အိပ္မက္စာေမးပြဲ (မင္းလူ)

ဒီေန႔ည ဘယ္လိုအိပ္မက္မ်ဳိးမက္လိမ့္မည္ဟု ဘယ္သူမွ ႀကိဳတင္သိႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။
လူ႕အခြင့္အေရးကို အခ်ိဳးေဖာက္ဆံုး၊ အပိတ္ပင္ဆံုးအရာမွာ အိပ္မက္ပင္ျဖစ္၏။ လူတို႔အေနျဖင့္
ကိုယ္မက္ခ်င္ေသာ အိပ္မက္ကို မက္ခြင့္မရွိ။ မမက္ခ်င္ေသာ အိပ္မက္မ်ိဳးကိုလည္း မမက္ဘဲ
ေနခ်င္လို႔မရ။ အိပ္မက္ဆိုသည္မွာ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားတို႔၊ ေရဒီယိုတို႔လို ေနာက္တစ္ေန႔ အစီအစဥ္ဆိုၿပီး
ႀကိဳတင္ေၾကာ္ျငာထားတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္။ သူ႔ဘာသာ မက္ခ်င္သည့္ေန႔မွာ မက္ခ်င္တာမက္တာမ်ိဳး
ျဖစ္၏။ အိပ္မက္ကို တားဆီးႏိုင္သည့္ နည္းလမ္းတစ္ခုပဲ ရွိသည္။ မအိပ္ဘဲေနဖို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

သို႔ရာတြင္ လူတို႔သည္ မအိပ္ဘဲေနလို႔ရေသာ အမ်ိဳးမဟုတ္သျဖင့္ အိပ္မက္ႏွင့္ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းေနလို႔
မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။ ဒါဆိုလွ်င္ လူေတြမက္ေနၾကေသာ အိပ္မက္မ်ားသည္ ဘယ္ကလာသနည္း။ ဘယ္သူေတြက
စီစဥ္တင္ဆက္ေနၾကသနည္း။

ဝျပည္နယ္အေရး တိုင္းရင္းသားျပႆနာသစ္ေလာ(မင္းထက္စံ၊ ေအာင္ဘိုဘိုရွိန္)

လက္နက္ကိုင္ တိုင္းရင္းသားတို႔အၾကား အားလုံးတန္းတူ အခြင့္အေရးရရွိေရး ေဝဖန္ေထာက္ျပ ေျပာဆိုေနခ်ိန္တြင္ ဝျပည္ ေသြးစည္းညီညြတ္ေရး ပါတီ/ UWSA (United Wa State Army) က ျပည္နယ္သတ္မွတ္ေပးရန္ ေတာင္းဆို လိုက္ျခင္းသည္ တိုင္းရင္းသား အဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ တိုင္းရင္းသား ကိုယ္စားျပဳပါတီ တို႔အၾကား ဂယက္႐ိုက္ခဲ့သည္။

တ႐ုတ္ ကူမင္တန္တပ္ေဟာင္းႏွင့္ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတို႔ အေျခစိုက္ခဲ့ဖူး ေသာ ဝ နယ္တြင္ ၁၉၈၀ မတိုင္မီက အဝတ္ အစားမရွိ ကိုယ္လုံးတီးျဖင့္ သြားလာခဲ့သူမ်ား ရွိေသာ္လည္း လက္ရွိတြင္ လူဦးေရခုနစ္သိန္း ခန္႔ ေနထိုင္ကာ စစ္တပ္အင္အား သုံးေသာင္းခန္႔ ရွိသည့္အတြက္ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ရ ျပည္နယ္အျဖစ္ရရွိရန္ ေတာင္းဆိုလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

လိႈင္းအသင့္အတင့္(ဂ်ဴး)

သရုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီ ဝင္းသိန္း

           ဓနိပင္မ်ား က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ ေပါက္ေရာက္ေနသည့္စက္ေလွဆိပ္မွာ ဆိပ္ခံတံတား မရွိ။ ေလွအဆင္း ေၿမအတက္ ဆက္ သြယ္ေပးသည့္ ကုန္းေဘာင္ဟုေခၚေသာသစ္သားၿပားမရွိ။ လွမ္းၿမင္ရသမွ် ရြာထဲ အဝင္လမ္းသည္ ေရစပ္ စပ္၊ ရႊံ႕ႏြံထူထပ္ သည့္ ေၿမစိုစိုစြတ္စြတ္။စက္ေလွေပၚမွ ကမ္းစပ္ဓနိေတာ ရႊံ႕ေၿမေပၚ ခုန္ဆင္းလိုက္သည့္အခါ ဗြက္ထဲ သို႔ နစ္ဝင္သြားသည္။ရႊံ႕သည္ ရာဘာလည္ရွည္ ဖိနပ္၏ ေၿခဖမိုးေနရာတစ္ခုလံုးကို ဖံုးလႊမ္းသြားခဲ့သည္။          
            ရြာကအမ်ိဳးသမီးေတြႏွင့္ အတူတူ ၿဖစ္ေအာင္ ထဘီ ဝတ္လာခဲ့ရေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မ ေဘာင္းဘီၿဖင့္သာ လာခ်င္သည္။ အခုလို ေလွအဆင္းမွာ လႊားခနဲ ခုန္ခ်င္ခုန္၊ ေရေၿမာင္းကေလးေတြ ေရအိုင္ဗြက္ေတြေတြ႕ လွ်င္ လႊားခနဲ ခုန္ခ်င္ခုန္ ၾကိဳက္သေလာက္ခုန္ ထဘီလည္း ခဏခဏ ၿပင္ဝတ္စရာ မလိုေအာင္ေပါ့။သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ ထဘီ ဝတ္မွကို ၿဖစ္မည္။ မိန္းကေလး ဟူ၍ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း ပါသည္။ ထုိတစ္ေယာက္ကပါေယာက်္ားလို ဝတ္ဆင္ထားလွ်င္ ရြာက အမ်ိဳးသမီးေတြက ကၽြန္မ ကို တၿခားကမာၻက ၿဂိဳဟ္သားဟုသတ္မွတ္လိုက္ၾကလိမ့္မည္။

လြမ္းဖူးတယ္ ရွိေအာင္ လြမ္းၾကည့္ ရာ၀ယ္(အဏၰ၀ါစိုးမိုး)

အသည္း ႏွလံုး ရွိသူတိုင္း လြမ္းတတ္ ၾကသည္။ အခ်စ္ႏွင့္ မကင္း သူတိုင္း လြမ္းဖူး ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အသည္းႏွလံုး လည္း ရွိသည္။ အခ်စ္ ႏွင့္လည္း မကင္း ျဖစ္ဖူးသည္။ အခ်စ္ႏွင့္ မကင္း တာမွ ယခင္ လည္း မကင္း၊ ယခုလည္း မကင္းေသး၊ ေနာင္လည္း မကင္း ျဖစ္ေန ဦးမည္။ အို...မရွက္ မေၾကာက္ ေျပာမည္။ ေသေတာ့ မွသာ အခ်စ္ႏွင့္ ကင္း မည္ ျဖစ္ သည္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မလြမ္းဖူး ေသး ျဖစ္ေနသည္။ သူမ်ား ေတြလို အခ်စ္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ၀တၳဳထဲ ကလို လြမ္းၾကည့္ ခ်င္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီး မျဖဴတုတ္ ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ သက္ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ ေက်ာ္ ပါၿပီ။ သားသမီး ေတြေတာင္ ဘြဲ႕ရ အရြယ္ေတြ ေရာက္ေန ပါၿပီ။ မျဖဴတုတ္ ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး တစ္ခါမွ် မလြမ္း ခဲ့ရ၊ မေဆြးခဲ့ ရလို႔ ႏွလံုးသား ေျခာက္ ကပ္ကပ္ႀကီး ျဖစ္ေန သည္။  မျဖဴတုတ္ ေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္အမ်ဳိး သမီး ေၾကာင့္ျဖစ္ ျဖစ္ တစ္ခါ တေလ လြမ္းဖူးတယ္ ရွိေအာင္ လြမ္းၾကည့္ ခ်င္သည္။ အခ်စ္ ေ၀ဒနာ ေၾကာင့္ အသည္း ကြဲေနသူ အျဖစ္ျဖင့္ မိုးကေလး ညိဳ႕လာ လွ်င္ လြမ္းၾကည့္ ခ်င္သည္။ ေႏြရာ သီမွာ ဥၾသငွက္ ကေလး ျမည္လွ်င္ ေဆြး ၾကည့္ ခ်င္ သည္။ ရြက္၀ါေလး ျပဳတ္ က် လႊင့္ပါ သြားတာ ျမင္လွ်င္ ငိုၾကည့္ ခ်င္သည္။