ကမၻာေက်ာ္ လူေျပာ အမ်ားဆံုး ၅၉(စ)

“၅၉ (စ) လုိ႔ ေျပာလုိက္တာနဲ႔ ကေလးက အစ အေမရိကန္သမၼတ အဆံုး တစ္ႏုိင္ငံလံုးေရာ တစ္ကမၻာလံုးကပါ သိေနၾကတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒမွာ ပုဒ္မေပါင္း ၄၅၇ ခု ပါဝင္ၿပီး ပုဒ္မခြဲမ်ားလည္း ရွိပါေသးတယ္။ က်န္တာကို အလြတ္မရရင္သာ ရွိရမယ္။ ၅၉ (စ) ဆုိလုိ႔ကေတာ့ ႀကိဳက္တဲ့သူ ေမးၾကည့္ပါ။ ဇာဂနာ ျပက္လံုး ထုတ္ခဲ့ဖူး သလုိေပါ့ ‘သိေနတယ္ေလ’။”
ယေန႔ အေနအထားအရ ေျပာရရင္ေတာ့ ‘သိေနတာက လြယ္တယ္။ ျပင္ရမွာက ခက္တယ္’ လုိ႔ ေျပာရမယ့္ အေျခအေနပါ။ ျပင္လုိသူေတြက လႊတ္ေတာ္ျပင္ပမွာ ဘယ္ေလာက္ပင္ ရွိေနပါေစ။ ျပင္ရမွာက လႊတ္ေတာ္တြင္းကသာ။ ျပင္ႏုိင္ဖုိ႔ ဆုိတာကလည္း လႊတ္ေတာ္တြင္းမွာ ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္းရဲ႕ အထက္က ျပင္လုိတဲ့ဆႏၵ ရွိရမွာ ျဖစ္ၿပီး ျပည္သူေတြရဲ႕ ဆႏၵခံယူပြဲမွာ မဲေပးႏုိင္ခြင့္ ရွိသူအားလံုးရဲ႕ ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္က ေထာက္ခံမွသာ ျပင္လုိ႔ရမွာ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ကမၻာမွာ ျပင္ဆင္ရန္ အခက္ခဲဆံုး ျမန္မာ့ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒႀကီးထဲက ကမၻာေက်ာ္ လူေျပာအမ်ားဆံုး ၅၉(စ) ပုဒ္မကို ဘယ္လုိရေအာင္ ျပင္ဆင္ႏုိင္မလဲ ဆုိတာ သိပ္ကို စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ကမၻာကလည္း လည္တဆန္႔ဆန္႔နဲ႔ ၾကည့္ေနၾကမယ့္ ကိစၥမုိ႔ပါပဲ။
‘ဒီမိုကေရစီလား၊ ဒီလုိကေရစီလား’ ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကို ေျဖဖို႔ လုိအပ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဗ်ဴ႐ိုကေရစီ မဟုတ္တာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ဗ်ဴ႐ုိကေရစီ စနစ္ကေနၿပီး ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို ေျပာင္းတယ္လုိ႔ ဆုိရာမွာ ေျပာင္းေရႊ႕တဲ့ ဒီမုိကေရစီကို အမွန္တကယ္ ေရာက္ရွိ သြားၿပီလား ဆုိေတာ့ ဘယ္သူကမွ ေရာက္ၿပီလုိ႔ တပ္အပ္ ေသခ်ာ ေျပာရဲသူ မရွိေသးပါဘူး။
ဒါဆုိရင္ အလယ္မွာ ‘ဒီလုိကေရစီစနစ္’ ၾကားခံၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ လုိ႔ပဲ ဆုိရပါေတာ့မယ္။ ဒီစနစ္ရဲ႕ အျပစ္ဟာ ဖြဲ႕စည္းပံုမွာ ရွိပါတယ္။ လက္ရွိ အစိုးရကို ေထာက္ျပလုိ႔ေတာ့ မရပါဘူး။ ဖြဲ႕စည္းပံုရဲ႕ ဒီမုိကေရစီ စံႏႈန္းေတြ မျပည့္စံုမႈေၾကာင့္ တရားဥပေဒနဲ႔ မိဘျပည္သူ၊ လႊတ္ေတာ္နဲ႔ အစိုးရ၊ လုပ္မရ ကိုင္မရ ပြတ္တိုက္ ေနၾကရတာဟာ သက္သက္မဲ့ ဇြတ္မုိက္ ေနၾကတာ မဟုတ္ပဲ ဖြဲ႕စည္းပံုရဲ႕ အလြဲေတြေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေနတယ္ ဆုိတာ ပညာရွင္ေတြက ေထာက္ျပလာ ေနၾကပါတယ္။

