အေဖသည္ ေလာကတြင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မယံုၾကည္။
သူ႔သားအရင္း ကၽြန္ေတာ့ကိုပင္ မယံုၾကည္ပါ။
------------------------------
တစ္ခုခုေတာ့ မွားယြင္းေနျပီထင္သည္။ သည္ည အဘိုးၾကီး ျပန္လာသည္ကို မျမင္ရေသးပါ။ သူ႔ကို အဘိုးၾကီးဟူေသာ အသံုးအႏႈန္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သတိရေနသည္ကို သိလွ်င္ အေဖ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေဒါပြလိုက္မလဲ။
တကယ္ေတာ့လည္း အေဖ အဘိုးၾကီး ျဖစ္ေနပါျပီ။
-----------------------------
ကၽြန္ေတာ့အိမ္ေရွ႕မွ ညတိုင္းျဖတ္ျပီး အိမ္ျပန္သြားေလ့ရွိေသာ အေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ္ မုန္႔ဟင္းခါးဖိုမွာ အလုပ္ရႈပ္ေနသည့္ၾကားက အျမဲေစာင့္ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့သည္။ မုန္႔ႏွစ္ ၾကိတ္သည့္ၾကိတ္စင္ၾကီးကိုကြယ္၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မုန္႔ညွစ္သည့္ ညွစ္စင္ကိုကြယ္၍ေသာ္လည္းေကာင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့အိမ္ျခံ၀င္းေရွ႕မွာ ၾကီးၾကီးမားမားသစ္ပင္မရွိသျဖင့္ လမ္းေပၚကို အတိုင္းသားျမင္ေနရပါသည္။ လေရာင္ ၾကယ္ေရာင္ေအာက္မွာေပမယ့္ ေမွာင္ရီ၀ိုးတ၀ါး သဘာ၀ည အလင္းေရာင္ျဖင့္ အေဖ့ကို အေဖပဲဟု ကၽြန္ေတာ္အျမဲသိေနခဲ့သည္။ သိလိုက္တိုင္းလည္း ကြယ္စရာတစ္ခုခုျဖင့္ ပုန္းကြယ္၍ ကၽြန္ေတာ္ အကဲခတ္ၾကည့္မိျမဲျဖစ္သည္။ အေဖေနေကာင္းရဲ႕လား၊ လမ္းေလွ်ာက္တာပံုမွန္ ဟုတ္ရဲ႕လား ။ အေဖ့စိတ္ေတြ ဆူပြက္ေဒါသၾကီးေနခဲ့သလား။ သို႔မဟုတ္ အနည္းငယ္ ၾကည္လင္ေနခဲ့သလား။
မခံခ်င္စရာေကာင္းသည္မွာ အေဖသည္ အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္တိုင္း ဘယ္ေသာအခါမွ် ကၽြန္ေတာ့ျခံ၀ိုင္းဘက္သို႔ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ေဖာ္ မရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဘာသိဘာသာ ေက်ာ္ျဖတ္ျပီး ေစာင္းငဲ့မၾကည့္တာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ဆီးေပါင္းထုတ္ လုပ္ေသာအိမ္ႏွင့္ ပဲေလွာ္ဖိုအၾကားက ျခံ၀ိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ေနေၾကာင္း လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေတြကတည္းက၊ အေမအသက္ရွိစဥ္ကတည္းက အေမျပန္ေျပာျပလို႔ အေဖသိေနခဲ့မွာပါ။ မၾကည့္ရသည္မွာ မၾကည့္ျဖစ္ဖို႔ စိတ္ကိုဆံုးျဖတ္ထားလို႔သာျဖစ္ရမည္။ အဲသည္လို မဟုတ္ဘူးဆိုလွ်င္ လေပါင္းမ်ားစြာ၏ ညေပါင္းမ်ားစြာအနက္ တစ္ညတေလေတာ့ အမွတ္တမဲ့ အိမ္ဘက္သို႔ မ်က္လံုးအၾကည့္ေရာက္လာမွာပဲ။ လံုး၀ ေစာင္းငဲ့မၾကည့္ဘူးဆိုေတာ့ အေဖ ကၽြန္ေတာ့အေပၚ ေဒါသၾကီးေနဆဲ၊ အမွတ္တညာထားဆဲ၊ မာနၾကီးဆဲ ဟု ယူဆရပါသည္။ တစ္နည္းေတာ့လည္း ေဟာသည့္အိမ္တြင္ သူစိတ္ဆိုးေသာ သားတစ္ေယာက္ေနထိုင္လ်က္ရွိသည္ဟု ညတိုင္း ညတိုင္း အေဖ သတိရေနခဲ့လိမ့္မည္။ အေဖ့ဘ၀ထဲမွ ကၽြန္ေတာ္ အျပီးတိုင္ထုတ္ပယ္မခံရေသးဘူး။ အဲသည့္အတြက္ မခံခ်င္သည့္ၾကားမွ စိတ္သက္သာရပါသည္။
ဒီည ကၽြန္ေတာ္မျမင္လိုက္ဘဲ အေဖျပန္သြားလိုက္တာလား။ အဲသည္လိုလည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ယခုလို ညရွစ္နာရီႏွင့္ ကိုးနာရီၾကားတြင္ အေဖ ဆန္စက္မွ အိမ္သို႔ ျပန္တတ္မွန္းသိ၍ အျမဲသတိထားျပီး အလုပ္လုပ္ေနခဲ့တာမို႔ မျမင္လိုက္ဘဲ လြတ္သြားစရာေတာ့အေၾကာင္း မရွိပါ။ မုန္႔ၾကိတ္စင္အတြက္ ေရလိုလို႔ ေရတြင္းဆီ သြားငင္လိုက္တုန္းကမ်ား ျပန္သြားသလား။ ေရတြင္းမွာ ေရငင္တုန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္ သည္ဘက္သို႔ လွည့္၍ရပ္ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ရိပ္ခနဲ လူသဏၭာန္တစ္ခုေတြပလွ်င္ မ်က္စိက အလြယ္တကူ လမ္းဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္ႏိုင္ဖို႔ျဖစ္သည္။ အေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ္လြတ္သြားခဲ့တာ မဟုတ္။ အေဖ ညကိုးနာရီထိေအာင္ အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္ျပန္မသြားေသးတာသာ ျဖစ္သည္။
