သူခိုး(ထက္ရာဇာ)

ဓာတ္ပံု- လွ်ပ္တပ်က္ဂ်ာနယ္

က်ေနာ့္မွာ က်ီးကန္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ႏွလံုးသားမွာ ဒဏ္ရာတခု ရခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ီးကန္းေတြကို ေတြ႔တိုင္း အဲဒီက်ီး ကန္းေတြ ၾကားေအာင္ နာမည္တခု ေအာ္ေအာ္ ေခၚမိပါတယ္။ အဲဒီနာမည္က သူခိုး … တဲ့။

အင္းစိန္ သီးသန္႔အက်ဥ္းေထာင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ သီးသန္႔ ေထာင္မွာ ႏိုင္ငံေရးမႈနဲ႔ ေထာင္က် လာတဲ့ ၅ (ည) ေတြ အပါအ၀င္ ငါးခိုးဖမ္းမႈနဲ႔ ေထာင္က်လာတဲ့ ထိုင္းလူမ်ဳိးေတြ၊ အျပင္ဘုတ္လို႔ေခၚတဲ့ လြတ္ခါ နီး ေထာင္ဝင္းထဲထြက္ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ ေထာင္က်အက်ဥ္းသားေတြ ရွိၾကပါတယ္။

တေန႔မွာေတာ့ အျပင္ဘုတ္ အက်ဥ္းသားတေယာက္ က်ေနာ့္ဆီကို ေရာက္လာၿပီး က်ီးကန္းေပါက္ေလး တေကာင္ကို ေဆးလိပ္ အလိပ္ ၂၀ နဲ႔ လာေရာင္းပါတယ္။

တကယ့္ကို အေပါက္ေလးပါ၊ ႏႈတ္သီးေဘး ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြေတာင္ မပ်က္ေသးပါဘူး။ က်ေနာ္လည္း သနားတာနဲ႔ က်ီးကန္းေလးကို ၀ယ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီကစၿပီး က်ီးကန္းေလးနဲ႔ က်ေနာ္ နဲ႔ သံေယာဇဥ္ စခဲ့တယ္ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။

က်ီးကန္းေလးကို က်ေနာ့္ တိုက္ခန္းရဲ႕ေထာင့္မွာ တုတ္တန္းေလးတခု လုပ္ေပးၿပီး တင္ထားပါတယ္။ က်ီးကန္းေလးဟာ မနက္မိုး မလင္းခင္ သူ႔ရဲ႕ က်ီးအာသံ မေပါက္ေသးတဲ့ အသံေလးနဲ႔ တစာစာ စတင္ ေအာ္ ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီလို ေအာ္ေန တာဟာ က်ေနာ္ မႏိုးမခ်င္းပါပဲ။

တုတ္တန္းက က်ေနာ့္ အရပ္ေလာက္ျမင့္ေတာ့ ေအာက္ကိုလည္း သူ ခုန္မဆင္းရဲ ရွာပါဘူး။ က်ေနာ္ႏိုးသြားေတာ့မွ ေျမပဲ ဒါမွမဟုတ္ ဟင္းဖတ္တဖတ္ကို၀ါးၿပီး သူ႔ကိုခြံ႔ေပးတဲ့အခါ တကယ္ကို ငွက္မိခင္ခြံ႔တာကိုစားတဲ့ ငွက္သားေပါက္ ေလးေတြ လို အသံတစာစာေအာ္ရင္း အငမ္းမရ စားပါေတာ့တယ္။

စားၿပီးသြားတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ျပန္အိပ္သလို သူလည္း တန္းေပၚမွာ ခဏျပန္အိပ္ပါတယ္။ မနက္ ၇ နာရီ
ေလာက္ မွာ က်ေနာ္လည္း အိပ္ရာႏိုးလာသလုိ သူလည္း ႏိုးလာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သူ႔ကို တန္းေအာက္ကို ခ်ေပးၿပီး အခန္းထဲမွာ ဒီအတိုင္း လႊတ္ေပးထားလိုက္ပါတယ္။ ထူးျခားတာက အဲဒီ က်ီးကန္းေလးဟာ အခန္းထဲ ကေန အခန္းျပင္ကို လံုး၀မ ထြက္ဘဲ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို တခ်ိန္လံုး လိုက္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနတာပါပဲ။ ေနာက္ၿပီး တခ်က္တခ်က္မွာ သူ႔ရဲ႕မပီတဲ့ က်ီးအာသံေတြကိုလည္း အာတတ္ ပါေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်ီးကန္းေလးဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်ီးရာ၀င္လာခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္နဲ႔ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း အဲဒီလို ၃ လေလာက္ေန အၿပီးမွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အေမြးအေတာင္ေတြ စံုလင္စျပဳလာပါၿပီ။ အ ခန္းထဲမွာ ေန႔စဥ္ေနေနတဲ့ က်ီးကန္းေလးဟာ တစတစ အခန္းျပင္ကိုထြက္တတ္ လာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ တိုက္ခန္း ေရွ႕က ေရကန္မွာေရသြားခ်ဳိးတတ္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုး တေထာင္လံုးကို ေလွ်ာက္လည္ သြားတတ္ခဲ့ပါၿပီ။

ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ပဲသြားသြား က်ေနာ္ ထမင္းစားေလ့ရွိတဲ့ ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီ ေလာက္မွာေတာ့ က်ေနာ့္အခန္းကို ေရာက္ ေအာင္ျပန္လာၿပီး အစာေတာင္းစားပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ က်ီးေကာင္ ၀င္သြားခဲ့ေပမယ့္ သူဟာ အစားကို သူ႔ ဘာသာသူ ဘယ္ေတာ့မွမစားဘဲ က်ေနာ္ေကၽြးမွသာ စားပါတယ္။ က်ေနာ္ သူ႔ကိုခြံ႔မေကၽြးဘဲ စမ္းၾကည့္ၿပီး ၾကမ္းေပၚကို ဒီ အတိုင္းခ်ထားၾကည့္ပါတယ္။ လံုး၀ မတို႔မထိပါဘူး။ က်ေနာ့္ပုခံုးေပၚကို ခံုတက္လာၿပီး တစာစာေအာ္ပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္ပဲ လက္ေလွ်ာ႔ၿပီး သူ႔ကို ခြံ႔ေကၽြးရေတာ့တာပါပဲ။

ေန႔လယ္စာ စားၿပီးတာနဲ႔ အျပင္ျပန္ထြက္သြားၿပီး ညေန ေန၀င္ခါနီး အခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ့္အခန္း ကို ျပန္ေရာက္ လာပါ တယ္။ အဲဒီမွာ သနားဖို႔ေကာင္းတာက အျပင္က ေညာင္ပင္ႀကီးမွာ က်ီးကန္းအုပ္က တအာအာနဲ႔ အိပ္တန္း၀င္ေနခ်ိန္မွာ သီးသန္႔ေထာင္တိုက္ထဲက က်ီးကန္းေလးကလည္း တအာအာနဲ႔ လိုက္ေအာ္ေနတာပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ သူေအာ္ရံုပဲ တတ္ႏိုင္တာပါ။ က်ီးဆိုေပမယ့္ က်ီးတို႔တတ္အပ္တဲ့ အတတ္ပညာကို သူလံုး၀မွ မတတ္ေျမာက္ ခဲ့တာဘဲ။ ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ က်ီးကန္းေလးဟာ အိပ္တန္း၀င္ခါနီး က်ေနာ္ တို႔ ေရခ်ဳိးကန္မွာ ေရကစားေနတဲ့ က်ီး ကန္းေတြၾကားထဲကို မေယာင္မလည္နဲ႔ ေရာက္သြားပါတယ္။

က်ေနာ္လည္း ဘာျဖစ္မလဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ က်ီး ကန္းအုပ္ဟာ သူ႔ကို ၀ုိင္းၿပီး ထုိးဆိတ္ၾကပါေတာ့ တယ္။ က်ီးအုပ္က လူနဲ႔ေနတဲ့ က်ီးကန္းကို လက္မခံဘူးထင္ပါရဲ႕။

က်ေနာ့္က်ီးကန္းေလးဟာ နာလြန္းလို႔ တစာစာေအာ္ၿပီး က်ေနာ့္အခန္းကို ပ်ံေျပးလာပါတယ္။ သူ႔ ခႏၶာကိုယ္မွာလည္း ဒဏ္ ရာ တခ်ဳိ႕ ရသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္သြားၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ က်ေနာ့္ က်ီးကန္းေလးဟာ က်ီးကန္းအုပ္ ဆီ မသြားေတာ့ဘဲ။ က်ေနာ့္ တိုက္ခန္းထဲကေနပဲ က်ီးကန္းေတြနဲ႔ ၿပိဳင္တူလိုက္ အာ ေနရွာပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္အထိ က်ေနာ့္ က်ီးကန္းေလးမွာ ကိုယ္ပိုင္ နာမည္မရွိေသးပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ သူ နာမည္ရေတာ့မယ့္ ကိစၥကို က်ေနာ့္ က်ီးကန္းေလး စတင္ လုပ္ေဆာင္လာပါေတာ့တယ္။ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ထြက္သြားတဲ့ က်ီးကန္းေလးဟာ အရင္ကလုိ ထမင္းစားခ်ိန္မွ ျပန္ေရာက္လာတာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တိုက္ခန္းကိုျပန္လာတဲ့ အႀကိမ္က စိပ္လာ ပါတယ္။ သူျပန္လာတိုင္း လည္း ႏႈတ္သီးမွာ ဇြန္း၊ ဒါမွမဟုတ္ မီးျခစ္၊ ဆပ္ျပာ၊ ေဆးေပါ့လိပ္ တခုမဟုတ္ တခု ပါလာတတ္စၿမဲပါပဲ။

