တခါက လူႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ တေယာက္က မ်က္စိမျမင္တဲ့သူ။ ဒါေပမယ့္ ဉာဏ္ေတာ့ရွိတယ္။ သူ ့နာမည္က ဖိုးဉာဏ္ တဲ့၊ ေနာက္တေယာက္ေတာ့ ဗလေကာင္းေကာင္းနဲ႔ လူပဲ။ ဆိုးတာက သူကဉာဏ္ေတာ့မရွိဘူး။ အဲ့ သူသိတာတခုေတာ့ ရွိတယ္အဲ့ဒါ ဖိုးဉာဏ္ကို ဆရာတင္ရမယ္ ဆိုတာပဲ။
“ေဟ့့ေကာင္ ဖိုးဉာဏ္ငါတို႔ဆီကို ခပ္လင္းလင္းဟာႀကီးႏွစ္ခု ေျပး၀င္လာတယ္”
ဖိုးဉာဏ္ ကစဥ္းစားၿပီး
“ဘယ္လိုဟာလဲ ဟ”
“ခပ္လင္းလင္းနဲ႔ အသံေတြလဲ ထြက္ေနတယ္ ႏွာမူတ္သံႀကီးနဲ႔ ငါတို႔နဲ႔ေတာင္ အေတာ္နီးလာၿပီ”
“လင္းလဲ လင္းတယ္ အသံလဲထြက္ေနတယ္ ဟုတ္လား”
“ေအး ငါတို႔နဲ႔ေတာင္ သိပ္မကြာေတာ့ဘူး”
“ဘယ္လိုအသံလဲကြ”
“တ တီတီတပြမ္ပြမ္နဲ႔ ကြ”
“ဟာ …. မင္း အဘ … အဲ့ဒါ… ကားဟ… ေရွာင္ေရွာင္…”
အေသအလဲေရွာင္လို႔ မတိုက္မိေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္လံုး လမ္းေဘးကို ဒိုင္ဗင္ပစ္လိုက္ရလို႔ အကြဲကြဲ အျပဲျပဲပဲ။ အဲ့လိုႏွစ္ ေယာက္ပါ။ ဒါေပမယ္အေပးအယူေတာ့ေျဖာင္လို႔။ အဲ့လိုနဲ႔ တေန႔ညတညမွာ သူတို႔ အိမ္အျပန္မွာ အပင္ႀကီးတပင္ႀကီး ေအာက္ ကျဖတ္ျပန္ရတယ္။
အဲ့အပင္မွာ ညဂ်ဴတီက်တဲ့ သရဲတေကာင္ ေရာက္ေနတယ္။ သူ႔တာ၀န္က ဒီညမွာ ဒီအပင္ေအာက္ကိုျဖတ္တဲ့ လူႏွစ္ ေယာက္ကို ေျခာက္ရမွာ။ တခါတည္း ႏွစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ေတာ့ ပိုင္ၿပီေပါ ့ ပိုတဲ့အခ်ိန္ကို ဘီယာဆိုင္ထိုင္မယ္၊ မာဆတ္ သြားမယ္ေပါ။ ဒါေၾကာင့္ ၀ုန္းထခနဲခုန္ခ်ၿပီး သူရဲ႕ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ လက္ေတြကို ဆန္႔ထုတ္လိုက္တယ္။ ဗလ က သူေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ သရဲကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး …
“ဖိုးဉာဏ္ေရ ငါတို႔ေရွ႕ကို အျဖဴေရာင္အ၀တ္နဲ႔လူတေယာက္ ေျခကားယား လက္ကားယား လုပ္ေနတယ္”
“ေဟ …. ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ေနမွာပါကြာ သူတို႔ဖလားႀကီးေတာင္ ပါဦးမယ္ ”
“အျဖဴေရာင္အ၀တ္က အစုတ္စုတ္အျပတ္ျပတ္နဲ႔ကြ”
“ေအာ္ ၀န္ထမ္းေနမွာေပါ့”
“ မ်က္လံုးျပဴးႀကီးနဲ႔ ဟ ”
“ေ၀ဖန္ေရးဆရာ ေနမွာဟ”
“လွ်ာကလဲ တေတာင္ ေလာက္ထြက္ေနတယ္”
“က်ဴရွင္ဆရာေနမွာ”
သူတို႔ေျပာေနတာေတြ ၾကားၿပီး ၾကာေတာ့ သရဲလဲစိတ္က မရွည္ေတာ့ဘူး။
“ဟိတ္လူေတြေၾကာက္ၾကေလဗ်ာ က်ဳပ္က တေစၱ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြ ကိုေျခာက္ေနတာ”
