ေစ်းႏွဳန္းတက္တိုင္း ျမတ္သလား (ေမာင္ၾကာလွ)

စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ ထုတ္လုပ္မႈကုန္က်စရိတ္ ေရာင္း ေဈးႏႈန္းႏွင့္ အ႐ႈံးအျမတ္တုိ႔သည္ အျမဲတေစ ဆက္စပ္ ပတ္သက္ေနေသာ အခ်က္အလက္မ်ားျဖစ္သည္။
ယင္းတုိ႔ အနက္ ထုတ္လုပ္မႈကုန္က်စရိတ္သည္ အေျခခံ ပဓာနက်ေသာအခ်က္ျဖစ္သည္။ ထုတ္လုပ္မႈ ကုန္က်စရိတ္အေပၚ မူတည္၍ သင့္ေလ်ာ္ေသာအျမတ္ကို ထပ္ေဆာင္းကာ ေရာင္းေဈးႏႈန္းကို သတ္မွတ္ရသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုတ္ကုန္ ပစၥည္းတစ္ခု၏ ေရာင္းေဈးႏႈန္းႏွင့္ တစ္ယူနစ္အေပၚ ထုတ္လုပ္မႈကုန္က် စရိတ္တုိ႔၏ ျခားနားခ်က္သည္ အ႐ႈံး၊ သို႔မဟုတ္ အျမတ္ျဖစ္သည္။
ျခားနား ခ်က္သည္ အႏုတ္ကိန္းျဖစ္လွ်င္ ႐ႈံးမည္။ အေပါင္းကိန္းျဖစ္လွ်င္ ျမတ္မည္။
ဤသေဘာတရားကို စီးပြား ေရးပညာရွင္တုိ႔က အေဆာက္အအုံ တစ္ခုႏွင့္ ဥပမာေပးၾကသည္။ ထုတ္လုပ္ မႈ ကုန္က်စရိတ္ကို အေဆာက္အအုံ၏ ၾကမ္းခင္းအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ေရာင္း ေဈးႏႈန္းကို မ်က္ႏွာၾကက္အျဖစ္လည္း ေကာင္း၊ ယင္းတုိ႔ႏွစ္ခုအၾကား အကြာ အေ၀းကုိ အျမတ္အျဖစ္လည္းေကာင္း ခုိင္းႏႈိင္းၾကေပသည္။

အထက္ေဖာ္ျပပါ ဥပမာအရ အေဆာက္အအုံတစ္ခု၏ ၾကမ္းခင္း ႏွင့္ မ်က္ႏွာၾကက္သည္ သင့္တင့္ေသာ အတုိင္းအတာရွိရမည္။ မ်က္ႏွာၾကက္ကို ထပ္ျမႇင့္၍ မရလွ်င္ ၾကမ္းခင္းကို ႏွိမ့္ေပး ရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ဤသေဘာတရား ႏွင့္အညီ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားသည္ ေရာင္းေဈးႏႈန္းကုိ တုိးျမႇင့္သတ္မွတ္ျခင္း အစား ထုတ္လုပ္မႈကုန္က်စရိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ႏုိင္ေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ ရြက္ၾကသည္။ ထုတ္လုပ္မႈကုန္က်စရိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ် ႏိုင္ေရးအတြက္ အေရးပါေသာအခ်က္ မွာ ထုတ္လုပ္မႈစြမ္းအား တုိးျမႇင့္ျခင္းျဖစ္သည္။
ထုတ္လုပ္မႈစြမ္းအားဆုိသည္မွာ ထုတ္လုပ္မႈပမာဏကို ဆုိလုိျခင္း မဟုတ္။ ထုတ္လုပ္မႈလုပ္ငန္းတစ္ခုတြင္ ယင္းလုပ္ငန္းမွရရွိေသာ ထုတ္လုပ္မႈ ပမာဏႏွင့္ အဆုိပါထုတ္လုပ္မႈအတြက္ ေပးသြင္းရေသာ သြင္းအားစုတုိ႔၏ အခ်ဳိး ကို ဆုိလုိျခင္းျဖစ္သည္။ ထုတ္လုပ္မႈ အတြက္ ေပးသြင္းရေသာ သြင္းအားစု နည္းၿပီး ထုတ္လုပ္မႈပမာဏ မ်ားလွ်င္ အက်ဳိးအျမတ္ပုိရမည္။
သုိ႔မဟုတ္ပါက အက်ဳိးအျမတ္နည္း႐ုံသာမက အ႐ႈံးပင္ ျပသြားႏုိင္သည္။ ယခုအခါ ျပည္သူလူထုအၾကား အေလးထား ေဆြးေႏြးေန ၾကရေသာ ကိစၥမ်ားအနက္ မီးရထားခမ်ား တိုးျမႇင့္ ျခင္း၊ လွ်ပ္စစ္မီတာခမ်ား တိုးျမႇင့္ ေကာက္ခံျခင္းတို႔သည္ လူေျပာသူေျပာ မ်ားေနေသာ ကိစၥမ်ားျဖစ္သည္။
