ပင္လံုညီလာခံသို႔ တက္ေရာက္သတင္းယူခဲ့သည့္ တစ္ဦးတည္းေသာ သတင္းေထာက္ ဦးစံေအာင္ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံျခင္း

ေရးသားသူ- ခင္ေမေဇာ္(၀ါရွင္တန္ဒီစီ)

အသက္(၁၅)ႏွစ္အရြယ္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ႏွင့္ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ၏ အက်ဳိးေတာ္ေဆာင္ သတင္းေထာက္ျဖစ္ခဲ့သူ ဦးစံေအာင္သည္ ၂၀၁၃ ေအာက္တိုဘာလတြင္ အသက္ (၈၉) ႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဖ်တ္လတ္သြက္လက္ေနဆဲ။ အတိတ္ကျဖစ္ရပ္မ်ားကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ျမင္ေအာင္ တိတိက်က်ေျပာျပႏိုင္ဆဲ။ မိမိတစ္ႏုိင္တစ္ပိုင္ လူထုအက်ဳိးျပဳလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ရန္ စိတ္အားထက္သန္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ဦးစံေအာင္သည္ ထိုစဥ္က ပုဂၢလိက လြတ္လပ္သည့္သတင္းစာတုိက္တစ္ခုျဖစ္သည့္ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာတိုက္၏ သတင္းေထာက္အျဖစ္ သမုိင္း၀င္ ပင္လံုညီလာခံသုိ႔ တက္ေရာက္သတင္းယူခဲ့သည့္ တစ္ဦးတည္းေသာ သတင္းေထာက္လည္း ျဖစ္သည္။ ခင္ေမေဇာ္(၀ါရွင္တန္ဒီစီ)က ဦးစံေအာင္အား ၎၏ေနအိမ္တြင္ ေအာက္ပါအတုိင္း သြားေရာက္ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းခဲ့သည္။

ေမး- အန္ကယ္လ္ဦးစံေအာင္ သတင္းေထာက္စျဖစ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကို ေျပာပါဦး။

ေျဖ- ကၽြန္ေတာ္က ၁၉၃၉ ဟိုက္စကူးေက်ာင္းေနတုန္းက အက်ဳိးေဆာင္သတင္းေထာက္ေပါ့။ အေဖက နယ္ေတြေျပာင္းေတာ့ နယ္သတင္းေတြ ပို႔ပို႔ၾကည့္ေတာ့ ပါလာတယ္။ ဒီေတာ့ အက်ဳိးေဆာင္သတင္းေထာက္ဆုိၿပီးေတာ့ ျမန္မာ့အလင္းဦးတင္ကေနၿပီးေတာ့ ခ်ီးျမႇင့္တယ္။ အဲဒီကေန ေတာက္ေလွ်ာက္ပဲ။

ေမး- အဲဒီတုန္းက အန္ကယ္လ္ဦးစံေအာင္တုိ႔ကို သတင္းဘယ္လိုေရးရတယ္ဆုိတာေတြအပါအ၀င္ သတင္းစာပညာကို ဘယ္သူသင္ေပးပါသလဲ။ ဘယ္လိုသတင္းေထာက္စျဖစ္လာတာပါလဲ။

ေျဖ- ပထမေတာ့ နဂါးနီစာအုပ္ေတြ၊ နဂါးနီဂ်ာနယ္ေတြဖတ္တယ္။ ေနာက္ေဆာင္းပါးေလးေတြ၊ အက္ေဆးေတြေရးၾကည့္ေတာ့ ပါလာတယ္။ အေဖက အစိုးရအလုပ္လုပ္ေတာ့ သတင္းေတြ၊ ဘာေတြရရင္ အေဖ့ကိုေမးၿပီးေတာ့ ေရးၿပီးထည့္ေတာ့ ပါပါလာတယ္။ ဆုိေတာ့ ပထမေတာ့ self taught ေပါ့။ ေနာက္စစ္ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ဆင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ သင္ေပးတာက စာေရးဆရာဓူ၀ံ။ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ဦးသန္းတင့္။ သူက သူ႔အိမ္မွာ ေခၚေခၚအိပ္ေျပာျပ။ ၿပီးေတာ့ စာအုပ္ေတြ ေပးဖတ္တယ္။ သူ႔ဆီက ဓာတ္ပံု႐ိုက္နည္းကအစေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ေဘာ့စ္ကင္မရာ။ ဖလင္စကၠဴလိပ္နဲ႔ ေမာင္းတင္။ အလင္းေရာင္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ခ်ိန္၊ တစ္ခ်က္ႏွိပ္လိုက္၊ ကေလာက္ဆိုတစ္ပံု။ အဲဒီဆရာက သင္ေပးတယ္။ ဓာတ္ပံုကို ဘယ္လို႐ႈေထာင့္ကယူဖို႔၊ စည္းေ၀းေနရင္ ဘယ္လို႐ိုက္ဖို႔၊ ေျပာတဲ့သူကို ဘယ္လို႐ိုက္ဖို႔၊ ကုလားထုိင္ေပၚတက္ၿပီး႐ိုက္ဖို႔၊ ေဘာ့စ္ကင္မရာက ဒီလိုေျမႇာက္ၿပီး႐ိုက္လို႔မွမရဘဲ။ ေနာက္တစ္ဆင့္က်ေတာ့မွ လုိရီေကာ့ကင္မရာ ေပၚလာတာ။ လိုရီေကာ့ကို တုိက္ကထုတ္ေပးတယ္။ ေနာက္ ၃၅ mm ။ ဒီႏွစ္ခုက ေနာက္ပုိင္းမွေပၚတာ။ ပင္လံုတုန္းကေတာ့ သိပ္ခက္တယ္။ ေဘာ့စ္ကင္မရာနဲ႔ ႐ိုက္ရတာေလ။

