ကင္ေပတုိင့္မႇာတမ္း(ရဲရင့္တင့္ေဆြ)

တစ္ခ်ိန္က စာေပမ်ားကို စိစစ္မႈခံယူၿပီးမႇသာ ပံုႏႇိပ္ ထုတ္ေ၀ခြင့္ရႇိေသာ ကင္ေပတိုင္႐ံုးသည္လည္း အဆင့္အလိုက္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြကို လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ရသည္။ ယင္းေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ဆယ္စုႏႇစ္ ငါးစု နီးပါး ပံုႏႇိပ္သူ၊ ထုတ္ေ၀သူ၊ စာေရးဆရာ၊ အယ္ဒီတာမ်ားႏႇင့္ ၾကက္ပ်ံမက် စည္းကားခဲ့သည့္ စာေပကင္ေပတိုင္႐ံုးသည္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း နိ႒ိတံ အဆံုးသတ္မည့္ အေျခအေနမ်ားသို႔ ေရာက္ရႇိလာျခင္း ျဖစ္ေပေတာ့သည္  . . .

တဖ်တ္ဖ်တ္ လႈပ္ခတ္သံေၾကာင့္ ျပတင္းတံခါးမႇ အျပင္သို႔ ၾကည့္မိသည္။ သံုးေရာင္ျခယ္ ပိုးသားအလံမႇာ ေလ၌ တလူလူ လြင့္လ်က္ရႇိသည္။ စိမ္းစိုေနေသာ သစ္ပင္၊ ခန္႔ညားေသာ အေဆာက္အဦ၊ ႐ံုး၀င္းႏႇင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ အလံတို႔မႇာ ပနံသင့္လႇသည္။ ကားပါကင္၌ ကားအခ်ဳိ႕ ရပ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အစိမ္းေရာင္ မာစတာဂ်စ္ႏႇင့္ အျပာေရာင္ အီး-၂၀၀၀၊ ေလးဘီးကားတို႔သာရႇိၿပီး အျခားမည္သည့္ကားကိုမွ် မေတြ႔ရ။ ႐ံုးအ၀င္လမ္းႏႇင့္ သစ္ပင္ေအာက္ သစ္သားခံုေလးမ်ားမႇာလည္း လူသူအရိပ္အေယာင္ မျမင္ရ။ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္လြန္းလႇ သည္။ ''ဆရာ . . . . ၀င္ခဲ့ပါရေစ'' ဟူေသာအသံေၾကာင့္ အခန္းအတြင္းသို႔ ျပန္လႇည့္ၾကည့္မိသည္။ တစ္ႏႇစ္ တစ္ေခါက္ေလာက္သာ ႐ံုးသို႔ လာေရာက္တတ္ေသာ ကခ်င္ျပည္နယ္မႇ ထုတ္ေ၀သူ အသိတစ္ဦးျဖစ္ေနသည္။ ''ဆရာတို႔႐ံုးက အျပင္မႇာ ဘယ္သူ႔မႇ မေတြ႔လို႔ ပိတ္ထားသလားေတာင္ ေအာက္ေမ့ေနတာ''ဟု သူက ဆိုသည္။ ကြၽန္ေတာ္ျပံဳးမိသည္။ ''ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၀န္ထမ္းအားလံုး ႐ံုးတက္ၿပီး ပံုမႇန္အတိုင္း အလုပ္လုပ္ေနၾကတာပါ''ဟု ေျဖလိုက္သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဗဟန္း ၀ကၤပါလမ္းရႇိ စာေပစိစစ္ႏႇင့္ မႇတ္ပံုတင္ဌာနဆိုသည္မႇာ ျမန္မာသာမက ကမၻာအထိပါ နာမည္ဆိုးႏႇင့္ ေက်ာ္ၾကားေသာ ႐ံုးတစ္႐ံုးျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းရႇိ စာေပပံုႏႇိပ္လိုသူ၊ ထုတ္ေ၀လိုသူ ပုဂၢိဳလ္တိုင္းသည္ ဤ႐ံုး၌ ဥပေဒအရ မႇတ္ပံုတင္ၾကရသည္။ စာတည္းအဖြဲ႔တိုင္း၊ စာေရးဆရာတိုင္းသည္ မိမိတို႔ ေရးသားေဖာ္ျပလိုေသာ အေၾကာင္းအရာ အားလံုးကို ညႊန္ၾကားခ်က္ႏႇင့္အညီ ဤ႐ံုးသို႔ တင္ျပၾကရသည္။ စိစစ္မႈခံယူၿပီးမႇသာ အမ်ားျပည္သူသို႔ ပံုႏႇိပ္ ထုတ္ေ၀ခြင့္ ရႇိသည္။ ယင္းညႊန္ၾကားခ်က္ကို မလိုက္နာခဲ့ပါက ေထာင္ဒဏ္၊ ေငြဒဏ္တို႔ကို က်ခံရလိမ့္မည္ဟု ဥပေဒက ဆိုထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း ပံုႏႇိပ္သူ၊ ထုတ္ေ၀သူ၊ စာေရးဆရာ၊ အယ္ဒီတာ အားလံုးတို႔သည္ ၎႐ံုးကို ဦးတိုက္ၾကရသည္။ ၀င္ထြက္ သြားလာ ၾကရသည္။ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္းခဲ့ၾကရသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ စာေပစိစစ္႐ံုးႀကီးမႇာ ဆယ္စုႏႇစ္ ငါးစုနီးပါး ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားခဲ့ရသည္။ မ်က္ေမႇာက္အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ႐ံုးႀကီးသည္ အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္မ်ား ေျခာက္ကပ္ တိတ္ဆိတ္ သြားရပါသနည္း။ ၁၉၆၂ ခုႏႇစ္က ႏိုင္ငံအတြက္ ျပ႒ာန္းမႈျပဳခဲ့ေသာ ပံုႏႇိပ္ထုတ္ေ၀ ဥပေဒသည္ ယင္းေခတ္အခါႏႇင့္ေတာ့ အံကိုက္သည္ဟု ဆိုရမည္။ စစ္ေအးေခတ္အေရႇ႕ႏႇင့္ အေနာက္အုပ္စုမ်ား အားၿပိဳင္ခ်ိန္၌ လက္၀ဲ လက္ယာ အယူ၀ါဒ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို အေရႇ႕ေတာင္အာရႇႏိုင္ငံမ်ားက ကာကြယ္ခဲ့ ၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ စာေပစိစစ္ျခင္းဟူေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ဳိးေတြ၊ ဥပေဒေတြလည္း ျပ႒ာန္းခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ စစ္ေအးေခတ္ေႏႇာင္းပိုင္း ၁၉၈၀ ျပည့္ႏႇစ္ မ်ားႏႇင့္ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏႇစ္တို႔အေရာက္၌မူ အားလံုးက ေျပာင္းလဲျပင္ဆင္သြားၾကသည္။ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ ေျပာင္းလဲလာမႈႏႇင့္ နည္းပညာ ေျပာင္းလဲလာမႈအရ လူေတြ၏ ေတြးေခၚၾကံဆမႈေတြက ပိုမိုလြတ္လပ္လာသည္။ လြတ္လပ္မႈႏႇင့္အတူ ေျပာင္းလဲမႈ၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈေတြလည္း ၎ႏိုင္ငံမ်ား၌ ျဖစ္ေပၚခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာတို႔ကမူ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ရန္အတြက္ အလံုးစံု ေျပာင္းလဲရမည္ကို သိေသာ္လည္း အမ်ဳိးသား ေသြးစည္းညီညြတ္မႈ မရႇိျခင္းေၾကာင့္ ေခတ္ေနာက္က် က်န္ရစ္ခဲ့ရသည္။ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏႇစ္ စစ္ေအးေခတ္ၿပီးခ်ိန္က စေရတြက္လွ်င္ ဆယ္စုႏႇစ္ႏႇစ္စုေက်ာ္ ေနာက္က်က်န္ရစ္ခဲ့ေပၿပီ။ ၂၀၁၁ ခုႏႇစ္ မတ္လတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ လႊတ္ေတာ္ႏႇင့္ ဒီမိုကရက္တစ္ အစိုးရသစ္တစ္ရပ္ ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္စည္းလံုးညီညႊတ္ေရးကို