ရြက္ေလွမ်ားတကယ္ေတာ့လည္း က်မတို႔ လူဘ၀ဆိုတာ ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္သည့္ ပင္လယ္ သမုဒရာျပင္က်ယ္ႀကီးမွာ ကိုယ္တိုင္ ထိန္းခ်ဳပ္ပဲ့ကိုင္ေသာ ရြက္ေလွတစ္စင္းစီျဖင့္ ခရီးႏွင္ေနၾကရျခင္းပဲမဟုတ္လား။ ဟိုးငယ္ငယ္ကေလးဘ၀ အရြယ္တုန္းကေတာ့ ေရျပင္ကိုျမင္လွ်င္ ေလွလႊတ္ခ်င္ စိတ္ေတြပဲရွိခဲ့၏။ က်မငယ္စဥ္က ဧရာ၀တီျမစ္၏ အေနာက္ဘက္ကမ္းက ရြာႀကီးတစ္ရြာတြင္ ေခတၱ သြားေရာက္ ေနထိုင္ ခဲ့ရဖူးသည္။ ျခံ၀င္းႀကီးမွ အက်ယ္ႀကီး၊ စတုရန္းေပေပါင္း ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ေတာ့ ရွိမည္ထင္သည္။ အဲသည္ျခံႀကီး၏ ပတ္ပတ္လည္မွာ ျမင့္မား၍ အရြက္အရိပ္စိပ္ေသာ မန္က်ည္းပင္မ်ားစီတန္း၍ ရွိေနေသးသည္။
ျခံေရွ႕က သံုးေပေလာက္က်ယ္ေသာ ေရေျမာင္းသည္ ေႏြရာသီမွာ ေရမစီးေသာ္လည္း မိုးရာသီႏွင့္ ေျမာင္းေရလႊတ္သည့္ ကာလမ်ားတြင္ ဒူးဆစ္ထိ ျမင့္ေသာေရျဖင့္ ေခ်ာင္းကေလးတစ္ခုအျဖစ္ စီးဆင္းေနက် ျဖစ္သည္။ အိမ္ျခံ၀င္း တံခါးေပါက္ႏွင့္ ေရွ႕က တာလမ္းကို ဆက္သြယ္ထားေသာ သစ္လံုးခင္း တံတားျပင္ကလည္း ေတာ္ေတာ္က်ယ္သည္။ ထိုတံတားျပင္ေပၚမွာ ေရေျမာင္းထဲသို႔ ေျခခ်၍ ထိုင္သည့္အခါ ေရက က်မ၏ ေျခမ်က္စိထိ နစ္ေနေလ့ရွိသည္။
တစ္ခါတစ္ခါ ေျမာင္းႀကီးမွ ေရလႊတ္မ်ားသည့္အခ်ိန္ တံတားသစ္လံုး၏ အစပ္ထိပင္ ေရျမင့္သည့္အခါ က်မေျခသလံုးအေပၚပိုင္းအထိ ေရျမဳပ္တတ္၏။ ေရစီး၏တိုး တိုက္မွဳကို အဆန္းတၾကယ္ခံယူရင္း က်မအျမဲစိတ္ကူးေပၚေလ့ရွိသည္က စကၠဴေလွလုပ္ဖို႔။ စကၠဴေလွသည္ ကေလးတိုင္းလုပ္ဖူးေနက် လက္မွဳ အနဳပညာျဖစ္သလို စကၠဴေလွ လႊတ္ျခင္းသည္ ကေလးတိုင္း ေဆာ့ကစားဖူးေနက် ကစားနည္းျဖစ္လိမ့္မည္။
စကၠဴေလွကိုခ်ိဳးသည့္အခါ ရိုးရိုးစင္းစင္းစကၠဴေလွႏွင့္ တက္မ ပါေသာ စကၠဴေလွ ရယ္လို႔ ႏွစ္မ်ိဳးရွိ၏။ က်မကေတာ့ ရိုးရိုးစင္းစင္း စက္ကူေလွကေလးသာ ခ်ိဳးတတ္သည္။ ထိုစက္ကူေလွကေလးကို ေျမာင္းေရထဲတြင္ က်မခ်လိုက္လွ်င္ ေလွကေလးသည္ ေရစီးအတိုင္း လွ်င္ျမန္စြာ ေျပးေလသည္။ ထိုေလွကေလး မ်က္စိေအာက္မွ ေပ်ာက္သြားသည္အထိ (ကိုယ့္ျခံ၀င္းေရွ႕က ေရေျမာင္းထဲမွာ အေႏွာင့္အယွက္မရွိ တစ္ဖက္ျခံေက်ာ္သည္အထိ) တေရြ႕ေရြ႕ ရြက္လႊင့္သြားတာကို ျမင္ရလွ်င္ ဘယ္လို ေပ်ာ္မွန္းမသိ ေပ်ာ္မိ၏။ ထိုေလွကေလး တာလႊတ္ၿပီး ဘယ္ေလာက္မွမၾကာခင္ ဟိုၿငိသည္ၿငိ ၿငိၿပီး ကမ္းစပ္မွာ ေသာင္တင္ေနလွ်င္ တုတ္ေခ်ာင္းကေလးျဖင့္ ထိုးေကာ္ကာ ထပ္သြားေစဖို႔ ႀကိဳးစားမိေသး၏။ တကယ္ေတာ့လည္း ၿငိၿပီး လဲၿပိဳနစ္စဥ္ကတည္းက စကၠဴကေရစိုစြတ္ၿပီးၿပီ။ ဤေလွသည္ ျပန္လည္ေထာင္ မတ္ၿပီး ခရီးႏွင္ဖို႔ဆိုတာ သိပ္မျဖစ္နိဳင္ေပ။ ေရစိုခ်ပ္ျပားကေလးအျဖစ္ တံုးလံုး ပက္လက္လဲရင္း ေမ်ာဖို႔သာ ရွိေတာ့သည္။
အဲသည္တုန္းက စကၠဴေလွကေလးတစ္စင္း နစ္ေနၿပီဆိုလွ်င္၊ ေနာက္စကၠဴ တစ္ရြက္ ျဖဳတ္ၿပီး အလွ်င္အျမန္ ေနာက္တစ္စင္း ခ်ိဳးနိဳင္၏။ ေရမွာခ်ၿပီး လႊတ္နိဳင္ေသး၏။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကေလးဘ၀ဟာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္မွာေပါ့။ အသက္နည္းနည္း ပိုႀကီးလာလို႔ ပန္းခ်ီေရးဆြဲဖို႔ ၀ါသနာပါလာေသာအခါမွာလည္း က်မသည္ ေရျပင္ကို ေရးဆြဲတိုင္း ေလွတစ္စင္းထည္႔ဖို႔ ႀကိဳးစားလာခဲ့သည္။ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့ မသိ။ ေရျပင္ဆိုတာ ေလွကေလးရွိေနမွ ျပည့္စံုသည္ဟု ထင္ခဲ့ပံုရသည္။ ဆြဲလိုက္သည့္ ေလွကလည္း ရြက္ေလွ ျဖစ္တတ္သည္။
ရြက္တိုင္မွာ အ၀တ္စကို ရြက္လႊင့္ထားသည့္ ျမန္မာဆန္ဆန္ ရြက္ေလွလား၊ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ ရြက္ေလွ ေပါ့ေပါ့ကေလးေတြလား၊ က်မ မမွတ္မိပါ။ ေလ၏ ထိန္း ေက်ာင္းမွဳေအာက္မွာ ကိုယ့္ေလွကို ကိုယ္သြားလိုရာသို႔ ပဲ့ကိုင္ၿပီး ခရီးႏွင္နိဳင္သည့္ ဘ၀မ်ိဳးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အားက်စရာ ေကာင္းလွသည္။ တကယ့္လက္ေတြ႕မွာေတာ့ က်မ ေလွမစီးရဲပါ။ ျမစ္ျပင္က်ယ္မွာ ေလွျဖင့္ စုန္ဆန္သြားလာေနၾကသူမ်ားကို အားက်ပါရဲ႕။ သူတို႔ ေနရာမွာ ကိုယ္က စိတ္ကူးျဖင့္ ၀င္ရသည္က ေတာ္ေတာ္ေက်နပ္ဖို႔ ေကာင္းသည္။