ေမး- ပင္လုံညီလာခံမွာ အန္ကယ္လ္တစ္ေယာက္တည္း သတင္းေထာက္အျဖစ္ သတင္းယူခဲ့ရေတာ့ ညီလာခံက်င္းပတဲ့ ျမင္ကြင္းက ဘယ္လိုရွိပါသလဲ။ အန္ကယ္လ္တို႔ သတင္းရေတာ့ ဘယ္လိုျပန္ပို႔သလဲ။

ေျဖ- ပင္လံုညီလာခံစေတာ့ သစ္ခက္သစ္နန္းေတြနဲ႔ ေရွးပံုစံအတုိင္း ၀င္းႀကီးထဲမွာ လုပ္တာ။ ေစာ္ဘြားေတြက သူ႔တဲနန္းနဲ႔သူေပါ့။ အဲဒီကမွ အစည္းအေ၀းခန္းမကို လာၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္က်ေတာ့ စားပြဲတစ္လံုးထားေပးတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း အဲဒီေဘာ့စ္ကင္မရာေလးနဲ႔ထုိင္ၿပီး နားေထာင္ရတာေပါ့။ အဂၤလိပ္စစ္တပ္က ၀ိုင္ယာလက္ေၾကးနန္း လာလုပ္ထားေပးတယ္။ ေနာက္ အစည္းအေ၀းၿပီးၿပီဆိုတာနဲ႔ ၀ိုင္ယာလက္ေၾကးနန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ကသတင္းသြားေပး။ အဲဒီက တုိက္ကို သူတုိ႔ပို႔ေပးတယ္။ အဲဒီတုန္းက လက္မွတ္ထိုးတာေတြ၊ ဘာေတြ၊ ဓာတ္ပံုေတြက ကၽြန္ေတာ္႐ုိက္ထားတာ။

ေမး- အန္ကယ္လ္ သတင္းေထာက္စလုပ္ေတာ့ လူေတြက ဘယ္လိုတုံ႔ျပန္ၾကသလဲ။ အားေပးသလား။ ကန္႔ကြက္သလား။ သတင္းေထာက္အလုပ္ကို ဘယ္လိုျမင္ၾကသလဲ။

ေျဖ- အေဖကၾကည့္တယ္။ သတင္းေရးမယ္ ေျပာျပပါဆုိရင္ ေျပာေပးတယ္။ သူက မကန္႔ကြက္ဘူး။ သတင္းအမွန္ေရးေပါ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူးလို႔ေျပာတယ္။ အဲဒီေခတ္တုန္းက သိပ္ေကာင္းတယ္။ ေရးလုိက္ရင္ ပါပါလာတယ္။ ပါလာေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္တာ။ ဦးတင္က ဘာလုပ္ေပးလဲဆိုေတာ့ ကိုယ္က အက်ဳိးေဆာင္ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းဖြင့္ခါနီးက်ရင္ ဘယ္ႏွတန္းတက္မယ္ဆုိရင္ သူက စာအုပ္အထုပ္ေလးေတြနဲ႔ ပို႔ေပးတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းတက္ရင္းနဲ႔ သတင္းေထာက္လုပ္တယ္။

ေမး- အန္ကယ္လ္တို႔ အဂၤလိပ္ေခတ္ေရာ ဂ်ပန္ေခတ္ပါမီေတာ့ အဲဒီတုန္းက အန္ကယ္လ္တို႔ လူငယ္ေတြ ပညာသင္ၾကားေရးအေျခအေန ဘယ္လိုရွိခဲ့ပါသလဲ။

