ကၽြန္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းဆရာ ဘဝကို ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ တိုင္ ေမြ႕ေပ်ာ္ၿပီးမွ
ပင္စင္ယူခဲ့ရပါသည္။ ေက်ာင္း ဆရာဘဝမွ အနားယူခဲ့စဥ္က နာက်ည္းမႈ အျပည့္ျဖင့္
အနားယူခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ေက်းလက္ဆရာ ဘဝမွာသာ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ေမြ႕လွ်င္
ေက်ာင္းဆရာ ဘဝကို ၿမဲေနမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ေက်းလက္ ေက်ာင္းဆရာေလး
ဘဝကိုေတာ့ ယေန႔တိုင္ လြမ္းဆြတ္မိသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ကို မူလတန္းျပဆရာအျဖစ္ စတင္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရန္ တာဝန္ေပးအပ္ျခင္း ခံရသည့္ ေက်ာင္းမွာ အဆိပ္ေတာင္ ဆိုသည့္ ပဲခူးေခ်ာင္းဖ်ားမွ ရြာေလးတစ္ရြာတြင္ ျဖစ္သည္။ အျပစ္ကင္းစင္သည့္ တပည့္မ်ားႏွင့္ ဆင္းရဲဒုကၡခံကာ ပညာသင္ၾကားခဲ့ရသည့္ ကာလမ်ားကို အမွတ္ရမိသည္။ ေနာက္ပိုင္း အလယ္တန္းျပ ဆရာ အျဖစ္ ရာထူးတိုးေတာ့လည္း ယခင္ရြာထက္ ပဲခူးၿမိဳ႕ႏွင့္ပိုေဝးသည့္ ေဇာင္းတူရြာသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ ပဲခူး႐ိုးမ အနီး ရြာတစ္ရြာသို႔ ရာထူးတိုးသည့္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္အတူ သြားေရာက္ခဲ့ၿပီး အင္တိုက္အားတိုက္ စာ သင္ျခင္း၊ ရပ္ရြာဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး အတြက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရျခင္း မ်ားကိုလည္း သတိရမိသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဇာင္းတူရြာသို႔ ေရာက္သည့္ႏွစ္မွာပင္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား စည္းလံုးညီၫြတ္စြာျဖင့္ သင္ၾကားေပးႏိုင္မႈေၾကာင့္ ထိုႏွစ္ အစိုးရစစ္ ၈ တန္းကို ၃၃ ေယာက္ ဝင္ေျဖခဲ့သည့္ အနက္ ၃၂ ေယာက္ ေအာင္ၿပီး တစ္ေယာက္သာ စာေမးပြဲ ႐ႈံးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႕နယ္တြင္ လည္းေကာင္း၊ တိုင္းတြင္လည္းေကာင္း ရာခိုင္ႏႈန္း ၉၇ ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔ ေအာင္ျမင္ ေသာ္လည္း ဆုမရခဲ့။ အနည္းဆံုး ေက်ာင္းသား ၅ဝ မရွိသျဖင့္ ဆုမေပး ဆိုသည့္အတြက္ ရင္နာခဲ့ရဖူးသည္။ ထိုေက်ာင္းသား ၃၃ ေယာက္ ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ တစ္ႏွစ္လံုး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ မည္မွ်ႀကိဳးပမ္း လုပ္ေဆာင္ခဲ့ရေၾကာင္း၊ ပင္ပန္းဆင္းရဲ ခဲ့ၾကေၾကာင္း ကာယကံရွင္မ်ားသာ သိၾကပါလိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ အလယ္တန္း ဆရာဘဝမွ သင္တန္းအဆင့္ဆင့္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ဆရာဘဝ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ျဖစ္သည့္ ဘီအီးဒီ သင္တန္းကိုလည္း ရန္ကုန္ပညာေရး တကၠသိုလ္တြင္ လာတက္ခြင့္ ႀကံဳလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝ အလွည့္အေျပာင္း ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာကို အ႐ူးအမူးျဖစ္ကာ ေလ့လာလုိက္ စားရင္း၊ ေနာက္ပိုင္း ကြန္ပ်ဴတာကို ကိုင္ႏိုင္၊ သံုးႏိုင္၊ ျပင္ႏိုင္သည့္ ကြန္ပ်ဴတာဆရာဘဝသုိ႔ အရွင္လတ္လတ္ ေရာက္သြားသည္။ ကြန္ပ်ဴတာဆရာ ျဖစ္သြားသျဖင့္ ေက်ာင္းစာလည္း မသင္ရေတာ့၊ ကြန္ပ်ဴတာ မရွိသည့္ ေတာေက်ာင္းသို႔လည္း မျပန္ရေတာ့။ ပဲခူးၿမိဳ႕ရွိ နာမည္ႀကီး ေက်ာင္းႀကီး တစ္ေက်ာင္းတြင္ ကြန္ပ်ဴတာဆရာ အျဖစ္ ဝင္လုပ္မိရာမွ ပညာေရးေလာကကို အၿပီးအပိုင္ စြန္႔ခြာခဲ့ရသည့္ဘဝ သို႔ ေရာက္ခဲ့ရသည္။