အဆိုပါ လုပ္ငန္းမ်ားသည္ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက တာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္ေနေသာ စီးပြား ေရးလုပ္ငန္းမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္သည္။ ေလ့လာသိရွိရသေလာက္ဆိုပါလွ်င္ ျမန္မာ့မီးရထားလုပ္ငန္းသည္ လည္း ေကာင္း၊ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားလုပ္ငန္း သည္ လည္းေကာင္း အ႐ႈံးခံၿပီး လုပ္ကိုင္ ေနရသျဖင့္ ေဈးႏႈန္းမ်ား တိုးျမႇင့္သတ္ မွတ္ရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရပါသည္။
ဤသို႔ဆိုပါမူ ေဈးႏႈန္းမ်ား တိုးျမႇင့္သတ္ မွတ္လုိက္ျခင္းျဖင့္ အျမတ္ရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၿပီလားဟု ေမးရန္လိုလာ ပါသည္။
စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတစ္ခုကို ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ ကုန္က်စရိတ္မ်ားကို ပံုေသကုန္က်စရိတ္ႏွင့္ ေျပာင္းလဲ ကုန္က်စရိတ္ဟူ၍ ႏွစ္ပိုင္းခြဲျခားႏိုင္ပါ သည္။ ပံုေသကုန္က်စရိတ္ဆိုသည္မွာ ထုတ္လုပ္မႈရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ျဖစ္ ေစ က်ခံေနရေသာစရိတ္မ်ား ျဖစ္ပါ သည္။
ေျပာင္းလဲကုန္က်စရိတ္ဆိုသည္ မွာ ထုတ္လုပ္မႈ၊ သို႔မဟုတ္ ၀န္ေဆာင္မႈ ရွိမွ ကုန္က်ေသာစရိတ္ျဖစ္ပါသည္။ သာမန္အားျဖင့္ လုပ္ငန္းမွရရွိေသာ အက်ဳိးအျမတ္သည္ ပံုေသစရိတ္မ်ားကို အဓိက ကာမိလွ်င္ အရင္းရၿပီဟု ဆိုရ မည္။
ထိုမွတစ္ဆင့္တက္၍ ေျပာင္းလဲ ကုန္က်စရိတ္ထက္ ေက်ာ္လြန္ေအာင္ ထုတ္လုပ္ႏိုင္လွ်င္ အျမတ္ရမည္ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္ရာ သက္ဆုိင္ရာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းအလိုက္ ကုန္က်စရိတ္မ်ားကို စိစစ္ၿပီး မလိုအပ္ဘဲ ကုန္က်ေနေသာ စရိတ္မ်ားဖယ္ရွားေရးကို အေလးထား ေဆာင္ရြက္ရန္ လိုပါသည္။
ဥပမာ အားျဖင့္ ရပ္ထားရေသာ ရထားတြဲေတြ မ်ားေနလွ်င္ ၀င္ေငြေလ်ာ့နည္းမည္။ သို႔ေသာ္ ထိုရထားတြဲမ်ားအား ထိန္းသိမ္း ရေသာစရိတ္ကိုမူ ေရွာင္လႊဲ၍ရမည္ မဟုတ္ေခ်။
ထို႔အတူ ႏိုင္ငံပိုင္စီးပြားေရး လုပ္ငန္းျဖစ္၍ သက္ဆုိင္ရာ၀န္ထမ္းမ်ား အလုပ္ရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ျဖစ္ေစ လခေပးေနရမည္ ျဖစ္သည္။
ဒုတိယအခ်က္မွာ ထုတ္လုပ္မႈ သို႔မဟုတ္ ၀န္ေဆာင္မႈ ေဆာင္ရြက္ရာ တြင္ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈ အမ်ားဆံုး ျဖစ္ရန္လိုပါသည္။ အေလအလြင့္ အနည္းဆံုးျဖစ္ရန္ လိုပါသည္။
