ္ေငြမ်ားမွ တစ္ဆင့္ အျခားပလက္ေဖာင္း ခ်ဲ႕ထြင္ႏုိင္သည္ကိုမူ သူသတိမျပဳလုိက္မိေပ။

ဓာတ္ပုံ-  ေက်ာ္ဇင္သန္း
အသားညိဳညိဳ မ်က္ႏွာျပည့္ျပည့္၊ အရပ္ခပ္ျပတ္ျပတ္ႏွင့္ အမ်ဳိးသားတစ္ဦး ေရႊတိဂုံဘုရား ေတာင္ဘက္ေစာင္းတန္းမွ ခန္းဆီးကန္႔လန္႔
ကာတစ္ခုအတြင္းရွိ အုန္းပဲြ၊ ငွက္ေပ်ာပဲြမ်ားျဖင့္ ျပည့္ ႏွက္ေနသည့္ ေဗဒင္ေဟာခန္းတစ္ခုသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္၀င္သြားသည္။ ၂၀၀၉ ေႏြရာသီ၏ လတစ္လတြင္ ျဖစ္သည္။

အသက္(၂၇)ႏွစ္အရြယ္ရွိ သည့္ ကိုဆန္းေက်ာ္မွာ မုံရြာခ႐ိုင္ ဘုတလင္ၿမိဳ႕နယ္ အင္းတဲရြာသားတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူ ရန္ကုန္တြင္ လက္ရွိဆုိင္းထမ္းျဖင့္ ေရာင္းခ်ေနေသာ ရခိုင္မုန္႔တီအသုပ္စုံဆုိင္ ေရာင္းမေကာင္းေသာေၾကာင့္ အမည္ေျပာင္းရန္ ယခုကဲ့သို႔ ေရႊတိဂုံဘုရားမွ ေဗဒင္ေဟာခန္းတစ္ခုသို႔ လာေရာက္ ေမးျမန္းျခင္းျဖစ္သည္။

Friday 19 July 2013

တပ္မေတာ္ ဘာလဲ.... ဘယ္လဲ.... ၁၆(ရဲမိုး)

၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ေမလ ၄ ရက္ေန ့မွာ က်ိဳင္းတံု အေျခစိုက္ အမွတ္(၃) တပ္မေတာ္ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ရင္း
 တပ္ရင္းမွဴးဟာ အမွတ္ (၂၂) တပ္မေတာ္ေထာက္လွမ္းေ၇းတပ္ (က်ိဳင္းတံု) နဲ ့ အမွတ္ (၂၄) တပ္မေတာ္ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ (တာခ်ီလိတ္) တို ့က ခ်က္ခ်င္း ေပးပို ့လိုက္တဲ ့
ထိပ္တန္းလ်ိွဳ ့၀ွက္ ေၾကးနန္းစာ ၂ေစာင္ကို အလ်င္အျမန္ဖတ္ရွဳေနပါတယ္…..

ဒီေၾကးနန္းမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ ့သတင္းေတြဟာ မၾကာမီ နာရီပိုင္း အတြင္းမွာပဲ  ရန္ကုန္ျမိဳ ့မွာရွိတဲ ့ တပ္မေတာ္ေထာက္လွမ္းေရးဌာနခ်ုဳပ္ရုံး၊ျပည္တြင္းေထာက္လွမ္းေရးဌာန တိုက္ပြဲေထာက္လွမ္းေရးဌာနခြဲ နဲ ့ ျပည္ပေထာက္လွမ္းေရးဌာန နိူင္ငံျခားေထာက္လွမ္းေရးဌာနခြဲတို ့ကို
အထူးဆက္သားနဲ
့ေပးပို ့ျခင္းခံရေတာ့မွာလည္း ျဖစ္ပါတယ္….။

၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ဧျပီလကုန္ပိုင္းမွာ ယိုးဒယားနိူင္ငံဟာ ျမန္မာနူိင္ငံနဲ ့နယ္နိမိတ္ထိစပ္ေနတဲ ့ အမွတ္ ၃ စစ္တိုင္းမွာ SURASI 143 လို ့အမည္ေပးထားတဲ့ စစ္ေရးေလ့က်င့္မွဳတစ္ရပ္ကို
ျပဳလုပ္သြားမယ္လို ့ရုတ္တရက္ေၾကျငာခဲ ့ပါတယ္…။

အဲဒီ စစ္ေရးေလ့က်င့္မွဳဟာ ယိုးဒယားဘတ္ေငြ သန္း ၂၀၀ေက်ာ္ ကုန္က်ျပီး စစ္သည္ အင္အား ၂၀၀၀၀ ေက်ာ္နဲ ့သံခ်ပ္ကာကား တင့္ကား အေျမာက္အမ်ားပါ၀င္မွာလဲ ျဖစ္ပါတယ္...။
ေလ့က်င့္မွဳ ျပဳလုပ္မယ့္ နယ္ေျမဟာ ျမန္မာနယ္နိမိတ္ နဲ ့ အလြန္အမင္းနီးကပ္ေနတဲ ့အျပင္ ယိုးဒယားတပ္စခန္း ၂၆ ခုနဲ ့ တပ္မေတာ္က ေရွ့တန္းစခန္းေတြခ်င္း ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ထားတဲ


 ့ေဒသလည္း ျဖစ္တာေၾကာင့္ ျမန္မာနူိင္ငံျခားေရး ၀န္ၾကီးဌာနဟာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဒီစစ္ေရးေလ့က်င့္မွဳကို
အျပင္းအထန္ ကန္ ့ကြက္ခဲ ့ေပမယ့္ ယိုးဒယား အစိုးရကေတာ့ တစ္စံုတစ္ရာ အေၾကာင္းျပန္ၾကားျခင္း မျပဳခဲ့ပါဘူး…..။

ႏုိင္ငံေတာ္လုပ္ၾကံမႈႀကီး (သုိ႔မဟုတ္) မေမ့ႏုိင္ေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု(Written by တင္ႏုိင္တုိး)

7.18.22
၁၉ ဇူလုိင္ ၁၉၄၇ တြင္ ဂဠဳန္ဦးေစာႏႇင့္ အေပါင္းပါတုိ႔၏ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္မႈေၾကာင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႏႇင့္တကြ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား က်ဆံုးခ့ဲရသည္။ ႏႇစ္ေပါင္း ၆၆ ႏႇစ္ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ယေန႔တုိင္ မေမ့ႏိုင္ေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုအျဖစ္ အမႇတ္ရေနဆဲ ျဖစ္သည္။
လုပ္ၾကံရန္ အၾကံအစည္
ဂဠဳန္ဦးေစာသည္ ၂၁ စက္တင္ဘာ ၁၉၄၆ တြင္ ဘုရင္ခံ ဆာဟူးဘတ္ရန္႔(စ္)အား ေတြ႕ဆံုၿပီးအျပန္ ေျမနီကုန္း စိန္႔ဗင္းဆင့္ ဘုရားေက်ာင္းေရႇ႕၌ ေသနတ္ပစ္ခံ ခဲ့ရသည္။ ယင္းျဖစ္ရပ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ပေယာဂ ပါသည္ဟု မႇတ္ယူကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေပၚ ရန္ၿငိဳးထားခဲ့သည္။ စက္တင္ဘာ ၂၆ ရက္တြင္ ဦးေစာ ပညာေရး ၀န္ႀကီးရာထူး ခန္႔အပ္ခံရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဦးေစာသည္ မည္သည့္အခါမွ် အတြင္း၀န္႐ံုးတြင္ ႐ံုးထုိင္ခဲ့ျခင္း မရႇိဟု ဆုိပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား လုပ္ၾကံရန္ အၾကံအစည္ရႇိေသာ ဦးေစာသည္ ဇနီးႏႇင့္သမီးတုိ႔အား အင္းစိန္ဘက္သုိ႔ ပုိ႔ထားကာ စနစ္တက် စီစဥ္ေတာ့သည္။

အံ့ေရာ


ကံေကာင္း၍ အာဇာနည္ မျဖစ္ခဲ့သူမ်ား( ေရးသားသူ- မ်ဳိးေအာင္(အၿငိမ္းစား) )

Photo: ကံေကာင္း၍ အာဇာနည္ မျဖစ္ခဲ့သူမ်ား
--------------------------------
ေရးသားသူ- မ်ဳိးေအာင္(အၿငိမ္းစား)

၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္ နံနက္ ၁၁ နာရီ။ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး မိုးသားေတြနဲ႔ မည္းေမွာင္ေနတယ္။ မိုးကေတာ့ တဖြဲဖြဲရြာလိုက္၊ သည္းလိုက္။

အေဖ ဒီေန႔႐ံုးမွာ အစည္းအေ၀းရွိလို႔ ေစာေစာသြားတယ္။ အိမ္မွာ အေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကေလးေတြပဲရွိတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ တယ္လီဖုန္းသံၾကားတယ္။ အစ္မႀကီးက ဖုန္းကို နားေထာင္ေတာ့ “၀န္ႀကီး႐ံုးခန္းကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာျပန္ေရာက္ပါတယ္” လို႔
ေျပာၿပီး ျပန္ခ်သြားတယ္။ အစ္မႀကီးက အေမကိုေျပာၿပီး ႐ံုးကိုဖုန္းျပန္ဆက္ေတာ့ ေခၚလို႔မရဘူး။ ဘာမွန္းမသိေပမယ့္ တစ္ခုခုေတာ့
ျဖစ္ၿပီလို႔ စိတ္ထဲမွာ ထင့္သြားၾကတယ္။

ေန႔လယ္က်မွ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ သတင္းဆုိးႀကီးကို ၾကားရတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဆာင္ဆန္းနဲ႔ ၀န္ႀကီးအဖြဲ႕လုပ္ႀကံခံရတယ္တဲ့။ အေဖပါ၊ မပါ ခ်က္ခ်င္းမသိေသးဘူး။ ေနာက္မွ ႐ံုးကဖုန္းဆက္ေျပာတယ္။ အေဖအသက္ေဘးမွ လြတ္ေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ေသဆံုးသူမ်ားအတြက္ မေဖာ္ျပႏုိင္တဲ့ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈကို ခံစားရတယ္။

အေဖအိမ္ျပန္မေရာက္ခင္ ညေနကပင္ လက္နက္ကိုင္ရဲတပ္သား အနည္းငယ္ လံုၿခံဳေရးအတြက္ဆုိၿပီး အိမ္ေရာက္လာတယ္။ အေဖအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေတာ္ညဥ့္နက္ေနၿပီ။ အစ္မႀကီးက အေဖကိုဖက္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေကာပါသလားလို႔ေမးတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပါတယ္ေျပာေတာ့ “ေဖေဖႏိုင္ငံေရး မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့” လို႔ဆိုၿပီး ငိုေျပာတယ္။ အေဖက “သမီး.. ခုအခ်ိန္ဟာ ပိုအေရးႀကီးတယ္။တုိင္းျပည္မွာ အာဏာလိုခ်င္တဲ့သူေတြက မ်ားေနတယ္။ ေရွးတုန္းကလို ရွင္ဘုရင္ကိုသတ္ရင္ ရွင္ဘုရင္ ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ေနၾကတယ္။ ေရွ႕ဘာျဖစ္မလဲမသိေသးဘူး” လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ အေဖ့ၾကည့္ရတာ စိတ္ေတြမတည္ၿငိမ္၊ အေတာ္လႈပ္ရွားေနပံုရတယ္။ ခုေခတ္ဆရာ၀န္ႀကီးေတြအဆိုရ (trauma) ျဖစ္တာေပါ့။ ဒီေန႔မနက္ပဲ အစည္းအေ၀းမွာ အတူထိုင္စကားေျပာၾကၿပီး ခ်က္ခ်င္းႀကီး မ်က္စိေရွ႕မွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ ေသြးအရဲရဲနဲ႔ ေသဆံုးသြားတာျမင္ရေတာ့ စိတ္ေတြေခ်ာက္ခ်ားၿပီး ေသြးလန္႔ေနမွာေပါ့။

ေနာက္မွ အေဖက စိတ္ကိုထိန္းၿပီး မနက္ကျဖစ္စဥ္ကို ေျပာျပတယ္။ အရင္တုန္းက ဘုရင္ခံရဲ႕ အတုိင္ပင္ခံေကာင္စီ (Governor's Executive Council) အစည္းအေ၀းကို အလံုလမ္းမွာရွိတဲ့ ဘုရင္ခံအိမ္ေတာ္ (မဆလေခတ္ လႊတ္ေတာ္၀င္းရွိ ယခင္သမၼတ အိမ္ေတာ္)မွာလုပ္တယ္။ ဘုရင္ခံကိုယ္တုိင္လည္း ဥကၠ႒အေနနဲ႔ ထုိင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘုရင္ခံနဲ႔ ေကာင္စီဆုိတာ ၀န္ႀကီးအဖြဲ႕ (Cabinet) ပါပဲ။

လြတ္လပ္ေရးရခါနီးေတာ့ ဘုရင္ခံက အစည္းအေ၀းမတက္ ေတာ့ဘူး။ ဒုဥကၠ႒ျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကဦးေဆာင္ၿပီး အတြင္း၀န္မ်ား႐ံုး (Secretariate) (ယခင္၀န္ႀကီးမ်ား႐ံုး)မွာ တစ္ပတ္တစ္ႀကိမ္လုပ္တယ္။ ပံုမွန္မွာ အစည္းအေ၀းကို ဇူလုိင္လ ၁၆ ရက္မွာလုပ္ဖို႔ စီစဥ္ထားေပမယ့္ လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀းနဲ႔တုိက္ေနလို႔ ၁၉ ရက္ စေနေန႔ကိုေရႊ႕ၿပီး ေခၚလိုက္တာျဖစ္တယ္။

အစည္းအေ၀းလုပ္တဲ့ ခန္းမႀကီးက (ဂ)ပံုသဏၭာန္ (U shape) ျဖစ္တယ္။ စားပြဲရဲ႕ အလယ္တည့္တည့္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကထုိင္ၿပီး စားပြဲရဲ႕ ဘယ္ဘက္မွာ ၀န္ႀကီးမ်ားအဖြဲ႕ အတြင္း၀န္ဦးေရႊေဘာ္ (ICS) ထုိင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ၀န္ႀကီးဦးဘဂ်မ္း၊ ဦးေအာင္ဇံေ၀၊ ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမနဲ႔ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီး စပ္စံထြန္းတုိ႔ ထုိင္ၾကတယ္။ စားပြဲရဲ႕ညာဘက္ မွာ ၀န္ႀကီးသခင္ျမ၊ ဦးရာဇာတ္၊ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိ၊ ဦးဘ၀င္းနဲ႔ မန္းဘခုိင္တုိ႔ အစဥ္အတုိင္းထုိင္ၾကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ၀န္ႀကီးေျခာက္ဦးပါတယ္။

အစည္းအေ၀းက ၁၀ နာရီ ၁၀ မိနစ္ေလာက္မွာစတယ္။ နာရီ၀က္ခန္႔အၾကာမွာ စစ္၀တ္စံု၀တ္ထားတဲ့ ေသနတ္ကိုင္ေလးေယာက္
ဆင္နားရြက္တံခါးကိုဖြင့္ၿပီး အစည္းအေ၀းခန္းထဲကို ႐ုတ္တရက္၀င္လာတယ္။ ေရွ႕ဆံုးက ၀င္လာတဲ့ ေသနတ္သမားက (ဂ)ပံုစံစားပြဲ အလယ္မွာ ေျခစံုရပ္၊ ေနရာယူၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို တည့္တည့္ခ်ိန္စပစ္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ထုိင္ရာကထၿပီး လက္ကာျပတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း တစ္ခုခုေအာ္ေျပာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တျခားေသနတ္သမားေတြကပါ ေမာင္းျပန္ေသနတ္ေတြနဲ႔ တရစပ္ ပစ္ခတ္ေနေတာ့ ေသနတ္သံကလြဲၿပီး ဘာသံမွမၾကားရေတာ့ဘူး။ ေသနတ္သမားေတြဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုပစ္ၿပီး ညာဘက္မွာရွိတဲ့ လူေတြဆီကို သဲသဲမဲမဲပစ္တယ္။ ေနာက္ဘယ္ဘက္ကလူေတြကို ဆက္ပစ္တယ္။ အစည္းအေ၀းခန္းတစ္ခုလံုးဟာလည္း မီးခိုးေတြနဲ႔ျပည့္ေနတယ္။ 

အဲဒီအခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္မွာရွိတဲ့ အတြင္း၀န္ဦးေရႊေဘာ္နဲ႔ ၀န္ႀကီးေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမတုိ႔ဟာ ႐ုတ္တရက္ထၿပီး ျပတင္းေပါက္ရွိရာကို ေျပး၊ ျပတင္းေပါက္ကိုေက်ာ္၊ တံစက္ၿမိတ္အတုိင္း ကပ္ၿပီးေလွ်ာက္ၿပီး ဦးေရႊေဘာ္႐ံုးခန္းမွာ ေခတၱၿငိမ္ေနလုိက္တယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ၀န္ႀကီးဦးဘဂ်မ္းက ထုိင္ရာမွၾကမ္းျပင္ကို လွဲခ်လိုက္ၿပီး သူနဲ႔ကပ္ထုိင္ေနတဲ့ ၀န္ႀကီးဦးေအာင္ဇံေ၀ရဲ႕ လက္ကိုဆြဲခ်ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ၾကမ္းျပင္မွာ ေမွာက္ေနလုိက္တယ္။ ေသနတ္သမားမ်ားဟာ
မတ္တတ္ရပ္ အားရပါးရပစ္ၿပီးေနာက္ ဒူးေထာက္လ်က္ စားပြဲမ်ားေအာက္ရွိလူမ်ားကို ေ၀ွ႕ရမ္းပစ္ခတ္လိုက္ေသးတယ္။ က်ည္ဆည္တစ္ေတာင့္က ၀န္ႀကီးဦးဘဂ်မ္းရဲ႕ ညာဘက္လက္သူႂကြယ္ထိပ္ကို လာမွန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းလို႔ ဒဏ္ရာမျပင္းထန္ဘူး။

