အစဥ္အလာေက်ာင္းမ်ားကို အသြင္ေျပာင္းျခင္း(တင္ၫြန္႔)

နည္းပညာေခတ္မွာ စာသင္ေက်ာင္းေတြကို  အသြင္ေျပာင္းဖို႔ လိုလာၿပီ။ စာသင္ခန္းေတြကိုလည္း နည္းပညာ ပစၥည္းေတြ အလွ်ံပယ္သုံး၊ ဆရာနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း နည္းပညာေတြကို ကၽြမ္းက်င္စြာ သုံးႏိုင္ေလာက္တဲ့ အဆင့္ေတြ ရွိေနၾကတာဟာ အနာဂတ္ပညာေရးလို႔ ေျပာႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ေရွးေဟာင္းဂရိနဲ႔ ေရာမေခတ္ေတြက အသိပညာကို ပညာရွင္ေတြက ေစ်းလို လူစည္ကားတဲ့ ေနရာေတြမွာ ေပးၾကတယ္။ ပညာလိုခ်င္သူေတြ၊ ရွာမွီးခ်င္သူေတြဟာ ပညာရွင္ေတြ ေဟာေျပာေဆြးေႏြးမယ့္ ေနရာကို လိုက္ရွာၿပီး သူတို႔ေျပာတာေတြကို နားနဲ႔ပဲ နာၾကား၊ ပညာ ယူသြားၾကတာမ်ားတယ္။
ဒီေခတ္က အိုင္စီတီအေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကတယ္။ အြန္လိုင္းေတြ၊ အင္တာနက္ေတြ၊ ဆိုရွယ္ကြန္ရက္ေတြ အေၾကာင္း အမ်ားႀကီး ေျပာလာၾက တယ္။ အြန္လိုင္းပညာေရးဆိုၿပီး အေလးတယူ ေဆြးေႏြးလာၾကတယ္။ ပညာေရးဆိုတာ ေက်ာင္းရွိမွ ျဖစ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို လက္ခံ လာၾကတယ္။ ေက်ာင္းမဲ့ပညာေရး၊ ဖတ္စာအုပ္မဲ့ ပညာေရး၊ စာ႐ြက္မဲ့ ပညာေရးဆိုတာေတြကို ပညာေခတ္ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရး တပ္လွန္သံေတြ အေနနဲ႔ လႈံ႔ေဆာ္လာေနၾကတယ္။


နည္းပညာကို ဖက္တြယ္မွီခိုလာၾကတဲ့ ေခတ္ဆိုေတာ့ ပညာေရး မွာလည္း အသြင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္လာၾကတယ္။ စီးပြားေရးနဲ႔ လုပ္ငန္းလိုအပ္ခ်က္အရ သတ္မွတ္ထားေသာ ပညာေရး ဆိုတာေတြ စီစဥ္လာ ၾကတယ္။ ေၾကာ္ျငာေအဂ်င္စီေတြ ဝင္လာတယ္။ လႈံ႔ေဆာ္မႈေတြနဲ႔ ပညာေရးကို  ဆြဲေဆာင္လာၾကတယ္။ အေဆာက္ အအုံ၊ စာသင္ခန္းေတြကို အသြင္ေျပာင္း၊ စနစ္ေျပာင္း၊ ပုံစံေျပာင္းေတြ လုပ္လာၾကတယ္။  ေဆာ့ဖ္ဝဲ ကုမၸဏီေတြကလည္း ပ႐ိုဂရမ္အသစ္ေတြ တင္ျပၿပီး ေက်ာင္းေတြမွာ တပ္ဆင္ သုံးစြဲႏိုင္ေအာင္ ျပင္ဆင္ၾက တယ္။ ဟာ့ဒ္ဝဲ ကုမၸဏီ ေတြနဲ႔ အစိုးရေတြကလည္း ေက်ာင္းသားတိုင္း ပညာ သင္ယူေရးမွာ မရွိမျဖစ္ ဟာ့ဒ္ဝဲေတြကို ေက်ာင္းကို ပါလာႏိုင္ေအာင္ ႀကံေဆာင္ၾကတယ္။ အဲဒါေတြဟာ ေခတ္သစ္ပညာေရးရဲ႕ ပုံရိပ္ေတြပါ။
ေက်ာင္းနဲ႔ မတူတဲ့ေက်ာင္း
ေက်ာင္းနဲ႔တူေသာ ေက်ာင္း၊ ဆရာနဲ႔တူေသာ ဆရာျဖစ္ေရးကို ျမန္မာ့ပညာေရးမွာ အရမ္းေအာ္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းနဲ႔တူေသာ ေက်ာင္းဆိုတာ ဘာလဲ။ နံရံေလးဘက္ ကာထားတဲ့ အုတ္တံတိုင္းထဲမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ပညာ သင္ၾကားေနၾကတာကို ေျပာတာလား။ ဆရာနဲ႔တူေသာ ဆရာ ဆိုတာလည္း အခ်ိန္တန္ေက်ာင္းလာ၊ သတ္မွတ္တာ သင္၊ အခ်ိန္ကုန္ အိမ္ျပန္၊ စက္႐ုပ္ဆန္ဆန္ေတြကို ဆရာလို႔ ေခၚပါသလား။
