“ဒီတစ္ခါေတာ့ မင္း ဘ၀ ေျပာင္းသြားၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မင္း သူေဌးျဖစ္ၿပီ။ ေရမေဆး ဘ၀က လြတ္ၿပီ ကၽြတ္ၿပီ၊ သိလား ဖိုးခ်င္း။ ဒီတစ္ခါ ရတဲ့ ေက်ာက္က ေထာင္ေက်ာက္ကြ အနည္းဆံုး သိန္းတစ္ေထာင္ေလာက္ေတာ့ ရမွာကြ။
ေသခ်ာတယ္။ သိရဲ႕လား” ဥ႐ုေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူးရန္ ယာယီ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ တံတားထိပ္ေပၚ စေရာက္ေတာ့ ရခုိင္ႀကီး ေျပာလိုက္သည့္ စကားေၾကာင့္ ဖိုးခ်င္း အူကိုေလပင့္သလို ရႊင္ျမဴး ၀မ္းသာေနမိသည္။
“ဘ၀ေျပာင္းသြားၿပီ တဲ့။ သူေဌးျဖစ္ၿပီ တဲ့။ သိန္းတစ္ေထာင္ ရေတာ့မယ္ တဲ့။ ေထာင္ေက်ာက္ တ့ဲ။မင္း ေျပာသလို တကယ္ေကာ ျဖစ္လာလိမ့္မလား ရခိုင္ႀကီးရယ္”
ဖိုးခ်င္း စိတ္ထဲမွာ ေျပာေနမိသည္။ ရခိုင္ႀကီး ေျပာသကဲ့သုိ႔ ဖိုးခ်င္းလည္း ေရမေဆးေက်ာက္ရွာရေသာ ဘ၀က လြတ္ေျမာက္ခ်င္ခဲ့သည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ သိန္းေက်ာက္ကေလးပြင့္လွ်င္ ဇာတိခ်က္ေႂကြခ်င္းေတာင္ေျမကို ျပန္ၿပီး မိဘ၊ ဇနီးမယား သားသမီးမ်ားႏွင့္အတူ ေနထုိင္ခ်င္ခဲ့သည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ခ်င္းေတာင္က ထြက္ခဲ့ၿပီး သံုးႏွစ္ေက်ာ္၍ ေလးႏွစ္ထဲ ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ နိစၥဓူ၀ ေရမေဆးေက်ာက္ ရွာခဲ့ေသာ္လည္း ထမင္းစားေက်ာက္ေလာက္သာ ရခဲ့သည္။ အလြန္ဆံုး ေသာင္းေက်ာက္သာ ရခဲ့ဖူးသည္။ ရခိုင္ႀကီးလည္း အလြန္ဆံုး ေသာင္းေက်ာက္သာ ရခဲ့ဖူးသည္။ ဖိုးခ်င္းႏွင့္ ရခိုင္ႀကီးမွာ စုိင္းလွေက်ာ္ အိမ္မွာပင္ အတူေနၾကသည္။ စိုင္းလွေက်ာ္တုိ႔ လင္မယားက ေန႔စဥ္ ထမင္းေကၽြးထားၿပီး သူတို႔၏ သြပ္မိုး ထရံကာ အိမ္၏ အဖီေလးကို အိပ္ခန္းေလး လုပ္ေပးထားသည္။ ေက်ာက္ရလွ်င္ နည္းနည္း မ်ားမ်ား ေရာင္းရေငြ တစ္၀က္ကို အိမ္ရွင္စိုင္းလွေက်ာ္ထံ ထမင္းဖိုး အပ္ႏွံၾကရေလသည္။
“ေထာင္ေက်ာက္ ျဖစ္လိမ့္မလား ရခိုင္ႀကီးရဲ႕”
ဖိုးခ်င္းက မယံုမရဲျဖင့္ ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ စိန္တူေတြ စုစည္းၿပီး ပခံုးေပၚ ထမ္းလာခဲ့ေသာ ရခိုင္ႀကီးက ဖိုးခ်င္းကို ေနာက္ျပန္လွည့္ ၾကည့္လိုက္သည္။
“ဒီမယ္ ဖိုးခ်င္း၊ မင္းရတဲ့ေက်ာက္ကို ငါ စိန္တူနဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထုၾကည့္ၿပီးၿပီ။ ေက်ာက္ရဲ႕ အထုိင္လည္း လွတယ္။ ေခ်ာ္ကလည္း ေက်ာက္စိမ္းတံုးေတြမွာ ေတြ႔ရေလ့ရိွတဲ့ ေခ်ာ္သား။ မႏွစ္က ဒီေျမစာပံုကေန ရသြားတဲ့ ေယာႀကီးရဲ႕ေက်ာက္အတုိင္းပဲ။ သူရတဲ့ေက်ာက္က မင္းေက်ာက္ အေလးခ်ိန္ေလာက္ပဲ ရိွမယ္။ ဘယ္ေလာက္ ရသြားတယ္ထင္လဲ။ သိန္းေထာင့္တစ္ရာ။ ေက်ာက္သားလည္း ေကာင္းတယ္။ အရည္လည္း ၾကည္တယ္။ စိမ္းရင့္၀ါေရာင္ သန္းေနတယ္။ အဲလို ေက်ာက္မ်ဳိးက ပထမတန္းစား ေက်ာက္ကြ။ သူလည္း ဒီ ေမွာ္ထဲကရတာ။ အခု မင္းရခဲ့တဲ့ ေမွာ္ထဲက ရတာ။ မင္းေက်ာက္က ေထာင္ေက်ာက္ပဲ။ ေမွာ္ထဲ မင္းအရင္ ေရာက္လာတဲ့ ငါ့လုိေကာင္က ဒီေလာက္ေတာ့ ေက်ာက္ေကာင္း ဟုတ္၊ မဟုတ္ ခြဲျခားႏိုင္ပါတယ္ကြ။ ငါ့ကို အထင္ေသးတဲ့ ေလသံနဲ႔ မေမးပါနဲ႔။ အဲ- အေရာင္းအ၀ယ္ ၿပီးသြားရင္ေတာ့ အကဲျဖတ္ေပးတဲ့ ငါ့လည္း မေမ့နဲ႔ေပါ့ကြာ။ မစို႔မပို႔ေတာ့ မလုပ္နဲ႔။ စို႔စို႔ပုိ႔ပို႔ေလးေတာ့ေပး။ ဟုတ္လား”
