ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ အနာဂတ္ခရီး(ကလ်ာ (စီးပြားေရးတကၠသုိလ္))

ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ စတုရန္းမိုင္ေပါင္း ၂၆၁,၂၂၈ မုိင္ က်ယ္၀န္းၿပီး လူဦးေရစုစု ေပါင္း ၅၅ သန္းေက်ာ္ရွိကာ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံမ်ား ျဖစ္ေသာ အိႏၵိယ၊ တ႐ုတ္၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္၊ လာအိုႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံ တို႔၀န္းရံလ်က္တည္ရွိၿပီး တ႐ုတ္ႏွင့္ အိႏၵိယၿပီးလွ်င္ တတိယ အႀကီးဆံုးႏိုင္ငံ ျဖစ္သည္။
ပင္လယ္ထြက္ေပါက္အျဖစ္ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ (Bay of Bangal)ႏွင့္ အန္ဒမန္ပင္လယ္ (Adman Sea) တို႔ရွိသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ မိမိတို႔ဘိုးဘြား ဘီဘင္ ေရွးယခင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကပင္ ေျမေပၚ၊ ေျမေအာက္၊ သယံဇာတမ်ား ေပါႂကြယ္၀သျဖင့္ ကမၻာ့အလယ္တြင္ ထင္ရွားခဲ့ေၾကာင္းလည္း မွတ္သားရပါသည္။

သယံဇာတေပါႂကြယ္၀ျခင္းသည္ ေလာကတြင္ ေကာင္းက်ဳိးႏွင့္ ဆိုးက်ဳိး ႏွစ္ျဖာေသာရလဒ္မ်ား ခံစားရျမဲျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ထိုအခ်က္မ်ားေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္းအားျဖင့္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံသည္ ကိုလိုနီလက္ေအာက္ခံႏိုင္ငံအျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ က်ေရာက္ခဲ့ ဖူးေလၿပီ။
ယခုအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ ကိုယ့္ လူမ်ဳိး၊ ကိုယ့္ဓေလ့ႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ ခြင့္ရႏိုင္ငံအျဖစ္ ကမၻာ့အလယ္တြင္ ရပ္တည္လ်က္ ရွိေပသည္။
ေျမေပၚသယံဇာတမ်ားမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးေနာက္ စာေရးသူတို႔လက္ထက္တြင္ အကန္႔အသတ္ျဖင့္သာ က်န္ရွိေတာ့၏။
ေျမေအာက္ သယံဇာတမ်ားမွာလည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ရွိေခ်ေတာ့မည္သာ၊ စာေရးသူသတိျပဳမိေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈႏွင့္ ကုန္၀ယ္ယူမႈ အေျခအေနတခ်ဳိ႕ကို ႏိႈင္းယွဥ္ တင္ျပလိုပါသည္။
ယေန႔အခ်ိန္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ကုန္သြယ္မႈသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကုန္ၾကမ္းကို ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်ႏိုင္ေသးသည့္ အေနအထား တြင္သာ ရပ္တည္လ်က္ရွိသည္။