ကမၻာ့ထိပ္တန္း ဖင္လန္ႏိုင္ငံပညာေရး စနစ္မွာေတာင္ စာသင္ခန္းျပင္ပ သခ်ၤာသင္ၾကားေရးဆိုတာေတြ လုပ္ေန ၾကတယ္။ ေက်ာင္းစာသင္ခန္း ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ကိန္းဂဏန္းေတြကို တြက္ခ်က္ေရးျပတာထက္ အျပင္ကို ကေလးေတြေခၚၿပီး၊ စမ္းေခ်ာင္းထဲက ေက်ာက္တုံးေလးေတြ ကို အေရအတြက္နဲ႔ ေကာက္ခိုင္းတာ။ ပန္းေလးေတြကို အေရအတြက္နဲ႔ ခူးခိုင္း၊ ေပးခိုင္းၿပီး အေပါင္း၊ အႏႈတ္၊ အေျမႇာက္၊ အစားေတြ သင္ေန တာ၊ လက္ေတြ႔ ေပႀကိဳးေတြနဲ႔ တိုင္းတာခိုင္းေနတာေတြကို ေက်ာင္းနဲ႔ မတူေသာ ေက်ာင္းလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
ဗီ္ဒီယို မွတ္တမ္းတစ္ခု ၾကည့္လိုက္ရပါတယ္။ အလယ္တန္းေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းမွာ သိပၸံသင္ၾကားမႈတဲ့။ စာသင္ခန္းကလည္း ေက်ာင္းသား ၂၅ ေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိမယ္။  သိပၸံကို ပေရာဂ်က္ဆိုၿပီး လုပ္ေနၾကတာ။ အားလုံး လက္ပ္ေတာ့ကြန္ပ်ဴတာ ကိုယ္စီနဲ႔။ သူတို႔ ပေရာဂ်က္နဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေသာ ေလ့လာမႈ အေထာက္အကူျပဳ ဆိုတာ Wiki လို႔ေျပာထားတယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ တစ္တန္းလုံး ပေရာဂ်က္ကို Wiki ဆိုတဲ့ အြန္လိုင္း စြယ္စုံက်မ္းကို အေျခခံၿပီး လုပ္ေနၾကတယ္။
သူတို႔ YouTube ကိုသြားၿပီးေတာ့လည္း ဗီဒီယိုလက္ေတြ႔ စမ္းသပ္မႈေတြ သြားေလ့လာတယ္။ သိပၸံနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ ပုံေတြ၊ စာေတြကို download ေတြခ်တယ္။ ကိုယ့္ပေရာဂ်က္ရဲ႕ လိုအပ္တဲ့ေနရာေတြမွာ အစားထိုး ထည့္သုံးတယ္။
တစ္ခန္းလုံး လႈပ္ရွားသြက္လက္ စိတ္အားေတြ ထက္သန္ၿပီးေနၾကတယ္။ ဆရာကိုလည္း မေတြ႕ရဘူး။ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ေမးတယ္။ ဆူညံေနတယ္။ ေျပးၿပီး ကြန္ပ်ဴတာမွာ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကတယ္။ ဆရာက ဒီပေရာဂ်က္ကို ဘယ္အခ်ိန္အတြင္း ၿပီးေအာင္လုပ္တင္ၾကလို႔ ေျပာသြားတယ္။ ပေရာဂ်က္ကို ၿပီးတဲ့အဖြဲ႔ေတြက  slide show ေတြနဲ႔ ျပန္ၾကည့္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသား ၂၅ ေယာက္၊ ပေရာဂ်က္ ေခါင္းစဥ္ ၅ ခု၊ အဖြဲ႔ ၅ ဖြဲ႔၊ တစ္ဖြဲ႔ ၅ ေယာက္။ ပေရာဂ်က္ၿပီးေတာ့ ႐ုံးခန္းထဲကို network ကတစ္ဆင့္ ဖိုင္ေတြလွမ္းပို႔တယ္။ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ လက္ဝါးခ်င္း ႐ိုက္တဲ့ အဖြဲ႕ေတြက ႐ိုက္ေနၾကတယ္။ အဲဒါကို စာသင္ခန္း မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာမလား။