ရခိုင္ႀကီး စကားအဆံုး၌ ေရွ႕သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ဖုိးခ်င္း ရခဲ့ေသာ ေရမေဆးေက်ာက္စိမ္းတံုးႀကီးကုိ ေဂ်ာ္ကီေတြ ဥ႐ုေခ်ာင္း တံတား အလြန္ေပၚမွာ မႏိုင္မနင္း ထမ္းသြားသည္ကို ျမင္ေနရသည္။ ႏိုင္လြန္ႀကိဳးျဖင့္ ေသခ်ာခ်ည္ၿပီး ၀ါးလံုးျဖင့္ လွ်ိဳထားေသာ ေက်ာက္စိမ္းတံုးႀကီးကို ေရွ႕တစ္ေယာက္ ေနာက္တစ္ေယာက္ မနည္း ထမ္းသြားေနရသည္။ ေက်ာက္စိမ္းတံုးက ႀကီးလြန္းသျဖင့္ ေဂ်ာ္ကီေတြ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ေျပာင္း၍ ထမ္းေနၾကေလသည္။
ယခုမူ ေရမေဆး ရွာသူေတြလည္း ဖိုးခ်င္းေက်ာက္စိမ္းတံုးႀကီးေနာက္တြင္ ေဂ်ာ္ကီ အျဖစ္ႏွင့္ လိုက္ပါလာခဲ့ၾကၿပီ။ နည္းနည္းေနာေနာ လူေတြမဟုတ္။ အနည္းဆံုး ေလးငါးဆယ္ေလာက္ ရိွမည္ထင္သည္။ ေမွာ္ထဲတြင္ ဤသို႔ပင္ ေရမေဆး အခ်င္းခ်င္းထဲမွ ေက်ာက္ႀကီး ရသြားလွ်င္ ေရမေဆးရွာ ဘ၀ကေန ေက်ာက္ထမ္းသည့္ ေဂ်ာ္ကီ ဘ၀သို႔ တစ္မဟုတ္ခ်င္း ေျပာင္းသြားေလသည္။ ေရမေဆးေက်ာက္က တစ္ေန႔လံုး ရွာ၍ ေတြ႔ရန္ မေသခ်ာ။ ေက်ာက္ရသူ၏ ေက်ာက္ကို လိုက္ထမ္းသည္က ပို၍ေသခ်ာသည္ မဟုတ္ေလာ။ ေစ်းေကာင္းရလွ်င္ ရသကဲ့သုိ႔ ေက်ာက္ထမ္းခလည္း ၿမိဳး ၿမိဳးျမက္ျမက္ ရတတ္သည့္ အစဥ္အလာမ်ား ရိွခဲ့ၾကသည္။
“ဘယ္ကုိ သြားရမလဲ”
ဥ႐ုေခ်ာင္းတံတား လြန္ေသာအခါ “မမံု” ရြာေလးထဲသို႔၀င္သည့္ အတက္လမ္း သြယ္ေလးမ်ား ရိွေနသျဖင့္ ေဂ်ာ္ကီမ်ားက သြားရမည့္လမ္းကို ေအာ္ေမးလ်က္ ရပ္ေစာင့္ေနၾကသည္။
“ကဲ... ရခိုင္ႀကီး၊ လမ္းျပလိုက္ကြာ”
ဖိုးခ်င္းႏွင့္ ေဘးခ်င္း ယွဥ္လ်က္ ေလွ်ာက္ေနေသာ ရခိုင္ႀကီးလည္း ေဂ်ာ္ကီတုိ႔နားေရာက္ေအာင္ ေျပးသြားကာ လွမ္းေအာ္ေနသည္။
“မမံုဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနားလမ္းက တက္မယ္။ ခရစ္ယာန္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းေဘးကလမ္းအတုိင္း သြား”
ေက်ာက္စိမ္းတံုးကို အလွည့္က် ထမ္းမည့္ ေရမေဆးမ်ား။ ရြာထဲက ထြက္ၾကည့္သည့္ လူမ်ား။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေက်ာက္ထမ္းသည့္ လူမ်ားေနာက္ လိုက္ၾကည့္သည့္လူမ်ား။ မမံုဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းအ၀င္ ေဘးလမ္းေပၚ၌ လူတန္းရွည္ႀကီး။ ဘုရားပြဲ လွည့္လာသလား ေအာက္ေမ့ရသည္။ တခ်ဳိ႕ ေရမေဆးမ်ားက တကယ္ ၀င္ထမ္းၾကၿပီး တခ်ဳိ႕ကလည္း မသိမသာ ေနသူမ်ားလည္း ပါသည္။
လူတန္းရွည္ႀကီးကို တိုးေ၀ွ႕ျဖတ္ကာ လမ္းျပရန္ ေျပးသြားေသာ ရခိုင္ႀကီးကို ဖိုးခ်င္းက လူတန္းရွည္ႀကီးကိုေက်ာ္ကာ လွမ္းၾကည့္ေနမိသည္။ သည္မနက္ ေရမေဆး အရွာထြက္ခ်ိန္တြင္ ရခုိင္ႀကီး က “မက္လင္ေခ်ာင္”ဘက္ သြားရွာမည္ဟု ေျပာ၏။ မက္လင္ေခ်ာင္မွာ မမံုရြာေလး၏ အေနာက္ဘက္မွာ ရိွသည္။ ဖိုးခ်င္းက ဥ႐ုေခ်ာင္းဟိုဘက္က ျမန္မာ့ထြဋ္ေခါင္ ကုမၸဏီမွ စြန္႔ပစ္ထားသည့္ ေျမစာပံုမွာ သြားရွာမည္ဟု ေျပာ၏။ အိမ္နဲ႔လည္း နီးသည္။ ဥ႐ုေခ်ာင္း ေက်ာ္လိုက္တာႏွင့္ ေျမစာပံုဆီ တန္းေရာက္သည္။
“လာပါကြာ၊ မက္လင္ေခ်ာင္ဘက္ သြားရွာရေအာင္၊ မင္းေျမစာပံုက ေျခရာေတြ ထပ္ေနၿပီ။ ဘာေက်ာက္မွ ရမွာ မဟုတ္ဘူး”
ရခုိင္ႀကီးက ထပ္ၿပီး စည္း႐ံုးေနသည္။
“မနက္ျဖန္မွ မက္လင္ေခ်ာင္ဘက္ သြားရေအာင္ကြာ။ ဒီကေန႔ေတာ့ နီးနီးနားနား ျမန္မာ့ထြဋ္ေခါင္ စြန္႔ပစ္တဲ့ ေျမစာပံုမွာ ရွာၾကတာေပါ့။ ရလည္းရေပါ့။ မရလည္း ကံေပါ့”
ဖိုးခ်င္း ေျပာလိုက္သျဖင့္ ရခုိင္ႀကီးလည္း မက္လင္ေခ်ာင္ဘက္ မသြားေတာ့ေပ။ ဖိုးခ်င္းႏွင့္ အတူ ဥ႐ုေခ်ာင္း ဟိုဘက္ကမ္း ပါလာခဲ့သည္။ ေရမေဆးေတြကေတာ့ ပါမသြားပါ။ ခုနစ္ဆယ္ရွစ္ဆယ္ေလာက္ ရိွသည္ပင္။ ေျမစာပံု အေျခမွ ေမာ့ၾကည့္လွ်င္ ေျမစာပံုႀကီးက ေတာင္ႀကီး တစ္ေတာင္ကဲ့သုိ႔ ျမင့္ျမင့္မားမား။ အျပာေရာင္ ေကာင္းကင္ႏွင့္ ထိလုနီးပါး။ ရခိုင္ႀကီးလည္း ေျမစာေတာင္၏ အထက္ပိုင္းမွာ ရွာေန၏။ ဖိုးခ်င္းက ေျမစာပံု အလယ္တစ္၀ိုက္မွာပင္ ရွာေဖြေန၏။ ၁၂ နာရီထုိး ၿပီးခ်ိန္အထိ လက္သီးဆုပ္ေလာက္ေက်ာက္ပင္ မရ ေသး။ ထမင္းစားေက်ာက္ေလာက္ပင္ မရေသး။ သည္ပံုအတုိင္းဆိုလွ်င္ အိမ္ျပန္ မ်က္ႏွာပန္းလွမည္ မဟုတ္ေခ်။
