လေရာင္ ေၾကာက္သူ - ၁.....(ဂ်ဴး)

ကၽြန္မကလေရာင္သည္ အလြန္စိတ္ၾကည္ႏူးႏွစ္သက္စရာ ေကာင္းသည္ဟု ထင္သည္။ ည၏ အရိပ္အေရာင္မ်ားသည္ လေရာင္ေအာက္မွာမွပိုမိုပီျပင္ထင္ရွားသည္ဟု ထင္သည္။ ေနာက္ၿပီး လေရာင္မွာ လန္းဆန္းေစေသာ ေမႊးရနံ႔တစ္မ်ိဳးပါ၀င္ေနသည္ဟုပင္ ထင္၏။ လ၏ဆြဲငင္အားကိုလည္း ကၽြန္မသိထား၊ လက္ခံထားသည္။ လေရာင္၏စြမ္းအားအလြန္ႀကီးမားလွသည္ဟု ကၽြန္မထင္၏။ သို႔ေသာ္ ထိုမွ်ေအးခ်မ္းဆိတ္ၿငိမ္ေသာ လေရာင္ကိုမွမုန္းတီးေၾကာက္ရြံ႕သူတစ္ဦးကိုလည္း ကၽြန္မသိခဲ့ဖူးပါသည္။ အျဖစ္အပ်က္သည္ ထူးဆန္းအံ့ၾသစရာဟုထင္ရေသာ္လည္းတကယ္ေတာ့ အလြန္ရိုးစင္းေသာ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ ကာလကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာျမင့္ခဲ့ပါျပီ။

ကၽြန္မအလုပ္သင္ ဆရာ၀န္ဘ၀မွာ မႏၱေလးျပည္သူ႔ေဆးရံုႀကီး၏ ဌာနခြဲတစ္ခုျဖစ္ေသာမႏၱေလးစိတ္ေရာဂါအထူးကုေဆးရံုသို႔သံုးပတ္ၾကာမွ် တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရန္ သြားခဲ့ရဖူးသည္။ ဖ်ားနားေဆာင္(Medical Ward) မ်ားတြင္တာ၀န္က်ေသာ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္တိုင္း ႀကံဳေတြ႔ျဖတ္ေက်ာ္ရသည့္တာ၀န္မ်ားသာျဖစ္ျပီး ကၽြန္မတို႔၏အလုပ္တာ၀န္မ်ားကလည္း သိပ္ထူးထူးဆန္းဆန္းႀကီးမဟုတ္ပါ။ နံနက္(၈) နာရီ မွာ စိတ္ေရာဂါကုေဆးရံုသို႔သြား၊လူနာမ်ားကို ကိုယ္ေရး၇ာဇ၀င္ ေမးျမန္း၊ လူနာေဆာင္မ်ားသို႔ ဆရာႏွင့္အတူလိုက္ၾကည့္ရႈေလ့လာရင္းဆရာစာသင္သည္ကို နားေထာင္ ေရးမွတ္။ ေန႔လည္ ၁၂နာရီမွာ အေဆာင္ျပန္ ေန႔လည္စာကိုစား၊ ေန႔လည္၂ နာရီမွာ ေဆးရံုျပန္၀င္၊ လူနာသစ္မ်ားကို ကိုယ္ေရး ရာဇ၀င္ေမးျမန္း၊ လူနာမွတ္တမ္းမ်ားကိုဆရာထံပို႔၊ ေရာဂါ ရာဇ၀င္ႏွင့္ ကုသမႈမ်ားကို ဆရာႏွင့္ ေဆြးေႏြးေမးျမန္း။ အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ေန႔စဥ္လိုလိုႀကံဳေတြ႕ရေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားသာ ျဖစ္၏။ လူနာမ်ားသာ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ေျပာင္းသြားေသာ္လည္း ရာဂါရာဇ၀င္မ်ားက ဆင္တူရိုးမွားေတြခ်ည္းျဖစ္သည္။



