ေပါကၡရ၀သ ဒီမိုကေရစီ(လူထုစိန္၀င္း)

လြတ္လပ္တဲ့ပုဂၢလိက စာနယ္ဇင္းေတြေပၚထြက္လာတာ ဆယ္စုႏႇစ္တစ္ခုသာသာပဲရႇိေသးတာေၾကာင့္ သိပ္ၿပီးအသားမက်လႇေသးဘူး။ လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ မုဆိုးစိုင္သင္၊ စမ္းတ၀ါး ၀ါးလုပ္ေနရလို႔ ခြၽတ္ေခ်ာ္ တိမ္းေစာင္း တာေတြ ရႇိေသးတယ္။ အထူးသျဖင့္ လူထုစိတ္၀င္စားတဲ့သတင္း(Public interest) နဲ႔ သည္းေျခခိုက္(Seusa-tional)သတင္း မခြဲျခားႏုိင္လို႔ အ၀ါေရာင္သမ္းသြားတတ္တယ္။
ဒူးေပၚေပါင္ေပၚကိစၥေတြ
ဂ်ာနယ္ေတြ ေပၚထြက္လာကတည္းက
စာေတြအဆက္မျပတ္ ေရးလာခဲ့တယ္။ အဲဒီထဲမႇာ စာနယ္ဇင္းက်င့္၀တ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ စာေတြအမ်ားဆံုး ေရးျဖစ္တယ္။ စာနယ္ဇင္းမ႑ိဳင္ ျခစားၿပီး ယိုင္နဲ႔မသြားေစခ်င္တာေၾကာင့္ပါ။ ႏုိင္ငံ့၀န္ကိုထမ္းထားတဲ့ မ႑ိဳင္ႀကီးေလးခုမႇာ ဘယ္တစ္ခုက ျခစား ျခစား ႏုိင္ငံဆိုတဲ့အိမ္ႀကီး ယိုင္နဲ႔သြားမႇာျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္တာကိုယ္လံုေအာင္ကာတဲ့အေနနဲ႔ က်င့္၀တ္ နီတိေတြအေၾကာင္း အဓိကထားၿပီး ေရးေနတာပါ။ ႀကီးက်ယ္တဲ့ ကိစၥႀကီးေတြမႇ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒူးေပၚေပါင္ ေပၚကိစၥေတြ ရင္ရႇား၀တ္တာေတြ၊ ကံစမ္းမဲႏိႈက္တာေတြမ်ဳိးေတြက အစ ေရးပါတယ္။ ေရးလြန္းအားႀကီးလို႔ ေနရာတကာ ၀င္ပါေနတာပဲလို႔ေတာင္ ေျပာသူေတြက ေျပာၾကတယ္။
လူငယ္ေတြက ရင္ဖြင့္ၾက
တခ်ဳိ႕လူငယ္ သတင္းသမားေလးေတြကေတာ့''အဘရယ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘက္ကလည္း ေရးေပးပါဦး''ဆိုၿပီး သူတို႔ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ အခက္အခဲေတြကို ရင္ဖြင့္ၾကတယ္။ သတင္းတစ္ပုဒ္ အတည္ျပဳခ်က္ရခ်င္လို႔ ဌာနဆိုင္ရာေတြ သြားတဲ့အခါ ၀င္ခြင့္ရဖို႔ေတာင္ မလြယ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ၀င္ခြင့္ရျပန္ေတာ့လည္း တာ၀န္ရႇိသူကို ေတြ႔ခြင့္မရတဲ့အေၾကာင္း၊ ေတြ႔ခြင့္ေမးခြင့္ရလို႔ေျပာတဲ့ အတိုင္းေရးလုိက္ၿပီးခါမႇ မေျပာပါဘူး။ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ေျဗာင္ျငင္းတဲ့ အတြက္ အေခ်ာင္တရားခံျဖစ္ရတဲ့အေၾကာင္း စတဲ့စတဲ့ အေၾကာင္းေတြ မနည္းပါဘူး။
၀န္မွ်ထမ္းရင္ေပါ့တယ္
သူတို႔ေျပာတဲ့ အဲဒီအေၾကာင္းေတြလည္း ေရးခဲ့ပါတယ္။ တစ္ႏႇစ္လံုးပိတ္ထားရတဲ့ စက္႐ံုလို လူႀကီးလာမႇ ဖုန္ခါၿပီလည္ျပသလို ေျဗာင္လိမ္တာမ်ဳိးေတြ ရပ္တန္းက ရပ္သင့္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏႇစ္သာရျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္စြာေျပာဆိုခြင့္ ဆိုတဲ့အခ်က္ဟာ ၀န္ထမ္းမ်ားအပါအ၀င္ လူတိုင္းနဲ႔အက်ဳံး၀င္တာေၾကာင့္ သူ႔က႑နဲ႔သူ တာ၀န္ရႇိသူမ်ားကို ေျပာဆိုပိုင္ခြင့္ေပးထားတယ္ဆိုရင္ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုကိစၥမ်ားကို သတင္းစာရႇင္းလင္းပြဲႀကီးမ်ားေတာင္ လုပ္ဖို႔မလိုေတာ့တဲ့အေၾကာင္းလည္း ေရးခဲ့ပါတယ္။ ၀န္ဆိုတာ မွ်ၿပီးထမ္းရင္ ေပါ့ပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း အားလံုးထမ္းထားရင္ ၀န္ပိၿပီး အလုပ္မတြင္ပါဘူး။
ဘ၀င္မက်ခ်င္ဘူး
