ေလာကၾကီးမွာ ရယ္စရာေတြ အလြန္ေပါမ်ားသည္။ ၾကည့္တတ္၊ ျမင္တတ္၊ ေတြးတတ္လွ်င္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ရယ္စရာကိုေတြ႕ႏိုင္သည္။ တကယ္ေတာ့ ဟာသဆိုတာ 'ေရ'လိုပါပဲ။ ရုတ္တရက္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ အလွ်ံပယ္ေပါမ်ားသည္ဟု ထင္ရ၏။ အေရးဟယ္၊ အေၾကာင္းဟယ္က်မွ ရွာရခက္ေတာ့တာ။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ခုကာလမွာ ေရေကာင္းေရသန္႔က ရွားသထက္ရွားလာၿပီ။ ေသာက္ေရကို စီးပြားျဖစ္ ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်ေသာ လုပ္ငန္းရွင္ေတြၾကီးပြားကုန္ၾကၿပီ။
ဟာသဝတၳဳ၊ ဟာသရုပ္ရွင္ဆိုတာလည္း ေရသန္႔ဘူးေရာင္းသလိုပါပဲ။
ခုခ်ိန္တြင္ အႏုပညာေလာကမွာ ဟာသတစ္ေခတ္ထြန္းကားေနသည္။ အထူးသျဖင့္ ရုပ္ရွင္ႏွင့္စာေပနယ္ပယ္မွာျဖစ္၏။ ဟုိတစ္ခ်ိန္က တစ္ႏွစ္မွာ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကား ငါးဆယ္၊ ေျခာက္ဆယ္ ထြက္ခဲ့သည္။ ဒီအထဲမွာမွ ဟာသဇာတ္ကားစစ္စစ္ တစ္ကားတစ္ေလပါလာဖုိ႔ ခဲယဥ္းသည္။
စာေပ(အထူးသျဖင့္ဝတၳဳ)မွာလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ ဟာသဝတၳဳဆိုတာ ရွားသည္။ ေရးတဲ့လူကလည္း နည္းသည္။ မဂၢဇင္းတိုင္းမွာ ဟာသဝတၳဳပါတာမဟုတ္။ တခ်ဳိ႕မဂၢဇင္းေတြက ဟာသဆိုလွ်င္ အဆင့္အတန္းသိပ္မရွိဟု ယူဆသျဖင့္ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပဖုိ႔ ဝန္ေလးတတ္ၾကသည္။ ဟာသလံုးခ်င္းဝတၳဳေရးတဲ့လူရယ္လို႔လည္း တစ္ဦးစ ႏွစ္ဦးစသာ ရွိ၏။ သူ႔ပရိသတ္ႏွင့္သူ သီးျခားျဖစ္ၿပီး စာေပေလာကတစ္ခုလံုးကိုမလႊမ္းမိုးႏိုင္။
ခုေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္။ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကား ဆယ္ကားထြက္လွ်င္ ကိုးကားက ဟာသကားျဖစ္ေန၏။ ဒါမွလည္း ပရိသတ္ၾကိဳက္တယ္၊ ပိုက္ဆံရတယ္လို႔ ဆိုၾကတာပဲ။ အလြမ္းအေဆြးဇာတ္လမ္း တစ္ကားတစ္ေလေလာက္စြန္႔စားၿပီး ရိုက္ကူးသူမ်ားမွာ ပိုက္ဆံမရ။ အကယ္ဒမီပဲရၾကရွာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အတည္အခန္႔ သရုပ္ေဆာင္ေလ့ရွိေသာ မင္းသားမ်ားမွာ ေပါေတာေတာေတြလုပ္ျပၾကရသည္။ အငိုသန္ေသာ မင္းသမီးမ်ားလည္း ဟာသမယ္ေတြျဖစ္ကုန္ၾကရသည္။