၅၉ (စ) ကေတာ့ ႏုိင္ငံသား တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေျခခံ အခြင့္အေရးနဲ႔ ပတ္သက္ ေနပါတယ္။ ဖြဲ႕စည္းပံု ေရးဆြဲစဥ္ ကာလမွာ ‘ႏုိင္ငံေတာ္ ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒ ေပၚေပါက္ေရးသည္ ႏိုင္ငံသားအားလံုး၏ တာဝန္ျဖစ္သည္’ လုိ႔ အစိုးရ သတင္းစာထဲမွာ ေန႔စဥ္ပဲ မ်က္ႏွာဖံုး၊ စာမ်က္ႏွာကေနၿပီး ေဖာ္ျပ ေပးေနတာပါ။ (တစ္ဖက္ကေတာ့ ‘ေရးဆြဲတဲ့ ညီလာခံကို ေဝဖန္ရင္ ေထာင္ဒဏ္’ တဲ့။)

တကယ္ ေရးဆြဲရာမွာေတာ့ ႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္ရဲ႕ အမ်ားျပည္သူ ဆႏၵအရ သမၼတ ျဖစ္ႏုိင္ခြင့္ကို ပိတ္ပင္ထားတဲ့ ၅၉ (စ) ကို ျပ႒ာန္း လုိက္ပါေတာ့တယ္။ ပုဒ္မ ၃၈ (က) မွာ ‘ႏုိင္ငံသားတုိင္းသည္ ဥပေဒႏွင့္အညီ ေရြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္ခြင့္ႏွင့္ ေရြးေကာက္ တင္ေျမာက္ခံပိုင္ခြင့္ ရွိသည္’ လုိ႔ ႏုိင္ငံတကာ အဆင့္မီပဲ ျပ႒ာန္းထားလုိ႔ ဒီအထိေတာ့ အေျခခံမွာ မွ်တမႈ ရွိပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ သမၼတ အရည္အခ်င္း သတ္မွတ္ခ်က္ကို ေရာက္ခါမွ ၅၉ (စ) မွာ ‘မိမိကိုယ္တုိင္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မိမိ၏ မိဘတစ္ပါးပါး ေသာ္လည္းေကာင္း’နဲ႔ အစျပဳကာ ဇနီး၊ ခင္ပြန္း၊ သား၊ သမီးမ်ားဟာ တုိင္းတစ္ပါး၏ ႏုိင္ငံသားမ်ား၊ မျဖစ္ေစရလုိ႔ ကန္႔သတ္လုိက္တဲ့အခါ ျပည္သူမ်ားဟာ ႏုိင္ငံ ကိုယ္စားျပဳသူကို တင္ေျမႇာက္ဖုိ႔၊ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေတြ ဆံုး႐ႈံးသြားရ ပါေတာ့တယ္။
ဒီေနရာမွာ အေမရိကန္ ဖြဲ႕စည္းပံုပါ သမၼတ အရည္အခ်င္း သတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ ေဖာ္ျပရရင္ (က) ႏိုင္ငံသားျဖစ္ (ခ) အသက္ ၃၅ ႏွစ္ျပည့္ (ဂ) ျပည္တြင္းမွာ ၁၄ ႏွစ္ ဆက္တုိက္ေနရင္ သမၼတအျဖစ္ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံသားေတြဟာ စတင္ စိတ္ကူးယဥ္လုိ႔ ရေနပါၿပီ။ ကိုေက်ာ္သူ ေရးတဲ့ ‘ကြၽန္ေတာ္သာ သမၼတႀကီး ျဖစ္ခဲ့ရင္’ ဆိုတဲ့ စာအုပ္လုိ ပဲေပါ့။ ခုေတာ့ ဒီလုိ မဟုတ္ၿပီ။
ဒီမွာေတာ့ ‘စလံုးေတြ၊ ဆလိမ္ေတြ’ ကို ‘ဘကံုးေတြ၊ ဘလိမ္ေတြ’ က ထပ္မံ ထည့္သြင္း ေရးဆြဲထား ခဲ့ေလေတာ့ ‘သူမ သမၼတမျဖစ္ေရး (ဘ) အေရး’ ဆုိတာလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာပဲ (ဃ) စစ္ေရးအျမင္ ရွိရဦးမယ္ ဆုိျပန္ေတာ့ ‘ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ရန္ကုန္သူ’ သီခ်င္းဟာ ‘ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ရန္လုိသူ’ သီခ်င္းကို ႐ႈံးသြား ရပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဘယ္လုိ လုပ္ရပါ့။