ဒါကို က်ေနာ္လည္း ပထမေတာ့ သတိမထားမိဘူး။ တရက္မွာေတာ့ ဟင္းဘူးေတြထားတဲ့ အေနာက္ကို ၾကည့္မိတဲ့အခါမွာေတာ့ ဇြန္းေတြ၊ မီးျခစ္ေတြ၊ ေဆးေပါ့လိပ္ေတြ အမ်ားႀကီးကိုေတြ႔ေတာ့မွ က်ေနာ့္ က်ီးကန္းေလး ခ်ီ ခ်ီလာတယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္ပါေတာ့တယ္။

အဲဒီေန႔ကစၿပီး ပစၥည္းတခုခ်ီလာတိုင္း အုန္းလက္ ေသးေသးေလးနဲ႔ သူ႔ေပါင္ကို ႐ိုက္ၿပီး အျပစ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီလို ႐ိုက္ ရင္လည္း သူ႔ခမ်ာ ေအာ္လိုက္တာဆိုတာ ငယ္သံေတာင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အက်င့္က ေပ်ာက္ သလား ဆိုေတာ့ မေပ်ာက္ဘူး ခ်ီၿမဲ ခ်ီလာဆဲပါပဲ။

ေနာက္ဆံုး ႐ိုက္တဲ့အလုပ္ကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္ၿပီး က်ေနာ္လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ကေတာ့ က်န္တဲ့ တိုက္ခန္းေတြကို ဇြန္းေတြ၊ မီးျခစ္ေတြေပ်ာက္ရင္ က်ေနာ့္အခန္းမွာ လာေမးၾကပါဆိုၿပီး လိုက္ေျပာရတဲ့ အလုပ္ပါပဲ။

က်ေနာ္ကလည္း ေန႔စဥ္ေျပာ၊ က်ီးကန္းေလးကလည္း ေန႔စဥ္ခ်ီလာ၊ အဲဒီလိုနဲ႔ သံသရာလည္ေနတုန္း က်ေနာ္တို႔ တိုက္ထဲ က ဘယ္သူက ကင္ပြန္းတပ္ လိုက္တယ္ မသိဘူး။ က်ေနာ့္ က်ီးကန္းေလးကို “သူခိုး” လို႔ နာမည္ေပး လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ နာမည္ကို တိုက္တတိုက္လံုး ကလည္း ကန္႔ကြက္သူမရွိ အားလံုးေထာက္ခံ ၾကပါတယ္။

အဲဒီမွာပဲ က်ေနာ့္ရဲ႕ က်ီးကန္းေလးမွာ သူခိုး ဆိုတဲ့ နာမည္ တလံုးရသြားခဲ့ပါၿပီ။ အရင္တုန္းက သားေရလုိ႔ ေခၚမွ သိတဲ့ က်ီး ကန္းေလးဟာ သူခိုးေရလို႔ ေခၚရင္ သူ႔နာမည္ကို သူသိေနခဲ့ပါၿပီ။ ထူးျခားတဲ့ တခ်က္က သူ ဘယ္ေနရာေရာက္ေန ေရာက္ ေန၊ က်ေနာ္က တိုက္ထဲကေန အက်ယ္ႀကီး သူခိုးေရလို႔ ေအာ္လိုက္တာနဲ႔ က်ေနာ့္ တိုက္ခန္းေရွ႕ကို ပ်ံ၀ဲလာၿပီး က်ေနာ့္ ပုခံုး ေပၚကို တက္နားေတာ့တာပါပဲ။ ၿပီးရင္း သူ႔ႏႈတ္သီးနဲ႔ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဦးေခါင္းကို မနာေအာင္ ထုိးဆိတ္တတ္ပါတယ္။ က်ီး ကန္း ေလးနဲ႔ က်ေနာ္ရဲ႕ မျမင္ရတဲ့ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးဟာ တင္းသထက္တင္းလို႔ ေနခဲ့ပါၿပီ။

အဲဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ က်ီးကန္းေလး ခြဲခြာရမယ့္ ေန႔တေန႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါတယ္။

