မင္းလူ ၏ အမ်ားႏွင္႔ မသက္ဆိုင္ေသာသူ, အပိုင္း (၉)

(၁၄)

အိမ္၀င္းေထာင့္မွာ ခ်စ္ဦးအတြက္ တဲကေလးတစ္လံုးေဆာက္ဖို႔ ကိစၥကို ေဒၚေငြဇံ က အလ်င္အျမန္ စီစဥ္ သည္။ တဲတစ္လံုး ဆုိေပမယ့္ ကုန္က်စရိတ္က သိပ္မနည္းလွ။ ခုခ်ိန္မွာ သစ္ေစ်း၊ ၀ါးေစ်းေတြ မေသး။ မဒမတိုင္ ထူၿပီး ၀ါးထရံကာ ဓနိမုိးမွ်သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔အတုိင္းအတာနဲ႔သူ အေတာ္ထိသည္။

တကယ္ေတာ့ ေဒၚေငြဇံသည္ ခ်စ္ဦးအတြက္ဆုိရင္ နည္းနည္း သဒၶါသူ မဟုတ္။ ခ်စ္ဦး ၿခံဳတဲ့ေစာင္ကေလး အစုတ္စုတ္ အဖာဖာ ျဖစ္ေနလုိ႔ တစ္ထည္ေလာက္ ၀ယ္ေပးဖို႔ ျမလြင္က ေျပာတုန္းကေတာင္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနခဲ့တာ။ ခုကိစၥမွာေတာ့ သူကိုယ္တုိင္က အားတက္သေရာ ျဖစ္ေန၏။ ဒါတြင္မက ခ်စ္ဦး အိမ္ေျပာင္းမယ့္ေန႔မ်ာ တစ္ပတ္ရစ္ေစာင္တစ္ထည္ေတာင္ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ေသးသည္။ အစ ကေတာ့ ေစာင္အသစ္ ကို ေပးမလို႔ပါပဲ။ ၀ယ္ၿပီးမွ အေရာင္ကေလးလွေတာ့ ႏွေျမာသြားသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေစာင္အသစ္ ကို သူယူလိုက္ၿပီး သူၿခံဳလက္စေစာင္ကို ခ်စ္ဦးအား ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးလုိက္ျခင္း ျဖစ္ ၏။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္ဦးကေတာ့ သူအိမ္ကေလးကို အလြန္သေဘာက်သည္။ တဲကေလးမွာ ေျမစိုက္ ျဖစ္၏။ ၉ေပ၊ ၁၅ေပ သာ က်ယ္သည္။ ခ်စ္ဦးတစ္ေယာက္စာေတာ့ အေနေတာ္ပဲ ျဖစ္၏။
တဲကေလး သို႔ ေျပာင္းေသာေန႔မွာ သူက ျမလြင္ကို ေျပာသည္။
"ခုမွပဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စိတ္ရွိလက္ရွိ အိပ္ရေတာ့မယ္၊ ဟိုရက္ေတြတုန္း က အိပ္ရတာ အသက္ရွဴ ေတာင္ မ၀ဘူးဗ်ာ"
"ဘာျဖစ္လို႔ အသက္ရွဴမ၀ရတာလည္း ေမာင္ေလးရဲ႕"

ဟု ျမလြင္ေမးေတာ့ ...
"ဒီလိုေလ မမရဲ႕၊ ကၽြန္ေတာ္က ညညအိပ္ရင္ ထေယာင္တတ္တယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒီအခါ သဲသဲေလးက လန္႔ၿပီး ငိုတယ္လို႔ ေျပာတာကိုး၊ ဒါေၾကာင့္ ညက်ရင္ ထၿပီး မေယာင္ရေအာင္လို႔ ပါးစပ္ကို အ၀တ္နဲ႔ စည္း စည္းၿပီး အိပ္ရတာ၊ အိပ္ရင္းနဲ႔  အဲဒီ အ၀တ္စႀကီးက ႏွာေခါင္းကိုသြား သြားအုပ္မိေတာ့ မြန္းတာေပါ့ဗ်၊ ခုေတာ့ ပူစရာ မလုိေတာ့ဘူး၊ ႀကိဳက္သလို အိပ္လုိ႔ ရၿပီ"
ျမလြင္မွာ ခ်စ္ဦးကို သနားၿပီး မ်က္ရည္ေတာင္ လည္ခ်င္လာသည္။

ခ်စ္ဦးသည္ သူတဲကေလးကို စိတ္ႀကိဳက္ျပင္ဆင္သည္။ သူအိပ္ေသာ ကြပ္ပ်စ္ကေလးကို ေထာင့္ တစ္ေထာင့္ မွာ ေနရာခ်သည္။ သူ႔အ၀တ္အစားေတြ ထည့္ထားေသာ ထင္းရွဴးေသတၱာကို ေအာက္က အုတ္ခဲ ေတြခံၿပီး တင္သည္။ ပက္လက္ကုလားထုိင္ အေဟာင္းကေလးတစ္လံုးလည္း ခ်ထား သည္။ ကုလားထုိင္ က သူႏွင့္ ေဒၚေငြဇံတုိ႔ လုၿပီး ထုိင္ေနက်။ အခုေတာ့ တစ္ဦးတည္းပိုင္ ျဖစ္ၿပီ။
ဘုရားစင္ ကေလးကိုလည္း ေခါင္းရင္းဘတ္ ခပ္ျမင့္ျမင့္မွာ ရိုက္ထားသည္။ ရုပ္ပြားေတာ္ေတာ့ မရွိေသး။ ေနာက္ေတာ့ မွ ေငြစုၿပီး ၀ယ္ရမည္။ ခုေတာ့ ပံုေတာ္ကားခ်ပ္ကေလးသာ ထားႏိုင္သည္။ ေသာက္ေတာ္ ေရခြက္ တစ္ခြက္ ႏွင့္ ေညာင္ေရအိုးတစ္လံုးလည္း ရွိ၏။