အထူးအေလးေပး လုပ္ေဆာင္သကဲ့သို႔ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ ျဖစ္ေပၚလာရန္အတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈပိုင္းဆိုင္ရာ၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈပိုင္းဆိုင္ရာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္း၊ လုပ္ကိုင္ပံုစနစ္တို႔ကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲခဲ့သည္။ ျပင္ဆင္စရာရႇိသည့္ ဥပေဒ၊ နည္းဥပေဒတို႔ကို လႊတ္ေတာ္က ၾကားနာစိစစ္ၿပီး အသစ္အသစ္တို႔ ေပၚထြက္ေစခဲ့သည္။ ဥပေဒအသစ္မေပၚမီ ၾကားကာလအတြက္ သက္ဆိုင္ရာ နယ္ပယ္၌ တည္ဆဲဥပေဒႏႇင့္ လက္ေတြ႔ လုပ္ေဆာင္ေနမႈတို႔ကို သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္း ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့သည္။ တစ္ခ်ိန္က စာေပမ်ားကို စိစစ္မႈခံယူၿပီးမႇသာ ပံုႏႇိပ္ထုတ္ေ၀ခြင့္ရႇိေသာ ကင္ေပတိုင္႐ံုးသည္လည္း အဆင့္အလိုက္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြကို လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ရသည္။ ယင္းေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ဆယ္စုႏႇစ္ ငါးစုနီးပါး ပံုႏႇိပ္သူ၊ ထုတ္ေ၀သူ၊ စာေရးဆရာ၊ အယ္ဒီတာမ်ားႏႇင့္ ၾကက္ပ်ံမက် စည္းကားခဲ့သည့္ စာေပ ကင္ေပတိုင္႐ံုးသည္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း နိ႒ိတံ အဆံုးသတ္မည့္ အေျခအေနမ်ားသို႔ ေရာက္ရႇိလာျခင္း ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ အလံုးစံုေသာ စာေပစိစစ္ျခင္း လုပ္ငန္းတို႔သည္ လံုး၀ဥႆုံ ဖ်က္သိမ္းေပးရမည္ ျဖစ္သည္။ မၾကာမတင္ေသာ ကာလအတြင္းတြင္ ညႊန္ၾကားခ်က္၊ ဥပေဒအသစ္တို႔သည္ မုခ် မလြဲမေသြ ထြက္ေပၚလာေတာ့ မည္ျဖစ္သည္။ ႀကီးစြာေသာ အႏၲရာယ္ ဒုကၡႏႇင့္ အတားအဆီးတို႔ကို ေတြ႔ ၾကံဳခံစားခဲ့ရသည့္ စာေပသမားမ်ားသည္ အေမႇာင္တြင္းမႇ အမႇန္တကယ္ လြတ္ကင္းပါေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္လည္း စိတ္မေကာင္းစရာတစ္ခုမႇာ အေမႇာင္တြင္း၌သာ အိပ္ေမာက်ေနၾကေသာ စာေပသမား အမ်ားစုကိစၥ ျဖစ္သည္။ အနာဂတ္ ေပၚေပါက္လာေတာ့မည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို အိပ္မက္သဖြယ္ ျမင္ေယာင္ေနၾကဆဲျဖစ္သည္။ ႏႇစ္  ၅၀ တိုင္တိုင္ အပိတ္အဆို႔၊ အတားအဆီး၊ အက်ပ္အတည္းမ်ားအတြက္ ခံစားခ်က္၊ နာၾကည္းခ်က္တို႔ကိုသာ လႈံ႔ေဆာ္ေမြးျမဴေနၾကမႈ ျဖစ္သည္။ အမႇန္တကယ္ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ရႇိၿပီဆိုလွ်င္ ဘာလုပ္ၾကမလဲဟုသာ အေမးရႇိပါက