ဘာေၾကာင့္လဲ ၊ အလုပ္ေတြ မျပတ္ေသးတာလား။ အရင္ကလိုပင္ အေဖေလာဘတၾကီး အလုပ္လုပ္ေနဆဲလား၊ အေဖ့ေလာဘေၾကာင့္ အေဖ့အလုပ္သမားေတြပါ ညဥ့္နက္ေအာင္ အလုပ္ဆင္းေနရျပန္တာလား။ သို႔မဟုတ္ အေဖ ေနမေကာင္းဘူးလား။
အေမကြယ္လြန္ျပီးေနာက္ အေဖ့ အနားမွာ ဘယ္သူရွိေနပါ့မလဲ။
ဘယ္သူမွ မရွိဘူးဆိုလွ်င္လည္း အရင္းခံမွာ အေဖ့ေၾကာင့္သာ ျဖစ္လိမ့္မည္။
အေဖသည္ ေလာကတြင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မယံုၾကည္။ သူ႔သားအရင္း ကၽြန္ေတာ့ကိုပင္ မယံုၾကည္ပါ။
@@@@@@@@@@@@@@@
ဆန္စက္ေတြရွိရာ စက္တန္းရပ္ကြက္အစြန္းထိ ဧရာ၀တီျမစ္ ေရတက္ေသာ ႏွစ္ကစ၍ အေဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ပဋိပကၡ စခဲ့သည္။ အဲသည္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းပိတ္၍ရြာျပန္ေရာက္ေနခဲ့၏။
အေဖ့စက္သည္ ဤရြာတြင္ ဒုတိယေနာက္ဆံုးတည္ေထာင္ေသာ စက္ျဖစ္၍ ရပ္ကြက္အစြန္တြင္ တည္ေဆာက္ခဲ့ရသည္။ ဟိုဘက္ အစြန္ဆံုးစက္က တစ္ႏွစ္အတြင္း ရပ္သြားခဲ့သျဖင့္ စက္အေဆာက္အအံု အခြံသက္သက္သာ မဖ်က္ရေသးဘဲက်န္ေနခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမစ္ေရသာ ဆက္ျပီး တိုးလာခဲ့လွ်င္ အေဖ့ဆန္စက္ထဲက ဆန္ေတြ စပါးေတြက အရင္ဆံုး ေရျမဳပ္ရမည့္ ကုန္ပစၥည္းေတြ ျဖစ္ေနသည္။ စက္ထဲ ေရေရာက္လို႔ကေတာ့ အေဖ့ၾကိတ္လက္စဆန္ေတြ စပါးေတြ ေရထိေတာ့မည္။ အေဖ့စက္က အငွားၾကိတ္စက္ရံုသက္သက္မဟုတ္ဘဲ စပါး၀ယ္ေလွာင္ကာ ၾကိတ္ေသာစက္လည္း ျဖစ္သျဖင့္ ဆံုရွံဳးရမည့္ ပစၥည္းတန္ဖိုးမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားသည္။ ထိုအခါ ျမစ္ေရတိုးႏႈန္း ျမန္သည္ႏွင့္အမွ် မိမိက လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္တာလည္း ျမန္ဖို႔ လိုသည္။ စက္ၾကမ္းခင္းမွာ ပံုထပ္ထားေသာ ဆန္အိတ္မ်ားကိုေရလႊတ္ရန္ အလ်င္အျမန္ သစ္သားစင္တစ္ခု ခိုင္ခိုင္ရိုက္ျပီး ထိုစင္ေပၚသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ပံုရသည္။ အေဖ့အလုပ္သမားမ်ား အားလံုး ထိုေန႔က ည ဆယ္နာရီထိုးသည္အထိ အလုပ္လုပ္ရသည္။
အဲသည့္အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စက္ထဲမွာ ရွိေနခဲ့တာ အေဖကံဆိုးသြားျခင္းျဖစ္၏။ အင္းေလ အေဖ ကံဆိုးတာမဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ကံဆိုးတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
အေဖ့ အလုပ္သမားေတြ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားရွိ၏ ။ လခစား စက္အလုပ္သမားႏွင့္ ေန႔စား အထမ္းသမားမ်ားျဖစ္သည္။ အေဖက သူ႔စပါးေတြ ဆန္ေတြကို တစ္ညေနတည္းႏွင့္ ေရလြတ္ရာသို႔ ပို႔ႏိုင္ရန္ အလုပ္သမား ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို ခိုင္းခဲ့သည္။ ည ဆယ္နာရီထိုးသျဖင့္ လုပ္ခေငြရွင္းေသာအခါ ေန႔စားအလုပ္သမားမ်ားကို တစ္ေန႔တာအတြက္ ရွစ္ဆယ္က်ပ္စီ ရွင္းေပးျပီး လခစားမ်ားကို လက္ဖက္ရည္ဖိုးဟု သံုးဆယ္စီ ေပးသည္။ အလုပ္သမားေတြကလည္း ဘာမွ် ေစာဒကမတက္ဘဲ အေဖေပးသမွ်ေငြကိုလက္ခံျပီး ျပန္ဖို႔စီစဥ္ၾကသည္။ လက္မခံႏိုင္သည္က ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္သည္။
“ အေဖ အခုဟာက ညဆယ္နာရီေက်ာ္ျပီေနာ္ ”
အေဖက ကၽြန္ေတာ့အား မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၾကည့္သည္။
“ ဆယ္နာရီနဲ႔ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလ ”
“ ဒီအခ်ိန္ထိေအာင္ အေဖ့အလုပ္သမားေတြကို ခိုင္းရင္ အေဖ အခ်ိန္ပိုဆင္းခ ေပးရမွာေပါ့ ” ကၽြန္ေတာ္ တိုးတိုးေျပာမိ၏။ အေဖ မ်က္လံုးျပဴးသြားကာ ကၽြန္ေတာ့ပခံုးကို ဆြျဖက္ျပီး သူအနားယူေနက် သူ႔ရံုးခန္းဆီသို႔ ဇြတ္ဆြဲေခၚသြားသည္။
“ ေမာင္ေဌးေရ . . . လူကုန္ရင္ ၀င္းတံခါးပိတ္ထားလိုက္ေတာ့ ”
ညေစာင့္အလုပ္သမားေလးအား လွမ္းေအာ္လိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ့ကို အခန္းထဲသို႔ ဆြဲသြင္း၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး အထဲေရာက္ေသာအခါ အေဖက တံခါးေစ့လိုက္သည္။