ဒီေလးေယာက္ဟာ သတိရွိၿပီး ကံေကာင္းလြန္းလို႔ အသက္ေဘးမွလြတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကတယ္။ က်န္တဲ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ၀န္ႀကီးေျခာက္ ေယာက္ကေတာ့ အားလံုးသိတဲ့အတုိင္း ေနရာမွာပင္ က်ဆံုးခဲ့ရရွာတယ္။ 

အေဖက အတြင္း၀န္ ဦးေရႊေဘာ္႐ံုးခန္းေရာက္ေတာ့ အေျခအေနကိုေစာင့္ၿပီး ဘုရင္ခံဆီ တယ္လီဖုန္းဆက္ သတင္းပို႔တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဘုရင္ခံက Sir Hubert Rance ။ ဘုရင္ခံက ခ်က္ခ်င္း ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ လံုၿခံဳေရးပါထည့္လႊတ္လုိက္တယ္။ အေဖနဲ႔ ၀န္ႀကီးဦးေအာင္ဇံေ၀တုိ႔ ဘုရင္ခံအိမ္လုိက္သြားတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ trauma ေၾကာင့္ႏွစ္ေယာက္စလံုး စကားေကာင္းေကာင္းမေျပာႏုိင္
ၾကဘူး။ ဘုရင္ခံက ရိပ္မိၿပီး Cognac  နဲ႔ ဖန္ခြက္ႏွစ္ခြက္ခ်ေပးတယ္။ နည္းနည္းစီေသာက္ၿပီးမွ ႏွစ္ေယာက္သား ေျပာႏိုင္ဆိုႏုိင္ျဖစ္လာတယ္။ ဘုရင္ခံက တိုင္းျပည္အေျခအေနကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ အစုိးရအဖြဲ႕ အျမန္ဆံုးဖြဲ႕ဖို႔ ၫႊန္ၾကားတယ္။ အေဖက သခင္ႏုနဲ႔တုိင္ပင္ၿပီးလုပ္စရာကိစၥေတြကို အျမန္ဆက္လုပ္ၾကတယ္။ 

အေဖက လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရး၀န္ႀကီးပါ။ ဒါေပမဲ့ ၀န္ႀကီးဦးေက်ာ္ၿငိမ္း ျပည္ပခရီးသြားေနလို႔ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးတာ၀န္ကို ယူထားရတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဗိုလ္တေထာင္ရွိ စစ္လက္နက္ပစၥည္းတပ္က လက္နက္ေတြ ေပ်ာက္တဲ့ကိစၥကို စံုစမ္းေနဆဲျဖစ္တယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုလုပ္ႀကံမယ့္ ေကာလာဟလ သတင္းေတြျပန္႔ေနတယ္။ ပုလိပ္မင္းႀကီး ဦးေအာင္ခ်ိန္(ရဲခ်ဳပ္)က ဂဠဳန္ဦးေစာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မသကၤာဖြယ္သတင္းေတြ ရေနတယ္လို႔ သတင္းပို႔တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မႈခင္းရဲတပ္ဖြဲ႕ကလည္း ေအဒီလမ္းမွာရွိတဲ့ ဂဠဳန္ဦးေစာရဲ႕ အိမ္အ၀င္အထြက္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။

ဒါနဲ႔ အေဖက ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးအေနနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လံုၿခံဳေရးအတြက္ အတြင္း၀န္မ်ား႐ံုးဂိတ္မွာ လက္နက္ကိုင္ရဲေတြခ်ထားလိုက္တယ္။  

ယခင္က လံုၿခံဳေရးမထားဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကံၾကမၼာကျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တစ္ေန႔မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အတြင္း၀န္႐ံုး လံုၿခံဳေရးဂိတ္က လက္နက္ကိုင္ရဲေတြကို ေတြ႕သြားတယ္။ ဒါေတြဘယ္သူခ်ထားတာလဲလုိ႔ေမးေတာ့ အပါးေတာ္ၿမဲ (P.A) ဗိုလ္ထြန္းလွက ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမက လံုၿခံဳေရးအတြက္ ခ်ထားတာလို႔ ေျပာလုိက္တယ္။ 

ဒီေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အေဖ့ကိုေခၚၿပီး “ကၽြန္ေတာ့္ကို မုန္းရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတ္လိမ့္မယ္။ ဦးျမကိုမုန္းရင္ ဦးျမကိုသတ္လိမ့္မယ္။ တစ္ဖြဲ႕လံုးေတာ့ သတ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ မလိုပါဘူး” လို႔ ေျပာေတာ့ အေဖကလက္နက္ကိုင္ ရဲေတြကို ႐ုပ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က သူ႔ကိုယ္သူယံုတယ္။ သူဟာ ျပည္သူအတြက္၊ လြတ္လပ္ေရးအတြက္၊ ေန႔မအားညမနားလုပ္ေနတဲ့လူ။ 

ငါ့လိုလူ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း မတရားမလုပ္တဲ့သူကိုဘယ္သူက ဘာႀကံမွာလဲ။ သူ႔ကို မုန္းလို႔ သတ္မယ့္သူမရွိလို႔ ယံုၾကည္တယ္။ သူ႔အတြက္ လံုၿခံဳေရးထားတာ လုံး၀မႀကိဳက္။ သူ႔ကားေပၚမွာ တပ္ၾကပ္တစ္ေယာက္သာ လိုက္ခြင့္ျပဳတယ္။ 

လံုၿခံဳေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ စစ္တပ္ကလည္း သတင္းေတြရလို႔ ဗိုလ္မွဴးစိန္မွန္က တပ္ရင္း(၆)က တပ္စုတစ္စုကို လုပ္ႀကံမႈျဖစ္မယ့္ ၁၉ ရက္ ေန႔လယ္ ၂ နာရီမွာ ဂဠဳန္ဦးေစာအိမ္ကို ၀င္ရွာဖို႔ အားလံုး အဆင္သင့္လုပ္ထားၿပီးျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ရန္သူကို ေလွ်ာ့တြက္လို႔ ရန္သူရဲ႕ လက္ဦးမႈကို ခံလိုက္ရၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ၀န္ႀကီးမ်ား အသက္ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတယ္။ အစုိးရအဖြဲ႕ကို လုပ္ႀကံမယ္ဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သတင္းေတြ၊ ေကာလာဟလေတြ ထြက္ေနတာေတာ့ ၾကားေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္လိမ့္မယ္၊ ျမန္ျမန္လုပ္လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ မထင္ၾကဘူး။

ႏုိင္ငံေတာ္လုပ္ႀကံမႈႀကီးမွာ ဥပေစဒကကံ မထုိက္လို႔ေသေဘးက လြတ္ေျမာက္ခဲ့သူ ပုဂၢိဳလ္ေလးဦးရွိတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့  (၁)၀န္ႀကီး ဦးဘဂ်မ္း၊ (၂)၀န္ႀကီး ဦးေအာင္ဇံေ၀၊ (၃) ၀န္ႀကီး ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမ၊ (၄)အတြင္း၀န္ ဦးေရႊေဘာ္တို႔ျဖစ္တယ္။

သူတုိ႔ဟာ အတိတ္ကံေကာင္းလုိ႔ ေသေန႔မေစ့ ေသေဘးမွလြတ္ေျမာက္ခဲ့ေပမယ့္ သူတုိ႔ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ား သူတုိ႔မ်က္စိေအာက္မွာ က်ဆံုးသြားတဲ့ အနိ႒ာ႐ံုျမင္ကြင္းကိုေတာ့ တစ္သက္ေမ့ေပ်ာက္မည္မဟုတ္ပါ။

ႏွစ္စဥ္ အာဇာနည္ေန႔ေရာက္ရင္ ျပည္သူအားလံုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဆာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြကို လြမ္းဆြတ္ သတိရၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔အတူ အစည္းအေ၀းလုပ္ေနၿပီး လုပ္ႀကံမႈႀကီးက လြတ္ေျမာက္၍ ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ခဲ့သူေတြအေၾကာင္း သိသူနည္းပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေဆာင္းပါးကိုေရးၿပီး မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။
(၀န္ႀကီးေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမသည္ ၁၉၅၃ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာ၁၄ရက္တြင္ ႏွလုံးေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္သြားၿပီး ေဆာင္းပါးရွင္ မ်ဳိးေအာင္သည္ ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမ၏ ဆ႒မေျမာက္သားျဖစ္သည္။)
၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္ နံနက္ ၁၁ နာရီ။ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး မိုးသားေတြနဲ႔ မည္းေမွာင္ေနတယ္။ မိုးကေတာ့ တဖြဲဖြဲရြာလိုက္၊ သည္းလိုက္။

အေဖ ဒီေန႔႐ံုးမွာ အစည္းအေ၀းရွိလို႔ ေစာေစာသြားတယ္။ အိမ္မွာ အေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကေလးေတြပဲရွိတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ တယ္လီဖုန္းသံၾကားတယ္။ အစ္မႀကီးက ဖုန္းကို နားေထာင္ေတာ့ “၀န္ႀကီး႐ံုးခန္းကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာျပန္ေရာက္ပါတယ္” လို႔
ေျပာၿပီး ျပန္ခ်သြားတယ္။ အစ္မႀကီးက အေမကိုေျပာၿပီး ႐ံုးကိုဖုန္းျပန္ဆက္ေတာ့ ေခၚလို႔မရဘူး။ ဘာမွန္းမသိေပမယ့္ တစ္ခုခုေတာ့
ျဖစ္ၿပီလို႔ စိတ္ထဲမွာ ထင့္သြားၾကတယ္။

ေန႔လယ္က်မွ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ သတင္းဆုိးႀကီးကို ၾကားရတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဆာင္ဆန္းနဲ႔ ၀န္ႀကီးအဖြဲ႕လုပ္ႀကံခံရတယ္တဲ့။ အေဖပါ၊ မပါ ခ်က္ခ်င္းမသိေသးဘူး။ ေနာက္မွ ႐ံုးကဖုန္းဆက္ေျပာတယ္။ အေဖအသက္ေဘးမွ လြတ္ေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ေသဆံုးသူမ်ားအတြက္ မေဖာ္ျပႏုိင္တဲ့ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈကို ခံစားရတယ္။

ေမ့ေဖ်ာက္ခံ အထင္ကရႏွင့္ ပစ္ပယ္ခံ မ်ဳိးဆက္မ်ား

Photo: ေမ့ေဖ်ာက္ခံ အထင္ကရႏွင့္ ပစ္ပယ္ခံ မ်ဳိးဆက္မ်ား  
=============================

အစသည္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ကာလ မ်ားျဖစ္သည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္မွ စတင္ေရ တြက္လွ်င္ ၆၆ ႏွစ္ တိုင္လာခဲ့ၿပီျဖစ္ ေသာ္လည္း မွိန္ေဖ်ာ့ရီမႈန္ ပစ္ပယ္ခံ ခဲ့ရ ေသာ ႏွစ္ကာလမ်ားသည္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ပီျပင္ လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ သည္။ ထိုခုႏွစ္မ်ားေနာက္ပိုင္း အရာ အားလုံးသည္ ရွိျခင္း၏ အျခားတစ္ဖက္ သို႔ပို႔ေဆာင္ခံခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။

၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္က ျမန္မာႏိုင္ငံ သမိုင္းတြင္ ဆိုးရြားေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုအျဖစ္ မွတ္တမ္းဝင္ခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ လုပ္ႀကံ မႈႀကီးျဖစ္ ပြားခဲ့သည္။ (အားလုံးသိထားၿပီးျဖစ္သည့္ ) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း အပါအဝင္ ပုဂၢိဳလ္ကိုးဦး လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရျခင္း ျဖစ္၏။

 ယာယီအစိုးရဖြဲဲ႕ရန္၊ တိုင္းျပည္၏ အသက္ ေသြးေၾကာျဖစ္ေသာ လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရးကိစၥမ်ား ေဆြးေႏြးမႈ အ တြက္ တိုင္ပင္ရန္ ထိုေန႔က (ထိုစဥ္က) ဖဆပလဥကၠ႒လည္းျဖစ္ အစိုးရ အဖြဲ႕ ဒုတိယဥကၠ႒ လည္းျဖစ္သူ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္း အပါအဝင္၊ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီး ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိ ၊ ေထာက္ပံ့ေရးႏွင့္ ကူး သန္းေရာင္းဝယ္ေရးဝန္ႀကီး ဦးဘဝင္း၊ ဘ႑ာေရးဝန္ႀကီး သခင္ျမ၊ စက္မႈလက္ မႈႏွင့္ အလုပ္သမား ဌာနဝန္ႀကီး မန္း ဘခိုင္၊ ေတာင္တန္းေဒသဆိုင္ရာဝန္ႀကီး မိုင္းပြန္ေစာ္ ဘြားႀကီး စဝ္စံထြန္း၊ ပညာ ေရး အမ်ဳိးသားစီမံကိန္းဌာန ဝန္ႀကီး ဦးရာဇတ္ အစရွိေသာ ဝန္ႀကီး ၇ ဦး၊ လမ္းပန္းသယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး အတြင္းဝန္ အိုင္စီအက္စ္ ဦးအုန္းေမာင္တို႔သည္ အတြင္းဝန္မ်ား႐ုံးရွိ အစည္းအေဝး ခန္း မ၌ အစည္းအေဝးက်င္းပရန္ႏွင့္ တိုင္ ပင္ရန္ ေရာက္ရွိေနခ်ိန္ျဖစ္၏။ ထုိစဥ္ အမွတ္ ၁၂ တပ္မေတာ္ ယူနီေဖာင္းဝတ္ ဆင္ထားသူ ( ဂဠဳန္ဦးေစာ၏ အေပါင္း အပါ)လူတစ္စုမွ အစည္းအေဝးခန္းမ တြင္းဝင္ေရာက္ ၍ ေသနတ္မ်ားျဖင့္ ပစ္ ခတ္လုပ္ႀကံခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

(လုပ္ႀကံသူမ်ား ျပန္ရာလမ္းတြင္ ဆုံမိေသာ ဦးရာဇတ္၏ သက္ေတာ္ေစာင့္ ျဖစ္သူရဲေဘာ္ကိုေထြးလည္း ေသနတ္ ျဖင့္ ပစ္ခတ္ခံရ မႈေၾကာင့္ ေသဆုံး ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။)

ထိုေန႔သည္ ျမန္မာတစ္ျပည္လုံး ဝမ္းနည္းပူေဆြး ယူႀကံဳးမရျဖစ္ခဲ့ ရေသာ ေန႔ျဖစ္ခဲ့သည္။လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ တုိင္းျပည္၏ အနာဂတ္ အတြက္   ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေန မင္းႀကီးတစ္စင္း ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ထို႔အတူ တိုင္းျပည္အနာဂတ္အတြက္ အဖုိးတန္လြန္းလွေသာ အလင္းပုဂၢိဳလ္ မ်ား ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။

ထို႔ေၾကာင့္ပင္ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္မႈ ႀကီးျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ (ဇူလိုင္ လ ၂ဝ ရက္)တြင္ ထြက္ရွိလာေသာ ဟံ သာဝတီသတင္းစာ၌ ”တစ္ၿမိဳ႕ လုံးႀကိမ္ မီးအုံးပမာ ယူက်ဳံးမရ ျဖစ္ၾကရေသာ ေန႔” ဟု ေခါင္းစီးအမည္းျဖင့္ သတင္း ေဖာ္ျပခဲ့သလို ျမန္မာ့အလင္း၊ ရန္ကုန္ အစရွိေသာ သတင္းစာ မ်ားတြင္လည္း အာရွေခါင္းေဆာင္အသီးသီး၏ ဝမ္း နည္းေၾကာင္း သဝဏ္လႊာမ်ား၊ ျပည္သူ လူထု၏ ဝမ္းနည္းပူးေဆြးမႈမ်ား ကို ေဖာ္ ျပခဲ့ၾကသည္။

 ထိုစဥ္က ဖဆပလအဖြဲ႕ တာဝန္ရွိ သူမ်ားမွ စ်ာပနအခမ္းအနား က်င္းပ ေရးေကာ္မတီဖြဲ႕စည္း၍အာဇာနည္မ်ား ၏ ၾကြင္းက်န္ရစ္ေသာ ႐ုပ္ကလာပ္ မ်ား ကို (ဦးရာဇာတ္ႏွင့္ရဲေဘာ္ ကိုေထြးတို႔၏ ႐ုပ္ကလာပ္မွအပ) ဂ်ဴဗလီေဟာ ( ယခု စစ္သမိုင္းျပတိုက္ေနရာ)တြင္ ျပင္ဆင္၍ ရဟန္း ရွင္လူျပည္ သူမ်ား ဂါရဝျပဳၾကည့္ ႐ႈႏိုင္ရန္ ဆယ္လတိတိထားရွိ စီစဥ္ေပး ခဲ့သည္။ တိုး၍ မေပါက္ေအာင္ပင္ မ်ား ျပားလွစြာေသာ လူထုႀကီးက လည္း ေန႔ စဥ္ပင္ အာဇာနည္မ်ား၏ ႐ုပ္ကလာပ္ ကို လာေရာက္ဂါရဝျပဳ ၾကည့္႐ႈခဲ့ၾက သည္။ ယူက်ဳံးမရ ဝမ္းနည္းပူေဆြးေသာ ကေရာက္မႈႏွင့္ ႏွေျမာ တသျခင္း စိတ္ အလ်ဥ္ကလည္း ထိုစဥ္က တစ္ႏိုင္ငံလုံး လႊမ္းၿခံဳလ်က္ ရွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ဝမ္းနည္းျခင္း အထိမ္းအမွတ္ အ ျဖစ္ ႏိုင္ငံေတာ္အလံအား တိုင္တစ္ဝက္ လႊင့္ထူခဲ့သည္။အဖြဲ႕ဝင္ ၃၅ ဦးပါ ေကာ္ မတီတစ္ရပ္ကို ဖြဲ႕စည္း ၍   ျပည္သူ႔စ်ာပန အျဖစ္ ႏိုင္ငံေတာ္အခမ္းအနားျဖင့္ စ်ာ ပနကုိ က်င္းပခ့ဲသည္။  ဆြမ္းသြတ္အလွဴဒါနမ်ားကို အစိုးရ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား အပါအဝင္ တစ္ႏိုင္ငံ လုံး အတိုင္းအတာျဖင့္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾက သည္။

