ဝန္ႀကီးမ်ား အၿငိမ့္သဘင္

ေလာ္ဘီအုတ္ခဲ စိတ္ညစ္ရ ျပန္သည္။ ပူလစီဆိုလား မူနပီဆိုလား ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္က ျပည္ေထာင္စု ဝန္ႀကီးတစ္ဦး၏ ေျပာၾကားခ်က္မ်ားကို ဘြင္းဘြင္းႀကီး ေဖာ္ျပလိုက္လို႔ ျဖစ္သည္။ အျပည့္အစုံ သိလို၍ ဖုန္း အစုတ္ေလးကို အျမန္ဖြင့္ကာ ဖြဘုတ္ေပၚ ကပိုက႐ိုေလး တက္ၾကည့္ရသည္။

ထုံးစံအတိုင္း ခြီးတဲ့မွ အမ္ပီတီ။ လိပ္ခ႐ု ေကာ္နက္ရွင္။
အဝိုင္းေလး လည္ေနတာ ငါးမိနစ္ခန္႔ ထိုင္ၾကည့္ေနၿပီးမွ ဖြဘုတ္ႀကီး ေပၚလာသည္။

ေတြ႕ၿပီ။
ဝန္ႀကီး ကေလာ္တုတ္ေနသည့္ ဗီဒီယိုဖိုင္။ ဝန္ႀကီးေနာက္မွ ပုန္း၍ ဖိုသီဖတ္သီ ႐ိုက္ကူးထားသည့္ ဗီဒီယို ဖိုင္ေလးကို ၾကည့္လိုက္သည္။

ဝန္ႀကီးက အစကေတာ့ အေကာင္း။ ေနာက္မွ ဘာထျဖစ္သည္ မသိ။ အစက ကြၽဲ၊ ႏြား၊ ၾကက္၊ ဝက္ ကိစၥ ေမးျမန္းရင္းမွ ႐ြာသားတစ္ဦးက ေရသန္႔လိုခ်င္သည္ ဟုဆိုေသာ္ ဝန္ႀကီးတစ္ေယာက္ ျဗဳန္းခနဲ ေဒါသ ေပါက္ကြဲသြားသည္။ ဘာေၾကာင့္ေတာ့ မသိ။ အုတ္ခဲ နားမလည္။ ဖြဘုတ္ေပၚမွာေတာ့ ဝန္ႀကီး ေျပာစကားေတြကို ခ်ျပကာ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ကေလာ္တုတ္ ေနၾကသည္။ အဆဲ ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ဆြမ္းႀကီးေလာင္း ေနၾကသည္။ မ်က္ႏွာ မျမင္ရတိုင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး သမေနၾကသည္။ ဝန္ႀကီးတစ္ေယာက္ ဖြဘုတ္ေပၚတြင္ ဆဲနည္းေပါင္းစုံျဖင့္ လူထုေမတၱာကို ခံယူေနရသည္။ ဘာမွန္းမသိ ဝင္ဆဲလိုက္ၿပီး ဆဲေကာင္းသကြာ ဆိုကာ ၿပံဳးေပ်ာ္ၾကသည္။

ဖြဘုတ္မွာ ဆဲတာက လြယ္သည္။ ဆဲသည္ဟု အဓိပၸာယ္ သက္ေရာက္သည့္ စာလုံးေလးမ်ားကို ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ ငုတ္တုတ္ထိုင္လ်က္ လက္ကြက္ကို တေပါက္ေပါက္ႏွိပ္၊ Enter တေဒါက္ေဒါက္ ေခါက္ေန႐ုံ။ သူ႔လည္း ကိုယ္မသိ။ ကိုယ့္လည္း သူမသိ။ ဆဲရတာ အရသာရွိေပ၏။
ေကာင္းေလစြ။

“က်ဳပ္က နယ္လွည့္ၿပီး ပါး႐ိုက္လာတာကြ” ဟု ဝန္ႀကီးက ေျပာသည္။ အုတ္ခဲပင္ ၾကက္သီး တျဖန္းျဖန္း ထ၍ ပါးႏွစ္ဖက္ကို ေယာင္ၿပီး စမ္းမိေလသည္။