“ အေဖ လက္ဖက္ရည္ဖိုး ေပးလိုက္တာ မင္းမျမင္ဘူလား ”
“ သံုးဆယ္စီေပးလိုက္တာ ျမင္ပါတယ္၊ အဲဒါ နည္းတယ္အေဖ ”
“ ေဟ . . . တစ္ေန႔လံုး လုပ္တာမွ ကိုးဆယ္ပဲ ရတဲ့ အလုပ္သမားကို လက္ဖက္ရည္ဖိုး သံုးဆယ္ေပးတာ နည္းတယ္ ဟုတ္လား ”
“ နည္းတယ္အေဖ၊ အလုပ္သမားဥပေဒနဲပ ရပိုင္ခြင့္ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြအရဆိုရင္ အခ်ိန္ပို တစ္နာရီစာက မူရင္းအလုပ္ခ်ိန္ တစ္နာရီစာ လုပ္ခထက္ ႏွစ္ဆ၊ ဒါမွမဟုတ္ သံုးဆ . . . ”
“ ေတာ္ျပီ ”
အေဖက ကၽြန္ေတာ့စကားကို အဆက္မခံဘဲ ခပ္တင္းတင္းပိတ္၍ ေအာ္လိုက္သည္။
“ ျမိဳ႕သြား ေက်ာင္းတက္ရတယ္ဆိုျပီး မေတာ္တေခါက္ အသိအျမင္ေလးေတြနဲ႔ ငါ့လာဆရာမလုပ္နဲ႔၊ အခု ခိုင္းလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ပိုက ထြက္ကုန္တိုးဖို႔ ေငြျမတ္ဖို႔မဟုတ္ဘူး၊ ဒီစက္ရံုရဲ႕ ပစၥည္းေတြ မပ်က္စီးေအာင္ ထိန္းသိမ္းဖို႔လုပ္ရတာ၊ ဒီအခ်ိန္ပိုေၾကာင့္ ငါတစ္ျပားမွ ေငြပိုမ၀င္လာဘူး ”
အေဖက သူ႔ရံုးစားပြဲေပၚက လယ္ဂ်ာစာအုပ္ပံုကို လက္၀ါးႏွင့္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ရိုက္ထည့္လိုက္သည္။
“ ဒါေပမဲ့ အေဖ့ဆန္ေတြ စပါးေတြ ေရမစိုဖို႔ေလ၊ အေဖ့အက်ိဳးအျမတ္အတြက္ သူတို႔ လုပ္ေပးရတာေလ ကဲ သူတို႔မရွိဘူး ၊ ဒါမွမဟုတ္ မလုပ္ဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အေဖနဲ႔ ဒီပစၥည္းေတြကို မပ်က္စီးေအာင္ ဘယ္လိုေရႊ႕မလဲ၊ သူတို႔ လုပ္ေပးလို႔သာ ”
အေဖ ကၽြန္ေတာ့ကို မ်က္လံုးျပဴးၾကည့္ျပန္၏။
“ ဟ ကံၾကီးေမာင္၊ မင္းက ငါ့ကို ဒီအိတ္ေတြ ထမ္းေစခ်င္ေသးလို႔လား၊ ငါ့လို စက္ပိုင္က စပါးေတြ ထမ္းရမွာလား ” သူ႔ရင္ဘတ္သူ လက္မျဖင့္ ညႊန္ျပ၍ ေဒါသတၾကီး ေမးသည္။
“ မဟုတ္ပါဘူး အေဖ၊ အေဖ မထမ္းရေအာင္ သူတို႔ကို ငွားထားတာပဲ၊ အခု သူတို႔ ထမ္းေပး သယ္ေပးခဲ့တာေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက သူတို႔သာ မလုပ္ေပးခဲ့ရင္ . . . ”
“ သူတို႔ မလုပ္လို႔ ဘယ္ရမလဲ၊ သူတို႔မလုပ္ရင္ ထမင္းငတ္သြားမွာေပါ့၊ တစ္ေန႔ ရွစ္ဆယ္ ကိုးဆယ္မရရင္ သူတို႔ ဘာနဲ႔သြားစားမလဲ၊ သူတို႔မွာ လယ္မရွိဘူး ၊ ပညာမရွိဘူး၊ ထမ္းဖို႔ ပိုးဖို႔ ပခံုးပဲ ရွိတယ္၊ သူတို႔ မလုပ္လို႔ရမလား၊ သူတို႔ မလုပ္ခ်င္ရင္ ထြက္ေလ၊ ရြာထဲမွာ လုပ္ခ်င္တဲ့သူေတြ ရိုက္သတ္လို႔ေတာင္ မကုန္ဘူး၊ တစ္ေယာက္ထြက္ရင္ တစ္ေယာက္၀င္မွာပဲ ရွင္းလား ”
ရွင္းပါသည္။ အေဖ့စိတ္သေဘာထားကို အဲသည့္အခ်ိန္က်မွ သိလိုက္ရျခင္းအတြက္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုန္လႈပ္သြားခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ့က အေဖ့ကို ေဒါသၾကီးသူဟုသာ သိထားခဲ့သည္။ အတၱၾကီးသူဟု မသိခဲ့။ စည္းစနစ္ၾကီးသူဟုသာ သိထားခဲ့သည္၊ ေစးကုတ္သူဟု မသိခဲ့။
“ သူတို႔ အခ်ိန္ပိုလုပ္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ငါ သူတို႔ကို အငတ္ထားလို႔လား၊ မုန္႔ေရ နဲ႔ အေၾကာ္နဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ ေကၽြးတာ မင္းမျမင္ဘူးလား ”
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာမိေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထား၏။ အေဖ့ မုန္႔ေရနဲ႔ အေၾကာ္က သူတို႔ ဗိုက္၀ဖို႔မေျပာနဲ႔ နံေတာင္စြတ္မွာ မဟုတ္ဘူးဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ အေဖ ကၽြန္ေတာ့ဇက္ပိုးအုပ္ေကာင္းအုပ္လာႏိုင္သည္ဟု ဆင္ျခင္မိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ့ အေဖ့ကို ေန႔စား အလုပ္သမားလုပ္ခ္ညလး ကၽြန္ေတာ္ ေဆြးေႏြးခ်င္ခဲ့သည္။ နံနက္၈ နာရီမွ ညေန ၆ နာရီေလာက္ထိ လုပ္ရေသာ လူတစ္ေယာက္၏ တစ္ေန႔လုပ္ခ ၈၀ ဆိုတာ မွ်တသလား၊ မမွ်တဘူးလား ကၽြန္ေတာ္ တိတိက်က်မသိပါ။ သို႔ေသာ္ ညေန ၆ နာရီမွာ အိမ္ျပန္ခြင့္မရေသးဘဲ ဆန္အိတ္ေတြ ၊ စပါးေတာင္းေတြ ထမ္းပိုးသယ္ေရႊ႕ေပးရသည့္ ေနာက္ထပ္ အခ်ိန္ပို၊ ၀န္ပိုမ်ားပါ ေပါင္းလိုက္လွ်င္ ေငြ က်ပ္ ၈၀ သည္ လံုး၀မမွ်တေသာ ေငြျဖစ္တာကေတာ့ ေသခ်ာသည္။