 ယင္းသည္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ျဖစ္သည္။ ယင္းမွ စတင္ေရတြက္လွ်င္ ယေန႔ ၂ဝ၁၃ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္သည္ အာဇာနည္မ်ားက်ဆုံးခဲ့ျခင္း ၆၆ ႏွစ္ တိုင္ခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ ေသေသာသူၾကာလွ်င္ ေမ့ဆိုေသာ္လည္း ျမန္မာတစ္မ်ဳိးသား လုံး၏ရင္ထဲ၌ ထိုေန႔ႏွင့္ ထိုသူတို႔သည္ ေမ့ေဖ်ာက္ပစ္ရန္ မသင့္ေ သာေန ႔ႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ခဲ့သည္။

 သုိ႔ေသာ္ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္အဂၤါေန႔ထုတ္ ရန္ကုန္သတင္း စာအမွတ္ ၇၉ တြင္ ေဖာ္ျပထားခ်က္အရ အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ထိုစဥ္ ကပင္ ေမ့ေဖ်ာက္ခံထားရျခင္းကို ေတြ႕ရ၏။  ထိုစဥ္က သတင္းစာပါ ေရး သား ေဖာ္ျပထားခ်က္အရ အာဇာနည္ေန႔ အား ႏွစ္စဥ္ ပုံမွန္က်င္းပေသာ္ လည္း တာဝါလိမ္းရွိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနအိမ္သည္ ပ်က္ စီးယိုယြင္းလ်က္ ရွိျခင္းေၾကာင့္ ဇနီးျဖစ္ သူ ေဒၚခင္ၾကည္ပင္လွ်င္ ဟယ္ပင္လမ္း  ေခၚ ျပည္ေထာင္စု ရိပ္သာလမ္းရွိ တိုက္ တန္းလ်ားႏွင့္ အင္းလ်ားကန္ေဘးရွိ ပန္း ခ်ီဦးခင္ေမာင္ေနအိမ္ တို႔တြင္ေျပာင္းေရႊ႕ ေန ထိုင္ရလ်က္ ရွိေၾကာင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္   ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္ျမတို႔၏ အထိမ္း အမွတ္ေနရာမ်ား သတ္မွတ္ထားရွိေသာ္ လည္း အျခားေသာေခါင္းေဆာင္ မ်ား၏ အထိမ္းအမွတ္ သတ္ မွတ္ေနရာမ်ား မရွိေသးေၾကာင္း၊ ေခါင္းေဆာင္ ႀကီးမ်ား ၏အထိမ္းအမွတ္ ေမာ္ကြန္း ေက်ာက္ တိုင္အား အတြင္းဝန္မ်ား႐ံုး အတြင္းထား ရွိေသာ္ လည္း ျပည္သူမ်ား ၾကည့္႐ႈ အ ေလးျပဳႏိုင္ျခင္း မရွိေၾကာင္း၊ တည္ ေဆာက္ရန္ ဒီဇိုင္းေရးဆြဲထားၿပီးျဖစ္ ေသာ အာဇာနည္ဗိမာန္အေဆာက္အအုံ ႀကီးအား တည္ေဆာက္ႏိုင္ျခင္း မရွိ ေသးေၾကာင္း သိရျခင္း ျဖစ္၏။

ေျဖသိမ့္ႏိုင္ေသးသည္က ထိုစဥ္က အာဇာနည္ေန႔ အခမ္းအနားဆို လွ်င္ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ ကိုယ္တိုင္တက္ေရာက္ ၍ က်ဆုံးေလၿပီးေ သာ   ေခါင္းေဆာင္ႀကီး မ်ား၏ မိသားစုမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆုံႏႈတ္ ဆက္စကားဆို၊ ကိုယ္တိုင္လြမ္းသူ႔ပန္း ေခြခ်၊ အာဇာနည္မ်ား၏ မိသားစုဝင္ မ်ား ဝမ္းနည္း ပူေဆြးေနမည္ စိုးရိမ္သ ျဖင့္ လႈိင္ျမစ္ေၾကာင္းအတိုင္း မအူပင္ၿမိဳ႕ ထိ စုန္ဆန္အပန္းေျဖခရီးအျဖစ္ ပို႔ ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။ ယင္းသည္ တစ္ႏွစ္ တည္း တစ္မ်ဳိးတည္းမဟုတ္ေခ်။ ႏွစ္စဥ္ မရိုးႏိုင္ေသာ အစီအစဥ္မ်ားကို စီစဥ္ ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။

သေဘၤာတစ္နည္း၊ ရ ထား တစ္ဖုံ၊ အမွတ္ ၁၄ အင္းလ်ားလမ္း ဧည့္ခံပြဲ တစ္သြယ္ စသျဖင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေသာနည္းမ်ားျဖင့္ က်န္ရစ္ေသာမိသား စုဝင္မ်ား ေျဖသိမ့္ႏိုင္မႈကို ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတ(ထိုစဥ္က သမၼတသည္ မန္းဝင္း ေမာင္ျဖစ္၏)က စီစဥ္ေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ ဆြမ္းကပ္ အလွဴဒါန ျပဳလုပ္ျခင္းမ်ားလည္း ရွိခဲ့ သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ မိန္႔ခြန္း မ်ား၊ အာဇာနည္သီခ်င္းမ်ားကို ေရဒီယို မ်ားမွ ထုတ္လႊင့္ေပး ခဲ့သည္။ အာဇာ နည္မ်ားက်ဆုံးခဲ့ေသာ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ ၁ဝ နာရီ ၃၇ မိနစ္တြင္ တစ္ႏိုင္ငံ လုံးအတုိင္းအတာျဖင့္ဥၾသ ဆြဲ၍ ေရာက္ ရွိရာအရပ္တြင္ မတ္တပ္ရပ္ကာ ၂ မိနစ္ ၿငိမ္သက္ အေလးျပဳျခင္းမ်ားကို စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသည္။

ယင္း အစဥ္အလာသည္ ေတာ္ လွန္ေရးေကာင္စီဥကၠ႒ ဦးေနဝင္းလက္ ထက္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ကာလေႏွာင္းပိုင္းမ်ား တြင္ မွိန္ေဖ်ာ့လာခဲ့ေသာ္လည္း အာဇာ နည္ေန႔၌ ဦးေနဝင္းကိုယ္တိုင္ လြမ္းသူ႔ ပန္းေခြခ်၊က်န္ရစ္သူမိ သားစုဝင္မ်ားျဖင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေတြ႕ဆုံကာႏႈတ္၏ေစာင္မ ျခင္းမ်ား (၁၉၇၁ ခုႏွစ္)ထိတိုင္ရွိခဲ့သည္။ ယင္းေနာက္ပိုင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ ၿငိမ္ ဝပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရး အဖြဲ႕ လက္ထက္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ေအးခ်မ္းသာ ယာေရးႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးေကာင္စီ လက္ ထက္ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းကာလ မ်ားတြင္ ထိုအရာမ်ားသည္ လုံးလုံးလ်ား လ်ားေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

 ထို႔အတူ က်ဆုံးခဲ့ေသာ အာဇာနည္ မ်ား၏ ပုံရိပ္မ်ား၊ သမိုင္းမွတ္တမ္းမ်ား၊ အထိမ္းအမွတ္မ်ား၊ မိသားစုဝင္မ်ား သည္ ေမ့ေဖ်ာက္ခံ အထင္ကရ မ်ားႏွင့္ ပစ္ပယ္ခံမ်ဳိးဆက္မ်ား ျဖစ္လာခဲ့သည္။

”ၿပီးခဲ့တာေတြေပါ့ သားရယ္။ ဒါ ေတြက အခု ျပန္ေျပာရင္ ကိုစိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတာေတြပါ။ ဘယ္လိုမွ မေဖာ္ျပႏိုင္ တဲ့ ခံစားမႈပါပဲ”ဟု လုပ္ႀကံ သတ္ျဖတ္မႈ ေၾကာင့္ လမ္းပန္းသယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး အတြင္းဝန္ အိုင္စီအက္စ္ ဦးအုန္းေမာင္ ၏ဇနီးျဖစ္သူ အသက္ ၈၉ ႏွစ္အရြယ္ အဘြားေဒၚ သိန္းၾကြယ္က ေျပာသည္။

က်ဆုံးခဲ့ေသာ အာဇာနည္ေခါင္း ေဆာင္အသီးသီး၏ဇနီးသည္ အသီးသီး အနက္ အဘြားေဒၚသိန္းၾကြယ္ တစ္ဦး တည္းသာ လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ သက္ ရွိ ထင္ရွားက်န္ရစ္သူျဖစ္၏။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္မႈ ျဖစ္ပြားခ်ိန္တြင္ အသက္ ၂၄ႏွစ္အရြယ္ ရွိၿပီျဖစ္ၿပီး ေခတ္အဆက္ ဆက္အာဇာနည္ ေန႔အခမ္းအနား မ်ားကို ျဖတ္သန္းႀကံဳေတြ႕ လာခဲ့သူတစ္ဦး ျဖစ္သည္။

 သမၼတ မန္းဝင္းေမာင္လက္ထက္ အေလးထားမႈမ်ားရွိခဲ့သည္။ ဦးေနဝင္း လက္ထက္ႏႈတ္၏ေစာင္မျခင္းရွိခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ယင္းေနာက္ပိုင္း အာဇာနည္ေန႔ အခမ္းအနားႏွင့္ မိသားစုဝင္မ်ားသည္ ေမ့ေဖ်ာက္ ပစ္ပယ္ခံ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီး အ ေလးထား ဂါရဝျပဳမႈအဆင့္သည္လည္း ေလ်ာ့က် လာခဲ့ကာ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ အဆင့္ သာတက္ေရာက္ေသာ အခမ္းအနား တစ္ခုျဖစ္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ က်ဆုံး ခဲ့ေသာ အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ မိသား စုဝင္မ်ားအေနျဖင့္ေတာ့ ဆိုဖြယ္ရာပင္ မရွိေတာ့ေခ်။

    ”အပစ္ပယ္ခံထားရတဲ့ ခံစားခ်က္ က သိပ္မ်ားေနၿပီ။ ျမန္မာျပည္မွာ လူ လာျဖစ္ေတာ့လည္းကံဆိုးတယ္လို႔ပဲ ခံ စားရမိတယ္”ဟု လုပ္ႀကံ သတ္ျဖတ္ မႈ ေၾကာင့္ က်ဆုံးခဲ့ေသာ ထိုစဥ္ကေထာက္ ပံ့ ေရးႏွင့္ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရး ဝန္ႀကီး ဦးဘဝင္း၏သားျဖစ္သူ ဦးေထြးဝင္း က ေမ့ေဖ်ာက္ ထားမႈႏွင့္ ပစ္ပယ္ခံထားရမႈ အေပၚ ဝမ္းနည္းစကား ဆိုသည္။

 သားသမီးမ်ားကို ပစ္ပယ္ထား႐ံု သာမက ေျမးျဖစ္သူမ်ားထိပင္ ပစ္ပယ္ ခံခဲ့ရၿပီး လူမႈဘဝဆိုင္ရာ ဆုံးရႈံးမႈမ်ားကို ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရေၾကာင္း ဦးေထြးဝင္း ကေျပာ သည္။

 ”အရမ္းဝမ္းနည္းဖို႔ ေကာင္းတယ္။ အန္တီ့ အေဖေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္န႔ဲ ရွိ စဥ္တုန္းကဆို ေစာင့္ရတဲ့ ေထာက္လွမ္း ေရးအရာရွိေတြက သခင္ျမဆို တာသူပုန္ လားလို႔ေတာင္ ေမးတာခံရဖူးတယ္” ဟု လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ မႈေၾကာင့္က်ဆုံးခဲ့ေသာ ဘ႑ာေရးဝန္ႀကီး သခင္ျမ၏ တူမ သခင္ခင္ေအာင္ ၏သမီးျဖစ္သူ အသက္ ၆၉ ႏွစ္အရြယ္ ေဒၚခင္ေဆြဝင္းက ေျပာ သည္။

 ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း သတင္း စာ၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား စသည္တို႔ ဘယ္ႏွခု ႏွစ္ေျမာက္ အာဇာနည္ေန႔ဆိုေသာ စာ တမ္းမွ်ပင္ ေဖာ္ျပျခင္းမရွိဘဲ တိုင္းျပည္ အတြက္ေကာင္းမြန္ရာလုပ္ ေဆာင္ေပး ခဲ့သူမ်ားကို ေမ့ေဖ်ာက္ ထားခဲ့ျခင္း အ ေပၚေဖာ္မျပတတ္ေအာင္ ခံစားရေၾကာင္း သခင္ျမ၏ မိသားစုဝင္မ်ားကလည္း ဆို သည္။

 ”အရမ္းခံစားရတယ္” ဟု သခင္ျမ ၏သားျဖစ္သူ ဦးရဲျမင့္ေအာင္က ေျပာ သည္။

”ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေသးသိမ္သြား ေအာင္ လုပ္တာေပါ့။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေသး သိမ္သြားေအာင္ လုပ္တာေပါ့။ ၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ဆိုး ရြား သြားတာ။ အျဖစ္ေလာက္ပဲ လုပ္ေတာ့ တာ။ မိသားစုဝင္ေတြကေတာ့ ဒီလိုလုပ္ ရက္ေလျခင္းဆိုၿပီး စိတ္ထိခိုက္တာေပါ့” ဟု လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ မႈေၾကာင့္ က်ဆုံး ခဲ့ေသာ ပညာေရးႏွင့္ အမ်ဳိးသားစီမံကိန္း ဝန္ႀကီးဦးရာဇတ္ ၏သားျဖစ္သူ ဦးတင္ ျမင့္က ေျပာသည္။၄င္းသည္ အာဇာနည္ ေန႔ အခမ္းအနားမ်ားကို အသက္ ၇ ႏွစ္ အရြယ္ကပင္စတင္၍ ေခတ္အဆက္ ဆက္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့သူတစ္ဦး ျဖစ္သည္။

 က်ဆုံးခဲ့ေသာ အာဇာနည္ ၉ ဦး အနက္ ၇ ဦး (ထိုစဥ္က ဦးရာဇတ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္ကိုေထြးတို႔သည္ ဘာသာေရးအရ မြတ္စလင္သုသာန္တြင္ သၿဂႋဳဟ္ ၿပီးျဖစ္ သည္)၏ ႐ုပ္ကလာပ္ကို ဂ်ဴဗလီေဟာ (ယခု စစ္သမိုင္းျပတိုက္) ၌ ၁ဝ လၾကာ ထားရွိၿပီးေနာက္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁ဝ ရက္တြင္ေရႊတိဂုံေစ တီေတာ္ ေျမာက္ ဘက္မုခ္ ေသြးေဆးကန္အနီးရွိ အာ ဇာနည္ကုန္း သုိ႔ ေရႊ႕ေျပာင္း ဂူသြင္းျမႇဳပ္ႏွံ ကာ အာဇာနည္ဗိမာန္အျဖစ္ထားရွိခဲ့သည္။

   ယင္းသည္ ၁၉၈၃ခုႏွစ္ ေအာက္ တိုဘာလ ၉ ရက္ ေတာင္ကိုးရီးယားႏိုင္ငံ ငါးေယာက္ေျမာက္သမၼတ ခ်န္ဒူးဝမ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ေရာက္ရွိၿပီး အာဇာနည္ ဗိမာန္သို႔လာေရာက္ဂါရဝျပဳစဥ္ ေျမာက္ ကိုးရီးယားသူလွ်ဳိမ်ားမွ ဗုံးခြဲလုပ္ႀကံ မႈ ေၾကာင့္ (အာဇာနည္ဗိမာန္သည္) ပ်က္ စီးသြားခဲ့သည္။

 ယင္းေၾကာင့္ ယခု ဗိမာန္ဒီဇိုင္း သစ္အားျပန္လည္တည္ေဆာက္၍ ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအပါအဝင္ က်ဆုံးခဲ့ ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ႐ုပ္ ကလာပ္ ကို ေရႊ႕ေျပာင္းထားရွိျခင္း ျဖစ္၏။  ”ဗိမာန္အေဟာင္းကေန အသစ္ ကိုေရႊ႕ေတာ့ အန္ကယ္တို႔ သိေတာင္ မသိခဲ့ဘူး။ အေၾကာင္းၾကား တာဘာ ညာ လည္းမရွိဘူး”ဟု ဦးေထြးဝင္း က ေျပာ သည္။

 ”ဘယ္ေလာက္ဆုိးလဲဆိုရင္ ၿပီးခဲ့ တဲ့ တစ္ႏွစ္တုန္းက ပန္းေခြ ခ်ေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ မွာ ခ်ရတယ္။ ဘယ္ဘက္မွာခ်ဖို႔ စီစဥ္ ေပးတယ္။ မႏွစ္ကက်ေတာ့ ညာဘက္မွာ ခ်ရတယ္။ ဗိမာန္အေနာက္မွာအေပါက္ ရွိၿပီး အေခါင္းေတြကို တစ္ႏွစ္တစ္ခါ မ်ား ေရႊ႕ေနသ လား လို႔ေတာင္ ေမးခ်င္မိ တယ္” ဟု ဦးေထြးဝင္းက ထပ္ေလာင္း ေျပာသည္။

