လိႈင္းအသင့္အတင့္(ဂ်ဴး)

သရုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီ ဝင္းသိန္း

           ဓနိပင္မ်ား က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ ေပါက္ေရာက္ေနသည့္စက္ေလွဆိပ္မွာ ဆိပ္ခံတံတား မရွိ။ ေလွအဆင္း ေၿမအတက္ ဆက္ သြယ္ေပးသည့္ ကုန္းေဘာင္ဟုေခၚေသာသစ္သားၿပားမရွိ။ လွမ္းၿမင္ရသမွ် ရြာထဲ အဝင္လမ္းသည္ ေရစပ္ စပ္၊ ရႊံ႕ႏြံထူထပ္ သည့္ ေၿမစိုစိုစြတ္စြတ္။စက္ေလွေပၚမွ ကမ္းစပ္ဓနိေတာ ရႊံ႕ေၿမေပၚ ခုန္ဆင္းလိုက္သည့္အခါ ဗြက္ထဲ သို႔ နစ္ဝင္သြားသည္။ရႊံ႕သည္ ရာဘာလည္ရွည္ ဖိနပ္၏ ေၿခဖမိုးေနရာတစ္ခုလံုးကို ဖံုးလႊမ္းသြားခဲ့သည္။          
            ရြာကအမ်ိဳးသမီးေတြႏွင့္ အတူတူ ၿဖစ္ေအာင္ ထဘီ ဝတ္လာခဲ့ရေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မ ေဘာင္းဘီၿဖင့္သာ လာခ်င္သည္။ အခုလို ေလွအဆင္းမွာ လႊားခနဲ ခုန္ခ်င္ခုန္၊ ေရေၿမာင္းကေလးေတြ ေရအိုင္ဗြက္ေတြေတြ႕ လွ်င္ လႊားခနဲ ခုန္ခ်င္ခုန္ ၾကိဳက္သေလာက္ခုန္ ထဘီလည္း ခဏခဏ ၿပင္ဝတ္စရာ မလိုေအာင္ေပါ့။သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ ထဘီ ဝတ္မွကို ၿဖစ္မည္။ မိန္းကေလး ဟူ၍ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း ပါသည္။ ထုိတစ္ေယာက္ကပါေယာက်္ားလို ဝတ္ဆင္ထားလွ်င္ ရြာက အမ်ိဳးသမီးေတြက ကၽြန္မ ကို တၿခားကမာၻက ၿဂိဳဟ္သားဟုသတ္မွတ္လိုက္ၾကလိမ့္မည္။

            ရြာဟုေခၚရေသာ္လည္းရြာမပီေတာ့ေခ်။ အခုမွ ၿပန္ထူထားခါစ အိမ္တိုင္မ်ားႏွင့္ အမိုးမမိုးရေသးသည့္ ေခါင္ မ်ားကိုတစ္အိမ္တေလ ၿမင္ရေသာ္လည္း အမ်ားစုကေတာ့ ယိုင္ရြဲ႕ေနသည့္ တဲကေလးမ်ား၊ တဲေဘးနားမွာ ၿဖစ္သလိုစုပံုထားေသာ အိုးခြက္ပန္းကန္မ်ား၊ ပလတ္စတစ္ ဂါလံပံုးေဟာင္းမ်ား၊ စဥ့္အိုးကြဲမ်ား၊ အိမ္သာခြက္ၿဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ အၿဖဴေရာင္ ပလတ္စတစ္ ခြက္အက်ိဳးအပဲ့မ်ား အစုအေဝးသာ ၿဖစ္သည္။ အိမ္ဟု ေခၚရမည့္အိမ္မည္ကာမတၱတို႔သည္ အမိုးႏွင့္ အကာမွာ အၿပာတစ္ပိုင္း လိေမၼာ္တစ္ပိုင္း တာေပၚလင္စမ်ားၿဖစ္သည္။
            ဒီရြာမွာမုန္တိုင္းမတိုင္မီက အိမ္ေၿခ ဘယ္ေလာက္ ရွိသလဲ။ အသက္ဆံုးရႈံးသြားသူဦးေရ ဘယ္ေလာက္လဲ။မိဘမဲ့ ကေလးေတြ ဘယ္ႏွေယာက္ ရွိသလဲ။ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီး ဘယ္ႏွေယာက္ ရွိသလဲ။ ထိုေမးခြန္းမ်ား ကိုေမးစရာ မလိုေတာ့ပါ။ ကၽြန္မအတြက္ ပထမဦးဆံုးအေခါက္ ၿဖစ္ေသာ္လည္း အတူလိုက္ပါလာသည့္ ေယာက်္ားေလးအဖြဲ႕အတြက္ ဒါက ဒုတိယအေခါက္ ၿဖစ္သည္။ သူတို႔ ပထမအၾကိမ္ လာတုန္းကတည္းက သိသင့္သိထိုက္သည့္အ ခ်က္အလက္ေတြကို မွတ္တမ္း ရယူၿပီးသား ၿဖစ္သည္။ တစ္ခုပဲ ရွိသည္။ လြန္ခဲ့သည့္တစ္ပတ္ကလူဦးေရႏွင့္ အခုလူဦး ေရ တူခ်င္မွ တူလိမ့္မည္။ ကယ္ဆယ္ေရး စခန္းေတြဆီမွ တၿဖည္းၿဖည္းခ်င္းၿပန္လာေနေသာ အမ်ိဳးသမီးေတြ ကေလး ေတြ ဦးေရက တိုးလာေနလိမ့္မည္။          
            ရြာ၏ဦးေဆာင္သူက ကၽြန္မတို႔အဖြဲ႕ကို စက္ေလွဆိပ္တြင္ လာၾကိဳသည္။
            “ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္ေနတာၾကာၿပီဗ်။ စိတ္ေတာင္ပူေနၿပီ။ ဘာၿဖစ္လို႔ ေနာက္က်ၾကတာလဲ၊ လိႈင္းထန္သလား”
            “လိႈင္းကအသင့္တင့္ပါပဲ”
            လပြတၱာဆိပ္ကမ္းအထိလာၾကိဳသည့္ စက္ေလွသမားလူငယ္က ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး ေၿပာသည္။
            ဟင္အဲဒါ အသင့္အတင့္လား။ ကၽြန္မတို႔ေလွသည္ လိႈင္းၿဖင့္ ေၿမာက္တက္သြားလိုက္ ၿပန္က်လာလိုက္ဟိုဘက္ယိမ္း လိုက္ သည္ဘက္ယိမ္းလိုက္ လႈပ္ခတ္ေမႊေႏွာက္ေနခဲ့၏။ ကၽြန္မရင္ထဲအထိ မူးေဝကာအသက္ရွဴက်ပ္လာ ခဲ့သည္။ အသက္ကယ္အက်ႌ ဝတ္ထားခဲ့မိလို႔ ေတာ္ေသးသည္။ ကၽြန္မ ေရးမကူးတတ္ပါ။
            နံနက္ပိုင္းမို႔မထန္ဘူးဟု စက္ေလွသမားေလး ေၿပာေသာ ေလသည္ ေလွကို ဦးက ေထာင္လိုက္ ပဲ့ကေထာင္လိုက္ ၿဖစ္ေအာင္ၾကမ္းတမ္းပါသည္။ ၿမင္ၿပင္ကလည္း အက်ယ္ၾကီး။ ကၽြန္မ ဧရာဝတီၿမစ္ကို ေမာ္ေတာ္ၿဖင့္ စက္ေလွၿဖင့္ ေလွၿဖင့္ အတန္တန္အခါခါ ၿဖတ္ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ၿပန္မေလာ့ ၿမစ္ကေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ေတာ္ေတာ္ၾကီး  က်ယ္ၿပန္႔ၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းတမ္းသည့္ၿမစ္ၿဖစ္သည္။ ပင္လယ္ဟု ထင္ရသည္။ ပင္လယ္ထဲ ဝင္ေနၿပီ ၿဖစ္သည့္အပိုင္းမို႔ ၿမစ္သည္ ၿမစ္ႏွင့္မတူ။ပင္လယ္ၾကီးႏွင့္ တူေန၏။ ရြာသို႔ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရာက္လာတာ ေတာ္ပါေသးသည္။
