ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ရိုးေသာအေမ(ဟာဂ်ဴလီ-ကသာ)

ကၽြန္ေတာ့္အေမဟာ ထင္ရွားတဲ့ ႏိုင္ငံသမား မဟုတ္၊
.....ဒါေပမယ့္ အာဏာရွင္စံနစ္ရဲ႕ ဗိုလ္က်စိုးမိုးမႈကို မုန္းတီးသူျဖစ္ပါတယ္၊
ကၽြန္ေတာ့္အေမဟာ ထင္ရွားတဲ့ ႏိုင္ငံသမား မဟုတ္ခဲ့ေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးေလာကထဲကိုေတာ့ ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့အေၾကာင္း အေမ မကြယ္လြန္ခင္က အခုလိုေျပာျပခဲ့ဖူးပါတယ္၊
“တည္ၿမဲနဲ႔ သန္႕ရွင္း ကြဲတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းတို႕အေဖကို တပ္ကစစ္ေဆးစရာရွိလို႕ဆိုၿပီး လာေခၚတတ္တယ္

၊ဖမ္းတာေပါ့၊ ပထမတစ္ခါ ႏိုင္ငံေရးနဲ႕လာဖမ္းတုန္းကေတာ့ အေမငိုခဲ့ရတာေပါ့၊
ေနာက္ထပ္ေနာက္ထပ္ေတြလာဖမ္းေတာ့ အေမစိတ္ထဲမွာ ခံျပင္းမႈေတြျဖစ္လာတယ္၊အိမ္ေရွ႔ကို စစ္တပ္ကား လာထိုးၿပီဆိုတာနဲ႕ အေမက နင္တို႕အေဖႀကိဳက္တဲ့ ကြမ္းအစ္ေတြ ေဆးေပါ့
လိပ္စည္းေတြ အိပ္ယာလိပ္ေတြကို အဆင္သင့္ျပင္ၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႕ပဲ ထည့္ေပးလိုက္တယ္၊နင္တို႕အေဖကလည္း မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မပ်က္ခဲ့ဘူး၊ဖမ္းေခၚရာေနာက္လိုက္သြားခဲ့တာပဲ၊

အေမကလည္း ညဥ့္နက္နက္ လူေျခတိတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ၀ေအာင္ငိုၿပီး မနက္လင္းတာနဲ႕ ကိုယ္ေယာက်္ားအဖမ္းခံရတာကို မတုန္လႈပ္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႕ သနပ္ခါးလိမ္း၊ပန္းပန္ၿပီ ၿပံဳးၿပံဳးေလးပဲ
ေနျပရတယ္၊ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ စစ္တပ္ရဲ႕ မသိမသာအားေပးမႈခံရတဲ့ တည္ၿမဲကလူေတြ ေပ်ာ္ေနမွာစိုးလို႕ေပါ့၊ကိုယ္ကသန္႕ရွင္းေလ၊ဦးႏုတို႕ သခင္တင္တို႕ ဘက္ကေပါ့၊ဒီေနရာမွာ
သားတို႕ သမီးတို႕ သိေအာင္ေျပာရဦးမယ္၊နင္တို႕အေဖကို(၃)ခါေလာက္ လာဖမ္းလိုက္ ျပန္လႊတ္လိုက္လုပ္လာေတာ့ အေမတို႕လည္း မထူးဘူးဆိုၿပီး အိမ္ေရွ႔မွာ တရား၀င္ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ၿပီး
ႏိုင္ငံေရးကို ထဲထဲ၀င္၀င္ လုပ္ကိုင္လိုက္ၾကတယ္၊အေမက အမ်ိဳးသမီးအဖြဲ႕မွာပါတာေပါ့ေနာ့၊အံ့ၾသစရာက အဲဒီလို ေျဗာင္လည္းလုပ္လိုက္ေရာ ေနာက္ထပ္ ဖမ္းတာဆီးတာ ေခၚယူစစ္ေဆးတာ
ေတြမလုပ္ခံရေတာ့ဘူး၊ေနာက္ေတာ့ သန္႕ရွင္းအႏိုင္ရၿပီး အေမတို႕ အမ်ိဳးသမီးအဖြဲ႕ေတြ ရန္ကုန္သြားရတယ္၊ေဒၚခင္ၾကည္နဲ႕ေတြ႕ရတယ္၊ဦးႏုနဲ႕ေတြ႕ရတယ္၊ဒါမ်ိဳးေတြရွိခဲ့တယ္၊ေနာက္ေတာ့
ဦးေန၀င္းအာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္ အေမႏိုင္ငံေရးထဲ ၀င္မပါေတာ့ဘူး၊နင္တို႕ အေဖကေတာ့ ဆက္လုပ္တာေပါ့”
အေမေျပာခဲ့တဲ့ စကားၾကားရေတာ့ ၈၈တုန္းက ျဖစ္ခဲ့တာေလး သတိရျဖစ္ပါေသးတယ္၊တစ္ရက္ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနၾက ေဘာ္ဘီလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ေထာက္လွမ္းေရးက ဆရာႀကီးေရာက္
လာတယ္၊ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနတဲ့၀ိုင္းကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ၀င္ထိုင္ၿပီးကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးခြန္းတစ္ခုေမးတယ္၊
“ကိုသန္းထိုက္(ကၽြန္ေတာ့္နာမည္အရင္း)၊ခင္ဗ်ားရဲ႕ အေဖ ခုဘယ္မွာလဲ”
