|
ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကလည္းျဖစ္၊ အစ္ကုိ ႏႇစ္ေယာက္ကလည္း တစ္ဖက္ရြာကအလႇဴကုိ
သြားေရာက္ကူညီေနရသည့္ အခ်ိန္လည္းျဖစ္ေတာ့ ေတာထဲလုိက္ၿပီး ထင္းေခြရန္
ကြၽန္ေတာ္မလုိက္မျဖစ္ လုိက္သြားရသည္။
အစ္ကုိေတြ မရႇိခ်ိန္ အစ္မက ေတာထဲ ထင္းသြားေခြရ မည္ဆုိေတာ့
အေဖာ္ပါမႇျဖစ္မည္မုိ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ေခၚသြားသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆုိလွ်င္
တစ္ေနကုန္ ေဆာ့ရေတာ့မည္ျဖစ္ေသာ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားရသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔
အိမ္ကေန ရြာျပင္ေရာက္ရန္ ေလွ်ာက္ရသည္က တစ္မုိင္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ရႇိသည္။
ရြာအျပင္ကေန ေတာစပ္ကုိ ေနာက္ထပ္တစ္မုိင္ေလာက္ ထပ္ေလွ်ာက္ရသည္။ ေတာစပ္ကေန
ေတာင္ေပၚကုိ ဆက္တက္ရသည္။ ေတာထဲတုိးၿပီး ထင္းခုတ္ရသည္။
ထင္းခုတ္သူေတြကမ်ားေတာ့ ေတာင္ေပၚကုိ ေတာ္ေတာ္တက္ယူရသည္။ ေတာင္ေအာက္ဘက္
နီးသည့္ေနရာေတြမႇာ ထင္းဆုိက္၍ေကာင္းသည့္ အပင္ေတြ နည္းလာေနၿပီ။
တစ္ရြာလုံးက ခုတ္စားၾကေတာ့ ေတာက က်ဳိးတုိးက်ဲတဲ ျဖစ္ေနၿပီ။
က်န္ေနရစ္သည့္ အပင္ေတြကလည္း ေကာက္ေကာက္ေကြးေကြးေတြပဲ မ်ားသည္။
ေျဖာင့္သည့္အပင္ေတြက ေရႇ႕လူေတြ ခုတ္သြားၾကၿပီ။ အပင္
ေျဖာင့္ေျဖာင့္လုိခ်င္လွ်င္ ေတာထဲ ဆက္တုိးရမည္။ ေတာင္ေပၚကုိ ဆက္တက္ရမည္။
ဆက္သြားရမည့္ခရီးအတြက္ အခ်ိန္ေပးရမည္။ ၀ိရိယ ထပ္စုိက္ရမည္။ သည္ပုံစံျဖင့္
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လည္း ခရီးဆက္ တုိးၾကရဦးမည္။ ကြၽန္ေတာ္က ဆက္မသြားခ်င္ေတာ့ေပ။
အစ္မကုိ ေတြ႔တာခုတ္သြားဖုိ႔ ကြၽန္ေတာ္က ေျပာသည္။
''ဒီအပင္ေတြက အေကာက္ေတြ ေမာင္ေလးရဲ႕။ ေျဖာင့္တဲ့အပင္ေတြ ေရြးခုတ္ရတယ္။
ဒါမႇ သယ္ရတာလည္း လြယ္တယ္၊ ထင္းစည္းရတာလည္း က်စ္က်စ္လစ္လစ္ ျဖစ္တယ္။''
''ေျဖာင့္တဲ့အပင္ေတြဆီ ဘယ္ေလာက္သြားရဦးမႇာလဲမႇ မသိတာ အစ္မကလည္း၊
ကြၽန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေတြေတာင္ ေညာင္းေနၿပီ။ ဒါေတြပဲ ခုတ္သြားရေအာင္''
''ေမာင္ေလးကလည္းကြယ္ စိတ္ရႇည္မႇေပါ့။ လြယ္လမ္းမလုိက္နဲ႔ေလ''၊ ''လြယ္ေတာ့
သက္သာတာေပါ့ဗ်ာ''၊ ''ကဲပါနည္းနည္းေလာက္ ထပ္တက္ၾကဦးစုိ႔ေနာ္'' အစ္မက
ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့ႏႇင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ေခၚသြားသည္။ နည္းနည္းေျဖာင့္ သည့္
အပင္ကေလးေတြကုိေတြ႔ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ခုတ္ခ်င္လာၿပီ။
''ဒါေတြက သိပ္ငယ္ေသးတယ္ ေမာင္ေလးရဲ႕။ ေနာက္ႏႇစ္ေလာက္မႇ ခုတ္ရမႇာ''
''ဟာ... အစ္မကလည္း ေနာက္ႏႇစ္ဆုိရင္ သူမ်ားေတြ႔ သြားမႇာေပါ့။
သူမ်ားခုတ္သြားမႇာေပါ့။ ကုိယ္ပုိင္ထားတာမႇ မဟုတ္တာ။''
''တစ္ရြာလုံးကပုိင္တာေလ။ သူဦးေတာ့ သူခုတ္ေပါ့။ ကုိယ္ဦးေတာ့ ကုိယ္ခုတ္ေပါ့
ေမာင္ေလးရဲ႕'' ''ဒါဆုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဦးေနတာေလ။ ေျခေထာက္ေတြ
ေညာင္းလႇၿပီဗ်။ ဒါပဲခုတ္ၿပီး ျပန္ရေအာင္ဗ်ာ''
အစ္မက
ကြၽန္ေတာ္ကုိေခ်ာ့ေခၚသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေပၿပီး ရပ္ေနလုိက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ အစ္မက
ကြၽန္ေတာ့္ကုိေလ်ာ့ ေပးသည္။''ေမာင္ေလးေမာရင္လည္း ဒီတစ္၀ုိက္ပဲ
ခုတ္ၾကတာေပါ့။ အပင္ေသးေတြေတာ့ မခုတ္ရဘူးေနာ္။ ဒါကစည္းကမ္း။ ႀကီးတဲ့ အပင္ေတြ
ခုတ္ရမယ္။''
''ႀကီးတဲ့အပင္ေတြက အေကာက္ေတြခ်ည္းပဲ။ သူမ်ားမခုတ္လုိ႔ ခ်န္ထားတာေတြ''
''ဒါေၾကာင့္ေျပာတာေေပါ့။ နည္းနည္း ထပ္သြားရေအာင္လုိ႔။ ဒီမႇာ ခုတ္ရင္ေတာ့ ေကာက္တာေတြပဲရမႇာပဲ။''
''ေကာက္လည္းဘာျဖစ္လဲဗ်ာ။ မဟုတ္လည္း မီး႐ႇိဳ႕မႇာပဲဟာ ''အစ္မက
ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ဘာမႇ မေျပာေတာ့ေပ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သည္ ေကာက္ေကြးေနေသာ
အပင္ေတြကုိ ခုတ္ၾကသည္။ အခက္အလက္ေတြကုိလည္း ရႇင္းလင္းသည္။ တစ္ပင္ၿပီးတစ္ပင္
ခုတ္ကာ အကုိင္းအခက္ ထြင္၍ ခ်ခ်ေပးလုိက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔
တစ္ပုိင္တစ္ႏုိင္ရေတာ့ ခုတ္တာကုိ နားလုိက္ၾကသည္။ ခဏနားၾကၿပီးေနာက္
ထင္းေတြကုိ စည္းၾကသည္။ ထင္းေတြကုိ စုၿပီးစည္းၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္
ဒုကၡေရာက္ေတာ့သည္။
ထင္းေခ်ာင္းေတြက ေကြးေကာက္ေနေတာ့ စုစည္းမရဘဲ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ေတြ
ျဖစ္ေနသည္။ ကန္႔လန္႔ခံေနတာေတြ အလုိက္သင့္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရ၊ ညိႇရသည္။
ဟုိတုိက္ဒီတုိက္၊ ဟုိၿငိဒီၿငိ ျဖစ္ေနတာေတြကုိလည္း အလုိက္သင့္ျဖစ္သြားေအာင္