တကယ္ ကိုယ္တိုင္ ေလွေပၚမွာ လိုက္ပါစီးနင္းဖို႔၊ ထို႔ထက္ပို၍ ထိုေလွကို ပဲ့ကိုင္ ေလွာ္ခတ္ဖို႔၊ ရြက္လႊင့္ဖို႔ ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ သတၱိေမြးယူလို႔မရသည့္ အျဖစ္ေတြ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မယံုၾကည္လို႔ေပါ့။ ကိုယ့္အစြမ္းသတၱိ ကို လည္း ကိုယ္မယံု။ ကံၾကမာဆိုတာကိုလည္း မယံု။ ကိုယ့္ရြက္ေလွကို ေလထန္ သည့္ မုန္တိုင္းက ဆြဲႏွစ္ပစ္မွာလည္း ပူပင္ရေသးသည္။ ဒါေၾကာင့္ ေလွမွန္သမွ်၊ ေရမွန္သမွ်ကို ေဘးကၾကည့္ၿပီး အားက်ရံုပဲ သာယာခဲ့မိ၏။ ကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္ဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္ကူးခဲ့သည္မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ က်မမေတြးမိသည့္ အခ်က္မွာ က်မသည္ ဘ၀၏ ကိုယ္ပိုင္ရြက္ေလွျဖင့္ ခရီးႏွင္ေနခဲ့ၿပီးၿပီ ဆိုတာပဲ။ က်မ၏ရြက္ေလွက ဘယ္ေလာက္ ခိုင္ခံ့သလဲ၊ ဘယ္ေလာက္လံုျခံဳသလဲ က်မမသိ။ ဘယ္သူမွလဲ မသိ။ ကိုယ့္ေလွကို လွပေအာင္၊ ဆြဲေဆာင္မွဳရွိေအာင္ က်မတို႔ ေဆးျခယ္ရင္း .. ေအာင္ျမင္သူေတြရွိမည္။ မေအာင္ျမင္ခဲ့သူေတြလည္း ရွိမည္။
လွပနိဳင္သူ သစ္လြင္နိဳင္သူတို႔က ဂုဏ္ယူစြာ ရြက္လႊင့္ေနခ်ိန္တြင္ မေအာင္ ျမင္သူေတြက အစုတ္အျပဲ အဖာအေထးရြက္တို႔ျဖင့္ မြဲႏြမ္းေသာ ေလွကိုယ္ထည္ျဖင့္ နာနည္ၾကည္းၾကည္း ရြက္လႊင့္ေနၾကလိမ့္မည္။ ကိုယ့္ေလွကို ခိုင္ခံ့သည္ထက္ ခိုင္ခံ့ေအာင္၊ တာရွည္ခံသည္ထက္ ခံေအာင္ ႀကိဳးစားျပင္ဆင္လိုသူေတြလည္း ရွိမည္။ ကံစီမံရာပဲဟု ကံၾကမာအေပၚ ယံုၿပီး ပံုအပ္ထားသူေတြလည္း ရွိမည္။ မုန္တိုင္းဗဟိုႏွင့္ နီးသူေတြ ရွိမည္။ အဖ်ားအနားပဲ ထိသူေတြရွိမည္။ အခ်ိန္မတိုင္မွီ နစ္သူေတြ ရွိမည္။ (အခ်ိန္တိုင္ျခင္း၊ မတိုင္ျခင္းကိုေရာ ဘယ္သူက ဆံုးျဖတ္ေပးမလဲ)
က်မတို႔ခရီးႏွင္ရာ၏ အဆံုးပန္းတိုင္က ဘာလဲ၊ အမွန္အတိုင္းေျပာရလွ်င္ က်မ မသိပါ။ ႏွစ္ျမဳပ္ျခင္းသည္ ခရီးဆံုးလား၊ မနစ္ျမဳပ္ဘဲ ခရီးဆက္ခြင့္သာ ရခဲ့လွ်င္ ဟိုဘက္မွာ ဘာရွိသလဲ၊ ဘာကို ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး က်မတို႔ ရြက္လႊင့္ေနၾကတာလဲ။