ဥပမာ ျမန္မာ့လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားလုပ္ငန္းသည္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားထုတ္လုပ္ရာ အရင္း အျမစ္မွ ဓာတ္အားျဖန္႔ျဖဴးရာ ဌာနသို႔ ဓာတ္အားပို႔လႊတ္ရာတြင္ ဓာတ္အား ေလ်ာ့နည္းမႈ ၄၀ ရာခုိင္ႏႈန္းခန္႔ရွိသည္ ဟု မွတ္သားရဖူးပါသည္။
ထို႔ျပင္ ဓာတ္ အားခိုးယူသံုးစြဲမႈမ်ားေၾကာင့္လည္း ေလ်ာ့နည္းမႈရွိေၾကာင္း သိရပါသည္။ ဤသို႔ဆိုပါလွ်င္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား သံုးစြဲ သူမ်ားသည္ မိမိတို႔မသံုးစြဲရေသာ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားပမာဏ (၀ါ) ေလ်ာ့ နည္းေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ ဓာတ္အား ပမာဏအတြက္ ကုန္က်စရိတ္မ်ားကိုပါ က်ခံေပးေနရသည့္ သေဘာျဖစ္ေနပါသည္။
သို႔ျဖစ္ရာ ႏိုင္ငံေတာ္မွ အ႐ႈံးမခံရ ေအာင္ ေဈးႏႈန္းတိုးျမႇင့္သတ္မွတ္ျခင္းမွာ တရားမွ်တမႈ ရွိပါမည္လား စဥ္းစား သံုးသပ္ရန္ လိုအပ္မည္ျဖစ္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၀ယ္ယူသူမ်ား မွာ ျပည္သူမ်ားျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ပင္။
ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံကို မိသားစုတစ္စု၊ အိမ္ေထာင္စုတစ္စုႏွင့္ ခုိင္းႏႈိင္းမည္ ဆိုပါက အစိုးရဆိုသည္မွာ အိမ္ေထာင္ ဦးစီးျဖစ္ပါသည္။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးသည္ အိမ္ေထာင္စုတစ္ခုလံုး၏ အက်ဳိး အျမတ္ကို ေရွး႐ႈရပါမည္။ ဆိုလိုသည္ မွာ အစိုးရ၏ အက်ဳိးအျမတ္သည္ ျပည္သူ တို႔၏ အက်ဳိးအျမတ္ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ အစိုးရႏွင့္ ျပည္သူအၾကား ေဆာင္ရြက္ သည့္ စီးပြားေရးသည္ ျပည္သူအခ်င္း ခ်င္း ေဆာင္ရြက္သည့္ စီးပြားေရးမဟုတ္ ပါ။ ထို႔အတူ အျခားအစိုးရမ်ားႏွင့္ လုပ္ကိုင္သည့္ စီးပြားေရးမ်ဳိးမဟုတ္ပါ။ ဆိုလိုသည္မွာ အစိုးရႏွင့္ ျပည္သူအၾကား ေဆာင္ရြက္ေနသည့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း မ်ားတြင္ ေငြေၾကးအက်ဳိးအျမတ္တစ္ခု တည္း ေမွ်ာ္မွန္းေဆာင္ရြက္၍ မရပါ။ ႏိုင္ငံတကာတြင္ ေလ့လာလွ်င္လည္း အလားတူေတြ႕ရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္ကို မီလိုက္ပါသည္။
ထိုစဥ္က အစိုးရဌာနတြင္ အလုပ္၀င္ ေနၿပီျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခါေသာ္ မီးရထား သို႔ ေရာင္းခ်ေပးရေသာ ဇလီဖားတံုးမ်ား ေဈးႏႈန္း တိုးျမႇင့္ေရး ဌာနအခ်င္းခ်င္း ညိႇႏႈိင္းၾကပါသည္။
