ေပါင္းေသာ ႏုတ္ေသာ ကိန္းဂဏန္းမ်ား (လွျမင့္ေအာင္ (ေတာင္ကုတ္))

သခ်ၤာ ပညာတြင္ အသံုးျပဳေသာ ကိန္းဂဏန္းမ်ားမွာ သုညမွ ကိုးအထိသာ ရိွသျဖင့္ မ်ားျပားသည္ဟု မဆုိသာေခ်။ ထိုကိန္းဂဏန္းမ်ားကို ေပါင္းႏုတ္ ေျမႇာက္စားသည့္ နည္းပညာမ်ားျဖင့္ လွည့္စားလိုက္ေသာ အခါမွသာ ႐ႈပ္ေထြး ေပြလီ သြားသေယာင္ ထင္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ တကယ္ဆုိလွ်င္ သခ်ၤာကိန္းဂဏန္းမ်ားထက္ လူအခ်င္းခ်င္း ၾကားတြင္ ျဖစ္ေပၚေနသည့္ လူမႈေရး ကိန္းဂဏန္းမ်ားက ပိုမို မ်ားျပားၿပီး ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ ႐ႈပ္ေထြး ေနၾကျမဲျဖစ္သည္။ ဤလူ႔ ေဘာင္အ႐ႈပ္အေထြးၾကား ကိန္းဂဏန္းမ်ားကို တြက္ခ်က္ ေျဖရွင္းၾကရာတြင္ တိက်ေရရာေသာ အေျဖရဖို႔ ဆုိသည္က သခ်ၤာ ကိန္းဂဏန္းမ်ားေလာက္ မေသခ်ာ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ သခ်ၤာ ကိန္းဂဏန္းမ်ားက ထားရာ ေနၾကေသာ္လည္း လူမႈေရး ကိန္းဂဏန္းမ်ားကား ေစရာသြားေလ့ မရိွၾကေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ မည္သုိ႔ ဆုိေစ ေလာက သဘာ၀ အရ ကိန္းဂဏန္းမ်ားႏွင့္ ဆက္လက္ စခန္းသြားေနၾကရဦး မည္သာ ျဖစ္ေခ်၏။ ထုိကိန္း ဂဏန္းမ်ားကား။ “ဘံုး” “အံုး” ဘံုးႏွင့္အံုး ျမည္သံစြဲ အလကၤာတုိ႔ ႏွစ္ေထြေရာ၍ ထြက္လာေသာ အိမ္ေအာက္ ထပ္မွ အသံမ်ားေၾကာင့္ ေန႔လယ္က မၿပီးျပတ္ခ့ဲေသာ ႐ံုးစာမ်ားကို စူးစိုက္ဖတ္ေန ေသာ မိမိ၏ စိတ္အစဥ္တုိ႔ ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္ကုန္ရသည္။ အစကနဦးမွာေတာ့ မိမိ၏ နားမွာ ၾကားတစ္ခ်က္၊  မၾကားတစ္ခ်က္ျဖစ္ေနခဲ့သည္ ထင္၏။ အသံက တျဖည္း ျဖည္းဆက္တိုက္ ဆုိသလို ျဖစ္လာေသာေၾကာင့္သာ အာ႐ံုတုိ႔ လြင့္ပါးကုန္ရျခင္း ျဖစ္ တန္ရာ၏။ ႐ံုးစာထဲမွာ ႏွစ္ထားေသာ စိတ္သည္ေအာက္ ထပ္က အသံမ်ားဆီသုိ႔ လံုး၀ ေရာက္သြားေသာအခါ တစ္စံု တစ္ရာကို သတိ ရသြားၿပီး ရင္ထဲမွာ နာက်င္က်င္။ တစ္ ဖန္ေအာက္ထပ္ဆီသုိ႔ ပုိမိုနား စြင့္ေနမိသည္။ အသံေပ်ာက္ သြားေတာ့မလိုႏွင့္ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ေပၚလာျပန္သည္။ မိမိ၏ စိတ္တုိ႔မြန္းက်ပ္ေလွာင္ ပိတ္လာေသာေၾကာင့္ အသက္ကို ျပင္းျပင္းဆြဲ႐ွဴ ကာဟင္းခနဲ ျပန္မႈတ္ထုတ္ လိုက္၏။ အိမ္ေအာက္ပူ အိမ္ ေပၚမခ်မ္းသာပါလား။ မိမိ ဘာလုပ္ရမည္နည္း၊ စဥ္းစားရင္း အေတာ္ကေလး ေတြေန မိသည္။ အိမ္အေပၚထပ္မွာ မိမိတစ္ေယာက္တည္း ေငါင္စင္းစင္းႏွင့္ မည္သူ႔ကိုမွ် တုိင္ပင္စရာမရိွ။ စိတ္ေထြ လာ၍ ေခါင္းကိုသာ တဗ်င္းဗ်င္း ကုတ္ေနမိသည္။ တကယ္ ဆုိလွ်င္သည္ ရက္ပုိင္းမွာ ဤအသံမ်ား ထြက္ေပၚလာျခင္းက စိုးစဥ္း မွ်မဆီေလ်ာ္သည္ကား အမွန္ ပင္ျဖစ္သည္။ ဤအိမ္၏ သခင္မ ကြယ္လြန္ အနိစၥ ေရာက္သြားသည္မွာ ပူပူေႏြး ေႏြး မဟုတ္လွေတာ့ေသာ္ လည္း အေငြ႕မေသေသးဟု ဆုိႏုိင္သည္။ တိတိက်က်သိ ရေအာင္ တုိင္မွာခ်ိတ္ထား ေသာ ျပကၡဒိန္ကို မီးေရာင္ ပ်ပ်ေအာက္မွာ အားယူၾကည့္ မိလိုက္ေသာ္၊ အို ဆယ့္ေလး ရက္ပဲ ၾကာေသးတယ္ပါ လား။ ယခုမူ က်န္ရစ္သူေတြ ထဲက သားအဖႏွစ္ေယာက္ ကား ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ဆံုးမ ပြဲကို က်င္းပေနၾကေခ်ၿပီ။ အိမ္ရွင္ျဖစ္သူ ဦးလံုးေမာင္ မွာ သားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ သမီး တစ္ေယာက္ရိွသည့္အနက္ အႀကီးဆံုးသား ထြန္းေမာင္ႏွင့္ ဤနည္းႏွင္ႏွင္ ဆံုးမပြဲ လုပ္ရသည္မွာ ဇနီးရိွစဥ္က တည္းကမို႔ သိပ္ေတာ့ မထူး ဆန္း။ သို႔ေသာ္ ေသာက ေတာင္ထုမွ မၿပိဳကြဲေသးမီ ေဒါသ ေတာက္ေလာင္ေနရ ေသာ မိသားစုတစ္စု၏ က ေမာက္ကမ ျဖစ္စဥ္အၾကား မွာ မိမိက ၾကားညပ္ရျပန္ၿပီ။ မိမိကသည္ အိမ္မွာ အေပၚထပ္သို႔ ငွားေနသည့္ အိမ္ငွား တစ္ဦးသာ ျဖစ္သည္။ သည္ၿမိဳ႕သုိ႔ ဌာန တာ၀န္ျဖင့္ ေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့ရၿပီး မိသားစုကုိ မေခၚႏုိင္ေသးမီကေလးမွာ အိမ္ရွင္ႏွင့္အတူ ေနရ သည့္ အေပၚထပ္ေလာက္ကိုသာ ငွားေနျခင္း ျဖစ္သည္။ တကယ္ဆုိလွ်င္ အိမ္ရွင္ဦး လံုးေမာင္တုိ႔ကလည္း ငွားခ ေငြလုိခ်င္လြန္း၍ ငွားသည္ မဟုတ္ပါ။ မိမိ၏ ဌာန၀န္ ထမ္းတစ္ဦးက ဆက္စပ္ ေျပာေပးခဲ့၍သာ ငွားယူႏိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အိမ္ကအိမ္ႀကီး ရခိုင္ျဖစ္သည္။ အိမ္ေအာက္ ထပ္တစ္ခုလံုးတြင္ ကုန္ေလွာင္ၿပီး ေရွ႕မ်က္ႏွာစာတြင္ ကုန္စံုဆုိင္ ဖြင့္ထားသည္။ ၿမိဳ႕၏ ပထမ တန္းစား အကြက္ အကြင္းမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ျပန္၊ ဆုိင္ရွင္ လင္မယားဦးလံုး ေမာင္ႏွင့္ ေဒၚစိန္ေမတုိ႔ကလည္း ေရာင္းလက္ ၀ယ္လက္ သာျပန္ေသာေၾကာင့္ ဆုိင္က ေရာင္းအား ေကာင္းသည္။ သည္ေတာ့ စီးပြားေရး ေခ်ာင္လည္ၾကသည္။ “ကၽြန္ေတာ္ကသည္ ေလာက္ မဟုတ္ေသးဘူး ဆရာရဲ႕။ စိန္ေမကမွ အေရာင္းအ၀ယ္ ပုိကၽြမ္း တာ။ သူ႔မွာ စီးပြားေရးစန္း ပါတယ္ ထင္ရဲ႕။ လုပ္သမွ် ဟုတ္ေနတာကိုး” ညဘက္အားလပ္ေန သည့္ အခါမ်ဳိးတြင္ အာလာပ သလႅာပစကား လက္ဆံုက် တုန္း ယင္းသုိ႔ ဦးလံုးေမာင္က သူ႔မိသားစု အေၾကာင္းကို စိတ္လုိလက္ရ ေျပာျပတတ္သည္။ ကာလအတန္ၾကာ လာေသာအခါ မိမိတို႔ ပိုမို ရင္းႏွီးလာခဲ့သည္။ သူ႔ သားသမီး သံုးေယာက္ကိုလည္း ႀကိဳးၾကားႀကိဳးၾကား စာျပ ေပးရာက စာသင္၀ုိင္း ဆရာ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာခ့ဲသည္။ “ရြာမွာတုန္းကဆုိရင္ စိန္ေမက ေၾကးရတတ္ မိသားစုကေပါ့ ဆရာရယ္။ သူ႔မိဘေတြက ဥယ်ာဥ္လယ္ ယာျပည့္ျပည့္စံုစံုနဲ႔ အိမ္ဆုိင္ ကေလး ေရာင္းလိုက္၊ ေငြတိုးေလး ေခ်းလိုက္လုပ္ၿပီး ေခ်ာင္ လည္ေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔အိမ္မွာ သူရင္းငွား လယ္ကူလီ လုပ္ရတာဗ်။ အင္းေနာက္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ခ်င္း