၄င္းကဲ့သုိ႔ေသာ အျဖစ္အပ်က္ သည္ က်ဆုံးခဲ့ေသာ အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္ မ်ား၏ က်န္ရစ္ေသာမိသားစုဝင္မ်ား အားလုံးနီးပါး ႀကံဳေတြ႕ရေသာ အျဖစ္ အပ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။ အာဇာနည္ဗိမာန္အသစ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အား အလယ္ထား၍ က်န္ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ ထားရွိ ျမႇဳပ္ႏွံ တည္ေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ ေသာ္ မည္သူသည္ မည္သည့္ဘက္တြင္ ရွိသနည္းဆိုသည္ကို သက္ဆိုင္သူ မိ သားစုဝင္မ်ား ယေန႔တိုင္သိရွိျခင္း မရွိခဲ့ ေပ။ (မုိင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီး စဝ္စံထြန္း၏ ႐ုပ္ကလာပ္အား ရွမ္းျပည္နယ္သို႔ ျပန္ လည္သယ္ေဆာင္၍ ရွမ္းျပည္နယ္ တြင္ ျမႇဳပ္ႏွံခဲ့သည္ဟု သိရသည္။)

ထို႔အတူ ယခင္တုန္းက အာဇာ နည္ေန႔ဆိုလွ်င္ က်ဆုံးခဲ့ေသာ အာဇာ နည္မ်ား၏ အတၱဳပၸတၱမ်ားကို မိသားစု ဝင္မ်ားႏွင့္ ျပည္သူမ်ား ထံ ေပးေ ဝျခင္း မ်ားရွိခဲ့သည္။ မိန္႔ခြန္းႏွင့္ သီခ်င္းမ်ား လႊင့္ခဲ့သည္။ ဥၾသဆြဲခဲ့သည္။ အထူး သျဖင့္ ဥၾသဆြဲျခင္းသည္ အာဇာနည္ ေန႔၏ အမွတ္အသားပင္   ျဖစ္ ခဲ့သည္။ ထိုေန႔ နံနက္ ၁ဝ နာရီ ၃၇ မိနစ္တြင္ ျပည္သူလူထုသည္ ဥၾသသံကို နားဆြံရင္း ၿငိမ္သက္ျခင္း ၂ မိနစ္ျဖင့္ အာဇာနည္မ်ား က်ဆံုးခဲ့ျခင္း အေပၚ ဝမ္းနည္းတသျခင္းကို ျပသခဲ့သည္။

 ”အန္တီတို႔ကေတာ့ သူတို႔ ဥၾသ မစြဲရင္ တို႔ဟာတို႔လုပ္မယ္ဆိုၿပီး အိမ္က ကားေတြကို ဟြန္းတီးတာ။ ဟြန္းတီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ အားလုံးမတ္တပ္ရပ္ၿပီး အ ေလးျပဳတယ္။ အရမ္းဝမ္းနည္းတယ္။ အရင္တုန္းကဆို ဇူလိုင္လ ဆန္းေလာက္ ကတည္းကသတင္းစာထဲမွာလည္း တစ္ ကြက္ကေလးေတြ (အာဇာနည္ေန႔ တုိ႔ မေမ့ဆိုတာ)ပါေနၿပီ။ ညဘက္ဆိုသီခ်င္း ေတြ လာေနၿပီ”ဟု သခင္ျမ၏ တူမႏွင့္ သားျဖစ္သူတို႔က ပစ္ပယ္ေမ့ေဖ်ာက္ခံ ထားရမႈအေပၚ ဝမ္းနည္းစကား ဆို သည္။

ယခင္က သီခ်င္းမ်ားညစဥ္ လႊင့္ ေပးၿပီး ယင္းသီခ်င္းသံကို နားေထာင္ ရင္း အာဇာနည္မ်ားကို ေအာက္ေမ့တသ စြာ ငိုေၾကြးမိေၾကာင္း ဦးရဲျမင့္ေအာင္ ၏ဇနီးျဖစ္သူ သခင္ျမ၏ေခြၽးမ ေဒၚၿပံဳးက ေျပာသည္။

 ”ဘယ္ေလာက္ထိ ေမ့ေဖ်ာက္ခံရ လဲဆိုရင္ သခင္ျမဆိုတာ ပန္းၿခံနာမည္ လို႔ပဲသိၾကေတာ့တယ္”ဟု သခင္ျမ၏ ေျမး ျဖစ္သူ အသက္ ၂၇ႏွစ္အရြယ္ မေကခိုင္ က သူျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ပစ္ပယ္ခံ မ်ဳိး ဆက္ႏွင့္ပတ္သက္ ၿပီး ေျပာျပသည္။

   ယခင္ကေက်ာင္းမ်ားတြင္ ” ေဖ ေဖာ္ဝါရီ ၁၃ မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ပါ” အစရွိေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကဗ်ာ ကို သင္ၾကားရြတ္ဆိုမႈျပဳခဲ့ျခင္း၊ အာဇာ နည္ေန႔ဆိုလွ်င္ ေက်ာင္းမ်ား၌ စာစီစာ ကုံးၿပိဳင္ပဲြမ်ား၊ ကဗ်ာရြတ္ဆို ၿပိဳင္ပြဲမ်ား ျပဳလုပ္၍ အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ ဂုဏ္ ေက်းဇူးကိုသိတတ္ နားလည္ရန္ သင္ ၾကားျပသစီစဥ္ေပးခဲ့ျခင္းမ်ား ရွိခဲ့ေသာ္ လည္း ယင္းအစဥ္အလာမ်ားသည္ အစ အန ရွာေဖြမေတြ႔ရွိေအာင္ပင္ ကြယ္ပ သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

 အဆိုးရြားဆုံး ေဖ်ာက္ဖ်က္မႈသည္ အာဇာနည္ကုန္းအား အမ်ားျပည္သူ လာေရာက္ဂါရဝျပဳျခင္း၊ အေလးျပဳျခင္း မျပဳႏိုင္ရန္ ပိတ္ပင္လုိက္ျခင္း ပင္ ျဖစ္ သည္။ အာဇာနည္ေန႔မွပင္ မိသားစု ဝင္မ်ား လြမ္းသူ႔ပန္းေခြခ်ျခင္းႏွ င့္ အာ ဇာနည္ေန႔ ဂုဏ္ျပဳအခမ္းအနားက်င္းပျခင္းအခ်ဳိ႕မွလြဲ၍ တစ္ႏွစ္ပတ္ လုံးပိတ္ ပင္ထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ယင္းသည္ ဆယ္ စုႏွစ္ ႏွစ္ခုေက်ာ္ ပင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။

(အရပ္သားအစိုးရ လက္ထက္ ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္တြင္မွ စတင္၍ အာဇာနည္ေန႔ တြင္ (ယင္းေန႔ တစ္ေန႔တည္းသာ ျဖစ္၏) အမ်ားျပည္သူမ်ား အာဇာနည္ ကုန္းသို႔ တက္ေရာက္ ဂါရဝျပဳ၊ အေလးျပဳျခင္း မ်ားကို ခြင့္ျပဳခဲ့ၿပီး ၂ဝ၁၃ ခုႏွစ္ ေမလ မွစတင္၍ အာဇာကုန္းအား အစိုးရ ႐ံုးပိတ္ရက္မ်ားမွအပ အမ်ားျပည္သူ မ်ားလာေရာက္ဂါရဝျပဳ၊ အေလးျပဳျခင္း ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္ ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။)

”ဒီလိုပစ္ပယ္တယ္ဆိုတာကဘာေၾကာင့္လဲ။ အဲဒါက အေရးႀကီးတယ္။ ဘာေၾကာင့္လုပ္တာလဲ။ လုပ္တဲ့အတြက္ ေၾကာင့္ဘာထူးသြားလဲ။ ဒီလိုေ မ့ေပ်ာက္ ေအာင္လုပ္လုိက္တယ္ဆိုေတာ့ ရယ္ စရာစကားေျပာရရင္ အာဇာနည္ေန႔ဆို တာအဆိုေတာ္ အာဇာနည္ရဲ႕ ေမြးေန႔လို ႔ ေျပာတဲ့ဟာ   ေျပာကုန္ၾကၿပီေလ။ ဒါေတြ က ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းတာေပါ့။ မျဖစ္သင့္တဲ့ဟာေတြ”ဟု ေမ့ေဖ်ာက္ ပစ္ပယ္ခံခဲ့ရေသာ ဆယ္ စုႏွစ္မ်ား၏ အက်ဳိးဆက္အား ဦးတင္ ျမင့္ကစိတ္မေကာင္းႀကီးစြာ ေျပာသည္။

   အထင္ကရျဖစ္မႈႏွင့္ မ်ဳိးဆက္ ေသြးတို႔အား ပစ္ပယ္ေဖ်ာက္ဖ်က္မႈသည္ ဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္ခုေက်ာ္ ၾကာခဲ့ၿပီး ေနာက္ ျပန္လည္ လင္းပြင့္မႈေရာင္ျခည္ အခ်ဳိ႕ကို ျမင္ေတြ႔လာခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ထူးမျခား နားေသာ အေနအထား ပင္ ရွိေသးသည္ ဟုဆိုရမည္ျဖစ္သည္။  ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ အ ဆင့္သာတက္ေ ရာက္ခဲ့ေသာအာဇာနည္ ေန႔ အခမ္းအနားအား ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္မွ စတင္၍ ဒုတိယသမၼတအဆင့္ တက္ ေရာက္ ဂါရဝျပဳခဲ့သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ အာဇာနည္မ်ား၏ မိသားစုဝင္ မ်ားသည္ အာဇာနည္ေန႔ ဝမ္းနည္းျခင္း အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ အလံတင္၍ တိုင္ တစ္ဝက္ ျပန္ခ် လႊင့္ထူျခင္း၊ ဂုဏ္ျပဳတပ္ ဖြဲ႕ဂုဏ္ျပဳျခင္း၊ ႏိုင္ငံေတာ္ အဆင့္ရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္၏ ေႏြးေထြးႏွစ္သိမ့္ဆက္ဆံ ျခင္း မ်ားသိရွိျခင္း၊ လက္ခံရရွိျခင္း မရွိေသး ဘဲ အလုပ္တစ္ခုသဖြယ္ လြမ္းသူ႔ပန္း ေခြခ်ဂါရဝျပဳျခင္း ကိုသာ ေဆာင္ ရြက္ရ ေသာ အေနအထား၌ပင္ ရွိေသးသည္ဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္၏။ ၂ဝ၁၃ ခုႏွစ္တြင္ က် ေရာက္ေသာ ၆၆ႏွစ္ေျမာက္ အာဇာနည္ ေန႔ အခမ္းအနားတြင္ ဒုတိယသမၼတ ေဒါက္တာစိုင္းေမာက္ခမ္း က အာဇာနည္ မ်ား၏ က်န္ရစ္ေသာမိသားစုဝင္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆုံ မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အျခားေသာ အစီအစဥ္မ်ားသည္ ယခင္ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုေက်ာ္ကာလက အေျခအေန အတိုင္း ပင္ ျဖစ္သည္။

”ကိုယ္ေတြကေတာ့ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵပဲရွိတာပါ။ ဥၾသဆြဲတာေလးျဖစ္ေစ ခ်င္တယ္။ ဒီေန႔ဆိုတာကို လူသိထင္ရွား ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ အရင္တုန္း ကလိုပဲ အိမ္ေတြ႐ံုးေတြမွာ အလံတိုင္တစ္ဝက္ လႊင့္ထူတာေတြျပန္ ထုတ္ေဖာ္ေစခ်င္ တာေပါ့။ အာဇာနည္ေန႔ဆိုတာ လူသိ ေစခ်င္တယ္ ။ ဒါမွ လည္း ေနာင္မ်ဳိးဆက္ ေတြသိလာမွာေပါ့။ႏို႔မဟုတ္ရင္ တျဖည္း ျဖည္းေ ပ်ာက္ေတာ့မလိုျဖစ္ေနၿပီ”ဟု ဦး ရဲျမင့္ေအာင္က ေျပာသည္။

   ”ၿပီးခဲ့တာေတာ့ ၿပီးပါၿပီေပါ့ေလ။ ေရွ႕ဆက္ၿပီးဘာလုပ္ၾကမလဲဆိုေတာ့ သ ေဘာထားႀကီးၾကရမယ္” ဟု ဦးရာဇတ္ ၏သားျဖစ္သူ ဦးတင္ျမင့္က မွတ္ခ်က္ျပဳ သည္။

   ထိုသုိ႔ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္မွလည္း ေမ့ေဖ်ာက္ခံ အထင္ကရႏွင့္ ပစ္ပယ္ခံ မ်ဳိးဆက္မ်ားက်ိန္စာမွ အားလုံးကင္း လြတ္မည္ျဖစ္၏။ ဆယ္စုႏွစ္   ႏွစ္ ခုေက်ာ္ ၾကာ အေၾကာင္းမဲ့ ပစ္ပယ္ခံေမ့ေဖ်ာက္ ခံထားရေသာ သမိုင္းအေရာင္ျခယ္မႈ မ်ားသည္ ဤေနရာမွစတင္၍ လြတ္ ေျမာက္မည္ လားဆိုသည္က ႏိုင္ငံေခါင္း ေဆာင္မ်ား၏ႏွလုံးသားျဖဴစင္မႈ ေပၚမူ တည္မည္ထင္မိသည္။ က်ဆုံးခဲ့ေသာ ဦးဘဝင္း၏သားျဖစ္သူ ဦးေထြးဝင္း က ေတာ့ယင္းသည္ အစိုးရတာဝန္ရွိသူမ်ား လုပ္ေဆာင္ခ်င္လွ်င္ လြယ္လင့္တကူျဖစ္ ေပၚလာမည့္ကိစၥျဖစ္သလို မလုပ္ေဆာင္ ခ်င္လွ်င္ မလုပ္ေ ဆာင္ခ်င္သည့္ စိတ္ ဆႏၵအေလ်ာက္ ေႏွာင့္ေႏွးေနဦးမည္ဟု မွတ္ခ်က္ျပဳခဲ့သည္။

ႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးအတြက္၊ ႏိုင္ငံ ေကာင္းက်ဳိးအတြက္  အၾကြင္း မဲ့ေခါင္း ေဆာင္မႈေပးခဲ့ေသာ၊ အုတ္တစ္ခ်ပ္ သဲ တစ္ပြင့္ျဖစ္ခဲ့ၾကေသာ၊ ထိုထို ပုဂၢိဳလ္တို႔၏ ေမ့ေဖ်ာက္ခံအထင္ကရႏွင့္ ပစ္ပယ္ခံ မ်ဳိးဆက္မ်ား က်ိန္စာမွ အျမန္ကင္းလြတ္ ပါေစလို႔သာ ဆုေတာင္းရင္း…….

ဥာဏ္လင္းေအာင္
အစသည္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ကာလ မ်ားျဖစ္သည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္မွ စတင္ေရ တြက္လွ်င္ ၆၆ ႏွစ္ တိုင္လာခဲ့ၿပီျဖစ္ ေသာ္လည္း မွိန္ေဖ်ာ့ရီမႈန္ ပစ္ပယ္ခံ ခဲ့ရ ေသာ ႏွစ္ကာလမ်ားသည္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ပီျပင္ လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ သည္။ ထိုခုႏွစ္မ်ားေနာက္ပိုင္း အရာ အားလုံးသည္ ရွိျခင္း၏ အျခားတစ္ဖက္ သို႔ပို႔ေဆာင္ခံခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။

၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္က ျမန္မာႏိုင္ငံ သမိုင္းတြင္ ဆိုးရြားေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုအျဖစ္ မွတ္တမ္းဝင္ခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ လုပ္ႀကံ မႈႀကီးျဖစ္ ပြားခဲ့သည္။ (အားလုံးသိထားၿပီးျဖစ္သည့္ ) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း အပါအဝင္ ပုဂၢိဳလ္ကိုးဦး လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရျခင္း ျဖစ္၏။

ယာယီအစိုးရဖြဲဲ႕ရန္၊ တိုင္းျပည္၏ အသက္ ေသြးေၾကာျဖစ္ေသာ လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရးကိစၥမ်ား ေဆြးေႏြးမႈ အ တြက္ တိုင္ပင္ရန္ ထိုေန႔က (ထိုစဥ္က) ဖဆပလဥကၠ႒လည္းျဖစ္ အစိုးရ အဖြဲ႕ ဒုတိယဥကၠ႒ လည္းျဖစ္သူ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္း အပါအဝင္၊ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီး ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိ ၊ ေထာက္ပံ့ေရးႏွင့္ ကူး သန္းေရာင္းဝယ္ေရးဝန္ႀကီး ဦးဘဝင္း၊ ဘ႑ာေရးဝန္ႀကီး သခင္ျမ၊ စက္မႈလက္ မႈႏွင့္ အလုပ္သမား ဌာနဝန္ႀကီး မန္း ဘခိုင္၊ ေတာင္တန္းေဒသဆိုင္ရာဝန္ႀကီး မိုင္းပြန္ေစာ္ ဘြားႀကီး စဝ္စံထြန္း၊ ပညာ ေရး အမ်ဳိးသားစီမံကိန္းဌာန ဝန္ႀကီး ဦးရာဇတ္ အစရွိေသာ ဝန္ႀကီး ၇ ဦး၊ လမ္းပန္းသယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး အတြင္းဝန္ အိုင္စီအက္စ္ ဦးအုန္းေမာင္တို႔သည္ အတြင္းဝန္မ်ား႐ုံးရွိ အစည္းအေဝး ခန္း မ၌ အစည္းအေဝးက်င္းပရန္ႏွင့္ တိုင္ ပင္ရန္ ေရာက္ရွိေနခ်ိန္ျဖစ္၏။ ထုိစဥ္ အမွတ္ ၁၂ တပ္မေတာ္ ယူနီေဖာင္းဝတ္ ဆင္ထားသူ ( ဂဠဳန္ဦးေစာ၏ အေပါင္း အပါ)လူတစ္စုမွ အစည္းအေဝးခန္းမ တြင္းဝင္ေရာက္ ၍ ေသနတ္မ်ားျဖင့္ ပစ္ ခတ္လုပ္ႀကံခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

ရြာလည္တဲ့ စာ ( တိုင္းလံုးေက်ာ္ )