“ ငါ မင္းကိုျမိဳ႕သြားေက်ာင္းတက္ခိုင္းတာ စက္ကို ေကာင္းေကာင္း အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္မယ့္ ဗဟုသုတ အၾကားအျမင္ေတြ ရေအာင္လို႔ကြ၊ ငါ အနားယူရင္ မင္းပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ရမွာ၊ ဒီပံုအတိုင္းဆို မင္းကိုင္ရင္ တစ္ႏွစ္အတြင္း စက္ပိတ္ရတဲ့အျဖစ္ ေရာက္သြားႏိုင္တယ္ ”
“ ဟာ အေဖကလဲ . . မဟုတ္တာ ”
“ အလုပ္သမားေတြ မင္းေခါင္းေပၚေတာင္ တက္လာဦးမယ္ ”
“ သူတို႔က အခြင့္အေရးသမားေတြ မဟုတ္ပါဘူး ”
“ ဟား . . . မင္း ဘယ္လိုလုပ္သိမလဲ၊ မင္း သူတို႔နဲ႔ ဘယ္ႏွခါဆက္ဆံဖူးလို႔လဲ ၊ သူတို႔ကို ဘယ္ႏွခါ အုပ္ခ်ဳပ္ဖူးလို႔လဲ ”
“ ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ဆီမွာ အလုပ္လုပ္ၾကည့္မယ္ေလ ”
ထိုစကားေၾကာင့္ အေဖအံ့ၾသျပီး ကၽြန္ေတာ့အား ခပ္ၾကာၾကာစိုက္ၾကည့္ပါသည္။
“ မင္းအရင္က ဆန္စက္ကို တစ္ႏွစ္ေနလို႔ တစ္ခါေတာင္ လာေဖာ္မရဘဲ အခုမွ ဘာျဖစ္လို႔အလုပ္လုပ္ဖို႔ စိတ္၀င္စားလာရတာတံုး ”
ထို႔ေနာက္ အေဖသည္ ေကာက္ခ်က္တစ္ခုကို ျဖဳန္းခနဲ ရသြားသည္။
“ ဧကႏၱ . . . မင္း ကိုဘသီရဲ႕ သမီးေလးကို . . . ”
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာေႏြးခနဲပူသြား၏။
“ အေဖ ”
“ ဟုတ္ပါျပီ၊ အဲဒီေကာင္မေလးေၾကာင့္ မင္း သူရဲေကာင္း ျဖစ္ခ်င္ေနတာ ငါသိျပီ ”
ထားခင္ကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားမိတာေတာ့ မွန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အလုပ္သမားမ်ား၏ ရပိုင္ခြင့္ကို မနစ္နာေစလိုသည့္ ဆႏၵကေတာ့ ထားခင္ႏွင့္ ဘာမွ် မဆိုင္ပါ။
“ ဖိုးကံ . . . မင္း ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္ မလုပ္နဲ႔ေနာ္၊ စက္ပိုင္သားနဲ႔ ကူလီေခါင္းရဲ႕သမီး အဆင့္အတန္းခ်င္းက လႊတ္ကြာတယ္၊ ငါ့ကို သိကၡာခ်ဖို႔ မၾကိဳးစားနဲ႔၊ အတည္လဲ မၾကံနဲ႔ ၊ အေပ်ာ္လဲ မၾကံနဲ႔ ၊ အို ကြာ . . . နည္းနည္းကေလးမွ မပတ္သတ္ေစနဲ႔၊ ငါ ၾကိဳတင္ေျပာထားလိုက္မယ္ ဒါပဲ ”
ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသနာက်င္သြားခဲ့သည္။
အေဖ့မွာ အဲသည္လို လူတန္းစားခြဲျခားသည့္အျမင္ ရွိေနလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္မထင္ခဲ့မိပါ။
“ ေကာင္မေလးကို မင္းဒီေန႔ စကားေျပာတဲ့ အမူအရာ အေဖ မၾကိဳက္ဘူး ”
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုအမူအရာႏွင့္ စကားေျပာမိပါလိမ့္ဟု တစ္ခဏ ျပန္ေတြးမိသြားသည္။ ကတၱားခ်ိန္ျပီးသြားလို႔ ခဏနားေနတုန္း မွာ ဆီးေပါင္းထုပ္ ႏိႈက္စားေနတာ ျမင္ရသျဖင့္ လက္ေဆးျပီးသား ဟုတ္ရဲ႕လား၊ နင့္လက္က ေစာေစာ တုန္းက ႏြားေခ်းေတြ က်ံဳးေနတာ မဟုတ္ဘူးလားဟု ေမးခဲ့မိသည္။ ထိုေမးခြန္းကို ေမးခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့မ်က္ႏွာထား ဘာမွထူးျခားေနစရာအေၾကာင္းမရွိပါ။
ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ကို စိတ္ပ်က္သြားပါသည္။
“ ျပန္ရေအာင္ အေဖ၊ ကၽြန္ေတာ္ဆာလွျပီ ” ဟု စကားျဖတ္ျပီး အခန္းထဲက ျပန္ထြက္ရန္ ကၽြန္ေတာ္ဟန္ျပင္မိ၏။ “ ငါစကားေျပာေနတုန္း စကားမလႊဲနဲ႔ ” အေဖေဒါသတၾကီး ေအာ္ဟစ္လိုက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လန္႔သြားရသည္။ အေဖသည္ တစ္ေလာကလံုးကို သူ႔အာဏာ တည္ခ်င္သူျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ အလန္႔တၾကား ေတြးမိသြားပါသည္။
@@@@@@@@@@@@@@@
ကၽြန္ေတာ္ကေလးအရြယ္ကေတာ့ အေဖသည္ကၽြန္ေတာ့ သူရဲေကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ့အားကိုးရာ ျဖစ္ခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ပထမဆံုးအၾကိ္ ေက်ာင္းတက္ေသာေန႔က ေက်ာင္းသို႔ အေမလိုက္ပို႔ေပးသည္။ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထိုးေတာ့ အေမ ျပန္မည္ျပင္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းနည္းအားငယ္စြာ ငိုခဲ့သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနပါသည္။ အေမ မျပန္နဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူေနရမယ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းဆိုျပီး ငိုေၾကြးျခင္းျဖစ္သည္။အေမက ကၽြန္ေတာ့ကို ေခ်ာ့ေမာ့သည္။