စိတ္ကစဥ့္ကလ်ားေရာဂါ၊စိတ္က်ေရာဂါ၊ စိတ္ၾကြေရာဂါ၊ မိမိကိုယ္ကို ေသေၾကာင္းၾကံစည္သည့္ေရာဂါ၊ ၀က္ရူးျပန္ေရာဂါတို႔ျဖစ္သည္။ မိမိကိုယ္ကို ေသေၾကာင္းၾကံစည္သူမ်ား ကိစၥမွာေတာ့ ရဲႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာအမႈ(police case) ျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္မတို႔ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္မ်ား မွတ္ခ်က္ေရးၿပီးတိုင္း ဆရာ့ထံသို႔လႊဲေျပာင္းေပးအပ္ရေလ့ရွိသည္။ဆရာက ထပ္မံစစ္ေဆးေမးျမန္းျပီးမွ စိတ္ေရာဂါရွိမရွိ အတည္ျပဳ သတ္မွတ္ေပးေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္မၾကံဳေတြ႕ရေသာကၽြန္မ မေမ့ႏိုင္သည့္ လေရာင္ေၾကာက္သူတစ္ဦးမွာ မိမိကိုယ္မိမိ ေသေၾကာင္းၾကံစည္မႈျဖင့္ကၽြန္မတို႔ေဆးရံုသို႔ စိတ္အေျခအေန စစ္ေေဆးခံရန္ ဖ်ားနာေဆာင္တစ္ခုမွ လႊတ္လိုက္ေသာ လူနာတစ္ဦးျဖစ္သည္။လူနာသည္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ထူးဆန္းသည္မွာ ပိုးသတ္ေဆးေသာက္ မိမိကိုယ္ကို ေသေၾကာင္းၾကံစည္သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ မတူဘဲ အမွန္ကို ၀န္ခံရဲေသာ သတိၱရွိသူျဖစ္ေန၏။ ေရနံဆီ၊ ပိုးသတ္ေဆးစသည္တို႔ကို ေသာက္ၿပီး ေဆးရံုသို႔ေရာက္လာေသာ လူနာ အေတာ္မ်ားမ်ားသည္ မွားေသာက္မိလို႔ပါဟူေသာ ဆင္ေျခကို ေပးတတ္ၾက၏။ ဤအမ်ိဳးသမီးကေတာ့ တည္ျငိမ္ေသာ မ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္" ေသခ်င္လို႔ ေသာက္တာပါ " ဟုေျဖခဲ့သည္။
"ဘာျဖစ္လို႔ ေသခ်င္တာလဲ " ဟု ကၽြန္မကထပ္ေမးေတာ့ အမ်ိဳးသမီးမ်က္ႏွာ အနည္းငယ္တင္းသြားပါသည္။ထိုစဥ္က ကၽြန္မ၏ အသက္မွာ ၂၄ႏွစ္သာရွိေသး၏။ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ အသက္၃၅ႏွစ္ရွိေနျပီ။ ကၽြန္မကသိပ္ငယ္ရြယ္ေနလို႔မ်ား သူမက မေလးမစားဆက္ဆံေနတာလားဟု ထင္ရေအာင္ကလည္း သူမ၏ ဟန္ပန္က ရိုက်ိဳးမႈအျပည့္ျဖစ္၏။

ပထမေတာ့ လူနာခ်င္းလႊဲေျပာင္းရလွ်င္ ေကာင္းမလားဟု တစ္ဖက္ခန္းရွိ သူငယ္ခ်င္း အမ်ိဳးသားဆရာ၀န္ထံလွမ္းအကဲခတ္မိေသး၏။ သို႔ေသာ္ သူက ေယာက္်ားလူနာတစ္ဦးကို ေမးျမန္းေနသည္။ တမင္မွ်မွ်တတျဖစ္ေအာင္လူနာကို ခြဲေ၀ေပးထားျခင္းပဲဟု ကၽြန္မနားလည္သြားကာ ရင့္က်က္ေသာ ဟန္အမူအရာျဖစ္ေအာင္ အားတင္းထိန္းခ်ဳပ္ ဆက္လက္ေမးျမန္းရပါသည္။
"ဟုတ္ပါတယ္၊  ဒါကိုေတာ့ကၽြန္မနားလည္ပါတယ္ အစ္မရယ္…. ဒါေပမယ့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မေသခ်င္ဘူး၊ ေသရမွာေၾကာက္လို႔ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ကာကြယ္တားျမစ္ေနတယ္၊အစ္မကေတာ့ တျခားသူေတြနဲ႔ မတူဘူး၊ ဒီေတာ့ တျခားသူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္နဲ႔မတူတဲ့ သီးသန္႔ခံစားခ်က္တစ္ခုခုရွိေနသလားဆိုတာကၽြန္မသိခ်င္လို႔ပါ၊ ကၽြန္မကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္ဖြင့္ေျပာပါ "
သူမကမတုန္မလႈပ္။ ေခ်ာ့ေမာ့ေဖ်ာင္းဖ် ေမးျမန္း မရေသာအခါ ကၽြန္မအနည္းငယ္ စိတ္တိုသြား၏။ ကၽြန္မေနာက္ထပ္ၾကည့္ရမည့္ လူနာေတြက ရွိေသးသည္။