            ကၽြန္မတို႔မႏိုင္သည့္ ၿခင္ေထာင္ထုပ္ေတြ ထည့္သည့္ အိတ္မ်ားကို ရြာရွိ လူငယ္တခ်ိဳ႕က ဝိုင္းကူ သယ္ေပးၾကသည္။ မုန္တိုင္းၿပီးစ သံုးပတ္အတြင္း ၿဖစ္သည္မို႔ ရြာရွိလူေတြကို တက္တက္ၾကြၾကြ ကူညီလာဖို႔ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ ပါ။ သူတို႔မွာ လူ ဒဏ္ရာေတြ စိတ္ဒဏ္ရာေတြၿဖင့္ တြယ္ရာမဲ့ ဦးတည္ရာမဲ့ေတြေဝစိတ္ေတြ ရႈပ္ေထြးစိတ္ေတြၿဖင့္ ခပ္ ဖယ္ဖယ္ ၿဖစ္ေနၾကဦး မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့သည္။အခုေတာ့ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပံုမွန္ၾကိဳဆိုမႈၿဖင့္ အလုပ္လုပ္ေနသူ ေတြကို ၿမင္ရသၿဖင့္ ကၽြန္မစိတ္သက္သာရာ ရမိသည္။
            ၿခင္ေထာင္ေတြကိုအိတ္ေတြထဲမွာ က်စ္လစ္ေနေအာင္ ထည့္ထားၿခင္းၿဖစ္သၿဖင့္ အိတ္ေတြက နင့္ေနေအာင္ ေလးလံပါ သည္။ရြာလူၾကီးအိမ္ေရာက္ေတာ့ အထုပ္ေတြကို ၿဖည္ၾကရသည္။ ရြာလူၾကီးအိမ္က အမိုးအကာ စံုသည္။ စံုသည္ဆိုေပမဲ့ ဓနိ ကပ္ေတြကို တာေပၚလင္အမိုးေပၚမွာ ထပ္ဆင့္မိုးထားသည့္ ေခါင္မိုးႏွင့္ သြပ္ၿပားစအတိုအထြာတို႔ကို တစ္ခုခ်င္းဆက္လ်က္ စပ္ၾကား ကာထားေသာ အိမ္နံရံ ၿဖစ္သည္။
            “အဲဒီမွာပဲခ်လိုက္ၾကေပေတာ့။ အိမ္ကေတာ့ ၿဖစ္သလိုပဲ ၿပန္ၿပင္ထားရတယ္ဗ်ာ”
            ရြာလူၾကီးကကၽြန္မတို႔ အသက္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမည္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း တုိတုိၿပတ္ၿပတ္ စကားေၿပာတတ္သည္။
            “အဆင္ေၿပပါတယ္ဗ်ာအက်ယ္ၾကီးပဲ ေလဝင္ေလထြက္လည္း ေကာင္းတယ္”
            ကိုၿဖိဳးကလားမသိ။ ေလာကဝတ္စကားကို ေၿပာသည္။ ရြာလူၾကီးက သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာသည္။
            “အားမနာနဲ႔ေနာကိုယ့္အိမ္လို သေဘာထား။ ထမင္းအရင္စားၿပီးမွ ေဝၾကတာေပါ့”
            ကၽြန္မတို႔အားနာသြားၾကသည္။ ဘယ့္ႏွယ္ရြာက ေလေဘးသင့္ၿပည္သူေတြကို ဒုကၡထပ္မေပးလိုသၿဖင့္ ထမင္း စီစဥ္ မထားပါနဲ႔ဟုအတန္တန္မွာခဲ့ၿပီးသားပါ။
            “အိုထမင္းမစားေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔မွာ ေန႔လယ္စာအတြက္ မုန္႔ေတြ ပါတယ္”
            “မဟုတ္ဘူးဗ်ခ်က္ၿပီးသြားၿပီ။ လူငါးေယာက္စာေတာင္ ပိုခ်က္ထားတာ။ မစားလို႔ မၿဖစ္ဘူး စားသြားရမွာပဲ။ဟင္းကေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ။ ဂဏန္းဟင္း၊ ငရုတ္သီးမီးကင္ေထာင္းနဲ႔ တို႔စရာပဲ။”
            ဟင္းကေတာ့မေကာင္းဘူးဟု အသိေပးလာၿပီးသည့္ေနာက္မွာ မစားဘဲ ထြက္လို႔မေကာင္းဘူးဟု ကိုမိုးက ေၿပာသည္။အဲဒါမွ ဒုကၡ။ ကၽြန္မက ပင္လယ္စာႏွင့္ သိပ္မတည့္ခ်င္ပါ။ ဂဏန္းကိုလည္း တတ္ႏိုင္သမွ် မစားပါ။အကင္ ဆိုင္ေတြမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဂဏန္းဟင္းကို မွာၾကလွ်င္လည္း တစ္စက္မွ ဝင္မတို႔ပါ။တစ္ခါတုန္းက ဂဏန္းစားၿပီး သည့္ေနာက္ အစာ အဆိပ္ၿဖစ္ၿပီး သံုးေလးရက္ေလာက္ ခံလိုက္ရကတည္းကကၽြန္မ ဂဏန္း မစားရဲေတာ့တာ ၿဖစ္ သည္။ ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္ရပါ့။ ထုိဂဏန္းသည္ ရြာအနီးက ေခ်ာင္းေၿမာင္းေတြထဲမွာသူတို႔ကိုယ္တိုင္ ေထာင္ထားၿပီး ဖမ္း မိလာသည့္ ဂဏန္းေတြ ၿဖစ္လိမ့္မည္။ မလတ္ဆတ္မွာေတာ့မပူရ။ လတ္ဆတ္လြန္းအားၾကီးမွာသာ စုိးရသည္။ အားနာၿပီး ထမင္း ဝင္စားလိုက္ရမလား။ မၿဖစ္ပါ။ပါလာသည့္ အင္နာဂ်ီဘားေတြကိုပဲ စားပါမည္။ ဂဏန္းေၾကာင့္ ကၽြန္မ ဝမ္းကိုက္ဝမ္းပ်က္လွ်င္ကၽြန္မေၾကာင့္ တစ္ဖြဲ႕လံုး ေႏွာင့္ေႏွး ၾကန္႔ၾကာ သြားလိမ့္မည္။