ေမတၱာတရားအတြက္လား၊ ျဗဟၼစိုရ္တရား အတြက္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ နိဗၺာန္ဟု စကားအရသာသိၿပီး တကယ္လက္ေတြ႕ က်မ မသိျမင္နိဳင္ေသာ စိတ္အေျခအေန တစ္ခုစီသို႔လား။ သီးသန္႔ ေနရာ တစ္ခုဆီသို႔လား။ ေရာ့ဒ္စတူး၀ပ္၏ ရြက္လႊင့္ျခင္းကို နားေထာင္ရစဥ္ကေတာ့ ဦးတည္ရာရွိသူ၏ ရြက္လႊင့္ျခင္းတစ္ခုအေပၚ အားက်ၿပီး မုဒိတာပြားခဲ့ရဖူးသည္။ ဘုရားသခင္ႏွင့္ နီးရာ၊ အရွင္သခင္ရွိရာ အရပ္ဆီသို႔ ဦးတည္ ၍ ရြက္လႊင့္ေနျခင္း ျဖစ္နိဳင္သည္။
ဘယ္ေလာက္ အဓိပၸာယ္ရွိလိုက္တဲ့ ဘ၀ ျဖစ္မလဲ။ က်မကေရာ ဘယ္ကိုဦးတည္ၿပီး ရြက္လႊင့္ေနခဲ့ပါသလဲဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္လည္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ေသာအခါ က်မ ေတာ္ေတာ္လန္႔သြားသည္။ ဘာကို ဦးတည္မွန္းသာ မသိေပမယ့္ ခရီးကေတာ့ အေတာ္ေပါက္ခဲ့ၿပီးေလၿပီ။ က်မ၏ရြက္ေလွေပၚမွာလည္း လိုခ်င္၍သယ္ယူခဲ့ေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳမ်ား၊ မလိုခ်င္ပါဘဲႏွင့္ လက္ခံယူခဲ့သည့္ အမွားမ်ား၊ လႊင့္ပစ္လို႔ရလွ်င္ ခ်က္ျခင္း လႊင့္ပစ္လိုက္ခ်င္ေသာ ေနာင္တမ်ား.. စသည္ျဖင့္ ကုန္စည္ပစည္းမ်ားလည္း အသင့္အတင့္ စံုခဲ့ၿပီ။ က်မ ဘယ္ကိုေရာက္မွာလဲ ဆိုတာကိုလည္း သိခ်င္လာၿပီ။
မုန္တိုင္းေၾကာင့္ (သို႔မဟုတ္) က်မ၏ ပဲ့ကိုင္ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္းအတတ္ ညံ့ဖ်င္းမွဳေၾကာင့္ ေလွကေလး နစ္သြားေလမလားဟုလည္း စိုးရိမ္ပူပန္လွၿပီ။ ဘယ္သူကမွ အာမခံေပးလို႔ မရသည့္ ေဟာသည္ သမုဒရာျပင္က်ယ္ႀကီးထဲမွာ မင္းရဲ႕ေလွ ဘာမွျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး ဟူေသာ ေဖ်ာင္းဖ် ႏွစ္သိမ့္ အားေပးမွဳကိုလည္း တစ္ဖက္က ၾကားခ်င္ေနျပန္သည္။ ကိုယ္ေတာင္ ဘယ္အခ်ိန္ နစ္မလဲဟု မသိနိဳင္သည့္ခရီးမွာ သူမ်ားေလွေတြ နစ္လု မတတ္ျဖစ္တာ၊ နစ္သြားတာေတြကို သူရဲေကာင္းဆန္ဆန္ ကယ္တင္နိဳင္ ေလမလားဟုလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘ၀င္ျမင့္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ကိုယ့္ေလွခိုင္ခံ့ေအာင္၊ လံုျခံဳေအာင္ ျပဳျပင္တည္ေဆာက္မည့္အစား အေပၚယံေဆးျခယ္မွဳကို ပို၍ ဦးစား ေပးခဲ့မိသည့္ ကာလကလည္း ေတာ္ေတာ္ရွည္ၾကာခဲ့ၿပီ။
