ခင္ခင္ထူး ၏ ကိုေသာ္တာ
(၁)
တစ္ရက္မွာ
မမဂ်ဴး(ေဒၚဂ်ဴလီထြန္း) ကၽြန္မတို႕အိမ္ေရွ႕ကို ကားတစ္စီးႏွင့္ေပါက္ခ်လာပါ၏။
ကားေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္းပငိ ကန္ေတာ္ႀကီးဘက္ သြားရေအာင္ဆိုေလသည္။
မမဂ်ဴးက သစ္ပင္ိစိုက္ဝါသနာႀကီးသည္။ လွႏိုးလွရာ၊ ေကာင္းႏိုင္းေကာင္းရာ သစ္ပင္ေတြ ဝယ္ယူကာ ေဝေဝဆာဆာ စိုက္ပ်ိဳးေလ့ရွိသူ ဆုိေတာ့ ကၽြန္မႏွင့္ ဝါသနာတူသည္။ ကၽြန္မတို႕အိမ္ ေျမတစ္လက္ဝါး ေလာက္ မွာ ရႏိုင္သမွ်အပင္ေတြ စိုက္ပ်ိဳးထားတာပင္ မနည္းေတာ့ပါ။
"ေဟ့ ကိုေသာ္တာဆီ သြားမလို႕လိုက္ဦးမလား.. ၾကာပင္ေတြ ပ်ိဳးခိုင္ထားတာ ရေလာက္ၿပီကြ ၾကာပင္ေတြ ထည္စရာ ေရပံုး ပါ တစ္ခါတည္း ယူလာခဲ့တယ္ကြာ မရေသးေတာ့လည္း ဖြားဖက္ေတာ္ပင္ရွာၾကတာေပါ့"
မမရဂ်ဴး သည္လို ကားႏွင့္ေရာက္လာၿပီး ကိုေသာ္တာဆီ သြားရေအာင္ဆိုေလတိုင္း ကၽြန္မကလည္း တစ္ခါမွ ျငင္းခဲ့သည္မရွိခဲ့။ ေကာက္ခနဲ ထလိုက္သြားတတ္ၿမဲ ျဖစ္ပါ၏။ ကိုေသာ္တာဆိုတာက မႏၱေလး ကန္ေတာ္ႀကီး ပ်ိဳးပင္ဆိုင္တန္းမ်ားစြာထဲက တစ္ဆိုင္မွာ ပ်ိဳးပင္ေရာင္းသူျဖစ္ပါသည္။ သူက ပ်ိဳးၿခံပိုင္ရွင္ ေတာ့မဟုတ္။ ေတာသားလူရိုးႀကီးျဖစ္၍ ပ်ိဳးၿခံေစာင့္ဆိုလည္း ဟုတ္၊ ပ်ိဳးၿခံအလုပ္သမားဆိုလည္း ဟုတ္သည္။ သေဘာသကာယေကာင္းသေလာက္ သူ႕ၿခံကအပင္ေတြ ေရႈာင္းရသည္ျဖစ္ေစ၊ မေရာင္းရ
သည္္ျဖစ္ေစ မလႈပ္တလႈပ္ ရွိတတ္သူ ျဖစ္ပါ၏။ ကၽြန္မတို႕အိမ္က သစ္ပင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမ်ာ ကိုေသာ္တာ့ ပ်ိဳးဆိုင္ မွ ဝယ္ယူစိုက္ပ်ိဳးသည့္ သစ္ပင္ေတြမ်ားပါသည္။
ကၽြန္မတို႕ ၿမိဳ႕သစ္ဝိုင္းကေလးဆီ ေျပာင္းေရႊ႕ၾကေတာ့မည္ဆိုေတာ့ အိမ္ကေနာက္မွ ေဆာက္ သစ္ပင္ကို အရင္ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့ၾကရသည္။ ေႏြမွာ အလြန္ပူျပင္းလွေသာ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာ အရိပ္ေဝေဝ အခက္ဖားဖား အုပ္အုပ္ ဆိုင္းဆိုင္းသစ္ပင္ကို အရင္ ရွာရပါ၏။ သည္ေတာ့ အိမ္ေဆာက္ေတာ့မည္ စိတ္ကူးသည္ႏွင့္ ကၽြန္မ မွာ ပ်ိဳးပင္ဆိုင္ေတြကို ေျပးကာ အရိပ္ရပင္ ရွာကာ၊ သူ႕ေနရာႏွင့္ သူ႔အပင္ ဥာဏ္မီသေလာက္ စိုက္ရ ေတာ့သည္။ သည္မွာ ကိုေသာ္တာႏွင့္ စတင္မိတ္ဖြဲ႕ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
"အရိပ္ရသစ္ပင္ေတြလိုခ်င္လို႕"
"သစ္ပင္ မွန္ရင္ အကုန္အရိပ္ရတာခ်ည္းပဲေပါ့ဗ်ာ ခင္ဗ်ားက ဘာပင္လိုခ်င္တယ္ေျပာမွ က်ဳပ္က ေဟာသာေတာ့ ရွိသဗ်ာ ျပႏိုင္မွာေပါ့"
လူက စေတြ႕တာ ႏွင့္ ေငါက္ေတာက္ေတာက္ လုပ္ေနေတာ့ ဘယ္လိုလူပါလိမ့္လို႕ ကၽြန္မ အကဲခတ္ ရသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စြပ္က်ယ္ကို ဗိုက္ေပၚတင္ထားၿပီး ပုဆိုးတိုတိုကို ခါးပံုစရွည္ရွည္ခ်ကာ ဖရိုဖရဲ ႏွင့္ျဖစ္၏။ မ်က္ႏွာက ညိဳညစ္ညစ္၊ လူက ပါးပါးလ်ားလ်ား ဆံပင္ေတြက သည္ေခာတ္လူငယ္ေတြ Gelႏွင့္ ေထာင္ထားတာ မ်ိဳးလို မဟုတ္ဘဲ ေကာင္းကင္ကို ေညႇာင့္ေထာင္ထားတာမ်ိဳး၊ ေပၚေနသည့္ ဗိုက္က ေၾကး ေတြကို လက္တစ္ဘက္ႏွင့္ ကုတ္ျခစ္ေနတာရွိေသး။
"ပိေတာက္ပင္တို႕ဘာတို႕ေပါ့ရွင့္... ပ်ိဳးပင္ေရာင္းေနၿပီး အရိပ္ရပင္ ဘာ...ဘာ... ဘာ... အႀကံေပးဦးမွေပါ့ ရွင့္ဟာက"
ကၽြန္မခပ္ဆတ္ဆတ္ကေလး ျပန္ေမးလိုက္တာ့ ကိုေသာ္တာပံုက "ေရာ္ခက္ေတာ့ခက္ေနပါၿပီ... ဘယ္လို မိန္းမ နဲ႕ လာေတြ႕ေနပါလိမ့္" ဆိုသည့္ ပံုစံမ်ိဳး၊ ဗိုက္ကို တြင္တြင္ကုတ္ေနတာကလြဲလို႕ စကားျပန္ မၾကားရ။ ကၽြန္မလည္း ၿခံထဲ တျခားလူတစ္ေယာက္ေယာက္ရွိလို႕ရွိျငား မ်က္လံုး ကစားၾကည့္ ေတာ့ လူရိပ္ လူေယာင္အစအန မျမင္ရ။ ကိုေသာတာထံမွလည္း ဘာစကားသံမွ မၾကားရဘဲ ေျပာစရာစကား ကုန္သြား သလို ငူငူႀကီး ေပရပ္ေနေလ၏။ ကၽြန္မ ပန္းလာဝယ္တာကိုပင္ ႐ႈပ္လုိက္တာလို႕ တြက္ပံုရပါ၏။ မ်က္ႏွာ က မႈန္သိုးသိုး။ ၿခံထဲမွာေတာ့ အပင္ေတြက အေတာ္စံုပါသည္။ ႏွင္းဆီေတြ၊ အင္ဒိုနီးရွား စံကားပင္ ေတြလို ပန္းပင္ေတြကေတာ့ အပြင့္စံု၊ အေရာင္စံု၊ ေဟာ့ ၿခံေထာင့္မ်ာ ပိေတာက္ပင္ႀကီး လူ႕တစ္ရပ္ ေလာက္ေတာင္ရွိသည္။
"ဟိုမွာ ပိေတာက္ပင္ေတြရွိသားပဲ"
"ရွိသားပဲ က်ဳပ္က မရွိဘူးမေျပာရေပါင္ ခင္ဗ်ားဘက္ ဘာမွ မေျပာလို႕ အသာၿငိမ္ေနရသာ"
"ေဟာ္ေတာ္ ကၽြန္မက ရွင့္ၿခံမွာ အပင္ေတြ လာၾကည့္မွေတာ့ ဝယ္မွာမို႕ေမးေနတာေလ.. ရွင္က အပင္ ေတြ လိုက္ျပလို႕ ရွင္းျပလို႕ ရွိရမွာေပါ့ ရွင္က အပင္သည္ပဲ"
"ေနဦး ေနဦး.. က်ဳပ္က အပင္သည္ မႈတ္ဖူးဗ်... အလုပ္သမားရယ္"
"ကိုင္း.... ဒါျဖင့္လည္း အပင္သည္ျဖစ္ျဖစ္၊ ပိုင္ရွင္ျဖစ္ျဖစ္ ေခၚေပးရွင္ ၿခံရွင္ရွိတယ္မႈတ္လား"
"ရွိသား ထင္ပါရဲ႕"
"ေခၚလိုက္ေလ"
"ၿဗဳန္းဆို ေခၚလို႕ျဖစ္တာ မႈတ္ဘူး ေတြ႕ခ်င္ရင္ ဖဲဝိုင္း လိုက္သြားမွ ျဖစ္တာ ကေန႕ ဘယ္အိမ္မွာ ရိုက္သယ္ ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး"
" ကၽြန္မက ဘာေၾကာင့္ သူ႕ဖဲဝိုင္းလိုက္သြားရမွာတံုးရွင့္.. သစ္ပင္ဝယ္မလို႕ လာတာကို"
"အစ္မ ပဲ ၿခံရွင္ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆို ဖဲရိုက္သာက ဝါသနာပါဗ်ာ ေၾကးႀကီးမရိုက္ပါဘူး မေန႕ကေတာ့ ရံႈး ဆိုလား ရႈံးမွာေပါ့ သူက.. "
