တပည့္ေက်ာ္ ေမာင္ႂကြက္နီ ေရာက္လာပါတယ္။
"အသံက်ယ္ရင္ ႏိုင္စတမ္းေခတ္မို႔လို႔ အသံက်ယ္က်ယ္ထြက္ေအာင္ ေဟာဒီ ေလာ္ႀကီးနဲ႔ က်င့္ေန
တာ။ ဒါထက္ ငါ့ဆီ မလာဘဲ လနဲ႕ခ်ီၿပီးေပ်ာက္ေနတာ ဘယ္သြားေနတာလဲ"လို႔ ေဟာက္လိုက္
ရင္ပဲ
"ေရလိုက္ခပ္ေနတာေပါ့ဗ်။ ခင္ဗ်ားႀကီးက ျဖစ္ထြန္းတဲ့သူမဟုတ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားကို ဆရာတင္မွား
ခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ့မလည္း ကြ်န္စုပ္တဲ့သရက္ေစ့ေလာက္ေတာင္ မေျပာင္လို႔ ေငြလိုက္ရွာေနရတာ
ေပါ့။ တခ်ဳိ႕မ်ား ဟိုေခတ္ဆိုလည္း ဟိုေခတ္က အာဏာရွိသူနဲ႔ေပါင္းလိုက္၊ တစ္ခါ ေခတ္ေျပာင္း
ျပန္ေတာ့လည္း သူတို႔ေလာက္ ဒီမိုကေရစီလိုလားသူမရွိ လိုက္နဲ႔၊ အေနအစားေခ်ာင္ေနလိုက္တာ၊
ဒီေခတ္ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ကပဲဒီမို ကေရစီရရွိေရးတိုက္ပြဲ၀င္ေပးေန သလိုလို...ဟာ ဟာ ဟ"
"အလဲ့ လာလာခ်ည္ေသး၊ မင္းက ညေနတိုင္း ကြ်န္ေတာ့ကို သံုးေထာင္နဲ႔ ၀ယ္ပါေျပာလည္း
ညေနတိုင္း အရက္တိုက္၊ ထမင္းေကြ်းေနတာပဲ၊ တစ္လုတ္စားဖူး သူ႔ေက်းဇူးတဲ့၊ မင္း ေက်းဇူး
မကန္းနဲ႔"
"ေနစမ္းပါဦး၊ တစ္လုတ္စားဖူး သူ႔ေက်းဇူးဆိုတာ ရာဇ၀င္ထဲမွာ ခပ္ညံ့ညံ့ ဘုရင္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ခပ္ညံ့ည့ံ
လူယံုေတာ္ ေျပာခဲ့တာေတြပါဗ်ာ"
"မင္းကေတာ့လုပ္ၿပီ၊ ငါတို႔မွာ ဒီစာကို တစ္သက္လံုး အလြတ္က်က္လာခဲ့ရတာ၊ မင္းနဲ႔က်မွ
ေရွးထံုးေတြလည္း ဖ်က္ရ ေတာ့မလိုလို"
"အစ္ကိုႀကီး စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ တစ္သက္လံုး ေကြ်းလာတဲ့ ကိုယ့္အလုပ္ရွင္ ဘုရင္ခိုင္းတာကိုေတာ့
ေအာင္ျမင္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ဘဲ သူ႔ကို သတ္မွာစိုးလို႔ ေလွ်ာက္ပလီတာ။ ဘုရင္ကလည္း ခပ္
ညံ့ညံ့ဆိုေတာ့ အဲဒါကို အဟုတ္ထင္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ဒီစကားႀကီး ကိုပဲ အဟုတ္
မွတ္ေနရတာ။ ကြ်န္ေတာ္သာ ဘုရင္ဆိုရင္ အဲဒီေကာင္ကို ေသဒဏ္ ေပးပစ္တယ္"
"မင္းကလည္းကြာ သူမ်ားအသက္ကို၊ အဖန္ငါးရာ ကမၻာငါးရာ မေၾကာက္ဘူးလား။ အခုေခတ္
စားေနတာမ်ဳိး ေထာင္ တစ္သက္ လြတ္ရက္မရွိေလာက္ဆိုလည္း ရပါတယ္။ ေနစမ္းပါဦး၊ မင္းက
ကိုယ့္ျမန္မာရာဇ၀င္ထဲက ဘုရင္နဲ႔ သူရဲေကာင္းကို ဘာမေက်မခ်မ္း ျဖစ္ေနတာလဲ"
"အစ္ကိုႀကီးစဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ ပင္လယ္ၿမိဳ႕စား ငါးစီးရွင္ေက်ာ္စြာက စစ္ကိုင္းစား သူ႔ညီ
အသခၤယာေစာယြန္းကို သြားသတ္ခိုင္းတာ။ ငခင္ညိဳဆိုတဲ့ ေကာင္က စစ္သားေလ။ ဘယ္ႏွရက္
ေလာက္ၾကာမွ လုပ္ၾကံလို႔ရႏိုင္မယ္၊ ဒါဆိုရင္ လမ္းမွာစားဖို႔ ထမင္းေျခာက္တို႔ ေရဘူးတို႔ ေဆာင္
သြားမယ္တို႔ စဥ္းစားပါလား။ ဘ၀င္ျမင့္ၿပီး ဘာမွယူမသြားဘဲ ဟိုေရာက္ေတာ့ သူထင္သလို
ခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္မဟုတ္ေတာ့ ေတာပုန္း ေတာင္ပုန္းနဲ႔။ ေနာက္ဆံုးမေတာ့ သူမ်ားနန္း ေတာ္ထဲက
နတ္တင္ထားတဲ့ထမင္းကို ခိုးစားရသတဲ့။ ဒီထမင္းတစ္နပ္ စားရတာနဲ႔တင္ ခိုင္းတဲ့အလုပ္ကို
ၿပီးေအာင္ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ မစ္ရွင္အကြန္ပလစ္ရွ္ မျဖစ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ"
"ေမာင္ႂကြက္နီရယ္ ျမန္မာလိုေျပာလည္း ရပါတယ္။ ဒီမွာ တံေထြးေတြ စဥ္ကုန္ၿပီ"
"တံေထြးစဥ္တာက ကြ်န္ေတာ့ ေရွ႕သြားႏွစ္ေခ်ာင္း က်ဳိးေနလို႔။ ဟာဗ်ာ ခင္ဗ်ားေျပာတာနဲ႔
႐ႈပ္ကုန္ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့ အျမင္ေတာ့ တစ္သက္လံုး ေျမႇာက္စား လာတဲ့၊ တစ္သက္လံုး ေကြ်းေမြး
လာတဲ့ ဘုရင္ထက္ တစ္နပ္ေလာက္ ခိုးစားရတာကို ပိုၿပီးေက်းဇူးတင္ေနတဲ့ပံုစံ။ ကြ်န္ေတာ္
ေတြးမိတာက ဒီထက္မကဘူး၊ ဒီငခင္ညိဳဆိုတဲ့ေကာင္က ဟိုဘက္က ရန္သူဘုရင္နဲ႔ ဘာေတြမ်ား
ညႇိလာသလဲမွ မသိတာ။ ဥပမာဗ်ာ စစ္ကိုင္းမွာ မင္းကို ေျမတစ္ကြက္ေပးမယ္။ ေရာ့ ဒီဓားႀကီးယူ
သြား။ အမွန္ေတာ့ ဒီဓားႀကီးက သူလိုခ်င္တာ။ အေဖက ငါ့ကို အေမြေပးလိုက္လို႔ မေက်မနပ္ျဖစ္
ေနတာ။ ေလာကႀကီးမွာ တခ်ဳိ႕က ကိုယ္မရရင္ ျပႆနာရွာခ်င္ ၾကတယ္လို႔ ေျပာပံုရတယ္။
ဒီေခတ္က တခ်ဳိ႕လူေတြလိုေပါ့ဗ်ာ"
"ေဟ႕ေကာင္ မင္းစကားေျပာရင္ လြတ္လြတ္ကင္းကင္းေျပာ၊ ႏိုင္ငံေရးေတြ ပါမလာနဲ႔"
"ဟုတ္တယ္ေလ၊ တစ္သက္လံုး စား ေသာက္လာတာကို ထည့္မစဥ္းစားဘဲ အခုမွ ထမင္းေကြ်း
တဲ့လက္ေတြကို ျပန္ျပန္ ကိုက္ေနတာေတြ ေတြ႕ေနရလို႔" "အဲဒါက ေျပာင္းလြယ္ျပင္လြယ္ရွိ
တယ္တို႔၊ အမွန္တရားဘက္က ေနတယ္တို႔၊ က်င့္၀တ္ရွိတယ္တို႔၊ အိုကြာ ဒီထက္ႀကီးႀကီးက်ယ္
က်ယ္ေျပာခ်င္ရင္ ျပည္သူ႔ အတြက္ ျပည္သူ႔ဘက္ကေနတယ္တို႔ စကားလွလွေျပာရတယ္"
"ေတာ္ပါဗ်ာ၊ ေနာက္ဆံုးမေတာ့ အဲဒီလိုေတြေျပာၿပီး ေငြရွာေနၾကတာပါ။ ငခင္ညိဳလည္း ႏွစ္ဖက္
ခြစားသြားတာပဲ။ ေခတ္ႀကီးကိုက မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မ်ား ေငြတြင္းနက္လိုက္တာ"
"အဲဒါ မင္းအတိတ္ကံမေကာင္းခဲ့လို႔ေပါ့ ေမာင္ႂကြက္နီရဲ႕။ ဒီဘ၀မွာ စိတ္ေကာင္းေကာင္းထား"
"ခင္ဗ်ားႀကီးက ေရႊျပည္ေအးတရား၀င္ေဟာမေနစမ္းပါနဲ႔။ အဲဒီလို ေခတ္ အဆက္ဆက္ စားေပါက္
ေခ်ာင္ေနတဲ့ ေခတ္သစ္ငခင္ညိဳေတြကို ဘယ္လို ႏွိပ္ကြပ္ရမလဲ စဥ္းစားေနတာ"
"အဲဒီလူေတြကို ေခါင္းပံုျဖတ္လို႔ အလြယ္ဆံုးနည္း မင္းကိုငါေပးမယ္။ သူတို႔တစ္ေတြ အေခ်ာင္ရတဲ့
ေငြေတြနဲ႔ အလႉေတြလုပ္ၾက၊ ေပးၾကကမ္းၾက လုပ္တာေတြကိုေတြ႕ရင္ သာဓုသာ ၀င္ေခၚပစ္လိုက္။
မင္းလည္း တူေသာအက်ဳိးရ လိမ့္မယ္။ ဒီဘ၀ေတာ့ ဒီနည္းနဲ႔ လက္စားေခ်တာကလြဲရင္ တျခား
နည္းေတာ့ ငါလည္းမသိဘူး ေမာင္ႂကြက္နီေရလို႔ ေျပာလိုက္မွ ငတိလည္း ေခါင္း ငိုက္စိုက္နဲ႔
ျပန္သြားေရာ၊ သူေျပာသြားတဲ့ အထဲမွာ စဥ္းစားစရာေတြက အမ်ားသားဗ်။
Myanmar times
No comments:
Post a Comment