ဘန္ကီမြန္းေျပာတဲ႔ သူ႔ငယ္စဥ္ဘ၀ႏွင္႔ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ တိုက္ဖ်က္ေရး(၀င္႔ထန္း)

ကိုရီးယားစစ္ပြဲကာလမွာ က်ေနာ္ ကေလးအရြယ္ပဲ ရွိေသးေပမဲ႔၊ ဆင္းရဲမြဲေတမွႈကို ကုိယ္တိုင္ ႀကံဳခဲ႔ရပါတယ္။ က်ေနာ္္႔ ပတ္လည္မွာ ဆင္းရဲတဲ႔ ျမင္ကြင္းေတြ ေန႔တိုင္း ျမင္ခဲ႔ရသလို၊ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဆင္းဆင္းရဲရဲ ေနခဲ႔ရပါတယ္။
က်ေနာ္႔ငယ္စဥ္ဘ၀ အမွတ္ရစရာေတြထဲကတခုကေတာ႔ ႏွစ္ဖက္တိုက္ပြဲေတြျဖစ္ေနရာက လြတ္ေျမာက္ဖုိ႔ ရႊ႕ံညြန္ေတြျဖတ္ၿပီး ေတာင္တန္းေတြဆီ ေျပးခဲ႔ရတာပါ။ ေနာက္ဘက္မွာ က်ေနာ္တို႔ တစ္ရြာလံုး မီးေလာင္က်န္ ခဲ႔ပါတယ္။ ေရွ႕မွာ က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ္႔မိသားစုနဲ႔ ဘာဆက္ျဖစ္မလဲဆိုတာ ရင္တမမပါ။
ေနာက္ဆံုး အေျဖကေတာ႔ ကုလသမဂၢနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႔ေတြပါ။ ႏိုင္ငံေပါင္းစံုက မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ အကူအညီေၾကာင္႔ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ ကိုယ္႔ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ျပန္ရပ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ပဋိပကၡေတြအၿပီး၊ အပ်က္အစီးပံုေတြၾကားကေန ႏိုင္ငံကို ျပန္လည္ထူေထာင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ႔ပါတယ္။
သန္းနဲ႔ခ်ီတဲ႔ ကိုရီးယားေတြရဲ႕ အလုပ္ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္မွႈနဲ႔ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံမွႈေတြေၾကာင္႔ ကိုရီးယား သမၼတႏိုင္ငံဟာ ႏွစ္ငါးဆယ္ေတာင္မၾကာဘဲ အဆံုးစြန္ဆင္းရဲမြဲေတမႈကေန ခ်မ္းသာၾကြယ္၀တဲ႔အဆင္႔ကို ေရာက္ရွိလာပါတယ္။
အခု က်ေနာ္ ကုလသမဂၢ အေထြေထြအတြင္းေရးမွႈခ်ဳပ္ ျဖစ္ေတာ႔လည္း၊ ငယ္စဥ္က ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးေတြနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတုန္းပါပဲ။ ကမၻာေပၚမွာ အဆံုးစြန္ဒုကၡေရာက္ေနတဲ႔ လူသန္းတစ္ေထာင္ရဲ႕ ဆင္းရဲမြဲေတမွႈ ျပႆနာကို ကူညီေျဖရွင္းဖို႔ ေန႔တိုင္း က်ေနာ္ အလုပ္လုပ္ေနရပါတယ္။
အာဖရိကေတာင္ပိုင္းက ကုန္းေကာက္စရာမရွိေအာင္ ဆင္းရဲမြဲေတေနတဲ႔ မာလာ၀ီႏိုင္ငံက ေက်းလက္ေတြ ေရာက္သြားေတာ႔ က်ေနာ္ငယ္စဥ္ ႀကံဳခဲ႔ရတဲ႔ ဆင္းရဲမြဲေတမွႈနဲ႔ အခက္အခဲဒုကၡေတြကို ျပန္အမွတ္ရလာပါတယ္။