"ကိုင္း... ကိုင္း... ကိုင္း... ဖဲစာရင္း ခ်ျပမေနပါနဲ႕ေတာ့ အဲဟိုက ပိေတာက္ပင္ ဘယ္ေလာက္လဲသာ ေျပာပါ ကိုယ္ေတာ္ ရယ္ ၾကာလြန္းလို႕"
"ဘယ္ပိေတာက္ပင္မ်ား ေျပာေနသာပါလိမ့္"
"ေဟာ္ေတာ့ ဟိုမွာေလ ပိေတာက္ပင္ႀကီး လူ႕တစ္ရပ္ေလာက္ အပင္ဟာေကာ"
"အဲသာက ဝယ္သာေတာ့္ ဟုတ္ပါရဲ႕ အစ္မႀကီးအိမ္မွာ စိုက္ေပးႏိုင္သူရွိလို႕လား လူလိုမွာေနာ"
"ျဖစ္ရေလ ရွင္အပိုင္းသာ ရွင္ေျပာပါ လူလိုတာ ကၽြန္မကိစၥပါ"
"ေစတနာ နဲ႕ေျပာသာဗ် တစ္ေလာက တလုပ္မ မက်င္မိွန္ဆိုသာ က်ဳပ္တို႕ၿခံရွင္နဲ႕ခင္လို႕ ပိေတာက္ပင္ လာ ဝယ္သာ အိမ္က်ေတာ့ မစိုက္တတ္ေတာ့ ေသေရာ. ပိုက္ဆံေတာ့ မနည္းေပးၿပီးသား ေသေတာ့ ေျခာက္ ကေရာ"
"သစ္ပင္ေသမွေတာ့ ေျခာက္ကေရာေပါ့.. ကိုင္းပါ ေဈးေျပာပါဦး"
ကိုေသာ္တာက ကၽြန္မလိုခ်င္သည့္ အပင္ကို အနားထိ လိုက္ၾကည့္သည္။ အပင္က သန္သန္စြမ္းစြမ္း၊ ပလတ္စတစ္ အိတ္ ထူထူႀကီးထဲက အျမစ္ေတြ ကြဲထြက္ေနၾကၿပီး အိမ္ေရာက္လွ်င္ က်င္းနက္နက္တူး၊ ေျမဆီ ထည့္ၿပီး ၿငိမ္ေေနေအာင္ စိုက္ရမည္။ ကၽြန္မ စိတ္ကူးႏွင့္ ကၽြန္မ သစ္ပင္စိုက္ၾကည့္ေနျခင္းျဖစ္ပါ၏ ကၽြန္မ စိတ္ထင္ လာမည့္ႏွစ္မွာပင္ အပြင့္ျပႏိုင္မည္ဟု ထင္သည္။ ပိေတာက္နံ႕သင္းသင္းကိုပင္ ကၽြန္မ စိတ္ထဲ ရသလိုလို။
"ပိေတာက္နံ႕ ကို ကၽြန္မႀကိဳက္တယ္ ေနာက္ႏွစ္ဆို ပြင္ေလာက္ေကာင္းပါရဲ႕"
"ပိေတာက္နံ႕ က အီေတာက္ေတာက္ပါဗ်ာ ေနာက္ႏွစ္ ပြင့္မပြင့္ေတာ့ က်ဳပ္လည္း ဘုရာရဟႏၱာမဟုတ္လို႕ မေျပာႏိုင္ဘူးဗ်. "
"ဘုရားရဟႏၱာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ရွင္ ရွင့္အေတြ႕အႀကံဳအရေတာ့ သိရမွာေပါ.. ရွင္ႏွယ္... "
ကၽြန္မ အိမ္သား ကလည္း အရိပ္ေကာင္းေကာင္းရမည့္ ပိေတာက္ပင္ ဘယ္ေလာက္ေပးရေပးရ ဝယ္ခဲ့ပါ ဟု မွာထားေတာ့ ကၽြန္မ ပိေတာက္ပင္ကို ေဈးတည့္လွ်င္ ဝယ္ဖို႕ စိတ္ကူးထားသည္။ ကၽြန္မက ပိေတာက္ပင္ ရွိရာ ပန္းၿခံဳေတြထဲ ဝင္လိုက္မွ ပိေတာက္ပင္ တစ္ထြာေလးေတြ မြစာတက္ေနေအာင္ ေတြ႕လိုက္ ရပါ၏။
"ေဟာ္ေတာ္.. သည္မွာလည္း အပင္ေပါက္ေတြ ပြလို႕ ၾကည့္ပါဦး ဒါေတြက်ေတာ့ မျပဘူး"
"ေဟာဗ်ာ ခင္ဗ်ားျပတာ က်ဳပ္က ၾကည့္တာေလဗ်ာ တျခားရွိေသးသလား ေမးလို႕လား ပိေတာက္ပင္ ေပါက္ အပင္ ၁၃၉ ပင္ရွိသာဟာကိုး ေနဦးဗ် မေန႕က ၁၇ ပင္ေရာင္းလိုက္ေတာ့ ၁၃၉ ထဲက ၁၇ ပင္ႏႈတ္ အစ္မႀကီး ႏႈတ္ၾကည့္ပါလား က်ဴပ္ စိတ္တြက္မရလို႕ပါ။ သူေဌးနဲ႕ ပိုက္ဆံရွင္းရမွာ "
"အမယ္ေလး ထားပါေတာ့ ရွင္သာ ေငြနဲ႕ စာရင္းကိုက္ေအာင္ တြက္ပါ"
"အပင္ နဲ႕ ေငြ တစ္ခါမွ မကိုက္ပါဘူးဗ်ာ က်ဳပ္က်ေတာ့ လူႏိုင္မ်ားေတာ့ အားနာသာနဲ႕ ေပးလိုက္ရသာ ခ်ည္း ပဲ"
"ေနစမ္းပါဦး ရွင့္အပင္က အျဖစ္ေကာ စြဲရဲ႕လား ေတာ္ၾကာ ဝယ္သြားၿပီး အိမ္က်မွ ေသကုန္ရင္ အခက္"
"အဲဒါေတာ့ စိုက္ၾကည့္ေပါဗ်.. သူ ရ်င္ခ်င္လည္း ရွင္မွာပဲ မရွင္ခ်ည္း မရွင္ဘူးေပါ့ဗ်ာ.. လူသခၤါရ၊ သစ္ပင္ သခၤါရ ျပဳျပင္ျဖစ္သာ မွတ္လို႕ ဘယ္ဆရေတာပါလိမ့္ ေဟာသာ. မေသခင္ လႈပ္ေနၾကသာတဲ့"
"ဟုတ္ပါ့ရွင္ တရားသေဘာပါလိုက္တာ ေနပါဦး ရွင္က ဘုန္းႀကီးလူထြက္လား"
"ရြာမွာ ကိုရင္ ဝတ္ သာ ရွိသာပါဗ်ာ ဝတ္လို႕မွ သံုးရက္မျပည့္ေသးဘူး ဝရန္တာက ၿပဳတ္က်လို႕ ေျခက်ိဳး လို႕ ေတာင္သာၿမိဳ႕ ေဆးရံုေျပးတက္လိုက္ရေသးသာ ဘာရွိဦးမွာတံုး က်ဳပ္ဆယ္ႏွစ္သား"
ကိုယ္ေတာ္ က ေျခက်ိဳးဇာတ္လမ္းတြဲခင္းေနလို႕ စကားျဖတ္ရပါ၏။
"ကဲပါ ပိေတာက္ပင္ႀကီးပဲယူလိုက္ပါ့မယ္ ေဈးေျပာပါဦး"
"မေျပာတတ္ဘူးဗ်"
"မေျပာတတ္ေတာ့ ကၽြန္မ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ရမ်ာတံုး"
"သည္လိုဗ်.. ခါတိုင္းေတာ့ ၿခံကေကာင္မေလး ေတြက ေစ်းေျပာေရာင္းလိုက္သာကိုးဗ်.. ခုဟာက က်ဳပ္က မေျပာ တတ္ဘူး ေကာင္မေလးေတြက ၆၂ လမ္းဘက္သြားၾကသယ္ ေဘာ္လီဝယ္သြားၾကဆို မွတ္သာပဲ"
"မေျပာတတ္လည္း ျပန္ရံုရွိေတာ့တာေပါ့ေလ ေဘာလီမေတြက ဘယ္ေတာ့ျပန္လာၾကမွာတံုး"
"မလာေတာ့ဘူးေလ.. ေဘာ္လီဝယ္ၿပီး ျပန္ၾကမွာတဲ့ ကဲ.. ကဲ သံုးေထာင္ေပးခဲ့ဗ်ာ"
သံုးေထာင္..။ လူ႕တစ္ရပ္ေလာက္နီးနီးရွိသည့္ ပိေတာက္တစ္ပင္ သံုးေထာင္ဆိုတာကေတာ့ မဆစ္သာ ေအာင္ တန္လြန္းလွပါ၏။ ပိေတာက္ပင္ေစ်းျပတ္ေတာ့ ေနာက္ထပ္သစ္ပင္ေလးေတြ ၾကည့္ခ်င္ေသးလို႕ ၿခံထဲကို ကၽြန္မတို႕ ပတ္ၾကည့္သည္။ ကိုေသာ္တာကလည္း လိုက္ျပသည္။ ယုဇနပင္ကေလးေတြကလည္း အရြက္စိမ္းစိမ္းမ်ာ အပြင့္ျဖဴကေလးေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္လို႕။ စံပယ္ပင္၊ ဇြန္ပန္း၊ ႏွင္းဆီပင္ေတြကလည္း ေဆးေကၽြး ထားလို႕လားမသိ၊ အပြင့္ေတြခဲလို႕။ သည္ဘက္မွာက စာပင္ေတြ ကင္ပြန္းခ်ဥ္ပင္၊ ဆူးပုပ္ႀကီး ပင္။ ျပည္ပန္းညိဳပင္၊ ဒန္႕သလြန္ စံုလို႕။ ကၽြန္မတို႕ ၿမိဳ႕သစ္အိမ္မွာ တကယ္ေနျဖစ္ၿပီ ဆိုလွ်င္ လာဝယ္ၿပီး စိုက္ရ ဦးမည္။ အခုေတာ့ ပိေတာက္ပင္ပဲ အရင္ဝယ္ရပါမည္။ ကၽြန္မက တစ္ၿခံလံုးပတ္ၿပီး သစ္ပင္စံုေအာင္ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ပိေတာက္ပင္ရွိရာ ျပန္လာခဲ့သည္။