ႏုိင္ငံေရးပညာရွင္ ဆုိသူေတြက ‘ျဖစ္ႏုိင္တာကို လုပ္တာ ႏုိင္ငံေရးပါ’ တဲ့။ နပိုလီယန္ကေတာ့ ‘မျဖစ္ႏိုင္တာမရိွ၊ မျဖစ္ေသးတာပဲရွိ’ သတဲ့။ ပညာရွင္ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ‘ျဖစ္သင့္တာကို ျဖစ္ေအာင္လုပ္တာ ႏိုင္ငံေရး’ ပါတဲ့။ ဒါဆုိရင္ ျဖစ္သင့္ပါလ်က္နဲ႔ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးလုိ႔ အေၾကာင္းျပၿပီး ဒီအေရးကို မလုပ္ရေတာ့ ဘူးလား။ ႏုိင္ငံေရးဆုိတာ ေျခာက္ဖုိ႔လား၊ ေျမႇာက္ဖုိ႔လား၊ ေလွ်ာက္ဖုိ႔လား။
တစ္ခါတစ္ခါ ေတြးမိတာ ရွိပါတယ္။ ဖြဲ႕စည္းပံုကို သြားမထိနဲ႔၊ တပ္ကို သြားမထိနဲ႔၊ ေတာ္ၾကာ ေနာက္ေၾကာင္းကို ျပန္လွည့္ သြားလိမ့္မယ္ဆုိတဲ့ အသံေတြ ၾကားေနရပါတယ္။
တပ္က ကာယကံရွင္ေတြ ကိုယ္တုိင္က ‘ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဒီမုိကေရစီကို သြားေနပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ စစ္တပ္ရဲ႕ အခန္းက႑ကို ေလွ်ာ့ခ် ေနပါၿပီ။’ လုိ႔ အတိအလင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆုိေနတဲ့ ၾကားထဲမွာ ဒီလုိ ေျခာက္လွန္႔တဲ့ စကားေတြကုိ ေျပာေနတာဟာ တပ္ကို မယံုၾကည္ရာ၊ အထင္အျမင္ေသးရာ၊ တပ္ရဲ႕ ေစတနာကို ေစာ္ကားရာ ေရာက္ေနပါတယ္။

‘ၾကက္တူေရြးက ေတာ္ေတာ္၊ မယ္ေဘာ္က ကဲ’ ဆိုသလုိပါပဲ။ တကယ္ ရပ္တည္သင့္တာက ျပည္သူ႔ ဒီမုိကေရစီ ဘက္ေတာ္သား ပီသစြာနဲ႔ ျပည္သူဘက္က ရပ္တည္မႈ၊ အမွန္တရားဘက္က ေထာက္ျပ ေဝဖန္မႈ ရွိဖို႔ပါပဲ။ ‘ခိုင္မာတဲ့ ဖြဲ႕စည္းပံုဥပေဒ ျဖစ္ေပၚလာေရး’ ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကို ျမင္ရင္ ‘လူထုအတြက္ ခုိင္မာတာလား။ လူတစ္စုအတြက္ ခုိင္မာတာလား’ လုိ႔ ေတြးရ ေမးရမွာပါ။

ဒီကေန႔ ၅၉ (စ) ကို “လူတစ္ေယာက္ အက်ဳိးအတြက္ ျပင္မေပးႏုိင္ဘူး” လုိ႔ ျငင္းဆန္မႈေတြ ၾကားသိ ေနရပါတယ္။ ဒါဟာ လူတစ္ေယာက္ အတြက္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ မထင္ပါ။ ဒီပုဒ္မကို ဖ်က္သိမ္း ေပးလိုက္ရလုိ႔ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အက်ဳိးပဲ ရွိမယ္ဆုိရင္ ႏိုင္ငံတကာမွာ ၅၉ (စ) လုိ အဖိုးတန္တဲ့ ပုဒ္မမ်ဳိးကို ဘာလုိ႔ ဒီႏုိင္ငံမွာလုိ ထည့္သြင္း ေရးဆြဲ မထားတာလဲလုိ႔ ေမးခြန္းထုတ္ရ မွာပါပဲ။