သစ္၊ ရာဘာ၊ ေရနံ၊ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႕မွအစ အျခားတြင္းထြက္ သယံဇာတမ်ားအားလံုးသည္ လည္းေကာင္း၊ စိုက္ပ်ဳိးေရး ႏိုင္ငံျဖစ္ သည့္အားေလ်ာ္စြာ ထြက္ရွိလာေသာ ဆန္၊ ပဲ၊ ေျပာင္း၊ ႏွမ္း၊ ၀ါ၊ င႐ုတ္ႏွင့္ အျခား လယ္ယာထြက္သီးႏွံမ်ားသည္ လည္းေကာင္း၊ ေရထြက္ကုန္ပစၥည္းမ်ား ျဖစ္သည့္ သား၊ ငါး၊ ပုဇြန္ ႏွင့္ အျခား ေရထြက္ကုန္ပစၥည္းမ်ားကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကုန္ၾကမ္းအျဖစ္သာ ထုတ္လုပ္ ေရာင္းခ်လ်က္ ရွိေပသည္။
စာေရးသူသံုးႏႈန္းလိုက္ေသာ ကုန္ၾကမ္းဟုဆုိရာ၌ ဆန္ ႏွင့္ ပဲအမ်ဳိးမ်ဳိး ကို မည္သုိ႔မည္ပံုကုန္ေခ်ာ လုပ္ေဆာင္ရန္ လိုအပ္ပါမည္ နည္းဟု အျငင္းမပြား ေစလိုပါ။
ကုန္ေခ်ာဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္၌ ထုတ္လုပ္ေသာကုန္ပစၥည္း၏ ထုပ္ပိုး နည္းစနစ္မွန္ကန္မႈ၊ ေဈးကြက္၌ ဆြဲေဆာင္မႈရွိေစရန္ ဖန္တီးတင္ျပႏိုင္မႈ၊ ထုပ္ပိုးထားေသာ ပစၥည္းမ်ား၏ အရည္ အေသြးႏွင့္ စံခ်ိန္စံၫႊန္းကို အာမခံႏိုင္မႈ၊ စားသံုးသူမ်ား အလြယ္တကူ ၀ယ္ယူ စားသံုးႏိုင္သည္အထိ အေခ်ာသတ္ ထုတ္လုပ္မႈႏွင့္ ေဈးကြက္၌ မိမိကုန္ ပစၥည္း၏ မူပိုင္တံဆိပ္ႏွင့္ ပံုမွန္ေဈးကြက္ (Standard Price) ရရွိႏိုင္မႈတို႔ကို လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ပါမွ ျမန္မာ့ထုတ္ကုန္ပစၥည္းမ်ားကို ကမၻာမွ သိေပေရာ့မည္။
ယခု အခ်ိန္တြင္မူ ကမၻာ့အလယ္တြင္ မဆိုထားဘိ၊ အေရွ႕ေတာင္အာရွတစ္လႊားတြင္ပင္ ျမန္မာ့ထုတ္ကုန္မ်ားကို စားသံုးသူသို႔ မိမိကုန္ ပစၥည္းမူပိုင္ တံဆိပ္ႏွင့္ တိုက္႐ိုက္ေရာင္းခ် မိတ္ဆက္ႏိုင္ျခင္း မရွိေသးေပ။
ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ဆန္ေရစပါးႏွင့္ အျခားေကာက္ပဲသီးႏံွမ်ားေပါမ်ားလွ ေၾကာင္း၊ ေရထြက္ကုန္ပစၥည္းမ်ား ေပါႂကြယ္၀သျဖင့္ မိမိႏိုင္ငံ အတြက္ ရိကၡာဖူ လံု႐ံုသာမက ပို႔ကုန္အျဖစ္ပင္ ျပန္လည္ ေရာင္းခ်ရေၾကာင္း ေရးသားေဖာ္ျပၾကသည္ကို စာေရးသူ စာဖတ္တတ္စ ကေလးဘ၀အရြယ္ကပင္ ဖတ္႐ႈေလ့ လာရပါ၏။
သို႔ေသာ္ယေန႔ ျပယုဂ္ကို ၾကည့္ပါ။
ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားသည္ သြားၾကားထိုးတံ၊ ၀ါးတူႏွင့္ အိမ္သာသံုးစကၠဴ မွအစရွိေသာ အိမ္သံုးပစၥည္းအမ်ဳိးမ်ဳိး တို႔ကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ အိမ္သံုးႏွင့္ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ ေဆး၀ါးမ်ဳိးစံုတို႔ ကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ စက္႐ံုအလုပ္႐ံု သံုးစက္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ အပိုပစၥည္းမ်ဳိး စံုတို႔ကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ အိမ္နီးခ်င္းတိုင္းျပည္မ်ားမွ ၀ယ္ယူသံုးစြဲေနၾက၏။