"ပိေတာက္ပင္ က ရွင္ေျပာတာ ဘယ္ေလာက္ပါလိမ့္"
"ေစာေစာက က်ဳပ္ ဘယ္ေလာက္ေျပာမိပါလိမ့္"
ကၽြန္မ စခ်င္လို႕ တစ္ေထာင္ေလွ်ာ့ေျပာလိုက္သည္။
"ႏွစ္ေထာင္ဆို ရွင္ေျပာတာေလ"
"ႏွစ္ေထာင္ မကေလာက္ဘူးထင္သေနာ က်ဳပ္ကလည္း ေခါင္းမေကာင္းဘူးရယ္ ငယ္ငယ္က ေခါင္းေပၚ သီးသီးျပဳတ္က်သာ မိုးႀကိဳးပစ္လိုက္သလား မွတ္ရသာ အဲသည္ကတည္းက ေနာက္ေတာက္ေတာက္ရယ္"
ကိုေသာ္တာ က ေခါင္းကုတ္ရင္းေျပာေနလို႕ ကၽြန္မက ရယ္မိပါ၏။ ေနာက္ထပ္ဘာမွ ေျပာမေနေတာ့ဘဲ ေငြ သံုးေထာင္ ေပးလိုက္ေတာ့ အဲသလို ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္တဲ့။ ကိုေသာ္တာက ပိေတာက္ပင္ႀကီး ထမ္းၿပီး ကားေပၚ အေရာက္ လိုက္ပို႔ပါ၏။
"ေနာက္လည္း လာဝယ္ေပါ့ဗ်ာ ေနာ အစ္မလာရင္ ေသာ္သာေရလို႕သာ လွမ္းေခၚလိုက္ေနာ"
"ရွင့္နာမည္က ကိုေသာ္တာလား နာမည္တယ္ေကာင္းပါလားရွင္ ေနပါဦး ေစာေစာက ေတာင္သာ လို႕ေျပာလိုက္ သလားလို႕ ေတာင္သာသားလား"
"ေတာင္သာ ေတာင္ဘက္ ေလးမိုင္ေလာက္ကပါဗ်ာ.. ၿခံရွင္က ေတာင္သာသား က်ဳပ္ဦးေလးနဲ႕ခင္လို႕ သည္ ေခၚထား တာ မေပ်ာ္ေပါင္ဗ်ာ"
"မႏၱေလးေနရတာ မေပ်ာ္ဘူးလားကိုေသာ္တာရယ္ ရွင္ဟာက မဟုတ္ေသးပါဘူး မႏၱေလးက မင္းေနျပည္ေတာ္ ရွင့္"
"မင္းေနျပည္ေတာ္ ေပသိ က်ဳပ္တို႔လို ေတာသားနဲ႕ မဆီေလးရယ္တဲ့ အိုမဆိုင္ပါဗ်ာ... က်ဳပ္က ကိုယ္ေတာ ကိုယ္ ေပ်ာ္သာဗ် သည္မွာ ထေရ(ထန္းေရ) ေကာင္းေကာင္းမရဘူး"
ကိုေသာ္တာ ႏွင့္ကၽြန္မ စတင္မိတ္ေဆြဖြဲ႕ခဲ့ ကိုယ္က အဲသလို။
မမဂ်ဴးက သစ္ပင္ိစိုက္ဝါသနာႀကီးသည္။ လွႏိုးလွရာ၊ ေကာင္းႏိုင္းေကာင္းရာ သစ္ပင္ေတြ ဝယ္ယူကာ ေဝေဝဆာဆာ စိုက္ပ်ိဳးေလ့ရွိသူ ဆုိေတာ့ ကၽြန္မႏွင့္ ဝါသနာတူသည္။ ကၽြန္မတို႕အိမ္ ေျမတစ္လက္ဝါး ေလာက္ မွာ ရႏိုင္သမွ်အပင္ေတြ စိုက္ပ်ိဳးထားတာပင္ မနည္းေတာ့ပါ။
"ေဟ့ ကိုေသာ္တာဆီ သြားမလို႕လိုက္ဦးမလား.. ၾကာပင္ေတြ ပ်ိဳးခိုင္ထားတာ ရေလာက္ၿပီကြ ၾကာပင္ေတြ ထည္စရာ ေရပံုး ပါ တစ္ခါတည္း ယူလာခဲ့တယ္ကြာ မရေသးေတာ့လည္း ဖြားဖက္ေတာ္ပင္ရွာၾကတာေပါ့"
မမရဂ်ဴး သည္လို ကားႏွင့္ေရာက္လာၿပီး ကိုေသာ္တာဆီ သြားရေအာင္ဆိုေလတိုင္း ကၽြန္မကလည္း တစ္ခါမွ ျငင္းခဲ့သည္မရွိခဲ့။ ေကာက္ခနဲ ထလိုက္သြားတတ္ၿမဲ ျဖစ္ပါ၏။ ကိုေသာ္တာဆိုတာက မႏၱေလး ကန္ေတာ္ႀကီး ပ်ိဳးပင္ဆိုင္တန္းမ်ားစြာထဲက တစ္ဆိုင္မွာ ပ်ိဳးပင္ေရာင္းသူျဖစ္ပါသည္။ သူက ပ်ိဳးၿခံပိုင္ရွင္ ေတာ့မဟုတ္။ ေတာသားလူရိုးႀကီးျဖစ္၍ ပ်ိဳးၿခံေစာင့္ဆိုလည္း ဟုတ္၊ ပ်ိဳးၿခံအလုပ္သမားဆိုလည္း ဟုတ္သည္။ သေဘာသကာယေကာင္းသေလာက္ သူ႕ၿခံကအပင္ေတြ ေရႈာင္းရသည္ျဖစ္ေစ၊ မေရာင္းရ
သည္္ျဖစ္ေစ မလႈပ္တလႈပ္ ရွိတတ္သူ ျဖစ္ပါ၏။ ကၽြန္မတို႕အိမ္က သစ္ပင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမ်ာ ကိုေသာ္တာ့ ပ်ိဳးဆိုင္ မွ ဝယ္ယူစိုက္ပ်ိဳးသည့္ သစ္ပင္ေတြမ်ားပါသည္။
ကၽြန္မတို႕ ၿမိဳ႕သစ္ဝိုင္းကေလးဆီ ေျပာင္းေရႊ႕ၾကေတာ့မည္ဆိုေတာ့ အိမ္ကေနာက္မွ ေဆာက္ သစ္ပင္ကို အရင္ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့ၾကရသည္။ ေႏြမွာ အလြန္ပူျပင္းလွေသာ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာ အရိပ္ေဝေဝ အခက္ဖားဖား အုပ္အုပ္ ဆိုင္းဆိုင္းသစ္ပင္ကို အရင္ ရွာရပါ၏။ သည္ေတာ့ အိမ္ေဆာက္ေတာ့မည္ စိတ္ကူးသည္ႏွင့္ ကၽြန္မ မွာ ပ်ိဳးပင္ဆိုင္ေတြကို ေျပးကာ အရိပ္ရပင္ ရွာကာ၊ သူ႕ေနရာႏွင့္ သူ႔အပင္ ဥာဏ္မီသေလာက္ စိုက္ရ ေတာ့သည္။ သည္မွာ ကိုေသာ္တာႏွင့္ စတင္မိတ္ဖြဲ႕ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
"အရိပ္ရသစ္ပင္ေတြလိုခ်င္လို႕"
"သစ္ပင္ မွန္ရင္ အကုန္အရိပ္ရတာခ်ည္းပဲေပါ့ဗ်ာ ခင္ဗ်ားက ဘာပင္လိုခ်င္တယ္ေျပာမွ က်ဳပ္က ေဟာသာေတာ့ ရွိသဗ်ာ ျပႏိုင္မွာေပါ့"
လူက စေတြ႕တာ ႏွင့္ ေငါက္ေတာက္ေတာက္ လုပ္ေနေတာ့ ဘယ္လိုလူပါလိမ့္လို႕ ကၽြန္မ အကဲခတ္ ရသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စြပ္က်ယ္ကို ဗိုက္ေပၚတင္ထားၿပီး ပုဆိုးတိုတိုကို ခါးပံုစရွည္ရွည္ခ်ကာ ဖရိုဖရဲ ႏွင့္ျဖစ္၏။ မ်က္ႏွာက ညိဳညစ္ညစ္၊ လူက ပါးပါးလ်ားလ်ား ဆံပင္ေတြက သည္ေခာတ္လူငယ္ေတြ Gelႏွင့္ ေထာင္ထားတာ မ်ိဳးလို မဟုတ္ဘဲ ေကာင္းကင္ကို ေညႇာင့္ေထာင္ထားတာမ်ိဳး၊ ေပၚေနသည့္ ဗိုက္က ေၾကး ေတြကို လက္တစ္ဘက္ႏွင့္ ကုတ္ျခစ္ေနတာရွိေသး။
"ပိေတာက္ပင္တို႕ဘာတို႕ေပါ့ရွင့္... ပ်ိဳးပင္ေရာင္းေနၿပီး အရိပ္ရပင္ ဘာ...ဘာ... ဘာ... အႀကံေပးဦးမွေပါ့ ရွင့္ဟာက"
ကၽြန္မခပ္ဆတ္ဆတ္ကေလး ျပန္ေမးလိုက္တာ့ ကိုေသာ္တာပံုက "ေရာ္ခက္ေတာ့ခက္ေနပါၿပီ... ဘယ္လို မိန္းမ နဲ႕ လာေတြ႕ေနပါလိမ့္" ဆိုသည့္ ပံုစံမ်ိဳး၊ ဗိုက္ကို တြင္တြင္ကုတ္ေနတာကလြဲလို႕ စကားျပန္ မၾကားရ။ ကၽြန္မလည္း ၿခံထဲ တျခားလူတစ္ေယာက္ေယာက္ရွိလို႕ရွိျငား မ်က္လံုး ကစားၾကည့္ ေတာ့ လူရိပ္ လူေယာင္အစအန မျမင္ရ။ ကိုေသာတာထံမွလည္း ဘာစကားသံမွ မၾကားရဘဲ ေျပာစရာစကား ကုန္သြား သလို ငူငူႀကီး ေပရပ္ေနေလ၏။ ကၽြန္မ ပန္းလာဝယ္တာကိုပင္ ႐ႈပ္လုိက္တာလို႕ တြက္ပံုရပါ၏။ မ်က္ႏွာ က မႈန္သိုးသိုး။ ၿခံထဲမွာေတာ့ အပင္ေတြက အေတာ္စံုပါသည္။ ႏွင္းဆီေတြ၊ အင္ဒိုနီးရွား စံကားပင္ ေတြလို ပန္းပင္ေတြကေတာ့ အပြင့္စံု၊ အေရာင္စံု၊ ေဟာ့ ၿခံေထာင့္မ်ာ ပိေတာက္ပင္ႀကီး လူ႕တစ္ရပ္ ေလာက္ေတာင္ရွိသည္။