ထိုနာမည္ေက်ာ္ ေက်ာင္းႀကီး၌ ဆရာျဖစ္ေရး ေက်ာင္းသားျဖစ္ေရး ဆိုသည္မွာ မဟာအခြင့္အေရးႀကီး တစ္ခုပမာ သတ္မွတ္ေနခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းဆရာ ေလာကဝယ္ ရွားပါးလွေသာ ကြန္ပ်ဴတာဆရာ ဘဝ(ထုိေခတ္က) ျဖင့္ ေရာက္လာ ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္စဥ္ ပညာေရး ေလာက၌ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားကို အခ်ိန္ပို ျပန္သင္၊ ပိုက္ဆံယူေသာ စနစ္ႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည္။
က်ဴရွင္ ပေပ်ာက္ေရးဟု ဆိုကာ ညေန ၃ နာရီခြဲ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အိမ္မျပန္ ခိုင္းေသးဘဲ မိမိသက္ဆိုင္ရာ အတန္းထဲတြင္ပင္ အခ်ိန္ပိုဟုဆိုကာ ထပ္ေနခုိင္းသည္။ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီေလာက္ ေက်ာင္းသား ေတြက လိမ္ပိန္ကာ ေနၿပီး စာေတြ ေအာ္ဖတ္၊ ဆရာေတြကလည္း ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕စြာျဖင့္ သတ္မွတ္ခ်ိန္ကို ေရာက္ေစရန္ အျပင္သို႔ နားတစ္စြင့္စြင့္ျဖင့္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ ၾကရသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေက်ာင္းသား ေတြဆီက အခ်ိန္ပိုေၾကး ဆိုကာ လကုန္လွ်င္ မိဘေတြထံက ေတာင္းသည္။
အတန္းႀကီး ေက်ာင္းသားေတြ က်ဴရွင္မသြားႏိုင္ရန္ စီမံသည္ဟုဆိုေစ၊ ေက်ာင္းလႊတ္သည့္အခ်ိန္မွ က်ဴရွင္ ထပ္ေျပး ရျပန္သျဖင့္ မိုးခ်ဳပ္သည့္တိုင္ အိမ္မျပန္ႏိုင္ျခင္းျဖင့္သာ ပိုၿပီး အခ်ိန္ေပးၾကရသည္။ ထူးျခား မလာ။ ယင္းကိုပင္ လစဥ္ ေက်ာင္းလခအေနျဖင့္ ထပ္ေဆာင္းေပးေနရျပန္ရာ မိဘမ်ားထံမွ အသံေတြ ထြက္ လာသည္။
အခ်ိန္ပုိေၾကးကို ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက စုေဆာင္းၿပီး ေက်ာင္းရွိ ဆရာမ်ားကို ျပန္ခြဲေပးရသည့္စနစ္ က်င့္သံုး သည္။ ေက်ာင္းသားနည္းသည့္ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဆရာေတြရသည့္ အခ်ိန္ပိုေၾကးက မေျပာပေလာက္ ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားေတြ ေထာင္ခ်ီရွိေနသည့္ ေက်ာင္းႀကီးေတြမွ ဆရာေတြကေတာ့ မူရင္းလစာထက္ပင္ မ်ားျပားသည့္ ခံစားခြင့္မ်ားကို ရရွိလာၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာမ်ား ေလာက အတြင္းမွာပင္ ေသြးကြဲမႈမ်ား ျဖစ္လာသည္။
က်ဴရွင္ ပေပ်ာက္ေရးအတြက္ တိုက္သည္ဆိုေသာ္လည္း က်ဴရွင္ေတြက ေမွာင္ခုိ က်ဴရွင္ေတြ ျဖစ္သြားသျဖင့္ ေစ်းပိုႀကီး သြားသည္။ ေက်ာင္းဆရာ ေလာကတြင္လည္း အတန္းတစ္တန္းတြင္ ၿမိဳ႕စားနယ္စားမ်ားပမာ ေက်ာင္းသား ခြဲယူသည့္စနစ္ေတြ ေခတ္စားလာသည္။ ဥပမာ ေက်ာင္းသား ၅ဝ ခန္႔ရွိသည့္ မူလတန္း တစ္တန္းတြင္ အတန္းပိုင္ႏွင့္ ဘာသာရပ္ဆရာတို႔ ေက်ာင္းသားခြဲကာ က်ဴရွင္ေခၚသင္သည့္ စနစ္ေတြ ေခတ္စားလာသည္။ က်ဴရွင္ေကာင္းမွန္း သိလာသျဖင့္ ျမန္မာစာကိုပင္ အိမ္ေခၚၿပီး က်ဴရွင္ သင္သည္အထိ အတင့္ရဲလာသည္။ မိဘေတြကလည္း က်ဴရွင္သြား မတက္လွ်င္ မိမိသားသမီးကို အၿငိဳး ထား ျပႆနာ ရွာမည္ စိုးရိမ္သျဖင့္ တစ္ပတ္ႏွစ္ရက္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ဆရာအိမ္မ်ားသို႔ အေရာက္ပို႔ကာ က်ဴရွင္တက္ခုိင္း ၾကရသည္။ ထုိအခ်ိန္အထိ ပညာေရးဌာနတြင္ က်ဴရွင္မသင္ရ ဆိုသည့္ အမိန္႔ကရွိေနသလို က်ဴရွင္မသင္ပါဟု ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြ လက္မွတ္ထိုး ထားၾကသည္။