စာေပနယ္မွာက်ေတာ့ေကာ။ လံုးခ်င္းဝတၳဳေတြဆိုလွ်င္ 'အခ်စ္ဟာသ'ဆိုတာမ်ဳိးေတြသာ အလုပ္ျဖစ္သည္။ အခ်စ္သက္သက္ေတာင္ သိပ္အဆင္မေျပ။ ဘဝသရုပ္ေဖာ္သမားအမ်ားစုမွာ ဟိုအရင္လိုလက္မ မေထာင္ႏိုင္ဘဲ မ်က္ႏွာငယ္ေနၾကရရွာသည္။ ဒီလိုစာအုပ္မ်ဳိးထုတ္တဲ့ထုတ္ေဝသူဆိုလွ်င္ သူရဲေကာင္းလို႔ ေျပာရမလား၊ လူမိုက္ပဲဟုဆိုရမလားမသိ။
မဂၢဇင္းေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြကလည္း ဟာသပါမွ ဂုဏ္ရွိတယ္ထင္ေနၾကဟန္တူသည္။ ရယ္စရာစာမူမ်ဳိးမွ လိုလိုခ်င္ခ်င္ရွိၾကသည္။ တည္တည္တံ့တံ့ဆိုလွ်င္ အားနာပါးနာနဲ႔ထည့္ေပးခ်င္ေပးမည္။ သိပ္ေတာ့ဟက္ဟက္ပက္ပက္မရွိလွ။ ဟာသဝတၳဳဆိုလွ်င္ေတာ့ အိမ္တိုင္ယာေရာက္လာယူရမလား။ စာမူခတစ္ခါတည္းရွင္းမယ္ေလ။ အခုၾကိဳယူသြားပါလားဆရာ။
ဒီလိုနဲ႔ နာမည္ၾကီးဟာသစာေရးဆရာမ်ားမွာ ဟိုအရင္က အရင္းရွင္ဟု ခ်ဳိးႏိွမ္ခံခဲ့ရၿပီး ခုက်ေတာ့လုပ္ငန္းရွင္ဆိုၿပီးေျမွာက္စားခံေနရေသာ စီးပြားေရးသမားေတြလို ခြင္ေကာင္းေခတ္ေကာင္းနဲ႔ တိုးမိေနၾကေလသည္။ (ကၽြန္ေတာ့္လိုေပါက္ကရေတြေလွ်ာက္ေရးတဲ့ေကာင္မ်ဳိးေတာင္ လူရာဝင္ေနတာကိုပဲ ၾကည့္ေတာ့။)
☼ ☼ ☼ ☼ ☼
ေျမေအာက္ေရလိုေပါ့။ အစပိုင္းမွာေတာ့ ေဖာေဖာသီသီရႏိုင္သည္။ ထုတ္ယူသံုးစြဲဖန္မ်ားေသာအခါ ခန္းေျခာက္လာတတ္၏။ ဟာသမွာလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ သူကလည္းဟာသ၊ ကိုယ္ကလည္းဟာသဆိုၿပီး အလုအယက္လုပ္စားလိုက္ၾကတာ၊ ၾကာေတာ့ ရယ္စရာကုန္ၾကမ္းေတြ ရွားပါးလာသည္။ အေၾကာင္းအရာေတြလည္း ထပ္လာသည္။ ထုိအခါ ၾကံမိၾကံရာ လုပ္လာၾကေတာ့သည္။
ႏုိင္ငံျခားဟာသဇာတ္လမ္းေတြကို မွီးသည္။ ျမန္မာ့ရိုးရာဟာသပံုျပင္ေတြကိုျပန္လည္ ဆန္းသစ္သည္။ အျငိမ့္စင္ေပၚက သမားစဥ္ျပက္လံုးေတြကို ယူသံုးသည္။ ေခတ္ေဟာင္းစာေရးဆရာၾကီးေတြရဲ႕ ဝတၳဳေတြထဲက ဟာသကြက္ေတြကိုမသိမသာ (တခ်ဳိ႕လည္းသိသိသာသာ)ခိုးခ်သည္။ (ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ဆရာေသာ္တာေဆြကို တုပၿပီး စာေပေလာကသားေတြ ဇာတ္ေကာင္လုပ္၍ ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ေတြေရးၿပီး ခြင္ရိုက္ခဲ့ေသးတာေကာ။)
ဒါေတြကလည္း ၾကာေတာ့ ရိုးအီလာသည္။ ဒါမ်ဳိးခ်ည္း ထပ္တလဲလဲျဖစ္လာ၏။ ပရိသတ္ေတြလည္း ျငီးေငြ႔လာၿပီ။ ဟာသဇာတ္လမ္းဆိုၿပီး ရယ္စရာလည္း သိပ္မေကာင္းေတာ့။ အားနာပါးနာ လုိက္ရယ္ေပးရသလိုျဖစ္လာသည္။ ထိုအခါ အသစ္ထပ္ထြင္ဖို႔မၾကိဳးစားဘဲ လြယ္လြယ္ကူကူ ဆဲြသံုးႏိုင္မယ့္နည္းလမ္းကို ရွာၾကေတာ့သည္။