ေက်ာင္းကို ဘယ္သူ႔ လက္ထဲထည့္မလဲ
ေက်ာင္းေတြကို ဆရာေတြက ခ်ဳပ္ကိုင္၊ အစိုးရက ေထာက္ပံ့ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းလာေပမယ့္ ရလဒ္ေတြက ဘယ္ေလာက္မ်ား အားရေက်နပ္စရာ ေကာင္းခဲ့သလဲ။ ေက်ာင္းေတြကို ဖန္တီးႏိုင္စြမ္း ရွိသူေတြရဲ႕ လက္ထဲကို ထည့္ၾကည့္ပါဆိုတဲ့ အသံေတြ ထြက္လာတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူတို႔ ႏိုင္ငံမွာေတာ့ “Creative Agency” ဆိုတဲ့ အသံေတြ ထြက္လာတယ္။
ေက်ာင္းေတြကို အဲဒီေအဂ်င္စီေတြက  နည္းပညာေက်ာင္း၊ နည္းပညာစာသင္ခန္းေတြအျဖစ္ ပထမဦးဆုံး အသြင္ေျပာင္းမယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ကို တစ္ဦးခ်င္း၊ တစ္ေယာက္ခ်င္း ထူးခၽြန္မႈ၊ ဂုဏ္ထူးထြက္မႈထက္ အဖြဲ႔လိုက္၊ အသင္းလိုက္၊ အုပ္စုလိုက္ ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္မႈကို ဦးစားေပးမယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ကိုယ္စိတ္ပါ ဝင္စားတာကိုပဲ ေလ့လာသင္ယူေစမယ္။ သူတို႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ၊ ရလဒ္ေတြကို ကမၻာသိေအာင္ လႊင့္တင္ ေပးမယ္။ ကိုယ့္သင္ယူမႈကို ကိုယ္တာဝန္ယူတဲ့စနစ္ က်င့္သုံးမယ္။ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကို ေအဂ်င္စီလို အဖြဲ႕ ေသးေသးေလးကေန ဆုံးျဖတ္တာ ထက္၊ ႏိုင္ငံက ဆုံးျဖတ္မယ္၊ ကမၻာက ဆုံးျဖတ္ေစမယ္။ ဒီလိုႀကီးမားတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြ ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ နည္းပညာ မပါလို႔ မျဖစ္ဘူး ဆိုတာ သေဘာေပါက္မွာပါ။
ေအဂ်င္စီေတြ တာဝန္ယူတဲ့ ေက်ာင္းေတြဟာ စက္႐ုံ၊ အလုပ္႐ုံ၊ လုပ္ငန္းခြင္ေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ပါဝင္တဲ့ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းေတြပဲ သင္မယ္။ လုပ္ငန္းခြင္နဲ႔ဆက္စပ္တဲ့ ပညာေရးကိုပဲ ေပးမယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းလာတယ္ဆိုတာထက္ လုပ္ငန္းခြင္ကို လာေနတဲ့အသြင္ ေျပာင္းမယ္လို႔လည္း ဆိုထားတယ္။
လုပ္ငန္းခြင္နဲ႔ ဆက္စပ္တဲ့ ပညာေရးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္မယ္ဆိုရင္၊ လုပ္ငန္းခြင္နဲ႔ ဆက္စပ္တဲ့ နည္းပညာ ေတြကို ဦးစားေပး ကိုင္တြယ္ ၾကရေတာ့မယ္။ စာသင္ခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနတဲ့ တစ္ခ်ိန္ကို ၄၅ မိနစ္ဆိုတာ လုပ္ငန္းခြင္အတြက္ အသုံးတည့္မွာကို သင္ၾကားျခင္း၊ ႀကံေဆာင္ျခင္း၊ ေတြးဆျခင္း၊ အေကာင္အထည္ေဖာ္ျခင္း ေတြပဲ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။
