စတိ(ဗ)ေဂ်ာ့(ဘ)(စ)၏ ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္(ေဒါက္တာေအာင္ႀကီး)

'ကြၽန္ေတာ္ဆရာမဆီက သင္ယူခဲ့ရတာ တျခားဆရာေတြဆီက သင္ယူခဲ့ရတာထက္ အမ်ားႀကီးပိုပါတယ္။ ဆရာမေၾကာင့္သာမဟုတ္ခဲ့ရင္ ကြၽန္ေတာ္ေထာင္ထဲ ေရာက္ခ်င္ေရာက္ခဲ့မႇာ'ဟု ေဂ်ာ့(ဘ)(စ) ျပန္ေျပာင္းသတိရတတ္သည္။ ဆရာတပည့္ ေမတၲာျပန္လႇန္စီဆင္းပံုက ...

(၁)  Apple ကြန္ပ်ဴတာဖခင္ စတိ (ဗ) ေဂ်ာ့(ဘ)(စ)မႇာ ေမြးကတည္းက စြန္႔ပစ္ခံရသူ။ မိခင္ဂ်ဴံးက ဂ်ာမန္ႏြယ္ဖြား။ အေမတို႔အမ်ဳိးက စည္းႀကီးကမ္းႀကီး႐ႇိလႇသည့္ ဗရင္ဂ်ီဘာသာ၀င္ေတြ။ ဒီလို အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲက သူ႔အေမက ဆီးရီးယားႏိုင္ငံသား မြတ္စလင္တစ္ဦးႏႇင့္ ခ်စ္ႀကိဳး သြယ္သည္။ သူနာမည္က အဗၺဒူ(လ) ဖာတာဂြၽန္ဂ်န္ဒါလီ။ သူ႔တို႔ဖက္ကလည္း ေဆြႀကီးမ်ဳိးႀကီးေတြ။ ေဘ႐ြတ္ရႇိ အေမရိကန္ တကၠသိုလ္တစ္ခုမႇ ဘဲြ႔ရၿပီး အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ၀စၥကြန္ဆင္ တကၠသိုလ္မႇာ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ ပါရဂူတန္း တက္ေနသူ။ ေဂ်ာ့(ဘ)(စ)ကို ကိုယ္၀န္ လြယ္ရခ်ိန္မႇာ အေမေရာ အေဖပါ ၂၃ ႏႇစ္ အရြယ္သာ ရႇိေသးသည္။ ကုိယ္၀န္ရႇိေနသည့္တိုင္ သူတုိ႔ႏႇစ္ဦး၏ ေရႇ႕ေရးက မေရရာ။ တရား၀င္လက္ထပ္ဖို႔က မျဖစ္ႏိုင္။ အေမ့အေဖက အိပ္ရာထဲမႇာ ေသမင္းကို ေစာင့္စားေနရခ်ိန္။ ဂ်န္ဒါလီႏႇင့္ လက္ထပ္က သမီးကို အေမြျဖတ္မည္ဟု အဖုိးႀကီးက ၿခိမ္းေျခာက္ထားေလေသးသည္။ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်ဖို႔ဆုိတာကလည္း သူတုိ႔လို ဗရင္ဂ်ီ အသိုင္းအ၀ိုင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမႇာ ဘယ္လိုမႇ မျဖစ္ႏိုင္။ ဂ်ဴံးတစ္ေယာက္ ကယ္သူရႇာေတာ့ ဆန္ဖရန္စစၥကိုရႇိ ဆရာ၀န္ႀကီးတစ္ဦးကို ေတြ႔သည္။ ဆရာ၀န္ႀကီးက တစ္ကုိယ္ ေတာ္မိခင္မ်ား ကေလးေမြးဖြားေရးမႇာ ကူညီသည့္အျပင္ ကေလးေတြအတြက္ ေမြးစားမိခင္ ဖခင္ ရႇာေပးေရးကိုလည္း သိုသိုသိပ္သိပ္ ေဆာင္ရြက္ေပးတတ္ေလေသးသည္။ ဂ်ဴံးက တစ္ခုပဲ ေတာင္းဆို႐ႇာပါသည္။ ''သူ႔ကေလးရဲ႕ မိဘေတြဟာ ေကာလိပ္ဘဲြ႔ရျဖစ္ရမယ္''။ ဆရာ၀န္ႀကီး က ကေလးကို ေရႇ႕ေနတစ္ဦးထံမႇာ ေမြးစားေစဖို႔ စီစဥ္ထားသည္။ ၁၉၅၅ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၄ ရက္မႇာ ေဂ်ာ့(ဘ)(စ)ကို ေမြးေတာ့ ေမြးစားမိဘေတြက ေယာက်္ားေလး မလိုခ်င္၊ သမီးေလးသာ လိုခ်င္သည္ေျပာ၍ ေနာက္ဆုတ္သြားသည္။ သို႔မို႔ေၾကာင့္ ေဂ်ာ့(ဘ)(စ)ခမ်ာ ေရႇ႕ေနတစ္ဦး၏ သားျဖစ္လာရမည့္အစား အထက္တန္းေက်ာင္းပင္မၿပီးခဲ့ေသာ စက္ေတြခ်စ္တတ္ေသာ အေဖႏႇင့္ ဘ၀ကို ေဒါင္လိုက္ျပားလိုက္ေနတတ္သူ စာရင္းကိုင္အေမတို႔ထံ ႀကီးျပင္းလာရသည္။ ဂ်ဴံးက အထက္တန္းေက်ာင္းပင္ မၿပီးခဲ့သည့္ ဇနီးေမာင္ႏႇံလက္ထဲ သူ႔မ်က္ရဲြေလးကိုထည့္ဖို႔ ျငင္းဆန္ေသးသည္။ သားေလး ေမြးစားမိဘ လက္ထဲ ေရာက္ေနသည့္တိုင္ သူလက္မႇတ္ထိုးမေပးဘဲ တင္းခံေနေလသည္။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ေမြးစားမိဘထံမႇ ခံ၀န္ခ်က္တစ္ခုရ ေအာင္ေတာင္းၿပီး သူသေဘာတူလိုက္သည္။ ေတာင္းဆိုခ်က္က - ကေလး၏ ေကာလိပ္ပညာေရးအတြက္ ေငြစုစာအုပ္ ဖြင့္ထားေပးဖို႔။ ဂ်ဴံးဖခင္ မၾကာမီ ကြယ္လြန္သည္။ ထုိႏႇစ္ခရစ္(စ)မတ္(စ)အၿပီးမႇာ ဂ်ဴံးႏႇင့္ဂ်န္ဒါလီ လက္ထပ္သည္။ ဂ်န္ဒါ လီႏိုင္ငံေရးသိပၸံ ပါရဂူဘဲြ႔ရသည္။ သမီးကေလးတစ္ဦး တိုးပြားလာသည္။ မိုနာ။ ၁၉၆၂ မႇာ ဂ်ဴံးႏႇင့္ ဂ်န္ဒါလီ လမ္းခဲြသည္။ ဂ်ဴံးတစ္ေယာက္ အိပ္မက္ကမၻာထဲ ခရီးလႇည့္သည္။ ၀ကၤပါခရီး။ သည္အေၾကာင္းေတြကို တစ္ရက္မႇာ ကမၻာေက်ာ္ ၀တၴဳေရးဆရာမျဖစ္လာသည့္ သမီးမိုနာက သူ႔စာအုပ္ ''ဒီေနရာကလဲြလို႔ ေရာက္ရာေပါက္ရာ''မႇာ မႇတ္တမ္းတင္သည္။ သားႏႇင့္ မိခင္ျပန္ေတြ႔ဖို႔က ေနာင္အႏႇစ္(၃၀)ေက်ာ္ ေစာင့္ရသည္။ (၂) သူေမြးစားသားျဖစ္မႇန္း ေဂ်ာ့ (ဘ)(စ) ငယ္စဥ္ကတည္းက သိသည္။ ဒီကိစၥမႇာ သူ႔မိဘေတြက ပြင့္လင္းျမင္သာသည္။ တစ္ရက္သူ ၆ ႏႇစ္ ၇ ႏႇစ္သားအရြယ္ အိမ္ေရႇ႕ျမက္ခင္းေပၚထုိင္ရင္း သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးကို ဒီအေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာလိုက္ေတာ့ ကေလးမေလးက ''ဒါဆိုရင္ နင့္မိဘအရင္းေတြက နင့္ကို မလိုခ်င္လို႔ေပါ့''ဟု မႇတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ ''ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္း မိုးႀကိဳးဟက္ထက္ ခဲြခံလိုက္ရသလိုပဲဗ်ာ''ဟု သူရင္ဖြင့္သည္။ ''ကြၽန္ေတာ္ငိုၿပီး