၀ါးထရံမွာေတာ့ သူသေဘာက်ေတာ့ ရာဇ၀ေန၀င္းပံုႏွင့္ က်န္ေက်ာင္းပံုတို႔ကို ကပ္ထားသည္။ ေ၀ေနယ် သုခ ေရခ်မ္းစင္ အသင္း မွ ထုတ္ေသာ ျပကၡဒိန္ကေလးကိုလည္း ခ်ိတ္ဆြဲထား၏။
ဒါတြင္မကေသး သူစိတ္ကူးရသမွ် စာတမ္းကေလးေတြလည္း ေရးၿပီး ကပ္ထားေသးသည္။
"လူသာလာပါ၊ ျပႆနာ ေခၚမလာပါႏွင့္"
"ျခင္မကိုက္ရ"
"ၾကြက္မ၀င္ရ"
"သူခိုး သည္းခံပါ"
ၾကားဖူးနား၀ ရွိတာေတြကို သူ႔ဘာသာ စပ္ဟပ္ၿပီး ေရးထားတာလည္း ရွိေသးသည္။.

"ေၾကြးယူေတာ့ၿပံဳး
ေတာင္းေတာ့မုန္း
ေပြးပုန္းေပါင္မွ
မေနသာ"

ခ်စ္ဦးသည္ သူ႔တဲ့ကေလးကို အလြန္သေဘာက် ေက်နပ္ေနသည္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခ်င္သလို ေနလို႔ရၿပီ။ အိပ္ခ်င္သလို အိပ္လို႔ရၿပီ။ သူ႔ဆီမွာ သူခုိးမ်က္စိက်ေလာက္တဲ့ ပစၥည္းဆိုလု႔ ဘာမွ မရွိ။ သုိ႔ရာ တြင္ အိမ္ဆုိသည္မွာ အိမ္ႏွင့္တူေအာင္ လံုၿခံဳမႈေတာ့ ရွိရမည္။ အိမ္တစ္လံုးျဖစ္လာလွ်င္ တံခါး ရွိရမည္။ တံခါး ရွိလွ်င္ လံုေအာင္ပိတ္ရမည္။
ခ်စ္ဦးအဖုိ႔ တဲကေလးပင္ျဖစ္ေစ အိမ္တစ္လံုးလိုပဲ သေဘာထားသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔အိမ္တံခါးကို ခတ္ဖို႔ ေသာ့တစ္စုံ၀ယ္ေလသည္။ တစ္ခုပဲ ရွိ၏။ သူ႔အိမ္တံခါးေသာ့ခတ္ပံုက နည္းနည္းဆန္းေလသည္။
အိမ္ေျပာင္းၿပီး ေနာက္ေန႔မနက္ ျမလြင္က ဆုိင္ဖြင့္ဖို႔ခင္းက်င္းျပင္ဆင္ေနစဥ္ ခ်စ္ဦး ေရာက္လာၿပီး အခ်ဥ္ထုပ္ကို ကူခ်ိတ္ေပးသည္။

"ညက အိပ္လို႔ အဆင္ေျပရဲ႕လား ေမာင္ေလး"
ဟု ျမလြင္က ေမးသည္။
"ဟာ ... ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ တစ္ခ်ိဳးတည္းပဲ၊ ေယာင္ဖို႔ေတာင္ သတိမရေသးဘူး"
"အိပ္ရာစိမ္းေနလို႔ အိပ္မရမွာကို မမက ပူေနတာ"
"ဘာထူးလဲဗ်၊ ေက်ာခင္းလို႔ရရင္ အိပ္ရာပဲေပါ့"
"အဆင္ေျပရင္ ၿပီးတာပါပဲ"
"အဆင္ေျပပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေခ်းေစာ္ေတာ့ နည္းနည္းနံတယ္"

"ဟင္ ... အိပ္သာနဲ႔ နီးလို႔ထင္တယ္"
"မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ၀ါးလံုးေတြက နံတာ"
"ေၾသာ္ ... အဲဒါ၀ါးစိမ္းနံ႔ပါ၊ ၀ါးလံုးေတြက မေျခာက္ခင္မွာ အဲဒီလိုပဲ ပုပ္အက္အက္ အနံ႔နံ႔တတ္တယ္၊ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ဆို အနံ႔ေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္"
"ဒါဆိုလည္း ၿပီးတာပဲ၊ အဲ ... မမကို တစ္ခု ေျပာရဦးမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က အိမ္အသစ္ကို ေျပာင္းတာ ဆိုေတာ့ အိမ္တက္ မဂၤလာေလး ဘာေလး လုပ္မွေကာင္းမယ္ ထင္တယ္"
ျမလြင္ မ်က္လံုးျပဴးသြား၏။