Photo: ရြာလည္တဲ့ စာ
=========

ခုတေလာ တုိင္းလံုးေက်ာ္တုိ႔ အေပါင္းအသင္းေတြၾကား ေရပန္း စားေနတာကေတာ့ ဥၾသဆဲြျခင္းပါပဲ။ ဥၾသဆဲြျခင္းဆုိ ေတာ့ မထိတ္သာ မလန္႔သာ ရင္တုန္ပန္း တုန္ ျဖစ္မ သြားၾကပါနဲ႔ဗ်ာ။ရန္ကုန္မွာကလည္း ကူးတုိ႔ဆိပ္ မီးေဘးကစလို႔ မၾကာ ခဏ မီးသတ္ဥၾသသံေတြ ဟုိေနရာ ကၾကား၊ ဒီေနရာကၾကားခဲ့ရ တာကတစ္ မ်ဳိး။ တစ္ခုခုဆို မီး႐ိႈ႕တယ္ ဆိုတာေတြက ဒီႏွစ္ထဲ ေရပန္းစားေနေတာ့ ဥၾသဆဲြျခင္းကို အဓိပၸာယ္ တစ္မ်ဳိးနဲ႔ အဆုိး မေတြးလိုက္ၾကပါနဲ႔ဗ်ာတုိ႔။

ဒီလက ဇူလိုင္လ။ ဇူလိုင္ဆုိရင္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားအားလံုး အလိုလိုရြတ္မိတဲ့ စကားရိွပါတယ္။ သိၾကတဲ့အတုိင္း အထူးတ လည္ စဥ္းစားစရာမလိုပါဘူး။ ‘၁၉ ဇူလုိင္ မေမ့ႏုိင္’။ အမွန္ ပါပဲဗ်ာ။ ျမန္မာႏုိင္ငံလြတ္လပ္ေရးရခဲ့တဲ့ ခုႏွစ္ထက္ ဒီလ ဒီ ရက္ကုိ အားလုံး အလြယ္တကူ သတိတရရိွေနၾကဆဲပါ။ အဲ…သို႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ။ အသက္အရြယ္ နဲ႔အေတြ႕အႀကံဳ အရေတာ့ တန္ဖိုးထား ေလးနက္မႈ ကေတာ့ ကြာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ တုိင္းလံုးေက်ာ္ ဒီလို ဘာျဖစ္လို႔ ေျပာရလဲဆုိရင္ အစကေရးခဲ့တဲ့ ဥၾသဆဲြျခင္းေၾကာင့္ပါပဲ။

အထူးသျဖင့္ ၈၈ ေႏွာင္း ပိုင္း ေမြးလာၾကတဲ့ မ်ဳိးဆက္ေတြအတြက္ေတာ့ ဒီဇူုလိုင္လနဲ႔ ဥၾသဆဲြျခင္းဆုိတာ မယံုရင္ပံုျပင္မွတ္ လို႔ ဆုိရေတာ့မယ့္ သမုိင္းပဲ မဟုတ္လားဗ်ာ။ဇူလုိင္ ၁၉ ဟာ အာဇာနည္ေန႔လို႔ အားလံုး သိၾကၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္ ႀကီးမ်ား ရက္ရက္ စက္စက္ လုပ္ႀကံခံခဲ့ရတဲ့ ေသြး စြန္းေသာ ေန႔ပါ။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဒီလို မုိးေတြေစြေန တဲ့ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႔မွာ သိမ္ျဖဴလမ္းေပၚက အခုေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ ဝန္ႀကီးမ်ား႐ုံးထဲ ႏုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ အေရးတႀကီး စည္းေဝး ေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ တုိင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး မ်ား ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ခတ္လုပ္ႀကံျခင္း ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒီ သမုိင္းကေတာ့ အားလံုးသိၿပီးသားမို႔ တုိင္းလံုး ေက်ာ္ ျပန္ေျပာလိုစိတ္ မရိွပါဘူး။

အဲဒီ့ေနာက္ပိုင္း ဒီလို ဇူလိုင္လ အာဇာနည္ ေန႔ေရာက္ၿပီဆို မနက္ခင္းမွာ ဝမ္းနည္းျခင္းအထိမ္း အမွတ္အျဖစ္ အာဇာနည္ႀကီးမ်ား က်ဆံုးခ်ိန္မွာ သေဘၤာေတြ၊ ကားေတြကဥၾသသံရွည္ႀကီးမ်ား ဆဲြၾကပါတယ္။ မတူတဲ့ ဥၾသသံေတြစုၿပီး အသံတစ္ခုတည္း လို ထြက္လာတဲ့အခါ ၾကားလိုက္ရတာနဲ႔ စိတ္ေတြ မႈန္မိႈင္းဆုိ႔နင့္လာၿပီး အလိုလိုမ်က္ရည္ဝဲ ဝမ္းနည္း မိရတာမ်ဳိးပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လမ္းေပၚကကားေတြ၊ ဆုိင္ကယ္၊ စက္ဘီးေတြသာမက လူေတြပါေရာက္တဲ့ေနရာမွာရပ္ၿပီး သတိ အေနအထားနဲ႔ က်ဆံုးေလၿပီးတဲ့ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္မ်ား ကုိ စိတ္တြင္းကေန အေလးဂ႐ုျပဳလြမ္း ဆြတ္တမ္းတမိၾကပါ တယ္။ တုိင္းျပည္အတြက္ နစ္နာေလျခင္း၊ ျဖစ္ မွျဖစ္ရေလျခင္း ဆုိတဲ့ခံျပင္း နာၾကည္းစိတ္ေတြကလည္း တဖြားဖြားေပါ့ဗ်ာ။

အာဇာနည္ဆုိတာက လြယ္လြယ္ျဖစ္တာမ်ဳိး၊ ေပၚေပါက္ လာတာမ်ဳိးမွ မဟုတ္တာကလား။ အသက္ကို မေျပာနဲ႔ ရာထူး စည္းစိမ္ အာဏာေလာက္ ကိုမွ မစြန္႔ႏုိင္ တဲ့ေခတ္ႀကီးကုိ အား လံုးျဖတ္သန္းလာခဲ့ၿပီးမွေတာ့ အာဇာနည္ရဲ႕ အဓိပၸာယ္နဲ႔တန္ ဖိုးကို ပိုၿပီး နားလည္မယ္ ထင္မိပါရဲ႕ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ဝမ္းနည္းဖို႔ ေကာင္းတာက ဒီလိုေန႔၊ ဒီလိုသမုိင္းနဲ႔ ဒီလို အဓိပၸာယ္မ်ဳိးကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖယ္ရွားပိတ္ဆုိ႔ထားျခင္းခံခဲ့ရ တာပါပဲ။ ေဟာ ဒီလုိအခ်ိန္မွာပဲ အစိုးရသစ္က ဘြားခနဲေျပာင္းၿပီးေနာက္ အာ ဇာနည္ေန႔ဆုိတဲ့ အသံေတြနဲ႔ အိမ္ခန္းနံရံေတြေပၚကေန ျဖဳတ္ ၿပီး သိမ္းဆည္းထားခဲ့ရတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြ လည္း လမ္းေဘးအထိ ပလူပ်ံခြင့္ရလာပါေရာ လား။ ဒီေတာ့ ဟိုးယခင္က အစဥ္အလာအတုိင္း အာဇာနည္ေန႔မွာ ဥၾသဆဲြ ျခင္းဓေလ့ ျပန္အသက္ သြင္းဖို႔ဆုိတဲ့ေခါင္းစဥ္က ခုတေလာ ေသာေသာညံေနတာေပါ့ဗ်ာ။

တုိင္းလံုးေက်ာ္တုိ႔ရဲ႕ ဇာတ္လိုက္ႀကီး ေဖ့စ္ဘြတ္တစ္ခြင္ မွာလည္း ဒီေန႔မွာ ဥၾသဆဲြဖို႔အေရး စာကဗ်ာေတြ ေရးၾက၊ ေပါက္ကဲြၾက၊ ျငင္းခုန္ၾကနဲ႔။ တုိင္းလံုးေက်ာ္တုိ႔ကလည္း အစြယ္ မရိွတဲ့ သူေတြဆုိေတာ့ ပဲြၾကည့္ ပရိသတ္ေပါ့ေလ။အဟဲ…ဒီလို ဒီလုိေတြ ျမင္ေတာ့ တစ္ေယာက္ေသာသူ ကို တုိင္းလံုးေက်ာ္ သတိရမိသားဗ်ာ။ အခုလိုပဲ အာဇာနည္ေန႔ မွာ အရင္ကလို တစ္ႏုိင္ငံလံုး ဝမ္းနည္းျခင္းအထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္ ဥၾသသံေပးဖို႔အေရး လႊတ္ေတာ္တြင္း ေဆြးေႏြးေတာ့ ထုိတစ္ေယာက္ေသာသူ ဝန္ႀကီးတစ္ပါးက ကန္႔ကြက္ပံုေလး လႊတ္လွမဟုတ္လားဗ်ာ။ အဓိက ဆုိလိုရင္းကေတာ့ဗ်ာ။ ဘာ တဲ့ ဒီလိုမ်ဳိး ဥၾသဆဲြၿပီး လမ္းေပၚသြားေနေသာကားမ်ား ရပ္ တန္႔ထားပါက ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆုိ႔ၿပီး လမ္းသြားလမ္းလာမ်ား အတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မည္စုိး၍ ဆုိသကိုး။

အဲဒီတုန္းကလည္း ဒီျပက္လံုး။ အဲ… ဒီေလွ်ာက္ထံုး တအုန္းအုန္းပဲြ က်ခဲ့ၾကၿပီး ေရႊဥာဏ္ေတာ္စူးေရာက္တဲ့ ဝန္ႀကီး ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ ကုိ ေတာက္ေခါက္ခဲ့ၾကေသး မဟုတ္လား။ ဘယ့္ ႏွယ္မ်ားဗ်ာ။ ဒီလိုဥၾသဆဲြရင္ျဖင့္ သြားေလေသာကားမ်ားသာ မက လူမ်ားပါ ေရာက္ တဲ့ေနရာရပ္ တန္ဖိုးထား တမ္းတစြာ ေလးေလးနက္နက္ ဂါရဝျပဳရမွာ မဟုတ္လား။ အဲဒီ့အခ်ိန္ ဘယ္သေကာင့္သားက ရပ္ထားတဲ့ ကားေတြ၊ လူေတြၾကား မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ၿပီး စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနပါ့မလား။ သို႔ေသာ္လည္း အေလွ်ာက္ေကာင္းေတာ့ အဲဒီအဆုိလည္း နိ႒ိတံ။ ခံလက္စနဲ႔ ဆက္ဆက္ခံေနရတဲ့ တုိင္းလံုးေက်ာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္ သားမ်ားလည္း ေခ်ာ္ လဲေရာထုိင္၊ ရယ္သလို ေခ်သလိုနဲ႔ ဟပ္ ခ်ဳိး..ဆိတ္ဖြား အသက္တစ္ရာ အနာမရိွ လုပ္ခဲ့ရတာပါပဲေလ။

တုိင္းလံုးေက်ာ္သေဘာကေတာ့ ဒါဟာႏုိင္ငံအတြက္တစ္ သက္မွတစ္ခါ ဆုိသေလာက္ တုိင္းျပည္အတြက္ အသက္ကိုပင္ ရဲရဲစြန္႔သြားႏုိင္တဲ့ အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားကုိ အေလးဂ႐ုျပဳ ျခင္းျဖစ္သလို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သမုိင္းေဖ်ာက္ထားခဲ့ရတဲ့ တန္ ဖိုးမ်ားအ႐ိုးတြန္ျခင္းလို ခံစားေစႏုိင္တာ မို႔ ေထာက္ခံေၾကာင္းပါ။အဲ..ထံုးစံအတုိင္း သုိ႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ။ တုိင္းလံုး ေက်ာ္တုိ႔ ေဘာ္ဒါတစ္သိုက္ ဥၾသဆဲြျခင္းကို အေရး တယူ ေဆြး ေႏြးေနခုိက္မွာ မ်ဳိးဆက္သစ္ေမာင္မယ္တစ္စုက နားေထာင္ ရင္း မိန္႔တာက ”ဆရာတို႔ကလည္း အဲလိုသာဆုိ ဒီေလာက္ကား ေတြမ်ားလာရတဲ့အထဲ ဥၾသသာအကုန္ဆဲြၾကမယ္ဆုိ ဆူညံ ပြက္ေလာ႐ိုက္ေနေတာ့မွာပဲ။ နားညည္းလို႔ မခံႏုိင္ဘဲ ထြက္ ေျပးရမွာ” ဟူသတတ္။ ဂဏွာဟိ။ မွတ္ေလေလာ့..။ တုိင္း လံုးေက်ာ္လည္း ရွက္ရွက္နဲ႔ ပါးစပ္သာ ပိတ္ထားရေတာ့သကိုး။ အင္း မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ ေျပာ သလိုေပါ့ေလ။

”အဓိက ကေတာ့ဗ်ာ။ သမုိင္းတန္ဖိုးကို သိဖို႔ပါပဲ။ ဗိုလ္ ခ်ဳပ္တို႔ ေပးခဲ့တဲ့ အသက္ေသြးေခြၽးေတြရဲ႕ အရင္းအႏွီးေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့သလို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ႏုိင္ငံဟာ သူ႕ကြၽန္ေအာက္ ကေန လြတ္ၿပီး အသက္ဝဝ႐ွဴႏုိင္ ခဲ့တာကို သတိတရ တန္ဖိုး ထားတတ္ၾကဖို႔လိုတယ္။ ဥၾသဆဲြတာ မဆဲြတာထားပါ။ အခု ခင္ဗ်ား ဘယ္႐ုပ္ရွင္ ႐ုံမွာ ႏုိင္ငံေတာ္ သီခ်င္းနဲ႔ စဖြင့္ေသးလို႔လဲ။ ဖြင့္ခဲ့ရင္လည္း အကုန္လံုး သီခ်င္းဆံုးေအာင္ မတ္တတ္ရပ္အ႐ို အေသျပဳေနဖူးလို႔လဲ။ လူမျမင္ရတဲ့ အေမွာင္ထဲ မွာေတာ င္ ႏုိင္ငံေတာ္အလံကို အေလးျပဳဖို႔ က်ဳပ္တုိ႔လူမ်ဳိးေတြ ရွက္တတ္ ေနၿပီဗ်”တဲ့။

ဒီလို မျဖစ္ခ်င္ ဒါကိုေရွာင္ဆုိသလို ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ ဒါ ေတြ လုပ္ခဲ့တယ္လို႔ လက္ညိႇဳးထိုးရတာမ်ားေနေတာ့လည္း ငယ္ငယ္က ဘူးသီးလက္ညိႇဳး ထုိးမိရင္ပုပ္ တတ္တယ္ ဆုိလို႔ ကိုယ့္ လက္ညိႇဳးေလးကိုယ္ျပန္ေကြး ထားရသလိုေပါ့ေလ။ ေခတ္ စနစ္ဆုိးေအာက္ တန္ဖိုးမ်ားေပ်ာက္ခဲ့သည္လို႔ပဲ တုိင္းလံုးေက်ာ္ ဆုိခ်င္ပါေတာ့ တယ္ေလ။ ကဲကဲ…အာဇာနည္လြမ္း ဇာတ္တစ္ခန္းရပ္လို႔ အုတ္ ေအာ္ေသာင္းတင္း မေကာင္းသတင္းနဲ႔ အတင္းအဖ်င္း မဟုတ္ တဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ အထုပ္ေလးေတြ လည္း ျဖည္ပါရေစဦး လားဗ်ာ။

တုိင္းလံုးေက်ာ္လည္း သာမန္ျပည္သူ ျပည္သားဆုိေတာ့ အမ်ားတကာလို လည္း က်ီးလန္႔စာစား မေနလိုတာအမွန္။ ဒါ ေပမဲ့ ေခတ္ေျပာင္း ၿပီ ေခတ္ေျပာင္းၿပီနဲ႔ ဝမ္းသာရမယ္မွ မႀကံ ေသး။ လူမ်ဳိးေရး၊ဘာသာေရး၊ ဟုိအေရးဒီအေရးေတြက မုိးဦး က်မိႈေတြလို ေပါက္ဖြားလာလိုက္တာ တုိင္းလံုးေက်ာ္ကေတာ့ ကန္စြန္းရြက္အနားမရိွလို႔ မတုိ႔မထိရဲေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ တုိင္းလံုးေက်ာ္လည္းႏုိင္ငံေရးပေရာဟိတ္မဟုတ္ေပမယ့္ ရင္စည္း ခံလာရတဲ့အေတြ႕အႀကဳံေတြအရ သုမနေက်ာကဒဏ္ရာေတြက မေတာ္တဆလား၊ အထူးျပဳလုပ္ခ်က္လားဆုိတာဇေဝဇဝါပါပဲ။အခုပဲၾကည့္ မၾကာေသးခင္က ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြရဲ႕ အထြတ္အျမတ္ထားရာေနရာျဖစ္တဲ့ ဗုဒၶဂယာမွာ မၾကားဝံ့မနာ သာ ဗံုးေပါက္ပါေရာလား။ ဘုရားပြင့္ေတာ္မူရာ အရပ္လို အလြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့ အရပ္ဌာနမွာ ဒီလိုယုတ္ယုတ္မာမာ ႀကံဝံ့၊ ျပဳဝံ့တာကို သတင္းေတြမွာ ၾကားရျမင္ရေတာ့ လူအျဖစ္ရဲ ႕ျမင့္ ျမတ္မႈဆုိတာ ေရေပၚအ႐ုပ္ေရးသလိုလားလို႔ တုိင္းလံုးေက်ာ္ ေမးရေတာ့မယ္။