မည္သို႔ ေျဖဆိုၾကပါမည္နည္း။ လြတ္လပ္ခြင့္ဆိုသည္မႇာ အစိုးရကို တိုက္ခိုက္ရန္လား၊ ႏႇစ္ ၅၀ ေတြ႔ၾကံဳ ခံစားမႈေတြကို ေဖာ္ထုတ္ရန္လား၊ လက္စားေခ်ရန္လား၊ စာေပကင္ေပတိုင္ဆိုသူေတြကိုပဲ အမုန္းပြားဖို႔လား၊ စာေပေလာကသားအခ်င္းခ်င္း လြတ္ လြတ္လပ္လပ္ ထိုးႏႇက္တိုက္ခိုက္ၾကဖို႔လား၊ ဘာေတြျဖစ္လာမည္ကို သိခ်င္စမ္းလႇသည္။ တစ္ခ်ိန္က စာေပမ်ားကို စိစစ္မႈခံယူၿပီးမႇသာ ပံုႏႇိပ္ ထုတ္ေ၀ခြင့္ရႇိေသာ ကင္ေပတိုင္႐ံုးသည္လည္း အဆင့္အလိုက္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြကို လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ရသည္။ ယင္းေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ဆယ္စုႏႇစ္ ငါးစု နီးပါး ပံုႏႇိပ္သူ၊ ထုတ္ေ၀သူ၊ စာေရးဆရာ၊ အယ္ဒီတာမ်ားႏႇင့္ ၾကက္ပ်ံမက် စည္းကားခဲ့သည့္ စာေပကင္ေပတိုင္႐ံုးသည္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း နိ႒ိတံ အဆံုးသတ္မည့္ အေျခအေနမ်ားသို႔ ေရာက္ရႇိလာျခင္း ျဖစ္ေပေတာ့သည္  . . . ၂၀၁၂ ခုႏႇစ္၊ ေမလ ၃ ရက္ေန႔တြင္ က်ေရာက္ေသာ ကမၻာ့စာနယ္ဇင္း လြတ္လပ္ခြင့္ေန႔၌ ၀ါရင့္သတင္းစာဆရာႀကီး ဦး၀င္းတင္က ပ်က္စီးျခင္းနဲ႔ ဖ်က္ဆီးျခင္းကင္းမႇသာလွ်င္ သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင့္၊ စာနယ္ဇင္း လြတ္လပ္ခြင့္ တည္ထြန္းႏိုင္တယ္ဟု ေျပာသည္။ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ဆို တာ အယူအဆေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြ၊ အၾကံအစည္ေတြ၊ စိတ္ကူး စိတ္သန္းေတြ၊ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ၊ ေစ့ေဆာ္ခ်က္ေတြ၊ တိုက္တြန္းခ်က္ေတြ ဒီလိုအခ်က္ေတြကို ေရးႏိုင္မႇ သာလွ်င္ ျပည့္စံုတယ္ဟု ဆိုသည္။ ဆရာကိုတာက သတင္းတစ္ခုက လူသူေလးပါး သိသင့္၊ မသိသင့္၊ လူေတြရဲ႕ဆင္ျခင္ၪာဏ္ကို လူတစ္ေယာက္၊ လူတစ္စုက အပိုင္စီးတာမ်ဳိးက ဟန္ မက်ပါဘူးဗ်ာ။ အဲဒီသူက ၪာဏ္ပညာႀကီးသတဲ့လားဟု ေျပာသည္။ အမႇန္ကိုဆိုရလွ်င္ စိစစ္ျခင္းဆိုေသာ အခ်င္းအရာမရႇိေတာ့ပါက ဤစကားစုတို႔မႇာ မည္၍မည္မွ် အဓိပၸာယ္ရႇိေတာ့မည္နည္း။ အမႇန္ တကယ္ ေရြ႕လ်ား ေျပာင္းလဲေနေသာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ အေရႊ႕မ်ားႏႇင့္အတူ အနာဂတ္ကို ယခုထက္ပို၍ မႇန္းဆၾကည့္ေစလိုသည္။ အမႇန္တကယ္ လြတ္လပ္ၿပီဆိုလွ်င္ စာေပေလာက သားတို႔ မည္သို႔မည္ပံု ႏိုင္င့ံအက်ဳိးအတြက္ ထမ္းရြက္ ၾကသင့္သည္ကို စဥ္းစားၾကဖို႔ ေကာင္းၿပီျဖစ္သည္။ စာေရးဆရာမ်ားတြင္ လည္းေကာင္း၊ သတင္းစာဆရာမ်ားတြင္ လည္းေကာင္း၊ ပံုႏႇိပ္ ထုတ္ေ၀ ျဖန္႔ခ်ိ ေလာကသားမ်ားတြင္လည္းေကာင္း ေအာက္ေျခအဆင့္ ေယဘုယ် ညီညႊတ္မႈတစ္ခု တည္ေဆာက္ၾကဖို႔ သင့္ၿပီျဖစ္သည္။ အနာဂတ္ စာေပေလာကအတြက္ ၿခိမ္းေျခာက္မႈသည္ အစိုးရလား၊ စီးပြားေရး အုပ္စုေတြလား၊ လူမႈေရးဗန္းျပ အဖြဲ႔အစည္းေတြလား၊ ဘယ္သူေတြက အဓိက စိန္ေခၚလာႏိုင္သည္ကို စဥ္းစားၿပီး ႀကိဳတင္ အကာအကြယ္ေတြ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကဖို႔သင့္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ စာေပေလာကအတြင္း ခိုင္မာေတာင့္ တင္းေသာ အဖြဲ႔အလုိက္ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းမ်ားသည္ လည္းေကာင္း၊ က်င့္၀တ္မ်ားသည္ လည္းေကာင္း၊ အရည္အေသြး ျပည့္၀ေသာ လူ႔အရင္းအျမစ္မ်ားသည္ လည္းေကာင္း၊ ေခတ္မီတိုးတက္ေသာ နည္းပညာတို႔သည္လည္းေကာင္း လိုအပ္ခ်က္ေတြျဖစ္လာပါမည္။ ၎အရာေတြအတြက္ စာေပသမားအားလံုး ညီညီညြတ္ညြတ္ ဦးလႇည့္ၾကဖို႔သင့္ၿပီဟု ထင္ျမင္သည္။ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္တြင္ လူပံုအလယ္၌ ဂ်ာနယ္လစ္ လူငယ္တစ္ဦးက ျပည္ေထာင္စု ၀န္ႀကီးတစ္ဦးကို ေမးေသာေမးခြန္းအတြက္ အထူးအံ့ၾသ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။''၀န္ႀကီးကို ျပဳတ္မယ့္သူေတြအထဲမႇာ  ပါေနတယ္လို႔ ၾကားသိရပါတယ္၊ အဲဒီအေပၚ ၀န္ႀကီးရဲ႕ ခံစားမႈအျမင္ကို ေျပာေပးပါ'' ဟူေသာ အေမးသည္ တက္သစ္စ ဂ်ာနယ္လစ္ေလာကတစ္ခုလံုးကို လြန္စြာ အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ေစလြန္းလႇသည္။ ငယ္စဥ္က အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုကိုလည္း အမႇတ္ရမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္အသက္ အစိတ္အရြယ္ ဗိုလ္အဆင့္ျဖင့္ တာ၀န္ထမ္းစဥ္က ကြၽန္ေတာ္၏ မိဘ ဆရာသဖြယ္ျဖစ္သူ တပ္မမႇဴးတစ္ဦးက ေမးဖူးသည္။''မင္းအေဖက ဘယ္ကလဲ၊ ဘာလုပ္လဲ'' ဆိုေသာ အေမးအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္တြင္ ခံစားခ်က္ရႇိသည္။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုကိစၥမ်ား၌ အေဖ့ကို ေမးလွ်င္ အမႈထမ္း၊ အၿငိမ္းစား ဟူေသာ ေျဖေလ့ရႇိသည္။ တပ္မမႇဴးက မင္းကလည္း တစ္ခြန္းေမး၊ တစ္ခြန္းေျဖ မလုပ္နဲ႔ ေျဖစမ္းပါဟုဆုိသျဖင့္ ''အေဖက လမ္းစဥ္ပါတီမႇာ ဗဟိုေကာ္မတီကို အေထာက္အကူျပဳရတဲ့ အတြင္းေရးမႇဴးအဖြဲ႔ရဲ႕ အတြင္းေရးမႇဴးတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ပါတီစည္းကမ္း ေဖာက္ဖ်က္မႈေၾကာင့္ ၁၉၇၉ ခုႏႇစ္မႇာ ျပဳတ္ သြားတာပါ''ဟု ေျဖလိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္အေျဖအတြက္ တပ္မမႇဴးက ျပံဳးၿပီး ‘''မင္းခံစားခ်က္ကို သိပါတယ္ကြာ၊ အၿငိမ္းစားယူတယ္လို႔ေျပာရင္ ပိုမေကာင္းဘူးလား၊ လူေတြအားလံုး နားခံသာတဲ့ စကားမ်ဳိးကိုေျပာဖို႔ ေလာကနီတိဆိုတာ ရႇိတယ္၊ ေနာက္ ဒီလိုမေျပာနဲ႔ ကေလး''ဟု ဆံုးမပါသည္။ စစ္သားျဖစ္လင့္ကစား ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ က်င့္၀တ္၊ နီတိ၊ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားႏႇင့္ ျပည့္၀သည့္ ဆိုဆံုးမမႈမ်ားေအာက္တြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့ၾကရသည္။ ယေန႔ ဂ်ာနယ္လစ္ကေလးမ်ားမႇာမူ မည္သူေတြက မည္သုိ႔ သြန္သင္ဆံုးမ ေပးၾကပါမည္နည္း။ ႀကီးမားေသာ ရည္မႇန္းခ်က္ႏႇင့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္တို႔အတြက္ စတုတၴ မ႑ိဳင္ မ်ဳိးဆက္သစ္ေလးမ်ားကို ေလ့က်င့္သင္ၾကား ေပးၾကဖို႔လည္း က်န္ရႇိပါေသးသည္။ ဂ်ာနယ္လစ္တို႔ ထံုးစံအတိုင္း ဘယ္သူေကာင္းတယ္၊ ဘယ္သူ မႇန္တယ္ဆိုတာကို လူထုက၊ သမိုင္းက အဆံုးအျဖတ္ ေပးပါလိမ့္မည္ဆုိလွ်င္လည္း ေစာင့္ၾကည့္ၾကဖို႔သာ ရႇိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကမူ ဆယ္စုႏႇစ္ တစ္စုနီးပါး လက္ပြန္းတတီး အတူေလွ်ာက္လႇမ္း ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကရသည့္ ဂ်ာနယ္လစ္မ်ားအားလံုးကို ျပည္သူခ်စ္ေသာ၊ က်င့္၀တ္စည္းကမ္းႏႇင့္ ညီေသာ၊ ႏိုင္ငံ့အက်ိဳးကို အျပည့္အ၀ ထမ္းပိုးေသာ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္း ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုအျဖစ္ ေတြ႔ျမင္ခ်င္စမ္းလႇသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ေဆာင္းပါးသည္ အသက္ငင္ေနၿပီျဖစ္ေသာ စာေပကင္ေပတိုင္တစ္ဦး၏ မႇာတမ္းဟုဆိုခဲ့လွ်င္လည္း ေစတနာအျပည့္ျဖင့္ ဦးညႊတ္ခံယူလိုက္ပါသည္။ EMG ဆရာရဲရင့္တင့္ေဆြသည္ Eleven Media Group စတင္တည္ေထာင္ခ်ိန္ ၂၀၀၁ ခုႏႇစ္မႇ ေလးႏႇစ္တိုင္ ၂၀၀၅ ခုႏႇစ္ စာေပစိစစ္ညႊန္မႇဴးျဖစ္သည္အထိ Eleven Media Group တြင္ ပင္တိုင္ေဆာင္းပါးရႇင္အျဖစ္ စာမ်ားေရးသားခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။ စနစ္အတြင္း ရႇင္သန္ရင္း မိမိတာ၀န္ ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ရင္း လူသားဆန္ေသာ ဗ်ဴ႐ိုကရက္ေကာင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ ဗ်ဴ႐ိုကရက္ဆိုးမ်ားႏႇင့္မတူ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ခဲ့သူျဖစ္ပါသည္။ ဒီမိုကေရစီ ေခတ္အေျပာင္းတြင္ ႏႇစ္ေပါင္း ၅၀ တည္ရႇိခဲ့ေသာ စာေပစိစစ္ေရး မရႇိေတာ့မည္မႇာ ေသခ်ာလာပါၿပီ။ သူ႔ရင္ထဲမႇ လူသားဆန္ေသာ အေတြးတစ္စ ေဆာင္းပါးအား Facebook မႇ ကူးယူေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။