ဖိုးခ်င္းလည္း ဥ႐ုေခ်ာင္းထဲ ဆင္း၍ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ျပန္တက္လာခဲ့ကာ ေျမစာပံုေျခရင္းရိွ ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးေပၚ စိတ္ပ်က္စြာ ထုိင္ေနမိလ်က္ စိန္တူျဖင့္ ေက်ာက္တံုးကို ထုေနမိသည္။ ေက်ာက္တံုး၏ သံုးပံုႏွစ္ပံုမွာ ေျမစာပုံထဲ ျမဳပ္ေနလ်က္။ ထုေနရင္း၊ ထုေနရင္း ေက်ာက္တံုးမွ ယမ္းမႈန္႔ေလးမ်ား ထြက္လာသျဖင့္ ေက်ာက္စိမ္းတံုးမ်ား ျဖစ္ေနမလား ဆိုကာ အေသအခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေသာ အခါ ေက်ာက္စိမ္းတံုးႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ နည္းနည္းေနာေနာ ေက်ာက္စိမ္းတံုးႀကီး မဟုတ္။ ပိႆာတစ္ရာ (ကီလို ၁၆၀) ခန္႔ရိွမည္ ထင္ရ၏။ မိမိကုိယ္ကို မယံုရဲသျဖင့္ ကုိယ့္ထက္ နားလည္ေသာ ရခိုင္ႀကီး ေခၚျပလိုက္ေသာအခါ ရခိုင္ႀကီးက အာေခါင္သံႀကီးျဖင့္ “ေဟ့ေကာင္ ဖိုးခ်င္း၊ ေက်ာက္ ဟုတ္တယ္ကြ၊ မင္းေတာ့ ပြၿပီ” ဟူ၍ ေအာ္ဟစ္ေလသည္။
ရခိုင္ႀကီး၏ ေအာ္ဟစ္သံကား ဥ႐ုေခ်ာင္း႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္အေပၚ၊ ေျမစာပံုေပၚမွာ ေက်ာက္ရွာေနေသာ ေရမေဆးသမားေတြ အေပၚ၊ ေျမစာေတာင္ေပၚမွ ျမန္မာ့ထြဋ္ေခါင္ ကုမၸဏီ အေဆာက္အဦေတြ အေပၚ လႊမ္းသြားသည္ ထင္ပါသည္။
“ကဲ၊ ကဲ ဒီနားခ်”
ဖိုးခ်င္းက အိမ္၏ေဘးတြင္ ေက်ာက္စိမ္းတံုးကို ခ်ခုိင္းလုိက္သည္။ စိုင္းလွေက်ာ္၏ အိမ္၀ိုင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ၌ ေဂ်ာ္ကီ တစ္ျဖစ္လဲ ေရမေဆး ရွာေဖြသူေတြႏွင့္ ျပည့္သြားသည္။ ေက်ာက္ႀကီးႀကီး ရလာသည္ကို ျမင္ေသာေၾကာင့္ စိုင္းလွေက်ာ္တုိ႔ လင္မယား မ်က္ႏွာကလည္း မိႈရသည့္ မ်က္ႏွာကဲ့သုိ႔ ျပံဳး ရႊင္ေနသည္။
“ဖုိးခ်င္း၊ ေဂ်ာ္ကီေတြထဲမွာ ငါတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က အပင္ပန္းဆံုး။ ရြာထဲျပန္ၿပီး ထမ္းပိုးနဲ႔ ႏိုင္လြန္ႀကိဳး ငွားရေသးတယ္။ အဲ..အဲဒါ ငွားခ အတြက္လည္း ေပးရဦးမယ္ေနာ္။ က်န္တဲ့ ေဂ်ာ္ကီေတြနဲ႔ တစ္တန္းတည္း မေပးနဲ႔ေနာ္။ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကို ပုိေပးေနာ္။ တခ်ဳိ႕ေကာင္ေတြက ဟုတ္တိပတ္တိ ထမ္းတာ မဟုတ္ဘူး”
ေဂ်ာ္ကီထဲမွ အမွန္တကယ္ ဦးေဆာင္ထမ္းသူ ေမာင္ေအးႏွင့္ ေပါက္စက ေျပာေနသည္။ ေက်ာက္ရလာသျဖင့္ ေဘးကအိမ္ေတြ၊ ရြာထဲက လူေတြလည္း လာၾကည့္ၾကရာ စိုင္းလွေက်ာ္၏ အိမ္ေရွ႕လမ္းေပၚမွာ ပြဲေတာ္ေလးတမွ် စည္ကား ေနေလသည္။
“ဖိုးခ်င္း၊ တိပ္ယူခဲ့၊ မိုးကာလည္း ယူခဲ့”
ရခိုင္ႀကီးက ဖိုးခ်င္းယူ လာေသာ မိုးကာစ အျပာျဖင့္ ေက်ာက္စိမ္းတံုးကို အုပ္လိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ႏွစ္ေယာက္သား တိပ္၀ါ၀ါ ျဖင့္ ဆြဲ၍ ပတ္လိုက္သည္။ တစ္ထပ္တည္း မဟုတ္။ ႏွစ္ထပ္၊ သံုးထပ္ ပတ္လိုက္သည္။ ေက်ာက္၀ယ္သည့္ လူေတြ လာၾကည့္လွ်င္ ေရမေဆးရေသးေသာ ေက်ာက္မွန္း သိသာ ထင္ရွားေစလုိရင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာက္ကို ေရေဆးလုိက္လွ်င္၊ ေရေဆးထားသည့္ လကၡဏာ ေပၚေနလွ်င္ ေက်ာက္၀ယ္သူက သိပ္အာ႐ုံ မရိွေခ်။ ေစ်း သိပ္မေပးခ်င္ေပ။ ပကတိ ေရမေဆးရေသးသည့္ မူလ ေက်ာက္စိမ္းတံုးကို ၾကည့္ၿပီး အကဲျဖတ္ကာ ၀ယ္ယူလုိၾကသည္ပင္။