ညစ္တီးညစ္ပတ္ဟာသေတြဘက္ လွည့္လာၾကျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ဒါမ်ဳိးကို 'ခါးေအာက္ပိုင္းျပက္လံုး'ဟု ေခၚၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း 'ခ်က္ေအာက္ပိုင္း'ဟုဆိုသည္။
ဟိုတစ္ခ်ိန္ကေတာ့ ဒီလိုဟာသမ်ဳိးေတြက အျငိမ့္စင္ေတြ ဇာတ္စင္ေတြေပၚမွာ ေတြ႔ရတတ္သည္။ သုိ႔တိုင္ေအာင္ မင္းသား၊ မင္းသမီးစေသာ အဓိကပုဂိၢဳလ္ေတြက ဒီစကားမ်ဳိးေတြမေျပာရ။ လူရႊင္ေတာ္ေတြကသာ ျပက္လံုးထုတ္ရသည္။ ဒီေနရာမွာလည္း ေျဗာင္က်က်ၾကီးမေျပာရ။ ရိုင္းစိုင္းၾကမ္းတမ္းေသာ စကားလံုးေတြမပါရ။ တစ္ကြက္ေက်ာ္၊ ႏွစ္ကြက္ေက်ာ္ေတြးၿပီးမွ နားလည္ေအာင္ ဝကၤဝုတၱိအလကၤာ သံုးရသည္။
ဥပမာေလးတစ္ခု ေဖာ္ျပပါမည္။
အျငိမ့္မင္းသမီးတစ္ေယာက္သည္ ကခ်ဳိးတစ္ခုကို ၾကိဳးစားပမ္းစားကၿပီးေနာက္ ခဏနားလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လူရႊင္ေတာ္တစ္ဦးက ေျပးလာၿပီး ယပ္ခပ္ေပးသည္။ ထိုအခါေနာက္လူရႊင္ေတာ္တစ္ဦးက
"ေဟ့ေကာင္၊ မင္းကလည္း မင္းသမီးကိုဖားလွခ်ည္လား"
"ဖားရတယ္ကြ၊ ငါတို႔က သူ႔ကိုမွီၿပီး စားေနရတာ၊ ဒီမင္းသမီးဟာ ငါတို႔ရဲ႕ ထမင္းအိုးၾကီးပဲ"
"အဲဒီထမင္းအိုးၾကီး ငါ့ကိုခဏငွားစမ္းပါကြာ"
"ဘာလုပ္ဖို႔လဲ"
"ခရမ္းသီးႏွပ္စားခ်င္လို႔"
"ဒါဆိုလည္း ငံျပာရည္ေတာ့ ေလွ်ာ့ထည့္ေပါ့ကြာ"
ဒီျပက္လံုးမွာ ညစ္ညမ္းတဲ့စကားလံုးတစ္လံုးမွ မပါ။ ေတြးယူမွ တခစ္ခစ္ၾကိတ္ၿပီး ရယ္ရျခင္းျဖစ္၏။ ကေလးသူငယ္ေတြ နားမလည္ႏိုင္။ လူရႊင္ေတာ္ရဲ႕စကားဆိုေတာ့ ပရိသတ္က အေလးအနက္မထားၾက။ ေပ်ာ္ေစျပက္ေစသာျဖစ္၏။ စင္ေပၚမွာေျပာျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပဲြၿပီးလွ်င္ ေလထဲမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ မွတ္တမ္းမက်န္ခဲ့။
ခုက်ေတာ့ အျငိမ့္ပဲြေတြကို ဗီဒီယိုရိုက္ၿပီး အေခြေတြထုတ္လာသည္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးအတိုင္းအတာအထိ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ အျငိမ့္ဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ခါးေအာက္ပိုင္းျပက္လံုးေတြပါလာသည္။ ဒါမ်ဳိးက လူေတြရဲ႕သည္းေျခၾကိဳက္ဆိုေတာ့ သေဘာက်ၾကသည္။