“ဘာျဖစ္လို႕လဲ”
“ကၽြန္ေတာ့္ကို လူႀကီးေတြက ခင္ဗ်ားအေဖအပါအ၀င္ ေရွးတုန္းက ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ဖို႕ တာ၀န္ေပးထားလို႕”
“ေၾသာ္..ဒါဆိုလည္း သြားေစာင့္ၾကည့္ေပါ့ဗ်ာ”
ေထာက္လွမ္းေရးဆရာႀကီးမ်က္ႏွာ ၀င္းကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး အငမ္းမရ
“ဘယ္မွာေနတာလဲ”တဲ့၊ကၽြန္ေတာ္က
“သခၤ်ဳိဳင္းကုန္းမွာ”လို႕လဲေျဖလိုက္ေရာ ဆရာႀကီးတင္းသြားၿပီး
“ခင္ဗ်ား ဘာစကားေျပာတာလဲ”လို႕ ေမးပါတယ္၊
“ဟုတ္တယ္ေလ၊ကၽြန္ေတာ့္အေဖေသတာ အႏွစ္(၂၀)ေက်ာ္ၿပီဗ်”ဆိုေတာ့ ဆရာႀကီးမ်က္ႏွာ မခ်ိဳမခ်ဥ္ျဖစ္ၿပီး ထျပန္သြားပါေတာ့တယ္၊
ထားပါေတာ့ေလ၊ေျပာခ်င္တာက အေဖ ေထာင္အက်ခံၿပီး ႏိုင္ငံေရးလုပ္လာတာကို မကန္႕ကြက္ခဲ့တဲ့အေမဟာ ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္ငံေရး လုပ္တာကိုေတာ့ ႏွစ္သက္ခဲ့ပံုမရပါဘူး၊ဒါကလည္း
အသက္အရြယ္နဲ႕ ေခတ္အေနအထားေၾကာင့္ ျဖစ္ပံုရပါတယ္၊မွတ္မွတ္ရရအေမ့ပါးစပ္ကထုတ္ေဖၚေျပာဆိုဟန္႕တားလာတာက ၂၀၀၆ခုႏွစ္ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး ၿပီးဆံုးခါစအခ်ိန္မွာပါ၊
“ငါ့သား၊အေမမင့္ကို ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ေစခ်င္ဘူး၊ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ အခု အစိုးရဟာ အင္မတန္ရက္စက္တဲ့အစိုးရမို႕လို႕ေပါ့၊ကိုယ့္ရဲ႕ အထြဋ္အျမတ္ထားရာ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြ ရိုက္ႏွက္သတ္ျဖတ္ရံုတင္
မက ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ဖမ္းဆီးတဲ့ေနရာမွာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့သူကို ဖမ္းမမိရင္ သူတို႕အစားအသက္ႀကီးရင့္ၿပီး က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ တဲ့ အေဖအေမေတြကို ဖမ္းတယ္ဆီးတယ္ဆိုေတာ့ အင္မတန္လူမဆန္ဘူးလို႕ပဲ
ေျပာရမွာေပါ့၊ေအး ငါ့သားကို သူတို႕ဖမ္းမမိရင္အေမ့ကိုဖမ္းေခၚသြားမွာပဲ၊အဲဒီအခါ အေမေသမွာေပါ့”တဲ့၊ဟုတ္ပါတယ္၊အေမေျပာတာလည္း မမွားပါဘူး၊အဲဒီအခ်ိန္က အေမ့အသက္က ၇၈ႏွစ္၊တစ္ရက္ကို ေအာက္စီဂ်င္(၈)နာရီေပးၿပီး
သားသမီးေတြ(အထူးသျဖင့္ေတာ့ သမီးေတြေပါ့)ကအသက္ရွင္ ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးေနရတယ္ေလ၊ဒီေတာ့ အေမ့ကိုသာ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားမယ္ဆိုရင္ အေမေသၿပီေပါ့၊ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသတင္း
အလုပ္ေတြ ရပ္လိုက္ၿပီး ကသာကို အေမ့စိတ္ခ်မ္းသာေရးဦးစားေပးတဲ့ အေနနဲ႔ ျပန္ခဲ့ပါေတာ့တယ္၊
အေမနဲ႕ပါတ္သက္ၿပီး ျဖစ္ရပ္ျဖစ္စဥ္ေတြ အေမေျပာဆိုဆံုးမခဲ့တာေတြ ဟာ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေတြးလိုက္ေတြးလိုက္ ၾကည္လင္ျပတ္သားတဲ့ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားတစ္ကားၾကည့္ေနရသလိုပါပဲ၊
ကၽြန္ေတာ္အသက္(၇)ႏွစ္သားေလာက္က အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္၊အဲဒီတုန္းကအေမေျပာခဲ့တာဟာ အမွတ္တမဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲမွာေတာ့ ေသရာပါတဲ့အထိ အမွတ္ရေစခဲ့ပါတယ္၊
“ငါ့သား အေမ့ကို မသနားဘူးလား”တဲ့၊
ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ၊ ကၽြန္ေတာ္(၇)ႏွစ္သားအရြယ္မွာ အေမက မနက္(၆)နာရီေလာက္ဆိုရင္ ကသာေစ်းႀကီးထဲကေစ်းဆိုင္ကို ေစ်းေရာင္းဖို႕ အိမ္ကေနထြက္ေလ့ရွိတယ္၊အဲဒီေစ်းေရာင္းထြက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ညီမငယ္ကို ပိုးသဘက္အနီကေလးနဲ႕
ေၾကာပိုးၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကိုလက္ကဆြဲၿပီးေခၚသြားေလ့ရွိတယ္၊ကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္ကေန ေစ်းႀကီးထဲ့သြားတဲ့လမ္းမွ ခပ္ေရွာေရွာ ကုန္းတက္တစ္ခုရွိတယ္၊အဲဒီကိုေရာက္ရင္ အေမက ကၽြန္ေတာ္လက္ကိုျဖဳတ္ၿပီး ပိုးသဘက္ထဲက ညီမငယ္ေလးနဲ႕
အေတာ္ကေလး အားစိုက္ၿပီး တက္ေလ့ရွိတယ္၊အဲဒီအခါ ကၽြန္ေတာ္က ပိုးသဘက္ထဲကထိုးထြက္ေနတဲ့ ညီမငယ္ရဲ႕ ေျခေထာက္ျဖဴျဖဴကေလးကို ဖိဆြဲအားယူၿပီးတက္ေလ့ရွိခဲ့တယ္၊အေမချမာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဆြဲယူသက္ေရာက္မႈေၾကာင့္ ေန႕စဥ္
ကေလး(၂)ေယာက္ကို ပိုးေပြ႕တက္ေနရသလို ျဖစ္ေနရရွာတယ္၊တစ္ရက္မွာေတာ့ အဲဒီလိုဆြဲယူ အားထည့္ၿပီးတက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို “ငါ့သားေလး၊အေမ့ကို မသနားဘူးလား”လို႕ေမးခဲ့ပါတယ္၊အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ဆြဲထားတဲ့
ညီမေလးရဲ႕ ေျခေထာက္ကို အလန္႕တၾကား လြတ္လိုက္မိပါတယ္၊ၿပီးေတာ့ အေမ့ရဲ႕ သနားစရာေကာင္းတဲ့ ၀န္ထုတ္၀န္ပိုးႀကီးကိုလည္း ေတြးမိလိုက္ပါတယ္၊အေမဟာ မိုးလင္းကတည္းက သားသမီး(၇)ေယာက္ရဲ႕ စားမႈေသာက္မႈ၊သြားမႈလာမႈ
ေတြ စီစဥ္ရတယ္၊ၿပီးတာနဲ႕ ဒီမိသားစုရဲ႕ စား၀တ္ေနေရး အဆင္ေျပေစဖို႕ေစ်းေရာင္းရတယ္၊ေစ်းသိမ္းျပန္လာတာနဲ႕ ညစာ စားေသာက္ဖို႕ ခ်က္ရျပဳတ္ရ ေလွ်ာ္ရဖြတ္ရျပန္ပါတယ္၊ၿပီးတာနဲ႕ တိုင္းရင္းေဆးေတြ စုစည္းခ်ိန္တြယ္ အမႈန္႕ႀကိတ္ရတယ္၊
ေဆးလံုးရတယ္၊ေဆးထည့္ရတယ္၊ဘယ္မွာလဲ အေမ့ရဲ႕ နားခ်ိန္၊အဲဒါေၾကာင့္ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာခဲ့တာကိုး၊“ငါ့သား အေမ့ကို မသနားေတာ့ဘူးလား”လို႕၊အဲဒီအခ်ိန္ အေဖကေတာ့ အခုကၽြန္ေတာ္လုပ္ေနသလိုပါပဲ၊မိသားစုအေရးထက္ အမ်ားအတြက္
ပဲ ေခါင္းထဲထည့္ၿပီး အမ်ားပိုင္လူသားႀကီး လုပ္ေနခဲ့ပါတယ္၊
ဒီလိုဒီေလာက္ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနခဲ့တဲ့အေမဟာ လွဴေရးတန္းေရး ေတြမွာလည္း ေနာက္က်န္ခဲ့တယ္ မရွိခဲ့ပါဘူး၊အဲဒီကတည္းက အခု ဆံုးပါးသြားခ်ိန္အထိ အေမလွဴဒါန္းသြားတာေတြဟာ စာရင္းေတာင္ လုပ္လို႕ မရေလာက္ေအာင္မ်ားျပားလြန္းလွပါတယ္၊
ဘုရားေက်ာင္းကန္၊သိမ္၊ဇရပ္ တစ္ခုမွ မလပ္ခဲ့တဲ့အျပင္မုဒ္ဦး၊တံတိုင္း၊တံပန္းသံတံခါးေတြ၊ေရတြင္းေရကန္ေတြ၊ေဆးရံုေတြအတြက္ ေအာက္စီဂ်င္စက္ေတြ၊ေရသန္႕စက္ေတြ၊ခၽြဲစုတ္စက္ေတြ အမ်ားႀကီးပါ၊ဒီလိုလွဴဒါန္းမႈေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အေမကို
ေဒသအာဏာပိုင္ေတြက သီရိသုဓမၼသိဂၤီဘြဲ႕ ေပးဖို႕ ႀကိဳးစားခဲ့တာလည္း မွတ္မိေနပါေသးတယ္၊လြန္ခဲ့တဲ့ (၈)ႏွစ္ေလာက္က ကသာခရိုင္ အာဏာပိုင္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚေတြ႕ပါတယ္၊ၿပီးေတာ့ သူတို႕ေျပာတာက ကသာမွာ သီရိသုဓမၼသိဂၤီဘြဲ႕ရတာ
မရွိေသးဘူးတဲ့၊အဲဒီအတြက္ စံုစမ္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ့အေမကို ေတြ႕ရတယ္တဲ့၊လူမႈေရး၊ဘာသာေရး၊က်န္းမာေရး၊ပညာေရးေတြမွာ လွဴဒါန္းတာေတြလည္း သူတို႕ သိပါသတဲ့၊အဲဒီလွဴဒါန္းခဲ့တာေတြကို စာရင္းလုပ္ၿပီး ဓါတ္ပံုေတြသူတို႕ဆီေပးပါတဲ့၊က်န္တာေတြ