            ကၽြန္မတို႔မွာပါလာသည့္ ပစၥည္းက သံုးမ်ိဳး။ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ခ်င္းအတြက္ အေရးေပၚ အဝတ္အစား ႏွင့္အသံုးအေဆာင္မ်ားပါဝင္သည့္ အထုပ္ေတြ၊ ကေလးမ်ားကို ကယ္တင္ပါ အဖြဲ႕မွ ေပးေသာ ၿခင္မကိုက္ေစသည့္ေဆး စိမ္ထားၿပီးသား ၿခင္ေထာင္ေတြ၊ နဂိုကတည္းက လွ်ပ္စစ္မီးမရသည့္ ရြာေတြမို႔ ညအခါ အလင္းေရာင္မွိန္မွိန္ၿဖစ္ၿဖစ္ ရေစႏိုင္မည့္ ဖန္သီး ေသးေသးေလးမ်ားပါသည့္ တရုတ္ႏုိင္ငံၿဖစ္ မီးေခ်ာင္းေလးေတြ။ဒါေတြကို အခ်ိန္မီေဝငွႏိုင္ဖို႔ အေရးၾကီးပါသည္။ ထို႔ၿပင္ သဘာဝေဘး အႏၱရာယ္ထိခိုက္အၿပီးမွာၿဖစ္တတ္သည့္ စိတ္ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေဝဒနာေတြ ကို ရွာေဖြ ဆန္းစစ္ဖို႔ မွတ္တမ္းယူဖို႔ သတင္းစုေဆာင္းဖို႔တာဝန္ကုိလည္း ကၽြန္မ ယူထားလုိက္ေသးသည္။ ကၽြန္မ ေန မေကာင္းၿဖစ္လို႔ မရပါ။
            ၿခင္ေထာင္ထုပ္ၾကီးေတြကိုၿဖည္ရသည့္အခါ ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ရ၏။ သံၿပားၾကိဳးၿဖင့္ ထုပ္ပိုးခ်ည္ေႏွာင္စဥ္က စက္ၿဖင့္ရစ္ပတ္ၿပီး ထုပ္ေပးထားသည္မို႔ အလြန္က်စ္လစ္ေနသည္။ ေယာက်္ားေလးေတြ အကုန္ တစ္ေယာက္ခ်င္းၾကိဳးစားၿပီး ပလာယာႏွင့္ ၿဖဳတ္ညႇပ္ေသာ္လည္း မၿပတ္။ အားႏွင့္မာန္ႏွင့္ ၿဖတ္ေတာက္ေသာ္လည္းရစ္ပတ္ထားသည့္ ၾကိဳးက မၿပတ္။ ေနာက္ဆံုး ၾကိဳးစားသူ ကိုလင္း၏ လက္ခ်က္ၿဖင့္ ၾကိဳးၿပတ္သြားေတာ့ေထာင္းခနဲေတာင္ အသံၿမည္ သည္။ ၿဖည္လိုက္ သည့္အခါ ၿခင္ေထာင္ ဆယ္ထုပ္စာ အထုပ္ငယ္ေတြ ေၿပေလ်ာ့ကာထြက္လာ၏။ ပါမာနက္ဟု အဂၤလိပ္လို ေရးထား သည့္ ၿခင္ေထာင္ထုပ္ေလးေတြက ပါးပါးလ်လ်ပါပဲ။ ေဘထုပ္ၾကီးၾကီးတစ္ထုပ္တြင္ ၿခင္ေထာင္ ေပါင္းတစ္ရာ ပါသည္။ အထုပ္ငါးထုပ္မွာ ၿခင္ေထာင္ငါးရာ ရွိသည္။
            ကိုမိုးႏွင့္ကိုလင္းကၿခင္ေထာင္ေတြကို တစ္အိမ္စီမွာ ေဝငွၿပီး ၿခင္ေထာင္အေၾကာင္း ရွင္းလင္း ေၿပာၿပဖို႔ တာဝန္ယူသည္။ဖန္ေခ်ာင္းေလးမ်ားကို ကိုၿဖိဳးက တာဝန္ယူၿပီး ခလုတ္ဖြင့္ၿပ ရွင္းၿပေပးရန္ တာဝန္ယူသည္။ကၽြန္မက ကိုထိုက္ႏွင့္ အတူ အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ အထုပ္ေတြကို တာဝန္ယူၿပီး ေဝရသည္။
            အမ်ိဳးသမီးဆိုတာကစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ၿဖစ္ေနခ်ိန္မွာပင္ သနပ္ခါးေလးေတာ့ လိမ္းထားခ်င္ၾကသည္မို႔ ကၽြန္မတို႔ကိုေပးလိုက္သည့္ အထုပ္ထဲတြင္ သနပ္ခါးလည္းပါသည္။ သနပ္ခါးတံုးေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ သနပ္ခါးအႏွစ္ဟု ေၿပာေသာ သနပ္ခါးဘူးေပါ့။ တစ္ကိုယ္ေရသန္႔ရွင္းေရးမို႔ လက္သဲညႇပ္လည္းပါသည္။ အဝတ္ေလွ်ာ္ရန္ဆပ္ၿပာ ထုပ္ေလး တစ္ထုပ္၊ ကိုယ္တိုက္ဆပ္ၿပာေမႊး တစ္ခဲ၊ အားေဆးက ဆယ္လံုးကတ္ႏွစ္မ်ိဳးမို႔ႏွစ္ကတ္ပါသည္။
            ထမင္းစားၿပီးလွ်င္ၿပီးခ်င္း အသံုးအေဆာင္ေဝသည့္ လုပ္ငန္းကို စတင္ပါသည္။ အုပ္စုသံုးစုခြဲၿပီး ေရစြတ္စြတ္ဗြက္ခင္းလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သစ္တံုးေက်ာ္ ေရအိုင္ေက်ာ္ၿဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ သြားၾကသည္။
            အိမ္ေတြကအိမ္ဟုသာ သတ္မွတ္ရေပမဲ့ အိမ္မဟုတ္ေသးသည့္ အိမ္ေတြၿဖစ္သည္။ အကာအေနႏွင့္ကေတာ့ ရရာကိုကာရံထား၏။ ရိုးရိုးပလတ္စတစ္ အၾကည္စေတြလည္း ပါသည္။ တာေပၚလင္ ၿဖတ္စေတြလည္း ပါသည္။ ဓနိရြက္ အစိမ္းေတြကို အပင္မွ ခ်က္ခ်င္းခုတ္ယူ ၿဖတ္ေတာက္ ခ်က္ခ်င္း သက္ကယ္ရက္ၿပီး အမိုးေရာအကာေရာ ဓနိစိမ္း ရြက္ေတြခ်ည္း ၿဖစ္ေနသည့္ အိမ္ေတြလည္း ပါသည္။ တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြမွာက မုန္တိုင္းမတိုင္မီ တစ္ခ်ိန္က လယ္လုပ္ငန္း အထိမ္းအမွတ္အၿဖစ္ ထြန္တံုး အတိုအၿပတ္ေတြ ထယ္သြားေတြက်န္ရစ္ခဲ့တာကို ရႊံ႕တစ္ဝက္ လူးလ်က္ တံုးလံုးပက္ လက္ ေတြ႕ရသည္။ တခ်ိဳ႕ အိမ္ေတြမွာေတာ့ေရလုပ္ငန္း၏ အထိမ္းအမွတ္အၿဖစ္ ပိုက္ကြန္ အစုတ္အၿပဲ တစ္ပိုင္းတစ္ စ၊ ပလတ္စတစ္ေဘာအနက္ေတြကြန္ၾကိဳးအပိုင္းအစတို႔ကို ၿမင္ရသည္။
            တစ္အိမ္တက္ဆင္းကိုယ္တုိင္သြားသည္မို႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ခ်င္းကို ကၽြန္မ ေတြ႕ခြင့္ စကားေၿပာခြင့္ရသည္။ တခ်ိဳ႕ အမ်ိဳးသမီးေတြက ႏြမ္းလ်ေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို တစ္ခဏ ဟန္ေဆာင္ကာ၊ ခပ္ငူငူငိုင္ငိုင္မ်က္ႏွာကို အ တင္းလုပ္ ၿပံဳးယူကာ ေက်းဇူးတင္သည့္ အၿပံဳးမ်ားၿဖင့္ အထုပ္ေတြကို လက္ခံယူသည္။တခ်ိဳ႕ကေတာ့ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ၾကိဳတင္ကာကြယ္သည့္ မ်က္ႏွာထားမ်ိဳးၿဖင့္ ခပ္စိမ္းစိမ္းပဲထြက္လာကာ အထုပ္ကို လက္ခံယူသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ မုန္တုိင္းေၾကာင့္ ဆံုးရႈံးသြားသည့္ အသက္ေတြအိုးအိမ္ပစၥည္းေတြကို ႏွစ္ပတ္ကာလ အတိတ္တြင္ ထားပစ္ခဲ့ႏိုင္သည့္ ပံုစံမ်ိဳးၿဖင့္ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပင္ၿဖစ္စဥ္ေတြကို ေၿပာၿပရင္း ေပးေဝသည့္ ပစၥည္းထုပ္ကို ဝမ္းသာအားရ လက္ကမ္းယူ သည္။ ခပ္ရွက္ရွက္ၿဖင့္ၿပံဳးလ်က္ ယူသူလည္း ရွိသည္။