လူငယ္ သဘာ၀ရည္ငံၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ခိုးေျပးတာ” “ဟား ဟား ဦးလံုး ေမာင္က ဇာတ္လိုက္ႀကီး ပါလားဗ်။ တကယ့္ကိုၾကည့္ ေကာင္းမယ့္ ပြဲပါလားလုိ႔” ဦးလံုးေမာင္က ပ်ာပ်ာ သလဲ လက္ျပကာ တားသ ျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ ရပ္လုိက္ ရသည္။ “႐ွဴး တိုးတိုးဆရာေရ၊ စိန္ေမက အဲဒါေတြကို ေျပာရင္ မႀကိဳက္ဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ဘယ္မွာမွ မေျပာျဖစ္ ပါဘူး ဆရာရယ္။ ဆရာက ဒီၿမိဳ႕မွာ ဧည့္သည္ မို႔လုိ႔သာ ေျပာျပတာ” “ဒါနဲ႔ ေနပါဦးဗ်။ ဦးလံုးေမာင္က ခိုးေျပးေတာ့ ေဒၚစိန္ေမ မိဘေတြက ၿငိမ္ ေနရဲ႕လား” မိမိက ဇာတ္အထြတ္ကို ႐ုတ္တရက္ ေမးလုိက္ေသာ ေၾကာင့္ ဦးလံုးေမာင္ေတြခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ျပန္ေျပာျပဖို႔ ေတာ္ေတာ္ခက္ေနသည္ ထင္၏။ “ဘယ္ေနရလိမ့္မလဲ ဆရာရယ္။ သူတုိ႔ ေခါင္းမီး ေတာက္ကုန္တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မနည္းၾကာ ၾကာပုန္းေနလုိက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အပုန္းေကာင္း လို႔လား။ မထူးဘူးရယ္ တြက္လို႔လား မသိပါဘူး။ သူတုိ႔မွာ သားသမီးငါး ေယာက္ ရိွတဲ့ အထဲက စိန္ေမ ကို ေသခန္းျပတ္ေၾကညာ လုိက္ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ေခၽြးႏွဲ စာကေလးေတြ ေပါင္းဖက္ ၿပီး စိန္ေမ သူ႔အိမ္က တတ္ လာတဲ့ အေရာင္းအ၀ယ္ေလး စလုပ္ခဲ့ၾကတာ။ အခုေတာ့ ဒီအေျခအေနေပါ့ေလ။ အင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္က ၿပီး ပါၿပီ ဆရာရယ္။ သားသမီးေတြ အတြက္ပဲ အေရးႀကီး ေတာ့တာ။ သူတို႔ေတြ ေခတ္ ပညာတတ္ၿပီး ကုိယ့္၀န္ကုိယ္ ထမ္းႏုိင္ဖုိ႔ အကုန္အက် ခံၿပီး ပညာသင္ေပးေနတာေပါ့ ဆရာ။ ဆရာက ကူညီစာျပ ေပးတာကို အရမ္းေက်းဇူး တင္ပါတယ္” “ရပါတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အပန္းမ ႀကီးပါဘူး။ ကေလးသံုး ေယာက္စလံုး ပညာတတ္ ႀကီးေတြျဖစ္ေအာင္ ၾကံဳတုန္း ကူညီေပးပါ့မယ္။ ဦးလံုး ေမာင္ဘက္ကလည္း ကေလး ေတြကို ပညာဆံုးခန္းတုိင္ ေအာင္ သင္ေပးဖို႔ တုိက္တြန္း ပါရေစ။ ဒါနဲ႔ ဦးလံုးေမာင္ ေရ အႀကီးေကာင္ ထြန္းေမာင္ ကို မနည္းလုပ္ယူရမွာေနာ္” မိမိစကားအဆံုးတြင္ ဦးလံုးေမာင္၏ မ်က္ႏွာတင္း တင္းမာမာ ျဖစ္သြားေၾကာင္း သတိထားမိသည္။ “အမွန္ပဲ ဆရာရယ္။ ဒီေခြးေကာင္ေၾကာင့္ ခက္ေနတာ” ထြန္းေမာင္က ထုံေတ ေတႏိုင္လြန္းလွသည္။ ေက်ာင္းစာက်က္ဖုိ႔ထက္ အေပါင္းအသင္းကို ခံုမင္ သည္။ သူ႔အေပါင္းအသင္း ဆုိသည္ကလည္း အေပ်ာ္ အပါးႏွင့္ ေလေနသူမ်ားဟု သိရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အရက္ေငြ႕ကေလးပါလာ တတ္ေသးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လည္း သားအဖႏွစ္ေယာက္ မၾကာခဏကေတာက္ကဆတ္ ျဖစ္ေလ့ရိွသည္။ ဆယ္တန္း မွာ ႏွစ္ႏွစ္က်ၿပီးၿပီဆုိက တည္းက သူ႔ပညာေရး အေျခ အေနကို စိတ္ပ်က္စရာေတာ့ အေကာင္းသား။ သူ႔ညီ ေဌးေမာင္က ယခုသူႏွင့္ အတန္းတူေနၿပီ။ အငယ္ဆံုး ခင္ေမေထြးပင္ ရွစ္တန္း ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ ဦးလံုးေမာင္၏ မိသားစု၌ အရာရာ ေျပလည္ ေနသည့္ၾကားထဲမွာ ထြန္း ေမာင္ ကိစၥသာ လိပ္ခဲတည္းလည္း မေက်မလည္ ရိွေနရသည္။ ယခုလည္း ၾကည့္ ပါဦး၊ ေဒၚစိန္ေမ အေလာင္း ေျမက်သည္မွာ ရက္ပုိင္းသာ ရိွေသးသည္။ သူတုိ႔သားအဖ ျပႆနာျဖစ္ေနၾကၿပီ။ “ဘံုး” သည္တစ္ႀကိမ္ ဘံုးခနဲ အသံေၾကာင့္ မိမိအေတြးစ မ်ား ျပတ္ေတာက္လြင့္စင္ ကုန္သည္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ခ်လိုက္ၿပီး မတ္တတ္ရပ္ လိုက္သည္။ မိမိေျခလွမ္းမ်ား က အိမ္ေအာက္ကို ဆင္းသည့္ ေလွကားထစ္မ်ားဆီသို႔။ “ဗ်ဳိ႕ ဦးလံုးေမာင္၊ တံခါးဖြင့္ပါဦးဗ်” သံုးေလးခ်က္ တံခါးကို ထုၿပီး ေခၚလိုက္ေသာ အခါ တံခါး တစ္ခ်က္ဟ႐ံု ပြင့္လာသည္။ “အားနာလုိက္တာ ဆရာရယ္။ အေႏွာင့္အယွက္ ေပးမိၿပီ” ဦးလံုးေမာင္က အိမ္ အျပင္ဘက္ ေမွာင္မည္းမည္း မွာ ရပ္ေနေသာ မိမိထံရည္ ၫႊန္းၿပီး တုိးတုိးလ်လ် ေျပာ လာသည္။ သူက မိမိကုိ ေတာင္းပန္ေနသည္ထက္ မိမိ ကသာသူ႔ကို အႏူးအၫြတ္ ေဖ်ာင္းဖ်ေတာင္းပန္ ေျပာဆုိကာ အိမ္အေပၚထပ္သို႔ ဆြဲေခၚလာခဲ့သည္။ သူ႔ပံုက ဖိုသီ ဖတ္သီႏွင့္ ႏြမ္းယဲ့ေနသည္။ ဇနီးသည္ကို ႏွေျမာ တမ္းတၿပီး ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ အိပ္ လုိ႔မွ ေပ်ာ္ခဲ့ပါရဲ႕လား။ ေစာ ေစာက သားကို ဆံုးမခဲ့စဥ္ စိတ္ေဇာႀကီးကာ ပုိမုိပင္ပန္း သြားျခင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္ သည္။ ခံုမွာ ထုိင္လ်က္က မ်က္မွန္ကို ခၽြတ္ၿပီး မ်က္စိ ကို ပြတ္သပ္ေနသည္က မ်က္ရည္ကုိပါ ဖိႀကိတ္သိမ္း ဆည္း ေနပံုရသည္။ သူ႔ရင္ ဘတ္ႀကီးကဗေလာင္ဆူေန ေသာ မီးေတာင္တစ္လံုး ကဲ့သို႔လိႈက္ဖိုေနသည္။ “စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး ဆရာရယ္။ ဟုိေန႔က အေႂကြး ေတာင္းခိုင္းလုိက္ပါတယ္။  ေတာင္းလုိ႔ မရေသးသလုိလို  ေျပာလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ သြား ေတာင္းတာ။ ဒီေကာင္က ရၿပီးလို႔ သံုးပစ္လိုက္ၿပီ။ အခု ကၽြန္ေတာ္ မေကာင္းျဖစ္သြား တာေပါ့။ အဲဒီေငြေတြ ဘယ္ မွာ သံုးသလဲဆုိတာလည္း ၾကည့္ပါဦး ဆရာရဲ႕။ ဖဲ၀ိုင္း မွာ ကုန္တာတဲ့ဗ်ာ။ ေတာက္” “သူလည္း ဒီရက္ပိုင္း စိတ္ေသာက ေရာက္ၿပီး ထင္ရာ လုပ္မိေနတာလား မသိဘူးေပါ့ ဦးလံုးေမာင္ရယ္။ ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ၿပီး ေျပာျပပါဦးမယ္” သူက ေခါင္းတယမ္း ယမ္းလုပ္ေနသည္။ လံုး၀ စိတ္ဓာတ္က်ေနသည့္ပံု။ “ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆင္း