"အစ္မ ေဆးရံုကဆင္းတဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေသေၾကာင္းၾကံမႈနဲ႔ ေထာင္က်ရဦးမယ္ဆိုတာ အစ္မမသိေသးဘူးထင္တယ္ "
အမ်ိဳးသမီးမ်က္ႏွာမွာ တုန္လႈပ္မႈကို သိသိသာသာ ေတြ႕ရ၏။ ကၽြန္မတိတ္တိတ္ကေလး က်ိတ္ျပံဳးလိုက္မိပါသည္။
"အစ္မ ေထာင္က်တာ မက်တာဟာ ကၽြန္မတို႔ ေဆးရံုက မွတ္ခ်က္အေပၚမွာ လံုး၀မူတည္ေနတယ္" သူမမ်က္လံုးမွာ ကၽြန္မကို အားကိုးသလိုဟန္ အနည္းအက်ဥ္း ေတြ႕ရ၏။
"လူနာေတြ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ကၽြန္မတို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ပါဘူး၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္အိမ္ျပန္သြားၾကတာကိုကၽြန္မတို႕ ျမင္ခ်င္တယ္၊ အဲဒီအတြက္ပဲ အစ္မတို႔ကို စိတ္အေျခအေန စစ္ေဆးေပးေနရတာပါ၊ အမွန္အတိုင္းဖြင့္ေျပာပါ၊ကၽြန္မတို႔က လူနာရဲ႕လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြကို ကိုယ္ေသတဲ့အထိ သိမ္းသြားမယ့္ ဆရာ၀န္ေတြပါ"
သူမသည္အခန္းပတ္၀န္းက်င္ကို မသကၤာသည့္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ အကဲခတ္လိုက္ျပီးေနာက္ " ဒီနားမွာကၽြန္မေယာက္်ား ရွိေနသလား " ဟုေမး၏။

"မရွိဘူး၊ ဒီအခန္းရဲ႕ အျပင္မွာ ဆရာမႀကီးတစ္ေယာက္လာေစာင့္ေပးေနတယ္၊ လိုအပ္လို႔ မေခၚမခ်င္းလူနာရဲ႕ အေဖလည္းမ၀င္ရဘူး၊ အေမလည္းမ၀င္ရဘူး၊ အစ္မေယာက္်ားလည္း မ၀င္ရပါဘူး "
ထို႔ေနာက္အမ်ိဳးသမီးက သူ၏ အျဖစ္အပ်က္ကို ကၽြန္မအား အားလံုးဖြင့္ေျပာျပပါသည္။
"ကၽြန္မေယာက္်ားနဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔က တစ္ၿမိဳ႕တည္းသားေတြ မဟုတ္ဘူး၊ သူက ကၽြန္မတို႔ျမိဳ႕နဲ႔မိုင္၁၀၀ ေလာက္ေ၀းတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ျမိဳ႕ကပါ၊ ၿမိဳ႕ႀကီးသားစရိုက္ အျပည့္ရွိတယ္၊ ၀တ္ပံုစားပံုေသသပ္က်နတယ္၊မ်က္ႏွာထားကလည္း ကၠေျႏၵရရ၊ စကားေျပာသိမ္ေမြ႕တယ္၊ ၾကင္နာတတ္တယ္၊ ကၽြန္မတို႔ အိမ္နဲ႔ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္ေလာက္ကဆီစက္တစ္ခုမွာ မန္ေနဂ်ာေပါ့၊ ပညာတတ္ဘြဲ႔ရ တစ္ေယာက္ပဲ၊ ကၽြန္မတို႔အိမ္ကေတာ့ အလတ္စားဂ်ံဳစက္ရံုကေလးပဲဆိုပါေတာ့ေလ၊ အိမ္မွာေတာ့ မန္ေနဂ်ာရယ္လို႔မရွိပါဘူး၊ အေဖနဲ႔ကၽြန္မနဲ႔ဂ်ံဳစက္ကို တစ္လွည့္စီေစာင့္ၾကပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ၾကတာပဲ၊ ကၽြန္မက ဆယ္တန္းေအာင္ရံုပဲ၊ ဒါေပမယ့္အေဖက စာရင္းအင္းပညာ ကၽြန္မကို သင္ေပးထားလို႔ ကၽြန္မေကာင္းေကာင္း စာရင္းကိုင္တတ္ပါတယ္၊ကၽြန္မနဲ႔ သူနဲ႔ မ်က္မွန္းတန္းမိသြားကတည္းက တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခင္သြားၾကတယ္လို႔ေျပာရမလားမသိဘူး၊ ကၽြန္မကေတာ့ တကယ္ကို သူ႔ကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးစံုမက္ ခဲ့တာပါ။