ဒီခြင္ေတြက ဟာသဝတၳဳေတြ၊ ဗီဒီယိုရုပ္ရွင္ေတြဘက္ကူးစက္လာသည္။ သမားစဥ္ျပက္လံုးေတြလို ပညာသားပါပါမဟုတ္ေတာ့။ ပရိသတ္ၾကိဳက္တယ္ဆိုၿပီး အတင့္ရဲလာသည္။ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေတြျဖစ္လာ၏။ တခ်ဳိ႕စကားလံုးေတြဆို ေတာ္ေတာ္ရိုင္းစိုင္းသည္။ ပိုဆိုးတာက ဒါေတြကို မင္းသားမင္းသမီးေတြကပါ ခံတြင္းေတြ႔ၿပီး လိုက္ေျပာလာၾကျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းဆရာမဇာတ္ရုပ္ျဖစ္ပါလ်က္ 'နင္ေတာ္ေတာ္ႏွာဘူးထေနပါလား'ဆိုေသာ စကားမ်ဳိးေျပာတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆိုးသည္။ ႏွမလုပ္သူကိုေဘးမွာထားၿပီး အစ္ကုိျဖစ္သူက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ညစ္ညစ္ညမ္းညမ္းေျပာတာမ်ဳိးေတြလည္း ေတြ႔ရၾကားရသည္။
ထိုအခါ စာနယ္ဇင္းေတြက ေဝဖန္ ေထာက္ျပလာၾကသည္။ မိသားစုအတူတကြၾကည့္ၾကေသာ ပရိသတ္ေတြက ႏွာေခါင္းရႈံ႕လာသည္။ လူငယ္ပရိသတ္တခ်ဳိ႕ဆီကေတာင္ မႏွစ္ျမိဳ႕ေသာေလသံေတြ ထြက္ေပၚလာေလသည္။
☼ ☼ ☼ ☼ ☼
တကယ္ေတာ့ ခါးေအာက္ပိုင္းဟာသဆိုတာ ခုမွေပၚလာျခင္းမဟုတ္။ ေရွးပေဝသဏီကတည္းကရွိႏွင့္ ၿပီးျဖစ္၏။ 'တီးတိုးပံုျပင္မ်ား' သုိ႔မဟုတ္ 'တိုးတိုးပံုျပင္မ်ား'ဟု ေခၚၾကသည္။ လူပ်ဳိၾကီးေတြက လူပ်ဳိေပါက္ကေလးေတြကို ေျပာျပသည္။ အပ်ဳိၾကီးေတြက အပ်ဳိေပါက္ကေလးေတြကို က်ိတ္ၿပီးေဖာက္သည္ခ်သည္။ တဟားဟား၊ တခစ္ခစ္ရယ္ၾကရသည္။ ေရွးေခတ္က ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္ျဖင့္ လိင္ကိစၥပညာေပးျခင္းတစ္မ်ဳိးဟု ဆိုေကာင္းဆိုႏိုင္သည္။ တခ်ဳိ႕အေၾကာင္းအရာေလးေတြဆို ျမန္မာ့ရိုးရာဟာသပံုျပင္ထဲမွာေတာင္ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပျခင္းခံရေသးသည္။
ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးဆိုတာ လူတိုင္းစိတ္ဝင္စားၾကတာပဲ။ ႏိုင္ငံတကာမွာလည္း ဒီလိုဟာသမ်ဳိးရွိသည္။ ပေလးဘိြဳင္းမဂၢဇင္းထဲမွ ကာတြန္းပံုတစ္ပံုေတြ႔ဖူးသည္။ အဝတ္အစားမပါေသာ အဘုိးၾကီးအဘြားၾကီးလင္မယားႏွစ္ေယာက္ ကုတင္ေပၚမွာ လွဲေနၾကသည္။ အဘြားၾကီးက ဒူးေထာင္ေပါင္ကားပံုစံျဖစ္ေန၏။ အဘိုးၾကီးက တယ္လီဖုန္းေျပာေနပံုက-
"သမၼတၾကီးလားခင္ဗ်ာ၊ တိုက္ခ်င္းပစ္ဒံုးပ်ံေတြ လံုလံုျခံဳျခံဳသိမ္းဆည္းထားႏိုင္မယ့္ လိုဏ္ေခါင္းတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ထားပါတယ္"ဟူ၍ျဖစ္၏။
