ရန္ကုန္ျမိဳ႕ထဲ ဓားျပတိုက္ခံရျခင္း(ၾကည္တင့္)

တာေမြဗလီမွ (၁၀၇) အျပာကားကို ကၽြန္ေတာ္စီးခဲ့သည္။ ေရႊတိဂုံတုိင္မွတ္တိုင္ ေရာက္မီ မီးနီမိေလ၏။
“ဆင္းမယ့္လူေတြ ဒီကပဲဆင္းေနာ္။ မွတ္တိုင္မွာ မရပ္ေတာ့ဘူး” ဟု စပယ္ယာ ကေျပာသည္ သည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကားေပၚမွ ဆင္းလိုက္ရ၏။ ကားလမ္း တစ္ဖက္ကိုကူးရန္ လူကူးမ်ဥ္းက်ားကို ရွာၾကည့္သည္။ ေရႊဂုံတုိင္မီးပိြဳင့္လမ္းဆံု ႏွင့္ အနီးအနားတြင္ လူကူးမ်ဥ္းက်ားမရွိ ေခ်။ လူကူးမ်ဥ္းက်ားကို ရွာရျခင္းမွ

ာ မေတာ္တဆကားတိုက္ခံရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘက္မွ အမွားမရွိေစရန္ကတစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္က ဥပေဒႏွင့္ အသက္ ေမြးေသာ အလုပ္အကိုင္ကို လုပ္ကိုင္ေန ၍လည္းတစ္ေၾကာင္းျဖစ္သည္။
လူကူးမ်ဥ္းက်ားမရွိသျဖင့္ သည္အတုိင္း ပင္ လမ္းျဖတ္ကူးလုိက္သည္။ လက္ေမာင္း တြင္ တာ၀န္ဆိုေသာ အနီေရာင္ပိတ္စ ပတ္ထားေသာ အဖိုးႀကီးတစ္ဦးေရာက္ လာသည္။ ကားေတြၾကားထဲက မကူးရ ဘူးဟုေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေဘးမွ ကပ္ လိုက္လာသည္။ အနည္းငယ္ေလွ်ာက္ လိုက္လာၿပီးေနာက္ထက္အဖိုးႀကီးတစ္ဦး ထံ ကၽြန္ေတာ့္ကိုအပ္ေပးသည္။ “ဗိုလ္မွဴး ဆီပို႔ေပးလိုက္” ဟုေျပာ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲ တပ္ကဗိုလ္မွဴးမ်ားလားဟုေတြး မိ၏။ တပ္ကဗိုလ္မွဴးႏွင့္ သည္ကိစ္ၥဘာ မွမပတ္သက္ပါ။
အဖိုးႀကီးေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ကို လက္ေျပာင္းေခၚ ခဲ့ၾကသည္။ တစ္ေနရာတြင္ရပ္ထားေသာ စည္းကမ္းထိိန္းသိမ္းေရးကားကိုေတြ႕ရ သည္။ ဗိုလ္မွဴးဟုအေခၚခံရသူမွာကား ေပၚတြင္ စာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင့္ ထုိင္ေနၿပီး ရင္ဘတ္တြင္ ၿမိဳ႕ေတာ္စည္ပင္တံဆိပ္ ကပ္ထားေသာ အသက္ (၇၀) အရြယ္ခန္႔ အဖုိးႀကီးတစ္ဦးျဖစ္၏။
“အဘက ဘယ္ကဗိုလ္မွဴးလဲ”
“စစ္တပ္ကေပါ့ကြ”
ထိုသို႔ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အမည္၊ အသက္၊ အဘအမည္၊ ေနရပ္လိပ္စာတို႔ ကိုေမးသည္။ ၾကည့္ရသည္မွာ ထိုအဖိုး ႀကီးသည္ တပ္ကဗိုလ္မွဴးျဖင့္ ပင္စင္ယူခဲ့သည္ ျဖစ္မည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူ႔မွာ ထုိရာထူး ႏွင့္ လံုးလံုးမပတ္သက္ေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကိုယ္သူဗိုလ္မွဴးဟုေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚေဆာင္လာခဲ့ေသာ အဖုိးႀကီးမ်ားကလည္း (သူတို႔လည္းတပ္ မွပင္စင္ယူလားသူမ်ားျဖစ္သည္ဆုိ၏။) ထုိအဖိုးႀကီးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟုပဲေခၚသည္။ သာမန္အရပ္သားတစ္ေယာက္ဆိုလွ်င္ ၀န္ထမ္းေယာင္ေဆာင္မႈျဖင့္ အေရးယူ မခံရေပဘူးလား။ သို႔ေသာ္ စစ္မႈထမ္း ေဟာင္းအမ်ားစုမွာ ထိုသို႔ပင္လူတြင္ က်ယ္လုပ္ေလ့ရွိသည္မုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ဘာ မွမေျပာေတာ့ပါ။
“အဘတို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဘာလို႔ဖမ္း လာၾကတာလဲ”
“လူကူးမ်ဥ္းက်ားကမကူးလို႔ေပါ့”
“ဒီအနီးအနားမွာ လူကူးမ်ဥ္းက်ားမွ မရွိဘဲဗ်။ ဘယ္မလဲ လူကူးမ်ဥ္းက်ား” ထိုေမးခြန္းကိုေမးေတာ့ ဗိုလ္မွဴးဆုိေသာ အဖုိးႀကီးက ယာဥ္ထိန္းရဲေမဘက္ကို လက္ၫွိဳးၫႊန္ျပသည္။ သူ႔ကိုေမးပါဆို ေသာ သေဘာ သုိ႔ႏွင့္ပင္ သူမကို ကၽြန္ေတာ္ထပ္ေမးရျပန္ပါသည္။
“ညီမတို႔ ဒီေနရာမွာ လူကူးမ်ဥ္းက်ား မွမရွိဘဲ”
“ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္မအထက္ကို တင္ျပ ေပးပါ့မယ္”
“ဟ လူကူးမ်ဥ္းက်ားမရွိတဲ့ေနရာမွာ လူကူးမ်ဥ္းက်ားက မကူးလို႔ဆိုၿပီးေတာ့ လည္း ဖမ္းေသးတယ္။ ခုမွ အထက္ကို တင္ျပေပးပါ့မယ္ဆိုော့ ဘယ္လိုႀကီးလဲ”
ရဲေမလွည့္ထြက္သြား၏။ ဤေနရာ ၌ ကၽြန္ေတာ္သာတိုက္ပုံအနက္၀တ္မထား လွ်င္ အေဟာက္အဟမ္းခံရႏိုင္ပါသည္။ လက္မွနာရီကိုၾကည့္မိ၏။ ႐ုံးခ်ိန္ေနာက္က် ေပေရာ့မည္။ မတတ္ႏိုင္။ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ (မီးပြိဳင့္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္အား အတင္းဆင္း ခိုင္းခဲ့ေသာကားကိုလည္း အေရးယူမႈမရွိ ခဲ့ပါ။) စကားေၾကာမရွည္ေတာ့ဘဲ တိတ္ တိတ္ေနလိုက္၏။ ကားေပၚတြင္ လူမျပည့္ ေသးသျဖင့္ ေစာင့္ေနရေသးသည္။ လူ (၂၅) ေယာက္ျပည့္မွ ကားထြက္ေလ၏။ လူကူးမ်ဥ္းက်ားမရွိသည့္ေနရာတြင္ လူကူး မ်ဥ္းက်ားမွ မကူးသျဖင့္ အဖမ္းခံရသူမ်ား ထဲတြင္ ေက်နပ္သူတစ္ဦးတစ္ေလမွ်ပင္ မရွိပါ။
ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သို႔ အဖမ္းခံရရွာေသာ အသက္ (၇၀) ေက်ာ္အဖိုးႀကီးတစ္ဦးႏွင့္ စည္ပင္၀တ္စုံႏွင့္ (ပင္စင္လြန္)အဖိုးႀကီး တုိ႔ ခြန္းႀကီး၊ ခြန္းငယ္စကားမ်ားၾကသည္။ ငါတို႔က တစ္သက္လံုးမင္းတို႔ဆီဓားျပ အတုိက္ခံေနရတာ ဆုိေသာသေဘာမ်ဳိး ေျပာသျဖင့္ ဗိုလ္္မွဴးဆုိေသာ အဖိုးႀကီးက ခင္ဗ်ားတစ္မႈက ႏွစ္မႈျဖစ္သြားမယ္ေနာ္။ ပါးစပ္ကိုပိတ္ထားဟုျပန္ေျပာ၏။
“မင္းတို႔က ဟိန္းေဟာက္လို႔မရရင္ ၿခိမ္းေျခာက္မွာပဲ”
“ဒီမိုကေရစီေခတ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားမေက်နပ္ ရင္ တုိင္လို႔ရတယ္”
“ဒါလားကြ ဒီမိုကေရစီ ယူနီေဖာင္း ၀တ္တဲ့လူက မ၀တ္တဲ့လူကို၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရွိတဲ့လူက လုပ္ပိုင္ခြင့္မရွိတဲ့လူကို အႏိုင္ က်င့္တာ ဒီမိုကေရစီလား”