"အိမ္တက္ မဂၤလာလုပ္တယ္ဆိုတာ လြယ္လြယ္ေလး မဟုတ္ဘူး ေမာင္ေလးရဲ႕၊ အနည္းဆံုး မုန္႔ဟင္းခါး ေလာက္ေတာ့ ေကၽြးမွေကာင္းမွာ မမတုိ႔မွာလည္း သိပ္ရွိတာ မဟုတ္ဘူး"
"လူအမ်ားႀကီးဖိတ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး မမရဲ႕၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ခင္တဲ့ ဆယ္ေလးငါးေယာက္ထဲပါ၊ ၿပီးေတာ့ မမတို႔ လည္း ပိုက္ဆံ အကုန္မခံရပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ စုထားတဲ့ထဲက ေပးမွာပါ။ မမလည္း မုန္႔ဟင္းခါး ေကာင္းေကာင္း ခ်က္ တတ္တာပဲ"
"ေအးေလ၊ နည္းနည္းပါးပါး ဆုိရင္ေတာ့ မမ လုပ္ေပးပါ့မယ္"
"အိုေက ... အုိေက ... မမ အားကိုးရတယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္ဗ်"
ခ်စ္ဦးေပ်ာ္သြားတာ ျမင္ၿပီး ျမလြင္က ကရုဏာၿပံဳးၿပံဳးလိုက္စဥ္ ခ်စ္ဦးက ...
"ဒါဆို ေစ်းေရွ႕က ကြန္ပ်ဴတာဆိုင္မွာ ဖိတ္စာသြားရိုက္လုိက္ဦးမယ္"

"ဟယ္ ... လူဆယ့္ငါးေယာက္ေလာက္အတြက္မ်ား ပါးစပ္နဲပ ဖိတ္လိုက္ၿပီးတာပဲ၊ ဖိတ္စာေတြ ဘာေတြ ရုိက္မေနပါနဲ႔ေတာ့၊ ပိုက္ဆံကုန္ပါတယ္"
"မရိုက္လို႔ မျဖစ္ဘူး၊ လုပ္ရင္ အပီအျပင္လုပ္မွ၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေရးမႀကီးပါဘူး၊ မမတို႔ သိကၡာရွိ ေအာင္ လို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံလည္း သိပ္မကုန္ပါဘူး၊ ကြန္ပ်ဴတာဆုိင္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ခင္ပါတယ္၊ အလကားေတာင္ လုပ္ခ်င္လုပ္ေပးမွာ"
"ဒါဆိုလည္း ၿပီးေရာေလ၊ ေမာင္ေလးသေဘာပဲ"
"ကဲ ... ကၽြန္ေတာ္ သြားဦးမယ္၊ ေရာ့ ... ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ေသာ့ ခဏ သိမ္းထားေပးစမ္းပါ"ဆိုၿပီး ေသာ့ခေလာက္ တစ္လံုး ကို လွမ္းေပးသည္။ ျမလြင္က…
''ေသာ့ခေလာက္ က ဘာလုပ္ဖို႔လဲ၊ ခတ္မသြားဘူးလား''

''ခတ္ခဲ့ၿပီ''
''ဟင္… ဘယ္လို''
ခ်စ္ဦး က ခပ္မိန္႔မိန္႔ၿပံဳးလို္က္ၿပီး…
''ကၽြန္ေတာ္က သူခိုးကို ပညာေပးခဲ့တာေလ''
''ဘာ… ပညာေပးတာ''
''ဟုတ္တယ္၊ ဟိုတစ္ခါ ကင္းေစာင့္တုန္းက ကိုသန္းေမာင္ကေျပာဖူးတယ္၊ သူခုိးေတြဟာ ဘယ္လိုေသာ့ ခေလာက္မ်ိဳးမဆို ေသာ့တုနဲ႔ ဖြင့္တတ္တယ္တဲ့၊ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကေသာ့ေခ်ာင္းကို တံခါးေမ်ာက္လက္ မွာ ႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္ထားခဲ့ၿပီး ေသာ့ခေလာက္ကို ယူလာခဲ့တာေပါ့၊ သူခိုးေတြဟာ ေသာ့တုပဲလုပ္လို႔ရမယ္၊ ေသာ့ ခေလာက္အတု လုပ္လို႔ မရဘူးေလ၊ ပိုင္တယ္ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ေပါ့ေသးေသးမဟုတ္ပါဘူး မမရဲ႕''

ဟု ေျပာၿပီး ရင္ေကာ့၍ ထြက္သြားသည္။ ျမလြင္မွာ လက္ထဲက ေသာ့ခေလာက္ကို ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ၾကည့္ေနၿပီး မွ ၿပံဳးလိုက္မိ၏။
ခ်စ္ဦး ၏ အိမ္တက္မဂၤလာပြဲသည္ ခန္႔မွန္းထားတာထက္ လူပိုမ်ားေနသည္။ ခ်စ္ဦးက လူေတြကို ဖိတ္ရာ မွာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ မဟုတ္ဘဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ႀကီး ဖိတ္စာကမ္းခ်င္ ကမ္းသည္။ ဒီေတာ့ ေဘးလူေတြက….
ဟုေျပာလွ်င္
''လာခ်င္လည္း လာခဲ့ေလ''
ဆိုၿပီး ဖိတ္လာခဲ့ေတာ့ အားလံုး လူငါးဆယ္ေလာက္ျဖစ္သြား၏။ ျမလြင္လည္း ခ်စ္ဦးအေၾကာကိုသိသျဖင့္ ပို ပို သာသာ ခ်က္ထားေသာေၾကာင့္ အဆင္ေျပသြားျခင္းျဖစ္၏။ ဒါေတာင္ ေနာက္ပိုင္းဆယ္ေယာက္စာ ေလာက္ ကို ပဲမႈန္႔ႏွင့္ ငံျပာရည္ထပ္စြက္ၿပီး ေရနည္းနည္းထိုးလိုက္ရေသးသည္။ ျမလြင္က ငါးမ်ားမ်ားႏွင့္ ေကာင္းေကာင္း ခ်က္ထားသျဖင့္ ေရထိုးသည့္တိုင္ စားလို႔ေကာင္းေနေသးသျဖင့္ မသိသာလိုက္။