ႏႇစ္ေပါင္းငါးဆယ္လံုးလံုး တစ္မိန္႔တစ္အာဏာနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့စနစ္ႀကီးေအာက္မႇာ ေနခဲ့ရတာဆိုေတာ့ ဒီမိုကေရစီ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြနဲ႔ ဘယ္သူမႇ အသားမက်ၾကေသးဘူး။ ဘယ္ကိစၥမဆို အေသးအဖြဲ႔ေလးကအစ အထက္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနၾကတယ္။ အထက္ကခိုင္းမႇ လုပ္တယ္။ မခိုင္းရင္ မလုပ္ဘူး။ ၾကာလာေတာ့ အထက္ကလူေတြလည္း မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ၿပီး ေနရာတကာ ၀င္ပါရတဲ့အျဖစ္ကို ေရာက္သြားတယ္။ အခုတေလာ ၾကားေနဖတ္ေနရတာေတြကို တယ္ၿပီး ဘ၀င္မက်ခ်င္ဘူး။ ျမစ္ဆံုေရကာတာစီမံကိန္း ရပ္ဆုိင္းတယ္ဆိုတုန္းကလည္း အမိန္႔အရ၊ ၀န္ႀကီးမ်ား႐ံုးကို ဟိုတယ္ဖြင့္ဖို႔ ပုဂၢလိကငႇားမယ့္ ကိစၥဖ်က္လိုက္ေတာ့လည္း အမိန္႔အရ၊ မီတာခေတြကိုခ်က္ခ်င္းႀကီး က်ပ္ ၅၀ မေကာက္ေသးဘူး။ က်ပ္ ၃၅ ပဲ ေကာက္ဦးမယ္ဆိုတာလည္း ညႊန္ၾကားခ်က္အရ ေနရာတကာ အမိန္႔ရမႇဆိုတာခ်ည္း ျဖစ္ေနတာေတြ႔ရတယ္။
အမိန္႔မရရင္ ဘာမႇမလုပ္
ဌာနတိုင္း၊ ဌာနတိုင္းက ဘယ္ကိစၥမဆို အမိန္႔အရ လုပ္တယ္ဆိုေတာ့ အမိန္႔မရရင္ ဘာမႇမလုပ္ဘူးဆိုတဲ့သေဘာ သက္ေရာက္ေနတယ္။ ဆိုင္ရာေတြအေနနဲ႔ တာ၀န္ယူမႈမရႇိသလိုလည္း ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလိုမျဖစ္ရေလ ေအာင္ သတင္းမီဒီယာေတြက ေရးသင့္တာေတြ ေရး၊ ေထာက္ျပသင့္တာေတြ ေထာက္ျပေနၾကတာျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သတင္းသမားေတြလည္း ရပ္ကြက္ထဲက ပန္းျခံနဲ႔ ကေလးကစားကြင္းေတြထဲမႇာ ကန္ထ႐ိုက္တုိက္ေဆာက္တဲ့ကိစၥ၊ ေဘာလံုးကြင္းေတြကို ေရာင္းစားတဲ့ကိစၥ၊ ဘီအိုတီစနစ္နဲ႔ ခုံးေက်ာ္တံတားေဆာက္မယ့္ကိစၥ ဆိုတဲ့အေသးအဖြဲ႔ကိစၥမ်ဳိးေတြကို ေရးမေနခ်င္ပါဘူး။ ဟီလာရီကလင္တန္နဲ႔ သမၼတႀကီးေတြ႔တဲ့ကိစၥ၊ ထုိင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ယင္လတ္နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေတြ႔တဲ့ကိစၥ၊ ေကအိုင္ေအနဲ႔ အစိုးရကိုယ္စားလႇယ္ အဖြဲ႔ေတြ႔တဲ့ကိစၥ၊ ဗီယက္နမ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ေနျပည္ေတာ္ ေရာက္လာတဲ့ကိစၥစတဲ့ သတင္းႀကီးေတြကိုသာ ေရးခ်င္ၾကပါတယ္။
ၾကာေတာမႇာရြာတဲ့မိုး
ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔အေျခအေနက ဒီမိုကေရစီဟာ ၾကာေတာမႇာရြာတဲ့ ေပါကၡရ၀သမိုးလို စြတ္လိုတဲ့သူကိုသာ စြတ္ေနသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ကြက္က်ားမိုးနဲ႔ ေ၀းလို႔ေျခာက္သေယာင္းေနတာေတြအတြက္ ဘယ္သူမႇ တာ၀န္ မယူၾကဘူး။ တာ၀န္ယူမယ့္သူသိေအာင္ေတာင္ ေျပာမေပးၾကဘူး။ အဲဒါေလာက္ ေခါင္းေရႇာင္ၾကတာ။ သတင္းသမားေတြက သတင္းသမားတာ၀န္ေက်ဖို႔အတြက္ ေရးျပ ေထာက္ျပ ၀င္လုပ္ၾကရတာျဖစ္တယ္။ အဲဒီအတြက္ အမုန္းခံရ၊ အၿငိဳးအေတးခံရ၊ ဖိအားေတြ အေပးခံရတာေတြကလြဲၿပီး ဘာကိုယ္က်ဳိးစီးပြားမႇ မပါပါဘူး။

ခ်စ္သူကို သာေစ၊ မုန္းသူကို နာေစမရႇိေစရဘူးဆိုတာ သတင္းသမားတိုင္း လိုက္နာက်င့္သံုုးရတဲ့ အေျခခံအက်ဆံုး က်င့္၀တ္တစ္ပါး ျဖစ္ပါတယ္။ သတင္းသမားဆိုတာ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏႇာမႇ မၾကည့္ပါဘူး။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ မ်က္ႏႇာတစ္ခုတည္းကိုသာ ၾကည့္ပါတယ္။ ေျခာက္လို႔လည္း မေၾကာက္ရပါဘူး။ ေျမႇာက္လို႔လည္း မေျမာက္ရပါဘူး။ ေက်ာက္စာတိုင္ႀကီးလို ေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္ရပါတယ္ . . .