အိမ္ကိုေျပးသြားတယ္။ အေဖနဲ႔အေမက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး သားေလး - မင္းသိဖို႔က ငါတုိ႔က မင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တာကြလို႔ တစ္လံုးခ်င္းေျပာတယ္။ ထပ္တလဲလဲ ေျပာတယ္။ ေလးေလးနက္နက္ ေျပာတယ္။ ဟုတ္တယ္ ..... ငါဟာ အစြန္႔ခံ။ ငါဟာ အေ႐ြးခ်ယ္ခံ။ ေတာ္ေကာက္ခံ။ ငါဟာ အထူးအမြန္။'' ေဂ်ာ့(ဘ)(စ)က ေက်ာင္းမေနခင္ကတည္းက အေမသင္ေပးထားလို႔ စာေကာင္းေကာင္း ဖတ္တတ္ေနၿပီ။ ေက်ာင္းက သူ႔အတြက္ ပ်င္းစရာ။ ၿငီးေငြ႔စရာ။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းမႇာ ေလွ်ာက္ကျမင္းရာက 'ဆိုးေပ' နာမည္ ရလာ သည္။ သူ႔အဓိကျပႆနာက အာဏာပိုင္အဖဲြ႔အစည္း တစ္ခုခု၏ ၾသဇာကို မနာခံလိုျခင္း။ တတိယတန္း မၿပီးခင္မႇာပင္ ေက်ာင္းမႇ သုံးႀကိမ္အႏႇင္ခံရၿပီးၿပီ။ သူ႔ဖခင္ေပါ(လ)ေဂ်ာ့(ဘ) (စ)က သူ႔သား၏ ''ထူးျခားျဖစ္စဥ္''ကို လက္ခံသည္။ ေက်ာင္းကလည္း သားကို သူ႔လုိ လက္ခံ ဆက္ဆံ ေစခ်င္သည္။ သူ႔အေဖက ေက်ာင္းကိုလုိက္သြားၿပီး ဆရာဆရာမေတြကို 'ဒီမႇာဗ်။ ဒါသူ႔အျပစ္ မဟုတ္ဘူး။ သူစိတ္၀င္တစားရႇိေအာင္ လုပ္မေပးႏိုင္တာကို က ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈပဲ''ဟု ေျပာသည္။ ေက်ာင္းမႇာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြႏႇင့္ ပတ္သက္ၿပီး သူ႔မိဘေတြက သူ႔ကို တစ္ရံခါမႇ အျပစ္မေပးဘူး။ ေလးတန္းတက္ရေတာ့ သူခ်စ္ျမတ္ ေလးစားသည့္ ဆရာမႀကီးတစ္ဦးႏႇင့္ ဆံုရသည္။ အင္မိုဂ်င္းဟီး(လ)။ ''ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ သူေတာ္စင္တစ္ဦးပါပဲဗ်ာ''ဟု ေဂ်ာ့(ဘ)(စ)က ရင္ဖြင့္ဖူးသည္။ သူေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တစ္ရက္မႇာ ဆရာမက သူ႔ကို သခ်ၤာစာအုပ္ တစ္အုပ္ေပးၿပီး အိမ္မႇာ တြက္ခဲ့ဖို႔ေျပာသည္။ ဆရာမ ဘာေၾကာင္တာလဲ ဟု သူေတြးေနခိုက္ ဆရာမက ေရခဲမုန္႔ အႀကီးႀကီးတစ္ခု ထုတ္ျပၿပီး - ''မင္းအဲဒီစာေတြၿပီးရင္ အေျဖမႇန္ရင္ မင္းကို ဆုခ်မယ္။ ပိုက္ဆံ ၅ ေဒၚလာလည္း ေပးဦးမႇာ''ဟု ေျပာသည္။ ''ကြၽန္ေတာ္ကလည္း စိန္လိုက္ေပါ့။ ႏႇစ္ရက္အတြင္း ပုစၧာေတြအားလံုး ၿပီးသြားတယ္''။ ''အခ်ိန္နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဆရာမဆီက မုန္႔နဲ႔ပိုက္ဆ ံမေမွ်ာ္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္သိခ်င္လို႔ တတ္ခ်င္လို႔ကို ေက်ာင္းစာလုပ္ေတာ့တာ။ ဆရာမ သေဘာက်ေစခ်င္တာလည္း ပါတယ္'' ။ ဆရာမက သူ႔ကို မႇန္ဘီလူး ေသြးဖုိ႔၊ ကင္မရာလုပ္ဖို႔ ပစၥည္းေတြ ၀ယ္ေပးသည္။ ''ကြၽန္ေတာ္ဆရာမဆီက သင္ယူခဲ့ရတာ တျခားဆရာေတြဆီက သင္ယူခဲ့ရတာထက္ အမ်ားႀကီးပိုပါတယ္။ ဆရာမေၾကာင့္သာ မဟုတ္ခဲ့ရင္ ကြၽန္ေတာ္ေထာင္ထဲ ေရာက္ခ်င္ ေရာက္ခဲ့မႇာ'' ဟု ေဂ်ာ့(ဘ)(စ) ျပန္ေျပာင္း သတိရတတ္သည္။ ဆရာတပည့္ ေမတၲာျပန္လႇန္ စီဆင္းပံုက။ (၃) ေဂ်ာ့(ဘ)(စ)က သူ႔ေမြးစားဖခင္ကို အလြန္ခ်စ္သည္။ ဖခင္က ကမ္းေျခေစာင့္တပ္ထြက္။ အထက္တန္းေက်ာင္း မၿပီးေသာ္လည္း စက္ကိရိယာ ႏႈိက္ခြၽတ္ျပင္ဆင္ရာ၌ ကြၽမ္းက်င္သူ။ သူက ကား၀ယ္ေရာင္း။ မေရာင္းခင္ကားကို ျပင္ဆင္မြမ္းမံအေရာင္တင္။ ကားဒီဇိုင္း အေသးစိတ္ကို စိတ္၀င္စားသည္။ သူကား႐ံုထဲ အလုပ္လုပ္ရင္ ေဂ်ာ့(ဘ) (စ)က အေဖေနာက္ တေကာက္ေကာက္။ ''ကားျပင္ရတာကို ၀ါသနာပါလႇလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အေဖ့နား ေနခ်င္လို႔ပါ''တဲ့။ ဖခင္ေၾကာင့္ သူအီလက္ထရြန္နစ္ပစၥည္းေတြႏႇင့္ စတင္ထိ ေတြ႔ရသည္။ အေဖက ေသြးေအးသေလာက္ သိမ္ေမြ႔သည္။ သူတို႔ေနထိုင္ရာက ေနာင္ ''ဆီလီကြန္ေတာင္ၾကား'' ျဖစ္လာမည့္ေနရာ။ အိမ္နီးခ်င္း ေတြက အင္ဂ်င္နီယာေတြ။ ဒီအထဲက လာရီလင္းက ေဂ်ာ့(ဘ)(စ)အတြက္ စံျပဳပုဂၢိဳလ္။ အီလက္ထ႐ြန္နစ္ ဘိုးေအႀကီး။ တစ္ရက္မႇာသူက ကာဘြန္မိုက္ခ႐ိုဖုန္းရယ္၊ ဘက္ထရီရယ္၊ စပီကာရယ္ယူလာၿပီး သူ႔အိမ္အ၀င္လမ္းမႇာ ဆင္းသည္။ ''သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို ကာဘြန္မိုက္ခ႐ိုဖုန္းထဲ ေအာ္ေျပာခိုင္းလိုက္ေတာ့ စပီကာကအသံေတြ ဟိန္းထြက္လာတယ္။ အေဖက မိုက္ခ႐ိုဖုန္းေတြဟာ အီလက္ထ႐ြန္နစ္ အသံခ်ဲ႕စက္ အၿမဲလိုတယ္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို သင္ထားတာ။(ခုဟာက အသံခ်ဲ႕စက္မပါဘဲ အသံက ဟိန္းေနတာ) ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေျပးၿပီး အေဖ့ကိုေျပာျပရတာေပါ့။ အေဖသင္ထားတာ မႇားေနၿပီဗ်လို႔။ အေဖက မင့္ဟာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ မိုက္ခ႐ိုဖုန္းဟာ အသံခ်ဲ႕စက္လိုတာခ်ည္းပဲကြလို႔ ေျပာတုန္း။ကြၽန္ေတာ္က မလိုေၾကာင္း ထပ္ခါတလဲလဲေျပာၿပီး အေဖ့ကို အတင္းဆဲြေခၚသြားတယ္။ အသံခ်ဲ႕စက္မလိုတဲ့ မုိက္ခ႐ုိဖုန္းကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ အေဖ ထခုန္မတတ္ပဲ။'' ေဂ်ာ့(ဘ)(စ)က ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ရႇင္းရႇင္းႀကီး မႇတ္မိေနသည္။ သူ႔အေဖဟာ လံုးစံုကိစၥ သိဖြယ္ရာ မႇန္သမွ် တတ္သိႏႇံ႔စပ္သူဟု သူက ျမင္ထားရႇာတာ။ သူ႔အေဖ ဒီလိုမဟုတ္ေၾကာင္း သူပထမဆံုးအႀကိမ္ သိလိုက္ရသည္။ ဒါ့ထက္ ပိုစိတ္မေကာင္းစရာက သူက သူ႔မိဘေတြ ထက္ တတ္သိေနတာ၊ ပိုေတာ္ေနတာ၊ ေ႐ႇ႕ေရာက္ေနတာ။ တကယ္ေတာ့ အေဖက စက္တစ္ခုကို ၾကည့္လိုက္႐ံုႏႇင့္ စက္အတြင္းပိုင္း အလုပ္လုပ္ပံုကို မႇန္းဆ သိႏိုင္သည့္လူ။ အလုပ္ကို စနစ္တက် သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လုပ္တတ္သူ။ မိဘႏႇစ္ပါးထက္ သူကေတာ္ေန တတ္ေနတာ သိလုိက္ရေတာ့ သူ ေ႐ႇာ့(ခ)ရသလို ျဖစ္ရတဲ့ၾကားထဲ ဒီလိုအေတြးမ်ဳိး၀င္လာတာကိုလည္း ႀကီးစြာ အရႇက္ရမိသတဲ့။ ျပင္းစြာခံစားရသတဲ့။ ဒီအခ်ိန္ကို သူဘယ္လိုမႇ ေမ့လို႔ မရေတာ့ပါတဲ့။ ေမြးစားသားျဖစ္လုိ႔ သီးသန္႔ ခံစားမႈရေနသည့္အျပင္ ယခုလုိခံစားသိျမင္မႈက သူ႔ကို သူ႔မိဘ၊ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ေလာကႏႇင့္ ပိုလို႔ပိုလို႔ တသီးတသန္႔ ကဲြျပားျခားနားေစခဲ့သတဲ့။ ေဂ်ာ့(ဘ)(စ) ေနာက္ထပ္ ေရႇာ့ (ခ)ရစရာတစ္ကြက္ က်န္ေသးသည္။ သူထူးျခား ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိဘေတြထက္ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရႇ႕ေရာက္ေနေၾကာင္းသိတာ သူတစ္ဦးတည္း မဟုတ္ရေလတဲ့။ သူ႔မိဘႏႇစ္ပါးလံုး ဒီအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိၿပီးျဖစ္သတဲ့။ သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ မိဘေတြ။ ၀မ္းႏႇင့္ လြယ္မေမြးရေသာ္လည္း။ သူတုိ႔က သိပ္ေတာ္လႇတဲ့ ဒီသားအတြက္ သူတုိ႔ဘ၀ေတြကို ဒီေနရာျပန္ခ်ဖို႔ ၀န္မေလးသူေတြ။ ျပန္႔က်ယ္ေနရာ ယူလာတဲ့ သားဘ၀ကို ေနရာေပးဖို႔အတြက္ သူတုိ႔ေနရာေတြ ျပင္ထိုင္ဖို႔ ဦးမေလးသူေတြ။ သားကို