''ဒါနဲ႔ ေဟ့ေကာင္၊ ျမလြင္က ကေလးေမြးၿပီးမွ ပိုေတာင္လွလာပါလားကြ''
ကိုဘုိေလးကေျပာသည္။
''ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္မကိုးဗ်၊ ဟဲ ဟဲ''
ဟု ခ်စ္ဦးက ဂုဏ္ယူေသာ ေလသံျဖင့္ ျပန္ေျပာ၏။
''မင္းအမ အရင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး''
''အစ္ကိုကေတာ့ အရင္းပါဗ်''
''ေအးေလ၊ ခ်စ္မွဴးကေတာ့ မင္းအစ္ကိုအရင္းေပါ့ကြ၊ ဒါေပမယ့္ ျမလြင္က မင္းအစ္မအရင္းေတာ့ မဟုတ္ ဘူး မင္းအစ္ကိုရဲ႕ မိန္းမပဲ''
''ဘာထူးလို႔လဲ''
''ထူးတယ္ကြ၊ ဘယ္လိုထူးတယ္ဆိုတာ ငါေျပာျပမယ္''
ကိုဘိုေလးက ေဆးေပါ့လိပ္ကို မီးဖိုထဲက မီးက်ီးခဲမွာ ထိုးၿပီး မီးညိလိုက္သည္။ ကိုသန္းေမာင္က ေရေႏြး ၾကမ္းကို မႈတ္ေသာက္ရင္း နားစြင့္ေနသည္။ ခ်စ္ဦးက သိခ်င္စိတ္ျဖင့္....
''ဘယ္လိုထူးတာလဲဗ်၊ ေျပာစမ္းပါ''
ဟု ေလာသည္။ ကိုဘိုးေလးက ေဆးလိပ္ဖြာၿပီးမွ...
''ဒီလိုကြ၊ အဲ''
ေခါင္းကုတ္စဥ္းစားၿပီး..
''အဲ... ဟုတ္ၿပီ၊ အခု မင္းတို႔ေနတဲ့အိမ္ကို ဘယ္သူပိုင္သလဲ''
''ဟာ.... ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ ပိုင္တာေပါ့၊ ဒါမ်ားအဆန္းလုပ္လို႔''
''ဒီလို လက္လြတ္စပယ္ ေျပာလို႔မရဘူးေလကြာ၊ ဒီမွာ .. အဲဒီအိမ္ကို ဘယ္သူစေဆာက္တာလဲ''
''ဦးတင္ေအာင္ ဆိုတာ လက္သမားဆရာႀကီးေလ၊ သိပ္ေတာ္တာတဲ့၊ သူပဲဦးစီးၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ကို ေဆာက္ ေပးတာလို႔ ကိုႀကီးက ေျပာဖူးတယ္''
''ငါေျပာတာက ဘယ္လက္သမားနဲ႔ ေဆာက္တာလဲလို႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ အိမ္ရဲ႕ မူလပိုင္ရွင္ ကိုေျပာတာ''
''အေဖေပါ့ဗ်''
''ေအး... ဟုတ္ၿပီ၊ အဲဒီအိမ္က မင္းအေဖပိုင္တဲ့အိမ္ေပါ့၊ မင္းတို႔အေဖေသေတာ့ ဘယ္သူက ဒီအိမ္ကို ပိုင္သလဲ''
''ကိုႀကီး ျဖစ္မွာေပါ့''
''မင္းအစ္ကို ဆံုးသြားေတာ့ေရာ ဘယ္သူက ဆက္ပိုင္သလဲ''
ခ်စ္ဦး ေတြးၿပီး စဥ္းစားေနသည္။ ခုေလာေလာဆယ္ အိမ္မွာ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေနတာကေတာ့ ေဒၚေငြဇံပဲ၊ သူမ်ား ပိုင္ေနလို႔လား၊ ဒါလည္း သိပ္ေတာ့ အဓိပၸါယ္ မရွိသလိုဘဲဟု ေတြးေနတုန္း ကိုဘိုေလးက...
''မင္းအစ္ကို မရွိေတာ့ မင္းပိုင္တာေပါ့ကြ''
''ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်ာ''
''ဟုတ္တာေပါ့ကြ၊ အိမ္တြင္ မကဘူးကြ၊ မင္းအစ္ကိုပိုင္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းအားလံုး မင္းကဆက္ၿပီးပိုင္တယ္''
ကိုဘိုေလး စကားက ဘယ္ကိုဦးတည္ေနတယ္ဆိုတာ ရိပ္မိေသာ ကိုသန္းေမာင္က ေခ်ာင္းသံေပးၿပီး ဟန္႔ တားဖို႔ႀကိဳးစား ေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ကိုဘိုေလးက အရွိန္ရေနၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္...