သူကိုငါသတ္၊ ငါ့ကိုသူသတ္ဆုိတဲ့ ဇာတ္မ်ဳိးဟာ သံသရာ တစ္ဆံုး နိဂုံးမခ်ဳပ္တတ္တဲ့ အမုန္းတရားပါ။ ဒီလိုေနရာမ်ဳိး မွာေတာင္ ဒီလိုရက္စက္ႏုိင္မွေတာ့ တုိင္းလံုးေက်ာ္တုိ႔လို ဘဝ လံုၿခံဳမႈ အာမခံခ်က္ နည္းရွာတဲ့ ျပည္သူမ်ားအတြက္ ရတက္မ ေအး၊ အသက္ေလးမွ ဝဝမ႐ွဴႏုိင္တာ အမွန္ပါပဲဗ်ာ။ အထူး သျဖင့္ အမ်ားျပည္သူ လုံၿခံဳေရးအတြက္ ဘယ္သူေတြကိုမ်ား ယံုမွတ္လို႔ ပံုအပ္ရပါ့မလဲ။    လူမ်ဳိးဘာသာမေရြး အဆီးအတားမရိွ ဝင္ထြက္ခြင့္ရိွတဲ့ သာသနာ့နယ္ေျမ မ်ားမွာပါ မလံုၿခံဳႏိုင္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနမို႔ တုိင္းလံုးေက်ာ္တုိ႔ေခတ္မွာမွ ဘုရားတန္ေဆာင္း ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းေတြကို မွတ္ပံုတင္ျပ၊ ေထာက္ခံစာျပမွ ဝင္ခြင့္၊ ဖူးခြင့္ ကုသိုလ္ျပဳခြင့္ ရရေတာ့မွာလား။ လက္ရိွ အစိုးရသက္တမ္း ကလည္း တစ္ဝက္က်ဳိး၊ ပထမ အႀကိမ္နဲ႔ ခတ္ကြင္းမတူတဲ့ ဒုတိယ အႀကိမ္ ျပည္လံုးကြၽတ္ ေရြး ေကာက္ပဲြကလည္းမေဝးေတာ့တဲ့ အေျခအေနမွာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆုိတဲ့ေဝါဟာရ က်ဳပ္အဘိဓာန္မွာမရိွဘူး’ ဆုိတဲ့ နပိုလီယံ ႀကီးရဲ႕စကား တုိင္းလံုးေက်ာ္ ၾကားေယာင္လာသဗ်ာ။

လြန္တယ္ မထင္ပါနဲ႔ဗ်ာတုိ႔၊ ဒီလေတြထဲ ညဘက္ေတြမွာ လမ္းေပၚ အကာအရံထား၊ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ကားမ်ားကို ေရွာင္တခင္ စစ္ေဆးေန တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ဒီ စစ္ေဆးတာမ်ဳိးကို တုိင္းလံုးေက်ာ္ ဘဝင္မက်တာ ၾကာပါၿပီ။ ၾကည့္ေလ၊ ကားတစ္စီးလာ၊ ယာဥ္ေမာင္း လိုင္စင္ျပ၊ ကား ထဲဓာတ္မီးနဲ႔ထုိး။ ရဲေဘာ္ေလးေတြ ျဖစ္ျဖစ္၊ မီးသတ္ ပဲျဖစ္ျဖစ္ အိပ္ခ်င္မူးတူး စူစူပုပ္ပုပ္နဲ႔ပါလာတဲ့ ခရီးသည္အေရ အတြက္ကို ေအာ္၊ ကားထြက္ေစ သတည္း။ တုိင္းလံုးေက်ာ္လည္း ေတြးပါ တယ္။ ေပါင္ေပၚတင္ထားတဲ့ လြယ္အိတ္ထဲဗံုးတို႔၊ ဘိန္းတို႔ ပါ လာရင္ ဘယ္ႏွယ္လုပ္ၾကမလဲကြယ္တုိ႔လို႔။ ဒီလိုစစ္ပံုမ်ဳိးနဲ႔ ကား ေပၚ အေလာင္းသယ္လာရင္ေတာင္ ရေလာက္တယ္ေလ။

ဒီၾကားထဲ တစ္ည မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ ကားစပ္တူ ငွားျပန္ၾကေတာ့ ကားဆရာက လမ္းမေပၚကေနဖဲ့ဆင္းၿပီး လမ္းႀကိဳလမ္းၾကား ကေန ေမာင္းပါတယ္။ အေၾကာင္းရင္းေမး ေတာ့ ပိုက္ဆံေတာင္းလို႔တဲ့။ တုိင္းလံုးေက်ာ္လည္း နားရြက္ေတြ ဘာေတြေထာင္ၿပီး ေရးကြက္ေတာ့ ရၿပီေပါ့ေလ။ ေသခ်ာေမး ေတာ့မွပဲ လုိင္စင္တုိ႔ ဘာတုိ႔ မပါရင္ ပိုက္ဆံေတာင္းတာပါတဲ့။ေအးေပါ့ေလ။ ပါသင့္ပါထုိက္တာ မပါရင္ေတာ့ခံေပါ့။ အဲ….ဒါေပမဲ့ လံုၿခံဳေရးအတြက္ လုပ္ေနတာဆုိေတာ့ တ ကယ္လို႔မ်ား မသမာသူေတြကေရာ ဒီလို လိုင္စင္တုိ႔၊ ဘာတုိ႔ မပါဘဲ ေမာင္းလာတာေတြ႕လို႔ ပိုက္ဆံေတာင္း ဘာညာညိႇၿပီး ရၿပီဆက္ေမာင္းလို႔ လႊတ္ေပးမိမွျဖင့္ အမယ္မင္း-ေရႊသမင္မ်ား အတြက္ ထြက္လမ္းေပါပါ့ဗ်ာလုိ႔သာ ငိုခ်င္းခ်ရေတာ့မွာပဲ။

ဒီတစ္ပတ္ေတာ့ တုိင္းလံုးေက်ာ္လည္း ရပ္ထဲရြာထဲလည္ ပတ္မိတာ ဆုိေတာ့ ျပည္သူၾကားက ရင္မေအးတဲ့ အေၾကာင္း မ်ားနဲ႔ ႏွစ္ပါးသြား ရတာေပါ့ဗ်ာ။ တိုင္းလံုးေက်ာ္တို႔အၿမဲ ဂ႐ုထား ပြားမ်ားေနရတဲ႔ အင္တာ နက္ေဖ့စ္ဘြတ္ဆိုတာႀကီးကလည္း တစ္ေန႔တစ္ေန႔ တို႔မီး႐ႈိ႕မီး ေတြသာမက စိတ္ညစ္စရာသတင္းေတြ၊ ပုဂၢိဳလ္ေရးအပုတ္ခ် ေစာ္ကားမႈေတြ နဲ႔ ေဝေလေလေတြက ပိုမ်ားလာေနသလိုမို႔ တစ္ခါတစ္ခါလည္း ဒီလုိေလး ရပ္ထဲရြာထဲ ဆင္းရေသးေပါ႔ဗ်ာ။ အဲဒီလိုဆင္းေတာ႔ လည္း ေအာက္ေျခမွာက ဘဝကိုယ္စီက ထံုး စံမပ်က္ ေရွ႕ဆက္ေနတုန္းဗ်။

ေဖ့စ္ဘြတ္ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးမွာ ပြက္ပြက္ညံေနတာေတြက ျပင္ပကမၻာနဲ႔ လားလားမွ်မဆိုင္သလိုႀကီးဗ်ာ။ ေနၿမဲအတိုင္းလူ မ်ိဳးေပါင္းစံု သူ႔အလုပ္နဲ႔သူ သူ႔ဘဝနဲ႔ သူ ေနေနၾကတာပါပဲ။ အားလံုးက စားဝတ္ေနေရးႏြံထဲမွာ ကိုယ့္လက္ကိုယ့္ေျခ တစ္ ႏိုင္တစ္ပိုင္႐ုန္းကန္ေနရတုန္းဗ်။ ဒါကလည္း အထူးအ ဆန္း ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တိုင္းလံုးေက်ာ္တို႔လည္း လူလတ္တန္းစား ဆိုေပမယ္႔ ကာယနဲ႔ဥာဏသာ မတူတယ္၊ လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္ လႈပ္ရတာခ်င္းအတူတူေလ။ တိုင္းလံုးေက်ာ္နဲ႔ နီးစပ္သူအမ်ား စုက ဝန္ထမ္းေတြမ်ားေတာ႔ သူတို႔ေတြရဲ႕ ညည္းခ်င္းေပါင္းစံု ကိုသာ ဒီရက္ထဲ ပိုပို ၾကားေနရသဗ်ာ။ အားလံုးဆိုၾကတာက အဆင္မေျပဘူးဆိုတာပဲ။ အထူးသျဖင္႔ ပုဂၢလိက ဝန္ထမ္းေတြ။ အလုပ္ကိုသာ ေသေအာင္ခိုင္းၾက တယ္။ ေပးထားတဲ႔ လစာက မေလာက္မင။ ဆုေၾကးနဲ႔ ခံစားခြင္႔ကနတၳိ။ တိုင္းလံုးေက်ာ္သိတဲ႔ ကုမၸဏီတစ္ခုက မာကက္တင္းဝန္ထမ္းေလး ေတြနဲ႔ စကားစပ္မိ ရင္း ေမးမိေတာ႔ သူတို႔လစာက ငါးေသာင္းတည္းပါတဲ႔။ ငါး ေသာင္းဆိုတာက တစ္ရက္ကို ၁၆ဝဝ စြန္းစြန္းေလာက္ေလးဗ်။

တျခားဘာေပးထားလဲဆိုေတာ႔ ဟင့္အင္းတဲ႔။ အလိုဗ်ာ။ ေကာ္မရွင္ဆို တာရွိေပမယ့္ ဒီအတြက္ သတ္မွတ္ ထားတဲ႔ ဘတ္ဂ်က္ကိုေရာက္ဖို႔ အေသအလဲ ႐ုန္းရ တာကလား။ ဒီေတာ႔ မေလာက္မင၊ မေလာက္ေတာ႔ အင္း…။ လူေတြရဲ႕စာရိတၱပ်က္စီးျခင္းအတြက္ မေကာင္းဘူး၊ မလုပ္သင္႔ဘူးဆိုတဲ့စကားထက္ ပိုလက္ေတြ႕က်တဲ႔ အေျခအေနေတြ ဖန္တီးေပးဖို႔ ပိုလိုအပ္ေနၿပီလို႔ တိုင္းလံုးေက်ာ္ေတာ့ ဆိုခ်င္ပါ သဗ်ာ။ ဘာလို႔လဲဆို သူတို႔ေျပာပံုအရဆို ေစ်းဖိုး ေၾကြးေတြ လိုက္သိမ္းရင္း သံုးမိၾက။ ေငြကမ်ားလာမွ စာရင္းကေပၚ။ ေလ်ာ္မယ္ဆိုၿပီး ျပန္မလာေတာ့တဲ့ ဝန္ထမ္းေတြေၾကာင့္ သူတို႔ခမ်ာ ၾကားထဲက ငထြား ခါးနာသလိုေကာ္မရွင္လည္းမရ၊ အထုအေထာင္း လည္း ခံၾကရပါသတဲ႔ဗ်ာ။ သူေဌးမ်ား အတြက္က် ငကန္းေသ ငေစြလာမေဟ႔ဆိုတဲ႔ ပံုစံမ်ိဳးကေန မေျပာင္းလဲပါဘူးတဲ႔။ ထံုစံအတိုင္း လစာကေတာ႔ တက္မလာဇာတ္ ေပါ့ေလ။ ဒါဆိုမလုပ္နဲ႔ေပါ႔ဗ်ာလို႔ ဆိုမိရင္ျဖင္႔ ဆက္လက္ၾကားရမယ့္ ဘဝအေမာေတြ ကို နားမေထာင္ရဲတာေၾကာင့္ တိုင္းလံုးေက်ာ္လည္း ခပ္သုတ္သုတ္ စကားျဖတ္ လစ္ထြက္ရတာေတြ လည္း မ်ားေနပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ လမ္းထိပ္က ကြမ္းယာ ဆိုင္မွာဝယ္ရင္း မေနႏိုင္တဲ႔ပါးစပ္က စပ္စုမိျပန္ ေရာ။ ကြမ္းေရာင္းတာက ေကာင္မေလးေတြပါ။ ဆိုင္ခြဲသံုးေလးဆိုင္နဲ႔ စီးပြားျဖစ္ထြန္းေနတဲ႔ဆိုင္ မဟုတ္လား။ ညည္းတို႔ အဆင္ေျပလား ဘယ္ ေလာက္ရၾကလဲေပါ႔။ လစာကေလးေသာင္း၊ မုန္႔ဖိုး က တစ္ေန႔ ငါးရာေပးပါတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ ငါး ေသာင္းခြဲေပါ႔ေလ။ စုမိၾကတယ္ မဟုတ္လားေမးေတာ႔ ထူး ထူးျခားျခား မၾကားဖူးတာ ၾကားလိုက္ရပါသေကာလားဗ်ာ။ သူတို႔အလုပ္ရွင္က ပိုက္ဆံစုတာ လက္မခံဘူး။ ခြင္႔မျပဳပါ ဘူးတဲ့။ အလိုဗ်ာ။ ၾကားသားမိုးႀကိဳး။ ေခြၽတာစုေဆာင္း သူေဌး ေလာင္းဆိုတာ မလိုအပ္ေတာ႔ဘူးလား။ အေၾကာင္းရင္းေမးမိေတာ့ ပိုဆိုးသြားရသဗ်ာ။ အလုပ္သမား ေတြ အဲလိုေငြစုထားရင္ ထားႏုိင္တယ္ဆိုရင္ ေရာင္းရေငြထဲက ခိုးတယ္လို႔ ယူဆပါ သတ႔ဲ။ အင္မတန္ ေအာက္ တန္းက် စြာ ေစာ္ကားျခင္းလို႔ပဲ တိုင္းလံုးေက်ာ္ေတာ႔ ခံစားလိုက္ရတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ မေျပာမိ ပါဘူး။ ေျပာမထြက္ပါဘူး။ သူတို႔ေလးေတြ ဒီလိုအေျခအေန မ်ိဳးမွာ သူတု႔ိ႐ိုး သားမႈကို ေစာ္ကားသလို မေတြးမိဘဲ အလုပ္ လုပ္ေနရတဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ ဘယ္လိုငဲ႔ေနရတဲ႔ ဘဝေတြရွိေန မလဲ။ အလုပ္သမားမ်ား ဘဝအဆင္ေျပဖို႔ကို အလုပ္ရွင္သူေဌး မ်ား မလိုအပ္ဘူးလား။ မေတြးဘူးလား။ သူတို႔အဆင္မေျပေလ ငါတို႔ဆီမွာ ကြၽန္ခံလုပ္ေလလို႔မ်ား ေတြးမိေနၾကသလား။

ငါတို႔ေက်းဇူးေၾကာင္႔ သူတို႔ ဒီလို စားေသာက္ေနရတာ လို႔မ်ား ေတြးမိေနၾက သလား။ ဘုရား ဘုရား…။ တိုင္းလံုးေက်ာ္ တကယ္ပဲ ဘုရားတ သံေဝဂရမိ ပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ၾကား ၾကားေနရသလို လူေမွာင္ခိုကူးတာတို႔၊ လိင္အလုပ္သမအျဖစ္ ေရာင္းစားခံရတာတို႔ကိုသာ ဆိုးတယ္ထင္ၾကတာ။ ဒီလိုအျဖစ္ မ်ိဳးကမွ လူအခြင္႔အေရးနဲ႔ လူ႔တန္ဖိုးကို ရက္ရက္စက္စက္ ေစာ္ ကားခံမ်က္ကြယ္ျပဳခံေနၾကရတာပဲမဟုတ္လားဗ်ာ။ ေခတ္ႀကီး ကေျပာင္းေနပါၿပီတဲ႔ ။ လူေတြကလည္းေခတ္ေျပာင္း စနစ္ေျပာင္း နဲ႔ လြတ္လပ္၍ တရားမွ်တေသာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို လိုခ်င္ေနပါၿပီတဲ႔။ တိုင္းလံုးေက်ာ္ေတာ႔ေမာတယ္။ အသက္ ႐ွဴက်ပ္ေအာင္ ကို ေမာပါတယ္ဗ်ာ။ ေရွးစကားနဲ႔သံုးရရင္ ဒီမိုး ဒီေလ ဒီလူ ေတြနဲ႔ အင္း………..ထူးထူးျခားျခားဗ်ာ။

တိုင္းလံုးေက်ာ္စိတ္ထဲ ဘာကို ေတြးမိလိုက္လဲဆိုရင္ ဆိုင္လား မဆိုင္လားေတာ႔မသိ။ ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚ လင္းတ ငွက္နားတာကို အလိုလိုသတိရလိုက္မိ တယ္ ဗ်။ ေခတ္ဆိုတာက ကာလအပိုင္း အျခားတစ္ခုခုကို သတ္မွတ္ေခၚေဝၚတာျဖစ္သ လို အဲဒီေခတ္ရဲ႕အဓိပၸာယ္ ကိုလည္း လူေတြကသာ ေဆးေရာင္ ျခယ္စၿမဲမို႔ လူေတြ ပ်က္၊ လူေတြပ်က္ေတာ႔ ဓာတ္ေတြပ်က္၊ ဓာတ္ေတြပ်က္ေတာ႔ မွီတင္းေနတဲ႔ ကံစိတ္ ဥတုအာဟာရေတြ ပ်က္… ေနာက္ဆံုး ေခတ္ပါ ပ်က္ရကိန္းဆိုက္တတ္ေၾကာင္း ကို ႏွလံုးသြင္းရင္း ဒီတစ္ပတ္ေတာ႔ တိုင္းလံုးေက်ာ္လည္း စိတ္ ပ်က္လက္ပ်က္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဘုရားတက္ၿပီး ပုတီးသက္ေစ႔စိပ္ ဖို႔ျပင္လို႔ ဒီတစ္ပတ္ရြာလည္ျခင္း တရားဓမၼနဲ႔ ပုဒ္မခ်လိုက္ရ ေၾကာင္းပါ ဘုရားဒကာတို႔။ အားလံုး ဓါးျပ ဓါးျပ အဲ မွားလို႔ ဗ်ာ…အမွ် အမွ် အမွ် ….ပါဗ်ိဳ႕ ။