ေကာင္းေကာင္းေကြၽးဖို႔။ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းထားဖုိ႔။ ကာကြယ္ေစာင့္ေရႇာက္ဖို႔။ သူေလးတန္း စာေမးပဲြမႇာရသည့္ အမႇတ္ေတြက ျမင့္လြန္းလႇေတာ့ ေက်ာင္းကသူ႔ကို ေနာင္ႏႇစ္ငါးတန္းတက္ရမည့္အစား ၂ တန္းခုန္ေက်ာ္ၿပီး ၇ တန္း တက္ေပးဖို႔ စီစဥ္သည္။ သုိ႔ေပတဲ့ သူ႔မိဘေတြက အတန္းတစ္တန္းပဲ ခုန္ေက်ာ္ခြင့္ျပဳၿပီး ၆ တန္းမႇာထားဖို႔ သေဘာတူလိုက္သည္။ ဒီလုိခ်စ္ခင္သေလာက္ အေျမာ္အျမင္ႀကီးလႇသည့္ မိဘေတြ။ မိဘႏႇင့္သားအၾကား ေမတၲာကူးလူး ျဖတ္သန္းမႈ။ (၄) ၁၉၈၆ ခုႏႇစ္ ေဂ်ာ့(ဘ)(စ) အသက္ ၃၁ ႏႇစ္။ ေမြးစားမိခင္ကလာရာ အဆုတ္ကင္ဆာျဖစ္သည္။ ႏႇစ္ရႇည္လမ်ား ေဆးလိပ္စဲြေသာက္ခဲ့သည့္ လကၡဏာ။ ေဂ်ာ့(ဘ)(စ) မိခင္ေဘးေနၿပီး အတိတ္က အေၾကာင္းေတြ ေမးသည္။ သူတစ္သက္လံုး မေမးခဲ့တာေတြကို စပ္စပ္စုစု ေမးသည္။ အတိတ္ရာဇ၀င္ တူးဆြျခင္း။ အေဖႏႇင့္ လက္မထပ္မီ သူ႔အေမ အိမ္ေထာင္တစ္ဆက္ရႇိေသးေၾကာင္း သိလာရသည္။ သူ႔ကို ေမြးစားခဲ့ပံုကိုလည္း အေသးစိတ္ ေျပာျပသည္။ သူအေမအရင္းကို ေတြ႔လုိစိတ္ ၀င္လာသည္။ တကယ္ေတာ့အေမအရင္းကို ရႇာေဖြေထာက္လႇမ္းဖို႔ ၁၉၈၀ ျပည့္ႏႇစ္ကတည္းက စံုေထာက္တစ္ဦး ငႇားရမ္းခဲ့ဖူးသည္။ အလုပ္မျဖစ္။ ေမြးလက္မႇတ္မႇာပါသည့္ ဆန္ဖရန္စစၥကိုက ဆရာ၀န္ႀကီးကို ဖုန္းစာအုပ္ထဲရႇာၿပီး ဖုန္းဆက္ၾကည့္သည္။ မႇတ္တမ္းေတြ အားလံုး မီးထဲပါသြားေၾကာင္း အေၾကာင္းျပန္သည္။ တကယ္ေတာ့ မဟုတ္။ ေဂ်ာ့(ဘ)(စ)ဆီက ဖုန္းရၿပီးေနာက္ ဆရာ၀န္ႀကီးက စာတစ္ေစာင္ေရးၿပီး စာအိတ္ထဲထည့္၊ ခ်ိတ္ပိတ္ၿပီး စာအိတ္ေပၚမႇာ သူေသရင္ ေဂ်ာ့(ဘ)(စ)လက္ထဲထည့္ဖို႔ ေရးထားလိုက္သည္။ သိပ္မၾကာမီ ဆရာ၀န္ႀကီးဆံုးေတာ့ ဒီစာ သူ႔လက္ထဲ ေရာက္လာသည္။ သူ႔အေမရင္းကို သိရၿပီ။ အျခား စံုေထာက္တစ္ဦး၏ ႀကိဳးပမ္းမႈေၾကာင့္ သူ႔အေမရင္းႏႇင့္ ႏႇမငယ္ကို ေျခရာခံမိသည္။ သို႔ေသာ္ အေမရႇာပံုေတာ္ဖြင့္တာကို သူ႔ေမြးစားမိခင္ မသိေစခ်င္။ သူ႔မိခင္ စိတ္ထိခိုက္သြားမႇာကို သူမလိုလား။ ေၾကာင့္ၾက ပူပန္သည္။ အေမဆံုးေတာ့မႇ အေမရင္းကို သူစတင္ဆက္သြယ္သည္။ အေဖ့ကို ဖြင့္ေျပာေတာ့ အေဖက ၾကည္ၾကည္သာသာပဲ ခြင့္ျပဳပါသည္။ ''အေမ့ကို ေတြ႔ခ်င္တာက သိခ်င္စိတ္သက္သက္နဲ႔ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ကလူတစ္ဦးရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈဟာ မ်ဳိး႐ိုးဗီဇထက္ ပတ္၀န္းက်င္ေပၚမူတည္တယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ကိုယ့္ရဲ႕ ဗီဇမ်ဳိး႐ိုးအေၾကာင္းလည္း အထုိက္အေလ်ာက္ သိသင့္တာေပါ့''။ သူ႔အေမ လုပ္ခဲ့တာေတြ မႇန္ေၾကာင္း ေျပာျပႏႇစ္သိမ့္ခ်င္သတဲ့။ သူကိုယ္၀န္ဖ်က္မခ်ခဲ့တာအတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာခ်င္သတဲ့။ အသက္ ၂၃ ႏႇစ္အ႐ြယ္ မိန္းကေလးတစ္ဦး တရားမ၀င္ ကိုယ္၀န္လြယ္ခဲ့ရတာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာ မလြယ္လႇေၾကာင္း သူရိပ္စားမိပါသတဲ့။ အေမက ေတာင္းပန္စကားေတြ၊ ႐ႇင္းလင္းခ်က္ေတြ တစ္ပံုႀကီးေပးသည္။ ေဂ်ာ့(ဘ)(စ)က သူနားလည္ႏိုင္ေၾကာင္း အထပ္ထပ္ ျပန္ေျပာရသည္။ ႏႇစ္သိမ့္ရသည္။ သူ႔ႏႇမႏႇင့္ ေတြ႔ရတာကလည္း စိတ္လႈပ္ရႇားစရာ။ သာမန္ႏႇမေတြထက္ပုိတာက သူႏႇင့္အလြန္တူျခင္း၊ အႏုပညာ စဲြမက္တာေရာ၊ ပတ္၀န္းက်င္ ျမင္ျမင္သမွ်ကို သိျမင္ခံစားတတ္တာေရာ၊ ခံစားလြယ္တာေရာ၊ ေခါင္းမာတာေရာ၊ ပိသုကာလက္ရာေတြကို အႏုစိပ္ ခံစားခဲြျဖာတတ္တာေရာ။ ''ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးသိလာရေတာ့ တကယ့္ မိတ္ေဆြရင္းျခာ ျဖစ္သြားတယ္။ သူဟာ ကြၽန္ေတာ့္မိသားစုပဲ။ သူမ႐ႇိရင္ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုေနရမႇန္းေတာင္ မသိေတာ့ဖူး။ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ ႏႇမေတြးလို႔ကို မရဖူး.....။'' မိခင္ ဖခင္ႏႇင့္ေမာင္ႏႇ မရင္းျခာၾကားယႇက္ႏြယ္ေနသည့္ ေမတၲာပံုရိပ္ (၅) ''ကြၽန္ေတာ္ကင္ဆာျဖစ္ေနၿပီလို႔ သိလိုက္ရေတာ့ ..... ဘုရားသခင္ ဒါမႇမဟုတ္ တစ္ဦးဦးကို ေပါ့ေလ။ တုိင္တည္ အသိေပးလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္သား အထက္တန္းေက်ာင္းက ဘဲြ႔ရတာကို ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ျမင္ခ်င္တယ္လို႔''။ ၂၀၀၃ ေအာက္တိုဘာမႇာ သူပင္ခရိယကင္ဆာ႐ႇိမႇန္း သိလိုက္ရသည္။ ၂၀၀၉ မႇာ သူအသည္းအသန္ျဖစ္ေတာ့ သူ႔သား ေနာက္တစ္ႏႇစ္မႇာ ဘဲြ႔ယူရဦးမႇာဟု အားတင္းၿပီး ေရာဂါေ၀ဒနာကို သည္းခံေက်ာ္လြန္ခဲ့ရသတဲ့။ သားႀကီးရိ(ဒ္) အ႐ြယ္ေရာက္လာေတာ့ သူ႔အေဖ ၁၈ ႏႇစ္ သားအရြယ္ ပံုေပါက္လာသည္။ ႀကီးေလတူလာေလ။ တတ္သိၿပီးပုန္ ကန္မႈံဆန္တဲ့ အၿပံဳးနဲ႔။ မ်က္စိစူးစူးနဲ႔။ ဆံပင္မည္းမည္းထူထူနဲ႔။ ဒီအထဲ သူ႔အေမဆီက ခ်ဳိသာမႈႏႇင့္ သူတစ္ပါးအေပၚ စာနာသိတတ္မႈကို အေမြရလိုက္ေသးသည္။ ဒါေတြက သူ႔အေဖမႇာ ႐ႇာမရသည့္ အရည္အေသြးေတြ။ သူ႔အေဖကို ျမတ္ႏုိးကိုးကြယ္သည္။ သူ႔အေဖဟာ ေငြေရးေၾကးေရး အက်ဳိးအျမတ္ တစ္ခုတည္းၾကည့္သည့္ ေသြးေအးေအး စီးပြားေရးသမားတစ္ဦး မဟုတ္ရေၾကာင္း၊ သူ႔အလုပ္ကို ခ်စ္လို႔လုပ္သူျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူဖန္တီး ထုတ္လုပ္သမွ် ပစၥည္းေတြအေပၚ ဂုဏ္ယူ၀င့္ထည္လိုသူျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာတတ္သည္။ သူ႔အေဖ ကင္ဆာေရာဂါျဖစ္ေၾကာင္း သိလုိက္ရေတာ့ ရိ(ဒ္)က စတင္းဖို႔(ဒ္) ကင္ဆာေရာဂါကုဌာနမႇာ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြင္း ကင္ဆာသုေတသနလုပ္ငန္းမႇာ ၀င္ကူရင္း ေလ့လာသည္။ ''ကြၽန္ေတာ္ကင္ဆာျဖစ္ေတာ့ အျမတ္ထြက္တာတစ္ခုက ရိ(ဒ္)တစ္ေယာက္ တကယ္ေတာ္တဲ့ ဆရာ၀န္ေတြနဲ႔ တဲြလုပ္ခြင့္ရတာပါပဲ။ ကင္ဆာသုေတသနာမႇာ သူစူးနစ္ေနပံုက ကြၽန္ေတာ္သူ႔အ႐ြယ္မႇာ ကြန္ပ်ဴတာ ႐ူးသြပ္ခဲ့ပံုမ်ဳိးဗ်''ဟု ေဂ်ာ့(ဘ)(စ)က သူ႔သားအတြက္ ဂုဏ္ယူသည္။ ရိ(ဒ္) က သူႀကီးလာရင္ ကင္ဆာသုေတသီ လုပ္မည္ဟု ေျပာသည္။ ''ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္တာေပါ့ဗ်ာ။ ရိ(ဒ္)က ဒီနားမႇာ အိမ္တစ္လံုး၀ယ္၊ သူ႔မိသားစုနဲ႔ေန။ ဒီကေန စတင္းဖို႔ (ဒ္)ကို စက္ဘီးနဲ႔ ႐ံုးသြား ႐ံုးျပန္လုပ္''ဟု ေဂ်ာ့(ဘ)(စ)က သူ႔သားအနာဂတ္ကို စိတ္ကူးပံုေဖာ္သည္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာက အဖိုးအဖြားထံမႇ မိဘမ်ားထံ စီးဆင္းပါသည္။ မိဘမ်ားထံမႇ သားသမီး ညီအကိုေမာင္ႏႇမမ်ားထံ ဆက္စီးဆင္းပါသည္။ သားသမီးေျမးျမစ္မ်ားထံမႇလည္း မိဘဘိုးဘြားမ်ားထံ ျပန္လႇန္စီးဆင္း တတ္ပါေသးသည္။ ဘယ္လိုစီးဆင္း စီးဆင္း၊ ဘယ္လမ္းေၾကာင္း ေရာက္ေရာက္၊ ဘယ္လမ္းေျမႇာင္၀င္၀င္၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာ၏ ေကာက္ေၾကာင္းကေတာ့ လႇပခမ္းနား ျပည့္စံု၀င္းပၿမဲျဖစ္ပါသည္။ EMG စာညႊန္း။ ။ (Steve Jobs by Walter Isaacson, 2011)   စာၿပီးရက္ ၇-၃-၂၀၁၂