ေျဖ- ေတာင္ႀကီးမွာ အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အစိုးရေက်ာင္းမရွိဘူး။ အဂၤလိပ္အစိုးရက စာသင္ေက်ာင္းဖြင့္မေပးဘူး။ သူက ရွမ္းေစာ္ဘြားေတြအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ မိသားစုေတြအတြက္ပဲ အစိုးရေက်ာင္းဖြင့္ေပးတယ္။ အဲဒီ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းပဲရွိတယ္။ အဲဒါက လူထုအတြက္မဟုတ္ဘူး။ လူထုအတြက္က မစ္ရွင္နရီေတြကဖြင့္တယ္။ အေမရိကန္ ဘက္ပတစ္မစ္ရွင္နရီက အထက္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း၊ တစ္ခါ ႐ိုမန္ကက္သလစ္ကလည္း စိန႔္အင္းဆုိၿပီးေတာ့ ဟိုက္စကူးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း၊ ေနာက္ထပ္ ဘက္ပတစ္ကပဲတစ္ေက်ာင္း။ ရွမ္းျပည္ေတာင္ႀကီးမွာဆုိ ဒီသံုးေက်ာင္းပဲရွိတယ္။ ကေလာမွာ ကိန္းစ၀တ္ဆုိၿပီးေတာ့ရွိတယ္။ မစ္ရွင္နရီေက်ာင္း၊ ေနာက္ လား႐ိႈးမွာရွိတယ္။ ဒီေလာက္ပဲရွိတယ္။

ေမး- ျပည္နယ္ေတြမွာ အစိုးရေက်ာင္းလံုး၀မရွိဘူးေပါ့။

ေျဖ- မရွိဘူး။ လံုး၀မရွိဘူး။ အစိုးရ အထက္တန္းေက်ာင္းေတြဆုိတာက ဗမာျပည္မွာပဲရွိတယ္၊ မႏၲေလးရွိတယ္၊ စစ္ကိုင္းရွိတယ္ စသျဖင့္ ဒီစႀတိတ္ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ အစိုးရအထက္တန္းေက်ာင္းေတြရွိတယ္။ ျမင္းၿခံရွိတယ္၊ ကသာရွိတယ္ ျပည္နယ္မွာဘာမွမရွိဘူး။

ေမး- အဲဒီေတာ့ အန္ကယ္လ္ ဘယ္လိုပညာသင္လာရသလဲ။

ေျဖ- ရွမ္းျပည္မွာ ေစာ္ဘြားသားေတြကေတာ့ အစိုးရအထက္တန္းေက်ာင္းမွာ တက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ပထမေတာ့ ဒီက မစ္ရွင္နရီေက်ာင္းမွာေနရတယ္။ ေညာင္ေရႊက စာေတာ္လို႔ရွိရင္ ေတာင္ႀကီးမွာ လာတက္လို႔ရတယ္။ မစ္ရွင္နရီေက်ာင္းမွာ ေဘာ္ဒါလည္းထားတယ္။ ဆုိလိုတာက အဲဒီေခတ္မွာ စာတတ္ဖို႔ဆုိတာက ေညာင္ေရႊကလူေတြရယ္၊ ေတာင္ႀကီးရယ္၊ ကေလာရယ္ ဒီေလာက္လူေတြပဲ ေက်ာင္းေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အေဖက ၀န္ထမ္းလုပ္တာကိုး။ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာ ၀န္ထမ္းလုပ္ေတာ့ နယ္ေျပာင္းရတယ္။ ပထမ ကသာကို ေျပာင္းတယ္။ ကသာေရာက္ေတာ့ အစိုးရအထက္တန္းေက်ာင္းသြားေတြ႕တယ္။ စာကလည္း အဆင့္ျမင့္တယ္။ မစ္ရွင္ေက်ာင္းေတြမွာကေတာ့ က်မ္းစာကို အရင္အဓိကထားသင္ရတာကိုး။ ေနာက္ အဲဒီေက်ာင္းမွာတက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မ်က္စိပြင့္လာတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ေပါင္းတဲ့သင္းတဲ့သူေတြကလည္း ေနာက္ပိုင္းေခတ္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးမွာ အေရးပါတဲ့သူေတြျဖစ္လာတယ္။

ေမး- ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အာဏာသိမ္းေတာ့ သတင္းေထာက္အေနနဲ႔ အန္ကယ္လ္ဦးစံေအာင္ ဘာဆက္လုပ္ေသးလဲ။