ဒီပြဲမွာ ခ်စ္ဦးက မဖိတ္ေသာ္လည္း ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာသူ တစ္ေယာက္ေတာ့ရွိသည္။ ဦးဝင္း ေမာင္ႀကီး ပင္ ျဖစ္၏။ ခ်စ္ဦးက ျမလြင္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သူ႔ကို သိပ္ၾကည္လင္လွတာမဟုတ္၊ သို႔ရာတြင္ သူက ပါးသည္။ အိမ္တက္ပြဲကိုလာရင္း ခ်စ္ဦးအတြက္လက္ေဆာင္ဆိုၿပီး စစ္ျခင္ေထာင္တစ္လံုး ယူ လာေပး သည္။
ခ်စ္ဦးမွာ သူ႕ျခင္ေထာင္အေဟာင္းက အစုတ္စိတ္ အဖာဖာျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ေငြေလး ဘာေလး အဆင္ ေျပရင္ အေဟာင္းဆိုင္မွာ ျခင္ေထာင္တစ္လံုးေလာက္ ဝယ္ရဦးမယ္ဟု စိတ္ကူးထားခဲ့တာ။ ခုေတာ့ အေတာ္ပဲ ျဖစ္သြား၏။ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီး ကိုလည္း ဒီေန႔အဖို႔ ၾကည္ၾကည့္သာသာပင္ ဆက္ဆံ ေျပာဆိုေလသည္။

ကိုဘိုေလးႏွင့္ ကိုသန္းေမာင္တို႔ကေတာ့…
''ခ်စ္ဦးတစ္ေယာက္ေတာ့ ျမလြင္ကို ျခင္ေထာင္နဲ႔လဲေတာ့မယ္န႔ဲ တူတယ္''
ဟု ကြယ္ရာမွာ ေနာက္ေျပာင္မိၾက၏။
ခ်စ္ဦးက အိမ္တက္မဂၤလာမွာ ဘုန္ႀကီးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ကိုေတာင္ ပင့္ခ်င္ေသးတာ။ မုန္႔ဟင္းခါး ေကၽြး မွာဆိုေတာ့ အရုဏ္ဆြမ္းကပ္မွ ျဖစ္မည္။ ဆရာေတာ္က အရုဏ္မွာ တျခားအလွဴတစ္ခု ၾကြစရာ ရွိေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမလြင္က ေန႔ဆြမ္းအတြက္ ဆြမ္းခ်ိဳင့္ပို႔ႏိုင္ဖို႔ စီစဥ္ေပးသည္။

ဆရာေတာ္သည္ ခ်စ္ဦးတို႔ မိဘေတြ လက္ထက္ကတည္းက ကိုးကြယ္လာခဲ့သျဖင့္ ဒကာရင္းဆရာရင္း ျဖစ္ ၏။ ခ်စ္မွဴးမရွိတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ျမလြင္က သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ လွဴဒါန္းေလ့ရွိ၏။ အိမ္ဆိုင္ ေလး ဖြင့္လာတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း ႀကံဳတဲ့အခါတိုင္း လက္ဖက္၊ လက္ဖက္ေျခာက္၊ ထန္းလ်က္စသည္တို႔ ပို႔ခိုင္း တတ္၏။ ဆရာေတာ္က ျမလြင္ကို မၾကာခဏ ခ်ီးက်ဴးတတ္၏။ ဒီေန႔ ခ်စ္ဦးဆြမ္းခ်ိဳင့္ သြားပို႔တဲ့ အခါက် ေတာ့လည္း…
''ေကာင္းတယ္ေဟ့၊ ျမလြင္လက္ရာ မစားရတာၾကာၿပီ''
ဟု ခ်စ္ဦးဝမ္းသာေအာင္ ေျပာသည္။ တကယ္လည္း ျမလြင္လက္ရာကို ဆရာေတာ္ကႏွစ္သက္သည္။ ဆရာေတာ္က အညာဆက္ျဖစ္၏။ သားႀကီး ငါးႀကီးေတြ၊ ဆီျပန္ဟင္းေတြ သိပ္မစံုမက္တတ္၊ ခ်ဥ္ရည္ဟင္း၊ ငါးပိခ်က္၊ ပဲဟင္းတို႔ကိုသာ ႏွစ္သက္သည္။ ျမလြင္လည္းသိသည္ ထို႔ေၾကာင့္ ငါးခူကို ငရုတ္သီးစိမ္း မ်ားမ်ား အုပ္ၿပီး ငါးပိခ်က္ဆန္ဆန္ ခ်က္သည္။ ငါးရံ႕ေျခာက္ဖုတ္ဆီဆမ္းႏွင့္ သရက္သီး သုပ္ကေလးပါ ထည့္ေပး လိုက္၏။

''ျမလြင္ဟာ အင္မတန္စိတ္ထားေကာင္းတဲ့ ကေလးမပဲကြယ့္ ေမာင္ခ်စ္ဦးရဲ႕၊ မင္းကိုလည္း အေတာ္ ဂရုစိုက္ ရွာတယ္ဆို''
''ဂရုစိုက္တာ ေပါ့ဘုရား၊ အစ္မအရင္းဆိုရင္ေတာင္ ဒီေလာက္ ေကာင္းခ်င္မွေကာင္းမယ္''
''ဒါမ်ိဳး ဆိုတာကလည္း ဘဝဘဝက ေရစက္ရွိခဲ့လို႔ လာဆံုၾကရတာကလား၊ တန္ေတာ့ ဟိုဘဝက ေမာင္ခ်စ္ ဦးနဲ႔ ျမလြင္တို႔ဟာ ေမာင္နွမေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးပံုရတယ္''
''ဟင္… ဘုန္းဘုန္း ေျပာသလိုဆိုရင္ ကိုႀကီးခ်စ္မွဴးကက်ေတာ့ ဟိုဘဝတုန္းက ေယာက္ဖျဖစ္ေနမွာေပါ့''