လက္ေတြ႔နဲ႔ ပညာ၊ နည္းပညာနဲ႔ ရလဒ္ေတြၾကားမွာ ေက်ာင္းသားေတြဟာ စိန္ေခၚမႈေတြကို ရင္ဆိုင္ေနရ လိမ့္မယ္။ ရလဒ္ကို ကြန္ပ်ဴတာလို ဟာ့ဒ္ဝဲေတြက ပိုင္းျဖတ္တာ ခံခ်င္ခံရလိမ့္မယ္။ လုပ္ငန္းခြင္နဲ႔ မအပ္စပ္တာ၊ မဆီေလ်ာ္တာေတြဟာ အဖြဲ႔ရဲ႕ ပယ္ခ်ျခင္းကို ခံရေကာင္း ခံရႏိုင္တယ္။
သင္ၾကားေရးအလွည့္အေျပာင္း
ေက်ာင္းဆိုတဲ့ အခန္းက႑ကို မိဘေတြကေရာ၊ ေက်ာင္းသားေတြကပါ ယုံၾကည္မႈနည္းလာရင္ အြန္လိုင္း သင္ၾကားေရးစနစ္ေတြ ထြန္းကားလာ မယ္။ အြန္လိုင္းမွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ႏႈန္းဆိုၿပီး သတ္မွတ္ယူျခင္းထက္၊ ဘာသာရပ္အလိုက္၊ ပညာရပ္အလိုက္ သတ္မွတ္ႏႈန္းေတြနဲ႔ တြက္ခ်က္ယူၾကလိမ့္မယ္။
ဒီေနရာမွာ ေက်ာင္းမရွိတဲ့ ေက်ာင္း၊ ဆရာမရွိတဲ့ ေက်ာင္း၊ တစ္နည္းေျပာရရင္ ကိုယ္တိုင္ေလ့လာ သင္ခန္းစာ (self-paced courses) ေတြကို တီထြင္လာရေတာ့မယ္။  ေက်ာင္းမရွိေပမယ့္ အတန္းရွိတယ္၊ ဆရာ မရွိေပမယ့္ ေလ့လာစရာေတြ ရွိတယ္ဆိုတာ အြန္လိုင္းပညာေရးရဲ႕ အေျခခံေတြပဲ။
ဒီေတာ့ ေက်ာင္းမရွိတဲ့ အြန္လိုင္းေက်ာင္းထဲကို ေက်ာင္းသားေတြ ဘယ္ေလာက္လာမွာလဲ၊ လာသေလာက္ လက္ခံႏိုင္မွာလား၊ အြန္လိုင္းက ပညာပဲေပးမယ္ဆိုေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝမွာ ပညာတစ္ခုတည္းက အေရးႀကီးသလား၊ အျခားလိုအပ္ခ်က္ေတြ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို အိမ္က မိဘေတြ ျဖည့္ေပးမလား။ မိဘေတြ ျဖည့္မေပးႏိုင္ရင္ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေတြကို ဘယ္သူေတြက တာဝန္ယူေပး မွာလဲ။ လုပ္ငန္းခြင္နဲ႔ ပညာေရး တိုက္႐ိုက္ ခ်ိတ္ဆက္ေပး႐ုံသက္သက္ဟာ  ဘဝရဲ႕ အမွန္လိုအပ္ခ်က္လားဆိုတာေတြ ကိုလည္း ေမးဖို႔ လိုအပ္လာပါတယ္။
အြန္လိုင္းပညာေရးဆိုတာ ဂရိေခတ္ ပညာေရးလိုပါပဲ။ ပညာလိုခ်င္တဲ့သူဟာ သင္ၾကားမႈေတြရွိေနတဲ့ ေနရာကို အေရာက္သြားၾကရပါတယ္။ ဘယ္ပညာ၊ ဘယ္ဘာသာရပ္ကို လိုခ်င္ခ်င္ သူေပးေနတဲ့ လိုင္းေတြကို ေရာက္ေအာင္သြားၿပီး ဝင္ေလ့လာရပါတယ္။ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ႐ြာငယ္ေလး က အင္တာနက္ဆိုင္ကေန၊ အေမရိကန္ နာမည္ေက်ာ္ တကၠသိုလ္တစ္ခုက ပါေမာကၡႀကီးတစ္ဦးရဲ႕ သင္ၾကား ပို႔ခ်ခ်က္ေတြကို နားေထာင္ႏိုင္ ပါတယ္။ ကိုယ္လိုခ်င္တာကို ကိုယ္တိုင္ေ႐ြးခ်ယ္ ေလ့လာသင္ယူႏိုင္တဲ့ ေခတ္ျဖစ္လာလို႔ ပညာေရးမွာ ေလ့လာခ်င္တဲ့ စိတ္ရွိဖို႔ပဲလိုတယ္၊ မျပည့္စုံတာေတြ၊ ခ်ိဳ႕တဲ့တာေတြ၊ မရွိတာေတြ ေျပာစရာမလိုဘူး၊ စိုးရိမ္ေသာက ေရာက္ေန စရာ မလိုဘူးလို႔လည္း ေျပာလာၾကပါတယ္။