"….ကၽြန္မတို႔ ျမိဳ႕က ခပ္ေသးေသးဆိုေတာ့ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုဆိုရင္ တစ္ရပ္ကြက္လံုး တစ္ျမိဳ႕လံုးပ်ံ႕ႏွံ႔သိသြားတတ္ၾကတယ္၊ ကၽြန္မနဲ႔ သူနဲ႔ ဘာလိုလိုျဖစ္ေနတာကို အေဖသိသြားတာေပါ့၊ အေဖက ကၽြန္မကို သတိေပးသလိုလိုနဲ႔တားျမစ္တယ္၊ တစ္ၿမိဳ႕တည္းသားခ်င္းမဟုတ္လို႔ သူ႔အေၾကာင္းကို ကၽြန္မတို႔ အမွန္အတိုင္းသိဖို႔ခဲယဥ္းတယ္ေပါ့ေလ၊ သူၿမိဳ႕မွာ သူဟာ မယားႀကီးေတြ ဘာေတြ ရွိေနႏိုင္တယ္၊ ဘာျပသာနာေတြရွိခဲ့မယ္ဆိုတာကၽြန္မ မသိႏိုင္ဘူး….တဲ့၊ အေဖက တစ္ျမိဳ႕တည္းသား အတြင္းသိ၊ အစင္းသိ လူငယ္တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုပဲလက္ထပ္ေစခ်င္တယ္၊ ကၽြန္မကေတာ့ သူကို ယံုတယ္၊ သူ႔မွာ ဘာအရႈပ္အေထြးမွ မရွိႏိုင္ဘူး၊ သူဟာရိုးသားသိမ္ေမြ႔တယ္ဆိုတာ အလိုလိုသိေနတယ္။

"….ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာေတာ့ အင္းေလ… တစ္ညမွာေပါ့ ၊ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ရင္းနွီးတဲ့အေျခအေနကို ေရာက္သြားေရာဆိုပါေတာ့၊ ေနဦး ….. အဲဒီညအေၾကာင္းကို ေဒါက္တာသိမွျဖစ္မယ္ထင္တယ္၊ ေနာက္ပိုင္း သူဆီစက္မွပဲ ညအိပ္ေလ့ရွိတယ္ေလ၊ ကၽႊန္မနဲ႔နီးနီးေနခ်င္လို႔တဲ့၊ညေတြမွာ ရပ္ကြက္ထဲက လူတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ သူလမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ဂီတာတီးတတ္တယ္၊ အိုး ….  ဂစ္တာတီးလဲ ေတာ္ေတာ္ကို ေကာင္းတဲ့လူပဲ ၊ သူ႔ဂစ္တာသံၾကားရင္ကၽြန္မအခန္းျပတင္းကိုဖြင့္ျပီး နားေထာင္ေနမိတတ္တယ္၊ လသာေဆာင္ဘက္ေတာ့ မထြက္ရဲဘူး၊ ကၽြန္မကိုသူတို႔ျမင္သြားမွာေပါ့၊ အဲဒီညကေတာ့ လကလဲအရမ္းကိုသာေနတယ္၊ လျပည့္ခါနီးည တစ္ညပဲ ၊ ကၽြန္မတို႔အိမ္ကျခံ၀ိုင္းအက်ယ္ႀကီး ေဒါက္တာရဲ႕၊ ျခံ၀ိုင္းေထာင့္အိမ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေ၀းတဲ့ ေနရာမွာျမတ္ေလးပန္းရံုႀကီးရွိတယ္ ၊ အိမ္မႀကီးကေနလွမ္းၾကည့္ရင္ မျမင္ရဘူး၊ ၾကားမွာ ဂ်ံဳစက္အေဆာက္အဦးက ကြယ္ေနတယ္ေလ။ …..

