ေနာက္ဆုံးမႇာ အားလုံးကုိ တာ၀န္ယူသြားမယ့္အရာ(နီမင္းေဆြ)

ႏုိင္ငံေရးမႇာ ေစတနာနဲ႔ မႇားတာကုိ ျပည္သူကခြင့္လႊတ္ၾကမႇာ ျဖစ္ေပမယ့္ မ႐ုိးသားတာကုိေတာ့ ဘယ္သူမႇ လက္သင့္ခံၾကမႇာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ လူဟာ႐ုိးသားဖုိ႔ အရင္လုိပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မဆုိ စိတ္ထဲမႇာလည္း အျမဲသန္႔ေနဖုိ႔ လုိပါတယ္။

တကယ္လုိ႔ ႐ုပ္ရႇင္ကင္မရာတစ္လုံးဟာ ကဗ်ာဆရာရဲ႕မ်က္လုံးျဖစ္ မေနဘူးဆုိရင္ အဲဒီ႐ုပ္ရႇင္ဇာတ္ကားဟာ ဘယ္လုိမႇ ေကာင္းလာႏုိင္စရာရႇိမႇာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ကမၻာ့႐ုပ္ရႇင္ ေလာကမႇာ ေျပာေလ့ရႇိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႐ုပ္ရႇင္ကင္မရာေတြဟာ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ မ်က္လုံး ဒါမႇမဟုတ္ စာေရးဆရာရဲ႕ မ်က္လုံး ျဖစ္တာ မျဖစ္တာ အပထားၿပီး တစ္ခ်ဳိ႕ဒါ႐ုိက္တာေတြကေတာ့ ႐ုပ္ရႇင္ကုိ ၀တၴဳဇာတ္လမ္းထဲကအတုိင္း မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ ကုိယ္ေကာင္းမယ္ထင္သလုိ လႇည့္ေျပာင္း႐ုိက္ေလ့ရႇိၾကတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ ႐ုပ္ရႇင္ေကာင္း မေကာင္းဆုိတာကေတာ့ ပရိသတ္ ႀကိဳက္တယ္ မႀကိဳက္ဘူးဆုိတဲ့အေပၚ မူတည္သြားမႇာပါပဲ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေအာ္စကာ ရ မရ အျမတ္ေငြ မ်ားမ်ားက်န္ မက်န္ ဆုိတဲ့အေပၚၾကည့္ၿပီး အဲဒီ၀တၴဳကုိ႐ုိက္တဲ့ ႐ုပ္ရႇင္ဇာတ္ကား ေအာင္ျမင္တယ္ မေအာင္ျမင္ဘူးဆုိတာကုိ ဆုံးျဖတ္မယ္ဆုိရင္လည္း မႇားႏုိင္မယ္ မထင္ပါဘူး။ မူရင္း၀တၴဳမေကာင္းရင္ေတာ့ ႐ုပ္ရႇင္လည္း ဘယ္လုိမႇ ေကာင္းလာႏုိင္မႇာ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ခါကေတာ့ ပူလစ္ဇာ (Pulitzer Prize) ဆုရဲတဲ့ ၀တၴဳတစ္ ပုဒ္ကုိ မူရင္း၀တၴဳနာမည္နဲ႔ပဲ ႐ုပ္ရႇင္ ႏႇစ္ခါျပန္ ႐ုိက္ၾကရာမႇာ တစ္ကားက အရမ္းေအာင္ျမင္သြားၿပီး တစ္ကားကေတာ့ ခြက္ခြက္လန္ေအာင္ ႐ႈံးသြားပါတယ္။ အဲဒီ၀တၴဳကေတာ့ ၁၉၄၆ ခုႏႇစ္မႇာ 'ေရာ့ဘတ္ပင္း၀ါးရင္း' (Robert Penn Warren) ေရးတဲ့ (All the King's Men) ဆုိတဲ့ ၀တၴဳပါပဲ။ အဲဒီ၀တၴဳကုိ ၁၉၄၉ ခုႏႇစ္မႇာ အျဖဴ အမည္း ႐ုပ္ရႇင္အျဖစ္ ဖန္တီးလုိက္တဲ့အခါ ဇာတ္ကား မင္းသားနဲ႔ ဇာတ္ပုိ႔မင္းသမီး ေအာ္စကာ သုံးဆု ရသြားပါတယ္။ ၂၀၀၆ ခုႏႇစ္ ႐ုပ္ရႇင္ေလာက ထိတ္ထိတ္ၾကဲ မင္းသား မင္းသမီးေတြျဖစ္ၾကတဲ့ 'ရႊန္းပင္း' (Sean Penn) တုိ႔ 