''မင္းပိုင္ တဲ့ အထဲ မွာ ျမလြင္လည္းပါတယ္''
ခ်စ္ဦးဆတ္ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး.....
''မမျမလြင္ က လူပဲဗ်၊ ပစၥည္းမွမဟုတ္တာ''
ခ်စ္ဦး၏စကားကို ကိုသန္းေမာင္က သေဘာက်ၿပီး ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ေနသည္။ ကိုဘိုးေလးက ဆက္ေျပာသည္။
''မိန္းမဆိုတာ ေယာက်္ားေတြပိုင္တဲ့ ပစၥည္းတစ္မ်ိဳးပဲကြ၊ ေယာက်္ားေတြ စကားေျပာတဲ့အခါ၊ ငါ့မိန္းမ၊ ငါ့မိန္းမ နဲ႔ ေျပာၾကတာဟာ သူတို႔ပိုင္တဲ့ ပစၥည္းမို႔လို႔ေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္ ျမလြင္ကို မင္းပိုင္တယ္ လို႔ ေျပာတာေပါ့''
ခ်စ္ဦးနည္းနည္းေခါင္းရႈပ္သြားသည္။ လည္ပင္းကို ကုတ္လိုက္ၿပီး...
''အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ က ဘာလုပ္ရမွာလဲ''
''ျမလြင္ ကို မင္းယူလိုက္ေပါ့ကြာ''
''ဟာဗ်ာ ငရဲႀကီးမွာေပါ့''
ခ်စ္ဦး မ်က္လံုးျပဴးသြားရင္း ေျပာသည္။ ကိုသန္းေမာင္ကလည္း....
''ဘိုေလး၊ ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနေတာလဲကြ''
ဟု ဟန္႔တားေသးသည္။ ကိုဘိုေလးက အသာေနစမ္းပါဟုဆိုေသာ သေဘာလက္ကုတ္လိုက္ၿပီး။
''မင္းစဥ္းစားၾကည့္စမ္း ခ်စ္ရူး၊ ျမလြင္ဟာ ကေလးတစ္ေယာက္အေမသာဆိုတယ္ အပ်ိဳထက္ေတာင္ လွေသးတယ္ မဟုတ္လား''
ခ်စ္ဦး အလ်င္အျမန္ ေခါင္းညိတ္သည္။
''ဒီေတာ့ သူ႔ ကို ႀကိဳက္ေနတဲ့လူေတြရွိမွာပဲ၊ သူကလည္း ငယ္ေသးဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ျပန္ႀကိဳက္ၿပီး ယူသြားရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ''
''သူဟာသူ ႀကိဳက္ရင္ ယူပေစ့ေပါ့ဗ်ာ''
''ၿပီးစလြယ္ မေျပာနဲ႔ကြ၊ မုဆိုးမဆိုရင္ လူေတြက သိပ္တန္ဖိုးမထားခ်င္ဘူး၊ ယူၿပီးမွ ႏွိပ္စက္ကလူ ျပဳေနရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ''
ခ်စ္ဦး က ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနသည္။
''တစ္ခုေျပာရဦးမယ္ကြ၊ ဆိုက္ကားအံုနာကိုဝင္းေမာင္ႀကီး မင္းတို႔ဆိုင္ကို ခဏခဏ ေစ်းလာဝယ္တာ သိတယ္ မဟုတ္လား''
''အဲဒါ အေကာင္းမဟုတ္ဘူးကြ၊ ေစ်းဝယ္တာ အေၾကာင္းျပၿပီး ျမလြင္ဆီကို လာေနတာ''
ခ်စ္ဦး က ခဏစဥ္းစားေနၿပီးမွ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးျဖစ္လာၿပီး...
''ေအးဗ် ျဖစ္နိုင္တယ္''
''အသက္ က ငါးဆယ္ေလာက္ရွိေနၿပီေနာ္၊ ျမလြင္ထက္ အသက္ႏွစ္ဆေလာက္ႀကီးတယ္''
''သေဘာကေတာ့ ေကာင္းပါတယ္ဗ်၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာင္ ညီေလး ညီေလးဆိုၿပီး လက္ဖက္ရည္ေတြ ဘာေတြတိုက္ေသးတယ္''
''အဲဒါ.... မင္းကို သူ႔ဘက္ပါေအာင္ စည္းရံုးေနတာေပါ့ကြ၊ မင္းက ျမလြင္ကို ဒီလို မုဆိုးဖိုႀကီးလက္ထဲ အပါ ခံ မလား မင္းသေဘာတူႏိုင္မလား''
ဒါေတာ့ ခ်စ္ဦးလည္း မေျပာတတ္။ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီးက ဆိုက္ကားသံုးစင္းပိုင္သည္။ ေစ်းထဲမွာလည္း ေန႔ျပန္ တိုးေပးေသးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေငြေရး၊ ေၾကးေရး အဆင္ေျပသည္။ သေဘာလည္း ေကာင္းပံု ရသည္။ သူ႔ကို ယူလွ်င္ မမျမလြင္ ေကာင္းေကာင္းေန၊ ေကာင္းေကာင္းစားရမည္။ သူလည္း ဟင္း ေကာင္းေကာငး္ စားရမည္။ ဒါေပမယ့္ မမျမလြင္ကို ေပးလုိက္ရမွာေတာ့ ႏွေျမာစရာႀကီးဟု ေလွ်ာက္ေတြး ေနတုန္း ကိုဘိုေလးက ...
''အေရးအႀကီးဆံုး အခ်က္ က်န္ေသးတယ္ကြ၊ တကယ္လို႔ ျမလြင္က ကို၀င္းေမာင္ႀကီးကို လက္ထပ္လိုက္ ရင္ မင္းတူမေလး သဲသဲခ်စ္ ကိုပါ၊ ေပးလိုက္ရမွာေနာ္''
ခ်စ္ဥိး ေတာင့္ခနဲ ျဖစ္သြား၏။
''ဟာ ... ဒါေတာ့ မရဘူး၊ သဲသဲကိုေတာ့ မေပးႏိုင္ဘူး''
ဟု အလန္႔တၾကား ေလသံျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
''အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့၊ သူမ်ား လက္ထဲေတာ့ အပါမခံနဲ႔၊ ျမလြင္ကို မင္းပဲ ရေအာင္ႀကံကြာ၊ ဖိတ္ခ်င္းဖိတ္''
''ေဟ့ေကာင္ ေတာ္ေတာ့ကြာ၊ မင္းေပါက္ကရေတြ ေျမႇာက္ေပးမေနနဲ႔''
ကုိသန္းေမာင္က တားျမစ္လိုက္ၿပီး စကားစျဖတ္လို႔ရေအာင္ ...
''ကဲ ... ဘယ္နာရီ ထုိးၿပီးလဲ၊ သံေခ်ာင္းေခါက္ရေအာင္''
ဟု လမ္းလြဲလိုက္သည္။ ကိုဘိုေလးက လက္ပတ္နာရီ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးႏွင့္ ထုိးၾကည့္ၿပီး ...
''၁၁နာရီ ၁၅၊ ဟား ... မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ၁၁နာရီ သံေခ်ာင္းေခါက္ၿပီးတာျဖင့္ ၾကာလွၿပီ၊ ဟင္ ... နာရီက ရပ္ေနပါလား''
ခ်စ္ဥိးက လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး လွမ္းယူၿပီး သူ႔နာရီကေလးကို ထုိးၾကည့္ရင္း ...
''၁၂နာရီထုိးဖုိ႔ ၅မိနစ္ပဲ လိုေတာ့တယ္ဗ်''
ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ကိုဘိုေလးက သူ႔လက္ပတ္နာရီကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ၾကည့္လိုက္ၿပီး ...
''ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ ဘယ္ထရီ လဲထားတာ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာေသးဘူး ရပ္သြားၿပီ''
ဟု ညည္းညဴလိုက္သည္။ ထိုအခါ ခ်စ္ဦးက ...