မာလာ၀ီ ေက်းလက္ေတြက စိန္ေခၚမွႈေတြကို စုေပါင္းစိတ္ဓာတ္ေတြ ညီညြတ္မွႈအင္အားေတြနဲ႔ ေက်ာ္လႊားဖို႔ လုပ္ကိုင္ေနရပါတယ္။ အဲဒီလို စည္းလံုးမွႈေတြ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခိုင္က်ဥ္မွႈေတြကပဲ ကိုရီးယား ေက်းလက္ေတြကို ဆယ္စုႏွစ္ ငါးခုအၾကာမွာ ေခတ္မွီဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ႔တာပါ။
သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ ကမၻာ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြက လာမယ္႔ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္က်ရင္ ဆင္းရဲမြဲေတမွႈ၊ ငတ္မြတ္မွႈနဲ႔ ေရာဂါဘယေတြ တစ္ကမၻာလံုးမွာ ေလွ်ာ႔ခ်ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ကတိက၀တ္ေတြ ေပးခဲ႔ၾကတယ္။ အဲဒီလုပ္ငန္းေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔အတြက္ ကုလသမဂၢအဖြဲ႔၀င္ႏုိင္ငံအားလံုးက ေထာင္စုႏွစ္ပန္းတိုင္ (၈) ခုကို ခ်မွတ္ခဲ႔ပါတယ္။ ကမၻာ႔အဆင္းရဲဆံုး ေဒသေတြမွာ အဲဒီပန္းတိုင္ေတြ ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ဖုိ႔ ပညာရွင္ေတြ၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြနဲ႔ ကုလသမဂၢအရာရွိေတြ စုေပါင္းၿပီး 'ေထာင္စုႏွစ္ေက်းရြာ စီမံကိန္း' ကို စတင္ခဲ႔ပါတယ္။
ေတာင္ကိုရီးယားမွာ ဆင္းရဲမြဲေတမွႈ တိုက္ဖ်က္ခဲ႔တဲ႔ အေတြ႔အႀကံဳလိုပါပဲ။ အခု အာဖရိကရဲ႕ ေထာင္စုႏွစ္ ေက်းရြာေတြမွာလည္း အစားအစာထုတ္လုပ္မွႈနဲ႔ ကေလးေတြရဲ႕ က်န္းမာေရး ေစာင္႔ေရွာက္မွႈေတြကို တိုးျမွင္႔ ေဆာက္ရြက္ေနပါတယ္။ ေနာက္ ဆင္းရဲမြဲေတမွႈ ေထာင္ေခ်ာက္ကေန ေဖာက္ထြက္ႏိုင္မယ္႔ လမ္းေၾကာင္းေတြ ရွာေဖြေနၾကပါတယ္။
ဒါေပမဲ႔ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ေတြမွာ ေတာင္ကိုရီးယား ႀကံဳေတြ႔ခဲ႔ရတာနဲ႔ ကေန႔ ျဖတ္သန္းမွႈေတြမွာ အဓိက ျခားနားခ်က္ေတြ ရွိတာကို က်ေနာ္ သတိထားမိပါတယ္။ အာဖရိက ေထာင္စုေက်းရြာ စီမံကိန္းေတြကို က်ေနာ္ ေရာက္သြားေတာ႔ နည္းပညာရဲ႕ အေရးပါမွႈနဲ႔ အလားအလာေတြကို သတိထားမိပါတယ္။
အင္တာနက္ေတြ၊ မိုဘိုင္းဖုန္းေတြ၊ ေခတ္မွီ စိုက္ပ်ဳိးေရးမ်ဳိးေစ႔ေတြ၊ စနစ္က်တဲ႔ ေရသြယ္ေျမာင္းေတြ၊ ငွက္ဖ်ားနဲ႔ အျခားေရာဂါကို ခ်က္ခ်င္းရွာေဖြႏိုင္တဲ႔ စမ္းသပ္ကရိယာေတြ၊ ေစ်းသက္သာတဲ႔ စြမ္းအင္ထုတ္ ဆိုလာျပားေတြကို ျမင္ခဲ႔ရပါတယ္။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ဆယ္စုႏွစ္ေတြက စိတ္ကူးေတာင္ မယဥ္ႏုိင္ခဲ႔တာေတြကို အာဖရိကေက်းရြာေတြမွာ လက္ရွိ အသံုးျပဳလာႏိုင္ၾကတယ္။