'ကိတ္၀င္းဇလက္' (Kate Winslet) တုိ႔နဲ႔ ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္လည္႐ုိက္ကူးခဲ့တဲ့ ေဆးေရာင္စုံ ဇာတ္ကားက်ေတာ့ ေဒၚလာ ၅၅ သန္း အကုန္က်ခံ ႐ုိက္ကူးခဲ့တာ ေဒၚလာ ၉ သန္းပဲ ျပန္ရခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ အဲဒီလုိျဖစ္ရတာလည္း ဆုိတာကုိ ျပန္သုံးသပ္ၾကည့္ လုိက္ေတာ့ ဒုတိယ ကားဟာ ႏုိင္ငံေရးအျမင္ လုံး၀မရႇိလုိ႔ ျဖစ္တယ္ဆုိတာကုိ ေတြ႔ၾကရပါတယ္။ ၀တၴဳထဲက အင္မတန္မႇထူးျခားတဲ့ ဒႆနေတြ၊ ႏုိင္ငံေရး အျမင္ေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈအျမင္ေတြကုိ ႐ုပ္ရႇင္ထဲ ယူမလာႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါ့ ေၾကာင့္ အဲဒီ ဒုတိယဇာတ္ကား မေအာင္ျမင္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္ကေတာ့ အဲဒီအခ်က္ေတြကုိ မသိပါဘူး။ ႐ုပ္ရႇင္ဇာတ္ကားရဲ႕ နာမည္ကုိၾကည့္ၿပီး 'ဟုိေနရာၾကည့္လုိက္လည္း ဒီလူေတြ၊ ဒီေနရာၾကည့္လုိက္လည္း ဒီလူေတြ၊ တမုိးလုံး ေဖ်ာက္ဆိပ္ဆုိသလုိ ေနရာတကာတုိင္းမႇာ ဘုရင့္လူေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္း'ကုိ ႐ုပ္ျပထားတယ္ ထင္လုိ႔ ၁၉၄၉ ခုႏႇစ္ထုတ္ ႐ုပ္ရႇင္ေခြကုိ ၀တၴဳစာအုပ္နဲ႔အတူ ၀ယ္လာခဲ့တာပါ။ ၿပီးေတာ့ ဟုိနည္းနည္း ဒီနည္းနည္း လုိက္ရႇာၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ ၀တၴဳနာမည္က (Humpty Dumpty) ဆုိတဲ့ ကေလးေခ်ာ့သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲက စာသားတစ္ခုကုိ ယူထားမႇန္း သိလုိက္ရေတာ့ ပုိစိတ္၀င္စားသြား တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ႐ုပ္ရႇင္ၾကည့္ၿပီးတဲ့ေနာက္ စာေရးဆရာအေၾကာင္းနဲ႔ ၀တၴဳျဖစ္ေပၚလာ ပုံအေၾကာင္းေတြကုိ လုိက္ရႇာၾကည့္မိျပန္ပါတယ္။ မူရင္း၀တၴဳကုိ ေရးခဲ့တဲ့စာေရး ဆရာဟာ ၁၉၄၇ ခုႏႇစ္မႇာ ဒီ၀တၴဳနဲ႔ ပူလစ္ဇာဆုကုိရၿပီး ၁၉၅၈ နဲ႔ ၁၉၇၉ ခုႏႇစ္ေတြမႇာ ကဗ်ာနဲ႔ ပူလစ္ဇာဆုကုိ ႏႇစ္ႀကိမ္ ထပ္ရခဲ့ပါတယ္။ ၀တၴဳေရာ ကဗ်ာေရာ ႏႇစ္မ်ဳိးစလုံးမႇာ ပူလစ္ဇာ ဆုရတဲ့လူဆုိလုိ႔လည္း ခုခ်ိန္ထိသူ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ရႇိေသးတာပါ။ ေနာက္ၿပီး ၁၉၂၃ ခုႏႇစ္ကေန ဒီကေန႔အထိ ထြက္ရႇိသမွ် ၀တၴဳေတြထဲက အေကာင္းဆုံး၀တၴဳ ၁၀၀ အျဖစ္ တုိင္းမဂၢဇင္း (Time Magazine) က ေရြးျခယ္သတ္မႇတ္ထားတဲ့ စာရင္းထဲမႇာ ဒီ၀တၴဳပါေနတယ္ဆုိတာကုိလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ၀တၴဳေရးတဲ့အခါ တစ္ခ်ဳိ႕စာ ေရးဆရာႀကီးေတြဟာ သူတုိ႔အနီး အနားပတ္၀န္းက်င္က လူေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး ေရးေလ့ရႇိၾကပါတယ္။ စာေရးဆရာႀကီး လီယုိေတာလ္စတြိဳင္း (Leo Tolstoy)ဆုိရင္ စစ္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ထဲက'နာတာရႇာ'ကုိ သူ႔အဖြားငယ္စဥ္တုန္းက ပုံဏၭာန္ကုိ မႇန္းဆၿပီး စ်ာန္၀င္စာ ေရးခဲ့တာပါ။ အလားတူ တစ္ခ်ဳိ႕စာေရးဆရာေတြလည္း သူတုိ႔၀တၴဳထဲက အဓိကဇာတ္ေကာင္တစ္ေယာက္ ဒါမႇမဟုတ္ အဓိကဇာတ္ေကာင္ ေရာ သာမန္ဇာတ္ေကာင္ေတြကုိပါ အျပင္မႇာ တကယ္ရႇိေနတဲ့ လူေတြကုိၾကည့္ၿပီး ဖန္ဆင္းၾကပါတယ္။ သူသာဆုိ ဒီေနရာမႇာ ဒီလုိမ်ား ေတြးလုိက္ေလ မလားဆုိၿပီး သူေတြးသလုိ လုိက္ေတြး ၾကည့္ၿပီး ေရးၾကတာပါ။ ဒီလုိ၀တၴဳ မ်ဳိးကုိ ျပင္သစ္လုိ '႐ုိမာနာကေလး' (roman a clef) (novel with a key) လုိ႔ေခၚၿပီး အခုဒီ၀တၴဳဟာ အဲဒီလုိ ၀တၴဳအမ်ဳိးအစားပါပဲ။ စာေရးဆရာဟာ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံေတာင္ပုိင္းက 'လူယီဇယမ္းနား ျပည္နယ္ တကၠသုိလ္' (Lousiana State University)မႇာ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အဲဒီျပည္နယ္မႇာ အင္မတန္မႇထင္ရႇားၿပီး ၾသဇာတိကၠမနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္ ရႇိခဲ့ပါတယ္။ သူ႔နာမည္က 'ေဟြေလာင္း' (Huey Long) ျဖစ္ၿပီး ၁၉၂၈ ခုႏႇစ္ကေန ၁၉၃၂ ခုႏႇစ္အထိ ျပည္နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႇဴး၊ ၁၉၃၂ ခုႏႇစ္ကေန ၁၉၃၅ ခုႏႇစ္ ကြယ္လြန္ခ်ိန္ထိ လူယီဇယမ္းနားျပည္နယ္ အထက္လႊတ္ေတာ္ အမတ္အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တာပါ။ စာေရးဆရာဟာ အထက္ လႊတ္ေတာ္အမတ္ 'ေဟြေလာင္း'နဲ႔ ျပည္နယ္ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တဲ့ 'ဘတ္တြန္႐ုရႇ္' (Baton Rouge) မႇာတစ္ႏႇစ္ၾကာ  အတူေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ စာေရးဆရာဟာ 'ေဟြ ေလာင္း'ကုိ စ်ာန္၀င္စားၿပီး ဒီ (All the King's Men) ၀တၴဳကုိ ေရးခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္းကုိလည္း ၀န္ခံခဲ့ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးမႇာ ေစတနာနဲ႔ မႇားတာကုိ ျပည္သူကခြင့္လႊတ္ၾကမႇာ ျဖစ္ေပမယ့္ မ႐ုိးသားတာကုိေတာ့ ဘယ္သူမႇ လက္သင့္ခံၾကမႇာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ လူဟာ႐ုိးသားဖုိ႔ အရင္လုိပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မဆုိ စိတ္ထဲမႇာလည္း အျမဲသန္႔ေနဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ၁၉၄၉ခုႏႇစ္ထုတ္ အျဖဴအမည္း  ႐ုပ္ရႇင္ကားထဲကအဓိကဇာတ္ေကာင္ '၀ီလီ စတတ္' (Willie Stark) ဟာ တကယ့္ေတာသား လူ႐ုိးႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕တက္ၿပီး ျပည္နယ္ဘ႑ာေရးမႇဴးေနရာ ၀င္အေရြးခံပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဟုတ္လႇၿပီထင္ေနေပမယ့္ သူမ်ားဆင္တဲ့ အကြက္ထဲ ေရာက္ေနၿပီး မႏုိင္ႏုိင္ေတာ့ဘူးဆုိတာ သိလုိက္ရတဲ့အခါမႇာ သိပ္စိတ္ညစ္သြားပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ တစ္ခါမႇမေသာက္ဖူးတဲ့ အရက္ေတြမူး ေအာင္ ေသာက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ေရာက္ေတာ့ အိပ္ရာက မထႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေဟာေျပာပြဲအသြားမႇာ အရက္နာက်ေနလုိ႔ အရက္ကုိ ေကာ္ဖီနဲ႔ေရာၿပီး ျပန္ေသာက္ရပါေသးတယ္။ စင္ေပၚေရာက္ေတာ့ သူမူးေနတယ္ဆုိတာကုိ ရိပ္မိတဲ့လူက ရိပ္မိေနၾကပါၿပီ။ မေန႔က တစ္ေန႔လုံးက်က္ၿပီး မႇတ္ထားခဲ့တဲ့ မႇတ္စုစာရြက္ေတြလည္း ဘယ္ဆီေရာက္ကုန္မႇန္းမသိ ေတာ့ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိန္႔ခြန္းကုိ လက္တန္းေျပာရပါတယ္-''ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဒူးေခါင္းေတြကုိ ငုံ႔ၾကည့္လုိက္စမ္းပါ။ ေဘာင္းဘီေတြက အေပါက္ေတြနဲ႔ မဟုတ္လား။ ေပါက္မႇာေပါ့ဗ်၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ေတာသား ေက်ာမြဲေတြပဲ၊ က်ဳပ္လည္း ေတာသားပဲ၊ ငယ္ငယ္တုန္းက မုိးမလင္းခင္ အိပ္ရာထ၊ ဘာမႇေကာင္း ေကာင္းကန္းကန္း စားမသြားရဘဲ ေျခာက္မုိင္လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတာ။ အခုလည္း ဘာဘြဲ႔မႇမရဘူး။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကေလးေတြလည္း က်ဳပ္လုိပဲ ဘာဘြဲ႔မႇ ရမႇာမဟုတ္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္က်ဳပ္က က်ဳပ္လုိ ေတာသား ေက်ာမြဲေတြအတြက္ ဒါေတြကုိ တုိက္ယူရေအာင္ ဒီေနရာထိ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ရတာ။ ျပည္နယ္ရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ေတြက ဘာေတြလဲ၊ ဘာညာနဲ႔ ေလွ်ာက္ေျပာမေနၾကစမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ရႇည္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေတာသားေတြရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ေတြဟာ ျပည္နယ္ရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ေတြပဲ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေဟာဒီက ေတာသားႀကီး က်ဳပ္၀ီလီရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ ေတြပဲ။ ဒီလုိအပ္ခ်က္ေတြကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔လုိ ေတာသားေတြအတြက္ တုိက္ယူေပးဖုိ႔ ဒီေနရာကုိေရာက္လာတဲ့ ဒီေတာသားငမြဲကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကုိယ္တုိင္က ၀ုိင္းမကူရင္ က်ဳပ္ဘယ္လုိ လုပ္သြားေအာင္ျမင္ႏုိင္မတုန္း''လုိ႔ အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ ေအာ္ေျပာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ၀ီလီ့ကုိ ဆင္ရဲသားပရိသတ္ႀကီးက အသည္းခုိက္သြားခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ထိ ၀ီလီဟာ အင္ မတန္ခ်စ္စရာေကာင္းေနပါေသးတယ္။ ႐ုိးသားတဲ့အသြင္က ျပစ္မ်ဳိးမႇည့္ မထင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ ပုိင္းမႇာေတာ့ ၀ီလီဟာ သူတုိက္ထုတ္ လုိက္တဲ့လူေတြေလာက္ေတာင္ မ႐ုိးသားႏုိင္တဲ့ ဘ၀ကုိ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ ပထမ ေအးအတူပူ အမွ် တစ္သက္လုံး ေပါင္းလာခဲ့တဲ့ ဇနီးသည္ကုိ နယ္မႇာေခြထားၿပီး သူ႔အတြင္းေရးမႇဴးလည္းျဖစ္ မဲဆြယ္စည္း႐ုံးေရးမႇဴးဆုိလည္းဟုတ္တဲ့ ကေလးမေလးနဲ႔ ၿငိစြန္းပါ တယ္။ သားျဖစ္သူ အရက္မူးမူးနဲ႔ ကားေလွ်ာက္ေမာင္းရာမႇာ အတူပါသြားၿပီး ကားေမႇာက္လုိ့ေသသြားတဲ့ မိန္းက ေလးရဲ႕အေဖကုိ လူသိရႇင္ၾကားမျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးဖုိ႔ အတင္းလာဘ္ထိုးပါတယ္။ မရေတာ့တဲ့အခါ ကိစၥတုန္း လက္စေဖ်ာက္ပစ္လုိက္ပါတယ္။ ကားေမႇာက္လုိ႔ ဦးေႏႇာက္ မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနတဲ့သားကုိ ဘာမႇမျဖစ္ေၾကာင္း လူေတြထင္ျမင္လက္ခံလာေအာင္ အေမရိကန္ ရပ္ဘီ (Rugby) ေဘာလုံးပြဲထဲကုိ အတင္း ၀င္ကစား ခုိင္းပါတယ္။ သားကေခါင္းမူးေနလုိ႔ ၀င္မကစားပါရေစနဲ႔ ေျပာေတာ့ ပါး႐ုိက္ပါတယ္။ သားျဖစ္သူေခါင္း မူးမူးနဲ႔ ေဘာလုံး၀င္ကစားခဲ့တဲ့အခါ ခုိက္မိၿပီး ေအာက္ပုိင္းေသသြားပါတယ္။ ၀ီလီဟာလက္ထဲမႇာလည္း မႇတ္စု စာအုပ္အနက္ကေလး အျမဲေဆာင္ထားၿပီး အဲဒီစာအုပ္ထဲမႇာ သူခုတ္ရ ထစ္ရ ပါးပါးလႇီးရမယ့္သူေတြ၊ အက်ပ္ကုိင္ရမဲ့လူေတြ၊ ေပၚေပၚထင္ထင္ မ်က္ႏႇာေျပာင္တုိက္ၿပီး ခ်ီးေျမႇာက္ရမယ့္လူေတြ၊ ရန္ပုံေငြေတာင္းခံရမယ့္ သူေတြရဲ႕ အမည္စာရင္းေတြကုိ အျမဲမႇတ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေတြအားလုံး မေတာ္တဆ ျဖစ္တာ ဘာတစ္ခုမႇ မပါပါဘူး။ ပညာမတတ္ေပမယ့္ ႐ုိးသားၿပီး ပင္ကုိယ္ ကုိယ္စြမ္းကုိယ္စရႇိတဲ့ ၀ီလီဟာ ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႇဴး ျဖစ္လာၿပီတဲ့ေနာက္မႇာ မ႐ုိးသားတဲ့ အလုပ္မႇန္သမွ် အကုန္လုပ္ပါတယ္။ သူအက်ပ္ကုိင္လုိ႔ ျပည္နယ္ေရႇ႕ေနခ်ဳပ္ ေဟာင္းႀကီးတစ္ဦးလည္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသသြားခဲ့ရပါတယ္။ ၀ီလီရဲ႕ အေတြးအေခၚ အယူအဆက'လူဟာ သေႏၶတည္လာကတည္းကုိက ယုတ္ညံ့မႈနဲ႔အတူ သေႏၶတည္လာခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ႀကီးျပင္းလာေတာ့လည္း အက်င့္ပ်က္ ျခစားမႈေတြနဲ႔အတူ လက္တြဲၿပီး ႀကီးျပင္းလာရတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေသတဲ့အခါမႇာလည္း မေကာင္းမႈဆုိတဲ့ အင္မတန္ နံေစာ္တဲ့အ၀တ္ႀကီးနဲ့႔ ပတ္ၿပီးေသၾကရတယ္။ ေလာကႀကီးမႇာ ေျခာက္ျပစ္ကင္းသဲလဲစင္ဆုိတာ ဘယ္သူမႇ မရႇိဘူး။ ဘယ္သူမဆုိ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ရင္ အတိတ္တုန္းက သူက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ျပစ္မႈ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုကုိေတာ့ ေတြ႔ရမႇာပဲ'ဆုိတဲ့ ခံယူခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ လူဆုိတာ အမႇားတစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုကုိေတာ့ က်ဴးလြန္ခဲ့ရမယ္ဆုိတဲ့ ၀ီလီ့စကားကုိေတာ့ မႇားတယ္လုိ႔ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေရးႀကီးတာက အတိတ္တုန္းက ဘယ္ေလာက္မႇားခဲ့မႇားခဲ့ ခုခ်ိန္ကစၿပီး အမႇား ဆက္ မလုပ္ေတာ့ဖုိ႔ကသာ အဓိကမဟုတ္လား။ မထူးဇာတ္ခင္းၿပီး အမႇားေတြ ဆက္လုပ္ေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီလူေတြေသတဲ့အခါ သူတုိ႔ကုိ ပတ္ထားတဲ့ အ၀တ္ႀကီးက နံလြန္းလုိ႔ ဘယ္သူမႇ အနားကပ္ႏုိင္ၾကမႇာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီလုိအေတြးအေခၚ အယူအဆမ်ဳိးေတြကုိ ပရိသတ္က ရႇင္းရႇင္းလင္းလင္း ေတြ႔ျမင္ဆင္ျခင္လာႏုိင္ေအာင္ မီးေမာင္း ထုိးျပႏုိင္ခဲ့တဲ့ ၁၉၄၉ ခုႏႇစ္ထုတ္ အျဖဴအမည္း ႐ုပ္ရႇင္ကားဟာ လ်မ္းလ်မ္းေတာက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ တာ ျဖစ္တယ္။ ၀ီလီဟာ သူႏုိင္ငံေရးေလာကထဲ စ၀င္လာတုန္းကတည္းက သူနဲ႔လက္တြဲလာခဲ့ၿပီး သူ႔ရဲ႕အားအကုိးရဆုံး