''ကိုဘုိေလး က နာရီကို အၿမဲပတ္ ထြက္ေနေတာ့ ... ျမန္ျမန္အားကုန္တာေပါ့'' ဟု ေျပာလိုက္၏။
''ေအးကြ၊ ငါကလည္း အၿမဲအျပင္ထြက္ေနရေတာ့ ... ဟာ ... ေဟ့ေကာင္ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီ၊ ဓာတ္ခဲ နာရီ ဆိုတာ ပတ္ပတ္မပတ္ပတ္ အၿမဲသြားေနတာပဲဟု ရုတ္တရက္ ငါေတာင္ေၾကာင္သြားတယ္''
''ဟား ဟား ... သူမ်ားကို ခၽြန္တြန္းလုပ္ခ်င္တဲ့ေကာင္ ခံရၿပီ မဟုတ္လား'' ကိုသန္းေမာင္က ကိုဘိုေလးကို ဟားသည္။
ခ်စ္ဦးက ထထြက္သြားၿပီး ၁၂နာရီသံေခ်ာင္းေခါက္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ တစ္စုံတစ္ခုကို ေလးေလး နက္နက္ ေတြးေနပံုမ်ိဳးျဖင့္ အေမွာင္ထဲကို ေငးၾကည့္ေနသည္။
သဲသဲခ်စ္က ''ရူးရူးသိပ္မွ အိပ္မယ္'' ဟု ဆုိသျဖင့္ ခ်စ္ဦးက ထမ္းၿပီး ေခ်ာ့သိပ္ရသည္။ သဲသဲခ်စ္က ဒီလိုပဲ၊ ရူးရူးသိပ္မွ အိပ္မယ္၊ ရူးရူးေကၽြးမွ စားမယ္၊ ရူးရူး ေရခ်ိဳးေပးဆိုတာမ်ိဳး လုပ္တတ္သည္။ ခ်စ္ဦးကလည္း အၿမဲတမ္း အလိုက်ေအာင္ လုပ္ေပးတတ္သည္။ အခ်ိန္အားရတဲ့ အခါတုိင္း သဲသဲႏွင့္ ကစားသည္။
ကစားနည္းေတြကေတာ့ မ်ိဳးစုံပင္ ျဖစ္၏။ သဲသဲသည္ သံုးႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည္ ျဖစ္သျဖင့္ စကားေတြလည္း တြတ္တီးတြတ္တာ ေျပာတတ္ေနၿပိ။ ကစားနည္းတခ်ိဳ႕ကိုလည္း တတ္ေနၿပီ။ ပုစြန္ဆီဆိတ္ဆိတ္တို႔ ဘာတို႔ ေလာက္ကိုေတာင္ သိပ္မေဆာ့ခ်င္ေတာ့။ တျခားအိမ္နီးခ်င္းကေလးႀကီးေတြ ကစားသလို လက္သုပ္ ေရာင္းတမ္း ဘာေတြ ကစားခ်င္သည္။
ထုိအခါ ခ်စ္ဥိးက သစ္ရြက္ေတြခူး၊ ဓားႏွင့္ ပါးပါးလွီးေပးၿပီး အသုပ္ေရာင္းတမ္း ကစားၾကသည္။ ခ်စ္ဦးက ၀ယ္စား တယ္ဆုိၿပီး စားဟန္ျပဳသည္။ သဲသဲက တစ္ခါတေလ ...
''တကယ္လည္း စားဘူး'' ဟု အလုိမက်ဟန္ ေျပာလွ်င္ အရြက္ေတြကို ပါးစပ္ထဲ တကယ္ထည့္၍ ၀ါးျပ သည္။ တခ်ိဳ႕အရြက္ေတြက ခါးသျဖင့္ ရႈံ႕ရႈံ႕မဲ့မဲ့။ အေစးေတြ ပါသျဖင့္ ပါးစပ္ေလာင္တာလည္း အခါခါ။
တစ္ခါတေလ ေတာ့ အိမ္နီးနားခ်င္းမိန္းမေတြလို ရန္ျဖစ္တမ္း ကစားၾကသည္။ ခ်စ္ဦးက ''ညည္းကလည္း ေအ့၊ က်ဳပ္ကိုေအ့၊ ဒီလိုမေျပာပါနဲ႔ေအ့'' ဟု ဟန္ႏွင့္ ပန္ႏွင့္ လုပ္ျပရသည္။ ထုိအခါ သဲသဲက ခါးေလး ေထာက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကို ေထာ္၍ ...
''ဘာလဲေအ့ ... ဘာလဲေအ့'' ဟု ရန္ေတြ႕သလို လုပ္ျပတာ သိပ္ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းသည္ဟု ခ်စ္ဦးက ဆုိ၏။
သဲသဲ သေဘာအက်ဆံုးကေတာ့ ခ်စ္ဦးကို ဆင္ႀကီးလုပ္စီးရျခင္း ျဖစ္၏။ ခ်စ္ဦးကလည္း မေမာႏိုင္၊ မပန္းႏိုင္ အစီးခံသည္။
ဒီေန႔ ညဦးပိုင္းမွာလည္း တစ္ခ်ိန္လံုး ကစားၾကၿပီးေနာက္ သဲသဲက ... အိပ္ခ်င္ၿပီး၊ ရူး ရူး သိပ္ပါဆိုသျဖင့္ ခ်စ္ဦး က ထမ္းၿပီး ေခ်ာ့သိပ္ရျခင္း ျဖစ္၏။ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီဆိုမွ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာခင္းထားေသာ ဖ်ာ ကေလး ေပၚ ခဏခ်သိပ္ထားရ၏။
ျမလြင္က သဲသဲ၏ အ၀တ္အစားေတြကို မီးပူတုိက္ေနသည္။ ခ်စ္ဦးသည္ ျမလြင္၏ေဘးမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္ သည္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုအရင္ ျမလြင္ ကုိယ္၀န္ရွိခါစတုန္းကလိုပင္ ေငးၾကည့္ေနမိ၏။ ျမလြင္လည္း သူ႔အလုပ္နဲ႔ သူမို႔ အမွတ္တမဲ့ပဲ။ အ၀တ္ေတြ မီးပူတိုက္ၿပီးေတာ့မွ ဘာစကားမွ မေျပာဘဲ ေဘးမွာလာထုိင္ေနေသာ ခ်စ္ဦး ကို သတိျပဳမိၿပီး လွည့္ၾကည့္သည္။
''ဟဲ့ ... ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ လူကို စိုက္ၾကည့္ေနတာလဲ''
ခ်စ္ဦးက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ရင္း ...