ထိုသို႔စကားမ်ားရန္ျဖစ္ရင္း လွည္းတန္း ရွိ ယာဥ္ထိန္း႐ုံးသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ ဥပေဒႏွင့္ အလုပ္လုပ္ပါသည္ဆိုသူမ်ား က မ်ဥ္းက်ားမရွိေသာေနရာတြင္ မ်ဥ္းက်ား မွ မကူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဖမ္းဆီး ျခင္းမွာ ဥပေဒကိုခ်ဳိးေဖာက္ျခင္းမဟုတ္ ပါေလာ။ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားကို ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ဖမ္းဆီးျခင္းမဟုတ္ပါ ေလာ။ လက္ထဲမွနာရီကို ငုံ႔ၾကည့္မိသည္။ လတ္တေလာတြင္ အဖိုးတန္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္၏အခ်ိန္မ်ား ဓားျပအတိုက္ခံ လိုက္ရၿပီျဖစ္သည္။ မတရားဖမ္းဆီးခံရ သျဖင့္ လူ႔အခြင့္အေရးလည္း ခ်ဳိးေဖာက္ ခံလုိက္ရေလၿပီ။
႐ုံးကိုေရာက္ေတာ့ ပင္စင္လြန္အဘိုး ႀကီးတစ္ဦးမွ တစ္ေယာက္ခ်င္း၏အမည္ အသက္၊ အဘအမည္တို႔ကို ေမးၿပီး စာရြက္ကိုေလးတြင္ ေရးသားက ႐ုံးအေပၚ ထပ္သို႔တက္ေစေလသည္။ ယာဥ္ထိန္းရဲ ေမတစ္ဦးက မ်ဥ္းက်ားမကူးဟုဆိုကာ ဒဏ္ေငြ ၂၀၀၀ တပ္႐ိုက္သည္။ ေထာင္ ေခ်ာက္ဆင္အဖမ္းခံခဲ့ရေသာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔လူစု ေအးဓားျပအတိုက္ခံရၿပီျဖစ္၏။ (သည္ေနရာ၌ အမွန္တကယ္ လူကူးမ်ဥ္း က်ားရွိၿပီး၊ မ်ဥ္းက်ားမွမကူးမိ၍ အဖမ္းခံ ရသည္ဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္လက္ခံပါသည္။) ယာဥ္ထိန္းရဲေမဆီဒဏ္ေငြေဆာင္ၿပီး ေနာက္တရားသူႀကီးေရွ႕ကိုေရာက္ရျပန္ သည္။ အခန္းထဲ၀င္ၿပီး တရားသူႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ဦးၫြတ္လိုက္၏။
“ဟာ ေရွ႕ေနႀကီးလည္း အဖမ္းခံရတဲ့ အထဲပါလာတာလား”
“ဟုတ္ပါတယ္ဆရာမ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ေရႊဂုံတုိင္မီးပြိဳင့္မွာအဖမ္းခံ ရတာပါ။ အဲဒီမွာလူကူးမ်ဥ္းက်ားမွမရွိဘဲ”
“ဆရာ အဲဒီကိစ္ၥကေလ စည္ပင္ကို ေျပာရမွာ။ ကၽြန္မနဲ႔ မဆုိင္ဘူး” ဟု ေျပာ ၏။ ဒဏ္ေငြ ၂၀၀ ထပ္ေဆာင္ရျပန္ပါ သည္။ စည္ပင္ဗိုလ္မွဴးဆိုသည့္လူ)ကို ေျပာစဥ္က ယာဥ္ထိန္းရဲကိုေျပာပါဆို၏။ ယာဥ္ထိန္းရဲမွ တရားသူႀကီးထံတင္ျပပါ ဟု ၫႊန္ေလသည္ ယခုတရားသူႀကီးက စည္ပင္ကိုလက္ၫွိဳးထုိးျပန္ပါ၏။ ေသခ်ာ သည္မွာကားကၽြန္ေတာ္တို႔လူ (၂၅) ေယာက္ စလံုး ၂၈.၉.၂၀၁၂ ရက္ေန႔ ေန႔လည္ ၁၁း၃၀ အခ်ိန္တြင္ (ဟိုေခတ္တုန္းက အတုိင္း) ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ခံရၿပီး ေအး ဓားျပအတိုင္ခံရေလသည္။ ေငြသာမက ကၽြန္ေတာ္တို႔၏အခ်ိန္မ်ားကိုလည္း ဓား ျပတိုက္ခံရျခင္းျဖစ္၏။ မတရားဖမ္းဆီးခံ ရသျဖင့္ လူ႔အခြင့္အေရးလည္း ခ်ဳိးေဖာက္ ခံရေလသည္။ ထုိနစ္နာမႈအတြက္အဘယ္ သူတြင္ တာ၀န္ရွိေလသနည္း။

The Hot News