"ဟိုမွာ ပိေတာက္ပင္ေတြရွိသားပဲ"
"ရွိသားပဲ က်ဳပ္က မရွိဘူးမေျပာရေပါင္ ခင္ဗ်ားဘက္ ဘာမွ မေျပာလို႕ အသာၿငိမ္ေနရသာ"
"ေဟာ္ေတာ္ ကၽြန္မက ရွင့္ၿခံမွာ အပင္ေတြ လာၾကည့္မွေတာ့ ဝယ္မွာမို႕ေမးေနတာေလ.. ရွင္က အပင္ ေတြ လိုက္ျပလို႕ ရွင္းျပလို႕ ရွိရမွာေပါ့ ရွင္က အပင္သည္ပဲ"
"ေနဦး ေနဦး.. က်ဳပ္က အပင္သည္ မႈတ္ဖူးဗ်... အလုပ္သမားရယ္"
"ကိုင္း.... ဒါျဖင့္လည္း အပင္သည္ျဖစ္ျဖစ္၊ ပိုင္ရွင္ျဖစ္ျဖစ္ ေခၚေပးရွင္ ၿခံရွင္ရွိတယ္မႈတ္လား"
"ရွိသား ထင္ပါရဲ႕"
"ေခၚလိုက္ေလ"
"ၿဗဳန္းဆို ေခၚလို႕ျဖစ္တာ မႈတ္ဘူး ေတြ႕ခ်င္ရင္ ဖဲဝိုင္း လိုက္သြားမွ ျဖစ္တာ ကေန႕ ဘယ္အိမ္မွာ ရိုက္သယ္ ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး"
" ကၽြန္မက ဘာေၾကာင့္ သူ႕ဖဲဝိုင္းလိုက္သြားရမွာတံုးရွင့္.. သစ္ပင္ဝယ္မလို႕ လာတာကို"
"အစ္မ ပဲ ၿခံရွင္ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆို ဖဲရိုက္သာက ဝါသနာပါဗ်ာ ေၾကးႀကီးမရိုက္ပါဘူး မေန႕ကေတာ့ ရံႈး ဆိုလား ရႈံးမွာေပါ့ သူက.. "
"ကိုင္း... ကိုင္း... ကိုင္း... ဖဲစာရင္း ခ်ျပမေနပါနဲ႕ေတာ့ အဲဟိုက ပိေတာက္ပင္ ဘယ္ေလာက္လဲသာ ေျပာပါ ကိုယ္ေတာ္ ရယ္ ၾကာလြန္းလို႕"
"ဘယ္ပိေတာက္ပင္မ်ား ေျပာေနသာပါလိမ့္"
"ေဟာ္ေတာ့ ဟိုမွာေလ ပိေတာက္ပင္ႀကီး လူ႕တစ္ရပ္ေလာက္ အပင္ဟာေကာ"
"အဲသာက ဝယ္သာေတာ့္ ဟုတ္ပါရဲ႕ အစ္မႀကီးအိမ္မွာ စိုက္ေပးႏိုင္သူရွိလို႕လား လူလိုမွာေနာ"
"ျဖစ္ရေလ ရွင္အပိုင္းသာ ရွင္ေျပာပါ လူလိုတာ ကၽြန္မကိစၥပါ"
"ေစတနာ နဲ႕ေျပာသာဗ် တစ္ေလာက တလုပ္မ မက်င္မိွန္ဆိုသာ က်ဳပ္တို႕ၿခံရွင္နဲ႕ခင္လို႕ ပိေတာက္ပင္ လာ ဝယ္သာ အိမ္က်ေတာ့ မစိုက္တတ္ေတာ့ ေသေရာ. ပိုက္ဆံေတာ့ မနည္းေပးၿပီးသား ေသေတာ့ ေျခာက္ ကေရာ"
"သစ္ပင္ေသမွေတာ့ ေျခာက္ကေရာေပါ့.. ကိုင္းပါ ေဈးေျပာပါဦး"
ကိုေသာ္တာက ကၽြန္မလိုခ်င္သည့္ အပင္ကို အနားထိ လိုက္ၾကည့္သည္။ အပင္က သန္သန္စြမ္းစြမ္း၊ ပလတ္စတစ္ အိတ္ ထူထူႀကီးထဲက အျမစ္ေတြ ကြဲထြက္ေနၾကၿပီး အိမ္ေရာက္လွ်င္ က်င္းနက္နက္တူး၊ ေျမဆီ ထည့္ၿပီး ၿငိမ္ေေနေအာင္ စိုက္ရမည္။ ကၽြန္မ စိတ္ကူးႏွင့္ ကၽြန္မ သစ္ပင္စိုက္ၾကည့္ေနျခင္းျဖစ္ပါ၏ ကၽြန္မ စိတ္ထင္ လာမည့္ႏွစ္မွာပင္ အပြင့္ျပႏိုင္မည္ဟု ထင္သည္။ ပိေတာက္နံ႕သင္းသင္းကိုပင္ ကၽြန္မ စိတ္ထဲ ရသလိုလို။
"ပိေတာက္နံ႕ ကို ကၽြန္မႀကိဳက္တယ္ ေနာက္ႏွစ္ဆို ပြင္ေလာက္ေကာင္းပါရဲ႕"
"ပိေတာက္နံ႕ က အီေတာက္ေတာက္ပါဗ်ာ ေနာက္ႏွစ္ ပြင့္မပြင့္ေတာ့ က်ဳပ္လည္း ဘုရာရဟႏၱာမဟုတ္လို႕ မေျပာႏိုင္ဘူးဗ်. "
"ဘုရားရဟႏၱာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ရွင္ ရွင့္အေတြ႕အႀကံဳအရေတာ့ သိရမွာေပါ.. ရွင္ႏွယ္... "
ကၽြန္မ အိမ္သား ကလည္း အရိပ္ေကာင္းေကာင္းရမည့္ ပိေတာက္ပင္ ဘယ္ေလာက္ေပးရေပးရ ဝယ္ခဲ့ပါ ဟု မွာထားေတာ့ ကၽြန္မ ပိေတာက္ပင္ကို ေဈးတည့္လွ်င္ ဝယ္ဖို႕ စိတ္ကူးထားသည္။ ကၽြန္မက ပိေတာက္ပင္ ရွိရာ ပန္းၿခံဳေတြထဲ ဝင္လိုက္မွ ပိေတာက္ပင္ တစ္ထြာေလးေတြ မြစာတက္ေနေအာင္ ေတြ႕လိုက္ ရပါ၏။
"ေဟာ္ေတာ္.. သည္မွာလည္း အပင္ေပါက္ေတြ ပြလို႕ ၾကည့္ပါဦး ဒါေတြက်ေတာ့ မျပဘူး"
"ေဟာဗ်ာ ခင္ဗ်ားျပတာ က်ဳပ္က ၾကည့္တာေလဗ်ာ တျခားရွိေသးသလား ေမးလို႕လား ပိေတာက္ပင္ ေပါက္ အပင္ ၁၃၉ ပင္ရွိသာဟာကိုး ေနဦးဗ် မေန႕က ၁၇ ပင္ေရာင္းလိုက္ေတာ့ ၁၃၉ ထဲက ၁၇ ပင္ႏႈတ္ အစ္မႀကီး ႏႈတ္ၾကည့္ပါလား က်ဴပ္ စိတ္တြက္မရလို႕ပါ။ သူေဌးနဲ႕ ပိုက္ဆံရွင္းရမွာ "
"အမယ္ေလး ထားပါေတာ့ ရွင္သာ ေငြနဲ႕ စာရင္းကိုက္ေအာင္ တြက္ပါ"
"အပင္ နဲ႕ ေငြ တစ္ခါမွ မကိုက္ပါဘူးဗ်ာ က်ဳပ္က်ေတာ့ လူႏိုင္မ်ားေတာ့ အားနာသာနဲ႕ ေပးလိုက္ရသာ ခ်ည္း ပဲ"
"ေနစမ္းပါဦး ရွင့္အပင္က အျဖစ္ေကာ စြဲရဲ႕လား ေတာ္ၾကာ ဝယ္သြားၿပီး အိမ္က်မွ ေသကုန္ရင္ အခက္"
"အဲဒါေတာ့ စိုက္ၾကည့္ေပါဗ်.. သူ ရ်င္ခ်င္လည္း ရွင္မွာပဲ မရွင္ခ်ည္း မရွင္ဘူးေပါ့ဗ်ာ.. လူသခၤါရ၊ သစ္ပင္ သခၤါရ ျပဳျပင္ျဖစ္သာ မွတ္လို႕ ဘယ္ဆရေတာပါလိမ့္ ေဟာသာ. မေသခင္ လႈပ္ေနၾကသာတဲ့"
"ဟုတ္ပါ့ရွင္ တရားသေဘာပါလိုက္တာ ေနပါဦး ရွင္က ဘုန္းႀကီးလူထြက္လား"
"ရြာမွာ ကိုရင္ ဝတ္ သာ ရွိသာပါဗ်ာ ဝတ္လို႕မွ သံုးရက္မျပည့္ေသးဘူး ဝရန္တာက ၿပဳတ္က်လို႕ ေျခက်ိဳး လို႕ ေတာင္သာၿမိဳ႕ ေဆးရံုေျပးတက္လိုက္ရေသးသာ ဘာရွိဦးမွာတံုး က်ဳပ္ဆယ္ႏွစ္သား"
ကိုယ္ေတာ္ က ေျခက်ိဳးဇာတ္လမ္းတြဲခင္းေနလို႕ စကားျဖတ္ရပါ၏။
"ကဲပါ ပိေတာက္ပင္ႀကီးပဲယူလိုက္ပါ့မယ္ ေဈးေျပာပါဦး"
"မေျပာတတ္ဘူးဗ်"
"မေျပာတတ္ေတာ့ ကၽြန္မ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ရမ်ာတံုး"
"သည္လိုဗ်.. ခါတိုင္းေတာ့ ၿခံကေကာင္မေလး ေတြက ေစ်းေျပာေရာင္းလိုက္သာကိုးဗ်.. ခုဟာက က်ဳပ္က မေျပာ တတ္ဘူး ေကာင္မေလးေတြက ၆၂ လမ္းဘက္သြားၾကသယ္ ေဘာ္လီဝယ္သြားၾကဆို မွတ္သာပဲ"