''အင္း ... ဟုိလူေတြ ေျပာတာလည္း မွန္တာပဲ''
''ဘာမွန္တာလဲ၊ ဘယ္သူေတြက ေျပာတာလဲ''
''မမ က ကေလးတစ္ေယာက္ေမြးၿပီးမွ ပိုလွလာတယ္တဲ့''
''ဟယ္ ... ေတာက္တီးေတာက္တဲ့၊ ဟိုအရင္ကတည္းက ဒီရုပ္ပဲဟာ၊ ခုဆိုရင္ အသက္ႀကီးလာလို႔ ပိုေတာင္ ရုပ္ဆိုး သြားရမွာေပါ့''
''မဟုတ္ဘူး မမရဲ႕၊ သဲသဲ ေမြးခါစတုန္းကေတာ့ ပိန္သြားတယ္ မွန္တယ္။ ခုက်ေတာ့ ဟိုအရင္ကထက္ ေတာင္ လွလာေသးတယ္''
ျမလြင္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္လိုက္၏။ ခ်စ္ဦးခုလို ေျပာလာတာ အေၾကာင္းတစ္ခုခု ရွိရမယ္ဟု ေတြးမိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ...
''ေမာင္ေလး၊ မမကို မွန္မွန္ေျပာစမ္း၊ သူမ်ားေတြက မင္းကို ဘာေတြေျပာလိုက္ျပန္ၿပီလဲ''
ခ်စ္ဦးက ကိုဘိုေလးေျပာခဲ့တာေတြ ျပန္ေျပာျပၿပီး ...
''အဲဒါ ... ကိုႀကီး မရွိေတာ့ မမကို ကၽြန္ေတာ္က ပိုင္တယ္တဲ့၊ ဒါေၾကာင့္''
''ဘာျဖစ္ သတဲ့လဲ''
''ဒါေၾကာင့္ မမကို ကၽြန္ေတာ္က ယူရမယ္တဲ့''
''ဟယ္ ... ''
ျမလြင္ ရင္ဘက္ကို ဖိလိုက္ၿပီး
''မင္း မမ ကို အဲဒီလို ျပစ္မွားရင္ ငရဲႀကီးလိမ့္မယ္ သိလား''
''ကၽြန္ေတာ္ လည္း အဲဒီလိုပဲ ထင္တာပါပဲ''
ခ်စ္ဦးသည္ သူ႔အေပၚ မရိုးမသား စိတ္မ်ိဳးထားလိမ့္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ျမလြင္ ယံုၾကည္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူမ်ား ေတြက ဘယ္လိုေတြ ေျမႇာက္ေပးထားသလဲဆုိတာ အကုန္အစင္ မသိရ။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္ဦး၏ စဥ္းစားေတြးေခၚ ပံုက တစ္ခါတစ္ခါ ပံုမွန္မဟုတ္။
လံုး၀ စိတ္ခ်လက္ခ်ရွိဖို႔ ခက္ေနျပန္သည္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြရွိေနသလဲဆိုတာ အကဲခတ္ၾကည့္ဖို႔ေတာ့ လိုသည္ဟု ျမလြင္ေတြးမိ၏။
ျမလြင္က ခ်စ္ဦးကို စူးစူးစိုက္စုိက္ ၾကည့္လုိက္သည္။ ခ်စ္ဦးက မ်က္လံုးေလးကလယ္ကလယ္ လုပ္ရင္း ပါးစပ္ကေလး ဟၿပီး ျပန္ၾကည့္ေနသည္။ ျမလြင္က ေမးလုိက္သည္။
''ေမာင္ေလးကို မမ တစ္ခု ေမးမယ္၊ မွန္မွန္ေျဖမလား''
ခ်စ္ဦးက ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး ...
''မမကို တစ္ခါတေလ ကၽြန္ေတာ္ ညာခဲ့ဖူးေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ မွန္မွန္ေျဖပါ့မယ္''
ခ်စ္ဦးက ကတိေပးသည္။
''ေကာင္းၿပီး၊ ေမာင္ေလးရင္ထဲမွာ ရွိတဲ့အတုိင္း ေျဖရမယ္ေနာ္၊ ေမာင္ေလးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ မမကုိ ဘယ္လို သေဘာထားေနသလဲ''
ခ်စ္ဦးက လက္ညႇိဳးကို ကိုက္ရင္း တစ္ေအာင့္ေလာက္ၾကာေအာင္ စဥ္းစားေနသည္။ ၿပီးမွ ...