"….. အဲဒီညက ကၽြန္မျမတ္ေလးပန္းသြားခူးမိတယ္၊ ပန္းကို အိမ္ကလူေတြ သိပ္ဂရုစိုက္ႏိုင္တာမဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္မလဲ ခါတိုင္းေတာ့ မခူးမိပါဘူး၊ အဲဒီညကေတာ့ ေနာက္ေန႔မနက္ ဘုရားပြဲလွည့္မွာမို႔ ပန္းကံုးအႀကီးႀကီး ရေအာင္သီမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ညႏွစ္နာရီခြဲေလာက္မွာ ပန္းထခူးမိတာ၊ျခံစည္းရိုးအျပင္ဘက္မွာ သူေရာက္လာျပီး ကၽြန္မနဲ႔ စကားခဏေျပာေနေသးတာ၊ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မတားတဲ့ၾကားကေနသူၿခံထဲကို ဇြတ္ေက်ာ္၀င္လာေတာ့တာပါပဲ၊ ျမတ္ေလးရံုေဘးက ကုန္းျမင့္တလင္းျပင္ကေလးဟာ လေရာင္နဲ႔ဆိုေတာ့သိပ္လွေနတာပဲ၊အေရာင္ေတာင္လက္ေနတယ္၊ ျပာလဲ့လို႔ေပါ့၊ ငွက္ေတြလဲ အိပ္ခ်ိန္ လူေျခလဲတိတ္ခ်ိန္ တစ္ေလာကလံုးတိတိဆိတ္ျပာလဲ့ေနတာပဲ၊ ကၽြန္မဘ၀မွာ အဲဒီညကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး၊ သူ႕ကိုခ်စ္တဲ့စိတ္၊ သူ႕ကိုေၾကာက္တဲ့စိတ္၊ သူကိုပဲရွက္တဲ့စိတ္၊ အို ….  ေတာ္ေတာ္ အံၾသစရာေကာင္းတဲ့ ညပါပဲ၊ ေနာက္ေတာ့ ရက္ျခားဆိုသလိုကၽြန္မပန္းခူးထြက္ရေတာ့တာေပါ့၊ ခ်စ္သူ႔ မ်က္ႏွာညိွဳးမွာကို စိုးရိမ္ရတာေလာက္ လႈိက္လွဲေၾကကြဲတဲ့ခံစားခ်က္မ်ိဳးရွိမွာေတာင္ မဟုတ္ဘူးလို႔ထင္ခဲ့မိတယ္။

"….  ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အေၾကာင္းကို အေမသိေရာဆိုပါေတာ့၊အေမက ကၽြန္မကို ဆူလိုက္တာ၊ သူ မယူဘဲ ပစ္သြားမွာကို စိုးရိမ္ေနမိတဲ့ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုဟာသူက မိသားဖသားပီပီ ေတာင္းရမ္းယူေတာ့၊ ေတာ္ေတာ္စိတ္ေအးသြားရပါတယ္၊ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္မဂၤလာပြဲကို ဘယ္မယားႀကီးမွလဲ လာမဖ်က္ပါဘူး၊ သူ႔မွာလဲ ကၽြန္မကလြဲလို႔ ဘာအေနွာင္အဖြဲ႕မွမရွိပါဘူး၊ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေနဖို႔အခန္းကို သူကိုယ္တိုင္ ေရြးေပးတာပါ၊ ကၽြန္မတို႔အိမ္ႀကီးက ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္အျမင့္ႀကီး ေဒါက္တာရဲ႕၊ အခန္းေတြအခန္းေတြမွ အမ်ားႀကီးပဲ၊တစ္ခန္းတစ္ခန္းကလည္းအက်ယ္ၾကီးပါပဲ၊ လသာေဆာင္နဲ႔ကပ္လ်က္ ေဘးအစြန္ဆံုးအခန္းကို သူေရြးလိုက္တယ္၊ အဲဒီ အခန္းျပတင္းေပါက္ႏွစ္ခုကလဲအျမင့္ႀကီးေတြ၊ နဂိုကေတာ့ ျပတင္းအမိုးခံုးတစ္ခုပဲ မွန္ပါတာ၊ တံခါးရြက္ေတြက သစ္သားေတြ၊အဲဒါကို ကၽြန္မေယာက္်ားက ျပင္ယူလိုက္တယ္၊ တံခါးရြက္ေတြအားလံုးမွန္တပ္လိုက္တယ္၊ လသာတဲ့ညေတြမွာဆို လေရာင္က တံခါးရြက္မွန္ခ်ပ္ေတြကိုျဖတ္ၿပီး အခန္းထဲကို ျဖာက်ေနတတ္တယ္၊ အခန္းနံရံ၊စားပြဲ၊ ခုတင္၊ ေမြ႔ရာ အားလံုးဟာ လေရာင္တစ္၀တ္တစ္ပ်က္နဲ႔ဆိုေတာ့ အျပာလဲ့လဲ့ကေလးေပါ့၊သူက ကၽြန္မကိုခဏခဏ ေျပာေလ့ရွိတယ္၊ ေ၀့မ်က္ႏွာဟာ လေရာင္ေအာက္မွာ သိပ္လွတာပဲတဲ့၊ ေ၀့ခႏၶာကိုယ္ ႏြဲ႕ႏြဲ႕ကေလးကလဲ လေရာင္က အလင္းတင္လိုက္တဲ့အခါ ပိုမိုပီျပင္သြားတယ္တဲ့၊ အလင္းအေမွာင္ကိုအခ်ိဳးညီညီေရာၿပီး ျပထားတဲ့ ပန္းပုရုပ္လိုပဲတဲ့ ေဒါက္တာရယ္ သူေျပာတတ္တဲ့ စကားလံုးေလးေတြကသိပ္နားေထာင္လို႔ ေကာင္းတာ၊ ပညာေတြလဲ ေတာ္ေတာ္တတ္ၿပီး စာေတြဘာေတြလဲ ေတာ္ေတာ္ဖတ္ခဲ့တဲ့ပံုပဲ၊ကၽြန္မမွာေတာ့ သူ႕ကို ခ်စ္တာ
အျပင္ ေက်နပ္တာ ၊ ေလးစားတာ ဂုဏ္ယူတာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးစုေပါင္းၿပီးသူ႕တစ္ေယာက္သာ တစ္ကမၻာလို႔ ထင္ခဲ့ပါတယ္။