"မေျပာတတ္လည္း ျပန္ရံုရွိေတာ့တာေပါ့ေလ ေဘာလီမေတြက ဘယ္ေတာ့ျပန္လာၾကမွာတံုး"
"မလာေတာ့ဘူးေလ.. ေဘာ္လီဝယ္ၿပီး ျပန္ၾကမွာတဲ့ ကဲ.. ကဲ သံုးေထာင္ေပးခဲ့ဗ်ာ"
သံုးေထာင္..။ လူ႕တစ္ရပ္ေလာက္နီးနီးရွိသည့္ ပိေတာက္တစ္ပင္ သံုးေထာင္ဆိုတာကေတာ့ မဆစ္သာ ေအာင္ တန္လြန္းလွပါ၏။ ပိေတာက္ပင္ေစ်းျပတ္ေတာ့ ေနာက္ထပ္သစ္ပင္ေလးေတြ ၾကည့္ခ်င္ေသးလို႕ ၿခံထဲကို ကၽြန္မတို႕ ပတ္ၾကည့္သည္။ ကိုေသာ္တာကလည္း လိုက္ျပသည္။ ယုဇနပင္ကေလးေတြကလည္း အရြက္စိမ္းစိမ္းမ်ာ အပြင့္ျဖဴကေလးေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္လို႕။ စံပယ္ပင္၊ ဇြန္ပန္း၊ ႏွင္းဆီပင္ေတြကလည္း ေဆးေကၽြး ထားလို႕လားမသိ၊ အပြင့္ေတြခဲလို႕။ သည္ဘက္မွာက စာပင္ေတြ ကင္ပြန္းခ်ဥ္ပင္၊ ဆူးပုပ္ႀကီး ပင္။ ျပည္ပန္းညိဳပင္၊ ဒန္႕သလြန္ စံုလို႕။ ကၽြန္မတို႕ ၿမိဳ႕သစ္အိမ္မွာ တကယ္ေနျဖစ္ၿပီ ဆိုလွ်င္ လာဝယ္ၿပီး စိုက္ရ ဦးမည္။ အခုေတာ့ ပိေတာက္ပင္ပဲ အရင္ဝယ္ရပါမည္။ ကၽြန္မက တစ္ၿခံလံုးပတ္ၿပီး သစ္ပင္စံုေအာင္ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ပိေတာက္ပင္ရွိရာ ျပန္လာခဲ့သည္။
"ပိေတာက္ပင္ က ရွင္ေျပာတာ ဘယ္ေလာက္ပါလိမ့္"
"ေစာေစာက က်ဳပ္ ဘယ္ေလာက္ေျပာမိပါလိမ့္"
ကၽြန္မ စခ်င္လို႕ တစ္ေထာင္ေလွ်ာ့ေျပာလိုက္သည္။
"ႏွစ္ေထာင္ဆို ရွင္ေျပာတာေလ"
"ႏွစ္ေထာင္ မကေလာက္ဘူးထင္သေနာ က်ဳပ္ကလည္း ေခါင္းမေကာင္းဘူးရယ္ ငယ္ငယ္က ေခါင္းေပၚ သီးသီးျပဳတ္က်သာ မိုးႀကိဳးပစ္လိုက္သလား မွတ္ရသာ အဲသည္ကတည္းက ေနာက္ေတာက္ေတာက္ရယ္"
ကိုေသာ္တာ က ေခါင္းကုတ္ရင္းေျပာေနလို႕ ကၽြန္မက ရယ္မိပါ၏။ ေနာက္ထပ္ဘာမွ ေျပာမေနေတာ့ဘဲ ေငြ သံုးေထာင္ ေပးလိုက္ေတာ့ အဲသလို ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္တဲ့။ ကိုေသာ္တာက ပိေတာက္ပင္ႀကီး ထမ္းၿပီး ကားေပၚ အေရာက္ လိုက္ပို႔ပါ၏။
"ေနာက္လည္း လာဝယ္ေပါ့ဗ်ာ ေနာ အစ္မလာရင္ ေသာ္သာေရလို႕သာ လွမ္းေခၚလိုက္ေနာ"
"ရွင့္နာမည္က ကိုေသာ္တာလား နာမည္တယ္ေကာင္းပါလားရွင္ ေနပါဦး ေစာေစာက ေတာင္သာ လို႕ေျပာလိုက္ သလားလို႕ ေတာင္သာသားလား"
"ေတာင္သာ ေတာင္ဘက္ ေလးမိုင္ေလာက္ကပါဗ်ာ.. ၿခံရွင္က ေတာင္သာသား က်ဳပ္ဦးေလးနဲ႕ခင္လို႕ သည္ ေခၚထား တာ မေပ်ာ္ေပါင္ဗ်ာ"
"မႏၱေလးေနရတာ မေပ်ာ္ဘူးလားကိုေသာ္တာရယ္ ရွင္ဟာက မဟုတ္ေသးပါဘူး မႏၱေလးက မင္းေနျပည္ေတာ္ ရွင့္"
"မင္းေနျပည္ေတာ္ ေပသိ က်ဳပ္တို႔လို ေတာသားနဲ႕ မဆီေလးရယ္တဲ့ အိုမဆိုင္ပါဗ်ာ... က်ဳပ္က ကိုယ္ေတာ ကိုယ္ ေပ်ာ္သာဗ် သည္မွာ ထေရ(ထန္းေရ) ေကာင္းေကာင္းမရဘူး"
ကိုေသာ္တာ ႏွင့္ကၽြန္မ စတင္မိတ္ေဆြဖြဲ႕ခဲ့ ကိုယ္က အဲသလို။
(၂)
ကိုေသာ္တာ ပံုက ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္၊ ပါးရိုးေငါေငါ၊ ခါးကိုင္းကိုင္းဆိုေတာ့ လမ္းသြားလွ်င္ လိမ္ဖည္ဖည္။ ဘယ္အခ်ိန္သြားသြား စြပ္က်ယ္ခ်ိဳင္းျပတ္အကႌ်ႏွင့္ ပုဆိုးတိုတိုပါေအာင္ ဝတ္ရင္း ေခၽြးသီးေခၽြးလံုးေတြက အၿမဲေပါက္ေပါက္က်ေနတတ္ပါ၏။ ေနာင္အခါ ကၽြန္မတို႕ေရာက္သြားတိုင္းလည္း အလုပ္တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု လုပ္ေနတတ္သည္။ ေျမၾသဇာေတြ ပ်ိဳးအိတ္ထဲ ထည့္ေနတာမ်ိဳး၊ သစ္ပင္ေတြ ေဆးဖ်န္းေနတာမ်ိဳး၊ အပင္ေတြ ဟိုေရႊ႕ ဒီေရႊ႕လုပ္ေနတာမ်ိဳးေပါ။ ပ်ိဳးပင္ဝယ္သူလာလွ်င္ လုပ္လက္စအလုပ္ခဏခ်၊ ပုဆိုးခါးပံုစ ျဖည္ၿပီး မ်က္ႏွာကို အရင္သုတ္၊ ၿပီးေတာ့ ခါးယားရွည္းႀကီး ႏြဲ႕ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ခါးေထာက္ထားရင္း ငူငူႀကီးရပ္ေနေတာ့သည္။
"ကိုေသာ္တာ သည္အပင္က ဘာပင္တံုး"
"မေျပာတတ္ေပါင္ဗ်ာ.. ဘာပင္ဆိုလားေျပာေတာ့ေျပာသယ္"
"ေနစမ္းပါဦး ကိုေသာ္တာရဲ႕ရွင္တို႕က်ေတာ့ အပင္ေတြ ျဖစ္လိုက္တာ သစ္ပင္ေတြကို ဘာေဆးဖ်န္း ရတာတံုး"
"အပင္ ကို လိုက္လို႕ေပါ့ဗ်ာ"
"ဘယ္လို အပင္ကို လိုက္လို႕တံုး ခင္ဗ်ားဟာ ဘယ္အပင္ျဖင့္ ဘယ္ဆး၊ ဘယ္ေဆး ဖ်န္းရတယ္ ဘယ္လို စပ္ရတယ္.. အဲသလို မေျပာတတ္ဘူးလား"
"ေဆးက အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ... အဂၤလိပ္နာမည္ေတြဆိုေတာ့ က်ဳပ္လည္း မေခၚတတ္ဘူးရယ္"
"ရွင္ျဖင့္ သိတယ္ မရွိဘူး အပင္နဲ႕ ေဆးအခ်ိဳးအစားက ဘယ္လိုစပ္ရတာတံုး"
"ေကာင္မေလးေတြ စပ္ေပးသာ က်ဳပ္က ဖ်န္းရံုဖ်န္းရသာေလ ေကာင္မေလးေတြမွ သိမွာပဲ”
ကၽြန္မတုိ႔ ၿမိဳ႕သစ္ပတ္၀င္က်င္မွာ စြယ္ေတာ္ပင္ေတြ ရွိတတ္ၾကေသာ္လည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ ပန္းဆိီေရာင္၊ ပန္းခရမ္းေရာင္ေတြသာ မ်ားပါသည္။ ကၽြန္မက စြယ္ေတာ္ျဖဴ တစ္ပင္၊ ႏွစ္ပင္လုိ႔ခ်င္သည္။ ကၽြန္မ၀ယ္ေနက် ကုိေသာ္တာ့ပ်ဳိးဆုိင္က အျဖဴမ်ဳိးရွိတယ္ဟုဆုိေလ၏ ေတြ႕လည္းေတြ႕ပါ၏ အပင္က ေတာင္ဆုပ္ ေလာက္။ အျဖဴပင္ ေသခ်ာတယ္ဆုိေတာ့ ဟုတ္ေကာင္းပါရဲ႕တဲ့။
’’ကုိေသာ္တာ ရယ္ ပန္းေရာငး္ၿပီး ဟုတ္ေကာင္းပါရဲ႕ ဆုိေတာ့ ဘယ္သူက ၀ယ္မွာတုံး’’
’က်ဳပ္က မသိဘူးအမရဲ႕.. အပင္ကပြင့္ မွ သာလွ်င္ ဒါေတာ့ျဖဴသဟဲ့၊ ဒါကေတာ့ ညဳိသဟဲ့သိမွာေပါ့ဗ်’’