''ကၽြန္ေတာ္ အမွန္တုိင္းေျပာရင္ မမ စိတ္မဆိုးရဘူးေနာ္''
''မဆိုးဘူး၊ ညာရင္သာ စိတ္ဆိုးမွာ''
ခ်စ္ဦး က ေခါင္းငုံလိုက္ၿပီး ေလသံတိမ္တိမ္ျဖင့္ ...
''ကၽြန္ေတာ္ မမ ကို အေမလို သေဘာထားတယ္''
ျမလြင္ ရင္ထဲက လိႈက္ခနဲ ျဖစ္သြား၏။ ခ်စ္ဦး၏ လက္ေမာင္းကို ဆုပ္ကိုင္လုိက္ၿပီး ...
''ေမာင္ေလးရယ္၊ မင္းက မမထင္တာထက္ေတာင္ ပိုၿပီး ရိုးသားသန္႔စင္ေနပါလားကြယ္''
ခ်စ္ဦးက ျမလြင္ကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားသည္ အရည္လဲၿပီး စိုစြတ္ေနၾက၏။ ခ်စ္ဦးက ...
''မမကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခု ေမးခ်င္တယ္''
''ေမးေလ၊ ေမာင္ေလး''
''ကၽြန္ေတာ္က သဲသဲကို ကၽြန္ေတာ့္ သမီးအရင္းလို သေဘာထားရင္ေကာ ငရဲႀကီးမွာလားဟင္''
ျမလြင္ မေနႏိုင္ဘူး။ ခ်စ္ဦး၏ ေခါင္းကို သိမ္းဖက္ထားလိုက္ရင္း....
''ငရဲမႀကီးပါဘူး ေမာင္ေလးရယ္၊ မင္းက ဘယ္ေတာ့မွ ငရဲႀကီးမယ့္ ကေလးမဟုတ္ပါဘူး''
ခ်စ္ဦးသည္ ျမလြင္၏ ပခံုးေပၚမွာ ေခါင္းမွီရင္း ၿငိမ္ေနသည္။ ျမလြင္၏ ကိုယ္သည္ ေႏြးေထြးေနသည္။
ခ်စ္ဦး စိတ္ထဲက ကေလးဘဝကို ျပန္ေရာက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရ၏။
ေဒၚေငြဇံကေတာ့ ဒီလိုမယူဆပါ။ ထိုေန႔က သူသည္ ထမင္းအစားမ်ားၿပီး ဗိုက္ေလးလာသျဖင့္ အေစာႀကီး အိပ္ေပ်ာ္ သြားခဲ့သည္။ တစ္ေရးႏိုးလို႔ ေရထေသာက္ဖို႔ ထြက္အလာ အိမ္ေရွ႕ခန္းက စကားေျပာသံၾကားရ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အသာေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ...
သူတုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြား၏။ ျမလြင္က ခ်စ္ဦးကို ဖတ္ထားသည္။ ခ်စ္ဦးကလည္း ျမလြင္ ပခံုးေပၚမွာ ေမွး လို႔ပါလား။
''ညည္းတို႔က ဒီလိုျဖစ္ေနၾကၿပီေပါ့ေလ''
ဟု ေနာက္ေန႔မနက္မွာ ျမလြင္ကို က်ိတ္ၿပီးေမးသည္။
''မဟုတ္တာ အေမရယ္''
''ဘာမဟုတ္ရမွာလဲ၊ ငါ့မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ျမင္တာ အဲဒီတုန္းကတည္းက ပါးနားပိတ္ရိုက္လိုက္ခ်င္တာ၊ လက္ကိုယားေနတာပဲ၊ ကေလးလန္႔ႏိုးသြားမွာစိုးလို႔ ေအာင့္ထားလိုက္ရတာ၊ ညည္းႏွယ္ေအ၊ ကိုယ့္ရုပ္ ကိုယ့္ရည္ကေလး နဲ႔ ႀကိဳက္စရာလူရွားလို႔ ဒီအရူးကိုမွ''
''အို ... အေမ၊ ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ၊ ကၽြန္မတို႔က အေမထင္သလို မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘာမွလည္း မျဖစ္ဘူး၊ ေမာင္ႏွမအရင္းလုိ သေဘာထားၾကတာ''
''ဒါလား၊ ေမာင္ႏွမအရင္းလို''