မီးရထားမွ သေဘာ မတူပါ။ ဇလီဖားေဈးႏႈန္းတက္လွ်င္ ေျပးဆဲြစရိတ္တက္မည္။ ေျပးဆြဲစရိတ္ တက္လွ်င္ ရထားခေဈးတက္မည္။ အမ်ားျပည္သူ ဒုကၡေရာက္မည္ဟု အေၾကာင္းျပပါသည္။ ထိုေခတ္က လႊတ္ေတာ္တြင္ ေဆြးေႏြးသည့္အခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔႐ႈံးပါသည္။ ဇလီဖားေဈး ႏႈန္း ေပးမတက္ပါ။ အစိုးရဌာန အခ်င္းခ်င္း အ႐ႈံးခံ၍ ေရာင္းေပးခဲ့ရ ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဆိုရွယ္လစ္ ေခတ္ကို လြမ္းေမာတမ္းတၿပီး ေအာက္ေမ့ျခင္းမဟုတ္ပါ။
မည္သည့္ စနစ္ျဖစ္ေစ ျပည္သူလူထုအက်ဳိးကို အေလးထား ဆင္ျခင္သင့္ေၾကာင္း ေထာက္ျပလိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ယခုေျပာဆိုေနၾကသည့္အတုိင္း မီတာခမ်ား ေဈးတက္လွ်င္ အရင္ဆံုး အထိနာမည့္သူမ်ားမွာ ျပည္သူလူထုျဖစ္ သည္။
အိမ္ေထာင္စုတစ္စုခ်င္းအလိုက္ လစဥ္အသံုးစရိတ္တက္သြားမည္။ ပ်မ္းမွ် မိသားစုေျခာက္ဦးအတြက္ မီတာခ တစ္လ က်ပ္ ၅,၀၀၀ မွ ၁၀,၀၀၀ ျဖစ္သြားမည္။ မိသားစု၀င္ေငြမတိုးႏိုင္ လွ်င္ အျခားစရိတ္မ်ား ေလွ်ာ့သံုးရေတာ့ မည္။
ထို႔ျပင္ ေႁမြပူရာ ကင္းေမွာင့္ ဆိုသကဲ့ သို႔ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကလည္း မီတာခအေၾကာင္းျပၿပီး ကုန္ေဈးႏႈန္း ေတြ တက္ၾကဦးမည္။ အစိုးရသည္ ႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံလံုး၏ စီးပြားေရးအေျခအေန ကို ျခံဳငံုသံုးသပ္ၿပီးမွ အေရးႀကီးေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို ခ်မွတ္သင့္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
ႏိုင္ငံပိုင္စီးပြားေရးအဖြဲ႕ အစည္းမ်ား အျမတ္အစြန္းရေစရန္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးအတြက္ အသက္တမွ် အေရးပါေသာ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈႏႈန္း ကို ျမင့္တက္ေစမည္ဆိုပါက သဘာ၀ က်မည္ မဟုတ္ပါ။ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈေၾကာင့္ စီးပြားေရး အက်ပ္အတည္းျဖစ္လွ်င္ လူမႈေရး ျပႆနာမ်ား ေပၚေပါက္မည္မွာ မလြဲ ေပ။
သို႔ျဖစ္ရာ ႏိုင္ငံပိုင္စီးပြားေရးအဖဲြ႕ အစည္းတစ္ခု အ႐ႈံးျပသျဖင့္ စီးပြားေရး အရ နစ္နာဆံုး႐ႈံးသည္ဟု ယူဆႏိုင္ေသာ္လည္း အျပန္ အလွန္အားျဖင့္ အဆုိပါ အ႐ႈံးသည္ ႏိုင္ငံသား ျပည္သူမ်ား အတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္မွ က်ခံေပးရေသာ စရိတ္ဟု ယူဆႏိုင္ပါသည္။
ေငြေၾကးအရ ႐ႈံးသည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရးနယ္ပယ္ရွိ ေပတံမ်ားျဖင့္ တုိင္းတာလွ်င္ မျမင္ရေသာ အက်ဳိး ေက်းဇူး ေျမာက္ျမားစြာ ေတြ႕ရမည္ျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းသည္ ေဈးႏႈန္းတက္တုိင္း မျမတ္ပါ။ အျမတ္ရတုိင္းလည္း အက်ဳိးမရွိပါ။
ေဈးႏႈန္းတိုးျမႇင့္သတ္မွတ္ျခင္းအေပၚ အေလးအနက္ထား၍ ျပန္လည္သံုးသပ္သင့္ပါေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါသည္။
Myanmar Times