အကယ္၍ ယခု ရလာသည့္ ေက်ာက္စိမ္းတံုးကို ရခိုင္ႀကီး ေျပာသလို သိန္းတစ္ေထာင္သာ ရခဲ့မည္ဆုိလွ်င္ ေဂ်ာ္ကီေတြ အတြက္ ေက်ာက္ေရာင္းရေငြ၏ ေလးပံုတစ္ပံု ေပးရမည္လား၊ သံုးပံု တစ္ပံုေပးရမည္လား၊ ေမွာ္ ထံုးစံအတုိင္း ေပးရလိမ့္မည္။ အနည္းဆံုး သိန္းသံုးရာမွ် ေပးရေပမည္။ သူတုိ႔ခမ်ာလည္း ေမွာ္ထဲကမွ အိမ္အေရာက္ အားႀကိဳးမာန္တက္ ထမ္းခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။ မိမိ ခြဲေ၀ေပးလိုက္သည့္ အခ်ဳိးထဲမွ လူေလးငါးဆယ္ ထပ္ခြဲၾကေပဦး။ ထမ္းခေလးမ်ား အသီးသီး စို႔စို႔ပို႔ပို႔ ရရိွၾကေပလိမ့္မည္။
က်န္သည့္ သိန္းခုနစ္ရာထဲမွ စိုင္းလွေက်ာ္တို႔ လင္မယားကုိ သိန္းသံုးရာ့ ငါးဆယ္ ေပးလိုက္မည္။ သူတို႔ခမ်ာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္လံုးလံုး ေကၽြးထားရေသာ စရိတ္က နည္းမွာမဟုတ္။ ရခုိင္ႀကီးကို ေဘာ္ဒါေၾကး၊ အားကိုးေၾကးအေနျဖင့္ ဆယ္သိန္း ေပးလုိက္မည္။ သူ႔ခမ်ာ မိမိအေပၚ အႏြံတာ ခံခဲ့ရသည္မွာ မ်ားလွ၊ ကူညီေပးခဲ့ဖူးသည္မွာ မ်ားလွသည္ မဟုတ္ေလာ။ လူပ်ဳိႀကီး ရခိုင္ႀကီး အေနျဖင့္ ဤပိုက္ဆံကို သူ႔မိဘေတြထံ ျပန္ပို႔ခ်င္ပို႔၊ သူ႔သေဘာ၊ သူ႔ဆႏၵ။
အင္း- မိမိကမူ သိန္းသံုးရာေက်ာ္ေက်ာ္ရသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ညမအိပ္တမ္း ေငြထုပ္ပိုက္ၿပီး ခ်င္းေတာင္သို႔ အေျပးျပန္သြားမည္။ ခ်င္းေတာင္ေပၚမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္း ေတာင္ယာ လုပ္စားေနရေသာ ဟိုဘက္ သည္ဘက္ မိဘႏွစ္ပါး၊ သမီးႏွင့္ သားရယ္၊ ၿပီးေတာ့ မိန္းမ။ ေတာင္ယာ ေတာခင္းထဲမွ ဆင္းလာၾကၿပီး ဟားခါးၿမိဳ႕ေပၚမွာ အိမ္တစ္ေဆာင္ မီးတေျပာင္ႏွင့္ ေနထုိင္ၾကမည္။ ခ်င္းေတာင္ေပၚမွ ထြက္သည့္ ေဒသထြက္ သီးႏံွေလးေတြ ၀ယ္ယူကာ တစ္ဆင့္ျပန္လည္ ေရာင္းခ်လ်က္ မိသားစုတစ္ေတြ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကမည္။ ေက်ာက္ေရာင္းရမည့္ သိန္းသံုးရာခန္႔သည္ ဖိုးခ်င္းဘ၀အတြက္၊ ဖိုးခ်င္း မိသားစု အတြက္ ေျပာင္ေျပာင္ေရာင္ေရာင္ ျဖစ္လာေစမည့္ အရင္းအႏွီးပင္ မဟုတ္ေလာ။
“ေဟ့- ေလာပန္း လုိက္လာၿပီေဟ့၊ ေက်ာက္၀ယ္မယ့္ ေလာပန္း ေရာက္လာၿပီေဟ့”
စိုင္းလွေက်ာ္ အိမ္ေရွ႕ လူအုပ္ထဲမွ တစ္ေယာက္က ၀မ္းသာအားရ ေအာ္ေျပာလိုက္သျဖင့္ ဖိုးခ်င္း ထြက္ၾကည့္ လုိက္ေသာအခါ ေရွာ့ပင္ အနက္၊ စပို႔ရွပ္အက်ႌ အျဖဴစင္းက်ား ၀တ္ဆင္ထားေသာ အသားျဖဴျဖဴ ခံ့ခံ့ထည္ထည္ ေလာပန္း ၾကက္ေသြးရင့္ေရာင္ ဖိုး၀ီွးကားေပၚမွ ဆင္းလာသည္။
“ဖိုးခ်င္း၊ မင္းကေတာ့ လပ္ကီးပဲ။ ခုပဲ ေက်ာက္အိမ္ထဲေရာက္၊ ခုပဲ ေက်ာက္၀ယ္မယ့္လူ တိုက္႐ိုက္ေရာက္။ ဒီေန႔ေတာ့ မင္း လပ္ကီးေဒး ပဲ။ အဲ- ဒါေပမဲ့ ေလာပန္းကို တစ္ေထာင္လုိ႔ မေျပာနဲ႔။ ေထာင့္ႏွစ္ရာနဲ႔ စေျပာ”
ေလာပန္းအိမ္၀ိုင္းထဲ ၀င္လာလာခ်င္း ရခိုင္ႀကီးက ဖိုးခ်င္းနားကပ္၍ ေျပာလိုက္သည္။
“အင္း- ငါသိပါတယ္”
ဖိုးခ်င္း ျပန္ေျပာေနစဥ္ ေဂ်ာ္ကီေတြ လမ္းဖယ္ေပးသည့္အတုိင္း ေလာပန္းက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၀င္လာသည္။ သူ႔ေနာက္မွာ ဆုိင္ကယ္ေပၚမွ ဆင္းလာေသာ အရပ္ေထာင္ ေထာင္ေမာင္း၊ ဆီးေရာင္ ေဘာင္းဘီရွည္၊ စပို႔ရွပ္ အျပာေရာင္၊ ေနကာမ်က္မွန္တပ္ထားေသာလူလည္း ကပ္လ်က္ ပါလာသည္။
“ေက်ာက္၀ယ္မယ့္ ေလာပန္း လာၿပီ။ လမ္းဖယ္ေပး၊ လမ္းဖယ္ေပး”
ေရမေဆးေဂ်ာ္ကီ တစ္ေယာက္က ေျပာလိုက္သျဖင့္ အျခားေဂ်ာ္ကီေတြက ခပ္ေ၀းေ၀းဖယ္ေပးလုိက္ၾကသည္။
“ေက်ာက္ပုိင္ရွင္၊ ေက်ာက္ပုိင္ရွင္ ဘယ္သူလဲ”
ေလာပန္းက ေမးေန၍ အိမ္ေရွ႕မွာရပ္ေနေသာ ရခိုင္ႀကီးက ဖိုးခ်င္းကို လက္ညိႇဳး ထိုးလ်က္....
“ဒီမွာ ခင္ဗ်၊ သူပဲ ေက်ာက္ပုိင္ရွင္၊ ေရမေဆး ေက်ာက္ပုိင္ရွင္..”
ေလာပန္းႏွင့္ ေနကာ မ်က္မွန္ႏွင့္လူက ဖိုးခ်င္းကို အေသအခ်ာၾကည့္ၿပီး...