သူတို႕ လုပ္ၿပီး ေလွ်ာက္ေပးခ်င္တယ္လို႕လဲေျပာလာပါတယ္၊ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဟုတ္ကဲ့ အေမ့ကိုေျပာၾကည့္ေပးပါမယ္၊ဒါေပမယ့္ အေမစိတ္၀င္စားမယ္မထင္ပါဘူးလို႕ကၽြန္ေတာ္ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္းပါပဲ၊အက်ိဳးအေၾကာင္း အေမ့ကို
ေျပာျပေတာ့ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို မေမ့ႏိုင္စရာ စကားအျဖစ္ အခုလိုေျပာျပခဲ့ပါတယ္၊
“ငါ့သား အေမလွဴတယ္တန္းတယ္ဆိုတာ လူေတြ သိဖို႕လွဴတာမဟုတ္ဘူး၊သူတို႕ကို စာရင္းတင္ဖို႕လွဴတာလည္း မဟုတ္ဘူး၊အာဏာပိုင္ေတြသိဖို႕ထက္ ဘုရားသိဖို႕လိုတယ္၊နတ္သိဖို႕လိုတယ္၊အခုဆို အေမရဲ႕ လွဴဒါန္းမႈေတြကို ဘုရားေတြနတ္ေတြက
ကဗ်ည္းထိုးထားၿပီးေရာေပါ့၊ဒီေတာ့ သူတို႕ ကဗ်ည္းထိုးေပးဖို႕ မလိုဘူးလို႕သာ ေျပာျပလိုက္ပါ၊အေမ ဘြဲ႕ေတြ တံဆိပ္ေတြ မလိုခ်င္ပါဘူး”လို႕၊အဲဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္သိရွိခဲ့ဖူးတဲ့ အေမ့ရဲ႕ ရိုးသားတဲ့စိတ္၊ဂုဏ္ပကာသနကို ရြံ႔မုန္းတဲ့စိတ္ရင္းကေလးပါ၊
အေမဟာ အေမေျပာသလို လူေတြ မသိေအာင္လွဴခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္၊ဥပမာ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္(၂၀)ေလာက္ကတည္းက ကသာၿမိဳ႕က ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားစြာကို လစဥ္ေၾကး ေထာက္ပံ့ေနတဲ့ အလွဴလိုမ်ိဳးေပါ့၊ေနာက္ၿပီး ေျပာစရာရွိတာက
အေမ့ေမြးေန႕ေရာက္တိုင္းပံုမွန္လွဴဒါန္းေလ့ရွိတဲ့အလွဴ၊အဲဒီေန႕မွာ ေတာင္ၿမိဳ႕က မဟာကဂနၶာရံုမွာ သံဃာကုန္ဆြမ္းကပ္တပ္တယ္၊အရပ္ထဲက လူေတြကို အေကၽြးအေမြးလုပ္ေပးတယ္၊ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြ၊ဗလီေတြ၊တရုတ္ဘံုေက်ာင္းေတြကို ေငြလွဴတယ္၊
ေနာက္ၿပီး အိမ္၀ရံတာကေန အယုတ္အလပ္အျမတ္မေရြး ေငြက်ဲတယ္၊ေငြက်ဲတယ္ဆိုတာကလည္း နည္းနည္းမဟုတ္၊၃သိန္း၊၅သိန္း အဲဒီလို အကုန္ခံၿပီး က်ဲတာ၊ဒီေတာ့ အရပ္ထဲကလည္း အေမ့ေမြးေန႕ဆိုရင္ မွတ္မိလို႕ေတာင္ေနၾကပါတယ္၊မွတ္မိလြယ္တာလည္း
ပါမွာေပါ့ေလ၊အေမ့ေမြးေန႕က ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္(၁)ရက္ေန႕ျဖစ္ေနတာကိုး၊ဒီႏွစ္ေတာ့ အေမချမာ ေမြးေန႕အတြက္ ရည္းစူးၿပီးခင္းခဲ့တဲ့ အိမ္ေရွ႕လမ္းက ကတၱရာလမ္းေတာင္ ေရစက္ခ်မသြားႏိုင္ခဲ့ပဲ နန္းေတာ္ေဆးရံုမွာ ပဲ ကုသမႈခံေနခဲ့ရရွာပါတယ္၊ေမြးေန႕ရွင္မတက္ေရာက္ႏိုင္
တဲ့ ေမြးေန႕ ဘုန္းႀကီးဆြမ္းကပ္ပြဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေမာင္ႏွမေတြ မ်က္ရည္ရြဲရြဲနဲ႕ က်င္းပလွဴဒါန္းခဲ့ၾကရပါတယ္၊ဆြမ္းစားၾကြေရာက္တဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြကလည္း မ်က္ႏွာ မေကာင္းၾကဘူး၊ဒါေပမယ့္ ဘာတတ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ၊ဘုရားရွင္ကိုယ္တိုင္ေသာ္မွ မလြန္ဆန္ႏိုင္ခဲ့
အရာပဲကိုး၊
ဒီလိုနဲ႕ အေမမပါတဲ့ (၁၂၊၈၊၂၀၁၂)ရက္ေန႕ ေမြးေန႕ ဆြမ္းကပ္တရားနာပြဲမွာ ဆက္လက္ ေနထိုင္ႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဆြမ္းကပ္လို႕ မၿပီးခင္မွာပဲ နန္းေတာ္ေဆးရံု အခန္းအမွတ္ (၆၄၁)ကို ဆိုင္ကယ္ေလး အျပင္းေမာင္းၿပီးသြားခဲ့မိတယ္၊
ေဆးရံုေရာက္ေတာ့......