ခ်စ္ဦးအေတြးကို သေဘာက်ၿပီး ဆရာေတာ္က ၿပံဳးေတာ္မူ၏။ ခ်စ္ဦးက ဆက္၍….
''တပည့္ေတာ္ကေတာ့ မမျမလြင္ဟာ တပည့္ေတာ္တို႔ အေမဝင္စားတာလို႔ ထင္တာပဲဘုရား''
''ဆရာေတာ္က 'အိမ္း' ဟု ေရရြတ္ရင္း ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္လိုက္မိေသးသည္။ ၿပီးမွ…
''ဟယ္… ေပါက္ကရ ေျပာေရာ့မယ္ ေမာင္ခ်စ္ဦးရယ္၊ ျမလြင္က မင္းထက္ေတာင္ အသက္ႀကီးေသးတာ၊ မင္းအေမဆံုးေတာ့ သူေတာင္ အေတာ္ႀကီးေရာေပါ့ဟဲ့''
ခ်စ္ဦးကလည္း 'ဟုတ္သားပဲ'ဆိုၿပီး ရယ္က်ဲက်ဲ လုပ္ေနလိုက္သည္။ ခဏစဥ္းစားၿပီးေနာက္ ေမးလို္က္ျပန္၏။

''လူဝင္စားတယ္ဆိုတာေရာ တကယ္ရွိလို႔လားဘုရား''
''ရွိႏိုင္တာေပါ့ သတၱဝါေတြဟာ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္မျပဳႏိုင္မခ်င္း ဘဝတစ္ခုၿပီးတစ္ခု ကူးေျပာင္းေနရ တယ္လို႔ အဆိုရွိတာကိုးကြယ့္''
''ဒါဆို တပည့္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္သူဝင္စားတာလဲ''
''လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အတိတ္ဘဝကို ဘုရားမွတစ္ပါး ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ဘူးကြယ့္''
''တပည့္ေတာ္ စဥ္းစားေနတာ တစ္ခုရွိေသးတယ္၊ အခုခ်ိန္မွာ ကမာၻေပၚမွာ လူဦးေရ ေတြ အရမ္းတိုးလာ တယ္ လို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေျပာတာၾကားဖူးတယ္''
''ေအး.. ဟုတ္သေလ ဘာျဖစ္တုန္း''

''အဲဒီ တိုးလာတဲ့ လူေတြကေကာ ဘယ္ကေရာက္လာတာလဲဘုရား''
ဆရာေတာ္ ေတြသြား၏။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ၿပီး…
''အင္း… ဒါဟာ ေမးသင့္ေမးထုတ္တဲ့ ေမးခြန္းပဲ၊ ခုနေျပာသလို ဘဝေတြတစ္ခုၿပီး တစ္ခု ေျပာင္းလဲ ေနရာက လူ႔ဘဝကို ေရာက္ရွိလာၾကတာပဲလို႔ အၾကမ္းဖ်င္း ေျပာရလိမ့္မယ္''
''ဒါဆိုရင္ လူဦးေရ တိုးလာတာဟာ နတ္ျပည္က ျပဳတ္က်လာတဲ့လူေတြမ်ားူလာလို႔လား၊ ငရဲျပည္က လြတ္ၿပီး တက္လာတဲ့လူေတြမ်ားလာလို႔လား''

ဆရာေတာ္ နဖူးေၾကာရႈံ႕ရၿပီ
''အင္း…ဒါမ်္ိဳးဆိုတာကေတာ့ စာတတ္ေပတတ္ ပညာရွိဆရာေတာ္ႀကီးေတြမ် လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ ေျဖ ႏိုင္မွာပဲ၊ ႀကံဳႀကိဳက္တဲ့ အခါ ေမးထားေပးမယ္၊ ဟုတ္ၿပီလား၊ အေရးႀကီးတာက မင္းဘယ္ဘဝက ကူးေျပာင္း လာတာလဲဆိုတာထက္ ဘယ္ဘဝကို သြားမလဲဆိုတဲ့ ကိစၥပဲ၊ ဘုရား တရားကို မေမ့နဲ႔ ၾကားလား''
ခ်စ္ဦးက ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး
''တပည့္ေတာ္ကေတာ့ ေနာင္ဘဝမွာ ခုလိုရူးေပါေပါ မျဖစ္ရင္ေတာ္ပါၿပီဘုရား''
''ဟယ္… ဒီလိုမေျပာနဲ႔ ေမာင္ခ်စ္ဦး ရဲ႕ ေလာဘေဒါသေမာဟ ဖံုးလႊမ္းၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုရူးလို႔ ရူးမွန္း မသိတဲ့ လူေတြထက္စာရင္ မင္းက အပံုႀကီးသာေသးတယ္ကြယ့္''
ခ်စ္ဦးက ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးလုပ္ၿပီး။

''ဒီလိုက်ေတာ့လည္း ဘုန္းဘုန္းက ေတာ္သြားျပန္ေရာ''
ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ဆရာေတာ္မွာ ရယ္ပဲရယ္လိုက္ရမလား၊ ေငါက္ပဲ ေငါက္လိိုက္ရမလား မသိ ျဖစ္ေန ၿပီးမွ…