“ေက်ာက္ရလာတယ္ဆုိ၊ ၾကည့္ရေအာင္”
ေလာပန္းက ေျပာသျဖင့္ ဖိုးခ်င္းက အိမ္ေတာင္ဘက္အဖီေအာက္မွာ သိမ္းထားေသာ ေက်ာက္ဆီသုိ႔ ဦးေဆာင္ေခၚသြားလုိက္သည္။ ရခိုင္ႀကီးႏွင့္ စိုင္းလွေက်ာ္လည္း ကပ္လ်က္ ပါလာသည္။ သူတုိ႔ေနာက္မွာ ေရမေဆးေဂ်ာ္ကီေတြ တစ္အုပ္ႀကီး လုိက္လာသည္။
“ဒီမွာ၊ ေလာပန္း ”
ဖိုးခ်င္းႏွင့္ ရခုိင္ႀကီးက ေစာေစာက တိပ္ျဖင့္ကပ္ထားေသာ မိုးကာစကို ဆြဲခြာ၍ျပလိုက္သည္။ ေလာပန္း ႏွင့္ ေနကာမ်က္မွန္ႏွင့္လူက ေသခ်ာစြာ ကိုင္ၾကည့္ၿပီး-
“ဒီေက်ာက္ ဘယ္ေမွာ္က ရလဲ”ေလာပန္းက ေက်ာက္ကို လက္ႏွင့္ ကုိင္ၾကည့္႐ံု မဟုတ္၊ ခါး၌ခ်ိတ္ထားေသာ ေလဆာဓာတ္မီးျဖင့္ ေက်ာက္ကို အေသအခ်ာ ထိုးၾကည့္ရင္း ေမးေနသည္။
“ဟို၊ ဥ႐ုေခ်ာင္း ဟိုဘက္ကမ္း၊ အဲ- ျမန္မာ့ထြဋ္ေခါင္ကုမၸဏီ ေျမစာစြန္႔ပစ္တဲ့ ေအာက္ေျခက ရတာပါ။ ေက်ာက္က အသားလည္းေကာင္းတယ္။ အရည္လည္း ၾကည္လင္သန္႔ရွင္းၿပီး အစိမ္းရင့္၀ါေရာင္ေတာင္ သန္းတယ္။ အထုိင္လည္း လွတယ္။ ေလာပန္း ႀကိဳက္သလိုၾကည့္ပါ။ ေက်ာက္ကေတာ့ ေထာင္တန္ေက်ာက္ပဲ။ ေလာပန္း ဘယ္ေစ်းေပးမလဲ။ ေလာပန္းနဲ႔ ညိႇလုိ႔ရရင္ ေလာပန္းကိုပဲ ေရာင္းမယ္။ ေစ်းမကိုက္ရင္ေတာ့ ဖားကန္႔ကအသိ ေလာပန္းေတြ ေခၚျပမယ္”
ဖိုးခ်င္းစကားသံေၾကာင့္ စိုင္းလွေက်ာ္ အိမ္၀ိုင္းထဲမွ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေျပာေနေသာ ေဂ်ာ္ကီေတြ ၿငိမ္က်သြားေစေတာ့သည္။ အိမ္ေရွ႕လမ္းေပၚမွ ရြာထဲက လူေတြကလည္း ဘယ္ေစ်းနဲ႔ တည့္သြားမလဲ ဆုိၿပီး ၿငိမ္၍ နားစြင့္ေနၾကေလသည္။
ဖိုးခ်င္း စကားသံဆံုး သြားေသာအခါ စကားသံ ၀ဲ၀ဲျဖင့္ ေလာပန္းအသံ ထြက္လာသည္။
“ဒီေက်ာက္ပိုင္ရွင္ ခင္ဗ်ားဆုိရင္ ခင္ဗ်ားကို အေရး ယူရလိမ့္မယ္။ ဒီ ေက်ာက္ဟာ က်ဳပ္တုိ႔ ကုမၸဏီက ပုိင္တဲ့ေက်ာက္။ က်ဳပ္တုိ႔ ျမန္မာ့ထြဋ္ေခါင္ေျမစာပံုထဲက ရတဲ့ေက်ာက္ဟာ က်ဳပ္တို႔ေက်ာက္ပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔ ေျမစာပံုထဲက ေက်ာက္ရသြားတဲ့ သတင္းရလုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔ လုိက္လာတာ။ အဲဒါ က်ဳပ္တုိ႔ေက်ာက္ျပန္ယူရလိမ့္မယ္။ ေက်ာက္ကို ျပန္ယူခြင့္ မေပးရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားကို အေရး ယူရလိမ့္မယ္”
“ဗ်ာ”
မထင္မွတ္ေသာ စကားကို ၾကားလုိက္ရသျဖင့္ ဖိုးခ်င္း အအံ့ၾသႀကီး အံ့ၾသသြားသည္။ မ်က္လံုးမ်ားျပာေ၀သြားသည္။ ရင္ထဲလည္း ေယာက္ယက္ခတ္သြားသည္။ ရခိုင္ႀကီးႏွင့္ စိုင္းလွေက်ာ္လည္း ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ ေက်ာက္ကို ပင္ပန္းတႀကီး ထမ္းလာခဲ့ရေသာ ေရမေဆး ေဂ်ာ္ကီေတြလည္း မ်က္စိ မ်က္ႏွာ ပ်က္ကုန္ၾကေတာ့သည္။
“ဒီမယ္ ေလာပန္း၊ ကၽြန္ေတာ္က ေလာပန္းေက်ာက္ကို ခိုးလာတာ မဟုတ္ဘူး။ ေလာပန္းတို႔ကုမၸဏီက ၀န္ထမ္းေတြ အားရေအာင္ ရွာေဖြၿပီးလုိ႔ စြန္႕ပစ္လိုက္တဲ့ ေျမစာပံုထဲကေန ရလာတဲ့ ေက်ာက္ပါ။ ႏွစ္နဲ႔ ခ်ီၿပီး ေရမေဆးရွာခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကံေလး ေကာင္းလုိ႔ ရတဲ့ ေက်ာက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေရးယူလုိ႔ မရပါဘူး။ ေလာပန္း ဒီလုိေတာ့ မတရား မလုပ္ပါနဲ႔”
ဖုိးခ်င္း ေျပာလိုက္ေသာ စကားေၾကာင့္ အနီးရိွ ရခိုင္ႀကီးတုိ႔၊ စိုင္းလွေက်ာ္တုိ႔ သေဘာက်သြား႐ံုသာ မဟုတ္ ေရမေဆးေဂ်ာ္ကီ လူအုပ္ႀကီး ကလည္း...“မွန္တယ္”၊ “ဟုတ္တယ္”၊“စြန္႔ပစ္ခံထားရ တဲ့ေက်ာက္”၊ “ဖိုးခ်င္း ေျပာတာ သဘာ၀က်တယ္” ဆုိ ေသာ ေထာက္ခံသံေတြ ဆူညံလာျပန္သည္။
“ဒီမွာ က်ဳပ္ စကားကုန္ ေျပာမယ္။ ဒီေက်ာက္ ျပန္ေပးမွာလား၊ မေပးဘူးလား။ ျပန္မေပးရင္ ခင္ဗ်ားကို အေရးယူမယ္။ ဖမ္းမယ္။ အခုန ၀ိုင္းၿပီး ေထာက္ခံခဲ့တဲ့ လူေတြလည္း အလုိတူ အလို ပါေတြဆုိၿပီး ေနာက္ဆက္တြဲ ဖမ္းရလိမ့္မယ္။ ဒီမယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ မသိေသးရင္ ထပ္ေျပာမယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ ကုမၸဏီနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ အက်ဳိးတူ ေက်ာက္စိမ္း တူးေဖာ္ေရး လုပ္ေနၾကတာ။ က်ဳပ္တုိ႔ ကုမၸဏီက ရတဲ့ ေက်ာက္က ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္ ျဖစ္လုိ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ကို အပ္ရတာ။ အပ္ၿပီးလို႔ ေက်ာက္ေရာင္းပြဲၿပီးမွ ကုမၸဏီနဲ႔ႏိုင္ငံေတာ္ အက်ဳိးတူ ခြဲေ၀ ယူၾကရတာ။ ဒါေၾကာင့္ ေဟာဒီ ဖားကန္႔ ေက်ာက္စိမ္းေျမက ထြက္တဲ့ ေက်ာက္မွန္သမွ်ဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ပုိင္ေက်ာက္။ ဒီေက်ာက္ကို ဘယ္သူမွ တရားမ၀င္ သယ္ခြင့္မရိွဘူး။ ေရာင္းခြင့္ မရိွဘူး။ ေရမေဆးေတြလည္း သယ္ခြင့္၊ ေရာင္းခြင့္ မရိွဘူး”