“ ေက်ာင္းဆိုတာ ေက်ာင္းသားေတြပဲ ေနရတဲ့ေနရာ၊ လူၾကီးမိဘေတြ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ မေနရဘူး ၊ ေန႔လည္ထမင္းစားေက်ာင္းဆင္းေတာ့ အေမ သားကို လာေခၚမွာပဲ ”
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းကၽြန္ေတာ္မသိသည့္ ေနရာစိမ္းတစ္ခုမွာ မက်န္ရစ္ခဲ့လို။ ထို႔ေၾကာင့္၀မ္းနည္းပန္းနည္းျဖစ္ေနသည္။ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့အား လက္မွဆြဲျပီး အေမကိုျပန္ခိုင္းသည္။ “ အစပိုင္းမွာေတာ့ ဒီလိုပဲ၊ ေနာက္ရက္ေတြက် သူ ေနသားက်သြားလိမ့္မယ္၊ ရွင္ျပန္မွာသာျပန္ ၊ ကၽြန္မတို႔ရွိပါတယ္ ” အေမျပန္သြားေသာအခါ အာေခါင္ျခစ္ျပီး ငိုရင္း ကၽြန္ေတာ္ က်န္ခဲ့၏။
သိပ္မၾကာခင္ အေမေက်ာင္းသို႔ တစ္ေခါက္ျပန္လာသည္။
အေမ ခ်က္ခ်င္းျပန္လာလိမ့္မည္ဟု မထင္ထားခဲ့သျဖင့္ အေမ့ကို သူငယ္တန္းေက်ာင္းေဆာင္ေဘးက စိန္ပန္းပင္ၾကီးေအာက္မွာ ျမင္လိုက္ရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္သြားပါသည္။ အေမက ကၽြန္ေတာ့အား ျပံဳးျပျပီး လက္ကာျပသည္။ ထို႔ေနာက္ စိန္ပန္းပင္ေအာက္က အုတ္ခဲတစ္ခုေပၚမွာ အက်အနထိုင္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ေန႔လယ္ထမင္းစား ေက်ာင္းဆင္းသည့္ အခ်ိန္ထိ ေစာင့္ေနခဲ့ပါသည္။ အေမ ကၽြန္ေတာ့ေဘးမွာ ရွိေနသည္ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လံုျခံဳစိတ္ခ်သြားပါသည္။
“ အေမ ”
ထမင္းစား ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ အေမ့ရင္ခြင္ထဲသို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပး၀င္ခဲ့သည္။
“ လာ . . . အိမ္ျပန္ျပီး ထမင္းစားၾကမယ္ ”
အေမက ကၽြန္ေတာ့လက္ကိုဆြဲျပီး ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ၾကားထဲမွ တိုးေ၀ွ႕ထြက္လာၾကသည္။
“ ဒါပဲေနာ္ ဖိုးကံ၊ အေမ ေက်ာင္းမွာ လာေစာင့္ရလို႔ အေဖပဲ ထမင္းခ်က္ထားရမွာ၊ အေမ ေစ်းလဲ ၀ယ္မေပးခဲ့ရဘူး၊ ဘာခ်က္ထားမလဲ မသိဘူး ၊ သား ေၾကးမ်ားမယ္မၾကံနဲ႔ ”
အဲသည္ေန႔က ဘာဟင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ထမင္းစားရသလဲ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ စားမေကာင္းတာပဲ ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ အေဖက ေျပာသတဲ့၊ ‘ ငါ့ သားေလး အားငယ္ေနလိမ့္မယ္၊ သားျမင္သာတဲ့ အနီးအနားမွာ မင္းသြားေစာင့္ေပးလိုက္၊ ငါ ခ်က္ျပဳတ္ျပီးမွ လယ္ထဲသြားလိုက္ပါ့မယ္ ’ ဟု ခြင့္ေပးခဲ့သတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထမင္းစားခ်ိန္တြင္ အေဖ လယ္ထဲသို႔ဆင္းသြားခဲ့ျပီ။ အေဖ့ကို မေတြ႔ခဲ့ရပါ။ ညေန ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းမွ အေမႏွင့္အတူ ျပန္လာေတာ့လည္း အေဖျပန္မေရာက္ေသး။ ညမိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္ေရာက္ခဲ့၏။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေခၽြးသုတ္ ခဏ အေမာေျဖေနစဥ္ အေဖ ကၽြန္ေတာ့အား လွမ္းေခၚသည္။
“ လာစမ္းပါဦး ေက်ာင္းသားၾကီး ၊ ဒီေန႔ ေက်ာင္းမွာ ဘာေတြ သင္ခဲ့ရတံုး ”
အေဖ ခြင့္ေပးသျဖင့္ ေန႔စဥ္ ကၽြန္ေတာ့စာသင္ခန္းေဘးမွာ အေမ ေစာင့္ေစာင့္ေပးခဲ့သည္မွာ ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းေတြရျပီး ေနသားက်သြားသည္အထိ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းေရွ႕ ေဘာလံုးကြင္းက်ယ္ၾကီးထဲမွာ ေဘာလံုးပြဲေတြ ခဏခဏ ကန္ၾကသည္။
ကုန္းေစာင္းႏွင့္ ရြာခိုင္ ကစားၾကေသာပြဲကို အေဖႏွင့္ အတူ လိုက္ၾကည့္ခြင့္ရသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေနပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဘာလံုးကြင္းသည္ ရြာကြင္းျဖစ္သျဖင့္ အကာအရံလည္းမရွိ ၊ ထိုင္ခံုလည္းမရွိ ၊ ျမက္ခင္းေတာင္မရွိ။ ေရွ႕ကလူေတြက ကြင္းအစပ္ျမက္ခင္းမွာ ထိုင္ၾကည့္ျပီး၊ ေနာက္ကလူေတြက မတ္တက္ရပ္ၾကည့္ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ့ကို သူ႔ပခံုးေပၚမွာ ထိုင္ေစလ်က္ အေဖက မတ္တတ္ရပ္ၾကည့္သည္။