ခါးေအာက္ပိုင္းဟာသဆိုတာက ေတာ္ေတာ္သိမ္ေမြ႔သည္။ ညစ္ညမ္းမႈႏွင့္ ဟာသၾကားမွ နယ္နိမိတ္မ်ဥ္းကပါးပါးေလးျဖစ္၏။ အတိမ္းအေစာင္းမခံ။ ခံစားသူပရိသတ္၏ ပင္ကုိယ္ဓာတ္ခံေပၚမွာလည္း မူတည္သည္။ မုဆိုးမတစ္ေယာက္အတြက္ ရယ္ရႊင္ဖြယ္သက္သက္သာျဖစ္ေသာ္လည္း ဣေျႏၵၾကီးလြန္းေသာ အပ်ဳိၾကီးတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ နားရွက္စရာျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ ျပက္လံုးတစ္ခုဟာ ညစ္ညမ္းမႈရွိမရွိ ဆိုတာကလည္း လူအေပၚမူတည္ၿပီးအျငင္းပြားစရာလည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။
ခါးေအာက္ပိုင္းဟာသဆိုေပမယ့္ တကယ္အႏုပညာေျမာက္လွ်င္ ဂႏၳဝင္စာရင္းထဲ ဝင္ႏိုင္ပါသည္။ ေရွးေခတ္စာဆုိမင္းသားၾကီး ဦးေက်ာက္လံုး၏ 'ေတာ္သလင္း ေဖာ္ကင္းပါတဲ့ ေခြးေတြအူ၊ အိပ္မေပ်ာ္တစ္ညလံုး အံုးကၽြက္ကၽြက္ဆူ'ဆိုေသာ ကဗ်ာမ်ဳိး။ စေလဦးပုည၏ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲမွာ ပါေသာ 'ဥတုႏွင့္ ပုဇြန္ဆီ'ဆိုေသာ စကားလံုးစသည္တို႔ျဖစ္၏။
အလားတူ မွတ္မိသမွ်ေလးေတြတင္ျပလုိက္ပါသည္။
☼ ☼ ☼ ☼ ☼
ဟုိအရင္ ျမန္မာ့အသံ ဟဒယရႊင္ေဆးအခန္းမွာ မၾကာခဏလႊင့္ေလ့ရွိေသာ လူရႊင္ေတာ္ဓာတ္ဆီ၊ ဓာတ္ဆံတို႔၏ ေရနံေခ်ာင္းက ေဖကံေကာင္းဓာတ္ျပားထဲတြင္....
ေဒၚၾကင္ဆိုေသာ မိန္းမလည္ၾကီးက သူေဌးသားေရနံေခ်ာင္းက ေဖကံေကာင္းကို အိမ္ေပၚေခၚတင္ၿပီး သမီးျဖစ္သူႏွင့္ ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္သည္။ ေရႊေငြကအစ တန္ဖိုးၾကီးအဝတ္အစားအထိ ခ်ဴယူၿပီးေနာက္ အိမ္ေပၚမွႏွင္ခ်သည္။ ေဖကံေကာင္းက မဆင္းဘဲ ေပကပ္ေနေသာအခါ သမီးလုပ္သူက
"ေဟာ ဒီမွာ အေမေရ၊ အေမ့လင္ၾကီးက မသြားႏိုင္ဘူးတဲ့"
ဟု ေျပာေသာအခါ ေဖကံေကာင္းက-
"အမယ္၊ အမယ္ အေမ့လင္ၾကီးတဲ့၊ လုိခ်င္တာအကုန္ယူၿပီး ခုက်မွ ငါ့ကိုေခ်ာက္ထဲတြန္းခ်လို႔ ဘယ္ရမလဲ"
ဟု ျပန္ေျပာေလသည္။
☼ ☼ ☼ ☼ ☼
ေရႊက်ီးညိဳႏွင့္ပဲခူးျမတို႔ ပါဝင္ေသာ 'သဒၶါသုမနဇာတ္'ဓာတ္ျပားကို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအလွဴမွ ဖြင့္တာ ငယ္ငယ္က ၾကားဖူးသည္။ ဇာတ္၏သေဘာမွာ ကိုေသာနသည္ နတ္ဖမ္းစားခံရသျဖင့္ စိတ္ကေယာက္ကယက္ျဖစ္ၿပီး ဇနီးျဖစ္သူ သုမနကို ရိုက္ႏွက္ႏိွပ္စက္သည္။ သုမနလည္း မခံႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ အိမ္ေပၚမွဆင္းၿပီး အရပ္တစ္ပါးသုိ႔ထြက္သြားရသည္။ လမ္းမွာ တိုင္းခန္းလွည့္လည္လာေသာ ရွင္ဘုရင္ႏွင့္ေတြ႕သည္။ ရွင္ဘုရင္က သနားၿပီး မိဖုရားေျမွာက္လုိက္သည္။