ျပဳျပင္ေနရသည္။ ထင္းေလးတစ္စီး စည္းရတာကုိ အေတာ္ၾကာေအာင္ ေနရာခ် ေနရသည္။
အေကာက္အခ်င္းခ်င္း၊ အေကြးအခ်င္းခ်င္း အေကာက္ႏႇင့္ အေကြးေတြကုိ တတ္ႏုိင္သမွ်
ညီသြားေအာင္ လုပ္ေနရသည္။
''ေတြ႔လား အေကာက္ေတြကုိ စည္းရတာ ဘယ္ေလာက္ လက္၀င္သလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ထင္းခုတ္တဲ့လူေတြက အေကာက္ေတြကုိ မေရြးဘဲထားခဲ့ၾကတာေပါ့''
ကြၽန္ေတာ္က
ကုိယ့္အျပစ္ကုိယ္ဆုိေတာ့ ၿငိမ္ေနရသည္။ ေကာက္ေန၊ ေကြးေနေသာ ထင္းေတြကုိ
စည္းလုိ႔ရေအာင္ ညိႇၿပီးစည္းလိုက္ေတာ့လည္း ထင္းစည္းကေတာ့ ျဖစ္သြားသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေမာင္ႏႇမႏႇစ္ေယာက္ ေတာင္ေပၚကေန ထင္းစည္းကုိယ္စီ ထမ္း၊
ရြက္ၿပီး ျပန္ဆင္းလာခဲ့ၾကသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကုိယ္ခုတ္လာတဲ့ ထင္းေတြကုိ
ျဖတ္ရသည္။ ေကာက္ေကြးေနသည့္ ေနရာေတြကုိ ခုတ္ျဖတ္လုိက္ေတာ့ ထင္းေခ်ာင္းေတြက
ေျဖာင့္သြားသည္။
ထင္းေတြကုိ စုၿပီးစည္းၾကေတာ့
ကြၽန္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ေတာ့သည္။ ထင္းေခ်ာင္းေတြက ေကြးေကာက္ေနေတာ့ စုစည္းမရဘဲ
ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ေတြ ျဖစ္ေနသည္။ ကန္႔လန္႔ခံေနတာေတြ အလုိက္သင့္
ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရ၊ ညိႇရသည္ ...
''ေကာက္တဲ့ေနရာကေန ျဖတ္လုိက္ေတာ့ ေျဖာင့္သြားၿပီဗ်။ ေနာက္ဆုိရင္ ေကာက္လည္း ခုတ္လုိ႔ရၿပီ။ ဒီလုိျဖတ္လုိက္ေတာ့ ေျဖာင့္သြားၿပီေလ''
ကြၽန္ေတာ္အစ္မကုိ ဂုဏ္ယူစြာ ေျပာလုိက္သည္။ အစ္မကေတာ့ ျပံဳးေနၿပီး
တစ္လက္စတည္း ထင္းအလုံးေတြကုိ ေလးစိတ္ စိတ္ဖုိ႔ ေျပာသည္။ ထင္းလုံးကုိ
ႏႇစ္ျခမ္းခြဲကတည္းက ကြၽန္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ေတာ့သည္။ အေၾကာေတြက
လုံးေထြးေနေလေတာ့ ထင္းျခမ္းကလည္း လိမ္ေကာက္ၿပီး သြားေနသည္။ ေျဖာင့္သည့္
ထင္းလုံးေတြလုိ ခြမ္းခနဲ အလြယ္တကူ ကြဲမသြားေပ။ ထင္းလုံး တစ္လုံး
ႏႇစ္ျခမ္းကြဲဖုိ႔ ကြၽန္ေတာ့္မႇာ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဆာင့္၍ ေဆာင့္၍
ခြဲေနရသည္။ လက္ေတြလည္း ပြန္းပဲ့ ေရအိမ္ တည္ကုန္ေတာ့သည္။''ေမာင္ေလး လက္ေတြ႔
ေတြ႔ၿပီ မဟုတ္လား။ အေကာက္ခုတ္ရတာ၊ ထြင္ရတာပုိပင္ ပန္းတယ္။ စည္းေတာ့လည္း