            ပံုမွန္မဟုတ္သည့္ရုတ္တရက္ က်ေရာက္လာေသာ ေဘးဒုကၡကို တု႔ံၿပန္သည့္ေနရာမွာ လူတစ္ဦးခ်င္း၏ မူလ စိတ္သဘာဝေပၚမွာမူတည္ၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲၿပားပါလိမ့္မည္။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ဒဏ္ရာအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ေဝဒနာအမ်ိဳးမ်ိဳး၊အၿပဳအမူ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိမည္။ သူတို႔၏ ေနာက္ခံစိတ္ ခံစားခ်က္ႏွင့္ နက္နဲစြာ သိုဝွက္ထားသည့္သေဘာထားေတြကို နာရီပိုင္းအ တြင္း ကၽြန္မ မသိႏိုင္။ မႏိႈက္ထုတ္ႏိုင္။ သို႔ေသာ္ ဒီေကDK ဟုေခၚေသာ Dignity Kits အမ်ိဳးသမီးဂုဏ္သိကၡာ ၿပန္ ၿဖည့္ဆည္းေပးသည့္ အသံုးအေဆာင္ေတြကိုေဝငွရင္း အကဲခတ္ရင္း စကားေၿပာၾကည့္ဖို႔ ကၽြန္မ ၾကိဳးစားသည္။
            သို႔ေသာ္တစ္အိမ္ကို ဝင္သည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ အမ်ားႏွင့္မတူသည့္ မိန္းကေလးတစ္ဦးကို သတိထားမိလိုက္သည္။
            မည္သူႏွင့္မွ်စကားမေၿပာ၊ မည္သူ႔ကုိမွ် လွမ္းၾကည့္မေန၊ ေဟာင္းႏြမ္းသည့္ အိမ္တိုင္တစ္ခုကို မွီလ်က္ထိုင္ ေနရင္း ေရွ႕တည့္တည့္သို႔ ေငးေနသည့္ မိန္းကေလးတစ္ဦး။ သူမ၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာ ဗလာသက္သက္ဟာလာဟင္း လင္း။ ဘာအဓိပၸာယ္မွ မေဖာ္ၿပ။ ကၽြန္မက ဒီေကအထုပ္ကို လွမ္းေပးေတာ့လည္း စိတ္မဝင္စား။လွမ္းမယူ။ ေဘးက အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ကို တစ္ခုခု လွမ္းေၿပာသည္။ ကရင္ဘာသာစကား ၿဖစ္သၿဖင့္ကၽြန္မ နားမလည္ပါ။ ကၽြန္မတို႔ႏွင့္အ တူ လိုက္လာေသာ စကားၿပန္ေပးသူ သူနာၿပဳဆရာမေလးကလည္းစကားကို ဘာသာၿပန္မၿပပါ။ ကၽြန္မဆီက အထုပ္ ကို လွမ္းမယူသည့္ မိန္းကေလးအား သူကိုယ္တိုင္ယူေပးလိုက္သည္။
            “သူကစကားမေၿပာဘဲ အၾကာၾကီး ေနေနတတ္သတဲ့။ သူ႔ကေလးက ေရထဲေမ်ာပါသြားတာေလ”
            “အို”
            ၿဖစ္မွၿဖစ္ရေလ။မိန္းကေလးသည္ ဆံပင္ကို ကလစ္ၿဖင့္ ၿဖစ္သလို ညႇပ္ထံုးထားသည္။ မ်က္ကြင္းမ်ား ညိဳေန သည္။သူမ အိပ္ေရးပ်က္ရသည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီလား မသိ။
            “ကေလးကဘယ္အရြယ္လဲဟင္”
            ကၽြန္မသူ႔ကို ဦးတည္ၿပီး ေမးလိုက္ေသာ္လည္း မိန္းကေလးက ကၽြန္မကို မ်က္လံုးလွန္ေတာင္ မၾကည့္ပါ။
            “သူ႔ကေလးကရွစ္လကိုးလပဲ ရွိေသးတယ္။ အခါေတာင္ မလည္ေသးဘူး”
            အတူေနမိန္းမေၿပာသည့္ကရင္စကားကို သူနာၿပဳဆရာမက ၿမန္မာလို သာသာၿပန္ၿပီး ေၿပာသည္။
            ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းသို႔ေရာက္ခါစက အစာလံုးဝမစားဘဲ သံုးရက္တိတိ ၿငင္းပယ္ေနခဲ့သည္ဟု သူႏွင့္ အတူ ေနမိန္းမက ေၿပာၿပ၏။
            “အိုစိတ္ထိခိုက္ေနလို႔ ၿဖစ္မွာေပါ့ေနာ္”
            သားေသဆံုးသြားသၿဖင့္မိခင္တစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ထိခိုက္ရေလမလဲ။
            “ေသခ်င္လို႔တဲ့”
            ေသခ်င္သည္။အဲဒါလည္း သဘာဝက်ပါသည္။ မိသားစုအားလံုးကို မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္မွာပင္ ေရလိႈင္းမ်ား အ ၾကားလက္လႊတ္ ဆံုးရႈံးလိုက္ရသူအတြက္ အထီးက်န္ဘဝသည္ ၿငီးေငြ႕စိတ္ပ်က္စရာ ၿဖစ္မည္။
            သံုးရက္အစာမစားေပမဲ့ေဘးက ဘဝတူအေဖာ္ေတြ ဒုကၡသည္ေတြက ဝိုင္းဝန္းတိုက္တြန္းသၿဖင့္ အစာ ၿပန္ စားရသည္။ သို႔ေသာ္ဘယ္သူႏွင့္မွ် စကားမေၿပာေတာ့ဘဲ ဖာသိဖာသာေနသည္။ ရြာၿပန္လာရေတာ့လည္း အတူသာ လိုက္ပါလာသည္၊သူ႔စိတ္က ဘယ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့မွန္းမသိ။ သူ႔အိမ္စုတ္ကေလးကလည္း ေရထဲမွာပါသြားၿပီ။ အိမ္တိုင္ေတာင္ မက်န္ရစ္ေတာ့ေပ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို အိမ္နီးခ်င္း မုဆိုးမတစ္ဦးက ေခၚယူေစာင့္ေရွာက္ထားသည္။