အဲသည့္ေန႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကုန္းေစာင္းအသင္းထက္ ရြာခိုင္အသင္းကို ကၽြန္ေတာ္ပိုသေဘာက်မိ၏။ ရြာခိုင္အသင္းမွာ နံပါတ္(၈)ကစားသမား ( ကၽြန္ေတာ္နာမည္မသိပါ၊ သူ႔စြပ္က်ယ္အက်ၤ ီေနာက္ေက်ာမွာ နံပါတ္ ၈ ဟူေသာ ဂဏန္းရိုက္ႏွိပ္ထားသူဟုသာ မွတ္မိသည္။) ကို ပိုျပီးသေဘာက်သည္။ သူ ေဘာလံုးသယ္ယူေသာအခါ မထိတထိ လွည့္ပတ္ေကြ႕၀ို္ကာ အပါသယ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်သည္။ ေခါင္းႏွင့္တိုက္ျပီး သူဂိုင္းသြင္းတာ လွေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လႊတ္ခနဲ ေအာ္ဟစ္ အားေပးမိ၏။
“ ရွစ္ . . ရွစ္ ၊ ရြာခိုင္ ရွစ္ကြ ”
ထိုအခါ အေဖက ကၽြန္ေတာ့ ေျခသလံုးကို သူ႔လက္ျဖင့္ ထိန္းဆုပ္ထားရာက ေဒါသတၾကီး ဖိညွစ္ပစ္သည္။
“ ေဟ့ေကာင္ ဖိုးကံ၊ ငါတို႔ ရြာကို ဂိုး၀င္သြားတာဟ၊ မင္းက ဘာကိစၥ ရြာခိုင္ဘက္က အားေပးရတာတံုး ”
“ အေဖကလဲ သူက ေတာ္တယ္ဗ် ”
“ ေတာ္ေတာ္ကြာ၊ ကိုယ့္ရြာဘက္က မလိုက္ရင္ အဲဒါ သစၥာေဖာက္နဲ႔ ဘာမွ မထူးဘူး ”
အေဖကေတာ့ ရြာစြဲေတာ္ေတာ္ၾကီး၏။ ကုန္းေစာင္းအသင္းက ရွံဳးႏိုင္သည္ဟု အေဖ ထင္ထားပါလ်က္ ကုန္းေစာင္းအသင္းဘက္မွ ေလာင္းရေလာက္ေအာင္ အေဖ ေခါင္းမာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ့္ရြာရယ္ ကိုယ့္ေက်ာင္းရယ္ မဟုတ္၊ ေတာ္သူကို အားက်သည္။ ေတာ္သူဘက္မွ အားေပးခ်င္သည္။ ဤကိစၥအတြက္ ကၽြန္ေတာ့အား မ်ိဳးခ်စ္စိတ္မရွိတဲ့ေကာင္ဟု ေနာင္အခါမွာ စြပ္စြဲေလ့ရွိပါသည္။
အေဖ မၾကိဳက္မွန္းသိသျဖင့္ တစ္ဖက္အသင္းကို အားမေပးျဖစ္ေတာ့ေသာ္လည္း အားရ ေက်နပ္စြာ စိတ္လႈပ္ရွားမိဆဲေတာ့ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္ေတြ တက္ၾကြကာ ေျခႏွစ္ဖက္ကို ေဆာင့္မိသြားသည္။ အေဖ့ပခံုးေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနမိတာကို သတိမရေတာ့ဘဲ ျဖစ္သည္။
“ ေဟ့ေကာင္ . . . ေဟ့ ေကာင္ ၊ မင္းထိုင္ေနတာ ထိုင္ခံုမဟုတ္ဘူး ကြ ”
အေဖက ကၽြန္ေတာ့ေျခသလံုးကို ျဖန္းခနဲ တစ္ခ်က္ရိုက္လိုက္ျပီး ေအာ္ေငါက္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ျငိမ္သြားမိပါသည္။
ငယ္ငယ္တုန္းက အေဖ ကၽြန္ေတာ့ကို ခ်စ္ခဲ့သည္။ သို႔မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ကို ခ်စ္ခဲ့သည္။ အေဖ လယ္ထြန္သည့္အခါ ထြန္တံုးေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ အေဖ့အား လယ္ကန္သင္း ထေနာင္းရိပ္မွ ထိုင္ေစာင့္ၾကည့္ရင္း ဒီရြာထျမွာ အေဖက ခြန္အားအၾကီးဆံုးဟု ဂုဏ္ယူမိသည္။ အေဖနင္းသည့္ ထြန္ေၾကာင္းက ပို၍နက္ျပီး ပို၍ ညီညာသည္ဟု ေက်နပ္မိသည္။ လယ္ရိတ္သိမ္းေသာအခါ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ား၌ အေဖ့ဆီ ထမင္းခ်ိဳင့္သြားပို႔ရတိုင္း အေဖ့တံစဥ္ခ်က္က သူမ်ားတံစဥ္ခ်က္ထက္ စပါးပင္ေတြ အမ်ားၾကီးပိုပါသည္ဟု အားက်ခဲ့မိသည္။ ငါ အသက္ၾကီးလာရင္လည္း အေဖ့လို ခြန္အားရွိလာမွာဟု ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည္။ အေဖ့ကို ကူလုပ္မွ အေဖ ပင္ပန္းတာေတြ သက္သာမွာဟု ညွာတာစိတ္ ၀င္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္ျမန္အသက္ၾကီးကာ ျမန္ျမန္ အရြယ္ေရာက္ခ်င္လွသည္။
@@@@@@@@@@@@@@@
အားက်စိတ္မွ မႏွစ္ျမိဳ႕စိတ္သို႔ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ျခင္းသည္ အေဖ့ဘက္က ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္လား၊ ကၽြန္ေတာ့စိတ္အေျပာင္းအလဲလား။ အရြယ္ေရာက္လာေသာအခ်ိန္တြင္ အေဖ့ေနာက္လိုက္ မျဖစ္လိုစိတ္၀င္လာခဲ့တာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိ၏။