တိုင္းလံုးေက်ာ္

ခုတေလာ တုိင္းလံုးေက်ာ္တုိ႔ အေပါင္းအသင္းေတြၾကား ေရပန္း စားေနတာကေတာ့ ဥၾသဆဲြျခင္းပါပဲ။ ဥၾသဆဲြျခင္းဆုိ ေတာ့ မထိတ္သာ မလန္႔သာ ရင္တုန္ပန္း တုန္ ျဖစ္မ သြားၾကပါနဲ႔ဗ်ာ။ရန္ကုန္မွာကလည္း ကူးတုိ႔ဆိပ္ မီးေဘးကစလို႔ မၾကာ ခဏ မီးသတ္ဥၾသသံေတြ ဟုိေနရာ ကၾကား၊ ဒီေနရာကၾကားခဲ့ရ တာကတစ္ မ်ဳိး။ တစ္ခုခုဆို မီး႐ိႈ႕တယ္ ဆိုတာေတြက ဒီႏွစ္ထဲ ေရပန္းစားေနေတာ့ ဥၾသဆဲြျခင္းကို အဓိပၸာယ္ တစ္မ်ဳိးနဲ႔ အဆုိး မေတြးလိုက္ၾကပါနဲ႔ဗ်ာတုိ႔။

ဒီလက ဇူလိုင္လ။ ဇူလိုင္ဆုိရင္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားအားလံုး အလိုလိုရြတ္မိတဲ့ စကားရိွပါတယ္။ သိၾကတဲ့အတုိင္း အထူးတ လည္ စဥ္းစားစရာမလိုပါဘူး။ ‘၁၉ ဇူလုိင္ မေမ့ႏုိင္’။ အမွန္ ပါပဲဗ်ာ။ ျမန္မာႏုိင္ငံလြတ္လပ္ေရးရခဲ့တဲ့ ခုႏွစ္ထက္ ဒီလ ဒီ ရက္ကုိ အားလုံး အလြယ္တကူ သတိတရရိွေနၾကဆဲပါ။ အဲ…သို႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ။ အသက္အရြယ္ နဲ႔အေတြ႕အႀကံဳ အရေတာ့ တန္ဖိုးထား ေလးနက္မႈ ကေတာ့ ကြာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ တုိင္းလံုးေက်ာ္ ဒီလို ဘာျဖစ္လို႔ ေျပာရလဲဆုိရင္ အစကေရးခဲ့တဲ့ ဥၾသဆဲြျခင္းေၾကာင့္ပါပဲ။

"မလိုသည္ကို ျခစ္ပစ္ပါ" (မင္းလူ)

Photo: "မလိုသည္ကို ျခစ္ပစ္ပါ" (မင္းလူ)
===================

 ငွက္ကေလးေတြကိုေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွအႏိုင္မရခဲ့။ သူအိပ္ရာမွႏိုးသည့္အခါတိုင္း ဦးစြာႏိုးေနေသာ ငွက္ကေလးမ်ား၏ေအာ္ျမည္သံကို ၾကားရစျမဲျဖစ္သည္။ ေဩာ္ သူတို႔ကေတာ့ ညည ဟိုေတြးသည္ေတြးႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္တာမ်ဳိးမွ မရွိၾကဘဲဟု ေတြးမိသည္။ သူ႔မွာသာ လကုန္ခါနီးရက္မ်ားဆိုလွ်င္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္တာမ်ဳိးၾကံဳရသည္။
 ဘယ္ေလာက္ပင္အိပ္ေရးပ်က္ပ်က္ မနက္ငါးနာရီခြဲဆိုလွ်င္ ႏိုးရစျမဲျဖစ္သည္။ နာရီဝက္ေလာက္ ပိုမွိန္းမိလွ်င္ အစီအစဥ္ေတြအကုန္ကေမာက္ကမ ျဖစ္ကုန္လိမ့္မည္။
 ဒီေန႔လည္း ခါတိုင္းလိုပင္ အခ်ိန္မွန္ႏိုးသည္။ ကိုယ့္မ်က္လံုးကို ကိုယ္စိတ္ခ်ေသာ္လည္း ျပဳျမဲထံုးစံအတိုင္း အစ္ကို႔ေခါင္းအံုးေအာက္လက္လွ်ိဳ၍ လက္ပတ္နာရီကိုယူၾကည့္သည္။ ညၾကည့္နာရီ၏ ဒိုင္ခြက္မွာ ငါးနာရီသံုးဆယ့္ေလးမိနစ္ကိုျပေနသည္။ အစ္ကို႔နာရီနည္းနည္းျမန္ေနတာျဖစ္ရမည္။
 အစ္ကိုသည္ ေစာင္ကိုတင္းတင္းျခံဳၿပီး စန္႔စန္႔ၾကီးအိပ္ေနသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာအိပ္ေသာ သမီးငယ္က သူ႔ရင္ခြင္ၾကားမွာ အတင္းတိုးဝင္ေနသည္။ အစ္ကို႔ ဟုိဘက္မွာ အိပ္သည့္ သားငယ္သည္ ထံုးစံအတိုင္း ေစာင္လြတ္ေနမွာ ေသခ်ာသည္။
 သားၾကီးႏွင့္သားငယ္တို႔အတြက္ေစာင္တစ္ထည္ေပးထားရာ သားၾကီး အရအမိ လုျခံဳတတ္သည္။
 အစ္ကို႔ကိုယ္ေပၚကေက်ာ္ၿပီး စမ္းၾကည့္ေသာအခါ ေအးစက္ေနေသာ သားငယ္၏လက္ေမာင္းကို စမ္းမိသည္။ အစ္ကို႔ေစာင္ကို သားငယ္အားမွ်ျခံဳေပးလုိက္ရသည္။ သူတို႔လင္မယား ညားခါစတုန္းက ေစာင္တစ္ထည္တည္း ႏွစ္ေယာက္ပူးကပ္ၿပီးျခံဳသျဖင့္ ေစာင္တစ္ထည္ပိုေနသည္ကိုသတိရသည္။
 အိပ္ရာမွ အသာထသည္။ ခဏၾကာလွ်င္ သမီးငယ္သည္ သူ႔အေဖဘက္တိုးကပ္သြားေပလိမ့္မည္။
 မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္သုိ႔လာခဲ့သည္။ ခုခ်ိန္မွစ၍ မနက္ပိုင္းလုပ္ငန္းအစီအစဥ္ကို မရပ္မနားဆက္တိုက္လုပ္ရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
 ကၽြမ္းက်င္ေသာတိုက္ခိုက္ေရးေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္သည္ ရန္သူ႔စခန္းကို ဝင္စီးရာတြင္ဘယ္အပိုင္းကိုဘယ္ႏွမိနစ္ႏွင့္ အၿပီးလုပ္၊ ဘယ္ေနရာကို ဘယ္အခ်ိန္အေရာက္သြား၊ ဘယ္ဗံုးကို ဘယ္အခ်ိန္မွာေဖာက္ခြဲစသည္ျဖင့္ အခ်ိန္အတိအက်လုပ္ရသည္။
 ခုလည္းသူသည္ စကၠန္႔မ်ားကို အက်ဳိးရွိစြာကြက္တိအသံုးခ်ရေပလိမ့္မည္။
 မီးဖိုထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း မီးေသြးမီးဖိုကို ေမႊးရသည္။ အစဦး မီးရွိန္ရေအာင္ ထင္းရွဴးေခ်ာင္းကေလးကို အသံုးျပဳရ၏။ 
 ကၽြမ္းက်င္ေနၿပီျဖစ္၍ ခဏအတြင္းမွာ မီးရွိန္ေကာင္းလာသည္။ ေရေႏြးအိုး တင္လုိက္သည္။
 ထို႔ေနာက္ ေရကျပင္ဘက္ထြက္သည္ တံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ေဆာင္းေလေအးက ပက္လုိက္သည္။ တံု႔ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ကိစၥမရွိ။ ခဏၾကာလွ်င္ ေခၽြးပင္ျပန္လာလိမ့္ဦးမည္။
 သြားတိုက္သည္။ မ်က္ႏွာသစ္သည္။ ေရေႏြးကိုအရင္တည္ထားႏွင့္သျဖင့္ ခုခ်ိန္မွာ အလုပ္ႏွစ္ခုတစ္ျပိဳင္တည္းလုပ္ေနသလုိ ျဖစ္သြားသည္။
 စဥ့္အိုးထဲမွေရက ေရခဲေရလို ေအးစက္ေနသည္။ သို႔ရာတြင္ လူကိုလန္းဆန္းသြားေစသည္။ အိပ္ခန္းထဲဝင္ၿပီး မ်က္ႏွာသုတ္ရင္း ျခင္ေထာင္ထဲသုိ႔ေခ်ာင္းၾကည့္လုိက္၏။ သားငယ္ေစာင္လြတ္ေနျပန္ၿပီ။ ျခင္ေထာင္ထဲျပန္ဝင္၍ သားငယ္ကို သားၾကီးျခံဳထားေသာေစာင္ၾကားထဲ ထည့္ေပးလိုက္ရသည္။ အစ္ကို႔အသက္ရွဴသံကခပ္ျပင္းျပင္း။
 ထုိအခ်ိန္မွာပင္ 'ပဲျပဳတ္'ဆိုေသာ အသံၾကားရသည္။ ဝယ္ေနက်ျဖစ္၍ တမင္အသံျပဳျခင္းပင္။ ေနာက္ေဖးဘက္သုိ႔ ျပန္ထြက္လာသည္။ ပဲျပဳတ္သည္ၾကီးက ေတာင္းကို ေရကျပင္ေပၚခ်ၿပီးေစာင့္ေနသည္။ သံပန္းကန္ျပားလွမ္းေပးေသာအခါ အဆင္သင့္ ခ်ိန္ထားၿပီးသားပဲျပဳတ္တစ္ဆယ္သားထည့္ေပးသည္ ေငြတစ္က်ပ္ေပးလုိက္သည္။
 မီးေတာက္နည္းသြားေသာ မီးဖိုကို ယပ္ခတ္ၿပီး မီးရွိန္ျပန္ျမွင့္သည္။
 ေၾကာင္အိမ္ထဲက ထမင္းအိုးကိုထုတ္၍မီးဖိုေဘးခ်လိုက္သည့္အခ်ိန္မွာပင္ ေရေႏြးအိုးဆူသည္။ ဒယ္အိုးကိုမီးဖိုေပၚတင္ၿပီး ဆီနည္းနည္းျဖဴးလိုက္၏။ ေရေႏြးၾကမ္းအိုးထဲသို႔ ေရေႏြးထည့္သည္။ လက္ဖက္ေျခာက္ခတ္ၿပီး အဝတ္အုုပ္ေဆာင္းျဖင့္ျပန္အုပ္ထားလိုက္သည္။
 ဒယ္အိုးထဲကဆီက်က္ၿပီးတဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္လာသည္။ အိုးထဲကို ထမင္းၾကမ္းတစ္ခဲလံုးထည့္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သံေယာက္မျဖင့္ေခ်သည္။ တရွဲရွဲျမည္လာေသာအခါ ပဲငံျပာရည္ေလာင္းထည့္ၿပီးေမႊသည္။ ဆားနည္းနည္း အခ်ဳိမႈန္႔နည္းနည္းခတ္သည္။ ခဏအုပ္ထားၿပီးေသာအခါ ထမင္းေၾကာ္က်က္၏။ ဒီေန႔ေတာ့ ၾကက္သြန္ကေလးေတာင္မထည့္ျဖစ္ေတာ့။
 သံပန္းကန္ျပားေလးခ်ပ္ႏွင့္ ေၾကြပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္ကို ေရနည္းနည္းျဖင့္က်င္းလုိက္သည္။ ေၾကြပန္းကန္ထဲကိုမ်ားမ်ားထည့္သည္။ အစ္ကို႔အတြက္ ကေလးသံုးေယာက္ဖို႔ အညီအမွ် ထည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ပန္းကန္ေတြထဲကို ပဲျပဳတ္မွ်ထည့္သည္။ က်န္တာကို ခ်ဳိးကပ္ေနတာေတြပါျခစ္ထည့္ၿပီး သူစားလုိက္သည္။
 ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေၾကာ္ခ်က္ၿပီး ကိုယ္စားခ်င္သေလာက္အရင္စားလို႔ရပါလ်က္ ေလွ်ာ့စားတတ္သည္မွာအိမ္ရွင္မတို႔၏ သဘာဝပင္။
 ေရေႏြးၾကမ္းပူပူတစ္ခြက္ကိုမႈတ္ေသာက္လုိက္ေသာအခါ ေႏြးေထြးသြားသည္။
 ေျခာက္နာရီဆယ့္ငါးေလာက္ရွိၿပီျဖစ္၏။ သားႏွစ္ေယာက္ကို သြားႏိႈးရသည္။ သားၾကီးကလႈပ္ႏိႈးလိုက္သည္ႏွင့္ ေငါက္ခနဲထလာသည္။ သားငယ္က ႏိႈးလို႔မရ။ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကိုကိုင္ၿပီးဆြဲရာ ေလွ်ာၿပီးပါလာသည္။ အတင္းဆဲြထူရသည္။ သူ႔လည္ပင္းကိုဖက္ၿပီးခိုလုိက္သည္။ သားငယ္ကိုေရကျပင္သို႔ခ်ီသြားရသည္။ ေျခာက္ႏွစ္သားရွိၿပီျဖစ္၍ တစ္နင့္တစ္ပိုးၾကီး။
 သားငယ္ကိုေရကျပင္မွာခ်လုိက္သည္။ သားငယ္ကေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး ဒူးေပၚလက္တင္ကာ မ်က္စိမွိတ္ထားဆဲ။ ေရေအးေအးႏွင့္မ်က္ႏွာသစ္ေပးလုိက္ေတာ့မွ ကိုယ္ကေလးတြန္႔ၿပီး မ်က္စိပြင့္လာသည္။
  'ေအးလုိက္တာ ေမေမရာ'
  'သားငယ္ မ်က္ႏွာျမန္ျမန္သြားသုတ္ဦး၊ ထမင္းေၾကာ္လာစား၊ ေတာ္ၾကာေက်ာင္းေနာက္က်ေနမယ္'
 ထိုအခ်ိန္တြင္သားၾကီးသည္ စားပြဲမွာထိုင္ႏွင့္ၿပီး ထမင္းေၾကာ္ပန္းကန္မ်ားအနက္ ဘယ္ဟာကပဲျပဳတ္ပိုမ်ားသလဲဟု ေရြးခ်ယ္ေနၿပီျဖစ္၏။
 အိပ္ခန္းထဲသု႔ိျပန္ဝင္ခဲ့ျပန္သည္။ သားႏွစ္ေကာင္ေက်ာင္းသြားလွ်င္ဝတ္ဖို႔ အဝတ္အစားေတြစီစဥ္ေပးရဦးမည္။ သားၾကီး၏ အက်ႌႏွင့္ေဘာင္းဘီက သိပ္မေပေရေသး။ မေန႔ကဟာေတြျပန္ဝတ္လုိ႔ရသည္။ သားငယ္၏အက်ႌကညစ္ပတ္ေပေရေနၿပီ။
 အသစ္တစ္ထည္ထုတ္ေပးရ၏။ ေဘာင္းဘီကေတာ့ မေန႔ကဟာပဲဝတ္ခိုင္းရမည္။
 သားငယ္ အက်ႌအေဟာင္းမွာ ရႊံ႕စက္ေတြစင္ေနသည္။ ဒီအတိုင္းထားလွ်င္ စဲြသြားလိမ့္မည္။ ျမန္ျမန္ေလွ်ာ္မွ။ ျမန္ျမန္ဆို ခုေလွ်ာ္လိုက္တာေကာင္းပါတယ္ဟုေတြးၿပီး ေရကျပင္သုိ႔ထြက္လာသည္။
 အက်ႌကို ကတိုက္ကရိုက္ေလွ်ာ္ဖြတ္ၿပီး တန္းမွာလွန္းေနတုန္း သားႏွစ္ေကာင္ အိမ္သာေရွ႕မွာ ျပႆနာတကေနသည္ကိုေတြ႔ရ၏။
 သားၾကီးက အိမ္သာထဲမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနသည္။ သားငယ္က ဖြင့္ထားေသာ အိမ္သာတံခါးကိုကိုင္ၿပီး 
  'ကိုကို မညစ္စုတ္နဲ႔ကြာ၊ အိမ္သာကိုငါအရင္ေရာက္တာ'
 သားၾကီးကလည္း
  'ဟ၊ ငါအရင္ေရာက္လုိ႔ ငါက ခုအိမ္သာထဲေတာင္ေရာက္ေနတာေပါ့ကြ'
  'ဘာလဲ၊ မဟုတ္ဘူး၊ ငါက တံခါးကို အရင္ကိုင္မိတာ၊ ငါတံခါးကိုဆြဲဖြင့္ေနတုန္း ကိုကိုက အတင္းျဖတ္ဝင္တာ၊ ကိုကိုျပန္ထြက္ကြာ'
  'ထြက္လို႔မရေတာ့ဘူး၊ ငါ ပါေတာင္ပါေနၿပီ'
  'မင္းသိပ္ယုတ္တယ္'
 သူတို႔ေျပာေနသည္ကို အတိုင္းသားၾကားေနရေသာ္လည္း သြားေရာက္မေျဖရွင္းေပးႏိုင္ေတာ့။ ေစ်းသြားဖို႔အခ်ိန္က်ၿပီ။
 ေစ်းျခင္းေတာင္းႏွင့္ပိုက္ဆံအိတ္ယူၿပီး ေနာက္ေဖးေပါက္မွပင္ထြက္လုိက္သည္။ 
  'သားၾကီး သားငယ္ျမန္ျမန္လုပ္ၾကေနာ္၊ ေက်ာင္းေနာက္က်ေနမယ္'
 ဟု လွမ္းေအာ္ခဲ့ရေသးသည္။ သားၾကီးက
  'ေမေမမုန္႔ဖိုး'
 ဟု သတိတရလွမ္းေျပာသည္။
  'ေၾကာင္အိမ္ေပၚမွာ ငါးမူးေစ့တစ္ေစ့နဲ႔ ဆယ္ျပားေစ့ႏွစ္ေစ့ တင္ခဲ့တယ္၊ တစ္ေယာက္ သံုးဆယ့္ငါးျပားစီ'