"….. ကၽြန္မမွာ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ သားသမီးလံုး၀ မရခဲ့ဘူး ေဒါက္တာရယ္၊ အိမ္ေထာင္သက္ ငါးႏွစ္အရမွာအေဖဆံုးသြားတယ္၊ ဂ်ံဳစက္ကို ကၽြန္မေယာက္်ားပဲ ဦးစီးခဲ့တာပဲ၊ သူက စီးပြားေရးအျမင္လဲရွိပါတယ္၊ လုပ္ငန္းက သူ႔လက္ထက္မွာ ပိုၿပီးက်ယ္ျပန္႔လာတယ္၊ သူ႔အေနအထိုင္ အျပဳအမူ၊ အလုပ္သမေကာင္မေလးေတြ အေပၚဆက္ဆံေရး …. အားလံုးဟာ ပံုမွန္ပဲ၊ ဘာမွ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မရွိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ကၽြန္မမွာ သံသယတစ္ခု ၀င္လာခဲ့ရတယ္၊ ေဘးစကားဆိုတာကို ကၽြန္မနဂိုကတည္းက ယံုခဲ့တာ မဟုတ္ေတာ့သတင္းၾကားၾကားခ်င္း စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ဖို႔ကို သတိမရဘဲ အံၾသတုန္လႈပ္သြားခဲ့တယ္၊ သူနဲ႔အလုပ္သမကေလး တစ္ေယာက္ တိတ္တိတ္ပုန္း ညားေနၾကတယ္ဆိုတဲ့သတင္းေပါ့၊ ကၽြန္မတို႔ရပ္ကြက္အစြန္က ေခ်ာင္းစပ္မွာ သဲေသာင္ျပင္အျပန္႔ ကေလးတစ္ခုရွိတယ္၊ ၾကက္သြန္ခင္းေတြနဲ႔ ေခ်ာင္းေရစပ္စပ္ကေလးနဲ႔ညေတြမွာ ဆည္းဆာေနေရာင္ေအာက္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ သာယာတဲ့ေနရာကေလးပါ၊ အဲဒီေခ်ာင္းစပ္ကေလးမွာကၽြန္မေယာက္်ားနဲ႔ သူ႔ေကာင္မေလးနဲ႔ ညညမွာ ခ်ိန္းေတြ႕ၾကတယ္ဆိုတဲ့သတင္းက ကၽြန္မနားကိုေရာက္လာတယ္၊ သူ႔ကိုရန္ေတြ႕ၿပီး စြပ္စြဲေမးျမန္းေတာ့ သူကရယ္လိုက္တာ၊ ကိုယ္ေယာက္်ားကိုယ္ဒီေလာက္မွ အကဲမခတ္တတ္ဘူးလား၊ ကိုယ့္ေယာက္်ား ဒီလိုလူစားမ်ိဳး ဟုတ္မဟုတ္ ေ၀ အသိဆံုးျဖစ္မွာေပါ့တဲ့၊ သူေျပာေတာ့ ကၽြန္မ သူ႔ကိုေတာင္အားနာသြားရတယ္၊ တကယ္လဲ သူဟာ အိမ္ကိုညကိုးနာရီအေရာက္အၿမဲျပန္တဲ့လူ၊ ကၽြန္မထက္လဲ အရင္အိပ္ေပ်ာ္တဲ့လူ၊ မနာလိုတဲ့လူေတြက တမင္နာမည္ဖ်က္တာလို႔ကၽြန္မယူဆရေတာ့တာေပါ့ေလ၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မသတိရွိပါတယ္၊ ကၽြန္မညညတစ္ေရးႏိုးရင္ သူ႔ကိုစမ္းသပ္ၾကည့္ရတယ္၊ ကၽြန္မေဘးနားမွာ သူရွိေနတဲ့အခါ ကၽြန္မဘာသာမလံုမလဲ ၿပံဳးမိၿပီး ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားတာေပါ့။