တိုက္ထဲကို ေထာင္မႉးတေယာက္ ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔နာမည္ေတြ ေခၚပါတယ္။ အားလံုး အိပ္ရာလိပ္ျပင္ ထားဖို႔နဲ႔ မၾကာခင္ ေထာင္ေျပာင္း ေတာ့မယ့္အေၾကာင္း လာေျပာပါတယ္။ သူမ်ားေတြ အိပ္ရာလိပ္ သိမ္းေန ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ က်ီး ကန္းေလးကို သူခုိးေရ၊ သူခိုးေရလို႔ ေအာ္ေအာ္ေခၚေနပါတယ္။

ထူးျခားတာက အရင္တုန္းက ဘယ္အခိ်န္ပဲ ေခၚေခၚ ေရာက္လာတတ္တဲ့ က်ီးကန္းေလးဟာ အဲဒီေန႔ကက်မွ ဘယ္လိုမွ ေခၚလို႔မရဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္ မနားတမ္းေခၚေနေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ ေရာက္မလာခဲ့ ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေထာင္ေျပာင္းမယ့္ ကားေပၚကို က်ေနာ္ တက္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။

က်ေနာ့္ရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြဟာလည္း ေခါင္းမွာ စြပ္ထားတဲ့ ေခါင္းစြပ္ၾကားထဲကေန တျဖည္းျဖည္း က်လာပါေတာ့ တယ္။ က်ီးကန္းေလးရဲ႕ သတင္းကိုေတာ့ က်ေနာ္အၿမဲ နားစြင့္ထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ီးကန္းေလးနဲ႔ ပတ္သက္ တဲ့ ဘယ္လို သတင္းမ်ဳိးမွ က်ေနာ့္ဆီကို ေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ လြတ္ရက္ေစ့လို႔ ေထာင္ကလြတ္ခဲ့ၿပီး က်ီးကန္းေလးရဲ႕သတင္းကို စံုစမ္းဖို႔အတြက္ က်ေနာ္ ေထာင္ေျပာင္း စဥ္က တခန္းတည္း ေနခဲ့တဲ့ ကိုဖုန္း (ယခု ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ) အိမ္ကို သြားစံုစမ္းၾကည့္ပါတယ္။

ကိုဖုန္းအစ္မ အေျပာအရေတာ့ က်ေနာ္ေထာင္ေျပာင္းသြားၿပီးတဲ့ ညေနမွာ က်ီးကန္းေလးဟာ က်ေနာ့္ အခန္းကို ျပန္ လာ ၿပီး က်ေနာ့္ကို မေတြ႔ရလို႔ ပ်ာယာခတ္ၿပီး တခန္း၀င္ တခန္းထြက္နဲ႔ လိုက္ရွာေနတဲ့ အေၾကာင္း၊ ေနာက္ တေန႔မွာေတာ့ ကိုဖုန္း က ၀န္ထမ္း တေယာက္နဲ႔ အျပင္ကို ထုတ္လိုက္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ခဏ အၾကာမွာေတာ့ အျပင္ကို ပ်ံသန္း သြား ေၾကာင္း ေျပာျပတဲ့အခါ ...။

က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ က်ီးကန္းေလးဟာ အခုအခ်ိန္အထိ အသက္ရွင္ေနဆဲျဖစ္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနတုန္း ပါပဲ။ က်ီးကန္းေတြေတြ႔ရင္ အၿမဲတမ္း လိုက္ၾကည့္ေနမိသလို၊ ၾကည့္ရင္းနဲ႔လည္း သူခိုးေရလို႔ ေအာ္ေခၚမိတုန္းပါပဲ။

က်ေနာ့္ရဲ႕ သူခိုးသာမွန္ရင္ က်ေနာ့္ ပုခံုးေပၚကို လာနားမွာပါပဲ။

က်ေနာ့္ရဲ႕ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ာ။ က်ီးကန္းေတြထဲမွာ သူခိုးလုိ႔ေအာ္လိုက္လို႔ လွမ္းၾကည့္တဲ့ က်ီးကန္းေလး တေကာင္ေတြ႔ ရင္ အဲဒီက်ီးကန္းေလးဟာ က်ေနာ့္ က်ီးကန္းေလးသာ ျဖစ္ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ။

ထက္ရာဇာ
မွတ္ခ်က္။ ။ စာေရးသူ ထက္ရာဇာသည္ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္း တဦးျဖစ္ၿပီး အဆုိပါ သူခိုး အမည္ရ ေဆာင္းပါး မွာ ျပည္တြင္း သတင္းဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပခြင့္ ရျခင္းျဖစ္သည္။ ယခင္ကလည္း ျပည္ပ စာနယ္ဇင္း တခ်ိဳ႕တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးသည္။
(လွ်ပ္တပ်က္ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၃ အမွတ္ ၉၇ မွ ကူးယူေဖၚျပပါတယ္)