''ဘုန္းႀကီးကို ဒီလို ေျပာရသလားဟဲ့''
ဟု မိန္႔လိုက္သည္။
ခ်စ္ဦး သည္ ခုလိုပဲ မၾကာခဏဆိုသလို ဆရာေတာ္ကို ကပ္သီးကပ္သပ္ေတြ ေမးတတ္သည္။ ျခင္ေဆးေခြ ထြန္းတာ အျပစ္ရွိသလား၊ ဘုန္းႀကီးေတြ ဘာျဖစ္လို႔ ကားမေမာင္းရတာလဲ၊ ေဆးလိပ္ကိုလည္း ငါးပါးသီလ ထဲ ထည့္သင့္တယ္ စသည္ျဖင့္။
ဆရာေတာ္ကလည္း အရူးအေပါပဲဟု ၿပီးၿပီးေရာ ေျဖေလ့မရွိ။ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ဂရုစိုက္ အေလးထားၿပီး ေျဖၾကား ေလ့ရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ လည္း ခ်စ္ဦးက ဆရာေတာ္ဆီ လာေလ့ရွိျခင္းျဖစ္၏။
''အဲဒါက အေရးမႀကီးဘူး၊ ဘုန္းဘုန္းနဲ႔ စကားေျပာလိုက္ရတာနဲ႔ပဲ ဗိုက္ေတာင္ဆာလာၿပီ၊ ဘာေကၽြးစရာရွိ လဲ ဘုရား''
''အလို မင္း က ေမးလို ငါကလည္း ေျဖရေသးတယ္၊ ဗိုက္ဆာလာျပန္ပတဲ့လား၊ ကဲကဲ…. ေဟာဟိုက စားပြဲ ေပၚ မွာ  ငွက္ေပ်ာသီးရွိတယ္''
''ဟာ… ငွက္ေပ်ာသီး က ခဏ ခဏ စားေနရတာ ကိတ္မုန္႔မရွိဘူးလား''

''ဟယ္.. ငါ့ေက်ာင္းကိုမ်ား ဟိုတယ္မွတ္ေနလို႔လား၊ ေၾသာ္.. ေနဦးမေရြးေတာ့ ရွိတယ္၊ စားခ်င္ယူစား''
''ရွိတာပဲ၊ စားရေတာ့မွာေပါ့ေလ၊ ဘုန္းဘုန္းေက်ာင္းကလည္း ဆင္းရဲလိုက္တာ ေဘာ့စ္က်တဲ့ ဒကာေလး ဘာေလး ရွာပါဦး''
ဟု ေျပာၿပီး မေရြးေတြကို အားပါးတရ စားေနသည္။ ဆရာေတာ္က ၿပံဳးၾကည့္ေနလိုက္၏။
ခ်စ္ဦးအိမ္ဝင္းထဲ ဝင္လာစဥ္ အိမ္ေရွ႕ကြက္လပ္ကေလးမွာ ကစားေနေသာ သဲသဲခ်စ္ကို လွမ္းျမင္ရသည္။ သူ႕ ေျခလွမ္းတံု႕ခနဲ ျဖစ္သြား၏။ သဲသဲႀကိဳက္တတ္ေသာ ေခါက္မုန္႔ဝယ္လာဖို႔ ေမ့သြားေၾကာင္း သတိရ လိုက္ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သဲသဲခ်စ္မသိေအာင္ အသာကေလး ျပန္လွည့္အထြက္မွာ..

''ဟဲ့.. ဆင္''
သဲသဲခ်စ္က သူ႔ကို ျမင္သြားၿပီး လွမ္းေအာ္ေခၚလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ ဒါမ်ိဳး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လုပ္ေနက်ျဖစ္၏။ သဲသဲခ်စ္က 'ဟဲ့..ဆင္' ဟု ေအာ္ေခၚလိုက္တာနဲ႔ ခ်စ္ဦးကခ်က္ခ်င္း ေလးဖက္ေထာက္ခ်လိုက္ၿပီး 'ဗူး'ဟု ေအာ္လိုက္၏။ ထိုအခါ သဲသဲခ်စ္က ေျပးလာၿပီး ေက်ာေပၚခြစီးလိုက္သည္။ ခ်စ္ဦးက တဝူးဝူး ေအာ္ရင္း ေျမျပင္ မွာ လွည့္ပတ္သြားေနသည္။ သဲသဲခ်စ္က သေဘာေတြက်ၿပီး တခစ္ခစ္ရယ္ေန၏။
သဲသဲခ်စ္ ၏ ရယ္သံကိုၾကားသျဖင့္ ျမလြင္ထြက္ၾကည့္သည္။ သူတို႔ကိုျမင္ေတာ့..
''ဟယ္… သမီးရယ္၊ ရူးရူးသနားပါတယ္၊ ေျမႀကီးေပၚမွာဆိုေတာ့ ဒူးေတြလက္ေတြ ပြန္းပဲ့ကုန္မ်ာေပါ့''
''ရပါတယ္ မမရဲ႕''
ဟု ခ်စ္ဦးက ေျပာသည္။ သဲသဲခ်စ္က ေက်ာေပၚမွ ေလွ်ာဆင္းလိုက္ၿပီး

''ရူးရူး ဒူးေတြ ပြန္းသြားသလားဟင္''
ဟု စိုးရိမ္သံျဖင့္ ေမးရင္း ခ်စ္ဦး၏ ဒူးကို လွန္ၾကည့္သည္။ ခဲေတြ သဲေတြႏွင့္ ဖိမိသျဖင့္ အခ်ိဳင့္ရာ အစင္းရာ ေတြ ထင္ေန၏။ သဲသဲခ်စ္က ပြတ္သပ္ၾကည့္ၿပီး..
''နာလားဟင္''
ဟု ေမးသည္။ ခ်စ္ဦၚက
''ဟား ဟား…. ဘယ္နာမလဲ၊ ရူးရူးက ေရွာင္လင္ဆရာႀကီးေလ၊ အတြင္အားသိပ္ေကာင္းတာ၊ ဒီေလာက္ ေတာ့ အေပ်ာ့ေပါ့''