   * * *

 ၾကိဳတင္စီစဥ္တြက္ခ်က္လို႔မရေသာကိစၥေတြထဲတြင္ ေစ်းဝယ္ျခင္းလည္းပါဝင္သည္။ ဒီေန႔ဘာခ်က္မယ္ဆိုသည္ကို အတိအက်စိတ္ကူးထားလို႔မျဖစ္။ ငါးဝယ္မယ္စိတ္ကူးထားေသာ္လည္း ဟိုေရာက္မွ ငါးေစ်းကေခါင္ခိုက္ခ်င္ခိုက္ေနတတ္သည္။ တြက္ေျခကိုက္ေအာင္ဝက္သားပဲဝယ္မည္ စဥ္းစားသြားေသာ္လည္း ငါးေတြေဖာခ်င္းေသာခ်င္းျဖစ္ေနတတ္၏။
 ဒီေန႔အဖို႔ေတာ့ သိပ္ျပႆနာမရွိ။ ဘာအသားငါးမွဝယ္မည္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ျပတ္တုန္းလပ္တုန္းႏွစ္ဆယ့္သံုး၊ ဟိုေခ်းသည္ေခ်းႏွစ္ဆယ့္ေလးကိုေက်ာ္၍ သက္သက္လြတ္စားႏွစ္ဆယ့္ငါးပင္ေရာက္လာၿပီမဟုတ္လား။
 ထို႔ေၾကာင့္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္တစ္ခုခုဝယ္မည္ဟုသာစိတ္ကူးထားသည္။
 အိမ္ေနာက္ေဖးဘက္မွထြက္၍ ရပ္ကြက္တြင္းရွိလမ္းၾကိဳလမ္းၾကားက သြားရသည္။ ေစ်းသို႔ေရာက္ရန္ဆယ္မိနစ္နီးပါးေတာ့ေလွ်ာက္ရ၏။ ေစ်းၾကီးမဟုတ္၊ ရပ္ကြက္တြင္းရွိ ေစ်းတန္းကေလးသာျဖစ္သည္။
 ငါးသည္၊ အသားသည္တို႔၏ ေခၚသံမ်ားကိုလ်စ္လ်ဴရႈ၍ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ပန္းေဂၚဖီပြင့္ေတြက ေပၚဦးေပၚဖ်ားမို႔ ေစ်းၾကီးလွ၏။ မိုက္ကရိုဖုန္းသာသာေလာက္ အပြင့္ကေလးေတြက တစ္ပြင့္တစ္က်ပ္တဲ့။
 ဘူးသီးအလံုးလတ္လတ္ေတြသံုးက်ပ္၊ တစ္ျခမ္းဆိုလွ်င္ သူတို႔မိသားစုအေနေတာ္ပဲ။ ဦးေႏွာက္ကကြန္ပ်ဴတာလုိခ်က္ခ်င္း အေျဖထုတ္ေပးသည္။ ဘူးသီးကို အတံုးၾကီးၾကီးေတြတံုးၿပီးႏွပ္မည္။ အစ္ကို႔အတြက္ၾကက္ဥတစ္လံုးက်န္တာေၾကာ္ေပးလိုက္မည္။ ဘူးသီးႏွပ္လွ်င္ ပုဇြန္ေျခာက္ကေလးေတာ့ နည္းနည္းဝယ္ရမည္။

   * * *

 ဒီႏွစ္ေဆာင္းကေတာ္ေတာ္ေအးသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ သူကေတာ့ ေစ်းကအျပန္ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့သျဖင့္ ေခၽြးေတာင္စို႔ေနၿပီ။
 ေရကျပင္မွာ ငုတ္တုတ္ကေလးထုိင္ေစာင့္ေနေသာသမီးငယ္က သူ႔ျမင္ေသာအခါေျပးလာၿပီးၾကိဳသည္။ ျခင္းေတာင္းကိုကူဆဲြေပး၏။ ေပါ့ေပါ့ေလးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေပးဆဲြလိုက္သည္။ သမီးငယ္ကျခင္းေတာင္းထဲငံု႔ၾကည့္ၿပီး
  'ေမေမပုဇြန္မပါဘူးလား'
 ဟုေမးသည္။
 ဟိုတစ္ရက္ပုဇြန္ဆိတ္္ကေလးေတြဝယ္ရာတြင္ ပုဇြန္ေက်ာ့ၾကီးတစ္ေကာင္ညပ္ပါလာသည္။ သမီးငယ္ကိုမီးဖုတ္ေကၽြးလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္သမီးငယ္ကေမးျခင္းျဖစ္၏။
  'ဘူးသီးကိုအတံုးၾကီးၾကီးတံုးၿပီး ဝက္သားတံုးၾကီးလို ပုဇြန္ေျခာက္နဲ႔ေကာင္းေကာင္းႏွပ္မွာ သမီးၾကိဳက္တယ္မဟုတ္လား'
 သမီးငယ္က ဝက္သားတံုးၾကီးေတြလိုဆိုေသာစကားလံုးေၾကာင့္ ေက်နပ္သြားသည္။ ေခါင္းညိတ္ၿပီး
  'တကယ့္ဝက္သားလိုပဲလား'
  'တကယ္လုိပဲေပါ့၊ သမီးထမင္းေၾကာ္စားၿပီးၿပီလား'
  'စားၿပီးၿပီ'
  'ေဖေဖေကာႏိုးၿပီလား'
  'ႏိုးေသးဘူး'
 အစ္ကိုလည္း ညကအိုဗာတိုင္ဆင္းရသျဖင့္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေလာက္မွအိမ္ျပန္ေရာက္သည္။ ရွစ္နာရီေလာက္ထိေတာ့ အိပ္ေပလိမ့္မည္။
 အစ္ကိုသည္ အိမ္ေထာင္ရွင္ပီသေသာေယာက္်ားတစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ ရသမွ်လခကိုအကုန္အပ္သည္။ အေသာက္အစား၊ အေပ်ာ္အပါး၊ ေလာင္းကစားကင္းသည္။ မိသားစုအေပၚသံေယာဇဥ္ၾကီးသည္။
 အျပစ္ရွာမည္ဆုိလွ်င္ေတာ့ အအိပ္မက္တာတစ္ခုပဲရွိသည္။ အိပ္ခ်ိန္ကိုအျပည့္အဝရေအာင္ယူတတ္သည္။ ဒါကလည္းပိုက္ဆံကုန္တာမဟုတ္၍ ခြင့္လႊတ္ထိုက္ေပသည္။ တစ္ခါတစ္ရံသူက ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရးျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနခ်ိန္ အစ္ကိုက ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကိုသာ မေက်မနပ္သလိုျဖစ္မိ၏။
 သူေစ်းသြားတုန္းက အစ္ကိုက ထမင္းအုိးတည္ထားႏွင့္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲဟု ေတြးမိသည္။ ခုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းပင္ တက္သုတ္ရိုက္၍ ၾကဲရေပေတာ့မည္။
 ထမင္းအုိးတင္ထားလိုက္ၿပီးေနာက္ ဘူးသီးအခြံႏႊာရသည္။ ပုဇြန္ေျခာက္မညက္တစ္ညက္ေထာင္းရသည္။ ၾကက္သြန္ႏႊာၿပီးေထာင္းရသည္။ 
 သမီးငယ္ကေဘးမွာထိုင္ေနသည္။ သမီးက ကူညီခ်င္ေသာအမူအရာျပသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ငယ္ေသးသျဖင့္ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မကူညီႏိုင္ရွာ။ ၾကက္သြန္သြားႏိႈက္ခုိင္းရုံ၊ နႏြင္းပုလင္းယူခိုင္းရုံေလာက္သာ ခိုင္းလုိ႔ရသည္။
 ဟင္းအုိးကိုျပင္ၿပီးေနာက္ သားႏွစ္ေကာင္ပစ္ခ်ထားခဲ့ေသာ ပန္းကန္ေတြႏွင့္ဒယ္အိုးကိုေဆးရသည္။ ထမင္းအိုးကေရခန္းခ်က္ျခင္းျဖစ္၍ ငဲ့စရာမလိုေပ။
 ထမင္းအိုးနပ္ၿပီး အဆင္သင့္နယ္ထားၿပီးသားဟင္းအိုးကိုတင္လိုက္သည္။ 
 အခ်ိန္နည္းနည္းရသည္။ ဘာလုပ္စရာရွိသလဲ။ အိမ္သာမဝင္ရေသးတာခုမွသတိရသည္။ ထိုအခါက်မွပင္ဝမ္းထဲကရစ္လာေတာ့သည္။ အိမ္သာထဲဝင္သည္။ တစ္ဖက္အိမ္ရွိ ေရဒီယိုမွ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ေၾကညာသံထြက္ေပၚလာသည္။ ရွစ္နာရီတိတိ။
 အိမ္သာထဲမွ ထြက္လုိက္သည္။ စားပြဲဝိုင္းမွာအစ္ကိုက ထမင္းေၾကာ္စားေန၏။ သမီးက အစ္ကို႔ေဘးမွာ ထိုင္ေနသည္။ အစ္ကိုက သမီးကိုပဲျပဳတ္ႏွစ္ေစ့သံုးေစ့ခြံ႔သည္။
  'အစ္ကိုရုံး ဘယ္အခ်ိန္သြားမွာလဲ'ဟု သူေမးသည္။
  'ဒီေန႔ မနက္ပိုင္းအြန္ဂ်ဴတီ၊ ေန႔လည္မွ ရုံးသြားရမယ္၊ ဘဏ္ဝင္စရာရွိလို႔'
 အစ္ကိုသည္ ကိုးနာရီေက်ာ္မွ အိမ္ကထြက္ျဖစ္လိမ့္မည္။ ဟင္းအိုးအဖံုးကိုဖြင့္ၿပီး ဘူးသီးႏူးမႏူးသံေယာက္မႏွင့္ထိုးၾကည့္သည္။
 သမီးကို မူၾကိဳေက်ာင္း သြားပို႔ေပးဖို႔ အစ္ကို႔ကိုေျပာရင္ေကာင္းမလားဟု စဥ္းစားသည္။ လွည့္ၾကည့္ေသာအခါ အစ္ကိုမရွိေတာ့၊ အိမ္သာထဲဝင္သြားတာျဖစ္မည္။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပဲပို႔လိုက္ေတာ့မည္ဟုဆံုးျဖတ္လိုက္၏။
 ဟင္းအိုးက်က္ၿပီ။ ဒယ္အိုးကိုတင္ၿပီး ဆီဆမ္းလုိက္သည္။ မီးရွိန္ေကာင္းၿပီျဖစ္၍ ခ်က္ခ်င္းက်က္လာသည္။ ၾကက္ဥေၾကာ္လိုက္သည္။
 ထို႔ေနာက္ထမင္းဘူးေတြထည့္သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္အလုပ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ တစ္ကိုယ္လံုးေခၽြးရႊဲရႊဲနစ္ေနၿပီ။
  'ဤတြင္သတင္းမ်ားကို ေၾကညာလုိ႔ၿပီးပါၿပီ'
 ေရဒီယိုမွအသံရွစ္နာရီခြဲမွာ အိမ္ကထြက္ႏိုင္မွျဖစ္မည္။ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ပဲအခ်ိန္ရေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္အတြင္းမွာ ေရမိုးခ်ဳိး၊ ျဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ရမည္။ သမီးကိုကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီး ေက်ာင္းဝတ္စံုလဲေပးရမည္။

   * * *

 ရွစ္နာရီခဲြသာသာေလာက္တြင္ သမီးကိုလက္ဆဲြၿပီးထြက္လာခဲ့သည္။ သမီးတို႔ မူၾကိဳေက်ာင္းက အိမ္ႏွင့္ဘတ္စ္ကား ႏွစ္မွတ္တိုင္ေလာက္ ေဝးသည္။ ျမိဳ႕ထဲဘက္မွလာေသာ ဘတ္စ္ကားကိုစီးသြားလွ်င္ျဖစ္ေသာ္လည္း ႏွစ္မွတ္တိုင္ေလာက္ႏွင့္ျပားသံုးဆယ္ အကုန္မခံခ်င္။ သုိ႔ျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္သြားသည္။ သမီးကိုေက်ာင္းပို႔ၿပီးေတာ့မွပင္ ျမိဳ႕လယ္ရွိရုံးကို သြားရန္ကားမွတ္တိုင္သုိ႔လာခဲ့သည္။
 ကားမွတ္တိုင္ရွိ လူအုပ္ၾကီးမွာ ဘတ္စ္ကားႏွစ္စင္းစာေလာက္ေတာင္ရွိမည္။ ဆိုက္လာသမွ် ဘတ္စ္ကားတို႔ကား နဂိုကပင္  'သံေယာဇဥ္'ေတြတိုးလို႔တြဲေလာင္း ပါလာၿပီးသား။
 အတန္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ၿပီးေနာက္ 'ဖုတ္သြင္းဘတ္စ္ကား'ဆိုက္ေရာက္လာ၏ ေရွ႕ေပါက္က သူႏွင့္တည့္တည့္ေနရာမွာ ကြက္တိလာက်ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
 တံု႔ဆိုင္းမေနေတာ့ဘဲ အားေနေသာ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ သံလက္ကိုင္ကိုင္းကို ဖမ္းကိုင္သည္။ ေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းကို ေျခနင္းခံု ပထမအဆင့္ကို လွမ္းတက္သည္။ ေနာက္က လူအုပ္က ေဆာင့္တြန္းလုိက္သျဖင့္ ကားေပၚသုိ႔အလုိက္သင့္ေျမာက္တက္သြားသည္။
 ရပ္စရာတစ္ေနရာေတာ့ ရသြားၿပီ။
 ကားထဲတြင္လူေတြက်ပ္ညပ္ေနသည္။ ထမင္းဘူးထဲသုိ႔ အျပည့္အသိပ္ထည့္ထားေသာ ထမင္းေစ့မ်ားလိုပင္။ ေခၽြးနံ႔၊ ကိုယ္နံ႔၊ ေပါင္ဒါနံ႔ေတြေရာေထြးၿပီး ဘာမွန္းမသိေသာ အနံ႔ၾကီးကို တစ္လမ္းလံုးရွဴသြားရသည္။ ကားၾကီးကအိုေနၿပီျဖစ္၍ အိပဲ့အိပဲ့သာေမာင္းႏိုင္သည္။
 ရုံးႏွင့္အနီးဆံုးမွတ္တိုင္တြင္ ကားရပ္ေသာအခါ ငရွဥ့္တိုး တိုး၍ဆင္းခဲ့သည္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေျခခ်မိေတာ့မွ အသက္ကိုဝေအာင္ရွဴလုိက္ရသည္။
 ေန႔တစ္ေန႔၏ အခ်ိန္ကာလ သံုးပံုတစ္ပံု မက်ဳိးခင္မွာပင္ အင္အားတစ္ဝက္ေလာက္ ကုန္ဆံုးသြားၿပီျဖစ္၏။
 ရုံးက အထက္ဘေလာက္မွာျဖစ္၍ ငါးမိနစ္ေလာက္လမ္းေလွ်ာက္သြားရေသးသည္။ ရုံးေရာက္ေတာ့ ကိုးနာရီသံုးဆယ့္ငါးမိနစ္။ သက္သာလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ လူစည္ကားစျပဳၿပီ။
 ရုံးအေပၚထပ္သို႔ တက္လာခဲ့သည္။ အခန္းထဲဝင္သည္။ စားပြဲေပၚမွာျခင္းေတာင္းကိုခ်သည္။ ကုလားထုိင္ေပၚေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
 ခုမွပင္ ေအးေအးေဆးေဆးနားရေပေတာ့မည္။


မင္းလူ
----------------------------
(လံုမေလး၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၁၉၈၅)

ငွက္ကေလးေတြကိုေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွအႏိုင္မရခဲ့။ သူအိပ္ရာမွႏိုးသည့္အခါတိုင္း ဦးစြာႏိုးေနေသာ ငွက္ကေလးမ်ား၏ေအာ္ျမည္သံကို ၾကားရစျမဲျဖစ္သည္။ ေဩာ္ သူတို႔ကေတာ့ ညည ဟိုေတြးသည္ေတြးႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္တာမ်ဳိးမွ မရွိၾကဘဲဟု ေတြးမိသည္။ သူ႔မွာသာ လကုန္ခါနီးရက္မ်ားဆိုလွ်င္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္တာမ်ဳိးၾကံဳရသည္။
ဘယ္ေလာက္ပင္အိပ္ေရးပ်က္ပ်က္ မနက္ငါးနာရီခြဲဆိုလွ်င္ ႏိုးရစျမဲျဖစ္သည္။ နာရီဝက္ေလာက္ ပိုမွိန္းမိလွ်င္ အစီအစဥ္ေတြအကုန္ကေမာက္ကမ ျဖစ္ကုန္လိမ့္မည္။
ဒီေန႔လည္း ခါတိုင္းလိုပင္ အခ်ိန္မွန္ႏိုးသည္။ ကိုယ့္မ်က္လံုးကို ကိုယ္စိတ္ခ်ေသာ္လည္း ျပဳျမဲထံုးစံအတိုင္း အစ္ကို႔ေခါင္းအံုးေအာက္လက္လွ်ိဳ၍ လက္ပတ္နာရီကိုယူၾကည့္သည္။ ညၾကည့္နာရီ၏ ဒိုင္ခြက္မွာ ငါးနာရီသံုးဆယ့္ေလးမိနစ္ကိုျပေနသည္။ အစ္ကို႔နာရီနည္းနည္းျမန္ေနတာျဖစ္ရမည္။
အစ္ကိုသည္ ေစာင္ကိုတင္းတင္းျခံဳၿပီး စန္႔စန္႔ၾကီးအိပ္ေနသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာအိပ္ေသာ သမီးငယ္က သူ႔ရင္ခြင္ၾကားမွာ အတင္းတိုးဝင္ေနသည္။ အစ္ကို႔ ဟုိဘက္မွာ အိပ္သည့္ သားငယ္သည္ ထံုးစံအတိုင္း ေစာင္လြတ္ေနမွာ ေသခ်ာသည္။
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ShareThis