ဆင္းရဲရဲနဲ႔ ဟုိေျပးဒီေျပး လုပ္ စားေနရတုန္းက သူ႔ကို ေမြးခ့ဲလို႔ မိဘနဲ႔ ဆင္းရဲခံဖက္သား ဆုိၿပီး နည္းနည္းအလိုလုိက္ ခဲ့မိတယ္ ဆရာရယ္။ အခု ေတာ့ အပ်က္အပ်က္နဲ႔ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ဆုိသလုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဘာမွ သံုးလုိ႔ မရေတာ့ဘူး” “အာ အဲဒီေလာက္ လည္း စိတ္ကုိ ဒုန္းဒုန္း မခ်လုိက္ပါနဲ႔လား ဦးလံုးေမာင္ ရယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ ရဲ႕ အနာဂတ္ ဆုိတာ ကံေသ ကံမ ေျပာလုိ႔မွ မရတာ” ဦးလံုးေမာင္က ခပ္ေတြ ေတြ စဥ္းစားရင္း ေျပာလာသည္။ “သူတုိ႔ကို ဆရာ သင္ေပးခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိ တယ္။ ဘာလဲဆုိေတာ့ ေရွ႕မွာအႏုတ္လကၡဏာရိွတဲ့ ကိန္းဂဏန္းတစ္ခုဟာ ပကတိသုညထက္တန္ဖိုးေလ်ာ့ တယ္ဆုိတာေလ။ ဒီေကာင္ က အႏုတ္လကၡဏာရိွတဲ့ ကိန္းတစ္ခုပဲ မဟုတ္လား ဆရာ။ ကိန္းဂဏန္းမ်ားေလ ပကတိ သုညကို မီဖို႔ေ၀းေလ ေပါ့။ သူ႔ အႏုတ္ကိန္း အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ျဖည့္ေပးႏုိင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ေပါင္းေပါင္း၊ ႏွစ္ေပါင္းေပါင္း ေပါင္းသမွ် တင္ေနမယ့္ ပကတိ သုညေတြမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ျဖည့္ေတာ့မယ္” ကၽြန္ေတာ္ ဆြံ႕အေငး ေမာလုိ႔။ ဦးလံုးေမာင္ကား မိမိေဖ်ာင္းဖ်မႈအေပၚ ယံုၾကည္မႈရိွပံု မရေတာ့ပါ။ “သူလုိခ်င္မွ ကိုယ္က ေပးလုိ႔ရတာပါ ဆရာရယ္။ ဒီေကာင့္ကို စာဆက္ သင္ေပးဖုိ႔ စိတ္ပ်က္သြားၿပီ။ အငယ္ ႏွစ္ေကာင္ကိုပဲ ျဖစ္ထြန္းေအာင္ လုပ္ေပးေတာ့မယ္။ စိန္ေမရယ္ နင္မေသဘဲ ငါ အရင္ ေသခဲ့ရင္ အေကာင္း သား။ နင္နဲ႔ငါဆင္းရဲမွာ ေၾကာက္လို႔ ကုန္း႐ုန္းလုပ္ခ့ဲ ရတာေတြကုိ ဆင္းရဲတြင္း နက္ေအာင္ တူးမယ့္သားနဲ႔မွ ငါ့ကို ထားခဲ့ရသလားကြာ” ျပန္လည္ ထူေထာင္မႈ မျပဳႏုိင္ေတာ့သည့္ ဦးလံုးေမာင္၏ စိတ္ဓာတ္ကို ျပက္ျပက္ထင္ထင္ ျမင္လုိက္ရ ေသာ မိမိကုိယ္တုိင္မွာ အံ့ၾသ မွင္တက္မိ႐ံုမွ တစ္ပါး အျခား မရိွ။ အခ်ိန္ကာလတုိ႔ ၾကာ ေညာင္းခဲ့ၿပီ။ မိမိမွာ အလုပ္တာ၀န္ အရ အျခားၿမိဳ႕မ်ားသို႔ ေျပာင္း ေရႊ႕ခဲ့ကာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ ၿပီးေနာက္ ယခုအခါ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕တြင္ တာ၀န္ က်ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ယခင္က တာ၀န္ က်ခဲ့ရာၿမိဳ႕မ်ားကို မေမ့ေပ်ာက္ ေသာ္လည္း ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ ကုိယ္အျမဲတမ္းေတာ့ သတိ မရႏုိင္ခဲ့ပါ။ ဦးလံုးေမာင္တို႔ မိသားစုႏွင့္လည္း ေ၀းခဲ့ သည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၀ိုးတိုး၀ါးတားသာ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ အခ်ိန္ သည္ အရာရာကို ေျပာင္းလဲ ေစတတ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ေဟာ သည္ကေန႔ေတာ့ ႂကြင္းက်န္ရစ္ခဲ့ေသာ သကၠရာဇ္မ်ားကို ျပန္ရလိုက္သလို လိုပင္ ခံစားလိုက္ရသည္။ မိမိကုိယ္ မိမိ အသက္အတန္ငယ္ ႏုပ်ဳိ သြားသေယာင္ထင္၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဟူမူကား ဦးလံုးေမာင္ကုိ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ ဆူးေလ အ၀ိုင္းတြင္ မထင္မွတ္ဘဲ တ့ဲတိုးေတြ႕ လိုက္ရေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။ “ဒီက ဦးေလးက ကၽြန္ေတာ့္အသိတစ္ေယာက္နဲ႔ တူလုိ႔။ ဦးက....” “ဟာ ဆရာပါလား။ ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဦးလံုးေမာင္ ေလ” “အာ ဟုတ္ၿပီ ဦးလံုး ေမာင္ေရ။ တစ္မ်ဳိး မထင္နဲ႔ဗ်ာ။ ေမွ်ာ္လင့္ မထားမိလုိ႔ပါ။ ကဲ ဘယ္တုန္းကလာလဲ။ ဘာလုပ္ဖို႔ လာတာလဲ။ အဲ မျဖစ္ေသးပါဘူးဗ်ာ။ အေအး ေသာက္ရင္း ေျပာၾကရေအာင္ လာ လာ” ဦးလံုးေမာင္က ကၽြန္ေတာ္ ထင္ထားသည္ထက္ ပုိအိုစာေနသည္ ထင္ ၏။ နားသယ္စပ္ဆံပင္မ်ား အျဖဴႏွင့္ နီၾကန္ၾကန္တုိ႔ ေရာ ယွက္ေနၾကသည္။ မိမိတို႔မွာ ကုိယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ အတန္ ငယ္ ၿငိမ္သက္ေနၾက၏။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ မိမိက အိမ္ရွင္ သူက ဧည့္သည္ျဖစ္၍ ေလာက၀တ္စကားမ်ားကို မိမိဘက္က ပိုေျပာစရာရိွသင့္ သျဖင့္ စကားစလိုက္သည္။ “အခု ဦးလံုးေမာင္ ရန္ ကုန္ကို ဘာလာလုပ္တာလဲ။ ေျပာင္းေနခဲ့တာလား” မိမိ၏ ႐ိုး႐ုိးရွင္းရွင္း အေမးကို ျပန္ေျဖဖို႔ စကား လံုးရွာေနပံုရသည္။ ျဗဳန္းခနဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ထြက္မလာ။ “အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥနဲ႔ လာတာပါ” သူ႔ထံမွ စကားတစ္လံုး ခ်င္း ထြက္လာသည္။ “က်န္းမာေရး ကိစၥလား၊ စီးပြားေရး ကိစၥလား၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘာကူညီေပးရ မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ နယ္မွာ တုန္းက ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနခဲ့ရတဲ့ ဦးလံုးေမာင္ ေက်း ဇူးေတြ မေမ့ပါဘူးဗ်ာ” မိမိစကားအဆံုးမွာ ဖ်တ္ခနဲ မ်က္လႊာပင့္ၾကည့္ ၿပီး ခ်ိန္ခ်ိန္ဆဆ ေျပာလာ သည္။ “သားသမီးကိစၥဆုိ ေတာ့ လူမႈေရးဆုိပါေတာ့ ဆရာရယ္။ သားေရး သမီး ေရး ကိစၥေတြကို ေဆာင္ရြက္ ဖို႔ ရန္ကုန္ကို လာရတာ” “ေၾသာ္ အင္း အခုဆုိရင္ ကေလးေတြလည္း လူလား ေျမာက္ကုန္ၾကေရာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာင္းလာတာေတာင္ ဘာလုိလုိနဲ႔ ရွစ္ႏွစ္ရိွ ၿပီပဲ။ သူတို႔အဆင္ေျပၾက တယ္မဟုတ္လား” “လူလားေျမာက္ကုန္ ၾကတယ္ ဆုိရင္လည္း မွန္တယ္ဆရာ။ အခုထိ လူလား မေျမာက္ေသးတာကေတာ့ ထြန္းေမာင္ပဲေလ။ ဆရာ သိခဲ့တဲ့ အတုိင္း ဒီေကာင္က ဆုိးေပ ေနတုန္းမို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔ထိ ခံရတုန္း။ သားဆိုး အေမက တေပေပ မကပါဘူးဗ်ာ။ သားဆိုး အေဖလည္း တေပေပပါပဲ။ အငယ္ႏွစ္ ေကာင္လံုး ဘြဲ႕ရ ၿပီးၾကလို႔ သူ႔ အဆက္အသြယ္နဲ႔သူ စင္ကာပူမွာ အလုပ္ လုပ္ေန ၾကတယ္” “ေၾသာ္ ကေလးေတြက ေတာ္ၾကတာပဲ။ သူတုိ႔ဆီက အကူအညီရၿပီဆုိေတာ့ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဦးလံုးေမာင္ သက္ ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္သြား တာေပါ့။ ထြန္းေမာင္ကိုေတာ့ ဒီလိုပဲ သည္းညည္းခံၿပီး ျပဳ ျပင္ရဦးမွာပဲေလ” မိမိက ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ေျပာသည့္ၾကားက ဦးလံုးေမာင္သည္ ေခါင္းတခါ ခါလုပ္လ်က္ သက္ျပင္းရွည္ႀကီး မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ “ျပဳျပင္ဖို႔ အခ်ိန္ဆုိတာ မက်န္ေတာ့ဘူး ဆရာရယ္။ ဒီႏွစ္ထဲမွာတင္ ကၽြန္ေတာ့္ က်န္းမာေရး ခၽြတ္ျခံဳ က်လာ ၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ဒီေကာင္က တမာလုိလူ။ သက္တမ္းရင့္ေလ ပုိခါးေလ။ ၾကာၾကာ၀ါးေလ ခါးေလပဲ။ သူ႔ကိစၥ စီစဥ္ၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကာၾကာေနရလိမ့္မယ္ မထင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း အခုပဲ သူ႔အတြက္နဲ႔ ရန္ကုန္ ကို ခဏလာတာ” “ဘာလဲ ထြန္းေမာင္ကို စင္ကာပူ ပို႔မလို႔လား” မိမိက အေလာသံုးဆယ္  ေမးလိုက္သည္။ သူက မထံု တက္ေသးႏွင့္ ေအးစက္စက္ ျပန္ေျပာလာ၏။ “မဟုတ္ဘူး ဆရာ။ လက္ရိွ အေနအထားက အငယ္ေကာင္ေတြ ပို႔သမွ် ေငြေတြ ေရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ေခၽြးႏွဲစာ ေတြေရာပဲ ဒီေကာင္ ျဖဳန္းေနတာ။ ၾကာရင္ ကေလးေတြကလည္း သူတုိ႔ ပို႔ထားတဲ့  ေငြေတြကို ျပန္ေတာင္း လာႏုိင္တယ္။ အေမြပစၥည္း ကိစၥမွာ ႐ႈပ္ေထြးလာႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္ပမွာ အလုပ္ လုပ္ေနတဲ့ ကေလးေတြကို ဒီ ကိစၥ ေဆြးေႏြးရေအာင္ ျပန္ခဲ့ ၾကပါဦးလို႔ ေျပာေတာ့ အင္ တင္တင္ လုပ္ေနၾကတယ္။ မင္းတုိ႔ အစ္ကို ကိစၥ ရွင္းရေအာင္ လာမွျဖစ္မယ္ ဆုိျပန္ေတာ့လည္း ဘာေျပာၾကတယ္ မွတ္လဲဆရာ။ အစ္ကုိ ႀကီးအဖအရာပဲ အေဖရယ္။ သူတို႔ ရွင္းရရင္ အဖထက္ သားတစ္လႀကီးရာ ေရာက္မွာေပါ့တဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ အေဖ ပဲ စိတ္ႀကိဳက္ၾကည့္ရွင္းလုိက္ ပါတဲ့။ အေဖ လုပ္သမွ်ကို သူတုိ႔ သေဘာတူေပးပါ့မယ္ တဲ့။ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ သူတုိ႔က ဒီလိုပဲ ျပန္ေျဖၾက တာေၾကာင့္ ဒီတစ္ခါတကယ္ ရွင္းဖို႔ ရန္ကုန္ကို တက္လာ တာပဲ ဆရာ” ဦးလံုးေမာင္က အနည္း ငယ္ ေမာသြားသျဖင့္ တစ္ ေအာင့္နားေနလုိက္သည္။ “ဒါျဖင့္ ဦးလံုးေမာင္က ဘယ္လုိရွင္းဖို႔ စိတ္ကူးထား