နည္းပညာနဲ႔ ပညာေရး မေဝးရေအာင္
လက္ရွိပညာေရးမွာ နည္းပညာဟာ အလွမ္းေဝးေနရတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ နည္းပညာမရွိတာေတြ၊ နည္းပညာကို မသိတာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးအြန္လိုင္းနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ခ်ိတ္ ဆက္ႏိုင္တဲ့ ဝႈိက္ဘုတ္ေတြေပၚေနတာ သိပါသလား။ ဝႈိက္ဘုတ္ဟာ touchscreen ျဖစ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို တင္လိုက္လို႔ရတယ္။ လက္ကေလးနဲ႔တို႔ၿပီး၊ ဆြဲထုတ္ သြားလို႔ရတယ္။ လက္ၫႈိးနဲ႔ ေတာက္ၿပီး အက်ယ္ခ်ဲ႕လို႔ရတယ္။ သိခ်င္တာကို ရွာလို႔ရတယ္။ အသံထြက္ခိုင္း လို႔ရတယ္။ ဘာေျမျဖဴ၊ ေဆာ့ဖ္ပင္မွမကိုင္လဲ လက္ၫႈိး၊ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ သင္ၾကားမႈ၊ သင္ယူမႈ၊ ေလ့လာမႈ ေတြ လုပ္ႏိုင္ၿပီဆိုတာ မသိသူေတြ မ်ားမွာပါ။
ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးစနစ္မွာ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ကြန္ပ်ဴတာ ၅ လုံးေတာင္မရွိတဲ့ ေက်ာင္းေတြက မရွိ၊ ရွိတဲ့ကြန္ပ်ဴတာက ေခတ္မမီ၊ ကြန္ပ်ဴတာ လံုး၀ မရွိတဲ့ေက်ာင္းက မရွိ၊ မသိတဲ့ ေက်ာင္းကမသိ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ကေလးတစ္ေယာက္ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လုံး (One-Laptop-Per-Child) လို႔ ေျပာတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကေျပာ၊ ေနာက္ပိုင္း One-iPad-Per-Child ပ႐ိုဂရမ္လို႔ ေျပာတဲ့ႏိုင္ငံက ေျပာလာၾကပါၿပီ။ ေနာက္ဆိုရင္ One-Smartphone-Per-Child လို႔ ေျပာႏိုင္ေအာင္ ႀကံေဆာင္ေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက ႀကံေဆာင္ေနၾကပါတယ္။
ပညာေရးရဲ႕ ထြက္ေပါက္၊ သို႔မဟုတ္ အျမန္ဆုံးျဖတ္လမ္းဟာ နည္းပညာမပါဘဲ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိလာၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နည္းပညာကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ပညာေရးမွာ လက္နက္သဖြယ္ တပ္ဆင္ အသုံးျပဳရမလဲ ဆိုတာကို အေျဖရွာေနၾကတယ္။