”ေဟာ္ေတာ္.. ဒါဆုိအခုေရြးထားတဲ့ စြယ္ေတာ္က အျဖဴမဟုတ္ဘူးေပါ့ ’’
’’အဲဒီလုိလည္း အာမဘေႏ ၱမခံဘူူး..ပြင့္မွယူပါလားဗ်ာ.. ေသခ်ာေအာင္’’
’’အဲဒါေတာ့ ခင္ဗ်ာေျပာမွလား.. ခက္ပါေကာ.. ကုိေသာ္တာရယ္.. ဟုိဘက္ျခံေတြမွာ စြယ္ေတာ္ျဖဴ သြားေမးေပး စမ္းပါ’’
’’က်ဳပ္နဲ႔မတည့္ဘူးဗ်.. အဲဒီဘက္က မိန္းမေတြက ခြစာေတြ.. က်ဳပ္ကုိ အညာသားလုိ႔ ေခၚၾကသာ’’
’’အညာသား ေခၚတာနဲ႔ မတည့္ေရာလား ကုိေသာ္တာရယ္.. ခ်စ္ခင္လုိ႔ ေခၚၾကတာေနမွာေပါ့’’
’’သူတုိ႔လည္း ျမင္းျခံသူေတြပါဗ်ာ..သည္ေရာက္မွ ရန္ကုန္သူေတြ ေျပာေနလုိ႔က်ဳပ္က ျမင္ျပင္းကပ္သာနဲ႔’’
’’သူတုိ႔က တကယ္ရန္ကုန္သူေတြေနမွပါ’’
’’မဟုတ္သာဗ်ာ.. သူတုိ႔ ဘုိးေအနဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔ ဘုိးေအ ႏြားပြဲမွာအတူတူ ႏြားအလဲအထပ္ၾကတဲ့ဟာ မသိရွိပါ မလား.. လူဆုိတာ ဇာတိမေဖ်ာက္ေကာင္းဘူးရယ္.. ငရဲႀကီးတတ္တယ္’’
သည္တစ္ခါေတာ့ ကုိေသာ္တာ စကားကုိ ကၽြန္မပင္ ေလးစားမိရပါ၏ ဇာတိေဖ်ာက္ရင္ ငရဲႀကီးသတဲ႔။ သူက မွ ဟုတ္တုတ္တုတ္။
ကုိေသာ္တာျခံမွာ ပန္းပင္၀ယ္တာမ်ားေတာ့ ကုိေသာ္တာကုိပါ ကၽြန္မတုိ႔ ခင္ေနၾကပါၿပီး။ လူက ေတာသူ ေတာင္သား ဆုိေတာ့ ရုိးလြန္လွသူျဖစ္သည္။ ကၽြန္မတုိ႔ သြားလွ်င္ေရာင္းရမွာပင္ စုိးသလုိ ဘယ္ေတာ့မဆုိ ေရွာင္ ဖယ္ဖယ္ လုပ္ေလ့ရွိ၏။ အတင္းဆြဲရဲြေခၚလာေတာ့မွ လုိက္လာတတ္ပါသည္။ ကၽြန္မႏွင့္ မမဂ်ဴးက ကုိေသာ္တာ ဆုိလွ်င္ စခ်င္ခ်င္။
’’ၾကာပင္ေတြ ဘယ္လုိစုိက္ရတာလဲ’’
’’ေရကန္ထဲ ပစ္ထည့္လုိက္တာပါပဲ..ေရရွိမွေတာ့ ရွင္ရုံေပါ့.. သည္ၾကားထဲက ေသၾကေသးသာ.. ေသေလ’’
’’ၾကာ က ဘာေရာင္ေတြလဲ’’
’’မေျပာတတ္ဘူး..က်ဳပ္ျဖင့္ပြင့္သာရယ္လုိ႔ မျမင္ဘူးရယ္’’
’’ၾကာက ဘာေကၽြးရတာတုံး’’
’’ဘာဆုိလား.. က်ဳပ္က အဂၤလိပ္အေခၚ မခၚတတ္ဘူးရယ္.. ေျမပဲခြံတစ္မ်ဳိး က်ဳပ္က ေကာင္းေကာင္း သိသာ’’’’ကၽြန္မတုိ႔က ရယ္ေတာ့လည္း ကုိေသာ္တာ က မရယ္ပါ။ ခင္ဗ်ာတုိ႔ မလဲတျခားလုပ္ မရွိၾကဘူး လားဗ်ာ၊ တကယ္တည္း ပန္ပင္မ်ား တကန္တက လာ၀ယ္ေနရတယ္လုိ႔ ဆုိသည့္ပုံျဖင့္ မ်က္စိ မ်က္ႏွာပ်က္ ေနတတ္သည္။ ကုိေသာ္တာကုိ ရုိးမွန္းသိလုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔က စေလ့ရွိသည္။ တိမ္ေတာင္ညုိျပာ ရွိသလားဆုိေတာ့ အပင္သာျပဗ်ာတဲ့။
ခရာ၀ါ အပင္ပုမ်ိဳးထဲေကာဆုိေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ေတြ႕မိလို႔လားတဲ့။ ကိုေသာ္တာတို႔ၿခံထဲမွာ ပ်ိဳးပင္ ေတြ စုံလင္ လွေသာ္လည္း ၀ယ္သူက အပင္ကို ျပပါမွ သူက ေစ်းေျပာသည္။ ပန္းပင္နာမည္ ဆန္းဆန္းဆိုလွ်င္ ရွိေလာက္ ထင္ပါရဲ႕ လုပ္တတ္သည္။ ဖြားဖက္ေတာ္ ရွိသလား၊ ပတၱျမားတစ္ဖက္၊ ျမတစ္ဖက္ ရွိသလား၊ ဂမုန္း ထဲက သူေတာ္ျဖဴ ရွိသလား၊ ပိန္းထဲက ပိန္းၾကားရွိသလား၊ သစ္ခြထဲက မိုးလံုးမိႈင္း ရွိသလား၊ အဲသလို ေမးလုိ႔ကေတာ့ ကိုေသာ္တာ မ်က္စိလည္ေတာ့သည္။
"ေလာကမယ္ ... ဘာကိစၥမ်ား သစ္ပင္ေတြ သည္ေလာက္မ်ားပါလိမ့္ ... ေတာ္ၿပီေပါ့ ကုကၠိဳေလာက္၊ ထေနာင္းေလာက္၊ တမာေလာက္ ... ခုဟာက မ်ားလြန္းပါတယ္"
ပ်ိဳးပင္ေရာင္းသူ က အဲသလို ညည္းေတာ့ ၀ယ္ရသူ ကၽြန္မတို႔မွာ ေၾကာင္ေရခ်ိဳးသလို ရွာရေတာ့သည္။
"ကိုယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ကိုပဲ ကိုေသာ္တာရယ္ ... သိေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာေပါ့ ... ရွင္ ေစ်းေရာင္းတာ ကၽြန္မ တုိ႔သာ ခင္လို႔ သည္းခံတာ သူမ်ားက ဘယ္စိတ္ရွည္ပါ့မလဲ ... ၿခံထဲက အပင္ေတြ အလြတ္နီးပါးရေအာင္ က်က္ထား မွေပါ့"
"ပရိတ္ႀကီးမွ မဟုတ္သာဗ်ာ ... မက်က္ႏိုင္ေပါင္"
"ကိုေသာ္တာ နဲ႔ အဆင္မေျပပါဘူး"
"အစ္မ တုိ႔က ကေလးမေလးေတြ ရွိတဲ့ အခ်ိန္လာဗ် ... သူတို႔က အေရွ႕ၿခံမွာ ရွိၾကသာမ်ားေတာ့ က်ဳပ္ကို အေစာင့္ သေဘာထားခဲ့ၾကတာ ... က်ဳပ္က ေရေလာင္း ေျမစာေကၽြး ေဆးေကၽြးေလာက္ သိသာ ဆိုေတာ့ ခက္သားပဲ"
တစ္ခါေတာ့ ရြက္လွပင္ကေလးေတြ လုိခ်င္လို႔ မမဂ်ဴးႏွင့္ ကၽြန္မ ကိုေသာ္တာ့ၿခံကို ေရာက္သြား ခဲ့ၾကပါသည္။ မမဂ်ဴးက ကိုေသာ္တာ့အတြက္ ပုဆိုး၊ အက်ႌ၊ စြပ္က်ယ္၊ ဖိနပ္က အစ ယူလာကာ လက္ေဆာင္ ေပးေလ့ ရွိသည္။ ကိုေသာ္တာ့ မ်က္ႏွာက အားနာသလိုလို၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အစ္မရယ္ လို႔လည္း မရွိ။ ေပးသည့္အထုပ္ကို နီးစပ္ရာ ပန္းၿခံေပၚ ပစ္တင္ထားတတ္သည္။ မေလးစားလို႔ မဟုတ္ ရွာပါ။ လက္ထဲ ကိုင္ထားရမွာ အားနာလို႔ ျဖစ္ပံုရပါသည္။ ကၽြန္မက ကၽြန္မလည္း ယူခဲ့ပါဦးမယ္ ဆိုေတာ့ တစ္ထည္ ရွိ ၀တ္ပါေလ့တဲ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုေသာ္တာ့ ၿခံက လက္ညႇိဳးထုိးကာ ကမၼသကာ သယ္ခဲ့ေသာ ပန္းပင္ေတြကလည္း ကၽြန္မ တို႔ အိမ္ၿခံ၀င္းကေလးထဲမွာ အေ၀သားပင္။ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါ၏။ အျဖဴဆိုေသာ္လည္း ပြင့္ေေတာ့ ခရမ္းေရာင္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ မည္။ အနီလုိခ်င္လို႔ ၀ယ္ခဲ့ပါတယ္။ စပ္ၾကား ပြင့္ခ်င္ပြင့္မည္။ ကိုေသာ္တာ၏ အလြဲ မ်ားက ပန္းပြင့္ေတာ့ တလြဲပြင့္တာ ဘာဆန္းမွာလဲ။ ကၽြန္မတင္လား ဆိုေတာ့ မဟုတ္။ တစ္ခါေတာ့ မမဂ်ဴး က ဖုန္းဆက္ပါမည္။