"…. ဒါေပမယ့္ တစ္ညမွာေတာ့ သံသယက ေတာ္ေတာ္ခိုင္လံုသြားရတယ္ ေဒါက္တာရဲ႕၊ ကၽြန္မတစ္ေရးႏိုးလို႔သူ႔ကို စမ္းၾကည့္ေတာ့ သူ႔ကို မေတြ႕ဘူး၊ အိမ္သာသြားတက္ေနတာျဖစ္ေနမလား ဆိုၿပီး ကၽြန္မခဏေစာင့္ေနတယ္၊သူမလာဘူး၊ နာရီျပန္ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ရွိၿပီ၊ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မတစ္အိမ္လံုး တစ္ခန္း၀င္တစ္ခန္းထြက္လိုက္ရွာတယ္၊ သူ႔ကို မေတြ႕ဘူး၊ ေအာက္ထပ္ အခန္းေတြလိုက္ရွာ မီးေတြဖြင့္ေတာ့ အေမႏိုးသြားတယ္၊အေမေမးေတာ့ ကၽြန္မ အမွန္တိုင္းပဲ ေျပာလိုက္တယ္၊ အေမကျပန္အိပ္ခိုင္းတယ္၊ဘယ့္နဲ႔လုပ္ျပီးကၽြန္မအိပ္နိုင္ပါ့မလဲ…မဟုတ္ဘူးလား၊ လကလဲ လျပည့္လဆိုေတာ့ တစ္ေလာကလံုး လေရာင္နဲ႔ လင္းေနတာ၊ကၽြန္မေၾကာက္စိတ္လဲ မရွိဘူး၊ ၿခံ၀န္းတစ္ေလွ်ာက္ သူ႔ကို လိုက္ရွာမိတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔မွန္းမသိဘူး၊ သူၿခံ၀န္းထဲမွာ ရွိမေနႏိုင္ဘူးလို႔ေတာ့ ထင္သား၊ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလမ္းဘက္ထြက္ရွာမယ္လုပ္ေတာ့အေမကဆြဲထားတယ္၊ ကၽြန္မကေခါင္းမာတယ္ေလ၊ ဒီည ဒီအေၾကာင္းကိုသိရမွာျဖစ္မယ္၊ အေမ မလိုက္ခ်င္ေနကၽြန္မသြားရွာမယ္ ဆိုေတာ့မွ အေမက ကၽြန္မနဲ႔လိုက္လာတယ္၊ ကၽြန္မတို႔လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာသက္ရွိဆိုလို႔ ေခြးတစ္ေကာင္ ေၾကာင္တစ္ၿမီးမွ မေတြ႕ရဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မမေၾကာက္ဘူး၊စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္နဲ႔ နာၾကည္းတဲ့ ေဒါသေပါင္းစပ္ၿပီး ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုးကို ေလာင္ေနတာေလ၊ေနာက္ေတာ့ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေခ်ာင္းစပ္ကို ကၽြန္မတို႔ ေရာက္သြားေရာ၊ လေရာင္ေဖြးေနတဲ့ေသာင္ျပင္အစပ္ဆီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုးေပ်ာ့ေခြသြားေတာ့တာပါပဲ၊

