ေခါင္းေလာင္းသံ ( ေရႊရင္ႏွစ္ (ၿမိဳ႕သာ) )

“ဟင့္အင္း...မသင္ခ်င္ဘူး။ ျမန္မာစာ မသင္ခ်င္ဘူး။ ျပန္ပို႔။ သားကို ျပန္ပို႔။ သား ေက်ာင္းျပန္မယ္ ဘြားဘြား။ သား ျမန္မာစာ မသင္ခ်င္ဘူး။ ျပန္မယ္ ျပန္မယ္ ခုလိုက္ပို႔...”

အဘြား လည္ပင္းကို ဖက္၍ ငိုေနရာမွ ကၽြန္မကို ျမင္သည္ႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ ေပၚဆင္းကာ လူးလိမ့္ ငိုေနေသာ ကေလးငယ္ကို ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းႀကီးစြာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူ႔အဘြားကလည္း  ကၽြန္မကို အားနာေသာ၊ စိတ္႐ႈပ္ေထြးေသာ၊ ေနာက္ အားကုိးေသာ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ ကၽြန္မကို ၾကည့္သည္။ ကၽြန္မ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ႐ႈိက္၍ အားေပးျပံဳး ယဲ့ယဲ့ေလး ျပံဳးျပမိသည္။ ကေလးက ငိုေနရာမွ ကၽြန္မကို အကဲ ခတ္သလို ၾကည့္ကာ ပိုမို၍ ေအာ္ဟစ္ ငိုယိုသည္။ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာကို တင္း၍ အသံမာမာျဖင့္- “ဟိတ္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ မင္းကုိ စာသင္မလို႔ လာတယ္မ်ား မွတ္ေနလား။ ေက်ာင္းကိစၥ ေဆြးေႏြးမလို႔ လာတာ။ သြား- ကေလးကို အျပင္ေခၚသြား” တစ္ခါမွ အသံမာမာျဖင့္ အေျပာခံဖူးဟန္ မတူေသာ ကေလးက မ်က္လံုး၀ိုင္းေလးမ်ားျဖင့္ ကၽြန္မကို ၾကည့္ကာ အသံတိတ္သြားသည္။ ေဘးမွ ၀ိုင္းေခ်ာ့ေနေသာ ကေလးထိန္း ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အနည္းငယ္ ထိတ္လန္႔သြား ဟန္ျဖင့္ ကၽြန္မကို တစ္လွည့္၊ ကေလးကို တစ္လွည့္ မ်က္လံုး စက္၀ုိင္းလွည့္ေနသည္။ “အဲဒါ- ဖီးနစ္တို႔ ဘြားဘြားလွဴတဲ့ ေက်ာင္းက ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီး။ စည္းကမ္း သိပ္ႀကီးတယ္။ ကေလးေတြ ငိုတာကို မႀကိဳက္ဘူး။ လာ... လာ သြားစို႔” ကေလးထိန္း ႏွစ္ေယာက္က ကေလးကိုေပြ႕၍ အျပင္ေခၚသြားသည္။ ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္၍ ေဒၚတင္တင္ႏွင့္ အတူ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေဒၚတင္တင္ ဆိုသည္မွာ မယံုႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ အံ့ၾသဖြယ္ လွဴဒါန္းေသာ အလွဴဒါန မ်ားေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတာ္မွပင္ ဘြဲ႔တံဆိပ္ ခ်ီးျမႇင့္ျခင္း ခံထားရေသာ သူေဌးမႀကီး တစ္ဦးျဖစ္၏။ ကၽြန္မႏွင့္ သိကၽြမ္း ရသည္မွာလည္း ကၽြန္မ ေက်ာင္း၏ လိုအပ္ေနေသာ ေက်ာင္းေဆာင္ တစ္ေဆာင္ကို လွဴဒါန္းေသာေၾကာင့္ ရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္သြားရျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔၊ ဘ၀တြင္ အစစအရာရာ လိုေလေသး မရွိေအာင္ ျပည့္စံု လွပါေပသည္ဟု ကၽြန္မ အားက် ေငးေမာရေသာ သူေဌးမႀကီး ေဒၚတင္တင္က ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစြာ ရင္ဖြင့္ရင္း အကူအညီ တစ္ခု ေတာင္းလာခဲ့သည္။ သူ႔မွာ ဖီးနစ္ဟု ေခၚေသာ ေျမးေလးတစ္ဦး ရွိေၾကာင္း၊ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးမွေမြးေသာ တစ္ဦးတည္းေသာ ေျမးေလးမို႔ သူ သိပ္ခ်စ္ ေၾကာင္း၊ အစစအရာရာ ျပည့္စံု ႂကြယ္၀ပါေသာ္ လည္း သားသမီးအေႁခြအရံႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကုသိုလ္ကံ နည္းပါး လွတာေၾကာင့္ ဒီေျမးေလး ရေတာ့ သူ သိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ျမန္မာမိသားစု ေျမးအဘြားတို႔ ဓေလ့တိုင္း အဘြားက ပံုျပင္ေလး ေျပာျပလိုက္၊ ေျမးေလးက စကားတီတီတာ တာႏွင့္ ေမးလိုက္၊ ေျဖလိုက္၊ ရယ္ေမာလိုက္၊ ကဗ်ာရြတ္လိုက္ႏွင့္ ေနရမည့္အခ်ိန္ကာလကို ေမွ်ာ္လင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ေၾကာင္း။ “ဒါေပမဲ့ ဆရာမရယ္၊ သူ႔အေဖ အထူးကု ဆရာ၀န္ႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မ သမီး ပညာတတ္မႀကီးက သူ႕တို႔ ကေလးကို အဆင့္အတန္းျမင့္တဲ့ ေက်ာင္း မွာမွ ထားခ်င္တယ္ဆိုၿပီး တစ္ႏွစ္ကို သိန္းဆယ္ခ်ီေပးရတဲ့ ေက်ာင္းမွာ ထားတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းက ျမန္မာစာ လံုး၀ မသင္ဘူး။ ျမန္မာစကား မေျပာရဘူးတဲ့။ အခု ကေလးက အဂၤလိပ္စကား ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္ေနၿပီ။ သူ႔အေဖနဲ႔ဆို အဂၤလိပ္လိုပဲ ေျပာၾကတယ္။ ဆရာမရယ္၊ ကၽြန္မ အဲဒါကို ၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္က်ရတယ္။ အခု ေျမးေလးနဲ႔ကၽြန္မက ၾကာေလေ၀းေလ ေ၀းေနၿပီေလ။ ျမန္မာေျမး အဘြားျဖစ္ၿပီး သူ႔စကား ကိုယ္နားမလည္၊ ကိုယ့္ စကား သူ နားမလည္ ျဖစ္ေတာ့မွာ။ သူတတ္တဲ့ အဂၤလိပ္စာ ကၽြန္မက မတတ္။ ကၽြန္မတတ္တဲ့ ျမန္မာစာ သူက မတတ္။ ကၽြန္မေျမးေလးနဲ႔ ကၽြန္မၾကားမွာ တံတိုင္းႀကီး တစ္ခုျခားေနသလို ပါပဲ ဆရာမရယ္။ ကၽြန္မ ရင္နာလိုက္တာ။ အဲဒါ ကၽြန္မေျမးေလးကို ျမန္မာစာ တတ္ေအာင္၊ ျမန္မာစကား ကၽြမ္းက်င္ေအာင္ ဆရာမတတ္ ႏုိင္ရင္ ကူညီေပးပါလို႔ အကူအညီ ေတာင္းခ်င္ တာပါ” စို႔လာေသာ မ်က္ရည္စမ်ားကို သုတ္ရင္း ေျပာလာေသာ ေဒၚတင္တင္ကို ၾကည့္၍ ကၽြန္မ ပါ စိတ္ထိိခိုက္ နာက်င္သြားရသည္။ “က်ဴရွင္ သင္ခိုင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး ဆရာမ ရယ္။ ဆရာမႀကီး ေက်ာင္းမွာ မေနတဲ့၊ ဆရာမ ႀကီး ေက်ာင္းက မဟုတ္တဲ့၊ ျမန္မာစာ မတတ္တဲ့၊ ကၽြန္မေျမး ျမန္မာေလးကို ျမန္မာစာ တတ္ေအာင္ သင္ေပးဖို႔ လူမႈေရးအရ အကူအညီ ေတာင္းတာပါ။ ဆရာမတို႔ က်ဴရွင္သင္ခြင့္ မရွိမွန္း ကၽြန္မ သိပါတယ္။ ဆရာမအလုပ္ကို မထိခိုက္ေစရပါ ဘူး။ ကူညီမယ္မဟုတ္လား