''ခက္ပါလား၊ အေမရယ္..... အမွန္က''
ဆိုၿပီး မေန႔ညက ခ်စ္ဦးေျပာျပသည့္ အေၾကာင့္းေတြကို ျပန္ရွင္းျပလိုက္သည္။ ျမလြင္ ညာမေျပာ တတ္မွန္း သိသျဖင့္ မယံုလို႔မျဖစ္၊ သို႔ရာတြင္ ခ်စ္ဦးကိုေတာ့ စိတ္ခ်လက္ခ်ထားလို႔မျဖစ္ဘူး၊ သူက သိပ္ဦးေနွာက္ မွန္ တာမဟုတ္။ စိတ္ရူးေပါက္ရာ ထလုပ္တတ္သည္။ သူမ်ားေတြ ေျမာက္ေပးတဲ့အတုိင္း တစ္ခ်ိန္ မဟုတ္ တစ္ခ်ိန္ ျပႆနာရွာႏိုင္သည္။
ဒီကိစၥကို ေစာေစာစီးစီး ႀကိဳတင္ကာကြယ္တားဆီးရမည္။ အဓိကအခ်က္က တစ္အိမ္တည္း အတူတူ ရွိေသာ ကိစၥ ဒါကို အရင္ရွင္းရမည္။ ခ်စ္ဦးကို ျမလြင္ႏွင့္ တတ္ႏိုင္သမွ် အေနေဝးေအာင္ လုပ္ရမည္။
ထို႔ေၾကာင့္.....
''ညည္း တို႔ အေနအထိုင္ မဆင္ျခင္လို႔ လူေတြက ေျပာကုန္ၾကၿပီ''
ဟု ျမလြင္ကို အျပစ္တင္သည္။
''ဘာေတြေျပာၾကလို႔လဲ အေမရဲ႕''
''ဘာရွိရမလဲ၊ နင္ နဲ႔ ဟိ္ုအရူး နဲ႔ ျဖစ္ေနၾကၿပီလို႔ ေျပာေနၾကတာေပါ့''
ထိုစကားမွာ လူေတြက တကယ္ေျပာတာ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္မည္။ ေဒၚေငြဇံက လုပ္ႀကံေျပာတာလည္း ျဖစ္ ႏိုင္၏။ တကယ္ေျပာေနၾကတယ္ဆိုလွ်င္ေတာင္ ဒါမ်ိဳးကို ႀကံဖန္ၿပီး အတင္းအဖ်င္း ေျပာတတ္သူ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စသာ ျဖစ္မည္။ အမ်ားစုကေတာ့ ျမလြင္၏ သိကၡာရွိမႈကို ထိပါးၾကမွာမဟုတ္။
''ဘယ္သူ ေတြ ဘာေျပာေျပာေပါ့ အေမရယ္၊ ကိုယ္မဟုတ္ရင္ ၿပီးတာပဲ၊ လူေတြကလည္း ယံုၾကမွာ မဟုတ္ ပါဘူး''
''နင္ မရွက္ေပမယ့္ ငါေတာ့ရွက္တယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေအ ဒီေကာင့္ကို အိမ္မွာ ဆက္ထားလို႔ မျဖစ္ ေတာ့ဘူး''
''ဟင္... အိမ္မွာမထားလို႔ ႏွင္ထုတ္ရမွာလား၊ ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ အစ္ကိုခ်စ္မွဴးက ေမာင္ေလးကို ကၽြန္မလက္ ထဲ အပ္သြားတာ၊ ၿပီးေတာ့ ဒီအိမ္ကလည္း သူတို႔ညီအစ္ကို ပိုင္တဲ့အိမ္ပဲ''
''ႏွင္ထုန္ဖို႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူးဟဲ့၊ သူကို အိမ္ေဘးက ကြက္လပ္မွာ တဲကေလးတစ္လံုး ထိုးၿပီး သပ္သပ္ ေနခိုင္းဖို႔ ေျပာတာ''
''အဲဒီလိုဆိုရင္လည္း လူေတြက ကၽြန္မတို႔ မတရားလုပ္တယ္လို႔ ေျပာၾကမွာပဲ၊ အဲဒီလို အေျပာခံရတာ၊ ဟုိကိစၥ စြပ္စြဲခံရတာထက္ေတာင္ ပိုၿပီး ရွက္ဖို႔ေကာင္းေသးတယ္''
ခ်စ္ဦးကို အိမ္က ပထုန္ခ်င္ေသာ ကိစၥမွာ ျမလြင္ႏွင့္ ျဖစ္ သြားမွာစိုးေသာ အေၾကာင္းတစ္ခုတည္းေၾကာင့္ မဟုတ္၊ ေနာက္တစ္ခုရွိေသးသည္။