ေလာပန္းစကားက ခ်ည္ၿပီး တုပ္ၿပီး ျဖစ္ေနသည္။ လူအားလံုး ၿငိမ္တိတ္ေနေတာ့သည္။
“အက်ဳိးတူ ကုမၸဏီကရတဲ့ ေက်ာက္ေတြ အေပ်ာက္အရွ မရိွေအာင္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ထံ အျပည့္အ၀ အပ္ႏွံႏိုင္ေအာင္ သတၱဳတြင္းက တာ၀န္ရိွတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက လာၿပီး ေစာင့္ၾကပ္ေနပါတယ္။ ေဟာဒါ တာ၀န္ရိွတဲ့ပုဂိၢဳလ္ပါ”
ေလာပန္းက သူ႔စကား ပိုမုိခိုင္မာေစရန္ သူ႔အနီး၌ ရပ္ေနေသာ ေနကာမ်က္မွန္ႏွင့္လူကို ညႊန္ျပလုိက္သည္။
“ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သတၱဳတြင္းက တာ၀န္ရိွသူပါ။ ဖားကန္႔ ေက်ာက္စိမ္းေဒသမွာ ရိွတဲ့ အက်ိဳးတူကုမၸဏီေတြက ထြက္တဲ့ေက်ာက္ေတြ အေလအလြင့္ မရိွဘဲ ႏိုင္ငံေတာ္ဆီ အပ္ႏိုင္ဖို႔ ႀကီးၾကပ္ရတဲ့နယ္ေျမမွဴးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ ေက်ာက္ကုိ ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္ေက်ာက္အျဖစ္နဲ႔ ျပန္သိမ္းရပါလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာက္ပိုင္ရွင္ေရာ၊ ၀ိုင္းသယ္လာတဲ့ လူေတြေရာ၊ အိမ္ရွင္ေရာ အေရးယူရပါလိမ့္မယ္”
နယ္ေျမမွဴး စကားဆံုး သြားေသာအခါ အားလံုးလႈပ္ လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြားသည္။ တီးတိုး စကားေတြ ေျပာေနၾကၿပီ။ ဖိုးခ်င္းႏွင့္ ရခိုင္ႀကီးလည္း သိသိသာသာ မ်က္စိ မ်က္ႏွာပ်က္ေနၿပီ။ ဒီလူအုပ္ႀကီးကို အေရးယူဖို႔ ဖမ္းဆီး ေခၚေဆာင္သြားမည္ ဆုိလွ်င္ ဖားကန္႔ ရဲစခန္း ဆံ့ေတာ့မည္မဟုတ္။
“အဲလုိေတာ့ အေရးမယူပါနဲ႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေတြဟာ ေရမေဆးေတြပါ။ တစ္ေန႔ရွာမွ တစ္ေန႔ ဆန္ဖိုး၊ ဆီဖိုး ရတာပါ။ စီးပြားျဖစ္လည္း မရၾကပါဘူး။ အဲလိုေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ ေနာ္ ေလာပန္းႀကီးနဲ႔ နယ္ေျမမွဴးႀကီးရယ္”
“ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က မရိွဆင္းရဲသား ေရမေဆး ရွာသူေတြပါ။ အေရး မယူပါနဲ႔ဗ်ာ”
ေရမေဆးေဂ်ာ္ကီေတြ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ၀ိုင္း၍ ေတာင္းပန္ တိုးလွ်ိဳးေနၾကသည္။
စိုင္းလွေက်ာ္၊ ဖိုးခ်င္း၊ ရခုိင္ႀကီးႏွင့္ ေရမေဆးေဂ်ာ္ကီေတြ အားလံုး စိုးရိမ္တုန္လႈပ္ေနေတာ့သည္။ အိမ္ေရွ႕မွ လူေတြကလည္း မည္ကဲ့သို႔ အေရးယူေလမလဲဆုိသည့္ အေတြးမ်ားႏွင့္ တီးတိုးတီးတိုး သဖန္းပိုးထိုးေနၾကၿပီ။ ေလာပန္းႏွင့္ တာ၀န္ရိွ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔က ေက်ာက္တံုးမွ တိပ္ေတြ၊ မိုးကာစေတြ ခြာခ်ေနၿပီ။ ျပန္သယ္ေတာ့မည့္ အရိပ္လကၡဏာ။
ထုိစဥ္၊ ေဂ်ာ္ကီေတြ ၾကားထဲသို႔ အသားညိဳညိဳ၊ ေတာင့္ေတာင့္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ လူတစ္ေယာက္ ၀င္လာသည္။ ေလးဆယ္၀န္းက်င္ခန္႔ေတာ့ ရိွမည္။ သူေရာက္လာသျဖင့္ ေရမေဆးေဂ်ာ္ကီေတြ အားတက္သြားၾကသည္။ သူကား တျခား လူမဟုတ္။ ရြာထဲက ကိုခန္႔ေမာင္။ ပြဲစား၊ ၾကား ပြဲစား၊ အထူးသျဖင့္ ေက်ာက္ အေရာင္းအ၀ယ္ပြဲစား။
“ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုေျပာပါရေစ။ ေလာပန္းႀကီး ေျပာတာလည္း မွန္ပါတယ္။ နယ္ေျမမွဴးႀကီး ေျပာတာလည္း မွန္ပါတယ္။ ေဟာဒီက ေရမေဆးသမားေတြ ဆုိတာလည္း တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔ စားၾကရတာပါ။ အိမ္မွာ ဆန္တစ္ျပည္ဖိုး ရရ၊ ဆီတစ္ဆယ္သားဖုိးရရဆုိၿပီး ေရမေဆးရွာေနတဲ့ မရိွဆင္းရဲသားေတြပါ။ ဒီေက်ာက္ကို ခိုးလာတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ ေျမစာပံုထဲက ေကာက္လာတာပါ။ ဒီေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္ ေက်ာက္မို႔ ျပန္သယ္မယ္ဆုိလည္း