အလုိက္သင့္ျဖစ္ၿပီး ထင္းစည္းညီသြားေအာင္ မနည္းလုပ္ရတယ္။
ေကာက္တဲ့ေနရာျဖတ္လုိက္ေတာ့ အေကာက္ေျပသြားတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အထဲက အသားနဲ႔
အေၾကာေတြက ေကာက္ ေနေတာ့ ဓားမတုိးႏုိင္ဘူး။ ထင္းခြဲရတာ ပုိပင္ပန္းတာေပါ့။''
ကြၽန္ေတာ္ လက္ေတြ႔ၾကံဳေနရေလေတာ့ အစ္မကုိ ေစာဒကမတတ္ေတာ့ဘဲ ေနလုိက္ရသည္။
လြယ္လြယ္ေတြ႔သည့္ အပင္ေကာက္ကုိ ကြၽန္ေတာ္ခုတ္ခဲ့သည္။ ထုိအပင္ေကာက္ကုိ
ခုတ္လာမိသျဖင့္ ထင္းဘ၀ ေရာက္သည္အထိ ဒုကၡေရာက္ အပင္ပန္းခံ၍ လုပ္ရသည္။
မီး႐ိႈ႕ပစ္တာပဲဟု ေတြးလုိက္လွ်င္ ထင္းပင္ေတြကုိ ကြၽန္ေတာ္ ေကြးေနစရာ မလုိဟု
တြက္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ ပုိပင္ပန္းရသည္။ အခ်ိန္ပုိကုန္ရသည္။
စိတ္လည္း ညစ္ရသည္။ ''အစ္မေျပာတာ မႇန္တယ္။ ေကာက္တဲ့ အပင္ခုတ္တာ ေတာထဲ
သိပ္မ၀င္ရေပမယ့္ ေတာထဲ၀င္ရတာထက္ ပုိပင္ပန္းတယ္။ အလြယ္ေတြ႔တာ
လြယ္တယ္ထင္ေပမယ့္ ဒီလြယ္တာႀကီးက ခက္ေနတာဗ်။''
''လြယ္မေယာင္နဲ႔ ခက္ဆုိတာ ရႇိတယ္ ေလေမာင္ေလးရဲ႕''ကြၽန္ေတာ္လည္း
အစ္မေျပာတာကို ေခါင္းညိတ္လုိက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ႏႇင့္စာလွ်င္ အစ္မကပုိ၍
အေတြ႔အၾကံဳ ရႇိသည္။ ထင္းခုတ္သြားသည့္ ေခါက္ေရကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ထက္ မ်ားစြာ
ပုိသည္။ အစ္မက ကြၽန္ေတာ္ ဂ်ီက်တာကုိ လက္ခံၿပီး လက္ေတြ႔ျပလုိက္ျခင္း
ျဖစ္သည္။
ေကာက္ေကြးေနသည့္ အပင္ကုိ မီး႐ႈိ႕ရရင္ ၿပီးေရာေပါ့ဟု
လြယ္လြယ္ေတြးခဲ့မိေသာ ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေလးကုိ ျပန္စဥ္းစားေနမိသည္မႇာ
ေကာက္ေသာအပင္ကုိ ေရြးမိမႇာစုိး၍ ျဖစ္ပါသည္။ အေကာက္ပင္ကုိ အလြယ္ခုတ္မိ၍
ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရၿပီးသည့္ေနာက္ အပင္ေကာက္ကုိ မေရြး မိဖုိ႔ ကြၽန္ေတာ္
ေတာထဲေရာက္တုိင္း ဆင္ျခင္ေရႇာင္ကြင္း မိသြားသည္။
အေကာက္ေရြးမိလွ်င္ ဒုကၡ ေရာက္မည္ကုိ သင္ခန္းစာရထားေသာ ကြၽန္ေတာ္သည္
ေရြးၿပီး ေကာက္တတ္ေအာင္လည္း ေခါင္းထဲ ထည့္ရေပဦးမည္။ ေတြ႔ကရာ
ေကာက္ထည့္လာလွ်င္ေတာ့ ေကာက္သာ ေကာက္ခဲ့ အမႈိက္အေမႇာင့္ေတြခ်ည္း
ျဖစ္ေနမႇာကုိ စုိးမိသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ အေကာက္ မေရြးမိေစႏႇင့္၊
ေရြးေကာက္ၾကရေအာင္ဟု သတိစကား ပါးလုိက္ရပါသည္။
EMG |
No comments:
Post a Comment