"ထူးထူးေရ ... ပ႑ရိက္အပုကေလးေတြ ၀ယ္တာကြာ ... ကိုေသာ္တာက ေသခ်ာေအာင္ အေရာင္ စုံ ေအာင္ ထည့္ေပးမယ္ဆိုတာ အခုပြင့္တာ အနီေတြခ်ည္းပဲ ... အ၀ါတို႔ အျဖဴတို႔ ပန္းေရာင္တို႔ ေယာင္ လို႔ေတာင္ မပါဘူး"
ပု႑ရိက္ပင္ပု ကေလးေတြက ပ်ိဳးထုပ္ႏွင့္ ထည့္စိုက္ထားေသာ အပင္ထုပ္ကေလးေတြျဖစ္၍ ပန္းပြင့္သာ မပါလွ်င္ အပြင့္အေရာင္သိဖို႔ မလြယ္ုပါ။ အထုပ္ကေလးေတြ ကားေပၚတင္ေတာ့ ကိုေသာ္တာက ေရာင္စုံ ထည့္ ေပးလိုက္တယ္ လုိ႔ ေျပာလိုက္တာ ကၽြန္မလည္း ၾကားသည္။ အလြဲကို သည္းခံႏိုင္လို႔ ပန္းပင္ အႀကိဳက္ေတြ႕လို႔ သည္ေရြ႕သည္မွ် ထားပါဆိုလွ်င္ ယူသြားဗ်ာဟု ႏႈတ္လြယ္သလို၊ ဟိုအပင္ သည္အပင္ ကေလး လက္ေဆာင္ ထည့္ေပးဦးဆိုေတာ့လည္း ယူသြားဗ်ာခ်ညး္။ ကၽြန္မအိမ္သားက "မင္းကြာ ... ကိုေသာ္တာ ကုိ ေစ်းမဆစ္ပါနဲ႔ အပင္ေတြလည္း သိပ္မေတာင္းပါနဲ႔" ဆိုေတာ့ ကၽြန္မွာ ေခ်ပစရာစကား ရွိသည္။
"သူ႔ဆီက အဆစ္ေတာင္းတာပဲ သိတာကိုး ... အေရာင္လြဲတာေတာ့ မသိဘဲနဲ႔ ... အဆစ္ေတာင္းတဲ့ အထဲက ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အေရာင္ တည့္လို႔တည့္ျငား ထင္ၿပီးတာင္းရတာ ေတာ္ေရ ..."
အိမ္ က ဆရာလည္း ျပန္မေျပာသာေတာ့။ ကၽြန္မ အိမ္သားကလည္း ပန္းပင္၀ယ္လုိက္ေနက်ဆိုေတာ့ ကိုေသာ္တာ ကို ခ်စ္ခင္ပါသည္။ စလည္း စသည္။ တစ္ခါက ကိုေသာ္တာကို ဆရာေနက "ခင္ဗ်ားက ေတာင္သာ သားလား" ဆိုေတာ့ "ဟုတ္ပါရဲ႕" တဲ့။
"ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ တစ္နယ္တည္းပါလား" ဆိုေတာ့ ဆရာက ဘယ္ကတံုးတဲ့။ "ေရနံေခ်ာင္းကေလ"ဆိုေတာ့ "တစ္ေၾကာတည္း ခင္ဗ်ာ"တဲ့။
ကိုေသာ္တာ ႏွင့္ ခင္လာေတာ့ သူ႔ဘ၀ၾကမ္းကို သစ္ပင္ရိပ္မွာ ဒူးႏွစ္လံုးေထာင္ရင္း ေျပာျပတတ္သည္။ မိဘမ်ား မရွိ ေတာ့ဘဲ ႏွမအပ်ိဳႀကီးႏွင့္ အတူေနသည္။ ႏွမအပ်ိဳႀကီး ေကာက္ကာငင္ကာ အိမ္ေထာင္ က်ေတာ့ ေယာက္ဖက ေသာက္ေသာက္စားစားထဲကဆိုေတာ့ ငယ္ဆရာ ရြာေက်ာင္းဘုန္းႀကီးက ေက်ာင္း မွာပဲ ေက်ာင္းေ၀ယ်၀ိစၥလုပ္ရင္း ကပၸိယ သေဘာေနထုိင္ခြင့္ျပဳထားခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ႏွင့္ ႏြယ္ၿပီး မႏၱေလး က ပ်ိဳးၿခံပိုင္ရွင္က နယ္ခံလူရင္းေတြေခၚ လို႔ ဆရာေတာ္က ထည့္လိုက္ရာက မႏၱေလးပ်ိဳးဆုိင္ကို ေရာက္လာခဲ့ျခင္း ဟု ဆုိပါသည္။
"ေနပါဦး ကိုေသာ္တာ လစာ ဘယ္ေလာက္ရတာလဲ"
"ဘာရလိမ့္မတံုး ... ရြာျပန္ရင္ေတာ့ ဆုတ္ဆုတ္ခဲခဲ ေပးပါသယ္ ... က်န္သာေတာ့ ထမင္းစားေရေလာင္း ေပါ ့ဗ်ာ ... ဘာရွိလိမ့္မတံုး"
"တစ္ျပား မွ မရဘဲနဲ႔ ဘယ္လိုသံုးတုံး"
"ပန္းပင္ဖိုး ထဲက ႏိႈက္သံုးလိုက္သာပဲ ... မေျပာပါဘူး"
ကၽြန္မတို႔ ၿခံ၀င္းကေလးထဲမွာ အပင္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါၿပီ။ အိမ္၀င္းႏွင့္ သစ္ပင္ၾကား ခရု ေလွ်ာက္စရာပင္ မရွိ။ ပြင့္ပင္ေတြက ပြင့္ၾကသလို၊ အသီးပင္ေတြကလည္း သီးၾကၿပီ။ သို႔ေသာ္ ကိုေသာ္တာ ၿခံက စိန္တစ္လံုးသရက္ဆိုၿပီး ၀ယ္လာခဲ့ေသာ သရက္ပင္က ေရႊဟသၤာမ်ိဳး သရက္ေတြ သီး သည္။ စြယ္ေတာ္ျဖဴရယ္လို႔ ၀ယ္လာတာက ဘယ္မွာ မဆိုေတြ႕ႏိုင္သည့္ ပန္းဆီေရာင္အပြင့္ေတြ ပြင့္သည္။ မရမ္းခ်ိဳပင္ အသီးေတြက ခ်ဥ္လုိက္တာ စုတ္စုတ္ကန္းလုိ႔။ ကိုေသာ္တာကိုေျပာလည္း အပိုပဲ ျဖစ္မည္။ သည္လိုေျပာလို႔ ကိုေသာ္တာ ပ်ိဳးၿခံကိုေတာ့ မေရာက္ဘူး မထင္ပါႏွင့္။ စိတ္ကူးရလွ်င္ သစ္ပင္ပန္းပင္ ေတြ သြားၾကည့္ၾကၿမဲ။ ႀကိဳက္တာေတြ႕ေတာ့ ေလာဘတႀကီး ၀ယ္ၾကၿမဲ။ တစ္ခါေတာ့ ကိုေသာ္တာ ဆီ မေရာက္တာၾကာလု႔ သြားၾကေတာ့ ကိုေသာ္တာကို မေတြ႕။
ရြာျပန္သြားသည္ ဆိုပါ၏။ အလည္ ျပန္တာလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး ... ကိုေသာ္တာ အရက္ေသာက္လို႔ ၿခံရွင္ က မင္းရြာျပန္ေတာ့ဆိုၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္တာတဲ့။ ကၽြန္မ တို႔ပင္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရသည္။ ေနာက္ ကၽြန္မတို႔ ႏွင္းဆီပင္ေတြ စိုက္ခ်င္ၾကသျဖင့္ ကန္ေတာ္ႀကီး ဘက္ကို ေရာက္ေတာ့ ကိုေသာ္တာကို ေတြ႕ရ ျပန္ပါ၏။ ထံုးစံအတုိင္း စြတ္က်ယ္ကို ဗိုက္လွန္ၿပီး ပုဆိုးခါးပံုစံ ရွည္ရွည္ ခ်လို႔။ ျပန္လႊတ္ေတာ့ ျပန္သဗ်ာ၊ ျပန္ေခၚေတာ့ လာသဗ်ာ ဆိုသည့္ မ်က္ႏွာႏွင့္။
ကိုေသာ္တာ တို႔ၿခံမွာ သစ္ပင္ပန္းပင္ရယ္လို႔ သိပ္မေတြ႕ရလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ၿခံရွင္က သူ႔ကို ၿခံေစာင့္ သေဘာမ်ိဳး ထားျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပ်ိဳးၿခံအလုပ္အားမရလို႔ တျခားစီးပြားေရး ေျပာင္းလုပ္ေနေၾကာင္း သူလည္း ပ်ိဳးခ်င္သည့္ အပင္ ပ်ိဳးေရာင္းၿပီး ေရာင္းလို႔ ရသမွ်ႏွင့္ စားေသာက္ေနရေၾကာင္း၊ ၀ယ္သူ မလာလို႔ စားစရာ မရွိလွ်င္ အနီးနားၿခံေတြက ေကၽြးေမြးၾကပါေၾကာင္းေတြ ေျပာျပပါ၏။ သည့္ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မ ႏွင့္ မမဂ်ဴးလည္း ကန္ေတာ္ႀကီး ေရာက္တုိင္း ကိုေသာ္တာကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေပးေပးကမ္းကမ္း ကူညီၾကသည္။