            ကၽြန္မေနာက္ထပ္တစ္အိမ္ ေၿပာင္းဖို႔ ေနရာမွ မထမီ သူ႔ကို နာမည္ေခၚၿပီး ကၽြန္မ ႏႈတ္ဆက္လိုက္၏။သို႔ ေသာ္ ကၽြန္မကို ေမာ့ေတာင္ မၾကည့္ပါ။
            မုန္တုိင္းတိုက္ခတ္ၿပီးလို႔လူအေသအေပ်ာက္ႏွင့္ ပစၥည္းဆံုးရံႈးမႈ မ်ားၿပားလွေသာ အခ်ိန္အခါမ်ိဳးမွာ အသက္ ရွင္ က်န္ရစ္သူကာယကံရွင္ေတြ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည့္ ဇာတ္လမ္းေတြက အမ်ားၾကီး။ ကၽြန္မတို႔ ဇာတ္လမ္းအမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားသိရပါသည္။ အားလံုးက စိတ္ထိခိုက္စရာေတြခ်ည္းေပါ့။ စိတ္ထိခိုက္မႈပမာဏ ကလည္း အၿမဲတမ္းေတာ့ဆံုးရံႈးမႈ ပမာဏႏွင့္ တုိက္ရုိက္အခ်ိဳးက် မေနေပ။ တခ်ိဳ႕က မိသားစုလိုက္ မုန္တုိင္းေရလိႈင္းေတြထဲပါသြားၿပီး မိမိတစ္ေယာက္ တည္းက်န္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔စိတ္က ခိုင္သည္။ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းေတြမွာေစတနာ့ဝန္ထမ္း အလုပ္ေတာင္ လုပ္ ေပးလိုက္ႏိုင္ေသးသည္။
            အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ေဝငွစရာ အားလံုးကို တစ္အိမ္တက္ တစ္အိမ္ဆင္း ေဝငွၿပီးေသာအခါ ညမိုးစုန္းစုန္း ခ်ဳပ္ခဲ့ၿပီ။တစ္ေယာက္ခ်င္းကို အထုပ္ကို ဖြင့္ခိုင္းၿပီး အထဲမွာပါသည့္ ပစၥည္းတို႔ကို ၾကည့္ခိုင္းအသံုးၿပဳနည္းကို သိလား မသိလား စံုစမ္း၊ အားေဆးကို ဘယ္လိုေသာက္ရသည္ဆိုတာ ရွင္းၿပ။ အဆင့္ေတြကမ်ားသည္မို႔ အိမ္ ၄၀ ေက်ာ္မွာ မိသားစု ၇၂ စုကို ေဝၿပီးသည့္အခါမွာေတာ့ ညစာစားခ်ိန္သို႔ပင္ေရာက္ခဲ့ၿပီ ၿဖစ္သည္။ ကၽြန္မႏွင့္ သူနာၿပဳဆရာမက ကို ထိုက္ကို အလယ္မွာထားလ်က္ အုန္းလက္အမိႈက္ေတြသစ္ပင္ၾကီးေတြ၏ ကိုင္းေၿခာက္ေတြ ရႊံ႕ဗြက္ေတြကို အိုးနင္း ခြက္နင္း ေက်ာ္ခြေရွာင္ဖယ္ၿပီးၿပန္အလာတြင္ ကိုထုိက္က ရုတ္တရက္-
            “ဟားေကာင္းလိုက္တာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အယ္လ္အီးဒီ မီးေခ်ာင္းေတြကို အခုခ်က္ခ်င္းကို သူတို႔ အသံုးခ်လိုက္ၿပီ။ ၾကည့္စမ္းပါဦး မီးေရာင္ေလးေတြနဲ႔ ၿမင္ရတာ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ေကာင္းလဲ”
            ဟုအားရပါးရ အသံၿပဳသည္။ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေလးေတြကို သတိထားၾကည့္မိသြားသည္။ ဟိုအိမ္ကလည္းမီး ေရာင္လက္လက္၊ ဒီအိမ္ကလည္း မီးေရာင္လက္လက္၊ တယ္ဟုတ္ပါလားဟု စိတ္ထဲက ေရရြတ္မိ၏။
            “အရင္တစ္ေခါက္လာတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမွာင္ၾကီးမည္းၾကီးမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္အရိပ္အေယာင္ေတာင္ လံုးဝ ၿမင္ရတာမဟုတ္ဘူး။ အေမွာင္သက္သက္ပဲ။ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး အလင္း ေရာင္ေလးနဲ႔ပဲရြာထဲမွာ သြားၾကရတာ။ သစ္ကိုင္းလည္း မၿမင္ရ ေၿမြလည္း မၿမင္ရ”
            “ေၿမြ”
            ေၿမြကိုေတာ့ကၽြန္မ ေၾကာက္သည္။
            ဒါေၾကာင့္လည္းရာဘာလည္ရွည္ ဖိနပ္ေတြကို စီးထားရၿခင္း ၿဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ဒီဖိနပ္ၾကီးေတြကို ကၽြန္မမစီးခ်င္ပါ။ ရႊံ႕ဗြက္ထဲနစ္သည့္အခါ သူ႔ေၾကာင့္ ပိုေလးလံ၏။ ဖိနပ္ထဲကို ရႊံ႕ေရက ဝင္ေသး၏။ေခ်ာင္းေရ ၿဖတ္ သည့္အခါ ရာဘာဖိနပ္ၿဖင့္ ၿဖတ္လို႔မရ။ ေအာက္က ရႊံ႕ႏြံက ေခ်ာေနသည္။ ကံဆိုးလွ်င္ဖိနပ္ထဲသို႔ ဝင္ေနေသာ ရႊံ႕ေရ ႏွင့္ သဲမႈန္႔ေတြက ေၿခေထာက္ကို ပြတ္တုိက္ကာ အေရၿပားလန္ၿပီးဖိနပ္ေပါက္ရာက ပိုနာက်င္လာသည္။ ဖိနပ္ၾကီးကို ခၽြတ္ၿပီး ဒီအတိုင္းသာ လမ္းေလွ်ာက္ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ နာက်င္မႈကို ၾကိတ္မွိတ္မ်ိဳသိပ္ ကာ ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္။ေၿမြအႏၱရာယ္ကို ပိုေၾကာက္တာကိုး။
            စကားၿပန္မေၿပာသည့္မိန္းကေလးရွိရာ တဲအိမ္ေလးေရွ႕သို႔ ေရာက္လာသည္။ သူတို႔အိမ္ေလးလည္း အယ္ လ္အီးဒီ မီးေခ်ာင္းေလးၿဖင့္လင္းေနသည္။ အိမ္ထဲသို႔ တိုးယိုေပါက္ လွမ္းၿမင္ေနရသည္။ အိမ္က တံခါးမွ မတပ္ရေသး ဘဲ။ ကၽြန္မလက္ထဲကစားလက္စ ေနၾကာေစ့ထုပ္ကို ၾကည့္မိသည္။ အင္း အခုမွ ေဖာက္ထားတာ သိပ္မေလ်ာ့ေသး ဘူး။ ဟိုမိန္းကေလးမ်ားေနၾကာေစ့ စားခ်င္မလား။ မိန္းကေလးဆိုတာ ေနၾကာေစ့လို ဖရံုေစ့လို ၿဖိဳးၿဖိဳးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္စားရသည့္အရာေတြကို ၾကိဳက္တတ္မည္။ ကၽြန္မ ကိုထိုက္တို႔ကို ေတာင္းဆိုလ်က္ အိမ္ထဲသို႔ဝင္လိုက္သည္။

“မႏုေအးတို႔ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား”
            မႏုေအးကိုႏႈတ္ဆက္ေသာ္လည္း သူ႔အေဖာ္ကသာ ၿပန္ေၿဖသည္။ ကာယကံရွင္က ၿပန္မေၿဖ။ ေမာ့ေတာ့ ၾကည့္၏။ ကၽြန္မကိုမွတ္မိသည့္ အရိပ္အေယာင္ကို သူ႔မ်က္လံုးထဲတြင္ ေတြ႕ရသည္။ ဒါဆိုလွ်င္ သူ႔စိတ္က လံုးဝေတာ့ကိုယ္ႏွင့္ကြာ မေနဘူးေပါ့။ မႏုေအးအနားမွာ ထိုင္လ်က္ ေနၾကာေစ့ကို စားၿပလိုက္သည္။ မႏုေအးကစိတ္ဝင္စားပံုမ ရ။ အင္း သူတို႔ရြာက ဟိုတုန္းကတည္းက ေနၾကာေစ့တို႔ ဖရံုေစ့တို႔ မစားၾကဘူးထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မ၏ ခ်ဥ္းကပ္နည္းက မွားသြားေလၿပီလား။
            “ေနၾကာေစ့စားပါဦး၊ အပ်င္းေၿပေပါ့”
            “ရပါတယ္ဆရာမ”
            အိမ္ရွင္ကရိုးသားစြာ ၿငင္းသည္။ ကၽြန္မ သူတို႔ေရွ႕မွာ အလိုက္ကန္းဆိုး မသိဟန္ၿဖင့္ ေနၾကာေစ့ကိုတစ္ေစ့ ခ်င္း စားၿပီး စကားမရွိ စကားရွာေၿပာ ေနရေပမဲ့ ဗိုက္က တၾကဳတ္ၾကဳတ္ ဆာေနၿပီ။ ကိုထုိက္ႏွင့္ဆရာမလည္း ဆာေန ေရာေပါ့။ ကၽြန္မက မႏုေအး၏ အသိအမွတ္ၿပဳမႈကို ရခ်င္သည္။ ထုိမွ ရင္းႏွီးမႈကိုရခ်င္သည္။ ထိုမွ ယံုၾကည္မႈကို ရခ်င္ သည္။ အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိ ေစာင့္ရမည္ဟု သိေနပါသည္။          
            “မုန္တိုင္းၿဖစ္တဲ့ညကဘယ္မွာလဲ”
            ထိုေမးခြန္းသည္မုန္တုိင္းအႏၱရာယ္မွ လြတ္ေၿမာက္ အသက္ရွင္က်န္သူတို႔အား စကားေၿပာရာတြင္ အသံုး တည့္ေသာကိရိယာတစ္ခု ၿဖစ္ေသာ္လည္း လူတိုင္းအတြက္ေတာ့ မမွန္ကန္ႏိုင္ပါ။ အခု မႏုေအးလို စိတ္ထိခိုက္မႈေၾကာင့္ ပံုမွန္ မူလအေၿခအေနသို႔ ၿပန္မေရာက္ႏိုင္ေသးသူမ်ားကို ေမးလို႔ ၿဖစ္ပါ့မလား။ကၽြန္မ မသိ။ ထို႔ေၾကာင့္ မေမး ရဲပါ။
            “မႏုေအးဘယ္အရြယ္က အိမ္ေထာင္က်တာလဲဟင္”
            သူ႔အတြက္အသက္သာဆံုးႏွင့္ စိတ္မထိခိုက္ေစဆံုးဟု ထင္မည့္ ေမးခြန္းကို ေမးမိေမးရာ ေမးၾကည့္လိုက္ေသာ္လည္း သူၿပန္မေၿဖပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မကိုေတာ့ လွည့္ၾကည့္သည္။ ကၽြန္မ ၿပံဳးၿပလိုက္၏။ထို႔ေနာက္ လက္ထဲက အခြံထြင္ၿပီသား ေနၾကာေစ့ ေလးငါးဆယ္ေစ့ကို သူ႔ဆီ ကမ္းေပးလိုက္သည္။သူ မယူပါ။ ကၽြန္မကို တစ္လွည့္ အိမ္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးကို တစ္လွည့္ ၾကည့္သည္။ အမ်ိဳးသမီးကယူေလဟု ေၿပာသည့္အခါ သူ လက္ၿဖန္႔၍ ယူသည္။ ေတာ္ပါ ေသးရဲ႕ ပထမဆင့္ေတာ့ ေအာင္ၿမင္သြားၿပီဟုအားတက္သြားသည္။ မနက္မိုးလင္းလို႔ ေနာက္တစ္ရြာသို႔ မဆက္ခင္ ၿပန္လာခဲ့မည္ဟု ႏႈတ္ဆက္လ်က္ကၽြန္မတို႔ ၿပန္ထြက္လာခဲ့သည္။
            ကၽြန္မတို႔အဖြဲ႕ကိုညစာေကၽြးဖို႔ ရြာလူၾကီးက ေစာင့္ေနသည္။ က်န္သည့္ အဖြဲ႕ႏွစ္ဖြဲ႕က ၿပန္ေရာက္ေနၿပီ။ ကၽြန္မတို႔ကိုငါးဟင္းႏွင့္ ညစာေကၽြးသည္။ ငါးကို အရင္ကတည္းက ကၽြန္မ သိပ္မစားႏိုင္။ ကၽြန္မက အသီးအရြက္ကိုသာ မ်ားမ်ားစားခ်င္သူ ၿဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဒီလိုအခ်ိန္အခါ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ ေခ်းမ်ားေနလို႔မရ။ဒီရြာသည္ အသီးအ ရြက္ ဘာမွမရွိသည့္ရြာ ၿဖစ္သည္။ ကန္စြန္းရြက္မရွိ၊ ေဂၚဖီထုပ္မရွိ၊ ပဲသီးမရွိ၊မုန္လာဥနီမရွိ၊ ကိုက္လန္ဆို ေဝးပါေသး။ အင္း ေနာက္တစ္ေခါက္လာလွ်င္ေတာ့ ပဲစိမ္းဘူးေတြယူလာခဲ့ၿပီး လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ဦးမွပါ ဟု ထမင္းစားရင္း ေတြးမိ သည္။ ကၽြန္မတို႔က ေပါင္မုန္႔၊ေကာ္ဖီမႈန္႔၊ ႏို႔ဆီ၊ သၾကား၊ ငါးေသတၱာႏွင့္ မုန္႔ေၿခာက္ေတြ ဝယ္လာၿပီး သူတို႔ကို လက္ေဆာင္ ေပးသည္။ တကယ္ သူတို႔ လိုခ်င္တာက ငပိရည္ မွ်င္ငပိ ငရုတ္သီးေၿခာက္မႈန္႔ေတြ ၿဖစ္ေနသည္။ေနာက္တစ္ ေခါက္ေပါ့ေလ။ အရင္တစ္ေခါက္ေတြက ေယာက်္ားေလးေတြ ခ်ည္းသြားတာ။ ကၽြန္မတို႔ မိန္းကေလးေတြမပါ။ မိန္းက ေလးေလာက္ သူတို႔က မ်က္စိအၿမင္စူးရွမႈ ရွိခ်င္မွရွိမွာ။ တည္းအိမ္မွာ ဘာလိုသလဲ။ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ဘာလိုသလဲ သူတို႔ အေသအခ်ာ စံုစမ္းႏိုင္မွာတဲ့လား။         