ေက်ာင္းဆရာ ေလာကတြင္ စုန္းျပဴးေတြ မ်ားစြာ ရွိပါသည္။ တာဝန္သိသိ၊ သစၥာရွိရွိ အနစ္နာ အပင္ပန္း အဆင္းရဲခံကာ သင္ေနၾကေသာ ဆရာ၊ ဆရာမ်ား ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုဆရာေတြက တစ္ေန႔တစ္ျခား အေရာင္အဆင္းေတြ မြဲလာသည္။ ေခ်ာင္ထိုးခံလာရသည္။ က်ဴရွင္သင္သည့္ ဆရာေတြက ေက်ာင္းလာလွ်င္ ဆိုင္ကယ္ေတြႏွင့္ ျဖစ္လာ သည္။ ေက်ာင္းျပန္လွ်င္လည္း ကားေကာင္းေကာင္းေတြက ႀကိဳသြားၾကသည္။ မ်က္ႏွာလည္း ေက်ာင္းတြင္ အေတာ္ေလး ပြင့္ၾကသည္။
ပိုဆိုးသည္က ေက်ာင္းတြင္ ဂိတ္ေစာင့္အျဖစ္ ေက်ာင္းဆရာေတြကို တာဝန္ခ်ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ႐ိုးသားသည့္ ဆရာေတြက တာဝန္က်ရာ ေနရာတြင္ ေနပူမေရွာင္၊ မိုးရြာမေရွာင္၊ ကိုယ့္ထမင္းဗူးေလး ကိုယ္ဖြင့္ကာ ဘယာေက်ာ္ တစ္တံုးႏွင့္ စားေနခ်ိန္တြင္ အခြင့္အေရးသမား ဆရာေတြကို လည္း စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည္။
ဆရာတစ္ေယာက္သည္ မနက္တုိင္း ဂိတ္ဝအနီးရွိ စက္ဘီး႐ံုတြင္ လာထိုင္တတ္သည္။ သူလာထိုင္တိုင္း သူ႔ဇနီး ကလည္း ေစ်းဆြဲျခင္းေလးျဖင့္ ေရာက္လာတတ္သည္။ မၾကာမီ ေက်ာင္းသုိ႔ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားက သားသမီးမ်ားကို လာပို႔ၾကသည္။ ေက်ာင္းသို႔ လာပို႔ၿပီး ေစ်းသြားမည့္ မိဘမ်ားကို ထိုဆရာႏွင့္ ဇနီးျဖစ္သူ တုိ႔က ဝက္သား၊ ၾကက္သား၊ ငါးေတြ တစ္ေန႔တစ္မ်ဳိး မ႐ိုးေအာင္မွာသည္။ မိဘေတြက ဆြဲျခင္းထဲသုိ႔ အထုတ္ေလးေတြ တစ္ထုပ္ၿပီး တစ္ထုပ္ လာထည့္ေသာ္လည္း ပိုက္ဆံတစ္ခါမွ ေပးသည္ကို မေတြ႕ဖူး။ ထိုဂိတ္ ေစာင့္ဆရာကလည္း ေန႔စဥ္ဂ်ဴတီရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ ျဖစ္ေစ တာဝန္ေက်သည္။ သူသာမက ဇနီး ျဖစ္သူကပါ တာဝန္ေက်စြာ ဝင္ေရာက္ ထမ္းေဆာင္ေပးပါသည္။
ေနာက္ဆရာ တစ္ေယာက္ကလည္း တစ္မ်ဳိး ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းက သူေဌးေက်ာင္းဟု လူသိမ်ားသျဖင့္ ေက်ာင္းသား ေတြလည္း ေက်ာင္းသုိ႔လာလွ်င္ အိတ္ေဖာင္းေဖာင္း ေလးေတြႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားေတြက ေက်ာင္းသို႔ မဝင္မီ ေက်ာင္းထိပ္ရွိ ကြမ္းယာဆိုင္တြင္ ပိုက္ဆံအိတ္ေလးေတြ အပ္သြား တတ္သည္။ အေၾကာင္းကို စံုစမ္းလုိက္ေတာ့ လက္ရဲဇက္ရဲ ႏိုင္လြန္းလွသည့္ ဆရာတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာသည့္ ေက်ာင္းသား ဆိုလွ်င္ သူက ေက်ာင္းထဲသို႔ ဝင္သည္ႏွင့္ လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ သူ႔အနီး ေရာက္သည္ႏွင့္ အိတ္ထဲကို လွမ္းႏိႈက္သည္။ ၅ဝဝ တန္ ႏွစ္ရြက္ေတြ႕လွ်င္ တစ္ရြက္သူယူ၊ တစ္ရြက္ကို ေက်ာင္းသားအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္ေပးသည္။ ႏွစ္ရာတန္ေတြ႕ ႏွစ္ရာတန္ယူ၊ တစ္ရာတန္ေတြ႕ တစ္ရာတန္ ယူေနသည္မွာ ေန႔စဥ္ အလုပ္လုိ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းကို ပိုက္ဆံမယူရဲေအာင္ ျဖစ္လာသည္။
