ပ်ဳိေလးတို႔ အိမ္ေခါင္မိုး (ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး)

သာလုိက္သည့္ လဟု လူတိုင္း၏ ပါးစပ္ဖ်ား၌ ေျပာၾကရေသာ ညျဖစ္၏။ ခုတင္ေပၚ၌ လဲေလ်ာင္းေနေသာ အ၀င္း၏ ကုိယ္ေပၚ၌ လေရာင္သည္ ရႊန္းစိုလ်က္ ရိွေန၏။ လေရာင္ဆမ္း ထားေသာ အ၀င္း၏ အသည္းႏွလံုး တို႔သည္ ဆီထဲတြင္ ႏွစ္စိမ္ထားေသာ ဂြမ္းပံုကဲ့သုိ႔ အတုိင္းမသိ ႏူးညံ့ေပ်ာင္းအိ ေနေလသည္။ ေငြလေရာင္ ထဲ၌ မိန္းေမာၾကည္ႏူး ေနစဥ္တြင္း အေ၀းမွ လြင့္လာေသာ တေယာသံကို သဲ့သဲ့ၾကားရ စျပဳသည္။ အ၀င္းသည္ ရင္ထဲ၌ သိမ့္ခနဲ ေနေအာင္ ဖုိသြားသည္။ လိႈက္ဖိုကာ အသက္ရွဴ မမွန္ျခင္းကို သတိရ တစ္ခ်က္ မရ တစ္ခ်က္ျဖင့္ တေယာသံမွာ နီးကပ္ လာေလသည္။ လက္ေမာင္းေပၚ၌ တေယာကို တင္လ်က္ ေခါင္းငိုက္ငိုက္ ထား၍ ဆြဲငင္ ထိုးေနဟန္ကို ဒက္ခနဲ ျမင္လိုက္ရသည္။ တေယာ ထိုးသူ၏ ပံုပန္း သဏၭာန္မွာ အ၀င္းစိတ္ႀကိဳက္ အတုိင္း ႐ုပ္ရွင္ မင္းသားႏွင့္ တူေလသည္။ အ၀င္း၏ မ်က္လံုးထဲတြင္ သူ႔ေလာက္ေခ်ာသူ မရိွဟု ထင္ေလသည္။ ဗိုလ္ေက ၿဖီးပံုမွာ ဘယ္ကာလသား ႏွင့္မွ ပံုစံ မတူေအာင္ ၿဖီးသည္။ ေရွ႕က အေမာက္ကေလး ေထာင္ထားကာ ေနာက္လွန္၍ ၿဖီးခ် ထားပံုသည္ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ ရိွလြန္းသျဖင့္ မ်က္လံုးထဲ၌ ဗိုလ္ဆံေတာက္ ပံုစံကို စြဲေနသည္။ မ်က္လံုးမ်က္ဖန္ ေကာင္းသည္မွာ အထူး ေျပာစရာ မရိွ။ အမွန္မွာ  ခပ္ညဳညဳႏွင့္ ၾကာေပး၍ ၾကည့္ေလ့ရိွေသာ အၾကည့္ကို  စြဲမက္ ေနျခင္းျဖင့္ မ်က္လံုးမ်က္ဖန္ ေကာင္းလွသည္ဟု ထင္မွတ္ ႏွစ္သက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေရွ႕တည့္တည့္က ၾကည့္ရသည္ထက္ ေဘးေစာင္း ၾကည့္ရေသာ သူ႔ႏွာေခါင္းက ပုိ၍ ေပၚလွသည္။ အခ်ဳိးက်က် ခၽြန္၍ေနေသာ ႏွာေခါင္းသည္ အ၀င္း စိတ္ႀကိဳက္ႏွင့္ အေတြ႕ဆံုး ျဖစ္သည္။ ရယ္လုိက္လွ်င္ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္း ပါးကေလး ပင့္သြားကာ ေရႊသြားမ်ား ေပၚသြားတတ္သည္။ အ၀င္းမွာ ေရႊသြားကို ႀကိဳက္လွသည္ေတာ့ မဟုတ္၊ ဇာတ္မင္းသား ဆန္သလိုလို ထင္မိသည္။ ေရႊသြားေတြ မေပၚေအာင္ ျပံဳး႐ံုပဲ ျပံဳးခိုင္းမည္ဟု အလို မက်ေသာ စိတ္ကို ေျဖေဖ်ာက္ပစ္၏။ အရပ္ အေမာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူလိုငါလို မနိမ့္မျမင့္ ထဲက ျဖစ္သည့္အတြက္ ထူးထူးျခားျခား အမွတ္ မထားမိေခ်။ ပိုးပုဆိုး တစ္ပတ္ရစ္ကို အျမဲ ၀တ္တတ္လ်က္ လက္ကိုင္ပ၀ါ ျဖဴကို လည္ပင္း ခ်ည္တတ္ေသာ အေလ့ ရိွသျဖင့္ သည္ဟာကိုေတာ့ ထူးထူးျခားျခား အမွတ္ ထားခဲ့သည္။ အ၀င္းသည္ ခုတင္ေပၚမွ ထ၍ မၾကည့္ေသာ္လည္း ပိုးပုဆိုး တစ္ပတ္ရစ္ႏွင့္ လက္ကိုင္ပ၀ါ လည္ပင္းခ်ည္၍ တေယာ ထိုးလာသည့္ ပံုပန္း သဏၭာန္ကို ကြင္းခနဲ ကြက္ခနဲ ျမင္ေနရသည္။ “ပ်ဳိေလးတို႔ အိမ္ေခါင္မိုး ထုိးလာပါတဲ့ ေပဖူးလႊာ ဘာစာတဲ့ေလး” အိမ္ေရွ႕နား ေရာက္ခါနီးမွ တေယာသံႏွင့္ အတူ သူ႔အသံ ထြက္ေပၚလာသည္။ အ၀င္းမွာ သူ႔အသံကို ၾကားလုိက္႐ံုႏွင့္ တစ္ကုိယ္လံုး သိမ့္သိမ့္တုန္ သြားေလသည္။ လက္ဖ်ား ေျခဖ်ားေတြ ေအးစက္သြားလ်က္ ရင္ထဲတြင္ တလွပ္လွပ္ ျဖစ္လာသည္။ ေစာေစာက ေငြလေရာင္ ပက္ဆမ္းထားေသာ အသည္း ႏွလံုးတို႔သည္ သီခ်င္းသံ လႊမ္းဖံုးသြား၍ သိမ္းက်ဳံးဆြဲငင္ ထားသလို ဖိန္းခနဲ ရိွန္းခနဲႏွင့္ မေျပာတတ္ေသာ ေ၀ဒနာ တစ္မ်ဳိး ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ဘယ္သူ႔ အသံႏွင့္မွ မတူေအာင္ သူ႔အသံ ထဲတြင္ ထူးျခားေသာ အဆြဲအငင္ ဓာတ္တစ္မ်ဳိး ရိွသည္ဟု ယူဆမိသည္။ အသံကို တြန္႔ကာတြန္႔ကာ ဆြဲငင္ ဆုိလိုက္သည့္ အခါမ်ား ဆုိလွ်င္ အ၀င္းမွာ နား၀င္စိမ့္ သေလာက္ အသည္းခိုက္ေအာင္ ဖိန္းခနဲ ရိွန္းခနဲ ေ၀ဒနာ ရစျမဲ ျဖစ္သည္။ အ၀င္းသည္ သီခ်င္းသံကို နားစိုက္ထားလ်က္ အၾကည္ဆုိက္ကာ ဖိန္းခနဲ ရိွန္းခနဲ ျဖစ္ေနရင္းမွ ဒီေန႔ည သူ႔ေနာက္သို႔ လုိက္ေျပးေတာ့မည့္ အခ်ိန္း အခ်က္ကိုလည္း သတိရိွ ေနသည္။ ေငြလေရာင္ ထဲတြင္ တစ္ဦးကို တစ္ဦး တင္းတင္းဖက္ကာ ေျပးၾကမည့္ ပံုကို ျမင္ေယာင္ ၾကည့္လိုက္သည္။ ေခါင္းလိမ္းဆီ န႔ံလိုလို၊ ေရေမႊးနံ႔ လုိလို ေျပးရင္းလႊားရင္း ေမႊးႀကိဳင္ေနမည့္ သူ႔ကိုယ္နံ႔ကို ရွဴ႐ိႈက္ ၾကည့္မိသည္။ အ၀င္းမွာ ရင္ခုန္လာသည္။ တအား ဖက္ထားေသာ သူ႔လက္ေမာင္း၏ အထိ အေတြ႕ကို ခံစား ၾကည့္မိသည္။ ယခုပင္ လာ၍ ဖက္ထားသလို ေအာက္ေမ့ရလ်က္ ပခံုး ကေလးကို က်ဳံ႕ထားေလသည္။ အ၀င္းသည္ ရွက္ေသြး၀င္ကာ ႐ုန္းၾကည့္လုိက္သည္။ ႐ုန္းခါမွ အတင္း လိုက္ဖက္ကာ ျပဳံးစိစိႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းအပ္ ၾကည့္ေနေတာ့သည္။ ျပံဳးစိစိ အၾကည့္တြင္ ခံတြင္းထဲမွ ေရႊေရာင္လက္ ေနသျဖင့္ အ၀င္းသည္ ၾကာရွည္စြာ ဆက္မေတြး ခ်င္ေတာ့ဘဲ တေယာသံ ဆီသုိ႔ အာ႐ံုေျပာင္း ပစ္လိုက္သည္။ တေယာသံမွာ လွမ္းသြားေလသည္။ သီခ်င္းသံမွာ နားထဲတြင္ က်န္ရစ္ေလသည္။ ေအးျမေနေသာ ကုိယ္လက္တို႔သည္ ခ်က္ခ်င္း ပူတက္လာသည္။ ရင္ထဲ၌လည္း တထိတ္ထိတ္ ပုိခုန္သည္။ အသက္ရွဴရ က်ပ္သလိုလုိ ပို၍ သက္ျပင္းခ် လိုက္ေလသည္။ သက္ျပင္း ခ်သည့္အခါ တစ္ဖက္၌ အိပ္ေနေသာ အေဒၚ ႏိုးသြားမွာ ေၾကာက္သျဖင့္ ရဲရဲပင္ မခ်၀ံ့ဘဲ မွ်င္မွ်င္ကေလး ခ်ေန ရေလသည္။ တေယာသံ ေ၀းသြား၍ သီခ်င္းသံ ေပ်ာက္သြားသည့္ အခါ အ၀င္းသည္ ေဘာ္လီ အိတ္ထဲမွ စာေခါက္တြင္ ပါေသာ အခ်က္ အလက္မ်ားကို ျပန္စဥ္းစား လုိက္သည္။ ညဦးယံက အေခါက္ေပါင္း မ်ားစြာ ဖတ္ခဲ့ေသာ စာမွာ ဘယ္အေခါက္မွ ေအးေအးေဆးေဆး မဖတ္ရေခ်။ လူႀကီးေတြ အလစ္ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ အေျပး အလႊားသာ ဖတ္ခဲ့ရ သျဖင့္ တခ်ဳိ႕ဟာ ေတြကို မွတ္မိ သလိုလို မမွတ္မိ သလိုလို ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္လာျပန္သည္။ နံနက္ ၄ နာရီ တိတိ ေနာက္ေဖးေပါက္က ေစာင့္ေနမည္။ ဆင္းလာခဲ့ပါ။ ျမစ္ဆိပ္မွာ သမၺန္ငွားၿပီး ေစာင့္ခိုင္းထားမယ္။ အ၀င္းသည္ စာကို ျပန္စဥ္းစား၍ ျမစ္ဆိပ္ဆုိတာ ဘယ္ျမစ္ဆိပ္ပါလိမ့္။ ၿမိဳ႕႕စြန္က ဆိပ္လား၊ သေဘၤာကပ္သည့္ ဆိပ္လားဟု မသဲမကြဲ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနသည္။ နံေဘးတြင္ အေဒၚ အိပ္ေနသျဖင့္ မီးဖြင့္ကာ စာကိုလည္း ထမဖတ္ ရဲေခ်။ ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြးႏွင့္ မေရ မရာေသာ ျမစ္ဆိပ္ အေၾကာင္းကို ေမ့ေပ်ာက္သြားကာ သမၺန္ထဲသုိ႔ ႏွစ္ေယာက္အတူ ေရာက္သြားျပန္သည္။ အ၀င္း၏ ကုိယ္ထဲမွ လိပ္ျပာလြင့္သြား ေလသည္။ ပန္းမ်ဳိး စံုဖူးပြင့္ ေနေသာ ပန္းဥယ်ာဥ္ ႀကီးထဲ၀ယ္ ႀကိဳင္လိႈင္ထံုသင္း ေနေသာ ပန္းရနံ႔ မ်ဳိးစံုတုိ႔ျဖင့္ ၾကည္ႏူး၍ မဆံုးႏိုင္သည့္ အ၀င္း လိပ္ျပာသည္ ဟုိမွာ သည္မွာ ကူးလူး ပ်ံသန္း၍ ေပ်ာ္ျမဴးေန ေလဘိ၏။ ႐ုတ္တရက္ အေဒၚက ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္သည္။ အ၀င္းသည္ ဖ်တ္ခနဲ လန္႔သြားေလသည္။ သမၺန္ထဲ၌ ေၾကာက္အားပို၍ ဖုိေနေသာ ရင္ကို ေယာင္ယမ္း၍ ဖိမိလ်က္ အတန္ၾကာ အသက္ရွဴမွား ေနေလသည္။ အသက္ကို မွန္ေအာင္ ျပန္ရွဴရင္း တစ္ခ်က္ စဥ္းစား မိသည္မွာ သမၺန္ႏွင့္ တစ္ဖက္ကမ္းက ရြာကို ေရာက္ၾကၿပီးေနာက္ ေရွ႕ေလွ်ာက္ဘယ္လို ေနၾကထုိင္ၾက ပါမည္နည္း။ အ၀င္းသည္ သည္ေနရာတြင္ ရပ္တန္႔သြားသည္။ ေရွ႕ဆက္၍ စဥ္းစားထားျခင္း ဘာမွ် မရိွသျဖင့္ ေရွ႕ဆက္၍ စဥ္းစားစရာ ရွာမေတြ႕ဘဲ ေယာင္လည္လည္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ေမာင္ေမာင္ေလး ဆုိလွ်င္ တစ္ၿမိဳ႕လံုးက သိၾကသည္။ ဦးေလး လုပ္သူက သားအျဖစ္ ေမြးစားကာ ရန္ကုန္ေက်ာင္းတြင္ သြားထားသည္။ ၁၀ တန္း သံုးႏွစ္က်၍ ျပန္ေခၚ ထားရသည္။ ဦးေလးမွာ စီးပြားပ်က္ကာ ဆန္စက္ပိုင္ရွင္ ဘ၀မွ စပါးပြဲစား လုပ္ေနရသည္။ ေက်ာင္းလည္းမေန၊ အိမ္လည္း အေဖာ္မရ၊ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ပိုးပုဆိုး တစ္ပတ္ရစ္ ၀တ္လ်က္ လက္ကိုင္ပ၀ါ လည္ပင္းခ်ည္ကာ လတ္လ်ားလတ္လ်ား သြားေနေသာ လူမွန္းအ၀င္း မသိ၍ေတာ့ မဟုတ္။ ဖဲ၀ိုင္းေကာင္းလွ်င္ ဖဲ၀င္႐ုိက္သည္။ တီး၀ုိင္းေတြ႕လွ်င္ တေယာေကာက္ထိုး တတ္ေသာ ေမာင္ေမာင္ေလး အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ အ၀င္းသည္ တစ္ဖက္ကမ္း ေရာက္သြားၿပီးေနာက္ ေရွ႕ဆက္၍ မစဥ္းစား တတ္ဘဲ ေယာင္လည္လည္ ျဖစ္ေနရင္း ျဗဳန္းခနဲ အၾကံတစ္ခု ေပၚလာသည္။ စံုမိွတ္ထားေသာ မ်က္လံုးကို မဖြင့္ဘဲ မ်က္ခံုး ႏွစ္ဖက္ကို အထက္သို႔ ပင့္၍တင္ကာ သက္ျပင္းကို မွ်ဥ္းခ်လ်က္ ျပဳံးလိုက္ေလသည္။ လက္၀တ္လက္စား ေတြ ရိွသားပဲ။ အ၀င္းကိုယ္တြင္ ၀တ္ဆင္ထားေသာ လက္၀တ္လက္စား မ်ားသည္ ကာလတန္ဖိုး ငါးေထာင္ေလာက္ တန္သည္။ စိန္နားကပ္၊ စိန္လက္စြပ္၊ စိန္ႀကိဳးႏွင့္ ေရႊလက္ေကာက္ ခုနစ္ကြင္းသည္ အ၀င္းကို စိတ္သက္သာရာ ရေအာင္ အားသြင္းေပး ေနၾကသည္။ စိန္နားကပ္ ေရာင္းလိုက္မည္။ စိန္ႀကိဳး ေရာင္းလိုက္မည္။ မေရာက္ဖူးေသာ မႏၲေလးကို ေလယာဥ္ပ်ံ ႏွင့္ သြားေတာင္ လည္ႏိုင္သည္။ အ၀င္းသည္ ေလယာဥ္ပ်ံ ႏွင့္ ခရီးသြားအံ့ ဆဲဆဲ ဂတ္တဲမွ သံေခ်ာင္းေခါက္သံ ၾကားလိုက္ရသည္။ သံေခ်ာင္းသံကို နားစိုက္ကာ ေရမွတ္ၾကည့္သည္။ ဆယ့္တစ္ခ်က္ ေခါက္သြားၿပီး သံေခ်ာင္းသံ ေပ်ာက္သြားသည္။ အ၀င္းမွာ ေနာက္ထပ္ အသံလာ ႏိုးႏိုးႏွင့္ ေစာင့္ဆုိင္းေနရင္း သံေခ်ာင္းသံ ထြက္ေပၚလာေသာ ဂတ္တဲကို မ်က္စိထဲ ၌ ျမင္ေယာင္သြားသည္။ ေခါင္းထဲတြင္ မိုက္ခနဲ ျဖစ္သြား ေလ၏။ လက္၀တ္လက္စားမ်ားယူသြား၍ မိဘေတြက ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် ၾကည့္ေနၾကမည္ မဟုတ္။ အလုိလုိကမွ သူႏွင့္လုိက္ ေျပး၍ သေဘာမတူ ရသည့္အထဲ လက္၀တ္လက္ စားေတြပါ ယူေျပးလွ်င္ လူႀကီးေတြက ဂတ္ကို သြားတုိင္ၾကမွာ ေသခ်ာသည္။ အသက္ ၁၇ ႏွစ္ရိွ၍ ဥပေဒ ေၾကာင္းႏွင့္ လြတ္ေသာ္လည္း လက္၀တ္ လက္စားေတြက ဒုကၡ ေပးႏိုင္သည္။ ပိုးပုဆိုး တစ္ပတ္ရစ္ႏွင့္ လက္ကိုင္ပ၀ါ လည္ပင္းစည္း ထားေသာ ေမာင္ေမာင္ေလး၏ ႐ုပ္ပံုမွာ လက္ထိတ္ ကားရားႏွင့္ ျဖစ္သြားေလ၏။ အ၀င္းမွာ ေခါင္းနားပန္း ႀကီးသြားေလသည္။ ဒါေတြ ထားခဲ့မွ ထားခဲ့မွဟု စိတ္ထဲမွ ေရရြတ္လ်က္ စိန္ဆြဲႀကိဳးကို ဆုပ္ကုိင္ရာ ရင္ထဲ တထိတ္ထိတ္ ခုန္ေနျခင္းကို သတိထား မိေလသည္။ လေရာင္မွာ သာခ်င္တိုင္း သာေနေတာ့သည္။ ညဥ့္နက္ ေလပို၍ သာလာေလသည္။ အိပ္ခန္း တစ္ခန္းလံုး လင္းထိန္လ်က္ ရိွ၏။ တစ္အိမ္လံုး အပ္က်သည္ကိုပင္ ၾကားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေန၏။ အ၀င္းသည္ အခန္းကို ပတ္ခ်ာလွည့္၍ ၾကည့္ကာ ဤအိမ္ႀကီးႏွင့္ ခြဲခြာ၍ သြားရေတာ့မည့္ အသိကို ခံစားမိသည္။ အထူးသျဖင့္ သူ႔အိပ္ခန္းမွာ အမွတ္ ရစရာ ျဖစ္ေနသည္။ ငယ္စဥ္ ကတည္းက သည္အိပ္ခန္း ထဲတြင္ သည္အေဒၚႏွင့္ အတူတူ အိပ္ခဲ့သည္။ အေဒၚကိုလည္း ခ်စ္သည္။ ေမာင္ေမာင္ေလး ေပးေသာစာကို အေဒၚ မိသြားစဥ္က “ေရထမ္း သမားနဲ႔ ယူရင္ နင့္ကို ေရထမ္းေကၽြး လိမ့္ဦးမယ္။ ဒီလို လတ္လ်ားလတ္လ်ား ေပၚေၾကာ့ လုပ္ေနတဲ့ အေကာင္က နင့္ကို ထမင္းတစ္လုတ္ ေကၽြးႏိုင္လိမ့္မယ္ ထင္လုိ႔လား” ဟု လက္ညိႇဳး ေငါက္ေငါက္ထိုးကာ ေျပာဆုိသည္ကို အမွတ္ရ မိသည္။ အ၀င္းသည္ အေဒၚ့ဘက္သို႔ အသာ လွည့္ၾကည့္လိုက္ ၏။ ေယာက်္ားႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ အရွက္အေၾကာက္ ႀကီးေသာ အေဒၚ အပ်ဳိႀကီး၏ ဘ၀ကို စဥ္းစား ၾကည့္ေလသည္။ တစ္ဆိတ္ ရိွ “မိန္းမဆိုတာ အရွက္နဲ႔ လူလုပ္တာ၊ အသက္နဲ႔ လူလုပ္တာ မဟုတ္ဘူး”ဟု ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ ေျပာတတ္ေသာ အေဒၚကို ျပံဳးၾကည့္ လိုက္ေလသည္။ “နက္ျဖန္ ငါမရိွရင္ ငါ့အစား သူဘယ္ေလာက္ ရွက္လိုက္မလဲ”ဟု ေတြးေနခိုက္ အေ၀းမွ တေယာသံ တစ္ပတ္ေက်ာ့ လာျပန္သည္။ အ၀င္းသည္ ဆတ္ခနဲ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ကုိက္လိုက္ေလသည္။ ဒီတစ္ခ်ီ တေယာသံမွာ နားထဲတြင္ ခါးသြားေလသည္။ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား တစ္ေခါက္ ျပန္လာရ ပါလိမ့္။ သူလုပ္တာနဲ႔ လူႀကီးေတြ ရိပ္မိ ကုန္ေတာ့မယ္။ အ၀င္းသည္ ေမာင္ေမာင္ေလးကို စိတ္ဆိုးသြားသည္။ သူ လုပ္လုိက္မွျဖင့္ သည္လုိခ်ည္းပဲဟု စိတ္ေပါက္လာသည္။ စိတ္ေပါက္သြား၍ စိတ္ႏွင့္ မေတြ႕ခဲ့ေသာ အခ်က္ ကေလးေတြမွာ အလွ်ဳိလွ်ဳိ ေပၚလာေလသည္။ အ၀င္း ေက်ာင္းတက္လွ်င္ ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လိုက္တတ္သည္။ ေစ်းသြား လွ်င္လည္း ေနာက္က လုိက္လာကာ ျမင္ႏိုင္ေလာက္ေသာ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္မွ ကိုယ္ေယာင္ျပ ေနတတ္သည္။ အေဒၚ ပါလာမွန္း သိလ်က္ လူကို အငမ္းမရ ၾကည့္ကာ လစ္လွ်င္ လစ္သလို ျပံဳးစိစိႏွင့္ လွ်ာထုတ္၍ ျပတတ္သည္။ အ၀င္းမွာ ႐ုပ္ကေလးကိုသာ စြဲ၍ သေဘာက် ေနကာ သူ႔ အမူအရာ ေတြကိုေတာ့ စိတ္ႏွင့္ မေတြ႕႐ိုး အမွန္ျဖစ္သည္။ တေယာသံမွာ အိမ္နားသို႔ နီးကပ္လာသည္။ အိမ္ေရွ႕ ေရာက္ခါမွ သူ႔သီခ်င္းသံ ထြက္ေပၚလာသည္။ “ပ်ဳိေလးတို႔ အိမ္ေခါင္မိုး ထိုးလာပါတဲ့ ေပဖူးလႊာ ဘာစာတဲ့ေလး” သူ႔ သီခ်င္းသံ ႏွင့္အတူ ေခါင္းရင္းခန္းမွ ဖခင္၏ ေခ်ာင္းသံကိုပါ တစ္ဆက္တည္း ၾကားလုိက္ရသည္။ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ အိပ္ေနေသာ အလယ္ခန္းမွ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား အသံမ်ား ထြက္လာၾကသည္။ အျပင္ဘက္မွ တေယာသံ စီစီညံညံႏွင့္ အိမ္ထဲမွ အသံဗလံမ်ား လံုးေထြးသြားကာ သူ႔နားထဲသို႔ ၀႐ုန္းသုန္းကား ၀င္ေရာက္လာသည္။ အ၀င္းမွာ အသက္ရွဴမွား သြားေလသည္။ စိတ္မရွည္ ႏိုင္ေတာ့သည့္ အလား တေယာသံေတြ ျမန္ျမန္ ေ၀းသြား ေစခ်င္သည္။ တေယာသံ ေ၀းသြားရန္ အၾကာႀကီး ေစာင့္ရသည္ဟု ထင္မိသည္။ အၾကာႀကီး ေစာင့္ေနရခိုက္ တေယာသံကို ၾကားေနရ သည္မွာ မခံမရပ္ ႏိုင္ေအာင္ပင္ ျဖစ္လာေလသည္။ နားတစ္ဖက္က အေဖတို႔ အခန္းႏွင့္ အစ္ကိုမ်ား ရိွရာ အခန္းမွ ဘာသံ ၾကားရ မလဲဟု စြင့္ထားစဥ္ ေခၽြးျပန္ လာေလသည္။ လမ္းေပၚက အသံႏွင့္ အိမ္ေပၚက အသံမ်ား ေထြးလံုးရစ္ပတ္ ျဖစ္သြားစဥ္က တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ထလာကာ အခန္း တံခါးကို လာတြန္း သလိုလုိပင္ စိတ္ထဲ၌ ထင္ေယာင္ ထင္မွား ျဖစ္မိေသးသည္။ တေယာသံ လည္းေပ်ာက္ အိမ္ထဲကလည္း ဘာသံ ညာသံမွ မၾကားရမွ အ၀င္းသည္ အသက္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ရွဴႏိုင္သြား ေတာ့သည္။ တေယာသံ ေပ်ာက္သြားေသာ္လည္း နားထဲတြင္ ဖခင္၏ ေခ်ာင္းဆိုးသံႀကီး မေပ်ာက္ႏိုင္ဘဲ စြဲက်န္ရစ္ ျပန္၏။ မ်က္ေထာင့္ နီႀကီးႏွင့္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ ထားေသာ ဖခင္ႀကီးသည္ စိတ္ဆိုး မာန္ဆိုးႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ အ၀င္းမွာ ေနစရာ မရိွေအာင္ ျဖစ္သြားေလသည္။ အေမ ဆယ္ခါႀကိမ္း သည္ထက္ အေဖ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ မ်က္ႏွာထား တင္းသည္ကို ပုိေၾကာက္ရသည္။ အေဖသာ မဟုတ္ အစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ကပါ စားမတတ္ ၀ါးမတတ္ ေဒါသတႀကီး ၾကည့္ေနၾကသည္။ အ၀င္းမွာ ေဒါသေခ်ာင္းေခ်ာင္း ထြက္ေနၾကေသာ မ်က္လံုးဒဏ္ကို မခံႏိုင္ ရကား မ်က္စိထဲက ျမန္ျမန္ ေပ်ာက္ကုန္ေအာင္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ ယူရသည္။ နံနက္ မိုးေသာက္စ ဤအိမ္တြင္ သူမရိွမွန္း သိသိခ်င္း တစ္အိမ္သားလံုး ေယာက္ယက္ခတ္ ေနၾကမည့္ ပံုသဏၭာန္သည္ ေပၚလာ ျပန္ေလသည္။ လူေစ့တက္ေစ့ ေဒါသ ထြက္ေနၾကေသာ မ်က္ႏွာ အသီးသီးတြင္ မ်က္ရည္ စက္လက္ႏွင့္ က႐ုဏာ ေဒါေသာ ျဖစ္ေနေသာ အေဒၚ၏ မ်က္ႏွာမွာ စိတ္ထိ ခိုက္စရာ ေကာင္းေနသည္။ အ၀င္း ေခါင္းထဲတြင္ ျဗဳန္းခနဲ မဆီမဆိုင္ အေတြးတစ္ခု ေရာက္လာသည္။ အိမ္ရိွ လူထဲမွ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ အသက္ေပ်ာက္ သြားသျဖင့္ အပူမီး ကပ္ၾကကာ နံနက္ေစာေစာ ေဒါင္းေတာက္ဗ်ာမ်ား ေနၾကေသာ မသာအိမ္ကို သြားေတြး ေနမိသည္။ ဒီလိုပဲ ေနမွာလားဟု ထင္ျမင္ ၾကည့္မိသည္။ အ၀င္းလင္ေနာက္ လုိက္သြား၍ အိမ္သားတစ္ေယာက္ ေလ်ာ့သြားေသာ အိမ္ႀကီးမွာ ညိႇဳးမႈိင္ ေျခာက္ကပ္သြားကာ မသာမယာ ျဖစ္ေနသည္။ ေစာေစာပိုင္းတြင္ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားသေလာက္ အသံမ်ား တစ္စတစ္စ ၿငိမ္သက္သြားကာ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္လ်က္ ငိုင္မႈိင္ ေနၾကပံုကို ေတြးၾကည့္မိသည္။ အ၀င္းသည္ ခ်က္ခ်င္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားကာ သနားသြား ေလသည္။ လမ္းမွ မထြက္ရဲေအာင္ ျဖစ္ၾကမည့္ အစ္ကို ႏွစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာကို မၾကည့္၀ံ့ သေလာက္ပင္ မ်က္ႏွာပူ လာသည္။ အေမကသာ မိုးမႊန္ေအာင္ ေဒါသႀကီး ေနလ်က္ အေဖမွာ ေတာက္တ ေခါက္ေခါက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာႀကီး ပုပ္သုိးထားကာ အိမ္ထဲတြင္ ေနစရာ ထုိင္စရာ မရွိေအာင္ ျဖစ္ေနရွာ မွာကိုေတာ့ အတပ္သိ ေနသည္။ အ၀င္းသည္ မ်က္လံုး ဖြင့္လိုက္ကာ အိမ္ႀကီးကို တြယ္တြယ္တာတာ ၾကည့္လုိက္မိသည္။ သူ႔မ်က္လံုး ထဲတြင္ မ်က္ရည္မ်ား လည္ေနလ်က္ လႈိက္ဖို လာေလသည္။ အ၀င္း မ်က္ရည္လည္ ေနသလုိ မ်က္ရည္ စမ္းစမ္းႏွင့္ ညိႇဳးမႈိင္ေနေသာ ေမာင္ေမာင္ေလး၏ မ်က္ႏွာသည္ ေပၚလာျပန္သည္။ ေမာင္ေမာင္ေလး၏ ေမတၱာစာ မ်ားထဲတြင္ သတ္ေသ ရပါလိမ့္မည္ ဟူေသာ စကားလံုး မ်ားမွာ အေစာင္တုိင္း ထပ္ေနရာ သူဆင္း မလုိက္လွ်င္ သူ႔ကိုယ္သူမ်ား သတ္ေသ မလားဟု ပူပန္ေသာက ေရာက္သြားရ ျပန္သည္။ ဂတ္တဲမွ သံေခ်ာင္း ေခါက္လုိက္ေလသည္။ အ၀င္းမွာ အခ်ိန္နီး ၿပီဟု ရင္ထဲတြင္ ဒိန္းခနဲ ေဆာင့္သြားသည္။ တုန္ရီ ေသာလက္မ်ားျဖင့္ နားကပ္ကို ခၽြတ္ယူသည္။ ဆြဲႀကိဳးကို ျဖဳတ္သည္။ လက္စြပ္ကို ခၽြတ္ယူလိုက္သည္။ ခၽြတ္ၿပီးေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ေခါင္းအံုးေအာက္သို႔ အသာထုိး သြင္းသည္။ လက္ေကာက္ ခုနစ္ကြင္းကို ခၽြတ္သည့္ အခါတြင္ အသံထြက္ သြားသျဖင့္ အေဒၚသည္ လူးလြန္႔ကာ သူ႔ဘက္သို႔ ေစာင္းလုိက္သည္။ အ၀င္းသည္ အသက္ပင္ မရွဴ၀ံ့ဘဲ အသာကုပ္ ေနေလသည္။ လူႀကီးေတြ အလစ္ ခက္ခက္ခဲခဲ ထုပ္ပိုး ထားရေသာ အ၀တ္ထုပ္ ႀကီးမွာ ခုတင္ေအာက္ ေခ်ာင္ထဲတြင္ ရွိသည္။ ေလးနာရီ မထုိးမီ သည္အထုပ္ႀကီး ဆြဲထုတ္ကာ အိမ္ေအာက္ မီးဖိုထဲ၌ ဆင္းေစာင့္ ေနမွဟု တြက္ကိန္းခ် ေနသည္။ အစီ အစဥ္မ်ား ျပင္ဆင္တြက္ကိန္း ခ်ေနခိုက္မွ အိမ္ႀကီးက ေခ်ာ့ေမာ့ေနသည္။ “မသြားပါနဲ႔ အ၀င္းရယ္၊ နင္သြားရင္ေတာ့ ဒီအိမ္ႀကီးေပၚ ျပန္တက္ရမွာ မဟုတ္ဘူး” အ၀င္းမွာ စိတ္တင္း၍ မရႏုိင္ေအာင္ ရင္ထဲ၌ ႐ႈိက္ေနေလသည္။ တအားေလ်ာ့သြားေသာ စိတ္မ်ားမွာ ေခ်ာက္ခ်ား ပူပန္လာသည္။ “ျပန္မလာရ ဘူးဆိုတာ သိပါတယ္ အိမ္ႀကီးရယ္၊ သိပါတယ္”ဟု ၀မ္းပန္းတနည္း ျပန္ေျပာမိသည္။ ေျပာၿပီး မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာသည္။ အခ်ိန္ နီးကပ္ေလေလ လူႀကီးေတြ မ်က္ႏွာကို အုိးမဲသုတ္ကာ ထြက္သြားရမွာ ေသြးလန္႔လာသည္။ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးျဖစ္၍ အားလံုးထက္ အေဖက ေသခန္း ျဖတ္မွာကို အေသအခ်ာ တြက္မိသည္။ ျဖတ္ေပေစဟု စိတ္ကုိတင္းသည္။ စိတ္တင္းသည့္ ၾကားထဲက တကယ္ ျဖတ္မွာကို ေၾကာက္ဆုတ္ ေၾကာက္ဆုတ္ ျဖစ္လာသည္။ အ၀င္းသည္ စက္သူေဌး သမီး မေအးၾကည္ကို သတိရ လုိက္သည္။ လင့္ေနာက္ လုိက္သြားၿပီး လူႀကီးေတြက ျပန္လက္ မခံဘဲ ပစ္ထားသည္။ မေအးၾကည္ ေယာက်္ား ဂတ္စာေရး ကေလး ကိုသန္းေမာင္သည္ ရသည့္လခ အကုန္လံုး ေသာက္ပစ္ကာ မယားကုိ တဖုန္းဖုန္း ႐ိုက္တတ္သည္။ ဂတ္တဲဆီက လင္မယား ရန္ျဖစ္ၿပီး မေအးၾကည္ ေအာ္ဟစ္ငိုေသာ အသံမ်ားကို တစ္ခါတစ္ခါ ၾကားရသည္။ ပါသမွ် ပစၥည္းမ်ား ဖဲ႐ိုက္ပစ္ကာ ကေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ႐ုပ္မေပၚေအာင္ ျဖစ္ေနေသာ မေအးၾကည္ကို ျမင္တိုင္းျမင္တုိင္း သူကဲ့ရဲ႕ခဲ့သည္။ အ၀င္းသည္ မေအးၾကည္ အေၾကာင္းကို ေရွ႕ဆက္ မေတြးမိရန္ ရပ္ပစ္သည္။ မေအးၾကည္ အေၾကာင္း ရပ္ပစ္ၿပီးမွ သူတုိ႔သူတုိ႔ အလွ်ဳိအလွ်ဳိ ေပၚလာၾက ျပန္သည္။ သူႏွင့္ ရြယ္တူတန္းတူ ျဖစ္ၾကသည့္ တစ္တန္းတည္းေန ေက်ာင္းသူ အေဖာ္ တစ္စုထဲတြင္ ယစ္မ်ဳိး၀န္ေထာက္ သမီးႏွစ္ေယာက္ သူ႔ကို မဲ့ရြဲ႕ကဲ့ရဲ႕ ေနၾကသည္။ သူတုိ႔ႏွင့္ ပြဲလမ္း သဘင္သြားလွ်င္ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ အကဲ့ အရဲ႕ကို ခံေနရသည္။ အ၀င္းသည္ သူတုိ႔ႏွင့္ ေ၀းရာထြက္ေျပး ၾကည့္သည္။ သူတုိ႔ႏွင့္ လြတ္ေအာင္ ေရွာင္ၾကည့္သည္။ ဘယ္ေျပးေျပး၊ ဘယ္ေရွာင္ေရွာင္ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္မွာ မဲ့ကာရြဲ႕ကာ ေမးထုိးကာႏွင့္ ေျပာင္ေလွာင္႐ႈတ္ခ် ေနၾကသည္။ အ၀င္းမွာ ရွက္လြန္း၍ လဲေသလုိက္ ခ်င္သည္။ မဂၤလသုတ္ ဆုရေသာ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း မခ်စ္ရီ ကလည္း အဖက္ မလုပ္ေတာ့ဘဲ လူျမင္လ်က္ႏွင့္ ရွက္ကိုး ရွက္ကန္းျဖင့္ ခ်ာခနဲ လွည့္သြားသည္။ မခ်စ္ရီမွာ အေမ မရွိဘဲ အေဖ အုပ္ထိန္းကာ ႀကီးျပင္း လာခဲ့ရေသာ ႐ိုး႐ုိးသားသား ေနထုိင္တတ္ သူကေလး ျဖစ္သည္။ အသင့္ အတင့္သာ ၀တ္စားႏိုင္သူ ျဖစ္သျဖင့္ သူငယ္ခ်င္း အားလံုးထဲတြင္ သူ႔ကို သနားကာ ပို၍ ခင္မင္မိသည္။ မခ်စ္ရီ ေလးက မေခၚခ်င္ သလုိလုိ၊ မေျပာခ်င္ သလုိလုိ ေက်ာခုိင္းသြား ပံုမွာ အသည္း အနာဆံုး ျဖစ္ေတာ့သည္။ နက္ျဖန္ည ယစ္မ်ဳိး၀န္ေထာက္ သမီး ႏွစ္ေယာက္က ဘုရား ကိုးဆူကပ္၍ အိမ္သို႔လာရန္ ဖိတ္ထားသည္ကို သြားစဥ္းစားမိ ေလသည္။ အ၀င္းသည္ ဆန္းေပ့ လွေပ့ဆုိေသာ အ၀တ္မ်ား ေရြး၀တ္ကာ သြားစရာ ရွိလွ်င္ အေဒၚႏွင့္ သြားေနက် ျဖစ္သည္။ နက္ျဖန္ညေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ သြားႏိုင္ေတာ့ မည္မဟုတ္။ ဘုရားကိုးဆူ အိမ္တြင္ သူ႔အေၾကာင္းကို မဲ့ကာရြဲ႕ကာ ေျပာဆုိကဲ့ရဲ႕ေနၾကမည့္ အသံမ်ားသည္ သူ႔နား၀တြင္ ညံစီေနသည္။ သူ႔အေမ မိတ္ေဆြမ်ား ထဲမွ သမီးရွင္ တစ္စု ႏႈတ္ခမ္းတလန္ ပန္းတလန္ႏွင့္ အ၀င္းအေၾကာင္း အတင္းေျပာ ေနၾကသည္။ ခုတင္ေပၚ၌ လဲေလ်ာင္းေနေသာ အ၀င္းသည္ လူးလြန႔္ လႈပ္ရွားေနသည္။ မ်က္ႏွာကို