ဒီလိုနဲ႕ အေမမပါတဲ့ (၁၂၊၈၊၂၀၁၂)ရက္ေန႕ ေမြးေန႕ ဆြမ္းကပ္တရားနာပြဲမွာ ဆက္လက္ ေနထိုင္ႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဆြမ္းကပ္လို႕ မၿပီးခင္မွာပဲ နန္းေတာ္ေဆးရံု အခန္းအမွတ္ (၆၁၄)ကို ဆိုင္ကယ္ေလး အျပင္

းေမာင္းၿပီးသြားခဲ့မိတယ္၊
ေဆးရံုေရာက္ေတာ့......အေမ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာေလး အစ္တစ္တစ္ျဖစ္ေနတာကိုေတြ႕ရတယ္၊မေန႕ညက အေမ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ပံု မရဘူး၊အေမ့ေျခဖမိုးကေလးေတြလည္း အမ္းတန္းတန္းဆိုေတာ့ ဆီးလည္းနည္းေနၿပီဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ရၿပီ၊
အေမ့ကိုအနီးကပ္ျပဳစုေနတဲ့ တူမေလးက “မာမီယံု..ေဖေဖထိုက္(ကၽြန္ေတာ္ကိုတူေတြ တူမေတြက ေခၚေလ့ရွိတဲ့နာမည္)ရန္ကုန္ကေနျပန္ေရာက္လာၿပီ”ဆိုၿပီး အေမ့ကိုေျပာလိုက္ေတာ့ အေမက မ်က္လံုးေလးဖြင့္ၿပီး သူ႕ေရွ႔မွာ ကန္ေတာ့ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို
ၿပံဳးျပၿပီးႏႈတ္ဆက္ပါတယ္၊အေမ့ေမြးေန႕ေရစက္ခ်ပြဲကို အေမကိုယ္တိုင္မတက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္ အေမ၀မ္းနည္းခံစားေနရမွာ အမွန္ျဖစ္ေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕၀မ္းနည္းမႈေတြကို သားေတြဆီ မကူးဆက္ေစခ်င္တဲ့ အၿပံဳးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိပါတယ္၊ကၽြန္ေတာ္က
အဲဒီအခ်ိန္ ေဒါင္းရိုးအိမ္မွာလုပ္ေနတဲ့ အေမ့ေမြးေန႕ကို လမ္းေၾကာင္းလြဲခ်င္တာနဲ႕ ရန္ကုန္မွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ “ျမန္မာႏိုင္ငံ သတင္းစာဆရာမ်ားညီလာခံအေၾကာင္းေလး” ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊အေမကေတာ့ ခပ္ယဲ့ယဲ့အၿပံဳးနဲ႕ပဲ နားေထာင္ေနပါတယ္၊တကယ္တမ္းေျပာ
ရရင္ မွတ္မွတ္ရရ(၈၊၈၊၂၀၁၂)ကပဲ “ျမန္မာႏိုင္ငံ သတင္းစာဆရာမ်ားအသင္း”နဲ႕ပါတ္သက္ၿပီး အေမ မဆူစဖူးကၽြန္ေတာ့္ကို ဆူေငါက္ခဲ့ပါေသးတယ္၊ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ၊
အဲဒီရက္ပိုင္းေတြက ရန္ကုန္က မီဒီယာဆရာႀကီးတစ္ေယာက္က “ျမန္မာႏိုင္ငံ သတင္းစာဆရာမ်ား”အဖြဲ႕ကို၀င္ဖို႕နဲ႕ ညီလာခံတက္ေပးဖို႕ ဖုန္းဆက္ေျပာခဲ့ပါတယ္၊ပထမတစ္ရက္ဖုန္းဆက္ခဲ့တုန္းကေတာ့ တစ္သက္နဲ႕တစ္ကိုယ္ ဘယ္စာေပအဖြဲ႕ကိုမွ မ၀င္ဖူးခဲ့တဲ့
ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႕ ၿပီးၿပီးေရာ သေဘာနဲ႕ အလိုက္သင့္ပဲ ျပန္ေျဖျဖစ္ခဲ့တာပါ၊ေနာက္ရက္ေတြ ဖုန္းထပ္ဆက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ထဲထဲ၀င္၀င္ စဥ္းစားစရာျဖစ္လာပါေတာ့တယ္၊ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတာက အဲဒီရက္ပိုင္း အပါတ္စဥ္ထုတ္ဂ်ာနယ္ေတြကို စိစစ္ေရးက
ရက္အကန္႕အသတ္မရွိ ပိတ္လိုက္တာရယ္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အင္တာဗ်ဴးတစ္ပုဒ္နဲ႕ပါတ္သက္ၿပီး တရားစြဲခံေနရတာရယ္တို႕ေၾကာင့္ စာေပနဲ႕ ပါတ္သက္တဲ့ အဖဲြ႕တစ္ခုခုထဲ ရွိေနသင့္တယ္ေပါ့၊ဒါနဲ႔ပါတ္သက္ၿပီး အစ္ကိုေတြ အစ္မေတြညီမေတြကို တိုင္ပင္ေတာ့
သူတို႕ အားလံုးက “ျမန္မာႏိုင္ငံ သတင္းစာဆရာမ်ား”အဖြဲ႕ကို ၀င္ဖို႕ တိုက္တြန္းၾကတယ္၊အဲဒီအေၾကာင္းေလး ေဆးရံုတက္ေနတဲ့ အေမ့ကိုေျပာျပခြင့္ေတာင္းေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း(၅၀)အတြင္း မဆူဖူး မဆဲဖူးတဲ့အေမဟာ ကၽြန္ေတာ္အေပၚ ေဒါသေတြ ေပါက္ကြဲေတာ့တာပါပဲ၊
ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခဲ့တဲ့ “အမ်ားအတြက္ ငထြားခါးနာ”ခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြမွာ တစ္သက္လံုး အေမဟာ ကၽြန္ေတာ့ကိုအတၱနည္းသူအျဖစ္ ဂုဏ္ယူေျပာဆိုခ်ီးက်ဴးခဲ့ေပမယ့္ “ျမန္မာႏိုင္ငံ သတင္းစာဆရာမ်ား”အဖြဲ႕ကို၀င္ဖို႕ကိစၥမွာေတာ့ အေမဟာ သည္းသည္းလႈပ္ဆန္႕က်င္ ေ၀ဖန္
ျပစ္တင္ပါေတာ့တယ္၊အနားမွာရွိေနတဲ့ ညီမက“အေမ “ျမန္မာႏိုင္ငံ သတင္းစာဆရာမ်ား”အဖြဲ႕က အစိုးရနဲ႕မသက္ဆိုင္တဲ့ NGOအဖြဲ႕ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ စာေပသမားမ်ားရဲ႕ အခက္အခဲေတြ လူမႈေရးေတြကို ေျဖရွင္းမယ့္ အဖြဲ႕သာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းရွင္းျပေတာ့ အေမ့ေဒါသေတြ
ေျပေလွ်ာ့သြားခဲ့ပါတယ္၊(၉၊၈၊၁၂)ရက္ေန႕ ဘူတာဆင္းရင္းနဲ႕ အေမ့ကို ေဆးရံုေပၚသြားကန္ေတာ့ ေတာ့မွ အေမဟာ ၾကည္ၾကည္သာသာနဲ႕ ခြင့္ျပဳပါေတာ့တယ္၊၁၀ရက္ေန႕ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး၁၁ရက္ေန႕ညီလာခံတက္ပါတယ္၊၁၁ရက္ေန႕ညမွာပဲ ကားနဲ႕ မႏၱေလးကိုျပန္လိုက္ခဲ့ပါတယ္၊
၁၂ရက္ေန႕မွာလုပ္မယ့္ အေမ့ရဲ႕ ေမြးေန႕အထိမ္းအမွတ္ကတၱရာလမ္းခင္းလွဴ ေရစက္ခ်ပြဲေလး မွီေအာင္လို႕ ၁၁ရက္ေန႕ ခ်က္ခ်င္းျပန္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အေမကိုယ္တိုင္မတက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ေရစက္ခ်ပြဲမွာ အေမ့ကို ခင္မင္ေလးစားတဲ့ ရဟန္းသံဃာမ်ားရဲ႕မ်က္ႏွာေတြက
၀မ္းနည္းမႈမ်ားနဲ႕ ျပည့္လွ်ံေနပါတယ္၊ေရစက္ခ်ပြဲၿပီးလို႕ ရဟန္းေတာ္ေတြ ျပန္ၾကြသြားေတာ့ အိမ္ေအာက္ထပ္မွ ၾကာဇံစတုဒီသာေကၽြးေမြးမႈကို ဆက္လုပ္ခဲ့ပါတယ္၊အဲဒီအခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေဆးရံုေပၚက အေမ့ရဲ႕လူနာတင္ကုတင္နေဘးမွာ ပုဆစ္ဒူးတုတ္လွ်က္
အေမ့ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို အားပါးတရၾကည့္ရႈ႕ၾကည္ညိုလွ်က္..။အဲဒီေန႕၁၀နာရီေလာက္မွာပဲ ႏွလံုးအထူးကုသမားေတာ္ႀကီးပါေမာကၡဦးထြန္းေရႊက လာၾကည့္ၿပီးလိုအပ္တာေတြ ညႊန္ၾကားပါတယ္၊ေနာက္ထပ္ ၁နာရီခြဲေလာက္မွာ အဆုတ္နဲ႕ရင္းေခါင္းဌာနဌာနမွဴး အထူးကုသမားေတာ္ႀကီး
ပါေမာကၡဦးရဲထြန္း လာၾကည့္ေပးျပန္ပါတယ္၊ဆရာႀကီးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကေတာ့ ခါတိုင္းလို ဟက္ဟက္ပက္ပက္မရွိတာသတိျပဳမိခဲ့ေပမယ့္ ၁၄ရက္ေန႕မနက္မွာေတာ့ အေမ့က်န္းမာေရး ျပန္ေကာင္းလာပါတယ္၊မ်က္ႏွာေလးလည္း ၾကည္ၾကည္ရႊင္ရႊင္ျဖစ္လာေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေမာင္ႏွမေတြ ရယ္ၾကေမာၾက ေပ်ာ္ၾကရႊင္ၾကရျပန္တာေပါ့၊မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီ၁၄ရက္ေန႕ ည၈နာရီေလာက္ အိမ္ျပန္ဖို႕ အေမ့ကိုကန္ေတာ့လိုက္ေတာ့ အေမက သူ႕အနားမွာ အခ်ိန္ျပည့္ ျပဳစုေနတဲ့ ေျမးမေလး မဂ်ဴလိႈင္ကို ငါ့ကို ပိုက္ဆံထုတ္ေပးစမ္းလို႕
အေမက ေျပာပါတယ္၊တူမေလးက ဘယ္ေလာက္လဲဆိုေတာ့ တစ္ခုလို႕ အေမက ေျပာပါတယ္၊ တူမေလးထံက တစ္ဆင့္ အေမကိုယ္တိုင္ ၅၀၀၀တန္အရြက္(၂၀)ကို ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲထည့္ေပးၿပီး မုန္႕ဖိုးလို႕ လည္း ေျပာပါတယ္၊ကၽြန္ေတာ္အေမ့ကို ဦးၿပီးျပန္ထေတာ့ ခဏေနဦးလို႕
အေမက တားပါတယ္၊ၿပီးေတာ့ အစ္ကိုႀကီးနဲ႕ အစ္ကိုလတ္နဲ႕ မရီးျဖစ္သူေတြအတြက္ တစ္ေယာက္တစ္သိန္းစီ ေပးဖို႕ ေငြ၃သိန္း ကၽြန္ေတာ္လက္ထဲ ထပ္ထည့္ေပးျပန္ပါတယ္၊ကၽြန္ေတာ္က အေမ့ကိုေနာက္ခ်င္လို႕..“ကၽြန္ေတာ္က ေမ့တတ္တယ္ေနာ္၊မေပးျဖစ္ရင္ေတာ့