ေထာင္စုရြာက က်န္းမာေရးလုပ္သားေတြဟာ တစ္အိမ္ခ်င္းအလိုက္ ငွက္ဖ်ားကုသဖို႔ စမတ္ဖုန္းေတြ သံုးၿပီး၊ တိုင္ပင္ ေဆြးေႏြးေနတာလည္း ျမင္ခဲ႔ရပါတယ္။ မိုက္ခရုိစကုပ္နဲ႔ ဓာတ္ခြဲခန္းေတြ အခက္အခဲရွိတဲ႔ေနရာမွာ၊ ငွက္ဖ်ားကို စမ္းသပ္ အတည္ျပဳေပးႏိုင္မယ္႔ ေစ်းေပါတဲ႔ ကရိယာေသးေသးေလးေတြကို က်န္းမာေရး လုပ္သားေတြက အသံုးျပဳၾကပါတယ္။ ေနာက္ သူတို႔ရဲ႕ ေရာဂါရွာေဖြမွႈ ရလဒ္ကို ကြ်မ္းက်င္တဲ႔ ပညာရွင္အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး အႀကံဥာဏ္ေတြ ထပ္မံရယူပါတယ္။ ဖ်ားနာတဲ႔ ကေလးေတြကို အခ်ိန္မွီ ေဆးခန္းကို ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးလာႏိုင္ပါတယ္။
ေန႔စဥ္ဘ၀မွာလည္း အေျပာင္းအလဲေတြရွိတာ က်ေနာ္ ျမင္ခဲ႔ရပါတယ္။ တစ္ခါက စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ အႏိုင္ႏိုင္ျဖစ္ခဲ႔ရတဲ႔ ေက်းရြာကေလးမွာ အခု ဂ်ံဳေတြ တန္ခ်ီၿပီး သိုေလွာင္ထားတဲ႔ စာပါးက်ီ ဂိုေဒါင္ႀကီး ရွိလာပါတယ္။ ေျမကို စနစ္တက်ထြန္ယက္၊ အဆင္႔ျမင္႔ မ်ဳိးေစ႔ေတြသံုးၿပီး သီးထပ္သီးညွပ္ေတြ စိုက္ပ်ဳိး လာတယ္။ အရင္က ဆာေလာင္မြတ္သိပ္လြန္းလို႔ ဂ်ဳံလိုက္၀ယ္ေနရတဲ႔ ရြာသားေတြဟာ အခု ဂ်ံဳစပါး ေရာင္းခ်သူေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။
ဒီလို စား၀တ္ေနေရး ဖူလံု ေနာက္ေက်ာလံုမွႈက ပညာေရးတိုးတက္မွႈကို တိုက္ရိုက္ျဖစ္ေပၚေစပါတယ္။ ရြာရဲ႕ မိသားစုတိုင္းက မူလတန္းေက်ာင္း ေန႔လည္ခင္းစာအတြက္ လွဳဒါန္းမွႈေတြ ရွိလာတယ္။ ကေလးေတြဟာ ေက်ာင္းမွာ အဟာရျပည့္၀တဲ႔ အစားအစာ၊ ယာဂုနဲ႔ သစ္သီးေတြ ေန႔စဥ္ စားသံုးႏိုင္လာပါတယ္။
အဟာရျပည့္၀ က်န္းမာတဲ႔ ကေလးေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းစာကို အားအင္အျပည့္နဲ႔ တစ္ေနကုန္ သင္ယူႏိုင္ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းေတြမွာ အဟာရျပည့္တဲ႔ ေန႔လည္စာ ေကြ်းႏိုင္တာဟာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ပညာေရး တိုးတက္မွႈမွာ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းေစတာကို ရလဒ္ေတြက ေဖာ္ျပေနပါတယ္။
အခု ေထာင္စုႏွစ္ ေက်းရြာစီမံကိန္းဟာ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ေထာင္စုႏွစ္ပန္းတိုင္ေတြ (MDGs) ကို ေရာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနပါတယ္။ အာဖရိကမွာေရာ တစ္ကမၻာလံုးမွာပါ အစိုးရေတြက ေထာင္စုရြာစီမံကိန္းကို အတုယူစရာစံျပေမာ္ဒယ္အျဖစ္ ျမင္လာပါတယ္။ ဖြ႔႔ံၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံေတြက သူတို႔ေက်းလက္ေတြမွာ ဆင္းရဲမြဲေတမွႈ ေလွ်ာ႔ခ်ဖို႔၊ နည္းပညာအသံုးျပဳမွႈနဲ႔ ေက်းလက္ေဒသ အနာဂတ္အတြက္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမွႈေတြ လုပ္လာၾကပါတယ္။