ဆရာမဟင္။ ကူညီပါ ဆရာမရယ္” ၿမိဳ႕ဆင္ေျခဖံုးတြင္ရွိေသာ အေဆာက္အဦ မျပည့္စံုသည့္ ကၽြန္မ ေက်ာင္းကေလးကို သိန္းရာ ေက်ာ္ အေဆာက္အဦ လွဴခဲ့ဖူးသူ။ ထိုအလွဴသည္ ကၽြန္မအတြက္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ဆင္းရဲ ခ်ဳိ႕တဲ့စြာ ပညာ သင္ၾကားေနရေသာ ကၽြန္မ တပည့္မ်ား အတြက္မို႔ ကၽြန္မကို ကူညီခဲ့သလိုပင္ ကၽြန္မက ေက်းဇူး တင္ေနသူ။  ထိုေက်းဇူးမ်ား မရွိခဲ့ဖူးလွ်င္ေတာင္ ျမန္မာ လူမ်ဳိး တစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ လုပ္သင့္ လုပ္ထုိက္ေသာ အလုပ္ တစ္ခုမို႔ ကၽြန္မ ျငင္းျဖစ္မည္ မထင္ပါ။ “ကၽြန္မ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကူညီမွာပါ ေဒၚတင္တင္။ ဘယ္လို ကူညီရမလဲ ဆိုတာသာ ေျပာျပပါ”ဟုပဲ ကၽြန္မ ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ “ေျမးေလးက အခု KG (1) မွာ တက္ေနပါတယ္။ ေသာၾကာေန႔ ဆိုရင္ ကားနဲ႔ သြားေခၚၿပီး တနလၤာေန႔ ေက်ာင္းအမီ ျပန္ပို႔ ေပးရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဆရာမရယ္၊ ေသာၾကာေန႔ည၊ စေနေန႔ ည၊ တနဂၤေႏြေန႔ ညေတြမွာ တတ္ႏိုင္ရင္ ဆရာမက ေျမးေလးကို ျမန္မာစာ သင္ေပး ေစခ်င္ပါတယ္” ဆိုေသာ ေဒၚတင္တင္ စကားကို ကေလး အတြက္၊ အဘြား ပီသခ်င္ေသာ လူသားတစ္ဦး အတြက္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္၏ အနာဂတ္ အတြက္ ကၽြန္မ အလြယ္တကူပင္ ေခါင္းညိတ္ လက္ခံခဲ့သည္။ “တစ္ခုေတာ့ ႀကိဳၿပီး ေမတၱာ ရပ္ခံခ်င္ပါတယ္ ဆရာမ၊ ေျမးေလးက ျမန္မာစာ မသင္ခ်င္ဘူးလို႔ အျမဲ ျငင္းဆန္ေလ့ ရွိတယ္။ ဆရာမ အရင္က ဆရာမေလး သံုးေယာက္ကို ေခၚၿပီး ကၽြန္မ သင္ေပးဖူးပါတယ္။ သင္လို႔မရလို႔ အကုန္လံုး လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ျပန္သြားခဲ့ၾကရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဆရာမက သည္းခံၿပီး ကၽြန္မ ေျမးေလးကို ျမန္မာစာ တတ္ေအာင္ သင္ေပးပါလို႔ ႀကိဳတင္ၿပီး ေမတၱာ ရပ္ခံခ်င္တာပါ” “ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္မ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစား ၾကည့္ပါ့မယ္”ဟု ကၽြန္မ ေျပာခဲ့ေသာ္လည္း တကယ္ နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႔ ရင္ဆိုင္ရေသာ အခါ ကၽြန္မ ထင္ထားတာထက္ ပိုမို ခက္ခဲ ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ကေလး ကိုယ္တိုင္က ျမန္မာစာ မသင္ခ်င္ပါ ဟု အေၾကာက္အကန္ ျငင္းဆန္ေနသည္။ “ထိုင္ပါဦး ဆရာမ” ေဒၚတင္တင္က ကၽြန္မကိုေျပာၿပီး သူပါ စိတ္ေမာ လူေမာႏွင့္ ထိုင္ခ်သည္။ ေခတ္မီ လွပ၍ ဟိန္းေနေသာ တိုက္ႀကီးထဲမွ ဧည့္ခန္းသည္ ေတာက္ပ ထည္၀ါလြန္းလွသည္။ သို႔ေသာ္ ဧည့္ခန္းထဲမွ ေခတ္မီ ပစၥည္းမ်ားစြာကို ကၽြန္မ စိတ္မ၀င္စားပါ။ ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားသည္မွာ ဖီးနစ္ေလး၏ ေလ့က်င့္ခန္း စာအုပ္မ်ားကိုသာ ျဖစ္သည္။ “ကၽြန္မ ကေလးရဲ႕ စာအုပ္ေလးေတြ ရွိရင္ ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။” “ဟုတ္ကဲ့... ရပါတယ္ ဆရာမ” ေဒၚတင္တင္က ေျမးစိတ္ျဖင့္ ကိုယ္တုိင္ ထယူေပးသည္။ ကေလး၏ ေလ့က်င့္ခန္း စာအုပ္ေလးမ်ားကို တစ္ရြက္ခ်င္း လွန္ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ လိုခ်င္ ေသာအေျဖကို ေတြ႔ရွိ သြားရသည္။ “ဘယ္လိုလဲ ဆရာမ၊ သင္လို႔ ရႏိုင္ပါ့မလား” အဘြား တစ္ေယာက္၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေမတၱာ မ်က္၀န္းမ်ားကို ကၽြန္မ ၾကင္နာစြာ လွမ္းၾကည့္မိသည္။ “ကေလးက ပန္းခ်ီ ၀ါသနာပါပံု ရတယ္ေနာ္” “ဟုတ္တယ္ ဆရာမ၊ သူႏွစ္သက္တဲ့ ပံုေလးေတြ ဆြဲေနရရင္ သူေပ်ာ္ေနတာပဲ” “ဟုတ္ကဲ့၊ ဒါဆို သင္ဖို႔ အဆင္ေျပမွာပါ။ သူျမန္မာစာကို ခ်စ္လာေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကၽြန္မ ႀကိဳးစားမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ ေတာင္းဆိုခ်င္တာ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။” “ဟုတ္ကဲ့၊ ေျပာပါ ဆရာမ။ ေျမးေလး ျမန္မာစာ တတ္ဖို႔ဆိုရင္ ဘာမဆို ကၽြန္မ လိုက္ေလ်ာ ေပးပါ့မယ္” “တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဒၚတင္တင္တို႔ တိုက္ေရွ႕တစ္ဖက္က အိမ္မွာ ကၽြန္မ ေက်ာင္းက သူငယ္တန္း ေက်ာင္းသူေလး သက္ထားခင္ ဆုိတာ ရွိပါတယ္။ သူ႔ကိုပါ ဖီးနစ္နဲ႔ အတူ သင္ေပးဖို႔ ေခၚေပးပါ” ကၽြန္မ စကားကို ေဒၚတင္တင္က အလြယ္တကူပင္ သေဘာတူ လိုက္ ေလ်ာခဲ့ေလသည္။ “သမီးေရ... သက္ထား၊ ဆရာမႀကီးက ေက်ာင္းမွာ စာသင္သလား။ ဘာသင္သလဲ ေျပာပါဦး” “စာမသင္ပါဘူးရွင္၊ ပန္းခ်ီ သင္ပါတယ္” “ဟုတ္တယ္၊ ခုလည္း ဆရာမက သမီးတို႔ကို စာမသင္ဘူး။ ပံုဆြဲပဲ သင္ေပးမွာ” ေက်ာင္းအုပ္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာ ကၽြန္မမွာ ေက်ာင္း၌ သင္ၾကားေရး တာ၀န္မရွိပါ။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းႏွင့္ စီမံ ခန္႔ခြဲေရးပိုင္းကိုသာ ကၽြန္မ တာ၀န္ယူ ရသည္။ သို႔ေသာ္ ကေလးမ်ားကို မသင္ရလွ်င္ မေနႏိုင္ေသာ ကၽြန္မက အတန္းတိုင္းကို လိုအပ္လွ်င္ လိုအပ္သလို အစား၀င္သင္ေလ့ ရွိပါသည္။ သူငယ္တန္းကိုေတာ့ ကၽြန္မ ၀င္သင္သည္မွာ ကေလးမ်ား ႏွစ္သက္ေသာ တိရစၧာန္ပံု၊ ကစားစရာ ပံုေလးမ်ားႏွင့္ အဂၤလိပ္ အေခၚအေ၀ၚေလး မ်ား ျဖစ္သည္။ “ဟုတ္တယ္၊ ခုလည္း ဆရာမက သမီးတို႔ကို စာမသင္ဘူး။ ပံုဆြဲပဲ သင္ေပးမွာ။ ကဲ- သမီးတို႔ကို ဆရာမက ေဘာလံုး ပံုဆြဲနည္းေလး သင္ေပးမယ္” ကၽြန္မ စာသင္ေနေသာ စားပြဲ၏ တစ္ဖက္စြန္းတြင္ ကၽြန္မတို႔ကို ဘီလူးသဘက္ပမာ ေရွာင္ကြင္းလ်က္ ကၽြန္မႏွင့္ ေ၀းရာတြင္ ကၽြန္မတို႔ကို တစ္ခ်က္မွ လွည့္မၾကည့္ဘဲ သူလုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနေသာ ဖီးနစ္ကေလး၏ ေခါင္းက ေမာ့လာသည္။ “ကဲ- ေဟာဒီမွာ ေဘာလံုးေလးကို ဆရာမ ဆြဲျပမယ္ေနာ္။ ပထမဆံုး ေအာက္ကေနစၿပီး ညာဘက္ကို ၀ုိင္းလိုက္မယ္။ ဟုတ္ၿပီ- ၿပီးရင္ ေဟာဒီ ေနရာမွာ ၀လံုး၀ိုင္း၀ုိင္းေလး တစ္ခုဆြဲ၊ ဟာ... သိပ္ဟုတ္တာပဲ။ သမီးက သိပ္ေတာ္တာပဲ။ ေဘာလံုးေလး တစ္လံုး ရသြားၿပီ။ ကဲ- ၿပီးရင္ ဆရာမတို႔ အေရာင္ျခယ္ၾကမယ္။ ေရာင္စုံေဘာလံုးေလး ျဖစ္သြားေအာင္” ဖီးနစ္ေလး၏ မ်က္လံုးမ်ားက စိတ္၀င္စားမႈျဖင့္ အေရာင္ ေတာက္လာ ၾကသည္။ တျဖည္းျဖည္း ကၽြန္မတို႔ႏွင့္ နီးကပ္လာကာ သက္ထားခင္၏ စာအုပ္ကုိ ငံု႔ၾကည့္သည္။ “ငါလည္း ဆြဲတတ္တယ္။ ငါဆြဲျပမယ္” သက္ထားခင္က ကၽြန္မကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ “ေၾသာ္- ဟုတ္လား။ သားလည္း ဆြဲတတ္တယ္လား။ ဒါဆို ဆရာမကို ဆြဲျပပါဦး” ကေလးက ဂုဏ္ယူ ေက်နပ္ဟန္ျဖင့္ သူ႔စာအုပ္ႏွင့္ ခဲတံကို ထုတ္ယူ၍ ဆြဲသည္။ သို႔ေသာ္ ၀လံုးက အရစ္မွားေနသည္။ “ေနဦး သား။ သားဆြဲတာ မွားေနတယ္။ ေဘာလံုးကို ၀ိုင္းခ်င္ရင္ အေပၚကစ မရစ္ရဘူး။ ေအာက္ကစၿပီး ညာဘက္ကို ၀ိုင္းရတယ္။ အဲ- ဟုတ္ၿပီ။ ဟုတ္ၿပီ။ သား မွန္သြားၿပီ။ သားက သိပ္ေတာ္တာပဲ” “သား ေဘာလံုးပံုေတြ အမ်ားႀကီး ဆြဲမယ္ေနာ္ ဆရာမ” ကေလးငယ္၏ စိတ္၀င္စား ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ထိုင္၍ အကဲ ခတ္ေနေသာ အဘြား ေဒၚတင္တင္ ကို ျပံဳးျပလိုက္သည္။ ပထမဆံုး အဆင့္ကို ကၽြန္မတို႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ “၀လံုး”စတင္ရေသာ ေဘာလံုးပံု၊ ပန္းပြင့္ပံု။ ထို႔ေနာက္ “ဂငယ္”ႏွင့္ “ကႀကီး”ကိုသင္ေသာ ထီးပံု၊ “စလံုး၊ ဂငယ္၊ ပေစာက္”တို႔ ပါ၀င္သည့္ လူပံု စသည္ျဖင့္ အဆင့္ဆင့္ ဆြဲေခၚသင္ၾကားရင္း ေနာက္ဆံုး၌ ျမန္မာဗ်ည္း ႏွင့္ သရကို တတ္ေျမာက္သြားခဲ့သည္။ တစ္ေန႔ ဖတ္စာ အခန္းကုိ သင္ခန္းစာ အသစ္တက္၍ သင္ၾကားေနစဥ္- “Excuse me teacher ” ကၽြန္မ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖီးနစ္၏ အေမ။ “ကၽြန္မ သားကို ျမန္မာစာ မတတ္ေစခ်င္ပါဘူး။ အဲဒါ ဆရာမ သင္မေပးပါနဲ႔” “ရွင္” “ေမေမက ကၽြန္မတို႔ဆႏၵကို မယူဘဲ သူ႔ဘာသာ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနတာ ျမန္မာစာနဲ႔ ျမန္မာစကားက သားအတြက္ အေရးမႀကီးပါဘူး” “ဘုရား... ဘုရား” ျမန္မာျပည္တြင္ ေနေသာ ျမန္မာလူမ်ဳိး သားငယ္ေလးအား ျမန္မာစာ မသင္ရန္ တားျမစ္ေနသည့္ ျမန္မာမိခင္ တစ္ဦးကို ကမၻာ့ထူးဆန္း အံ့ဖြယ္ တစ္ပါးအျဖစ္ ကၽြန္မ တအံ့တၾသ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ဖီးနစ္ကေလး ေနေသာေက်ာင္းသည္ ျမန္မာစာ လံုး၀ မသင္ရသလို ျမန္မာစကားလည္း လံုး၀ မေျပာရပါ။ ေယာင္ယမ္း၍ ျမန္မာစကား ေျပာမိလွ်င္ ဒဏ္ေပး ကတ္ကေလးကို ကိုင္ထားရပါသတဲ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ထိုအျပစ္ဒဏ္ ထိမွ ထိုကတ္ကို လႊဲေျပာင္း ေပးရ၍ ျပစ္ဒဏ္မွ လြတ္ေျမာက္ပါ သတဲ့။ ထိုအခါ ထိုဒဏ္ေပး ကတ္သည္ ကေလးကို သိမ္ငယ္စိတ္၊ ျမန္မာစကား ကို မုန္းတီးစိတ္၊ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္တို႔ကို ေမြးဖြားေပးေသာ ကတ္ျဖစ္သည္။ ဖီးနစ္၏ မိခင္သည္ ထိုကဒ္ႏွင့္ ထိုစိတ္ကို ဖီးနစ္ကေလး ရမွာစိုး၍ တားျမစ္ျခင္းလား။ မိခင္ဘာသာ စကား (Mother Language )ႏွင့္ ဒုတိယ တိုင္းျခား ဘာသာစကား(Second Ianguage) တို႔ေနရာ လြဲမွားေနမွန္း မသိ၍ တားျမစ္ျခင္းလား။ လူတစ္ဦး တစ္ေယာက္တည္းက ဘာသာ စကား အနည္းဆံုး သံုးေလးမ်ဳိး တတ္ေျမာက္ ႏိုင္သည္ကို ေမ့ေလ်ာ့၍ တားျမစ္ျခင္းလား။ သို႔မဟုတ္ မိမိကိုယ္ကို ျမန္မာ့ေျမမွာ ေန၊ ျမန္မာ့ ေရကိုေသာက္၊ ျမန္မာ့ စပါးကို စားေနသည့္ ျမန္မာတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္ဆိုတာကို ေမ့ေလ်ာ့ ေနျခင္းလား။ “ယဥ္ျမသီ” ဖီးနစ္၏ အေမက အသံၾကားရာဆီသို႔ ဆတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္သည္။ ေဒါသ ထြက္ေနေသာ မိခင္ ေဒၚတင္တင္ကို ျမင္ေတာ့ အံ့ၾသၿငိမ္သက္ သြားသည္။ “ေမေမ၊ သမီးက...” “ေတာ္စမ္း၊ ညည္းလုပ္ရပ္က တစ္အိမ္တည္း၊ တစ္ႏိုင္ငံတည္းမွာ ေနတဲ့ ငါတို႔ေျမး အဘြားကို ေသြးခဲြ ေနတယ္ ဆိုတာေကာ သိရဲ႕လား။ ေနာက္ ၾကာရင္ ငါတို႔ ေျမးအဘြားတင္ ကေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာေကာ သိရဲ႕လား။ ညည္းတို႔ကိုယ္ ညည္းတို႔သာ အဆင့္အတန္း ျမင့္ပါတယ္၊ သိန္းဘယ္ေလာက္ ကုန္ပါတယ္ဆိုၿပီး အဟုတ္ႀကီးမွတ္ေနၾကတာ။ တကယ္တမ္းက် အဲဒီစိတ္က ကၽြန္စိတ္ပဲ။ ငါတို႔ ငယ္ငယ္တုန္း ကေတာ့ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းကုိ မထားဘူး။  မတက္ဘူးဆိုၿပီး ကိုယ္ပိုင္အမ်ဳိးသားေက်ာင္းေတြ တည္ေထာင္၊ ျမန္မာစာနဲ႔ ျမန္မာ စကားကို ႐ုံးသံုးစာနဲ႔ ႐ုံးသံုးစကား ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားလာ ခဲ့ၾကရတာ။ လြတ္လပ္တဲ့ ညည္းတို႔ေခတ္က်မွ ေရွ႕ကပုဂိ္ၢဳလ္ေတြ လက္နဲ႔ေရးခဲ့တာကို ေျခနဲ႔ဖ်က္ ေနၾကတာလား” “ဟာ... ေမေမက ဘာသိလို႔လဲ။ အဲဒီ ေက်ာင္းေတြက အေနအထိုင္နဲ႔ စည္းကမ္း သိပ္ အဆင့္ျမင့္တာ” “ေနစမ္းပါဦး၊ အေနအထိုင္ စည္းစနစ္ရွိရွိ၊ အဆင့္အတန္း ျမင့္ျမင့္ေန တတ္ဖို႔အတြက္က စာကို သင္ရမွာလား။ စိတ္ကို သင္ရမွာလား။ စကားကို ပံုတူ ကူးရမွာလား။ စည္းစနစ္ကို အတု ယူရမွာလား။ ငါက အဘြားႀကီးေပမယ့္ အဲဒီ ေလာက္ေတာ့ သိပါေသးတယ္ ယဥ္ျမသီရဲ႕။ တို႔ အာရွတိုက္က တိုးတက္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ တိုင္း ျပည္ေတြက အဂၤလိပ္စကားနဲ႔ အဂၤလိပ္စာကို