တာ၀န္မယူဘူး”လို႕ေျပာျဖစ္လိုက္ေတာ့ အေမ အားပါးတရ ၿပံဳးေနခဲ့ပါတယ္၊
၁၅ရက္ေန႕မွာေတာ့ အေမအေျခအေနဟာ ျပန္ဆိုးလာျပန္ပါတယ္၊အေျခအေနဆိုးတယ္ဆိုေပမယ့္ ေ၀ဒနာကိုျပင္းျပင္းထန္ထန္ မခ်ိမဆံ့ခံစားရတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ညအိပ္မေပ်ာ္တာ ဆီးေကာင္း ေကာင္းမသြားႏိုင္တာ ေလာက္ပါပဲ၊ဒီကေန႕မွာေတာ့ နန္းေတာ္
ေဆးရံုက ၆ထပ္မွာတာ၀န္က်တဲ့ ဆရာဆရာမေတြ သူနာျပဳေတြမ်က္ႏွာဟာ ညိဳးႏြမ္းေနၾကသလိုပါပဲ၊သူတို႕တေတြဟာ အေမကို သိပ္ခ်စ္ၾကတာပါ၊အေမကလည္း ဘယ္ေတာ့ေဆးရံုတက္တက္ နန္းေတာ္ပဲတက္တယ္၊ အခန္းကိုလည္း ၆ထပ္က ၆၁၄ကိုပဲ ေရြးတယ္၊
အေမဟာ ေႏြရာသီပူျပင္းတိုင္း နန္ေတာ္ေဆးရံုကို တက္ရေလ့ရ်ိၿပီး ေဆးရံုတစ္ခါတက္ရင္ ၂လ ၃လတစ္ခါတစ္ခ္ ၄-၅လအထိ ၾကာတတ္ေတာ့ ဒီဆရာမေတြနဲ႕က သားအမိလိုကို ရင္းႏွီးေနၾကတာ၊အေမကလည္း သူတို႕တေတြ အားလံုးကို(သန္႕ရွင္းေရးလုပ္သားအထိ)
ေကၽြးေမြးေပးကမ္းေနခဲ့တာပါ၊ ၁၅ရက္မနက္ ကၽြန္ေတာ္ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ေတာင္ ဆိုင္ကယ္စတင္းေစါင့္တဲ့လူငယ္ေလးက ကၽြန္ေတာ္ကို႕ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္၊“အေမႀကီးက သူ႕ေမြးေန႕အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ဖြဲ႕လံုး မုန္႕ဖိုး၂၀၀၀စီေပးတယ္ဗ်”..တဲ့၊
အဲဒီလူငယ္ကေလးရဲ႕ ဟန္ပန္ကိုၾကည့္ရတာဟာ ေငြ၂၀၀၀ရဲ႕ တန္ဖိုးထက္ သူတို႕လို ေအာက္ေျခကလူေတြကို ဂရုတစိုက္ေပးကမ္းတဲ့အေပၚမွာ ပီတိေတြျဖစ္ေနပံုပါပဲ၊
၁၅ရက္ေန႕ နန္းေတာ္ေဆးရံုကျပန္ေတာ့ မိုးအေတာ္ခ်ဳပ္ေနပါၿပီ၊အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တူကေလး ကန္ေတာ့ၾကေတာ့ အေမဟာ ေ၀ဒနာေတြၾကားက ၿပံဳးၿပီး ဆုေတြေပးပါတယ္၊အဲဒီအခ်ိန္က ၿပံဳးျပတဲ့အေမ့ရဲ႕ အၿပံဳးမ်ိဳးဟာ ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္မွာ
တစ္ခါမွ မေတြ႕ဘူးတဲ့ အၿပံဳးမ်ိဳးျဖစ္ေနလို႕ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ထဲ ထင့္ကနဲ ျဖစ္သြားမိပါတယ္၊ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲက အေတြးကို က်က္မိပံုရတဲ့အေမက ထူးထူးျခားျခား အသံခပ္ယဲ့ယဲ့နဲ႕ “ပိုက္ဆံေတာ့ ေပးစရာ မက်န္ေတာ့ဘူးေနာ္”လို႕ လွမ္းေနာက္ပါေသးတယ္၊
အနားမွာရွိေနၾကတဲ့ အျခားေမာင္ႏွမေတြကေတာ့ မ်က္ရည္၀ဲေနတဲ့ၾကားက ၿပံဳးသြားခဲ့ၾကပါတယ္၊အဲဒီလိုရယ္စရာ ေျပာေနတဲ့အေမဟာ ေနာက္ထပ္(၁၆)နာရီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕တေတြကို ရာသက္ပန္ခြဲခြါသြားေတာ့မယ္ဆိုတာဘယ္သူကမ်ား ယံုႏိုင္ၾကမွာတဲ့လဲ၊
ေနာက္တစ္ရက္ (၁၆၊၈၊၁၂)ရက္ေန႔မနက္(၇)နာရီမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အခန္းကို ကၽြန္ေတာ္အစ္ကိုႀကီးေရာက္လာၿပီး အေမ့အေျခအေန မေကာင္းတဲ့အတြက္ ICUတင္ဖို႕ မတင္ဖို႕ ေမာင္ႏွမေတြတိုင္ပင္ၿပီး အေျဖေပးဖို႕ အဆုတ္နဲ႕ရင္းေခါင္းဌာနဌာနမွဴး
အထူးကုသမားေတာ္ႀကီးဦးရဲထြန္းက ေျပာတဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ အခုခ်က္ခ်င္းေဆးရံုကို သြားၾကဖို႕ေျပာပါတယ္၊ကၽြန္ေတာ္ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ (၈)နာရီထိုးေနၿပီး၊အေမ့ကိုထားထားတဲ့ အခန္း၆၁၄ရဲ႕ ေရွ႔မွာ ေမာင္ႏွမေတြအားလံုး မ်က္ရည္အရြဲသားနဲ႕ ႀကိတ္ငိုေနၾကၿပီ၊