ဆိုၿပီး အတြင္းအား က်င့္တဲ့ပံုမ်ိဳးလုပ္ျပေနေသးသည္။ သဲသဲခ်စ္က သေဘာက်ၿပီး လက္ခုပ္တီးသည္။ ခ်စ္ဦး လည္း အားတက္လာၿပီး ေရွာင္လင္သိုင္းကစားသလိုမ်ိဳး လုပ္ျပေနသည္။ ပါးစပ္ကလည္း စိတ္ကူး တည့္ရာေတြ ေရရြတ္ေန၏။
''ေဟာဒါက ေျမြႏွစ္ေကာင္သိုင္းကြက္၊ ဒါက ဂဠဳန္ရာဇာ၊ ဒီမွာၾကည့္ ျမဟသၤာတဲ့၊ ေဟာဒီမွာ ဆင္ေျခာက္ ေကာင္''
ခ်စ္ဦးက ကိုးရိုးကားရား ေတြလုပ္ျပ၊ သဲသဲခ်စ္က တခစ္ခစ္ရယ္၊ ျမလြင္ပင္လွ်င္ မရယ္ဘဲ မေနႏိုင္။ ထိုစဥ္မွာ ပင္….
''ဟာ… ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ''
ဟု ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလုို စကားစပ္ရင္း ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးေရာက္လာသည္။
''ျမလြင္၊ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္''
ဟု ႏႈတ္ဆက္သည္။ ျမလြင္က 'ဟုတ္ကဲ့'ဟု ဣေျႏၵရရ ေျဖသည္။ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီး သည္ ခ်စ္ဦး တစ္ေယာက္ လံုး ကိုေက်ာ္ၿပီး ျမလြင္ကိုကြက္၍ ႏႈတ္ဆက္လိုက္မိတာကို သတိျပဳမိၿပီး…
''ဟဲ ဟဲ၊ ခ်စ္ရူး မင္းေကာ ေနေကာင္းရဲ႕လား''

''ေနလို႔ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဝမ္းနည္းနည္းခ်ဳပ္ေနတယ္ဗ်''
ခ်စ္ဦးေျဖပံုေၾကာင့္ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီး ေၾကာင္အအ ျဖစ္သြားေသးသည္။ ၿပီးမွ….
''ဝမ္းမွန္္ေအာင္ေတာ့ ဂရုစိုက္ကြ၊ ဝမ္းတစ္လံုးေကာင္း ေခါင္းမခဲဘူးဆိုတဲ့ စကားရွိတယ္ မဟုတ္လား၊  ဒါနဲ႔ သားအမိတစ္ေတြ၊ တူဝရီးေတြ ဘာမ်ားသေဘာက်ေနၾကတာလဲ''
ခ်စ္ဦးသည္ ရုတ္တရက္ စိတ္ကူးတစ္ခုရသြားၿပီး….
''တျခား မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ သဲသဲက ဆင္ႀကီးစီးခ်င္တယ္ေျပာေနလို႔ အဲဒါဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘႀကီးထြန္း တို႔အိမ္က အုန္းပင္ကို အသီးေတြခ်ေပးဖို႔ သြားရမွာမို႔ မအားဘူး၊ ဒီေတာ့ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးပဲ ဆင္ ႀကီး လုပ္ၿပီး အစီးခံလိုက္ပါလား''
ဦးဝင္ေမာင္ႀကီး အႀကံအိုက္သြား၏။

''အဲ… ဒါကေတာ့… ဟိုဒင္း''
ျမလြင္ ဝင္၍ေျပာသည္။
''အို…. ေမာင္ေလးကလည္း ဘယ့္ႏွယ့္၊ အားနာစရာႀကီး''
ခ်စ္ဦးက…
''ဟာ… ဘာအားနာစရာရွိလဲ၊ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးပဲ ကေလးခ်စ္တတ္တယ္လို႔ ခဏ ခဏ ေျပာတာမဟုတ္ လား''
ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးမွာ မတတ္သာလွသျဖင့္
''အဲ.. .ဟုတ္ပါတယ္၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ လာသမီးလာ''
ဆိုၿပီး ကုန္းေပးလိုက္ရ၏။ ျမလြင္တစ္စံုတစ္ခု မေျပာႏိုင္ခင္မွာပင္ ခ်စ္ဦးက သဲသဲခ်စ္ကို ေစြ႕ခနဲ ေကာက္ခ်ီ ၿပီး ဦးဝင္းေမာင္ႀကီး၏ ေက်ာေပၚတင္ေပးလိုက္၏။ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးက ရွက္ၿပီး ေလးဖက္ မေထာက္ဘဲ ကုန္းကုန္းကြကြႀကီးလုပ္ေနသျဖင့္ ကုန္းပိုးထားသလို ျဖစ္ေနသည္။ ထိုအခါ သဲသဲခ်စ္က…
''ဆင္ႀကီး လိုလုပ္ေလ''