            ညအိပ္သည့္အခါကၽြန္မက သူနာၿပဳဆရာမႏွင့္အတူ ေဆးေပးခန္းအေဆာက္အဦမွာ သြားအိပ္ရသည္။ သူတို႔ ေယာက်္ားေလးေတြကေတာ့ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ သြားအိပ္သည္။ ကၽြန္မ၏ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ ၿခင္ေထာင္အေသး တစ္ထည္ပါသည္။သို႔ေသာ္ အခင္းေနရာက တစ္ခုတည္းရွိသၿဖင့္ ၿခင္ေထာင္တစ္လံုးကိုပဲ ေထာင္ဖုိ႔ဆန္႔သည္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာမ ခြဲတမ္းရထားေသာ ကၽြန္မတို႔ေဝသည့္ ၿခင္ေထာင္ကို ေထာင္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္အတူအိပ္ၾကမည္ဟု ဆို သည္။ ေနပါဦး။ ဒီၿခင္ေထာင္က အထုပ္ထဲကေန ထုတ္ယူၿပီးလွ်င္ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီထားရသည္။ ၿပီးမွ ေထာင္ရ သည္တဲ့။ အခုမွ အထုပ္ေၿဖတာမို႔ မၿဖစ္ပါဘူး။ အခင္းတစ္ခင္းေပၚမွာပဲၿခင္ေထာင္ႏွစ္လံုး ေထာင္ၾကတာေပါ့။ ကၽြန္မ ၿခင္ေထာင္ကိုပဲ ကၽြန္မေထာင္မည္။ ဆရာမက မူလၿခင္ေထာင္ကိုပဲေထာင္ပါ။ မနက္ၿဖန္ေလာက္က်မွ ဒီၿခင္ေထာင္ကို အသံုးၿပဳရန္ ကၽြန္မ တိုက္တြန္းရပါသည္။
            ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္မွာ ဆက္လ်က္ရွိသည့္ရြာကို သြားဖို႔ ၿပင္ဆင္ၾကသည္။ မႏုေအးရွိသည့္ အိမ္ေရွ႕မွ ၿဖတ္သြားရမွာမို႔ ကၽြန္မ ဝမ္းသာသြားသည္။ ဒီရြာတစ္ခုလံုးတြင္ ကၽြန္မ စိတ္ပူရသည့္ စိတ္ဒုကၡသည္မွာမႏုေအးပဲ။ မႏုေအး ကို မနက္ မိုးလင္းခ်ိန္မွာ ဘာလက္ေဆာင္ ေပးရပါလိမ့္။ ကၽြန္မမွာ ပါလာသည့္ကၽြန္မ အေႏြးထည္ ခပ္ပါးပါးေလးကို လက္ေဆာင္ေပးလိုက္သည္။ အေႏြးထည္က မရမ္းႏုေရာင္ ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္သည့္ အက်ႌေလးပါ။ သို႔ေသာ္ ထို အက်ႌကို လက္ခံယူလိုက္သည့္ မႏုေအး၏ မ်က္လံုးမ်ားတစ္ခ်က္ဝင္းလက္သြားသည္ကို ၿမင္ရသည့္အခါ ကၽြန္မ ၿမတ္ ႏိုးသည့္ ပစၥည္း ေပးလိုက္ရတာ ထိုက္တန္လွသည္ဟုကၽြန္မ ေက်နပ္သြားသည္။
            “ညေနအၿပန္မွာ ဝင္လာဦးမယ္ေလ ေနာ္”
            သူ႔လက္ဖ်ားကေလးကိုေထြးဆုပ္လ်က္ အၿပံဳးၿဖင့္ ကၽြန္မ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့သည္။ ႏွစ္သိမ့္သည့္အၿပံဳးကို မႏုေအး လက္ခံလိုက္သည္။
            ညေနအၿပန္တြင္သူ႔အိမ္သို႔ ဝင္ေတာ့ မႏုေအးသည္ ကၽြန္မကို ေမာ့ၾကည့္ေဖာ္ရၿပီ။ စကားေတာ့ စၿပီး မေၿပာေသး။ သို႔ေသာ္ ညခ်မ္းက မိုးရြာၿပီးစ ေလထန္ေသးသည့္အခ်ိန္ ၿဖစ္သၿဖင့္ ေအးေနသည္။ ကၽြန္မေပးသည့္အေႏြး ထည္ေလးကို ဝတ္ထားသည့္ မႏုေအး၏ မ်က္ႏွာမွာ ဖန္ေခ်ာင္းမီးမွိန္မွိန္ေလး ေအာက္မွာပင္ဝင္းလဲ့ေနသည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာကေတာ့ ညိႇဳးငယ္ေနဆဲ။
            “မႏုေအးဆိုတဲ့နာမည္က သိပ္လွတာပဲ ဘယ္သူေပးတဲ့ နာမည္လဲ”
            ထိုစကားကိုသူနာၿပဳဆရာမက ကၽြန္မအတြက္ ၿမန္မာလို ၿပန္ၿပေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ အံ့ၾသစရာပင္ မႏုေအး ကကၽြန္မကို တည့္တည့္ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ကရင္ဘာသာၿဖင့္ ခပ္ၿမန္ၿမန္ စကားေၿပာလာပါသည္။
            “အေဖကေပးတဲ့နာမည္တဲ့”
            ထို႔ေနာက္မႏုေအးႏွင့္ ကၽြန္မ စကားေၿပာလို႔ ရသြားပါသည္။
            မႏုေအး၏ခင္ပြန္းက ငါးဖမ္းေလွကေလး တစ္စင္းကို ပိုင္ဆိုင္သည္။ မိသားစု ငါးေယာက္ရွိသည္။ ခင္ပြန္း၏မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ မႏုေအး၊ ရွစ္လအရြယ္ သမီးေလး။ အိမ္က ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း။ သို႔ေသာ္ ပ်ဥ္ခင္းၾကမ္းၿပင္မို႔ခိုင္ခန္႔သည့္အိမ္ ဟု ဆိုရပါမည္။ အဲဒီ ပ်ဥ္အိမ္ကေလးပင္ မုန္တိုင္းၾကီး တိုက္ခတ္သည့္ညကသူတို႔မိသားစု ဖက္ထားေသာ အိမ္တိုင္ ကၽြတ္လ်က္ ေမ်ာပါသြားခဲ့သည္။ မႏုေအးသည္ သမီးငယ္ေလးကိုေပြ႕ခ်ီထားရင္း လိႈင္းအပုတ္မွာ လြင့္စင္ပါသြား၏။ ေရထဲသို႔ လိမ့္လူးလ်က္ ပါသြားၿပီးမွဆြဲမိဆြဲရာ မာေက်ာသည့္ အရာတစ္ခုကို ဆြဲလိုက္သည္။ ထိုအရာက အိမ္တိုင္ၿဖစ္ ေနသည္။ ညက ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေနသၿဖင့္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အသံပဲေပးႏိုင္သည္။ တစ္ေယာက္ လက္ကိုပင္ တစ္ေယာက္မၿမင္ရသည့္ အေမွာင္။ ဝင္းခနဲလက္သြားသည့္ လွ်ပ္စီးေၾကာင္းေတြေအာက္မွာ ဖ်တ္ခနဲတစ္ ခ်က္ၿမင္လိုက္ရသည္က အိမ္ေခါင္မိုးထက္ေတာင္ ၿမင့္မားေသာ လိႈင္းလံုးၾကီးမ်ား ၿဖစ္သည္။ ေယာက်္ားလည္းသူ႔ မိခင္ကို ဆြဲဖက္ရင္း ဘယ္ဆီေမ်ာပါသြားသလဲ မသိ။ မိမိကေတာ့ သမီးကေလးကို ဖက္ထားရင္းအုန္းပင္ဆီသို႔ အ ေရာက္ ကူးရသည္။ ေက်ာၿပင္ကို လာထိသည့္ မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြက ၿမားေတြလိုပဲစူးနစ္နာက်င္လွသည္။ သမီးေလး က ေၾကာက္အားလန္႔အားႏွင့္ တအားေအာ္ငုိေနသည္။ သမီးေလး ေအာ္ငိုသံကတၿခားလူေတြ၏ ထိတ္လန္႔တၾကား ေအာ္ဟစ္ အသံၿပာၿပာတို႔ေအာက္မွာ ေရာလ်က္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
            မာေက်ာသည့္အလံုးၾကီးတစ္ခုကို သြားဖက္လိုက္မိသည့္ အခ်ိန္မွာ ဒါအုန္းပင္ဟု မသိေသး။ ဖက္ထား။ ဒါ ကိုဖက္ထားမွ ေရလိႈင္းအပုတ္ဒဏ္ကေန လြတ္မယ္။ သမီးကို ေရမြန္းမွာ ေၾကာက္သၿဖင့္ ပခံုးေပၚ တင္ထားရသည္။ေနာက္ေတာ့ ေရက ပိုပိုတက္လာသည္။ သူ႔ရင္ဆို႔မွ ပခံုးထိတက္လာသည္။ သမီးေလး ေရမြန္းၿပီလား။သူ႔လည္ပင္းထိ ေရာက္ေအာင္ ကေလးကို လက္မွ ေၿမႇာက္ခ်ီေပြ႕ထားရသည္။ လက္အံက ေသလွၿပီ။ နာက်င္လွၿပီ။သမီးေလးက မ လႈပ္ေတာ့ဘူး။ သမီး အသံထြက္ေခၚလို႔မရ။ သူ႔ပါးစပ္အထိ ေရေတြ ေရာက္လာသည္။ သမီးေလး။သမီးကိုလည္းဖက္ မာေက်ာသည့္ တိုင္ၾကီးကိုလည္း ဖက္။ သူႏွင့္ တိုင္ၾကားမွာ သမီးက ခံေနသၿဖင့္တအားေတာ့ ဖက္လုိ႔မရ။ ေနာက္ဆံုး ေရက သူ႔မ်က္ႏွာကို ဖံုးလႊမ္းသြားသည္။ အသက္ေအာင့္ထား။သည့္ထက္ထပ္ၿပီး အထက္တက္လို႔လည္း မရ။ လက္ က အရြက္ေတြ အလက္ေတြဆီ ေရာက္လာၿပီ။ ဒီ့ထက္ၾကာလွ်င္သူ လြတ္ထြက္ေတာ့မည္။ ထိုအခိုက္မွာ တိုင္လံုးႏွင့္ သူ႔အၾကားက သမီး၏ကိုယ္က ပိုပိုေဖာင္းလာသလုိပဲခံစားရသည္။ သမီး ေသၿပီ။ ေသလို႔သာ သမီးဗိုက္ထဲ ေရေတြ ၿပည့္လို႔ ဗိုက္ၾကီး ေဖာင္းလာတာေပါ့။ေရထဲမွာပင္ ေပြ႕ခ်ီေၿမႇာက္လ်က္ သမီးကို ကိုင္လႈပ္ၾကည့္သည္။ သမီး။ သမီး။ သို႔ေသာ္ သမီးကၿငိမ္သက္လ်က္။ နည္းနည္းမွ လုူးလြန္႔မႈ မရွိ။ ေသပါၿပီ။ သမီးေတာ့ ေသၿပီ။ ေနာက္တစ္ခ်ီေရလိႈင္း ၾကီးတစ္လံုး အပုတ္မွာ အားသြန္ခြန္စိုက္ တြယ္ထားဖို႔ သမီး၏ အသက္မရွိေသာ ကိုယ္ခႏၶာေလးကိုလြတ္ခ်လိုက္ရ သည္။
            “သမီးေသတာမွ ဟုတ္ရဲ႕လား။ သူ လႊတ္ခ်လိုက္ၿပီးမွ သမီး ေသသြားတာမ်ား ၿဖစ္မလား”
            တစ္ခြန္းေၿပာလိုက္ဆရာမက ဘာသာၿပန္ၿပလိုက္ႏွင့္ ကၽြန္မ နားလည္သြားပါၿပီ။ မႏုေအး၏ စိတ္ဒဏ္ရာ သည္ ေနာင္တႏွင့္နာက်င္မႈ ေရာစြက္ေနေသာ ဒဏ္ရာၿဖစ္သည္။
            ကၽြန္မလိုသူ႔ကုိ စကားေၿပာေပးမည့္သူေတြ ေနာက္တစ္ေခါက္လာဖို႔ လိုလိမ့္ဦးမည္။ သူ႔ကို ႏွစ္သိမ့္ဖို႔ေဖးမဖို႔ သူ႔သမီးဟာ တကယ္ပဲ ေသသြားခဲ့တာပါဟု ကၽြန္မ အာမခံခ်က္ေပးဖို႔ လိုပါလိမ့္မည္။
            အၿပန္ခရီးတြင္ကၽြန္မတို႔ တစ္ဖြဲ႕လံုး ေနာက္ထပ္ အေတြးေတြႏွင့္မို႔ အသံတိတ္ေနခဲ့သည္။ ေရလိႈင္းေတြကဝုန္းခနဲ ရိုက္ခတ္လိုက္ စက္ေလွဦးက ေၿမာက္တက္လိုက္။ ၿပန္က်လိုက္ ၿငိမ့္ခနဲ လူးခနဲ လိမ့္လိုက္။

ဂ်ဴး
(၂၀၀၈ခု၊ စက္တင္ဘာလ၊ အမွတ္ (၂၈၃)၊ ကလ်ာမဂၢဇင္း)

**************************

Adminမွတ္ခ်က္
          ဝတၳဳထဲတြင္ ပါဝင္ေသာမုန္တုိင္းသည္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေမလ ၂ ရက္ေန႔ ႏွင့္ ၃ ရက္ေန႔တို႔တြင္ တိုက္ခတ္ခဲ့ ေသာ နာဂစ္ ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္းကိုဆိုလိုၿခင္း ၿဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
            ထို႔ေၾကာင့္ေမလ ၂ရက္ေန႔တြင္ က်ေရာက္မည့္ နာဂစ္ ငါးႏွစ္ျပည့္ အမွတ္ရျခင္းအားျဖင့္ ယခုဝတၳဳတိုေလးအား တင္ဆက္လိုက္ပါသည္။
            စာေတြတင္ဖို႔ အဆက္ျပတ္သလို ျဖစ္ေနသည္ကိုလည္း ေတာင္းပန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆရာမ ဂ်ဴး၏ စာမ်ားအားဆက္လက္ေဝမွ်ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားပါဦးမည္ ခင္ဗ်ာ။

(Oneof Admins)