ေနာက္ဆရာ တစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္မ်ဳိးျဖစ္သည္။ ညေန ေက်ာင္းဆင္းသည္ႏွင့္ သူအရက္ေသာက္ေန သည့္ ဆုိင္ေရွ႕မွ ျဖတ္သြားေသာ ေက်ာင္းသား မ်ားကို ဆိုင္ထဲမွ လွမ္းေခၚၿပီး အရက္ဖိုး ေတာင္းတတ္သည္။ ထို႔ျပင္ ထဘီတစ္ထည္ျဖင့္ မကန္ေတာ့မခ်င္း၊ သဲႀကီးမဲႀကီး ႐ိုက္တတ္ေသာ ဆရာမ၊ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ ရမည္ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံ လိမ္ေတာင္းတတ္သည့္ဆရာ၊ က်ဴရွင္ ပိုက္ဆံေတြ ႀကိဳထုတ္ၿပီး မသင္ေပးသျဖင့္ မိဘေတြျဖင့္ ျပႆနာ တတ္ရေသာ ဆရာ၊ မိဘေတြထံမွ အတိုးျဖင့္ ပိုက္ဆံေခ်းၿပီး ျပန္မဆပ္သည့္အျပင္ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ျဖင့္ ရန္ျဖစ္ရဲသည့္ ဆရာမ စသည့္ ပညာေရးေလာက အတြင္းမွ ေဖာက္ျပန္မႈမ်ားသည္ တစ္ေန႔တစ္ျခား အတင့္ရဲစြာျဖင့္ ဆရာဂုဏ္ကို မေထာက္ က်ဴးလြန္လာေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။
ယခင္က ဆရာဆိုသည္မွာ အလုပ္ဂုဏ္ျဖင့္လည္း ေစာင့္စည္း ထိန္းသိမ္းၾကရသည့္ သေဘာ ရွိပါသည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ လစာနည္းသျဖင့္ ဆရာေတြ သိကၡာ မပ်က္ခဲ့ၾကပါ။ သို႔ေသာ္ သိကၡာ တစ္စက္မွ မရွိေစရန္ သိကၡာခ်သည့္အေနျဖင့္ အခေပးပညာေရးကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္လိုက္ကတည္းက ဆရာေလာက ရစရာမရွိေအာင္ သိကၡာက်ၿပီး တာႀကီးတစ္တာ က်ဳိးေပါက္သြားပါေတာ့သည္။ ေလ်ာ့ရဲလာသည့္ အေနအထားကို အခြင့္ေကာင္း ယူၿပီး အက်င့္ေတြ တိုးပ်က္လာသျဖင့္လည္း ေက်ာင္းဆရာ ေလာက ဂုဏ္သိကၡာ က်ခဲ့ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္း အခ်ိန္ပိုေၾကး ယူသည့္စနစ္ကို ျပန္လည္ ႐ုပ္သိမ္းခဲ့ရသည္။
က်ဴရွင္ကို အစိုးရက အမ်ဳိးမ်ဳိး တုိက္ဖ်က္ေနေသာ္လည္း ေအာင္ျမင္သည့္အဆင့္သို႔ မေရာက္ႏိုင္ခဲ့ေပ။ ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္ က်ဴရွင္၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ က်ဴရွင္၊ အိမ္ေခၚသင္ေသာ ဟုမ္းက်ဴရွင္ေတြအျပင္ မိဘေတြမွာ အမွန္တကယ္ တတ္ေစေရးအတြက္ ျပင္ပက်ဴရွင္ေတြကိုပါ ပို႔ေနရေသာ ေခတ္ျဖစ္သျဖင့္ နားခ်ိန္မရွိ၊ ကစား ခ်ိန္မရွိ၊ အားခ်ိန္မရွိေသာ ကေလးမ်ားအား ကာယ၊ ဉာဏ၊ စာရိတၱ၊ ရသ ႏွင့္ အသက္ေမြးပညာတို႔ျဖင့္ ဘက္စံု ပညာေရးဆိုကာ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေနမႈမွာ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါမည္ေလာ ျပန္လည္စဥ္းစားသင့္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ယခုလို ျပန္ေျပာေနရျခင္းမွာ ဆရာေလာကကို အပုပ္ခ်၊ မဟုတ္က ဟုတ္က ေျပာဆိုရန္ မဟုတ္ပါ။ ငါးခံုးမ တစ္ေကာင္ေၾကာင့္ တစ္ေလွလံုး ပုပ္ခဲ့ရသလို ျဖစ္ခဲ့ရေသာ ဆရာ့ဘဝသည္ ေခတ္ေၾကာင့္လား၊ စနစ္ေၾကာင့္လား၊ လူေၾကာင့္လား၊ မူေၾကာင့္လား ျပန္လည္သံုးသပ္ စဥ္းစားေစလိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာေလာကတြင္ ျမင့္ျမတ္ ေသာ၊ ေလးစား ခ်စ္ခင္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ၊ ၾကည္ညိဳဖြယ္ ေကာင္းေသာ သူေတြလည္း မ်ားစြာ ရွိပါသည္။ ထိုကဲ့သုိ႔ေသာ သူမ်ား ရွိေနေသာေၾကာင့္ သာလွ်င္ ဆရာေလာက ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ မျဖစ္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေတာေက်ာင္းဆရာဘဝတြင္ ငပိႏွင့္ မွ်စ္ကိုစားကာ ေပ်ာ္ရႊင္သာယာခဲ့ပါသည္။ ႐ိုးသား ျဖဴစင္သည့္ ဝန္းက်င္တြင္ ဆရာဘဝကို ခံုမင္ျမတ္ႏိုးခဲ့ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ မွ်စ္နံ႔ေတြကင္းၿပီး ဟန္ေဆာင္မႈေတြ ထံုသင္းေနသည့္ ၿမိဳ႕ေနလူမႈဘဝသို႔ ျပန္ေရာက္မွ ေက်ာင္းဆရာဘဝကို လံုးဝစိတ္ကုန္ကာ အၿပီးတိုင္စြန္႔ခြာ သြားရျခင္းကိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ေရွာင္ေျပးတတ္သူတစ္ ေယာက္အျဖစ္ အျပစ္တင္ေနမိပါ သည္။
Independent News Journal
ကၽြန္ေတာ့္ကို မူလတန္းျပဆရာအျဖစ္ စတင္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရန္ တာဝန္ေပးအပ္ျခင္း ခံရသည့္ ေက်ာင္းမွာ အဆိပ္ေတာင္ ဆိုသည့္ ပဲခူးေခ်ာင္းဖ်ားမွ ရြာေလးတစ္ရြာတြင္ ျဖစ္သည္။ အျပစ္ကင္းစင္သည့္ တပည့္မ်ားႏွင့္ ဆင္းရဲဒုကၡခံကာ ပညာသင္ၾကားခဲ့ရသည့္ ကာလမ်ားကို အမွတ္ရမိသည္။ ေနာက္ပိုင္း အလယ္တန္းျပ ဆရာ အျဖစ္ ရာထူးတိုးေတာ့လည္း ယခင္ရြာထက္ ပဲခူးၿမိဳ႕ႏွင့္ပိုေဝးသည့္ ေဇာင္းတူရြာသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ ပဲခူး႐ိုးမ အနီး ရြာတစ္ရြာသို႔ ရာထူးတိုးသည့္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္အတူ သြားေရာက္ခဲ့ၿပီး အင္တိုက္အားတိုက္ စာ သင္ျခင္း၊ ရပ္ရြာဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး အတြက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရျခင္း မ်ားကိုလည္း သတိရမိသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဇာင္းတူရြာသို႔ ေရာက္သည့္ႏွစ္မွာပင္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား စည္းလံုးညီၫြတ္စြာျဖင့္ သင္ၾကားေပးႏိုင္မႈေၾကာင့္ ထိုႏွစ္ အစိုးရစစ္ ၈ တန္းကို ၃၃ ေယာက္ ဝင္ေျဖခဲ့သည့္ အနက္ ၃၂ ေယာက္ ေအာင္ၿပီး တစ္ေယာက္သာ စာေမးပြဲ ႐ႈံးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႕နယ္တြင္ လည္းေကာင္း၊ တိုင္းတြင္လည္းေကာင္း ရာခိုင္ႏႈန္း ၉၇ ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔ ေအာင္ျမင္ ေသာ္လည္း ဆုမရခဲ့။ အနည္းဆံုး ေက်ာင္းသား ၅ဝ မရွိသျဖင့္ ဆုမေပး ဆိုသည့္အတြက္ ရင္နာခဲ့ရဖူးသည္။ ထိုေက်ာင္းသား ၃၃ ေယာက္ ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ တစ္ႏွစ္လံုး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ မည္မွ်ႀကိဳးပမ္း လုပ္ေဆာင္ခဲ့ရေၾကာင္း၊ ပင္ပန္းဆင္းရဲ ခဲ့ၾကေၾကာင္း ကာယကံရွင္မ်ားသာ သိၾကပါလိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ အလယ္တန္း ဆရာဘဝမွ သင္တန္းအဆင့္ဆင့္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ဆရာဘဝ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ျဖစ္သည့္ ဘီအီးဒီ သင္တန္းကိုလည္း ရန္ကုန္ပညာေရး တကၠသိုလ္တြင္ လာတက္ခြင့္ ႀကံဳလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝ အလွည့္အေျပာင္း ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာကို အ႐ူးအမူးျဖစ္ကာ ေလ့လာလုိက္ စားရင္း၊ ေနာက္ပိုင္း ကြန္ပ်ဴတာကို ကိုင္ႏိုင္၊ သံုးႏိုင္၊ ျပင္ႏိုင္သည့္ ကြန္ပ်ဴတာဆရာဘဝသုိ႔ အရွင္လတ္လတ္ ေရာက္သြားသည္။ ကြန္ပ်ဴတာဆရာ ျဖစ္သြားသျဖင့္ ေက်ာင္းစာလည္း မသင္ရေတာ့၊ ကြန္ပ်ဴတာ မရွိသည့္ ေတာေက်ာင္းသို႔လည္း မျပန္ရေတာ့။ ပဲခူးၿမိဳ႕ရွိ နာမည္ႀကီး ေက်ာင္းႀကီး တစ္ေက်ာင္းတြင္ ကြန္ပ်ဴတာဆရာ အျဖစ္ ဝင္လုပ္မိရာမွ ပညာေရးေလာကကို အၿပီးအပိုင္ စြန္႔ခြာခဲ့ရသည့္ဘဝ သို႔ ေရာက္ခဲ့ရသည္။