ဝန္ႀကီးကို သံေယာင္လိုက္လ်က္ ဖြဘုတ္ ေပၚတြင္ ပါး႐ိုက္သည့္ဓေလ့ ေခတ္စားလာသည္။ အခ်င္းခ်င္း ေတြ႕လွ်င္ ပါး႐ိုက္မည္ တကဲကဲ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ပါး႐ိုက္တတ္သည့္ ဝန္ႀကီးက မင္းသမီး သက္သက္မို႔ဥႏွင့္ အမ်ဳိးေတာ္ မေတာ္ စုံစမ္းၾကသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ပါး႐ိုက္ရန္ အတြက္ဆို နယ္လွည့္စရာပင္ မလိုဘဲ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရး (MPT) ႐ုံးထဲ ဝင္သြားလွ်င္ပင္ ႐ိုက္ရမည့္ သူမ်ားကို ေတြ႔လိမ့္မည္ဟု ဝန္ႀကီးကို အႀကံေပးၾကသည္။ အင္တာနက္လိုင္း မေကာင္းသူမ်ားက “သားတို႔အတြက္ပါ မ်ားမ်ား ႐ိုက္ခဲ့ပါ အဘ” ဟု ေျမႇာက္ပင့္ၾကသည္။

ဝန္ႀကီးက စီတန္း လွည့္လည္ ဆႏၵျပသူမ်ားကို ႀကဳိက္သေလာက္ လွည့္ႏိုင္ၿပီး မေက်နပ္လွ်င္ လဲေသႏိုင္ေၾကာင္း ဆက္ေျပာသည္။ လုံးဝ မေက်နပ္သည့္ ဆႏၵျပသူမ်ား ဘုန္းခနဲ လဲေသကုန္ၾကသည္။ ဘယ္ႏိုင္ငံေရးသမားကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္။ ေထာင္ထဲပို႔မည္ဟု ဆိုသည္။

“သြား ေထာင္ထဲကို။ ငါတို႔အစိုးရ ထြက္ရင္ မင္းျပန္ထြက္။ ဒါပဲ” ဟု ဆိုသည္။ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား ေထာင္ထဲ မဝင္လို၍ လမ္းႀကဳိ လမ္းၾကားထဲ ေျပးပုန္းၾကသည္။

“ကြၽန္ေတာ္တို႔ အစိုးရက ခက္ခက္ခဲခဲ မဲႏိုင္ေအာင္ လုပ္လာတာ” ဟုလည္း ဝန္ႀကီးက ေျပာသည္။ အတိုက္အခံ ပါတီမ်ား သနားလြန္း၍ မ်က္ရည္ၿဖဳိင္ၿဖဳိင္ က်ေပးရွာသည္။ ႐ြာသားမ်ားကို ဝန္ႀကီးက ႀကိမ္းေမာင္းသည္။ “ခင္ဗ်ားတို႔ ဘုကန္႔လန္႔လုပ္ရင္ ခင္ဗ်ားတို႔အတြက္ မလုပ္ေပးဘူး။ တိုင္ခ်င္တဲ့ ေနရာတိုင္လို႔ ရတယ္။ တိုင္ရင္လည္း ကြၽန္ေတာ္ မေရာက္ေသးလို႔ပါလို႔ ေျပာလိုက္႐ုံပဲ” ဟု ေျပာသည္။ ႐ြာသားမ်ားက မိမိတို႔ အနာဂတ္အတြက္ ရင္ေလးလြန္းသျဖင့္ ငိုခ်င္ပက္လက္ ျဖစ္ၾကကုန္သည္။

ဒီဝန္ႀကီး ဒီလိုေျပာတာ အဆန္းမဟုတ္။ က်န္တဲ့ ဝန္ႀကီးေတြလည္း ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ေပါက္ကရ ေျပာတတ္ၾကသည္။