အာဖရိကက ေထာင္စုေက်းလက္ စီမံကိန္းဟာ ဆင္းရဲတဲ႔ ႏိုင္ငံေတြအတြက္ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္နဲ႔ ေစ႔ေစာ္တိုက္တြန္းမွႈေတြ ျဖစ္ေစပါတယ္။ တနည္းအားျဖင္႔ ဒီစီမံကိန္းဟာ တစ္ကမၻာလံုး ဆင္းရဲတြင္းထဲက ေဖာက္ထြက္ႏိုင္ဖို႔ လက္ေတြ႔က်တဲ႔ လမ္းျပေျမပံု တစ္ခုပါပဲ။
စက္တင္ဘာလ ကုလသမဂၢညီလာခံမွာ ကမၻာ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေတြ႔ဆံုခဲ႔ၿပီး အေရးႀကီးတဲဲ႔ သေဘာတူညီမွႈ ခ်ႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ အားလံုုး ဆက္လက္ရွင္သန္ေရးအတြက္ ဆင္းရဲမြဲေတမွႈ၊ ဆာေလာင္မွႈနဲ႔ ေရာဂါဘယေတြကို ၀ိုင္း၀န္း တိုက္ဖ်က္ဖို႔ ထပ္မံသေဘာတူညီျခင္းပါ။
အဆံုးစြန္ဆင္းရဲမြဲေတမွႈဟာ အဟာရခ်ဳိ႕တဲ႔၊ ေသာက္သုံုးေရမရွိ၊ က်န္းမာေရးေစာင္႔ေရွာက္မႈ ကင္းမဲ႔ၿပီး၊ ပညာေရး ခ်ဳိ႕တဲ႔ ေနတဲ႔ လူသန္းေပါင္း မ်ားစြာရဲ႕ အသက္ေတြကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနတယ္ဆိုတာ ေခါင္းေဆာင္အားလံုး သိျမင္ၾကပါတယ္။အဲဒီအႏၱရာယ္နဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္မွႈေတြဟာ ေ၀းလံတဲ႔ ေက်းလက္ေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕စြန္ ဆင္ေျခဖုန္းေတြမွာ ရွိေနတယ္ဆိုတာကိုလည္း ေခါင္းေဆာင္အားလံုး သိၾကပါတယ္။
ကေန႔ ဆာေလာင္ငတ္မြတ္သိပ္ေနတဲ႔ ေနရာဟာ မနက္ျဖန္ အၾကမ္းဖက္ ဆိုးသြမ္းေနရာ ျဖစ္လာတတ္တာကိုလည္း အားလံုး သတိျပဳမိလာၾကပါတယ္။
ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္တို႔ဟာ ဆင္းရဲသူျဖစ္ျဖစ္၊ ခ်မ္းသာသူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကမၻာ႔ေဒသတိုင္းမွာ အဆံုးစြန္ဆင္းရဲမြဲေတမွႈ ေထာင္ေခ်ာက္ကေန ေဖာက္ထြက္ဖို႔နဲ႔ အားလံုး ၀ိုင္း၀န္း လုပ္ေဆာင္ဖို႔ လိုအပ္ေနပါတယ္။ လြတ္လပ္ ၾကြယ္၀ ခ်မ္းသာတဲ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြ ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ကုလသမဂၢရဲ႕ ေထာင္စုႏွစ္ ပန္းတိုင္ေတြကို လက္ဆင္႔ကမ္း ေဆာင္ရြက္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
ရည္ညႊန္း။ The Power to End of Poverty by Ban Ki-moon
MAUKKHA