ထိုနာမည္ေက်ာ္ ေက်ာင္းႀကီး၌ ဆရာျဖစ္ေရး ေက်ာင္းသားျဖစ္ေရး ဆိုသည္မွာ မဟာအခြင့္အေရးႀကီး တစ္ခုပမာ သတ္မွတ္ေနခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းဆရာ ေလာကဝယ္ ရွားပါးလွေသာ ကြန္ပ်ဴတာဆရာ ဘဝ(ထုိေခတ္က) ျဖင့္ ေရာက္လာ ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္စဥ္ ပညာေရး ေလာက၌ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားကို အခ်ိန္ပို ျပန္သင္၊ ပိုက္ဆံယူေသာ စနစ္ႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည္။
က်ဴရွင္ ပေပ်ာက္ေရးဟု ဆိုကာ ညေန ၃ နာရီခြဲ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အိမ္မျပန္ ခိုင္းေသးဘဲ မိမိသက္ဆိုင္ရာ အတန္းထဲတြင္ပင္ အခ်ိန္ပိုဟုဆိုကာ ထပ္ေနခုိင္းသည္။ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီေလာက္ ေက်ာင္းသား ေတြက လိမ္ပိန္ကာ ေနၿပီး စာေတြ ေအာ္ဖတ္၊ ဆရာေတြကလည္း ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕စြာျဖင့္ သတ္မွတ္ခ်ိန္ကို ေရာက္ေစရန္ အျပင္သို႔ နားတစ္စြင့္စြင့္ျဖင့္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ ၾကရသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေက်ာင္းသား ေတြဆီက အခ်ိန္ပိုေၾကး ဆိုကာ လကုန္လွ်င္ မိဘေတြထံက ေတာင္းသည္။
အတန္းႀကီး ေက်ာင္းသားေတြ က်ဴရွင္မသြားႏိုင္ရန္ စီမံသည္ဟုဆိုေစ၊ ေက်ာင္းလႊတ္သည့္အခ်ိန္မွ က်ဴရွင္ ထပ္ေျပး ရျပန္သျဖင့္ မိုးခ်ဳပ္သည့္တိုင္ အိမ္မျပန္ႏိုင္ျခင္းျဖင့္သာ ပိုၿပီး အခ်ိန္ေပးၾကရသည္။ ထူးျခား မလာ။ ယင္းကိုပင္ လစဥ္ ေက်ာင္းလခအေနျဖင့္ ထပ္ေဆာင္းေပးေနရျပန္ရာ မိဘမ်ားထံမွ အသံေတြ ထြက္ လာသည္။
အခ်ိန္ပုိေၾကးကို ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက စုေဆာင္းၿပီး ေက်ာင္းရွိ ဆရာမ်ားကို ျပန္ခြဲေပးရသည့္စနစ္ က်င့္သံုး သည္။ ေက်ာင္းသားနည္းသည့္ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဆရာေတြရသည့္ အခ်ိန္ပိုေၾကးက မေျပာပေလာက္ ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားေတြ ေထာင္ခ်ီရွိေနသည့္ ေက်ာင္းႀကီးေတြမွ ဆရာေတြကေတာ့ မူရင္းလစာထက္ပင္ မ်ားျပားသည့္ ခံစားခြင့္မ်ားကို ရရွိလာၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာမ်ား ေလာက အတြင္းမွာပင္ ေသြးကြဲမႈမ်ား ျဖစ္လာသည္။
က်ဴရွင္ ပေပ်ာက္ေရးအတြက္ တိုက္သည္ဆိုေသာ္လည္း က်ဴရွင္ေတြက ေမွာင္ခုိ က်ဴရွင္ေတြ ျဖစ္သြားသျဖင့္ ေစ်းပိုႀကီး သြားသည္။ ေက်ာင္းဆရာ ေလာကတြင္လည္း အတန္းတစ္တန္းတြင္ ၿမိဳ႕စားနယ္စားမ်ားပမာ ေက်ာင္းသား ခြဲယူသည့္စနစ္ေတြ ေခတ္စားလာသည္။ ဥပမာ ေက်ာင္းသား ၅ဝ ခန္႔ရွိသည့္ မူလတန္း တစ္တန္းတြင္ အတန္းပိုင္ႏွင့္ ဘာသာရပ္ဆရာတို႔ ေက်ာင္းသားခြဲကာ က်ဴရွင္ေခၚသင္သည့္ စနစ္ေတြ ေခတ္စားလာသည္။ က်ဴရွင္ေကာင္းမွန္း သိလာသျဖင့္ ျမန္မာစာကိုပင္ အိမ္ေခၚၿပီး က်ဴရွင္ သင္သည္အထိ အတင့္ရဲလာသည္။ မိဘေတြကလည္း က်ဴရွင္သြား မတက္လွ်င္ မိမိသားသမီးကို အၿငိဳး ထား ျပႆနာ ရွာမည္ စိုးရိမ္သျဖင့္ တစ္ပတ္ႏွစ္ရက္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ဆရာအိမ္မ်ားသို႔ အေရာက္ပို႔ကာ က်ဴရွင္တက္ခုိင္း ၾကရသည္။ ထုိအခ်ိန္အထိ ပညာေရးဌာနတြင္ က်ဴရွင္မသင္ရ ဆိုသည့္ အမိန္႔ကရွိေနသလို က်ဴရွင္မသင္ပါဟု ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြ လက္မွတ္ထိုး ထားၾကသည္။