ေျပာသျဖင့္ ေလးဖက္ေထာက္လိုက္ရသည္။ ခ်စ္ဦးလည္း ျမလြင္ကို မ်က္စိမွိတ္ျပလိုက္ၿပီး လစ္ထြက္သြား သည္။ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးခမ်ာ သဲသဲခ်စ္က ''ဝူးလိုေအာ္ဦးေလ''ဆိုသျဖင့္ ေအာ္ရေသးသည္။ ဒီၾကားထဲမွာ ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ အခ်ဥ္ထုပ္လာဝယ္ရင္း သူတို႔ျဖစ္ေနပံုကို ျမင္သြားၿပီး ၿပံဳးစိစိ လုပ္သြားၾကေသးသည္။
ေဒၚေငြဇံသည္ အစတုန္းကေတာ့ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးကို ခ်စ္ဦးအိမ္ေျပာင္းဖို႔ကိစၥအတြက္ အသံုးခ်ဖို႔ ရည္ရြယ္ စိတ္ကူးခဲ့ဖူးသည္။ ခ်စ္ဦးကို အိမ္ေျပာင္းခိုင္းဖို႔ ျမလြင္က သေဘာမတူခဲ့၊ ထိုအခါ ခ်စ္ဦးႏွင့္ ျဖစ္သြားမွာ စိုးရမ္လို႔ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးနဲ႔ပဲ သေဘာတူသေယာင္ေယာင္လုပ္ၿပီး ဖိအားေပးဖို႔ ႀကံစည္ခဲ့သည္။ ဦးဝင္း ေမာင္ႀကီးကို မယူခ်င္လွ်င္ ခ်စ္ဦနွင့္ ကင္းကင္းရွင္းရွင္း ျဖစ္ေအာင္ အိမ္ေျပာင္းခိုင္းဆိုေသာသေဘာ။

ခုက်ေတာ့ ခ်စ္ဦးက ၾကည္ၾကည္သာသာပင္ အိမ္ေျပာင္းေပးလိုက္သည္။ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးကို အသံုးခ်စရာ မလုိေတာ့သျဖင့္ ပထုန္လိုက္ဖို႔သာ ရွိ၏။ သို႔ရာတြင္ ေဒၚေငြဇံတြင္ စိတ္ကူးတစ္မ်ိဳး ေပၚလာခဲ့ျပန္၏။
ျမလြင္ကို ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးႏွင့္ အမွန္တကယ္ပဲ ေနရာခ်ေပးလိုက္ရလွ်င္ ဘယ္လိုေနမလဲ။

ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးသည္ မုဆိုးဖိုဆိုေသာ္လည္း သားသမီးမရွိသျဖင့္ လူပ်ိဳႀကီးလိုပင္ ျဖစ္၏။ တစ္နည္းအား ျဖင့္ ေနာက္ေၾကာင္းရွင္းသည္ဟု ဆိုရမည္။ တျခားေထာက္ပံ့စရာေတြ အေမြကိစၥေတြ ျပႆနာမရွိႏိုင္။ သူက  ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝသူမဟုတ္သည့္တိုင္ သူတိ္ု႔အတိုင္းအတာအရဆိုလွ်င္ စီးပြားေရးေကာင္းသူ ျဖစ္၏။ သေဘာထားကလည္း မဆိုးလွ၊ ေဒၚေငြဇံ၏ၾသဇာကို နာခံမည့္ပံုရသည္။ ကိုယ့္လက္ကိုယ္ေျခ ႀကိဳက္သလို စီမံခန္႔ခြဲႏိုင္မည္။ ေရွ႕ေရးအတြက္လည္း ဘာမွ ပူပင္စရာမလိုေတာ့။ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ အခြင့္အေရးကို လက္လႊန္လိုက္လွ်င္ မိုက္မဲရာက်လိမ့္မည္။
တစ္ခုပဲ ေျပာစရာရွိ၏။ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီး၏ အသက္က သူႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္း ျဖစ္ေနျခင္း၊ သမက္နဲ႔ ေယာကၡ မရြယ္တူလို ျဖစ္ေနတာကေတာ့ လူေျပာစရာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔ ရာတြင္ လူေတြေျပာတာေလာက္နဲ႔ပဲ ကိုယ့္ အက်ိဳးရွိရာရွိေၾကာင္းကို စြန္႔လႊတ္ရမယ္ဆိ္ုလွ်င္ ႏွေျမာစရာႀကီး။

တကယ္ေတာ့ ဒီေလာက္စိုးရိမ္စရာမလို။ အသက္ခ်င္းမတိမ္းမယိမ္းဆိုေသာ္လည္း ဘယ္သူကမွ အသက္ အတိအက် သိၾကတာမဟုတ္၊ ၿပီးေတာ့ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးက သူ႔ကိုယ္သူ ႏုေအာင္ ေနတတ္သည္။ ခု ေနာက္ပိုင္း မွ ပိုၿပီး သိသာလာ၏။
ဆံပင္ျဖဴစ ျပဳလာတာကို ေဆးဆိုးသည္။ ဆံပင္ပံုစံကို လူုငယ္စတိုင္ညွပ္သည္။ လူငယ္ေတြ လိမ္းေသာ ေခါင္းလိမ္းဆီကို သံုးသည္။ ရွပ္အကၤ်ီလက္တို သို႔မဟုတ္ စပို႔ရွပ္အေရာင္ႏုႏုကေလးေတြ ဝတ္သည္။ ပုဆိုး ကြက္စိပ္ကေလးေတြ ငါးႏွစ္ေလာက္ငယ္သြားပံုရသည္ဟု သူ႔ကိုယ္သူ မွတ္ခ်က္ခ်ထား၏။
ေဒၚေငြဇံကလည္း အသက္ခ်င္းကြာသေယာင္ထင္ရေအာင္ ''ေမာင္ဝင္းေမာင္''ဟု ေခၚသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ ေတာ့ အန္တီ ဟု သံုးႏႈန္းသည္။ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးကေတာ့ အန္တီဟု မေခၚရဲသျဖင့္ အစ္မႀကီး ဟုသာ ေခၚေလ၏။

ဆက္ရန္
 http://www.shwezinu.com