မိတ္ေဆြသတင္းစာဆရာရဲ႕ မထိရက္မတုိ႔ရက္ အင္မတန္ျမတ္ႏုိး ရတဲ့ ငယ္ခ်စ္ဦးကုိ လည္း ေျခေတာ္တင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံး ဒါကုိသိသြားတဲ့ အဲဒီမိန္းကေလးရဲ႕ အစ္ကုိ ဆရာ၀န္ျဖစ္သူက ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႇဴး႐ုံးႀကီးထဲမႇာပဲ ၀ီလီကုိ ေျခာက္လုံးျပဴးနဲ႔ အေသပစ္သတ္လုိက္တာပါ။ အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ေဟြေလာင္းဟာလည္း ၁၉၃၅ ခုႏႇစ္မႇာ ျပည္နယ္တရားသူႀကီးရဲ႕ သားမတ္ျဖစ္သူ ဆရာ၀န္တစ္ဦးရဲ႕ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ျခင္းကုိ ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ ေရး႐ုံးႀကီးထဲမႇာပဲ ခံခဲ့ရတာျဖစ္တယ္။ မူရင္း ကေလးေခ်ာ့သီခ်င္း (Humpty Dumpty) ထဲကစာသားက တံတုိင္းေပၚကေန ေအာက္ကုိျပဳတ္က်သြားတဲ့ အေျမာက္ႀကီးကုိ ဘုရင့္ျမင္းေတြကေရာ ဘုရင့္လူေတြကေရာ တံတုိင္းေပၚျပန္တင္ၿပီး အေကာင္း ပကတိအတုိင္းျဖစ္ေအာင္ ျပန္မလုပ္ႏုိင္ၾကေတာ့ဘူးလုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိပါပဲ လူတစ္ေယာက္ဟာလည္း သိကၡာဆုံး႐ႈံးသြားရင္ အုတ္တံတုိင္းေပၚက လြတ္က်သြားတဲ့ ၾကက္ဥတစ္လုံးလုိ ျဖစ္သြားမႇာပါပဲ။ ပူလစ္ဇာဆုရ ၀တၴဳကုိ ကင္မရာက ကဗ်ာဆရာရဲ႕မ်က္လုံးနဲ႔ ႐ုိက္လုိက္ေတာ့ ကုိယ္လည္း သက္ျပင္းေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ခ် ျဖစ္မိရေတာ့တာေပါ့။ ႏုိင္ငံေရးမႇာ ေစတနာနဲ႔ မႇားတာကုိ ျပည္သူက ခြင့္လႊတ္ၾကမႇာျဖစ္ေပမယ့္ မ႐ုိးသားတာကုိေတာ့ ဘယ္သူမႇ လက္သင့္ခံၾကမႇာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ လူဟာ႐ုိးသားဖုိ႔ အရင္လုိပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မဆုိ စိတ္ထဲမႇာလည္း အျမဲသန္႔ ေနဖုိ႔လုိပါတယ္။ ႐ုိးသားသူဟာ ဘယ္ေတာ့မႇ မက် ဆုံးႏုိင္ပါဘူး။ အေၾကာင္းနဲ႔ အက်ဳိးဆုိတာ လႇည္းနဲ႔ လႇည္းဘီးလုိ သီျခားစီခြဲထုတ္ထားလုိ႔ မရႏုိင္ပါဘူး။ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းတာျဖစ္ၿပီး မေကာင္းတာ လုပ္ရင္ မေကာင္းတာျဖစ္မယ္ဆုိတာ ထာ၀ရအမႇန္တရားပါ။ မဟုတ္တာ လုပ္ထားတာကုိ ဖုံးဖိထားခ်င္ရင္ ခဏေတာ့ ရႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ထာ၀ရေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အခ်ိန္ဟာ တစ္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ အရာအားလုံးကုိ တာ၀န္ယူသြားမႇာမုိ႔ပါပဲ။ EMG