ကၽြန္ေတာ္ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္တြင္ အေဖက အသက္ ၄၀ ရွိေနျပီ။ အသက္၄၀ ဟူသည္မွာ လူတစ္ေယာက္အတြက္ စိတ္ဓာတ္အျပင္းထန္ဆံုး၊ အတက္ၾကြဆံုး၊ ခြန္အားအေကာင္းဆံုးျဖစ္ေလမလားမသိ။ ကၽြန္ေတာ္ အခုထိ အသက္၄၀ မေရာက္ေသးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အေသအခ်ာ မေျပာႏိုင္ပါ။ သို႔ေသာ္ အေဖ့ကိုၾကည့္ရတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အသက္၁၆ ႏွစ္တြင္ အေဖ ခြန္အားအၾကီးဆံုး၊ စိတ္အတက္ၾကြဆံုး ျဖစ္သည္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ အေဖသည္ ထြန္တံုးႏွင့္ လယ္ေတြကိုစြန္႔ပယ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ အိပ္မက္မမက္ဖူးေသာ ဆန္စက္တစ္ခုကို တည္ေထာင္ျပီးခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။
အေမက အေဖ လယ္ေတြ ေရာင္းပစ္သည့္ကိစၥကို ခါးခါးသီးသီးကန္႔ကြက္ခဲ့၏။ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ အရင္းျပဳတ္သြားမွျဖင့္ဟု ေတြးပူခဲ့သည္။ အေဖက သူ႔အေပၚမယံုၾကည္ခဲ့သူ အေမ့အား အားရပါးရ ရယ္ေမာခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိပါသည္။
“ အၾကည္ . . ငါ့ကို ေသခ်ာၾကည့္စမ္းပါ၊ ေလးေမာင္ဟာ မႏိုင္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္မယ့္ေကာင္လားလို႔၊ ၾကည့္စမ္းပါ ”
ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေမသည္ အေဖ့ကို ဇြတ္ႏွစ္ယံုၾကည္လိုက္ရျပီး လက္၀တ္လက္စားေတြကိုပါ အေဖ့အရင္းအႏွီးထဲသို႔ ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့သည္။
အေဖေျပာတာ မွန္ပါသည္။ အေဖသည္ သူ မႏိုင္သည့္ အလုပ္ကို လုပ္ခဲ့ျခင္းမဟုတ္၊ ႏိုင္နင္းမွာ ေသခ်ာသည့္အလုပ္ကို လုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဆန္စက္သည္ တစ္ႏွစ္အတြင္း တစ္ရွိန္ထိုး ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ ကုန္းေစာင္း စီးပြားေရးေလာကာတြင္ ေနသူရိန္ဆန္စက္သည္ ဆက္ဆံေရး အေကာင္းဆံုး၊ ထုတ္ကုန္ အသန္႔ဆံုးဟူေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ကို ရခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့ကို သူ႔ေျခရာအတိုင္း လိုက္နင္းေစခ်င္ေသာ အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ့ပညာေရးကိုေတာ့ အားေပး၏။ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေရာက္ေသာအခါ စနစ္က်က် စာၾကိဳးစားေအာင္ဟု အေဖက ကၽြန္ေတာ့ကို ေရနံေခ်ာင္းျမိဳ႕မွ နာမည္ၾကီးေဘာဒါေဆာင္တစ္ခုသို႔ အပ္၍ စာၾကိဳးစားေစခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ႏွစ္ေျဖခဲ့ရပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ရြာခဏျပနရျပီး ေကာလိပ္တက္ရန္ ေရနံေခ်ာင္းသို႔ ျပန္သြားရသည္။
ေကာလိပ္ဒုတိယႏွစ္ အျပီး ရြာခဏျပန္ေသာအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္သည္ အိမ္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တိုက္ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။
ပထမေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ၾကြ၀ခ်မ္းသာမႈ၌ေပ်ာ္ရႊင္ယစ္မူးခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ မၾကာခင္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစု၏ ထူးျခားဉာဏ္လည္း ရွိ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သားအမိ အေဖ့ကို ဘယ္ကိစၥမဆို ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္၀့ံသည္။ အေဖ့မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္လည္း အခ်ိန္ရွိ၏။ အေဖပင္ပန္းလြန္းသျဖင့္ လယ္ထဲမွ အျပန္တြင္ အေမကအေဖ့ကို နင္းႏွိပ္ေပးေသာအခါတြင္ အေဖ့အာရံုသည္ ျခံေထာင့္က ေဇာင္ခ်မ္းပင္မွာ ၊ ပြင့္ေတာ့မည့္ ဇြန္ပန္းရံုမွာ ၊ နီးကပ္လာသည့္ ျမေစတီဘုရားပြဲမွာ ညြတ္ႏူးေနႏိုင္ခဲ့၏။
ယခုအခါ အေဖသည္ ဤအရာမ်ားဆီ၌ စိတ္အာရံု မရွိေတာ့ျပီ။ အေဖ့စိတ္သည္ အျမဲတင္းက်ပ္ေနေသာအခါ အေဖ့မ်က္ႏွာသည္ ေျပေလ်ာ့မႈ မရွိ၊ ထာ၀ရ တည္တင္းေနေတာ့သည္။