အ၀တ္အထည္၊ အလွကုန္ပစၥည္းႏွင့္ တစ္ႏုိင္ငံလံုး သံုးစြဲလ်က္ရွိေသာ ပစၥည္းေပါင္းမ်ားစြာတို႔ကို အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံမ်ားမွ ကုန္ေခ်ာ တန္ဖိုးျဖင့္ အျမတ္ေပး ၀ယ္ယူသံုးစြဲလ်က္ရွိၿပီး မိမိတုိ႔ႏိုင္ငံ ထြက္ပစၥည္းမ်ားကိုမူ အနိမ့္ဆံုးေဈးျဖင့္သာ နီးစပ္ရာအိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားသို႔ ရသမွ်ေဈးျဖင့္ ထိုးေရာင္းျခင္းျဖင့္ ျပည္ပ၀င္ေငြရွာမွီးေနၾက၏။
အဆံုး၌မူကား အိတ္ေပါက္ႏွင့္ ဖားေကာက္ဟူေသာ ျမန္မာစကားပံုျဖင့္သာ ဥပမာတင္ စားရေပေတာ့မည္။
ဤသည္မွာ တစ္ႏုိင္ငံလံုး၏ အေရးျဖစ္၏။
အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုး ဤအေျခအေနကို လက္ခံက်င့္သံုးေန ၾကပါသနည္း။
ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းတစ္ခုတည္းေၾကာင့္ဟု အျပစ္ပံုခ်လွ်င္ေတာ့ အေျဖမွန္မထြက္ႏိုင္ပါ။
ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ျပည္ပကုန္သြယ္မႈ ေပၚလစီသည္ ႏိုင္ငံအတြက္ အေရးပါသကဲ့သို႔
(က) မိမိတို႔ျပည္သူျပည္သားမ်ား၏ ကိုယ္ပိုင္ခံယူခ်က္
(ခ) အသိပညာ၊ အတတ္ပညာႏွင့္ နည္းပညာအသံုးခ်ႏိုင္မႈ
(ဂ) ေကာင္းက်ဳိး၊ ဆိုးက်ဳိးေထာက္ခ်င့္ ႏိုင္မႈႏွင့္ ပညာေရးက႑
တို႔သည္လည္း တုိင္းျပည္တစ္ျပည္၏ တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈတြင္ အေရးပါေသာအေျခခံအခ်က္မ်ားအျဖစ္ သက္ေရာက္မႈရွိေၾကာင္းကို လည္း သတိမူသင့္လွေပသည္။
အာရွႏိုင္ငံမ်ားထဲမွ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကို ေကာက္ႏႈတ္တင္ျပလိုပါသည္။
ဧရိယာ အက်ယ္အ၀န္းအားျဖင့္ ၁၄၅,၉၀၂ စတုရန္းမိုင္ခန္႔ရွိၿပီး ဥပမာအားျဖင့္ ကယ္လီဖိုးနီးယား ျပည္နယ္သာသာခန္႔သာ က်ယ္၀န္းေသာ အေရွ႕အာရွႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံလည္းျဖစ္၏။
ဂ်ပန္ႏုိင္ငံသည္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္စာရင္းအရ လူဦးေရ ၁၂၇ ဒသမ ၇ သန္းခန္႔ ေနထိုင္လ်က္ရွိေသာ ကြ်န္းႏိုင္ငံေလးျဖစ္၏။
ဒုတိယကမၻာစစ္အၿပီးတြင္ စစ္႐ံႈးႏိုင္ငံအျဖစ္ စစ္ေလ်ာ္ေၾကးမ်ား ေပးေလ်ာ္ခဲ့ရသည့္အျပင္ ဟီ႐ိုရွီးမားႏွင့္ နာဂါဆာကီၿမိဳ႕မ်ားမွာလည္း ႏ်ဴကလီးယားလက္နက္ျဖင့္ ဗံုးၾကဲတိုက္ခိုက္ခံရ၍ အသက္ေပါင္း မ်ားစြာ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရသည္။
ပထ၀ီအေနအထားေၾကာင့္ မီးေတာင္ေပါက္ကြဲမႈ မ်ားႏွင့္ ငလ်င္ဒဏ္ကို မၾကာခဏရင္ဆိုင္ ေျဖရွင္းေနရေသာႏိုင္ငံလည္းျဖစ္၏။
ကမၻာ့ငလ်င္လႈပ္ခတ္မႈမ်ား၏ ၁၂ ရာခိုင္ ႏႈန္းသည္ ဂ်ပန္တြင္ျဖစ္ေပၚလ်က္ရွိ၏။