ေျဖ- လြတ္လပ္ေရးေနာက္ပိုင္း တ႐ုတ္ျဖဴက ဗမာျပည္ေျမာက္ပိုင္းမွာ ေလယာဥ္ကြင္းလာေဆာက္တဲ့အထိ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္သတင္းရတယ္။ ရန္ကုန္အစိုးရက မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕တာသိတာေတြကို ဦးတင္ကို သတင္းေပးၿပီး သူက ကက္ဘိနက္နဲ႔ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးကို ဆက္ေပးတာ။ သတင္းစာထဲေတာ့မပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ၆၂ အာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ေန႔ကစၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္ဟာကိုယ္လည္း သိလုိက္တယ္။ သတင္းေထာက္၊ သတင္းသမားအျဖစ္ကေတာ့ living dead ေသၿပီ။ ဘာမွလည္းလုပ္လုိ႔မရေတာ့ဘူး။

ေမး- အခုလက္ရွိ ႏုိင္ငံေရးအခင္းအက်င္းကို အန္ကယ္လ္ ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ။

ေျဖ- အန္ကယ္စာအုပ္တစ္အုပ္က ႏို၀င္ဘာလဆန္းမွာထြက္မယ္။ ပင္လံုကအျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ ရွမ္း၊ ဗမာ ဆက္ဆံေရးအေၾကာင္း ေရးထားတယ္။ အရင္ ရွင္ဘုရင္လက္ထက္က ေစာ္ဘြားေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေရးအေၾကာင္း အဂၤလိပ္ရဲ႕မွတ္တမ္းေတြမွာ ရက္စြဲနာမည္ေတြနဲ႔ ေဖာ္ျပထားတာေတြကို အန္ကယ္လ္ကိုးကားထားတယ္။ ဘုရင္က သမီးေတာ္ေတြ နားသမယ္ေဟ့ဆိုရင္ ေစာ္ဘြားေတြဆီကို ဆက္သားလႊတ္ၿပီးေတာ့ မင္းတို႔ဆီမွာ သမီးေတာ္ေတြနားသဖို႔ရွိလား။ ရွိရင္နန္းေတာ္ကိုေခၚလာခဲ့။ ငါအားလံုးစုေပါင္းလုပ္ေပးမယ္ဆိုတဲ့အထိ ဗမာေတြနဲ႔ လူမ်ဳိးေရးမရွိဘူးေပါ့။ ခ်စ္ၾကည္ေရးက သိပ္ေကာင္းတယ္ဆိုတာ ေရးထားတယ္။ ဗမာတပ္ေတြ ဒီမွာ လာရွိတာေတြလည္း ေရးထားတယ္။ ယိုးဒယားကို သြားတုိက္တာေတြလည္းပါတယ္။ မွတ္တမ္းေတြအကုန္လံုးက အဂၤလိပ္ဆီကပဲ။ အဲဒါေတြက ေရွးေခတ္ဖက္ဒရယ္ေပါ့။ ဘုရင့္လက္ထက္မွာ သူကဘုရင္ပဲ၊ majority ပဲ။ အခုက်ေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဆုိေတာ့ သိပ္၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတယ္။ အဂၤလိပ္လည္း ရွမ္းျပည္ကို ငါးေယာက္တည္းနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သြားတာ။ စစ္ျဖစ္တဲ့အထိ လူျဖဴငါးေယာက္တည္း ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းမွာ အုပ္ခ်ဳပ္သြားတယ္။ ျပည္နယ္ေတြက ခြဲထြက္ေရးအတြက္ စိုးရိမ္ေနၾကတယ္ေျပာေပမယ့္ ဘယ္သူကမွ ခြဲထြက္မွာမဟုတ္ဘူး။ ခြဲထြက္ဖို႔လည္းမရွိဘူး။ အရင္ရွင္ဘုရင္ေတြ လက္ထက္ကဆိုရင္လည္း ျပည္ေထာင္စုသေဘာအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တာပဲ။ လူနည္းစုေခါင္းေဆာင္ေတြက အခြန္ဆက္တယ္။ အဲဒီေဒသေတြမွာ စစ္မက္ျဖစ္ရင္ ဗမာဘုရင္က စစ္ကူလႊတ္တယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးက သူ႔ဘာသာသူပဲ။ ဗမာက လူမ်ားစုေလ။ အဲဒီတုန္းကေတာင္ ညီညီၫြတ္ၫြတ္ေနႏုိင္ခဲ့တယ္။ ေျပာမယ္ဆုိရင္ ဒါဖက္ဒရယ္ပဲ။ အစဥ္အဆက္မွာ သိမ္းပိုက္တဲ့သေဘာမရွိခဲ့ဘူး။ အဲဒီလို ျပန္လုပ္ဆုိရင္ ဖက္ဒရယ္ရမယ္။ ခြဲထြက္ဖို႔က ဘယ္လိုမွမျဖစ္ဘူး။ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ သူ႔ေဒသသူ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္အျပည့္ရရမယ္။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အဘ။

7Day News Journal