ေက်ာင္းဆရာ ေလာကတြင္ စုန္းျပဴးေတြ မ်ားစြာ ရွိပါသည္။ တာဝန္သိသိ၊ သစၥာရွိရွိ အနစ္နာ အပင္ပန္း အဆင္းရဲခံကာ သင္ေနၾကေသာ ဆရာ၊ ဆရာမ်ား ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုဆရာေတြက တစ္ေန႔တစ္ျခား အေရာင္အဆင္းေတြ မြဲလာသည္။ ေခ်ာင္ထိုးခံလာရသည္။ က်ဴရွင္သင္သည့္ ဆရာေတြက ေက်ာင္းလာလွ်င္ ဆိုင္ကယ္ေတြႏွင့္ ျဖစ္လာ သည္။ ေက်ာင္းျပန္လွ်င္လည္း ကားေကာင္းေကာင္းေတြက ႀကိဳသြားၾကသည္။ မ်က္ႏွာလည္း ေက်ာင္းတြင္ အေတာ္ေလး ပြင့္ၾကသည္။
ပိုဆိုးသည္က ေက်ာင္းတြင္ ဂိတ္ေစာင့္အျဖစ္ ေက်ာင္းဆရာေတြကို တာဝန္ခ်ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ႐ိုးသားသည့္ ဆရာေတြက တာဝန္က်ရာ ေနရာတြင္ ေနပူမေရွာင္၊ မိုးရြာမေရွာင္၊ ကိုယ့္ထမင္းဗူးေလး ကိုယ္ဖြင့္ကာ ဘယာေက်ာ္ တစ္တံုးႏွင့္ စားေနခ်ိန္တြင္ အခြင့္အေရးသမား ဆရာေတြကို လည္း စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည္။
ဆရာတစ္ေယာက္သည္ မနက္တုိင္း ဂိတ္ဝအနီးရွိ စက္ဘီး႐ံုတြင္ လာထိုင္တတ္သည္။ သူလာထိုင္တိုင္း သူ႔ဇနီး ကလည္း ေစ်းဆြဲျခင္းေလးျဖင့္ ေရာက္လာတတ္သည္။ မၾကာမီ ေက်ာင္းသုိ႔ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားက သားသမီးမ်ားကို လာပို႔ၾကသည္။ ေက်ာင္းသို႔ လာပို႔ၿပီး ေစ်းသြားမည့္ မိဘမ်ားကို ထိုဆရာႏွင့္ ဇနီးျဖစ္သူ တုိ႔က ဝက္သား၊ ၾကက္သား၊ ငါးေတြ တစ္ေန႔တစ္မ်ဳိး မ႐ိုးေအာင္မွာသည္။ မိဘေတြက ဆြဲျခင္းထဲသုိ႔ အထုတ္ေလးေတြ တစ္ထုပ္ၿပီး တစ္ထုပ္ လာထည့္ေသာ္လည္း ပိုက္ဆံတစ္ခါမွ ေပးသည္ကို မေတြ႕ဖူး။ ထိုဂိတ္ ေစာင့္ဆရာကလည္း ေန႔စဥ္ဂ်ဴတီရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ ျဖစ္ေစ တာဝန္ေက်သည္။ သူသာမက ဇနီး ျဖစ္သူကပါ တာဝန္ေက်စြာ ဝင္ေရာက္ ထမ္းေဆာင္ေပးပါသည္။
ေနာက္ဆရာ တစ္ေယာက္ကလည္း တစ္မ်ဳိး ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းက သူေဌးေက်ာင္းဟု လူသိမ်ားသျဖင့္ ေက်ာင္းသား ေတြလည္း ေက်ာင္းသုိ႔လာလွ်င္ အိတ္ေဖာင္းေဖာင္း ေလးေတြႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားေတြက ေက်ာင္းသို႔ မဝင္မီ ေက်ာင္းထိပ္ရွိ ကြမ္းယာဆိုင္တြင္ ပိုက္ဆံအိတ္ေလးေတြ အပ္သြား တတ္သည္။ အေၾကာင္းကို စံုစမ္းလုိက္ေတာ့ လက္ရဲဇက္ရဲ ႏိုင္လြန္းလွသည့္ ဆရာတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာသည့္ ေက်ာင္းသား ဆိုလွ်င္ သူက ေက်ာင္းထဲသို႔ ဝင္သည္ႏွင့္ လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ သူ႔အနီး ေရာက္သည္ႏွင့္ အိတ္ထဲကို လွမ္းႏိႈက္သည္။ ၅ဝဝ တန္ ႏွစ္ရြက္ေတြ႕လွ်င္ တစ္ရြက္သူယူ၊ တစ္ရြက္ကို ေက်ာင္းသားအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္ေပးသည္။ ႏွစ္ရာတန္ေတြ႕ ႏွစ္ရာတန္ယူ၊ တစ္ရာတန္ေတြ႕ တစ္ရာတန္ ယူေနသည္မွာ ေန႔စဥ္ အလုပ္လုိ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းကို ပိုက္ဆံမယူရဲေအာင္ ျဖစ္လာသည္။
ေနာက္ဆရာ တစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္မ်ဳိးျဖစ္သည္။ ညေန ေက်ာင္းဆင္းသည္ႏွင့္ သူအရက္ေသာက္ေန သည့္ ဆုိင္ေရွ႕မွ ျဖတ္သြားေသာ ေက်ာင္းသား မ်ားကို ဆိုင္ထဲမွ လွမ္းေခၚၿပီး အရက္ဖိုး ေတာင္းတတ္သည္။ ထို႔ျပင္ ထဘီတစ္ထည္ျဖင့္ မကန္ေတာ့မခ်င္း၊ သဲႀကီးမဲႀကီး ႐ိုက္တတ္ေသာ ဆရာမ၊ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ ရမည္ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံ လိမ္ေတာင္းတတ္သည့္ဆရာ၊ က်ဴရွင္ ပိုက္ဆံေတြ ႀကိဳထုတ္ၿပီး မသင္ေပးသျဖင့္ မိဘေတြျဖင့္ ျပႆနာ တတ္ရေသာ ဆရာ၊ မိဘေတြထံမွ အတိုးျဖင့္ ပိုက္ဆံေခ်းၿပီး ျပန္မဆပ္သည့္အျပင္ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ျဖင့္ ရန္ျဖစ္ရဲသည့္ ဆရာမ စသည့္ ပညာေရးေလာက အတြင္းမွ ေဖာက္ျပန္မႈမ်ားသည္ တစ္ေန႔တစ္ျခား အတင့္ရဲစြာျဖင့္ ဆရာဂုဏ္ကို မေထာက္ က်ဴးလြန္လာေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။