ေန႔စဥ္ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္ေမာေနရသျဖင့္ ဝန္ႀကီး မလုပ္ဘဲ လူရႊင္ေတာ္ လုပ္ၾကရန္ ျပည္သူမ်ားက တိုက္တြန္းၾကသည္။ လူရႊင္ေတာ္ေတြ ျပက္လုံး ထုတ္တာေလာက္ေတာ့ ဝန္ႀကီးမ်ား သနားသည္။ ဟိုဝန္ႀကီး တစ္ပါးက လယ္သမားမ်ား အေႂကြး ဆပ္ႏိုင္ဖို႔ ထမင္းတစ္နပ္ ေလွ်ာ့စားရန္ အႀကံေပးသည္။ လယ္သမားေတြ အစာအိမ္ေရာဂါ ရကုန္သည္။ တခ်ဳိ႕က မထူးဇာတ္ခင္းကာ ဘုန္းႀကီး ဝတ္သြားၾကသည္။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဝန္ႀကီးတစ္ပါးက တ႐ုတ္ႀကီးကို ေၾကာက္ရတယ္လို႔ ေျပာသည္။ ျပည္သူမ်ားက ဘယ္သူ႔ ေၾကာက္ရမွန္းမသိ၊ ဘယ္သူ႔ အေဖေခၚရမွန္းမသိ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ ျဖစ္ကုန္သည္။

စီးပြားေရး ဝန္ႀကီးတစ္ဦးက မိမိဝန္ႀကီး လုပ္လာတာ သုံးႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေျမတစ္ကြက္ေတာင္ မပိုင္ေသးဟု မ်က္ရည္ ခံထိုးသည္။ ဝန္ႀကီးကို သနားသူမ်ားက က်ဴးေက်ာ္တဲမ်ားတြင္ သြားေနရန္ အႀကံ ေပးၾကသည္။

တပ္မေတာ္အစိုးရ လက္ထက္က အစစအရာရာ အ႐ႈံးခံ လုပ္ေပးခဲ့တာမို႔ တိုင္းျပည္က အဆင္းရဲဆုံး ျဖစ္သြားရတာလို႔ ရန္ကုန္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က ေျပာျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အစကတည္းက မ်က္ရည္ဝဲ ေနၾကသည့္ ျပည္သူတစ္ရပ္လုံး မိမိတို႔ဘဝကို ေတြးမိကာ ၿဗဲခနဲ ငိုကုန္သည္။ ေျမႀကီးေပၚ ေျခေဆာင့္ ငိုကုန္သည္။ မည္သူမွ မ်က္ရည္ မထိန္းႏိုင္။ အုတ္ခဲေတာင္ အဲဒီတုန္းက တစ္ပတ္ဆယ္ရက္ ငိုမဆုံး ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ခုေတာင္ ျပန္ေတြးရင္ ငိုခ်င္သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ေစတနာႀကီး ကိုလည္း နားလည္သြားသည္။ အစိုးရကို အင္မတန္ သနားသြားသည္။
သူတို႔ခမ်ာ... ငါတို႔အတြက္ ဒီေလာက္ လုပ္ေပးလိုက္ရတာ.... ဟင့္... ရႊတ္... ငြား ဟူ၍။

ဒီလိုမ်ဳိး တစ္တိုင္းျပည္လုံး မ်က္ရည္လည္ရႊဲ ျဖစ္ေနရခ်ိန္မွာ ခုဝန္ႀကီးက နယ္လွည့္၍ ပါး႐ိုက္ဦးမည္ ဆိုေတာ့ ျပည္သူေတြ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့။

ဒီကိစၥက ေရွာ့ရွိသည္။
ေရွာ့အႀကီးႀကီး ရွိသည္။
အုတ္ခဲပင္ ဘယ္နား သြားပုန္းရ ေကာင္းမည္နည္းဟု ေျပးေပါက္ ရွာမိသည္။ အေရးႀကံဳေသာ္ အႀကံဥာဏ္ေကာင္းမ်ား ေပးတတ္သည့္ ဆရာသခင္ ျပည္သူ႔သံေခ်ာင္းကို အကူအညီ ေတာင္းရမည္။