“ဖိိုးဉာဏ္ေရ ငါတို႔ကို သူက တေစၧေျခာက္ေနတာတဲ့”
“အာ သူက သရဲဆိုတိုင္း ယံုလို႔မရဘူးကြ ဒီေခတ္ႀကီးက အလိမ္အညာေတြမ်ားတယ္။ သူ႔မွာ ဘာအေထာက္အထားပါ လဲ၊ ေမးၾကည့္ကြာ”
သရဲလဲ အေတာ္တင္းေနၿပီ ဒါနဲ သူ႔ရဲ႕ သရဲမွတ္ပံုတင္ကတ္ျပားကို ျပလိုက္တယ္။ သူ႔ဘ၀သက္တမ္းမွာ ဒီလိုကတ္ျပား ျပၿပီး ေျခာက္ရတဲ့ လူမ်ဳိးမေတြ႔ဖူးဘူး။ ဗလ က မွတ္ပံုတင္ကိုၾကည့္ၿပီး
“ကတ္ျပားကေတာ့ဟုတ္တယ္ ပံုက၀ါးေနတယ္ကြ”
“ပံုက၀ါးတယ္ဆိုေတာ့ ယံုလို႔မရေသးဘူး ၿပီးေတာ့ အဲ့ ကတ္ျပားကို ငါကျမင္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ဗလ ဒီေကာင္ ၾကည့္ရ တာ မသကၤာစရာဘဲကြ၊ ၾကာတယ္ကြာ ဒီေကာင္ကို မင္းခ်ဳပ္ထားလိုက္စမ္းကြာ”
ဒါမ်ဳိးကေတာ့ ဗလတို႔ ဘာသြက္သလဲမေမးနဲ႔ ခ်ဳပ္ထားလိုက္တာ သရဲခမ်ာ ယွက္ကန္ယွက္ကန္နဲ႔ မိပါေရာ။
“ေဟ့… လူေတြ…. က်ဳပ္က… သ… ရဲေနာ္.. က်ဳပ္… ကို္င္လိုက္ရမလား”
“ေအာင္မာ အခုထိ သရဲက တျပားသားမွ မေလ်ာ့ေသးဘူး…၊ ေအး မင္းကိုငါေမးမယ္ မင္းသရဲ ဆိုသိရမယ္ လူဟာေသ ရင္ ဒြါရကိုးေပါက္က အသက္ထြက္တယ္လို႔ဆိုတယ္၊ မင္းဟာ ေသဖူးတဲ့ သရဲ ဆိုေတာ့ သိရမယ္၊ ေျပာ မင္း ဘယ္အ ေပါက္ကထြက္သလဲအသက္။”
သရဲ လဲ အေတာ္ ညစ္သြားတယ္၊ ကို႔ဟာကို ဘယ္က ထြက္မွန္းမသိဘူး။ ဒါနဲ႔ ရမ္းၿဖီး လိုက္တယ္။
“ နာ… နား … က… ထြက္တာ”
ဒီအခါဖိုး ဉာဏ္က ေတာက္တခ်က္ ျပင္းျပင္းေခါက္ၿပီး
“လူ႔ရဲ႕ ျမင့္ျမတ္တဲ့ နားႏွေခါင္းထြက္ရင္ ေကာင္းတဲ့ဘံုေရာက္တယ္ ကြ။ ေဟ့ေကာင္ဗလ ဒီေကာင္လူလိမ္ကြ ခ်ကြာ”
ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ဗလ သမလိုက္တာ သရဲ ေခြေခြ ေလးက်န္ခဲ့တယ္။
ဒီဇာတ္ကၿပီးမသြားခဲ့ဘူး။တေစၦေလာကမွာ ဂယက္ထသြားတယ္။ သရဲေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေမးၾကတယ္။ ငါတို႔က ဘာလဲ ဘာေတြလဲ ဘာေကာင္ေတြလဲ။ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ကုန္တယ္။ တေစၦအႀကီးအကဲႀကီးကေတာ့
ေျပာရွာပါတယ္…
“တို႔ေတြက သရဲေတြပါ သံသယ မရွိၾကပါနဲ႔”
ဒါေပမယ့္ သူစကား ဘယ္သူမွနားမေထာင္ၾကဘူး ။ေခါင္းေဆာင္ႀကီးလဲ တဖြဖြေျပာရင္း သူ႔ဘ၀ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့ ေသတမ္းစာမွာ မွာခဲ့တယ္။
မ်က္စိ မျမင္တဲ့သူနဲ႔ ဉာဏ္နည္းတဲ့ သူေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မေျခာက္ပါနဲ႔တဲ့။ ခုခ်ိန္ထိ ဘယ္မ်က္မျမင္ ဘယ္အ႐ူးကိုမွ
တေစၦေျခာက္တယ္လို႔ မၾကားမိတာ အမွန္ပါပဲ ။
Naytthit.net
No comments:
Post a Comment