သို႔ေသာ္ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံသည္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ဆူနာမီသဘာ၀ေဘးဒဏ္ မခံစားရခင္အခ်ိန္အထိ အေမရိကန္ႏွင့္ တ႐ုတ္တို႔ၿပီးလွ်င္ ကမၻာ့တတိယေျမာက္ စီးပြားေရး အေတာင့္တင္းဆံုးႏိုင္ငံ အဆင့္၌ ရပ္တည္ခဲ့ၿပီး ဟြန္႐ွဴးကြ်န္း၏ အေရွ႕ေျမာက္တြင္ရွိသည့္ ဖူကူရွီးမားဒိုင္ အိခ်ိ ႏ်ဴကလီးယားစက္႐ံုမွ ဆူနာမီ ေဘးႏွင့္ ၉ ဒသမ သုည ရစ္ခ်္တာစေကး ရွိေသာ ငလ်င္လႈပ္ခတ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ေနာက္ဆက္တြဲ ရင္ဆိုင္ရေသာ ႏ်ဴကလီးယား ဓာတ္ေရာင္ျခည္ယုိစိမ့္မႈ မ်ားအား ထပ္မံရင္ဆိုင္ရသျဖင့္သာ ယေန႔အခ်ိန္တြင္ ထိုအဆင့္မွ ေလွ်ာက် ရပ္တည္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံခ်မ္းသာႂကြယ္၀၍ ေအာင္ျမင္ေသာႏိုင္ငံအျဖစ္ ကမၻာ့အလယ္တြင္ တင့္တယ္ခဲ့ပါသနည္း။
ေျမေပၚေျမေအာက္သယံဇာတမ်ား ေပါႂကြယ္၀ေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ႏွင့္ ထိုသယံဇာတမ်ားကို ေရာင္းခ်ထုတ္ လုပ္ႏိုင္ျခင္း ေၾကာင့္ စီးပြားေရးေတာင့္ တင္းခိုင္မာေသာႏိုင္ငံအျဖစ္ ေရာက္ရွိ ခဲ့ျခင္းမဟုတ္ဘဲ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၏ တစ္ခုတည္းေသာ သယံဇာတအျဖစ္ ပညာတတ္ လူသားအရင္းအျမစ္ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးမ်ားကို ႏိုင္ငံအတြက္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္သာ ထိုလူသားအရင္း အျမစ္ကို အေျချပဳ၍ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိး တိုးတက္ႀကီးပြားေၾကာင္းကို ေဖာ္ေဆာင္ ႏုိင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းကို စာေရးသူ တင္ျပလိုပါသည္။
ထုိ႔ျပင္ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးမ်ား၏ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ႏွင့္ မိမိႏိုင္ငံအေပၚအက်ဳိးျပဳလိုစိတ္ကိုလည္း ဤေနရာတြင္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ဂုဏ္ျပဳခ်ီးက်ဴး လိုပါသည္။
စစ္ၿပီးကာလအတြင္း အျခားႏိုင္ငံမ်ား၌ သြားေရာက္ ေနထိုင္ေနၾကေသာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသားမ်ားသည္ မိမိတို႔ေတြ႕ျမင္ သင္ၾကား ေလ့လာခဲ့ၾကေသာ အျခားတိုးတက္သည့္ ႏိုင္ငံႀကီးမ်ားမွ နည္းပညာမ်ားကို မိမိႏိုင္ငံအတြက္ အင္တိုက္အား တိုက္အသံုးခ်ကာ မိမိတို႔ႏိုင္ငံ၏ဂုဏ္ကို မိမိတို႔ ကာယ၊ ဉာဏအားျဖင့္ ပူးေပါင္း ျမႇင့္တင္ခဲ့ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္။
ယေန႔ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ဒီမိုကေရစီ လမ္းေၾကာင္းသို႔ ဦးတည္လ်က္ရွိသည္။
အုပ္ခ်ဳပ္သူ အစိုးရအျပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတစ္ဦးခ်င္း၌လည္း မိမိႏိုင္ငံႏွင့္ လူမ်ဳိးအတြက္ တာ၀န္ရွိေပသည္။