ျပည္သူ႔သံေခ်ာင္းက အခြၽန္ႏွင့္မမည့္ ပါတီတစ္ခု တည္ေထာင္ရင္း ၂၀၁၅ တြင္ အစိုးရျဖစ္ခ်င္ေနသူ ျဖစ္သည္။ သူ႔အစိုးရ တက္လာလွ်င္ ဘာညာသာရကာ လုပ္ေပးမည္ဟု အရက္ဆိုင္တကာ ပတ္ေျပာေနသူလည္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာထံ အုတ္ခဲ အျမန္ ဖုန္းဆက္သည္။

ဘီယာေလးၿမဳံ႕ရင္း ဒူးႏွန္႔ကာ တိုင္းေရးျပည္ေရးမ်ား စဥ္းစားေနသည့္ ဆရာသခင္ သံေခ်ာင္းက စိတ္မပူရန္ အုတ္ခဲကို ႏွစ္သိမ့္သည္။ အဲ့ဒီဝန္ႀကီးက ဘာေတြေျပာလို႔တုံးဟု ဆရာသခင္က ေမးေသာ္ အုတ္ခဲ ဇာတ္သံေႏွာ၍ ဝန္ႀကီး ေျပာသမွ် အစီရင္ခံ ျပလိုက္သည္။ ဘီယာမူးေနသည့္ ဆရာသခင္က ဝန္ႀကီး ေလသံကို လိုက္တုကာ အုတ္ခဲကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ကေလာ္တုတ္ေတာ့သည္။

“ဘယ္အရက္သမားကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး၊ ခင္ဗ်ား မွတ္ထား။ နယ္တကာ လွည့္ၿပီး ဖဲ႐ိုက္ရဲတယ္။ သံေခ်ာင္း အစိုးရေပၚမွာ ေစာ္ကားတဲ့ေကာင္ တြယ္မွာပဲ။ ပါးစပ္နဲ႔ တြယ္လို႔မရရင္ ျဖတ္ေဖာက္ခ်ဳပ္ လုပ္ထည့္မွာပဲ။ ႏိုင္ငံတကာ မွာလည္း ဒီလိုပဲ က်င့္သုံးေနတယ္။
သံေခ်ာင္းကို ဆန္႔က်င္တဲ့ေကာင္ ဆိုရင္ သြား မင္းျဖတ္ေဖာက္ခ်ဳပ္လုပ္။ ငါ့ အစိုးရထြက္ရင္ မင္းအတု ျပန္တပ္။ ..ဒါပဲ...
ကြၽန္ေတာ္တို႔ အစိုးရက ခက္ခက္ခဲခဲ မဲခိုးၿပီး ေနရာရလာတာ။ ခင္ဗ်ား ဘုကန္႔လန္႔ေျပာရင္ ခင္ဗ်ားအတြက္ အရက္မတိုက္ဘူး။ တိုင္ခ်င္တဲ့ေနရာ တိုင္လို႔ ရတယ္။ တိုင္ရင္လည္း ကြၽန္ေတာ္ မူးေနလို႔ မသိဘူးလို႔ ေျပာလိုက္႐ုံပဲ။
ရွင္းတယ္ေနာ္။ ေဂ့” ဟူ၍ျဖစ္သည္။

ဆရာသခင္ အမူးလြန္ေနၿပီကို ရိပ္မိေသာ အုတ္ခဲတစ္ေယာက္ ဖုန္းအျမန္ျပန္ခ်ကာ ကိုယ့္နဖူးကိုယ္ ဖတ္ခနဲ ႐ိုက္လိုက္မိ ေတာ့သတည္း။

လြန္တာရွိ ဝႏၵာမိပါ အရပ္ကတိ႔ု
(ေလာ္ဘီအုတ္ခဲ)

The Voice Weekly