အဓိက ဘာသာစကား အျဖစ္ မသံုးခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေၾကာင္းေကာင္းေတြ လုပ္ေတာ့ အက်ဳိး ေကာင္းေတြ ရသြားခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ညည္း ျမဲျမဲ မွတ္ထားဖို႔က မွန္ကန္တဲ့ အက်ဳိး ေကာင္းေတြ လိုခ်င္ရင္ မွန္ကန္တဲ့ အေၾကာင္း ေကာင္းေတြကို လုပ္ဖို႔ပဲ” “ဟာ- ဘာေတြမွန္းကို မသိဘူး။ ႐ႈပ္တယ္ ေမေမရာ။ သား ဒက္ဒီကလည္း သား ျမန္မာစာ သင္တာကို မႀကိဳက္ဘူး။ သား ဒီစာကို ဆက္ မသင္နဲ႔ေတာ့” “ဟဲ့- ကေလးကို ဘယ္လို ေျပာလိုက္တာလဲ။ ေျမးေလး၊ ဘြားဘြားေျပာမယ္။ ေသခ်ာ နားေထာင္ေနာ္။ သား ျမန္မာစာ သင္ရတာကို ေပ်ာ္တယ္ မဟုတ္လား” “ဟုတ္” “ဒါဆို၊ သား ျမန္မာစာကို ခ်စ္သလား။ သား ျမန္မာစာကို ဆက္သင္ခ်င္သလား။ မသင္ ခ်င္ဘူးလား” ကေလးက မ်က္လံုးေလး ၀ိုင္း၍ အဘြားကို တစ္လွည့္၊ အေမကို တစ္လွည့္ ၾကည့္ေနသည္။ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ဘာသံမွ ထြက္မလာ။ ကၽြန္မ ခံစားခ်က္ ေပါင္းစံု ေရာႁပြမ္းေနေသာ သက္ျပင္း တစ္ခ်က္ကို ခက္ခဲစြာ ႐ႈိက္လိုက္မိသည္။ ကၽြန္မ အခန္းထဲတြင္ ကၽြန္မမွာ ထိုင္မရ၊ ထမရႏွင့္ စိတ္ကုိ ၿငိမ္သက္ေအာင္ ထားမရႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္၊ ထိုင္လိုက္၊ တယ္လီဖုန္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္၊ ေနာက္ ထ၍ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္လိုက္ႏွင့္ ဘယ္လို မွ မတည္ၿငိမ္ႏိုင္။ “ဆရာမ၊ ကၽြန္မ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆရာမရယ္။ ကၽြန္မကို ကူညီေပးတဲ့ ဆရာမကို သက္သက္ ဒုက္ၡေပးသလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ကေလးကို ေမးၿပီး ကၽြန္မ ဆရာမဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္ပါ့မယ္။ ကာယကံရွင္ကေလးရဲ႕စိတ္ဆႏၵက အဓိကပဲေလ။ သူကိုယ္တုိင္က သင္ခ်င္ပါတယ္ ဆိုရင္ ဘယ္သူ တားလို႔ ရမွာလဲ။ ေျမးေလး သင္မယ္ဆိုရင္ ဆရာမကပဲ ဆက္ၿပီး ကူညီေပးပါဦးလို႔ ေမတၱာရပ္ ခံပါရေစ”ဟု ေဒၚတင္တင္ ေျပာခဲ့ေသာ စကားက ကၽြန္မကို တယ္လီဖုန္းနား တ၀ဲလည္လည္ ျဖစ္ေနေစခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါဟာ ေငြေၾကး ကိစၥေၾကာင့္ မဟုတ္တာ အရမ္းကိုေသခ်ာပါသည္။ ကူညီမႈႏွင့္ ပတ္သက္ ၍ ေဒၚတင္တင္ႏွင့္ ကၽြန္မၾကားတြင္ မည္သည့္ ေငြေၾကးစကားမွ ေျပာဆိုထားျခင္း မရွိပါ။ ကၽြန္မက သူ႔ကို အလွဴဒါန ရက္ေရာေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ ဘြဲ႔တံဆိပ္ရ သူေဌးမႀကီး တစ္ဦးအျဖစ္ ေလးစားသလို သူကလည္း ကၽြန္မကို စည္းကမ္း ယိုင္နဲ႔ေနေသာ ေက်ာင္းအား စည္းကမ္းရွိေသာ ေက်ာင္းအျဖစ္ တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳး ေအာင္လုပ္ႏိုင္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီး တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ေလးစားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခု ကူညီမႈသည္ အေႏွာင္အဖဲြ႔ မပါေသာ ကူညီမႈ သက္သက္သာ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ေ၀းကြာေတာ့မည့္ ျမန္မာေလးတစ္ဦး ကို ျမန္မာလူမ်ဳိးတစ္ဦး၏ ကူညီမႈသာျဖစ္သလို ယခု စိတ္လႈပ္ရွားေနျခင္း မွာလည္း ျမန္မာ့ကေလးငယ္တစ္ဦး၏ အနာဂတ္အတြက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ “ကလင္... ကလင္... ကလင္... ကလင္” ေဟာ- ဖုန္းသံ။ ကၽြန္မ ခႏၶာကိုယ္က ဆတ္ခနဲ တုန္သြားသည္။ ဖုန္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာ အခါ တယ္လီဖုန္းေလးက ၿငိမ္သက္စြာ။ကၽြန္မ သက္ ျပင္းခ်၍ ျပန္ထိုင္လိုက္ရသည္။ တီဗီြထဲမွ ဖုန္းသံပါ။ “ကလင္... ကလင္... ကလင္... ကလင္” ဖုန္းကုိ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ သည္တစ္ခါတြင္ တကယ္ ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္မ ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ “ဆရာမ” “ဟင္- ဖီးနစ္” “ဘြားဘြားက သားကိုယ္တိုင္ ဆက္လိုက္ဆိုလို႔ပါ” ကၽြန္မ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားရသည္။ ေဒၚတင္တင္က သူကိုယ္တိုင္ေျပာ ရမွာ အားနာ၍ ကေလးကို ေျပာခိုင္းျခင္းလားဟု ေတြးမိ၏။ ထိုသို႔သာဆိုလွ်င္ ကၽြန္မ မည္သို႔မွ စိတ္ေကာင္းႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ “ဆရာမ” “ေၾသာ္- သား၊ ေနဦး ခဏေလး” ကၽြန္မ ေဘးတြင္ အဆင္သင့္ ရွိေနေသာ ေရသန္႔ဘူးထဲမွ ေရကို တစ္ခြက္ ငွဲ႔ေသာက္လိုက္သည္။ ပူေနေသာ ရင္ကို ေရျဖင့္ အရင္ ၿငိႇမ္းသတ္လုိက္ရ၏။ “ရၿပီ သား ေျပာ။ သား ေျပာခ်င္တာ ေျပာေတာ့” “ဆရာမ မနက္ျဖန္ ျမန္မာစာ သင္ဖို႔ သားဆီ လာခဲ့ပါလို႔ ေျပာမလို႔ပါ” “ဘယ္လို သား” “သား...” ကေလး မည္သည့္စကားမ်ား ဆက္ေျပာေနသနည္း ဆိုသည္ကို ကၽြန္မ မသိေတာ့ပါ။အသံမ်ားက နားမွလွ်ံ၍ ကၽြန္မ၏ မ်က္၀န္းဆီသို႔ ေရာက္လာသည္။၀မ္းသာ ေက်နပ္မႈ ပီတိ၏ ႏွလံုးေသြး အလ်ဥ္က မ်က္၀န္းမွာ စီးဆင္းသည္။ “ျမန္မာျပည္သည္ ဒုိ႔ျပည္ ျမန္မာစာသည္ ဒို႔စာ ျမန္မာစကားသည္ ဒို႔စကား ဒို႔ျပည္ကိုခ်စ္ပါ ဒို႔စာကို ေလးစားပါ ဒို႔စကားကို ခ်ီးျမႇင့္ပါ”ဟူေသာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္၏သမုိင္း က်က္သံ သဲ့သဲ့ကို ၾကားရသည္။ ကၽြန္မ ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္၍ စာက်က္သံကို နားစြင့္လိုက္သည္။ ထိုထက္ပို၍ ပီသ၊ ၾကည္ျမေသာ အသံႏွင့္အတူ ခ်ဳိျမျမ ေခါင္းေလာင္းသံ ကိုသာ ကၽြန္မ ၾကားခ်င္ ေနပါသည္။              ေရႊရင္ႏွစ္၊ၿမိဳ႕သာ၊ (Teen မဂၢဇင္း၊ဩဂုတ္လ ၂၀၁၁)