မိမိ တို႔အားလံုး က်ရာတာ၀န္၊ က်ရာအခန္း က႑အလိုက္ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာမွ တာ၀န္ယူ၍ မိမိတုိ႔အားလံုး ေမွ်ာ္လင့္ တမ္းတရာ ျဖစ္သည့္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္အျဖစ္ ပံုသြင္းကူးေျပာင္း လုပ္ေဆာင္ရေပမည္။
ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္၏ အသက္ေသြးေၾကာတစ္ခုျဖစ္သည့္ Know How ကို နားလည္ႏိုင္သည့္ ပညာဗဟုသုတႏွင့္ျပည့္စံု၍ ကိုယ္ပိုင္ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ျဖင့္ ေနထုိင္လုပ္ကိုင္ျခင္းကို သိရွိရန္လည္း အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္ အမ်ားအျပားကို ေဖာ္ထုတ္ တာ၀န္ေပး အပ္ႏိုင္ရန္ႏွင့္ ေလ့က်င့္သင္ၾကား၍ အနာဂတ္မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ားကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ရန္လည္း အထူး လိုအပ္လွေပသည္။
အနာဂတ္ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပံုရိပ္ကို လွပစြာ ခ်ယ္မႈန္းႏိုင္ရန္အတြက္ မ်ဳိးဆက္သစ္လူေတာ္လူေကာင္းမ်ား ေပၚထြန္းေစရန္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ ၾကေစလိုပါသည္။
ထို႔အတြက္ အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္မ်ား၏ အခန္းက႑ႏွင့္ ပူးေပါင္းပါ၀င္မႈသည္ လြန္စြာမွပင္ အေရးႀကီးလွေပသည္။
တစ္ေယာက္အားျဖင့္ ယူေသာ္မရ၊ တစ္ေသာင္းအားျဖင့္ ယူေသာ္ရ၏ဟူေသာ ဆို႐ိုးစကားႏွင့္အညီ တိုင္းသူျပည္သားမ်ား၏ တစ္ဦး ခ်င္း စြမ္းပကားမ်ားကို ေပါင္းစည္း၍ တိုင္းျပည္အေရးကိစၥမ်ားကို အားႀကိဳး မာန္တက္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖင့္ ေအာင္ျမင္ေသာ ႏိုင္ငံအျဖစ္ ေဖာ္ေဆာင္ သြားၾကေစလိုပါသည္။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆိုရေသာ္ ယခုအခ်ိန္သည္ ျပည္ပတြင္သြားေရာက္ေနထိုင္ လုပ္ကိုင္ေနၾကေသာ အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား မိမိ လူမ်ိဳး၏ဂုဏ္ကို ျမႇင့္တင္ရန္ႏွင့္ အနာဂတ္၏ သားေကာင္းမ်ားကို ျပဳစု ပ်ဳိးေထာင္ႏိုင္ရန္အတြက္ ျပန္လည္ေန ထိုင္လုပ္ကိုင္ႏိုင္ၾကရန္အတြက္ သက္ဆိုင္ရာမွ လိုအပ္သည့္ညိႇႏိႈင္းပံုေဖာ္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ေပးသြားႏိုင္ပါရန္၊ ျမန္မာ တစ္မ်ဳိးသားလံုး မိမိတို႔ႏိုင္ငံ၊ မိမိတို႔လူမ်ဳိးအေပၚ အက်ဳိးျပဳလိုစိတ္မ်ား ပိုမို ေပၚေပါက္လာႏိုင္ၾကေစရန္ႏွင့္ တတ္ေျမာက္သင္ၾကားထားေသာ နည္းပညာ ဗဟုသုတေကာင္းမ်ားကို မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ားအား အခ်ိန္မီျဖန္႔ေ၀၍ တိုင္းျပည္ အက်ဳိးရွိရာရွိေၾကာင္းကို တစ္စိတ္တစ္၀မ္းတည္း သယ္ပိုးၾက၍ မွန္ကန္ေသာ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္မ်ား ထားရွိႏိုင္ၾကပါေစေၾကာင္း တိုက္တြန္းေရးသား လိုက္ရပါသည္။
Myanmar Times