‘၅၉ (စ) ဆုိတာ သူ႔ကြၽန္ဘဝကို ေရာက္မသြားေအာင္ ကာကြယ္ထားတဲ့ ဥပေဒ’ လို႔ ေလခ်ဥ္ တက္သူလည္း ရွိျပန္ပါတယ္။ ျပည္သူေတြကို စစ္ကြၽန္ဘဝ ျပန္မေရာက္ရေလေအာင္ လမ္းျပ ေရွ႕ေဆာင္တဲ့စကား ေျပာႏုိင္ခဲ့ရင္ ယေန႔ေခတ္ အေျခအေနနဲ႔ ပိုၿပီး ဆီေလ်ာ္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ယေန႔ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္မွာကို ေၾကာက္ေနၾကတာဟာ ဘယ္ကြၽန္ ျပန္ျဖစ္မွာ စိုးလုိ႔ပါလဲ။
ေျပာခ်င္တာက ျပည္သူေတြဆုိတာ ဘာမွမသိတဲ့ လူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာမွမသိတဲ့ လူေတြကို၊ သိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနသူေတြကို၊ အိပ္ခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ေနသူေတြကို၊ ေဒါင္းေယာင္ ေဆာင္ေနသူေတြကို၊ ေရြးေကာက္ပြဲ နီးခါမွ လမ္းျပင္ျပေနသူေတြကို၊ လူတစ္ေယာက္ကို တီရွပ္တစ္ထည္နဲ႔ ေငြသား သံုးေထာင္ေပးၿပီး ကားေပၚ ေခၚတင္သြားသူေတြကုိ ‘သိေနတယ္ေလ’ ။
‘အမ်ဳိးသား ျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေရး’ တည္ေဆာက္ေနခ်ိန္မွာ မိမိေျပာတဲ့ စကားတစ္ခြန္းဟာ သင့္ျမတ္ေရးနဲ႔ ၿငိေနလား၊ ထိေနလား သိဖို႔လည္း လိုအပ္ေနတာပါ။ ဒီအျမင္မ်ဳိးေတြ ရွင္သန္ေနတဲ့ ႀကီးႏွစ္ႀကီးကေတာ့ “သူမ သမၼတ မျဖစ္ရေအာင္ ကန္႔သတ္ထားတဲ့ ဥပေဒကို ပယ္ဖ်က္ေပးမယ္” “ျပည္သူေတြက သူမကို သမၼတ ျဖစ္ေစလိုတဲ့ ဆႏၵ ရွိေနၾကရင္ ကြၽန္ေတာ္ မျငင္းပါဘူး။ လက္ခံပါတယ္” လို႔ ျပည္တြင္း ျပည္ပေတြမွာ ေျပာခဲ့ ၾကတာပါ။ ဒီလို ေျပာသူေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေလးစားရမွာပါ။ သိသိႀကီးနဲ႔ သက္သက္မဲ့ ညစ္ျပေနသူကိုေတာ့ အေလးထားလို႔ မရပါ။
မိဘ ျပည္သူေတြထဲက ကြၽန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားေလးကို တစ္ဆင့္ ေဖာက္သည္ခ် လိုပါတယ္။ “တို႔ျပည္သူေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မိုးေပၚ ေထာင္မေျပာဘူး။ ေျပာရင္ တည့္တည့္ ေျပာတယ္။ မွန္ေအာင္ ေျပာတယ္။ ဒီတစ္ခါ ေရြးေကာက္ပြဲ ေရာက္ရင္ေတာ့ လူလူသူသူ မလုပ္ဘဲ ျပည္သူကို ထူထူပူပူ၊ ျငဴျငဴစူစူ လုပ္ေနတဲ့သူေတြ မသက္သာဘူးသာ မွတ္ၾကေပေတာ့” တဲ့။ ၈၈ တုန္းက အာဏာရွင္ႀကီးရဲ႕ စကားကို စာေျမႇာင္ ကပ္ထားပံုကေတာ့ ပီျပင္လွပါေပ့။
ဒီမိုကေရစီ စနစ္ေအာက္မွာ ဖြဲ႕စည္း ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ပါတီေတြဟာ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဆႏၵေတြ ရင္ခုန္သံေတြနဲ႔ ထပ္တူက်ေနဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ျပည္သူ႔ ေထာက္ခံမႈကို ရရွိမွာ ျဖစ္သလို ျပည္သူနဲ႔ ကင္းကြာေနရင္လည္း ျပည္သူရဲ႕ ဒဏ္ခတ္ခံ ဘဝကို က်ေရာက္သြားတတ္ ပါတယ္။