ေရွ႕ဆက္ၿပီး က်မ၏ေလွ ခိုင္ခံ့ဖို႔သာ ႀကိဳးစားရေတာ့မည္။ အခ်ိန္ေတာ့ ေနာက္မက်ေသးဟု ေမွ်ာ္လင့္ရပါသည္။ က်မ၏ ေလွထဲမွာ သယ္ယူခဲ့သည့္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာေတြက အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္လည္သံုးလို႔မရေတာ့သည့္ တစ္ခါသံုး ပစၥည္းေတြ၊ စြန္႔ပစ္အမွိဳက္ေတြသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ လူ႕ဘ၀မွာ တကယ္လိုအပ္သည္က ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမဟုတ္၊ သတၱိသာ ျဖစ္သည္ဟု က်မ ေတြးေတာစ ျပဳလာၿပီ။
က်မက က်မလိုအပ္သည့္အရာမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳဟု ထင္ခဲ့ဖူး၏။ ေငြေၾကးဥစၥာဟု ထင္ခဲ့ဖူး၏။ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမွဳဟု ထင္ခဲ့ဖူး၏။ အဲဒါေတြကို ရမွျဖစ္မည္ဟု ထင္ကာ မနိဳင္မနင္း သယ္ယူခဲ့ၿပီးၿပီ။ က်မလိုအပ္သာ ဒါမဟုတ္ဘူးဟု သိသလိုလို ရွိလာခ်ိန္မွာ ဒါေတြကို လႊင့္ပစ္ဖို႔လည္း မျဖစ္နိဳင္။ အဲသည္အရာေတြႏွင့္ က်မက ေတာ္ေတာ္ႀကီး ေပါင္းစပ္ၿငိတြယ္ ေနခဲ့ၿပီးၿပီ မဟုတ္လား။ ေလွကေလးေပါ့ေအာင္ ကိုယ္ထိန္သိမ္းတိုင္း လိုရာေရာက္ေအာင္က အဲဒါေတြကို ပစ္ခ်ခဲ့မွ ရမည္ထင္ပါရဲ႕။
အခုေတာ့ က်မ ရြက္လည္း လႊင့္ေနဆဲ။ ေလးလံေသာ အပိုပစည္းမ်ားကိုလည္း လႊင့္ပစ္ဖို႔ ၾကံရြယ္ရင္း တြယ္ဖက္ေနဆဲ။ ေလွကေလး ခိုင္ခံ့ဖို႔ ျပဳျပင္ တည္ေဆာက္ မွျဖစ္မည္ ဟူေသာ အသိတရားကေလး ေရးေရးေပၚလာျပန္ေတာ့ အလုပ္စတင္ဖို႔ တြန္႔ဆုတ္ေနဆဲ။ အဲသည္လိုႏွင့္ သည္ေလွ၏ သက္တမ္းက ေလွတစ္စင္း၏ ေယဘုယ်သက္တမ္း ထက္၀က္ပင္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ေရွ႕မွာ ခရီးက မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရျပင္ႀကီး ။ ဘာကမ္း.. ဘာေသာင္မွ မျမင္ရေသးသည့္ ေရျပင္က်ယ္ႀကီး..။ သည္ေလွႏွင့္ သည္ခရီး
မွ်တပါရဲ႕လား က်မ မသိ။
က်မ ....ဘာမွ.... မသိပါ..။
ဂ်ဴး Facebook Page မွ
No comments:
Post a Comment