ကေလးတစ္ေယာက္ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လုံးဆိုတာထက္၊ ကေလးတစ္ေယာက္ တက္ဘလက္တစ္လုံး ဆိုတာ ပိုနီးစပ္တယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ စမတ္ဖုန္းတစ္လုံးဆိုရင္ ပိုၿပီး နီးစပ္တယ္လို႔ဆိုၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ ေနာက္က်ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ မိုဘိုင္းပညာေရးကို ဦးစားေပးဖို႔၊ အေထာက္အကူေပးဖို႔ ဖြံ႕ၿဖိဳးတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးေတြက စဥ္းစားလာၾကပါတယ္။
မရွိတာထက္၊ မသိတာ ခက္တယ္ဆိုၿပီး ေျပာၾကပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ပညာေရးမွာ နည္းပညာဆိုတာရွိေၾကာင္း မသိတာ ပိုခက္ေနပါတယ္။ ရွိမွန္းသိရင္ လိုလွ်င္ႀကံဆလို႔ ရႏိုင္တာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ နည္းပညာ ပညာေရးမွာ တက္ဘလက္သုံးမလား၊ လက္ပ္ေတာ့သုံးမလား၊ ေက်ာင္းသားေတြကို နည္းပညာသုံးႏိုင္ဖို႔ တက္ဘလက္ေတြကို ေက်ာင္းက ေထာက္ပံ့မလား၊ အစိုးရက ေထာက္ပံ့မလား၊ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ဝယ္ကိုင္ ၾကမလား အျငင္းပြားေနရမယ့္အခ်ိန္ မဟုတ္ပါဘူး။ ရွိသူကကိုင္၊ မ်ားမ်ား ကိုင္လာႏိုင္ေအာင္အားေပး၊ ရွိသူနဲ႔ မရွိသူ ဝိုင္းမွ်ကူ။ နည္းပညာကို မရ ရေအာင္ယူႏိုင္တဲ့ နည္းေတြကို လမ္းဖြင့္ေပး။ ေက်ာင္းေတြမွာ တံခါးပိတ္ မထားနဲ႔။ ဆရာေတြကလည္း ေျပး၊ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ေျပးမွ တန္ကာက်ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ နည္းပညာကို မသိသူဆရာက၊ သိသူ တပည့္ေတြအေပၚ သေဘာထား မႀကီးႏိုင္ျခင္း၊ ပိတ္ပင္ျခင္း၊ သိေအာင္ တတ္ေအာင္ မႀကိဳးစားျခင္းေတြဟာ  အျပစ္ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
အိမ္နီးခ်င္း အိႏၵိယ၊ ထိုင္းနဲ႔ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္လို ႏိုင္ငံေတြမွေတာင္ ကေလးေတြလက္ထဲကိုု ကြန္ပ်ဴတာေတြ ထည့္ေပးဖို႔ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ ႀကံဆေနပါၿပီ။ တက္ဘလက္ေတြ၊ ကြန္ပ်ဴတာေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး ပါတီေတြရဲ႕ မဲဆြယ္လို႔ အေကာင္းဆုံး၊ စည္း႐ုံးလို႔ အေကာင္းဆုံး လို႔ေတာင္ ေျပာေနၾကၿပီ။ ပညာေရးမွာ ရက္ေရာတဲ့ ေစတနာထားသလိုနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာေတြ၊ တက္ဘလက္ေတြ လိုက္ေဝၿပီး၊ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာ အေၾကာင္းမဲ့ မဲဆြယ္ဖို႔ တစ္ခုတည္းအတြက္ လုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့ သေဘာေပါက္ထား ရပါလိမ့္မယ္။
တင္ညြန္႔
Ref : Use Technology to Upend Traditional Classrooms, By Justin Reich
Mauukkha