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ အတိုက္အခံ ႏွစ္ဖက္ မဲသိပ္ၿပီး မကြာတာက ျပည္သူအေပၚမွာ တန္ဖိုးထား ေလးစားမႈမွာလည္း မကြာလို႔သာ အျပတ္အသတ္ အႏိုင္အ႐ံႈး မဲရလဒ္ရယ္လို႔ ထြက္ေပၚ မလာတာပါပဲ။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ျဖဴတဲ့သူကို အတင္းလိုက္ မဲဖို႔သာ ႀကိဳးစားေနၾကေတာ့ မင္းသား ေကာင္းစားေအာင္ ပုဏၰား လုပ္ေပးေနသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ သတိထားရမယ့္ ကိစၥပါ။

တစ္ေယာက္တည္း ေျပးၿပီး ပထမ စြဲခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၅၀ ပြဲစဥ္ႀကီးကို အစြဲထားကာ မေက်နပ္ရင္ စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းတာက ျပန္စမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြဟာ ဒီေခတ္နဲ႔ေတာ့ သိပ္မဟပ္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ၁၉၆၂ တုန္းက အာဏာ သိမ္းခဲ့တာပါ။ ၁၉၈၈ တုန္းက အာဏာ ထိန္းခဲ့တာပါ။ ၂၀၁၅ ဆိုတာ အာဏာကို မထိန္းသိမ္းဘဲ ခ်ိန္းၿပီး ေပးလိုက္မယ့္ႏွစ္ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ၆၂ ျပည္သူနဲ႔ ၈၈ ျပည္သူဟာ ၂၀၁၅ ျပည္သူ မဟုတ္လို႔ပါပဲ။

ျပည္သူေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တာက သိကၡာရွိတဲ့ ဖြဲ႕စည္းပံု၊ သိကၡာရွိတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ၊ သိကၡာရွိတဲ့ ပါတီဝင္ေတြနဲ႔ သိကၡာရွိတဲ့ အႏိုင္အ႐ံႈး ရလဒ္ေတြကို ပါပဲ။ သိကၡာရွိတဲ့ အ႐ံႈးဟာ သိကၡာမဲ့တဲ့ အႏိုင္ထက္ပိုၿပီး တန္ဖိုး ရွိတယ္လို႔ ႏိုင္ငံႀကီးသား ပီသတဲ့ ပါတီေတြက လက္ခံထားၾက ပါတယ္။ ျပည္သူကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ သူရဲေကာင္း ေရႊဘကို လူၾကမ္း ေက်ာ္ေဇာႀကီးက ထိုးရင္ ႐ုပ္ရွင္ ပရိသတ္ေတြက ပိတ္ကားေပၚ ခဲမိုးရြာ ပစ္ၾကေတာ့တာပဲ။ ေရႊဘကို မထိနဲ႔တဲ့။ ငယ္ငယ္တုန္းကပါ။
၅၉ (စ) ဆိုတာကို ျပင္ဦးမွာလား ဆိုတဲ့ အေျဖကေတာ့ ‘မၾကာမီ လာမည္။ ေမွ်ာ္’ လို႔ပဲ ေျပာရေတာ့မွာပါ။ အႏိုင္ရ ပါတီဝင္ အမ်ားစုရဲ႕ သေဘာထား၊ တပ္မေတာ္ရဲ႕ သေဘာထားေတြဟာ ျပည္သူေတြရဲ႕ သေဘာထားနဲ႔ တစ္ထပ္တည္း က် မက် ေစာင့္ၾကည့္ ေနၾကမွာကေတာ့ ေသခ်ာလွပါတယ္။ တစ္ဆက္တည္း ေတြးၾကည့္မိတာက အကယ္၍ ျပည္သူ႔ဆႏၵကို ျဖည့္စြမ္းရ မမွန္းမသိဘဲ လ်စ္လ်ဴ႐ႈၿမဲ ႐ႈေနဦးမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ကမၻာေက်ာ္ လူေျပာ အမ်ားဆံုး အားလံုး႐ံႈး၊ အားလံုးႏိုင္ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးကို ျပည္သူႏိုင္၊ ဒီလူ ႐ံႈး ဆင္ႏႊဲၾကရဦးမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။
ေဌးေအာင္ကို
The Voice Weekly