ယခင္က ဆရာဆိုသည္မွာ အလုပ္ဂုဏ္ျဖင့္လည္း ေစာင့္စည္း ထိန္းသိမ္းၾကရသည့္ သေဘာ ရွိပါသည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ လစာနည္းသျဖင့္ ဆရာေတြ သိကၡာ မပ်က္ခဲ့ၾကပါ။ သို႔ေသာ္ သိကၡာ တစ္စက္မွ မရွိေစရန္ သိကၡာခ်သည့္အေနျဖင့္ အခေပးပညာေရးကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္လိုက္ကတည္းက ဆရာေလာက ရစရာမရွိေအာင္ သိကၡာက်ၿပီး တာႀကီးတစ္တာ က်ဳိးေပါက္သြားပါေတာ့သည္။ ေလ်ာ့ရဲလာသည့္ အေနအထားကို အခြင့္ေကာင္း ယူၿပီး အက်င့္ေတြ တိုးပ်က္လာသျဖင့္လည္း ေက်ာင္းဆရာ ေလာက ဂုဏ္သိကၡာ က်ခဲ့ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္း အခ်ိန္ပိုေၾကး ယူသည့္စနစ္ကို ျပန္လည္ ႐ုပ္သိမ္းခဲ့ရသည္။
က်ဴရွင္ကို အစိုးရက အမ်ဳိးမ်ဳိး တုိက္ဖ်က္ေနေသာ္လည္း ေအာင္ျမင္သည့္အဆင့္သို႔ မေရာက္ႏိုင္ခဲ့ေပ။ ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္ က်ဴရွင္၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ က်ဴရွင္၊ အိမ္ေခၚသင္ေသာ ဟုမ္းက်ဴရွင္ေတြအျပင္ မိဘေတြမွာ အမွန္တကယ္ တတ္ေစေရးအတြက္ ျပင္ပက်ဴရွင္ေတြကိုပါ ပို႔ေနရေသာ ေခတ္ျဖစ္သျဖင့္ နားခ်ိန္မရွိ၊ ကစား ခ်ိန္မရွိ၊ အားခ်ိန္မရွိေသာ ကေလးမ်ားအား ကာယ၊ ဉာဏ၊ စာရိတၱ၊ ရသ ႏွင့္ အသက္ေမြးပညာတို႔ျဖင့္ ဘက္စံု ပညာေရးဆိုကာ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေနမႈမွာ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါမည္ေလာ ျပန္လည္စဥ္းစားသင့္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ယခုလို ျပန္ေျပာေနရျခင္းမွာ ဆရာေလာကကို အပုပ္ခ်၊ မဟုတ္က ဟုတ္က ေျပာဆိုရန္ မဟုတ္ပါ။ ငါးခံုးမ တစ္ေကာင္ေၾကာင့္ တစ္ေလွလံုး ပုပ္ခဲ့ရသလို ျဖစ္ခဲ့ရေသာ ဆရာ့ဘဝသည္ ေခတ္ေၾကာင့္လား၊ စနစ္ေၾကာင့္လား၊ လူေၾကာင့္လား၊ မူေၾကာင့္လား ျပန္လည္သံုးသပ္ စဥ္းစားေစလိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာေလာကတြင္ ျမင့္ျမတ္ ေသာ၊ ေလးစား ခ်စ္ခင္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ၊ ၾကည္ညိဳဖြယ္ ေကာင္းေသာ သူေတြလည္း မ်ားစြာ ရွိပါသည္။ ထိုကဲ့သုိ႔ေသာ သူမ်ား ရွိေနေသာေၾကာင့္ သာလွ်င္ ဆရာေလာက ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ မျဖစ္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေတာေက်ာင္းဆရာဘဝတြင္ ငပိႏွင့္ မွ်စ္ကိုစားကာ ေပ်ာ္ရႊင္သာယာခဲ့ပါသည္။ ႐ိုးသား ျဖဴစင္သည့္ ဝန္းက်င္တြင္ ဆရာဘဝကို ခံုမင္ျမတ္ႏိုးခဲ့ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ မွ်စ္နံ႔ေတြကင္းၿပီး ဟန္ေဆာင္မႈေတြ ထံုသင္းေနသည့္ ၿမိဳ႕ေနလူမႈဘဝသို႔ ျပန္ေရာက္မွ ေက်ာင္းဆရာဘဝကို လံုးဝစိတ္ကုန္ကာ အၿပီးတိုင္စြန္႔ခြာ သြားရျခင္းကိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ေရွာင္ေျပးတတ္သူတစ္ ေယာက္အျဖစ္ အျပစ္တင္ေနမိပါ သည္။
Independent News Journal
No comments:
Post a Comment