သူတို႔ ရပ္ကြက္ အေနအထားက ဂရန္ပိုင္မဟုတ္သည့္တိုင္ က်ဴးေက်ာ္စစ္ စစ္ႀကီးလည္းမဟုတ္၊ ဟိုတစ္ ခ်ိန္က ၿမိဳ႕နယ္ ၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ ေနရာခ်ေပးထားေသာ ေနရာျဖစ္၏။ က်ဴးေက်ာ္ေတြေတာင္ အထိုက္ အေလ်ာက္ ခံစားခြင့္ရွိေသးတာ၊ သူတို႔က ပိုလို႔ေတာင္ ရသင့္ေသးသည္။
ဟိုအရင္က ဒီအိမ္မွာ ခ်စ္မွဴးတို႔မိဘမ်ား အိမ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခ်စ္ဦးႏွင့္လည္း သက္ဆိုင္ေနေသးသည္။ ေဒၚေငြဇံ၏ စိတ္ကူးက ခ်စ္ဦးကို အိမ္ခြဲေနခိုင္းၿပီးလွ်င္ အိမ္ေထာင္စုစာရင္း (သန္းေခါင္စာရင္း)ကိုပါ ခြဲထုတ္ ပစ္လိုက္မည္။ တကယ္လို႔ အိမ္ရာစီမံကိန္းေတြ ဘာေတြလုပ္လို႔ ခံစားခြင့္ ျပန္ရလွ်င္ ခ်စ္ဦးႏွင့္ မဆိုင္ေတာ့။ ကံေကာင္းလို႔မ်ား တဲကေလးအတြက္ပါရမယ္ဆိုလွ်င္ ပိုေတာင္ အဆင္ေျပသြားဦးမည္။
သုိ႔ရာတြင္ ခ်စ္ဦးကို ပထုတ္ဖို႔ ကိစၥကို ျမလြင္ သေဘာမတူသျဖင့္ လုပ္ခ်င္တုိင္း လုပ္လို႔မရဘဲ ျဖစ္ေန၏။ ခ်စ္ဦးကလည္း ျမလြင္က မဖယ္ခိုင္းဘဲနဲ႕ေတာ့ သြားမွာမဟုတ္။ ထိုအခါ ေဒၚေငြဇံဘက္က တစ္မ်ိဳးဖိအား ေပးလာျပန္သည္။
"ငါေတာ့ အိပ္ေရးပ်က္ျပီး ေသေတာ့မွာပဲ၊ ညညဆိုရင္ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ႕ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ရတယ္ လို႕မရိွဘူး။ ဟိုအရူးကို စိတ္မခ်လို႕ အျမဲသတိထားေနရတယ္၊
ဘယ့္ႏွယ္ေတာ္....သူခိုးမေၾကာက္ရဘူး၊ အိမ္က လူကိုျပန္ေၾကာက္ေနရတယ္၊ ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား" ဟု မၾကာခဏေျပာေနသည္။ တစ္ခါတေလ ခ်စ္ဦးေရွ႕မွာပင္ ေျပာတတ္သျဖင့္......
အေဒၚၾကီးက အိမ္ကလူ ဘယ္သူ႕ေၾကာက္ေနရလို႕လဲ
ဟုခ်စ္ဦးကေမးသည္။
ဘယ္သူရိွရမွာလဲ၊ နင့္ကိုေပါ့။
"ဟာဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာလို႕ေၾကာက္ရမွာလဲ၊ စိတ္ခ်ပါဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္က အေဒၚၾကီးကို လက္ဖ်ား နဲ႕ေတာင္ မတို႕ပါဘူး"
ခ်စ္ဦးက ဘာရယ္မဟုတ္။ စိတ္ကူးေပါက္ရာ ေျပာခ်လိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ ေဒၚေငြဇံမွာ ဆတ္ဆတ္ခါ သြားျပီး.....
"တယ္ေလ..ငါေျပာလိုက္ရ အဆီတစ္ထပ္၊ အသားတစ္ထပ္ ျဖစ္သြားေတာ့မယ္"
"တကယ္ဆိုလွ်င္ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးဆိုတာ မိန္းကေလးကိုယ္တိုင္က အလိုတူဖို႕လည္း လိုေသးသည္။ သူေျပာပုံ အရ ျမလြင္ကိုပါ စိတ္မခ်သည့္ သေဘာေဆာင္ေန၏။ ျမလြင္ကေတာ့ သူ႕အေမအေၾကာင္း သိသျဖင့္္ ဘာမွျပန္ေျပာမေတာ့။ ဘာမွအေရးမၾကီးသလို လ်စ္လ်ဴရႈထားလိုက္သည္။"
ဆက္ရန္
http://www.shwezinu.com
No comments:
Post a Comment