တစ္ခါေတာ့ ကိုေသာ္တာက ကၽြန္မတို႔ကို ကံ့ေကာ္ပ်ိဳးပင္ကေလးေတြ စိတ္လိုလက္ရျပသည္။ တစ္ေတာင္ သာသာ ႏွင့္ အပြင့္ေတြ ခဲေနေအာင္ပြင့္ေနလုိ႔ အံ့ၾသမိရပါ၏။ ကိုင္းက အပြင့္ေတြကို မခ်ီႏိုင္ေအာင္ပင္။
"ၾကည့္စမ္းပါဦး လွလိုက္တာဟယ္ ... ကိုေသာ္တာ သည္အပင္ေလးေတြ ဘယ္ကတံုး ... သည္ေလာက္ အရြယ္ေလးနဲ႔ သည္ေလာက္ပြင့္တာ သည္တစ္ခါ ျမင္ဖူးရဲ႕"
"ၿခံရွင္ သယ္လာသာပဲဗ် ... ယိုးဒယားမ်ိဳး ဆိုမွတ္သာပဲ ... တန္ခူးကေန တေပါင္းအထိ ပြင့္တဲ့ ဆယ့္ႏွစ္ရာဦး ကံ့ေကာ္တဲ့ဗ်"
"ေၾသာ္ ... ဆယ့္ႏွစ္ရာသီကံ့ေကာ္ဆိုေတာ့ သူက ... တစ္ႏွစ္လံုးပြင့္တယ္ဆုိတဲ့ သေဘာလား"
"ေျပာတတ္ေပါင္ဗ်ာ ... က်ဳပ္က သင္ေပးသလို ေျပာရသာပါ ... ပန္းပဲ ... သူ႔အခ်ိန္သူ႔ရာသီက်မွ ပြင့္မွာ ေပါ့ ... ၿဖဲရဲ အပြင့္ခုိင္းလို႔ ဘယ္ျဖစ္မွာတံုး"
"ဒါျဖင့္ ဘာလို႔ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ ကံ့ေကာ္လို႔ေခၚတာတံုး ကိုေသာ္တာရဲ႕"
"မေျပာ တတ္ဘူး ... ခင္ဗ်ားတို႔ စိတ္ထဲ မသန္႔ဘူးထင္ရင္ မ၀ယ္ရုံရွိသာပဲ"
ကိုေသာ္တာကေတာ့ သူ႔ထံုးစံအတုိင္း အူခ်ာေပါက္ ေျဖေလေတာ့၏။ သည္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ရာသီ ပြင့္ပြင့္ အပင္ကေလး တစ္ေေတာင္ေလာက္ႏွင့္ သည္ေလာက္ ပြင့္တာ ထူးျခားေနေတာ့ ကၽြန္မႏွင့္ မမဂ်ဴး လည္း တစ္ပင္စီ၀ယ္ ဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္ၾကသည္။
"ကုိင္း ... ကိုေသာ္တာေရ ... ကၽြန္မတို႔ တစ္ေယာက္ တစ္ပင္စီ ယူမယ္ ... ဘယ္ေလာက္လဲ"
"ၿခံရွင္ က ေလာေလာဆယ္ ေရာင္းဖို႔ မဟုတ္ဘူးတဲ့ ... ပ်ိဳးထားဦးမွာတဲ့"
"ကုိင္းပါ ... ကၽြန္မတို႔ေတာ့ တစ္ပင္စီ ေရာင္းလုိက္ပါ ... လူရင္းေတြမုိ႔ ေရာင္းလိုက္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေပါ့ ... ျဖစ္တယ္ မဟုတ္လား"
ထံုးစံအတုိင္း ကၽြန္မတို႔က ဂ်ီပူဂ်ီပူ လုပ္ေနၾကေတာ့ ခမ်ာမ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ေရာင္းလုိက္ရွာပါ၏။ ေစ်းေျပာပါဆိုေတာ့ ေစ်းမသိ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုေသာ္တာ မွန္းေျပာသည့္ေစ်းႏွင့္ တစ္ေယာက္ တစ္ပင္စီ ယူလာခဲ့ၾကပါသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကံ့ေကာ္ပင္ အပြင့္ခဲကေလးကို တယုတယ ပ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ အရိပ္တၾကည့္ ၾကည့္ဆိုေတာ့ ကံ့ေကာ္ပင္ကေလးက ရိုးတံ ရင့္လာရာက သန္စြမ္းလာပါ၏။ သို႔ေသာ္ အပြင့္ေတြ ေၾကြၿပီးသည္ႏွင့္ ေနာက္ထပ္ အပြင့္ရယ္လုိ႔ လံုး၀မျပလာေတာ့။ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ မေျပာ ႏွင့္ ေနာက္ႏွစ္ တစ္ပတ္လည္တာေတာင္ မပြင့္ လာေတာ့။
"ကိုေသာ္တာဆိုတဲ့လူ ... ဆယ္ႏွစ္ရာသီကံ့ေကာ္ဆိုလို႔ ၀ယ္လာပါတယ္ ... အဖူးနဲ႔ တူတာဆိုလို႔ မီးျခစ္ဆံ ေခါင္း ေလာက္ေတာင္ မဖူးလာေတာ့ေပါင္ေတာ္"
ကၽြန္မ က ကံ့ေကာ္ပင္ကေလးကို ၾကည့္ရင္း ညည္းေတာ့ ကၽြန္မအိမ္သားက ၿပံဳးသည္။
"ကိုေသာ္တာကို အျပစ္မတင္နဲ႔ေလ ... မင္းတို႔ ၀ယ္ၾကတာကိုက လြဲတာ ... ကိုေသာ္တာက မလြဲဘူး"
ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သားပဲ။ ကိုေသာ္တာက ဘယ္အပင္ကိုမွ အာမခံခဲ့တာ မဟုတ္။ ဘယ္အပင္မွ ၀ယ္ပါဦး၊ အားေပးပါ ဦး မရွိခဲ့။ စိတ္ထဲ သံသယရွိလွ်င္ မယူနဲ႔ ေျပာခဲ့တာခ်ည္းပင္။ ကၽြန္မတို႔မွ မဟုတ္ သူ႔ၿခံထဲ ေရာက္ၾကေလ သမွ် ပန္းပင္ ၀ယ္သူေတြ သည္လုိပဲ ဆိုခဲ့ရွာလိမ့္မည္။
ကိုေသာ္တာၿခံကို မေရာက္တာ ၾကာၿပီ။ မွတ္မွတ္ရရ ေမလထဲတုန္းက တစ္ေခါက္ေရာက္ေတာ့ ကိုေသာ္တာ မရွိေတာ့ ပါ။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္က ကိုေသာ္တာ ရြာျပန္သြားၿပီး သကၤန္း၀တ္သတဲ့။ သကၤန္း၀တ္ မခၽြတ္ေတာ့ဘူး ဆိုတာလည္းပါရဲ႕။ သည္လုိဆိုျပန္ေတာ့ သာဓု ေခၚရုံသာ။ သူေနခ်င္သည့္ ေအးေအး ေဆးေဆးဘ၀ကို ေရြးခဲ့ပါပေကာ။ ဘယ္စာကို ဘယ္ႏွ၀ါမ်ား သင္မလို႔ပါလိမ့္။
မေန႔တစ္ေန႔က မမဂ်ဴး ပန္းပင္၀ယ္လာေခၚလို႔ လုိက္သြားေတာ့ ကိုေသာ္တာ ႀကီးေတာ္ေရ. ...။ ခါးပံုစရွည္ႀကီး ႏွင့္။ အက်ႌမပါ။ ကၽြန္မတို႔ကို ေတြ႕ေတာ့ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီး။ ကၽြန္မတို႔က "ကုိေသာ္တာ သကၤန္း၀တ္ဆို ... ရာသက္ပန္၀တ္ေတာ့မွာ ဆုိ" ဆိုေတာ့ ဗိုက္ကို တြင္တြင္ကုတ္ေလ၏။
"သကၤန္း၀တ္နဲ႔လည္း မေနႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ ... ရြာအေနၾကာေတာ့ အပ်င္းသာဗ် ... မန္းေလး (မႏၱေလး)က မင္းေနျပည္ေတာ္ ဟာကိုး"
"ကုိေသာ္တာ ပဲ မင္းေနျပည္ေတာ္နဲ႔ က်ဳပ္တို႔နဲ႔ မဆိုင္ဘူးဆို"
"ေအးေလ က်ဳပ္ကလည္း ဆိုင္သယ္ မေျပာပါဘူး ... မင္းကလည္း သူ႔ဟာသူေနသာပဲ ... က်ဳပ္ကလည္း က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္ ပ်ိဳးပင္ ေရာင္းစားသာပဲေလ"
သည္တစ္ခါလည္း ကိုေသာ္တာ မလြဲပါ။
ခင္ခင္ထူး
Joke Magazine January 2012 .
No comments:
Post a Comment