အေဖ ေနပူမေရွာင္ မိုးရြာမေရွာင္ လယ္လုပ္ရသျဖင့္ ပင္ပန္းဆင္းရဲေနသည္ျဖစ္လွ်င္ အခုအခါမွာ ကၽြန္ေတာ္က အရြယ္ေရာက္ျပီးသည့္ ေယာက်္ားျဖစ္ျပီမို႔ ကၽြန္ေတာ္ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ အေဖက စက္မွာ တစ္ေနကုန္ေနထိုင္ျပီး ၾကီးၾကပ္အုပ္ခ်ဳပ္ရင္း အလိုမက်မႈေတြ၊ ဘာမွန္းမသိေသာ ေဒါသေတြ၊ ပူပင္မႈေတြျဖင့္ ပင္ပန္းဆင္းရဲေနသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္အေဖ့ကို ဘယ္လိုကူညီႏိုင္ပါ့မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္အကူညီႏိုင္ဆံုးမွာ ေက်ာင္းပိတ္ျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္သည့္အခါတိုင္း အေဖ့ဆန္စက္မွာ ၀င္ေလ့လာျပီး အေဖ ခိုင္းသမွ် လုပ္ေပးျခင္းပင္ျဖစ္လိမ့္မည္။ ထိုအေတြးျဖင့္ အေဖ့စက္မွာ စက္စာေရး၀င္လုပ္ေပးခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ကူညီလုပ္ကိုင္သည္ကို အေဖက ကူညီသည္ဟု မယူဆဘဲ ေႏွာက္ယွက္အာခံသည္ဟု ယူဆသြားခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ နာမည္မမွတ္မိေတာ့ေသာ အေဖ့အလုပ္သမား တစ္ေယာက္ႏွင့္ပတ္သတ္ျပီး ဒုတိယအၾကိမ္ အေဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အတိုက္အခံ ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ သူ႔ကေလး ေနမေကာင္းသျဖင့္ တိုက္တယ္ေဆးရံုတြင္ တင္လိုက္ရသည့္အခါ ေဆးဖိုးႏွင့္ ကုန္က်စရိတ္ေတြ အတြက္ အေဖ့ထံမွ သူက လခၾကိဳထုတ္ခ်င္သည္။ အေဖက ခြင့္မေပး။ ျပီးခဲ့သည့္လတုန္းက အိမ္အမိုးမိုးရန္ဟု လခၾကိဳထုတ္ေပးျပီးျပီျဖစ္၍ ႏွစ္လစာေတာ့ ၾကိဳထုတ္မေပးႏိုင္ဟု ဆိုပါသည္။
“ ဆရာၾကီးရယ္ ၊ ကၽြန္ေတာ့သားကေလးရဲ႕ အသက္ကို ကယ္ေပးပါဗ်ာ၊ လခေတြကိုကၽြန္ေတာ္ခြန္အားရွိေနသမွ် ကုန္းက်ံဳးဆပ္သြားမွာပါ၊ ဆရာၾကီး မနစ္နာေစရပါဘူး ”
အလုပ္သမားက မ်က္ရည္စမ္းစမ္းျဖင့္ ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း အေဖက လက္မခံခ်င္။
“ မင္းကေလးက ဖ်ားတာဆို၊ ဖ်ားတာနဲ႔ပဲ ေသြးသြင္းရမယ္ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ မင္း ငါ့ကို ခဏခဏ လိမ္ခဲ့တဲ့ေကာင္ ၊ မေပးဘူးကြာ ”
“ အေဖ ”
ကၽြန္ေတာ္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ၾကား၀င္မိပါသည္။ အေဖ့ကို တစ္ေနရာသို႔ ေခၚသြား၍ တိုးတိုးေျပာရသည္။
“ တစ္လခစာေငြဟာ ဘယ္ေလာက္မွလဲ ရွိတာမဟုတ္ဘူး ၊ အလကားေပးလိုက္ရတာလဲ မဟုတ္ဘူး၊ ေခ်းလိုက္ရတာေတာင္ မဟုတ္ဘူး၊ သူက အလုပ္နဲ႔ ျပန္ဆပ္မွာပဲဥစၥာ၊ ေပးလိုက္ပါ အေဖရယ္ ”
အေဖ ေဒါပြသြားခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ္က တိုးတိုးေျပာေပမယ့္ အေဖက က်ယ္က်ယ္ေအာ္ေငါက္ခဲ့သည္။
“ ဖိုးကံ . . . ငါနဲ႔ ငါ့အလုပ္သမားေတြကိစၥမွာ မင္း ဘာမွ၀င္မရႈပ္နဲ႔လို႔ ေျပာထားတယ္မဟုတ္လား ”
“ အသက္တစ္ေခ်ာင္းဆိုတာ ရခဲပါတယ္ အေဖ ”
“ မရခဲပါဘူး၊ သူ႔မွာ ကေလးဘယ္ႏွေယာက္ရွိလဲ မင္းသိလို႔လား ”
ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ ကေလးဘယ္ႏွေယာက္ရွိရွိ ကေလးတစ္ေယာက္၏ အသက္က တန္ဖိုးေလ်ာ့မသြားပါ။
“ သြား . . ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္သြားလုပ္စမ္း ” ကၽြန္ေတာ့ကို ေငါက္ျပီးေနာက္ အလုပ္သမားကိုပါ ဆက္ေျပာသည္။ “ မင္းကေလးတကယ္ေဆးရံုတက္မတက္ ငါစံုစမ္းျပီးမွ လိုသေလာက္ကိုပဲေပးမယ္၊ အခု မင္းျပန္ေတာ့ ”
“ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာၾကီးကို မလိမ္ပါဘူးဗ်ာ ”
“ ျပန္ေတာ့ ”
ကုပ္ကုပ္ေလး ျပန္လွည့္ထြက္သြားေသာ အလုပ္သမားကို ကၽြန္ေတာ္သနားသြားခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ့အိတ္ကပ္ထဲမွာပါလာေသာ ေငြ ၃၀၀ ကို သူ႔ကေလးေဆးဖိုးအတြက္ ကူညီခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေဖ့ေရွ႕မွာမို႔ ကၽြန္ေတာ္ေနရာမွ မေရႊ႕ရဲပါ။
အေဖ့ကို ႏွလံုးသား မာေက်ာေအးစက္သူအျဖစ္ကၽြန္ေတာ္ လက္မခံခ်င္။
သို႔ေသာ္ အေဖသည္ တကယ္ပဲ မာေက်ာေအးစက္သူျဖစ္ေနခဲ့၏။
အပိုင္း ၂ ကိုဆက္လက္ဖတ္ရႈပါရန္။
Typing Credit to @Green February
No comments:
Post a Comment