ျပန္သယ္သြားပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သေဘာတူပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ ေတာင္း ပန္ခ်င္ပါတယ္။ ဒီေက်ာက္စိမ္းတံုးႀကီးကုိ ရေအာင္ရွာခဲ့ရသူနဲ႔ ဥ႐ုေခ်ာင္း ဟိုဘက္ ကမ္းကေန အိမ္အထိ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ထမ္းလာ ခဲ့ရတဲ့လူေတြကိုေတာ့ က႐ုဏာ ထားေစ့ခ်င္ပါတယ္။ သနားေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအဖြဲ႕အတြက္ ေစ်းစကား ေျပာတာရယ္လုိ႔ မသတ္မွတ္ေစခ်င္ဘဲ၊ မုန္႔ဖိုးအေနနဲ႔ေတာ့ မစဖုိ႔ သူတို႔ ကုိယ္စား ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေလာပန္းႀကီးရယ္ ေရမေဆးေတြ အတြက္ မုန္႔ဖိုးေလးျဖစ္ျဖစ္ ေပးခဲ့ဖုိ႔ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္ ဗ်ာ”
“မွန္တယ္”
“ဟုတ္တယ္”
“ပြဲစားႀကီး ေျပာတာ သဘာ၀က်တယ္”
“ေရမေဆးရွာသူေတြရဲ႕ဘ၀ ကုိယ္ခ်င္းစာတတ္ပါေစ”
“ေလာပန္းႀကီး ဒီထက္ ခ်မ္းသာပါေစ။ ဒီထက္ ေက်ာက္ေကာင္းေတြ ပြင့္ပါေစ”
စိုင္းလွေက်ာ္ အိမ္၀ိုင္း ထဲမွာ ဆူညံပြက္ေလာ႐ိုက္သြားသည္။ ပြဲစားကိုခန္႔ေမာင္ စကားကို နားေထာင္အၿပီး ေလာပန္း ေတြေ၀သြားဟန္ တူ၏။ သူ တစ္ဦးတည္း မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနသျဖင့္ နယ္ေျမမွဴးႏွင့္ တီးတိုးတုိင္ပင္ျပန္သည္။
“မုန္႔ဖိုးေလးေတာ့ ေပးလိုက္ပါဗ်ာ။ ေက်ာက္လည္း ျပန္ရေနၿပီပဲ ဥစၥာ”
နယ္ေျမမွဴးအသံ တစ္စြန္းတစ္စ ၾကားသြားေသာ လူအုပ္ႀကီးက “ေဟး”ခနဲ ၀ိုင္း၍ ေအာ္ၾကျပန္သည္။
“ကဲကဲ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကို က်ဳပ္က မုန္႔ဖုိးဘယ္ေလာက္ ေပးရမွာလဲ ေျပာ”
ေလာပန္းစကားသံ ဆံုးဆံုးခ်င္း ေက်ာက္ရေသာ ဖိုးခ်င္းက မေျပာရ။ ေရမေဆးေဂ်ာ္ကီအသံေတြ ဆူညံ သြားျပန္၏။
“ဆယ့္ငါးပံုး”
“ဆယ္ပံုး”
“ခုနစ္ပံုး”
“ငါးပံုး”
ကိုယ္ လုိခ်င္သေလာက္ ေအာ္ဟစ္ေနေသာ လူအုပ္ႀကီးကို ေလာပန္း အသံႀကီးက အုပ္လိုက္ေတာ့၏။
“မ်ားလြန္းတယ္။ ဆယ့္ငါးပံုးဆုိ မ်ားတယ္။ ဒါဆုိ တစ္ျပားမွ မေပးဘူး။ ေက်ာက္ယူၿပီး ျပန္မယ္”
ေလာပန္း စိတ္ဆုိးသြားမွန္း သိသျဖင့္ ပြဲစားကုိခန္႔ေမာင္က လူအုပ္ကို “ၿငိမ္ ၿငိမ္”ဟု လက္အမူအရာ ျပလုိက္သျဖင့္ တိတ္သြားျပန္သည္။
“ကဲ- ကၽြန္ေတာ္ပဲ အဆင္ေျပေအာင္ ညိႇေပးပါ့မယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေတာင္းတဲ့ မုန္႔ဖိုးဆယ့္ငါးပံုးက မ်ားေနတယ္။ ေလာပန္း အေနနဲ႔လည္း လုိက္ေလ်ာႏိုင္ေအာင္၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔လည္း စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ မုန္႔ဖိုးကို ကၽြန္ေတာ္ပဲ ၾကားကေန သတ္မွတ္ေပးမယ္။ နည္းတယ္မ်ားတယ္ မေအာက္ေမ့နဲ႔။ မုန္႔ဖိုး ငါးပံုး”
ပြဲစား ကိုခန္႔ေမာင္ စကားဆံုးသြားေသာအခါ “ေဟး” ဆုိေသာ အသံႀကီး ထြက္လာျပန္သည္။ ေရမေဆးေဂ်ာ္ကီေတြက ေက်နပ္၍ ထြက္လာသံ။ သို႔ေသာ္ ေလာပန္းက မေက်နပ္။
“ငါးပံု မ်ားတယ္ဗ်ာ။ ပြဲစား စဥ္းစားၾကည့္။ ဒီေငြက က်ဳပ္ တစ္ျပားမွ မေပးလည္း ရတယ္ေနာ္။ က်ဳပ္ တစ္ပံုးပဲ ေပးမယ္ဗ်ာ။ ႀကိဳက္လည္း ယူ။ မႀကိဳက္လည္း မယူနဲ႔”
“ေလာပန္းႀကီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ၾကားက ေစ့စပ္ ေပးေနတာပါ။ တစ္ပံုးကေတာ့ ကေလးကလား ဆန္ပါတယ္။ ဒီေငြေလာက္ကေတာ့ ေလာပန္းတုိ႔အေနနဲ႔ ဘီယာဆုိင္ တစ္ခါထုိင္ပဲ ရိွပါတယ္။ ေဟာဒီက ေရမေဆးေတြ အဖုိ႔ ေလာပန္းေပးတဲ့ ေငြကုိ ဒီလူ ေလးငါးဆယ္ ခြဲယူရင္ မနက္စာအတြက္ ဆန္ဖိုးေလာက္ပဲ ရမွာပါ။ ညေနစာ အတြက္ေတာင္ မရပါဘူး။ အခု ဒီေက်ာက္ႀကီး ထမ္းလာရတဲ့ ထမ္းခေတာင္ မရိွပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူတုိ႔အတြက္ ႏွစ္ပံုးေတာ့ မုန္႔ဖိုး ေပးလိုက္ပါေနာ္”
ေလာပန္း၊ နယ္ေျမမွဴး ႏွင့္ ပြဲစားတို႔ ညိႇႏႈိင္းအၿပီး ေနာက္ဆံုး တစ္ပံုးခြဲႏွင့္ ေစ်းတည့္သြားသည္။ ေရမေဆးေတြလည္း နည္းသည္ မ်ားသည္ မတြက္ေတာ့ဘဲ တစ္ျပားရရ၊ ႏွစ္ျပားရရ အျမတ္ဟု သေဘာထားကာ ေက်ာက္ကို ေလာပန္း၏ ဖိုး၀ီွးကားေပၚ ၀ိုင္း၍ တင္ေပးလုိက္ၾကေလသည္။