သလဲ” “ဖခင္ရဲ႕ ဆံုးမမႈကို နားမေထာင္ဘဲ ကုိယ္ထင္ရာ စုိင္းသြားတဲ့ သြာႏုတၱာသား သမီးအျဖစ္ ေၾကညာၿပီး အေမြျပတ္စြန္႔လႊတ္မယ္ ဆရာ” “ဗ်ာ ထြန္းေမာင္ကို ဒီ ေလာက္ေတာင္ စိတ္ပ်က္ သြားၿပီလားဗ်ာ” စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ ကာ ေမးလုိက္သည္။ “မဟုတ္ဘူး ဆရာ မဟုတ္ဘူး။ ျပည္ပမွာ အလုပ္ လုပ္ေနတဲ့ သားနဲ႔ သမီးကို” “ဗ်ာ ဘယ္လုိ” မိမိအသံက လန္႔ဖ်ပ္ က်ယ္ေလာင္သြားသျဖင့္ နံေဘး၀ုိင္းက လူမ်ားပင္ လွည့္ၾကည့္လာၾကသည္။ ဦးလံုးေမာင္၏ အသံကမူ တိုးတိုးတိမ္တိမ္။ “စိန္ေမလည္း သူ႔သားႀကီးကို ဘယ္လုိမွ စိတ္မခ် ခဲ့ဘူး ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စီးပြားရွာဖုိ႔ ေဇာသန္ေအာင္ ဇြဲခတ္ေပးခဲ့တဲ့ သားႀကီးကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တဖြဖြ မွာသြား ခဲ့တယ္။ သူ႔ကို ကတိေပး ပါဆုိတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို လူတစ္လံုး သူတစ္လံုး ျဖစ္ေအာင္ လက္တြဲေခၚခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးရွင္ကို ေက်းဇူးဆပ္ တဲ့ အေနနဲ႔ ကတိ ေပးလုိက္တယ္” “ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရိွသမွ် ပစၥည္းေတြ ေငြေတြကို ဘဏ္မွာ အပ္မယ္ ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေသတဲ့ေနာက္ပိုင္း အဲဒါေတြကို ထြန္းေမာင္ တစ္ေယာက္တည္း ယူပါေစေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ကြယ္မွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကမၼသ ကာပဲ” မိမိမွာ ဦးလံုးေမာင္၏ မ်က္ႏွာကို အားနာနာျဖင့္ လႊဲ ဖယ္ႏိုင္ေစရန္ အလုိ႔ငွာ မတို႔ မထိရေသးေသာ ေအးစက္ စက္ ဖာလူဒါခြက္ကို အဓိပၸာယ္မဲ့ၾကည့္ေနလိုက္ သည္။ ဖာလူဒါခြက္ထဲက သစ္သီးယိုစံုတို႔မွာ စားခ်င့္ စဖြယ္လွပေမႊးႀကိဳင္ေနေခ် ၏။ သို႔ေသာ္ တမာခါးကို သကာပ်ားႏွင့္ ေရာႀကိဳ လိုက္သည့္ ဦးလံုးေမာင္၏ တမာယိုကိုသာ ထင္ထင္ရွား ရွား ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ “....သူ႔အႏုတ္ကိန္း အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ျဖည့္ေပးႏုိင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ ေပါင္းေပါင္း ႏွစ္ေပါင္းေပါင္း ေပါင္းသမွ် တင္ႏုိင္တဲ့ ပက တိ သုညေတြမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ျဖည့္မယ္” တစ္ခါတစ္ရံဆီက ဦးလံုးေမာင္၏ ကိန္းဂဏန္း အယူအဆမ်ားကို နားႏွင့္ ဆတ္ဆတ္ၾကားေယာင္မွတ္ မိလာသည္။ ယခု အျပဳအမူ က သူပုိင္ကိန္းဂဏန္းမ်ားကို အႏုတ္လကၡဏာေနာက္က ကိန္းဂဏန္းမွာ ထပ္ေပါင္း ျခင္းလား သို႔မဟုတ္ ပကတိ သုညမွာ ထပ္ေပါင္းလုိက္ ေလသလား။ လွျမင့္ေအာင္၊ေတာင္ကုတ္၊ (ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ေမလ ၂၀၁၂)