ကိုေသာန စိတ္ျပန္မွန္လာေသာအခါ မွားမွန္းသိၿပီး သုမနကိုလိုက္ရွာေသာအခါ ဘုရင့္မိဖုရားျဖစ္ေနေၾကာင္းေတြ႔ရ၏။ သုမနကစိတ္နာၿပီး
"အခုမွ ႏွေျမာရသလား၊ သုမနေက်ာမွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔၊ ျပန္ပါေလ ကိုေသာနရဲ႕"
ဟု ငိုခ်င္းခ်သည္။
ရွင္ဘုရင္ကလည္း သေဘာထားၾကီးသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မူလပိုင္ရွင္ကိုေသာနထံ သုမနကိုျပန္အပ္သည္။ (စားလို႔ဝသြားတာလည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။) ကိုေသာနမွာ အခက္ေတြ႔ေန၏။ သူ႔မိန္းမကိုလည္း ျပန္လိုခ်င္သည္။ ရွင္ဘုရင္ႏွင့္ညားၿပီး ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္လည္း မသတီဘဲရွိေန၏။ ထိုအခါ လူရႊင္ေတာ္တစ္ေယာက္က ဝင္ေျပာသည္။
"ရြံမေနစမ္းပါနဲ႔ ကိုေသာနရယ္၊ စားၿပီးသားထမင္းပန္းကန္ေတာင္ ေရနဲ႔စင္စင္ေဆးလိုက္ရင္ ေျပာင္သြားေသးတာပဲ"
☼ ☼ ☼ ☼ ☼
ဇာတ္ဆရာ ဦးဖိုးစိန္ၾကီးကျပခဲ့ေသာ 'တာေနာယကၡ'ဇာတ္ထဲက အကြက္ကေလးတစ္ကြက္အေၾကာင္း လူၾကီးေတြေျပာျပတာၾကားဖူးသည္။ (ေနာက္ပိုင္းတြင္ စိန္မဟာသဘင္မွ ရဲစိန္၊ ညီဝင္းစိန္တို႔က ျပန္လည္တင္ဆက္ခဲ့သည္။)
တာေနာယကၡဘီလူးသည္ မိန္းမျဖစ္သူ သမုခသိဂႌကို အလြန္ခ်စ္သည္။ မိန္းမက လွလည္းအေတာ္လွသျဖင့္ စိတ္္မခ်ႏိုင္ဘဲျဖစ္ေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ဳတ္ၾကီးထဲမွာ အလံုထည့္ပိတ္ၿပီး သြားေလရာထမ္းေခၚသြားသည္။
လမ္းတစ္ေနရာတြင္ ေဇာ္ဂ်ီႏွင့္ဆံုသည္။ ေဇာ္ဂ်ီဆိုေတာ့ ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ႏိုင္သည္။ က်ဳတ္ထဲကို ထြင္းေဖာက္ဝင္သြားၿပီး သမုခသိဂႌႏွင့္ေပ်ာ္ပါးသည္။ က်ဳတ္ထဲမွာ ေမွာင္ေနသျဖင့္ သမုခသဂႌက ေဇာ္ဂ်ီကို သူ႔ေယာက္်ားမွတ္ၿပီး ၾကည္ျဖဴစြာလက္ခံသည္။ တာေနာကေတာ့ ဘာမွမသိ။ က်ဳတ္ၾကီးကိုထမ္းၿပီး ခရီးဆက္လာခဲ့ရာ ရေသ့ၾကီးတစ္ပါး၏ေက်ာင္းသင္ခန္းေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္လာသည္။ ရေသ့ၾကီးကေတာ့ အေျခအေနကို ရိပ္စားမိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္....