ေကာ္ပံုးဆြဲ၊ ေလႇကားထမ္း
အမုန္းခံ၊ အၿငိဳးအေတးခံၿပီး ဘာေၾကာင့္စာေတြ ေရးေနသလဲလို႔ေမးရင္ ကိုယ့္တာ၀န္ေက်ခ်င္လို႔ပါလို႔ပဲ ေျဖရလိမ့္မယ္။ ၀ါသနာအေလ်ာက္ သတင္းသမားအလုပ္ကို လုပ္ေတာ့သတင္းေတြ၊ ေ၀ဖန္သံုးသပ္ခ်က္ေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြ ေရးရပါတယ္။ မေရးခ်င္လည္း ေရးရပါတယ္။ ဒါမႇသတင္း သမားတာ၀န္ေက်မႇာကိုး။ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ ေရာက္တဲ့ေနရာမႇာ က်တဲ့တာ၀န္ကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ဖို႔လိုတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ေက်ာင္းသားတာ၀န္ ေက်ပြန္ခဲ့တယ္။ ေကာ္ပံုးဆြဲ၊ ေလႇကားထမ္း၊ ပိုစတာကပ္ လုပ္စရာရႇိသမွ် အား လံုး လုပ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားဘ၀ကေန သတင္းစာေလာကေရာက္ေတာ့လည္း တာ၀န္ေက်ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။
ေနာင္တမရပါဘူး
တာ၀န္ေက်ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ေထာင္ထဲလည္း ေရာက္ခဲ့တယ္။ ကိုကိုးကြၽန္းလည္း ေရာက္ခဲ့တယ္။ ၀မ္းမနည္းပါဘူး။ ေနာင္တလည္း မရပါဘူး။ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္တာပဲ။ သူတို႔လည္း သူတို႔အလုပ္ သူတုိ႔လုပ္ၿပီး ေထာင္ထဲပို႔တာပဲလို႔ သေဘာထားလုိက္ပါတယ္။ ၿငိဳးတာေတးတာေတြလည္း မရႇိပါဘူး။ အခုလည္း သတင္းသမား အလုပ္လုပ္ေနျမဲျဖစ္တာေၾကာင့္ ေရးစရာရႇိတာေရး၊ ေထာက္ျပသင့္တာ ေထာက္ျပလုပ္ေနရပါတယ္။ ဘယ္သူ႔အေပၚမႇာမႇ မလိုမုန္းထားစိတ္ မရႇိပါဘူး။
ေက်ာက္စာတိုင္ႀကီးလို
ခ်စ္သူကိုသာေစ၊ မုန္းသူကိုနာေစ မရႇိေစရဘူးဆိုတာ သတင္းသမားတိုင္း လိုက္နာက်င့္သံုးရတဲ့ အေျခခံအက်ဆံုး က်င့္၀တ္တစ္ပါး ျဖစ္ပါတယ္။ သတင္းသမားဆိုတာ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏႇာမႇ မၾကည့္ပါဘူး။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ မ်က္ႏႇာတစ္ခုတည္းကိုသာ ၾကည့္ပါတယ္။ ေျခာက္လို႔လည္း မ ေၾကာက္ရပါဘူး။ ေျမႇာက္လို႔လည္း မေျမာက္ရပါဘူး။ ေက်ာက္စာတိုင္ႀကီးလို ေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္ရပါတယ္။ အခါခပ္သိမ္း ျပည္သူ႔အက်ဳိးစီးပြားကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရႇာက္ရပါမယ္။ ေရးစရာရႇိရင္ေရးရပါမယ္။ ေထာက္ျပစရာရႇိရင္ ေထာက္ျပရပါမယ္။ ဒါဟာ သတင္းမီဒီယာတို႔ရဲ႕ အလုပ္ပဲျဖစ္တယ္။
By EMG