"…. လေရာင္ေအာက္မွာ လူႏွစ္ေယာက္မွန္းသိသာတဲ့ အရိပ္သ႑ာန္ႏွစ္ခု တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ပူးကပ္ေနတယ္၊တစ္ခုကျမင့္ျမင့္၊ တစ္ခုက နိမ့္နိမ့္၊ သူတို႔ လႈပ္ရွားမႈေတြကို မသဲမကြဲျမင္ေနရေပမယ့္ဘယ္သူေတြလဲဆိုတာ ကၽြန္မ မသိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕လဲမတိုးရဲဘူး၊ ေရွ႕တိုးလို႔ တစ္ခုခုကိုအတိအက် လက္ခံသြားရမွာကိုလဲ ကၽြန္မေၾကာက္ေနတယ္၊ တစ္ေယာက္က၀တ္ထားတဲ့ အေရာင္ဟာ စိမ္းမလိုျပာမလိုလို၊ကၽြန္မေယာက္်ားကလည္း အစိမ္းႏုေရာင္ အကၤ်ီ၀တ္ထားတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မသတိရသြားတယ္၊ ကၽြန္မမွာၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း တစ္ကိုယ္လံုးေအးစက္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြ က်လာေတာ့တာပဲ၊ အေမက ကၽြန္မအရိပ္အကဲမဟန္မွန္းသိလို႔ ဖက္တြဲၿပီး အိမ္ျပန္ေခၚလာတယ္။ "
"…. သမီး ျပန္အိပ္၊ အဲဒီကို အေမတစ္ေခါက္သြားၾကည့္ေပးမယ္၊ သမီးဦးႀကီးကို ႏႈိးၿပီး အေမသြားၾကည့္မယ္တဲ့။"
"…. ဦးႀကီးဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ဘာမွ မေတာ္ပါဘူး၊ ၿခံေစာင့္သေဘာမ်ိဳးေပါ့၊ဂ်ံဳစက္ထဲမွာ ေစာင့္အိပ္တဲ့ ဂိုေဒါင္ေစာင့္ဆိုလဲ ဟုတ္တယ္၊ တကယ္လဲ အဲဒီညက အေမနဲ႔ ဦးႀကီးနဲ႔သြားၾကတယ္၊ အေမတို႔ျပန္လာေတာ့ အေမ့မ်က္ႏွာကို ကၽြန္မခ်က္ခ်င္းမၾကည့္ရဲဘူး၊ အေမက ၿပံဳးရယ္ၿပီးကၽြန္မကိုႏွစ္သိမ့္တယ္။ …. မိေ၀ႏွယ္ အစိုးရိမ္လြန္ရန္ေကာ၊ အဲဒီေကာင္ေလးက ဟိုဘက္ရပ္ကြက္ကျမင္းလွည္းသမားကေလးပါဟယ္၊ ငါတို႔မွာ သူတို႔မျမင္ေအာင္ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳး ျပန္ေျပးခဲ့ရတယ္၊ညည္းေယာက္်ား ၿခံ၀န္းတစ္ေနရာမွာ ရွိခ်င္ရွိမွာေပါ့ ၊ ဒါမွမဟုတ္ လသာသာနဲ႔ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္တာျဖစ္မွာေပါ့"

"အေမ့အၿပံဳးက တစ္မ်ိဳးပဲလို႔ ထင္ေပမယ့္ ကၽြန္မယံုလိုက္တယ္၊ အဲဒီညက သူျပန္မလာမခ်င္း ဧည့္ခန္းထဲမွာထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့တယ္၊ သိပ္မၾကာခင္မွာ သူျပန္လာေရာ၊ သူ႔ဟန္အမူအရာက ကၽြန္မေယာက္်ားနဲ႔လဲမတူဘူး ေလးေလးကန္ကန္နဲ႔၊ ေဘးဘီကိုလည္း မၾကည့္ဘူး၊ တံခါးေပါက္တည့္တည့္ကို ၀င္လာတယ္၊ဧည့္ခန္းမွာမီးလင္္းေနတာ ကြ်န္မထိုင္ေနတာ အားလံုးကို သူဂရုမစိုက္ဘူး၊ သူ႕မ်က္ႏွာကလဲ မ်က္ႏွာေသနဲ႕၊ကြ်န္မကို ေက်ာ္ျပီး ေလွကားဆီေလ်ွာက္သြားေတာ့ ကြ်န္မငိုခ်င္လိုက္တာ၊ ဒါနဲ႔ သူ႕ကိုေျပးဖက္ေတာ့မွသူကျဗဳန္းဆို လွည့္ၾကည့္တယ္ ။

ဒုတိယပိုင္းကို ဒီလင့္မွာဖတ္နိုင္တယ္ခင္ဗ်ာ..... http://newsandlibrary.blogspot.com/2013/10/blog-post_5027.html

Copy From Ju Facebook Page