ျမန္မာ့ထြဋ္ေခါင္ကုမၸဏီသို႔ ဖိုးခ်င္းႏွင့္ ရခိုင္ႀကီး မုန္႔ဖိုး လိုက္ယူၾကေလသည္။ ေရမေဆးေဂ်ာ္ကီေတြကေတာ့ မုန္႔ဖိုးခြဲတမ္း ရဖို႔ စိုင္းလွေက်ာ္ အိမ္၀ိုင္းထဲမွာ တ႐ုန္း႐ုန္းျဖင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္။ ဖိုးခ်င္းႏွင့္ ရခုိင္ႀကီးတုိ႔ ျပန္ေရာက္လာေသာအခါ ရခိုင္ႀကီးက ေရမေဆး ေဂ်ာ္ကီေတြကို တန္းစီခုိင္းေနသည္။ စိန္တူေတြက ရခိုင္ႀကီး လက္ထဲမွာ။ စိန္တူ အပ္ထားသည့္ လူကိုလည္း မုန္႔ဖိုး ေပးရမွာ ျဖစ္သည္။
ဖိုးခ်င္းလည္း ေလာပန္းဆီမွ ရလာေသာ မုန္႔ဖိုးကုိ လက္ထဲ တင္းတင္းဆုပ္ရင္း စိုင္းလွေက်ာ္အိမ္ေပၚ တက္သြားသည္။ ဖုိးခ်င္း အေနျဖင့္ မိမိအတြက္ မက်န္ခ်င္ေန၊ အဓိက က်သူမ်ားကို စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ခြဲေ၀ေပးဖုိ႔ စဥ္းစား ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ အိမ္ေပၚမွာ စိုင္းလွေက်ာ္ လင္မယား၊ ပြဲစားကုိခန္႔ေမာင္၊ ႏိုင္လြန္ႀကိဳးႏွင့္ ထမ္းပုိး ငွားလာေသာ ေဂ်ာ္ကီေခါင္းေဆာင္ ေမာင္ေအးႏွင့္ ေပါက္စ။
“ကဲ- ကိုစိုင္းတု႔ိ လင္မယား အတြက္ ခုနစ္ေသာင္းခြဲ၊ ေရာ့။ ေက်ာက္ရရင္ တစ္၀က္ ေၾကးေပးရမယ္ ဆုိတဲ့ ကတိ တည္ၿပီေနာ္”
ဖုိးခ်င္းက စိုင္းလွေက်ာ္ လက္ထဲ ထည့္လိုက္သည္။ စုိင္းလွေက်ာ္က ျပံဳးရႊင္စြာျဖင့္ လက္ခံယူလုိက္သည္။
“ကဲ- ပြဲစားႀကီး အတြက္ မုန္႔ဖိုး ဘယ္ေလာက္ ေပးရမလဲ”
“ရပါတယ္ကြာ၊ မင္းသင့္မယ္ ထင္သေလာက္ပဲ ေပးပါ။ မေပးလည္း ကိစၥမရိွ ပါဘူး”
“ကဲ- ဖုိးခ်င္း၊ ပြဲစားႀကီးအတြက္ ပြဲတုိက္ခ တစ္ေသာင္းေပးလိုက္။ နည္းတယ္လုိ႔ေတာ့ မေအာက္ေမ့နဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ သူ႔မွာ ေဂ်ာ္ကီေတြလည္း ေပးဖို႔ ရိွေသးတယ္”
စိုင္းလွေက်ာ္က ၀င္ျဖတ္ေပးသည္။
“ရပါတယ္ ညီေလးရာ၊ ေလာပန္းကို ကုိယ္မနည္းေျပာရတာ မင္းတို႔ အသိပဲ။ ညီေလးတုိ႔ကုိ ကုိယ္ သနားလုိ႔ မရမက ၀င္ေျပာရတာပါ”
ပြဲစား ကုိခန္႔ေမာင္ လက္ထဲသို႔ တစ္ေသာင္း ထည့္လုိက္သည္။
“ေပါက္စနဲ႔ ေမာင္ေအး၊ မင္းတို႔ကို ဘယ္ေလာက္ ေပးရမလဲ”
ဖုိးခ်င္း စကားဆံုးဆံုးခ်င္း ေပါက္စက မဆိုင္းမတြ။
“ထမ္းပိုးနဲ႔ ႀကိဳးငွားခ ငါးေထာင္က်တယ္။ ငါန႔ဲ ေမာင္ေအးအတြက္ တစ္ေယာက္ ငါးေထာင္စီ။ စုစုေပါင္း တစ္ေသာင္းခြဲေတာ့ ေပးပါ”
ဖိုးခ်င္းက ေက်ေက်နပ္နပ္ ေပးလိုက္သည္။ ထုိ႔ ေနာက္ အိမ္ေပါက္၀မွာ တန္းစီေနေသာ ေရမေဆး ေဂ်ာ္ကီေတြဆီ မုန္႔ဖိုးေပးရန္ ဆင္းလာေတာ့ ဖိုးခ်င္း လက္ထဲမွာ ငါးေသာင္းပဲ က်န္ ေတာ့သည္။
“အင္း- လူကုန္ေအာင္မွ ေပးႏိုင္ပါ့မလား”
ဖုိးခ်င္း သက္ျပင္းရွည္ “ဖူး”ခနဲ မႈတ္ထုတ္လုိက္ သည္။ ဖုိးခ်င္း ဆင္းလာေတာ့ လူတန္းရွည္ႀကီးက လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြားျပန္သည္။
“ရခိုင္ႀကီး၊ မင္းက စိန္တူေပး။ ငါက ပိုက္ဆံေပးမယ္”
တံခါးအထြက္မွာ ရခိုင္ႀကီးက စိန္တူတစ္လက္ေပးလွ်င္ ဖုိးခ်င္းက ေငြတစ္ေထာင္ေပး။ ဒီလုိႏွင့္ လူ ေပါင္း ၄၈ ေယာက္ေပး လုိက္ေသာအခါ ေရမေဆးေတြလည္း ကုန္သြားၿပီ။ သို႔ေသာ္ ဖုိးခ်င္းလက္ထဲမွာ ေထာင္တန္ႏွစ္ရြက္ပဲ က်န္ေတာ့သည္။
“ဖုိးခ်င္း၊ ငါတုိ႔ အတြက္ေကာ က်န္ေသးလားကြ”
ဖိုးခ်င္းက အစိမ္းေရာင္ ျခေသၤ့ႏွစ္ေကာင္ကို ရခိုင္ႀကီးအား ေထာင္ျပလုိက္သည္။
“ေရာ့ မင္း တစ္ေကာင္၊ ငါ တစ္ေကာင္”
ရခုိင္ႀကီးကုိ တစ္ေထာင္တန္ တစ္ရြက္ ေပးလုိက္ၿပီး သူ႔လက္ထဲက ေထာင္တန္တစ္ရြက္ကုိ ရခုိင္ႀကီးအား ေျမႇာက္ျပလုိက္၏။ ထုိ႔ေနာက္ ဖိုးခ်င္းက မခ်ိမဆံ့ မ်က္ႏွာေသေလးျဖင့္ ရခိုင္ႀကီးကို ေျပာလိုက္သည္။
“မင္းေျပာတဲ့ စကား သိပ္မွန္တယ္ ရခုိင္ႀကီး။ မင္းေျပာတဲ့ ေထာင္ေက်ာက္ေတာ့ ေထာင္ေက်ာက္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ သိန္းတစ္ေထာင္ တန္တဲ့ေက်ာက္ မဟုတ္ဘူး။ က်ပ္တစ္ေထာင္တန္တဲ့ ေက်ာက္။ ေထာင္ေက်ာက္ တဲ့ ဟား ဟား..ဟား၊ ဘ၀ ေျပာင္းသြားၿပီတဲ့ ဟား... ဟား... ဟား...ဟား”
မမံုရြာေလး ထိတ္လန္႔သြားေအာင္ ဖိုးခ်င္း၏ဟား တုိက္ရယ္ေမာသံကား ဥ႐ုေခ်ာင္း တစ္ဖက္ကမ္းကို ေက်ာ္သြားကာ “စေပါ့” ဘုရားေတာင္ႀကီးထိ ပဲ့တင္ ႐ုိက္ခတ္သြားသည္ ထင္သည္။
“ဒီေကာင္ ႐ူးမ်ားသြားပလား” ဆုိၿပီး စိတ္မေကာင္းေသာ အမူအရာျဖင့္ ရခိုင္ႀကီးက ဖုိးခ်င္းကို ေငးေမာ ၾကည့္ေနမိသည္။
၂၀၁၁ စက္တင္ဘာလထုတ္ ေရႊႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပခ့ဲေသာ ၀တၳဳတုိျဖစ္သည္။
No comments:
Post a Comment