"ဟဲ့...တာေနာ္တို႔လင္မယား သံုးေယာက္ဘယ္သြားၾကမလို႔လဲ"ဟု ေမးလိုက္သည္။
ဒီေတာ့မွ တာေနာလည္းအထာေပါက္ၿပီး သံသယဝင္လာသည္။ က်ဳတ္ၾကီးကို အလ်င္အျမန္ဖြင့္ၾကည့္သည္။ ေဇာ္ဂ်ီကလည္း လူလည္ပဲ။ ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ၿပီး လစ္ထြက္သြားၿပီ။ သုိ႔ရာတြင္ေျခရာလက္ရာေတြ ပ်က္က်န္ခဲ့သည္။ သမုခသိဂႌကလည္း ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနသည္။ ဒီမွာတြင္ တာေနာေပါက္ကြဲေတာ့သည္။ သမုခသိဂႌကို သစၥာေဖာက္တယ္ဆိုၿပီး စြပ္စြဲသည္။ သမုခသိဂႌကလည္း
"ဒီေလာက္အလံုပိတ္ထားတဲ့ က်ဳတ္ထဲကို တာေနာကလြဲၿပီး ဘယ္သူဝင္ႏိုင္မွာလဲ"
"အဲဒါငါမဟုတ္ဘူး၊ မင္းေဖာက္ျပန္တာ"
"က်ဳတ္ထဲမွာ ေမွာင္မည္းေနတာပဲ၊ ဘယ္သူဘယ္ဝါခဲြျခားႏိုင္တာမွမဟုတ္ဘဲ၊ ကိုတာေနာပဲ ထင္မိတာေပါ့"
ထုိစဥ္တြင္ လူရႊင္ေတာ္တစ္ေယာက္က....
"သမုခသိဂႌႏွယ္ ကိုယ္ေသာက္ေနက်ေဆးေပါ့လိပ္ေတာင္ ႏွစ္ျပားတန္လား၊ တစ္မူးတန္လား ခဲြျခားၿပီးမသိတာအံ့ပါရဲ႕"
ဟု ဝင္ေဖာက္လိုက္ေသးသည္။
☼ ☼ ☼ ☼ ☼
ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ခါးေအာက္ပိုင္းဟာသ စစ္စစ္တစ္ပုဒ္ကိုတင္ျပလိုက္ပါသည္။ ေပါက္ကရေတြေျပာျပတတ္ေသာ အေဒၚတစ္ေယာက္ဆီက ၾကားဖူးခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ညစ္ညမ္းသလား၊ ဟာသရသေျမာက္သလားဆိုတာ ဆန္းစစ္ၾကည့္ၾကပါ။
တစ္ခါက ခါးေအာက္ပိုင္းခြဲစိတ္အထူးကု ဆရာဝန္ၾကီး ေဒါက္တာေအးခ်စ္ထံသို႔ နယ္မွလူနာတစ္ေယာက္ေရာက္ရွိလာသည္။ ထိုသူမွာ 'ေရႊဥ'တြင္ အနာေပါက္ေနျခင္းျဖစ္၏။ ဆရာဝန္ၾကီးလည္း ခဲြစိတ္ကုသရန္အတြက္ လူနာကိုေမ့ေဆးေပးလိုက္သည္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ရန္ 'ေရႊဥ'ကိုျဖတ္ထုတ္ၿပီး လင္ပန္းတစ္ခ်ပ္ေပၚခဏတင္ထားသည္။
အနာကိုေဆးေၾကာသုတ္သင္ေနစဥ္ အေရးၾကီးေသာ တယ္လီဖုန္းလာသျဖင့္ သြားေျပာရသည္။ ခဲြစိတ္ခန္းထဲျပန္ဝင္လာေသာအခါ လင္ပန္းေပၚက 'လူနာ၏ေရႊဥ' မရွိေတာ့ေၾကာင္း ေတြ႕ရ၏။ လုိက္ရွာၾကည့္ေတာ့မွ ခဲြခန္းေထာင့္တြင္ ေခြးတစ္ေကာင္က လူနာရဲ႕ 'ေရႊဥ'ကိုျမိန္ေရရွက္ေရ ကိုက္စားေနတာ အပိုင္းအစေလးေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့သည္။
ဆရာဝန္ၾကီးလည္း ထူပူၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္သြား၏။ လူနာက မၾကာခင္ေမ့ေဆးျပယ္ၿပီး သတိရလာေတာ့မည္။ အခ်ိန္သိပ္မရွိေတာ့။ ၾကံရာမရျဖစ္ေနရာမွ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေရးေပၚဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်လိုက္ရ၏။ ေခြးကိုသတ္၊ ေခြးရဲ႕'ေရႊပန္း'ကိုျဖတ္ယူၿပီး လူနာထံ အစားထိုးတပ္ဆင္ေပးလိုက္သည္။