လက္၀ါးႏွင့္ အုပ္လုိက္သည္။ လက္၀ါးႏွင့္ အုပ္ထားရာက ဆတ္ခနဲ လက္ကို ႐ုပ္လ်က္ နားႏွစ္ဖက္ ေပၚတြင္ အုပ္လုိက္ကာ မ်က္လံုးကို တင္းတင္းႀကီး မွိတ္ထားေလသည္။ ပက္လက္ ေနရာမွ ေစာင္းသြားျပန္၏။ တစ္ဖက္ ေစာင္းရာက တစ္ဖက္သို႔ ျပန္ေျပာင္း ေစာင္းျပန္၏။ နားပိတ္ထားေသာ လက္ႏွစ္ဖက္ကို နားမွ မခြာရဲဘဲ အုပ္ျမဲ အုပ္ထားေလသည္။ အိပ္ရာေပၚ၌ ငါးဖယ္ျပန္သလုိ လူးလွိမ့္ ေနရင္း ေနာက္ဆံုး ေခါင္းအံုးေပၚ၌ မ်က္ႏွာေမွာက္ကာ အသက္ကို ဖုတ္လႈိက္ဖုတ္လႈိက္ ရွဴ႐ႈိက္ေနစဥ္ ဂတ္တဲဆီမွ သံေခ်ာင္းသံုးခ်က္ ေခါက္လုိက္သည္။ အ၀င္းသည္ ၿငိမ္က်သြားလ်က္ နာရီ၀က္ခန္႔ မလႈပ္မယွက္ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ အိပ္ရာနံေဘး စားပြဲ ကေလးေပၚမွ စားပြဲတင္ နာရီ၏ တခ်က္ခ်က္ ျမည္ေနေသာ အသံမွ တစ္ပါး ဘာသံကိုမွ် မၾကားရေခ်။ ေခါင္းရင္းခန္းမွ အိမ္ေျမႇာင္ စုတ္ထုိးသံ ေပၚလာ၏။ အ၀င္း၏ ရင္ခုန္သံမွာ ေလ်ာ့သြားလ်က္ အ၀င္း၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ မ်က္ရည္စမ်ား စီးက်ေနသည္။ လမ္းထိပ္မွ ျမည္လြင့္လာေသာ အသံ ကေလးကို သဲ့သဲ့ ၾကားလုိက္ရသည္။ ဤအသံမွာ ေၾကးစည္သံ ကေလး ျဖစ္ေပသည္။ ေလးနာရီ အ႐ုဏ္တက္ ဆြမ္းထ ခ်က္ၾကရန္ နိဗၺာန္ ေဆာ္တစ္သိုက္၏ ေရွ႕ေျပး ႏႈိးေဆာ္သံ ျဖစ္သည္။ ေၾကးစည္ ႐ိုက္ခတ္သံ ကေလးသည္ ေလထဲတြင္ တေ၀့ေ၀့ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားသလို အ၀င္း၏ ႏွလံုးခုန္ျခင္း သည္လည္း တျဖည္းျဖည္း ၿငိမ္သက္ က်သြားသည္။ “ဘြေႏၲာ သပၸဳရိသ အေပါင္း သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔....” နိဗၺာန္ေဆာ္ မ်ား၏ အသံသည္ အိမ္ေရွ႕သို႔ ေရာက္လာသည္။ ဤအသံႏွင့္ ေရာလ်က္ “ပ်ဳိေလးတို႔ အိမ္ေခါင္မိုး ထုိးလာပါတဲ့ ေပဖူးလႊာ ဘာစာတဲ့ေလး” ဟူေသာ ေတးသံမွာ အ၀င္း နားထဲ၌ သဲ့သဲ့ ကေလးမွ် ၾကားေယာင္ မိေတာ့သည္။ အ၀င္းသည္ မလႈပ္ေတာ့ေခ်။ မည္မွ် အခ်ိန္ၾကာ သြားသည္မသိ။ အလင္းေရာင္ သန္းကာေနသည္။ အတန္ၾကာ တစ္ခဲနက္ ၿငိမ္သက္လ်က္ ရိွေနစဥ္ ေခ်ာက္ခနဲ အသံကို ၾကားလုိက္ရ၏။ အ၀င္းသည္ ၿငိမ္သက္ ေနရာမွ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ အသံမွာ ပိတ္ထားေသာ အိပ္ခန္း တံခါးဆီက လာေသာ အသံျဖစ္သည္။ ေခ်ာက္ခနဲ ျမည္ေသာ အသံႏွင့္ ဆက္လ်က္ တခၽြင္ခၽြင္ ထြက္သြားေသာ ေသာ့တြဲသံကို ၾကားလုိက္ရသည္။ အ၀င္းမွာ မ်က္လံုးကို စင္းလ်က္ ပါစပ္ကေလး ဟကာ ေငးၾကည့္ေနသည္။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ ေလာက္က “ပ်ဳိေလးတို႔ အိမ္ေခါင္မိုး ထိုးလာပါတဲ့ ေပဖူးလႊာ” သီခ်င္းသံက တစ္ပတ္ ျပန္ေက်ာ့လာစဥ္ သူ႔အေမက မသကၤာဘဲ အျပင္ဘက္မွ ေသာ့ခတ္ထားမွန္း အခုမွ ရိပ္မိေလသည္။ ပါးစပ္ကေလး ဟထားကာ တံခါးေပါက္သို႔ ေငးစိုက္ ေနေသာ အ၀င္းသည္ အသာတိတ္တိတ္ ေသာ့လာဖြင့္၍ တခၽြင္ခၽြင္ထြက္သြားေသာ ေသာ့တြဲသံေလးကို သူ႔ အသက္ ထက္ဆံုး အမွတ္ရေနလိမ့္မည္သာ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး (ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဒီဇင္ဘာလ ၂၀၁၁)