လူနာသည္ တစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာ အနာက်က္သျဖင့္ ေဆးခန္းမွဆင္းၿပီး ေနရပ္သို႔ျပန္သြားသည္။ ဆရာဝန္ၾကီးကေတာ့ ရင္တထိတ္ထိတ္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ဘာျပႆနာမ်ားေပၚလာမလဲဟု စိတ္မသက္မသာျဖစ္ေနရ၏။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာအထိ ဘာသတင္းမွ မၾကားရဘဲသံုးလေလာက္ေနေတာ့မွ လူနာထံက စာတစ္ေစာင္ေရာက္ရွိလာသည္။
ဆရာၾကီးခင္ဗ်ာ....
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာၾကီး၏ လူနာတစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ ဆရာၾကီးခြဲစိတ္ကုသေပးခဲ့သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေရႊဥေဝဒနာမွာလည္း
လံုးဝသက္သာေပ်ာက္ကင္းသြားပါၿပီ။ ဒါတြင္မက ယခုအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေနရထိုင္ရတာ အလြန္ေပါ့ပါးသြက္လက္ေနပါသည္။
မွတ္တိုင္မွအရွိန္ျဖင့္ထြက္သြားေသာ ဘတ္စကားေနာက္သို႔ပင္ အလြယ္တကူ မီေအာင္ေျပးလိုက္ႏိုင္ပါသည္။ ေရေျမာင္းမ်ား၊
ေရအိုင္မ်ားကိုလည္း အသာကေလး လႊားခနဲခုန္ေက်ာ္ႏိုင္ပါသည္။ ဇနီးျဖစ္သူကလည္း လူငယ္ေလးလိုျပန္ျဖစ္သြားတယ္ဟု
ခ်ီးက်ဴးပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ျပႆနာေလးနည္းနည္းေတာ့ရွိေနပါသည္။ ယခုအခါ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားျမင္လွ်င္
တာယာကိုေသးႏွင့္ပန္းခ်င္စိတ္မ်ား ထိန္းမရေအာင္ျဖစ္လာတတ္ျခင္းႏွင့္ အေပါ့သြားေသာအခါ ေပါင္တစ္ဘက္ကိုေျမွာက္၍
ကားၿပီးမွေပါက္လုိ႔ရျခင္းတုိ႔အတြက္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာ အျမန္ဆံုးအေၾကာင္းျပန္ၾကားေပးေစလိုပါသည္ ခင္ဗ်ား။
ေလးစားအားကိုးလ်က္
ေမာင္ေမာင္စေန
(မွတ္ခ်က္။ ။ စာနယ္ဇင္းက်င့္ဝတ္အရ ကာယကံရွင္မ်ား ထိခိုက္နစ္နာမႈမရွိေစရန္ ဆရာဝန္ၾကီး၏အမည္ကို လူနာအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ လူနာ၏အမည္ကို ဆရာဝန္ၾကီးအျဖစ္လည္းေကာင္း လႊဲေျပာင္းေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။)
မင္းလူ
ရယ္စရာမဂၢဇင္း။
(ဩဂုတ္၊ ၂၀၁၁)
No comments:
Post a Comment