ကၽြန္ေတာ္ကသူတို႕ကိုႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ေတာ့ပဲ အေမရွိရာ အခန္း၆၁၄ထဲကို ၀င္သြားခဲ့ပါတယ္၊ကုတင္ေပၚမွာ တူမေလးက အေမ့ကို ေပြ႕ထားရာကေန “မာမီယံု..ေဖေဖထိုက္ေလ”လို႕ေျပာေတာ့ မေန႕ညက ၿပံဳးတဲ့ အၿပံဳးမ်ိဳးနဲ႕ ၿပံဳးျပၿပီးသိသိသာသာေခါင္းညိမ့္ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္၊
ၿပီးေတာ့ အေမ့ မ်က္လံုးေလး ျပန္မွိတ္ၿပီး နားေနပါတယ္၊အသက္ရူသံကေတာ့ ခါးတိုင္းထက္ ပိုက်ယ္ေနသလိုပါပဲ၊အနားမွာလည္း ဆရာ၀န္မတစ္ေယာက္နဲ႕ သူနာျပဳဆရာမ(၂)ေယာက္က ျပဳစုေပးေနပါတယ္၊ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အခန္းအျပင္ထြက္လာၿပီး ေမာင္ႏွမေတြတိုင္
ပင္ျဖစ္ၾကပါတယ္၊ ICUတင္ဖို႕ မတင္ဖို႕ေျပာၾကဆိုၾက မိုးကုတ္မွာတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ ကေလးအထူးကုဆရာ၀န္ျဖစ္တဲ့ တူမျဖစ္သူထံဖုန္းဆက္ အႀကံဥာဏ္ေတာင္းၾကနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေန႕လည္မွာ ICUတင္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကပါတယ္၊ကၽြန္ေတာ္လည္းအဲဒီမွာ
တစ္စံုတစ္ခုကို သတိရမိလိုက္ပါတယ္၊မႏွစ္တုန္းကလည္း အေမဟာ အခုလိုပဲ ေသမင္းနဲ႕ စစ္ခင္းခဲ့ဖူးပါတယ္၊အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ဟာ မႏၱေလးသားဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ဦးထိပ္ထားတဲ့ ဘုရားႀကီးကို ေရႊသကၤန္းနဲ႕ ပန္းေရခ်မ္းေတြလွဴၿပီး တိုင္တည္ဆုေတာင္းခဲ့ဖူးပါတယ္၊
တိုက္ဆိုင္မႈအရ အေမျပန္ေနေကာင္းခဲ့ဖူးတာေလးေတြးမိၿပီး တူေတာ္ေမာင္ကို ေခၚၿပီး ဘုရားႀကီးကိုသြားျဖစ္ပါေတာ့တယ္၊ဘုရားႀကီးေရာက္ေတာ့ အရင္တစ္ခါလိုမ်ိဳး ေရႊခ် ေရလွဴလုပ္ၿပီး ေဆးရံုကို ျပန္လာျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့ ေလးေနပါတယ္၊ေဆးရံုျပန္ေရာက္ေတာ့ အေမ
ဟာကၽြန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္မဆက္ႏိုင္ရွာေတာ့ပဲ မွိန္းေနပါတယ္၊အနားမွာ ေမာင္ႏွမေတြ ၀ိုင္းေနၾကတဲ့အျပင္ ဆရာဆရာမေတြလည္းရွိေနတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ကိုခဏျပန္ခဲ့ပါတယ္၊အိမ္ေရာက္ၿပီး ခဏအၾကာေန႕လည္(၂)နာရီမွာေတာ့ အေမ ဆံုးသြားၿပီးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေဆးရံုကေန
ဖုန္းဆက္ခဲ့ပါတယ္၊ဒီေနရာမွာ အေမ့လိုအင္ေလး ျပည့္သြားခဲ့ပံုေလးေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္၊အေမဟာ ဟိုးအရင္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕တေတြကို ေျပာခဲ့ဖူးတာေလးရွိပါတယ္၊“ငါေသရင္ ခ်က္ခ်င္းသၿဂၤိဳလ္ၾက၊လူဆိုတာေသရင္ၿပီးၿပီ”တဲ့၊တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕
ဘ၀မွာ အေလးအျမတ္အထားဆံုး၊တန္ဘိုးအႀကီးဆံုး အေမ့ကို ဘယ္လိုအေတြနဲ႕မွ ခ်က္ခ်င္းသၿဂၤိဳလ္ခ်င္ၾကပါဘူး၊ရက္ၾကာၾကာထားလို႕ ရသမွ် ထားခ်င္ၾကတာ၊ျဖစ္ႏိုင္လို႕မ်ားက တစ္သက္လံုး ေရခဲရိုက္ၿပီး အေမ့ရုပ္ကလပ္ကို လြမ္းတသသၾကည့္ေနခ်င္ခဲ့ၾကတာပါ၊သို႕ေသာ္
အေမဆႏၵျပည့္၀ပံုကေတာ့ အေမကြယ္လြန္တဲ့ေန႕က အဖိတ္ေန႕၊ျမန္မာထံုးစံအရ လမကူးရ၊ဒီေတာ့ ေနာက္တစ္ရက္မွာပဲ အသုဘကိစၥေရာ ဆြမ္းကိစၥပါ အၿပီးစီစဥ္လိုက္ရပါေတာ့တယ္..၊
အေမေရ...
ေလာကႀကီးမွာ လူဆိုတာ ေသရင္ ၿပီးၿပီတဲ့လား၊မၿပီးေသးပါဘူးအေမ၊အေမဟာျမင့္ျမတ္ခဲ့တဲ့သူပါ၊ အေမ့မွာ မုန္းသူ မရွိပါဘူး၊အေမတိမ္းပါးသြားလို႕ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာသူ မရွိခဲ့ပါဘူး၊၀မ္းနည္းေၾကကြဲသူေတြသာ ရွိခဲ့ၾကတာပါ၊ေနာက္ၿပီး အေမဟာ လူထုအက်ိဳးေဆာင္ရြက္တဲ့
ခင္ပြန္းျဖစ္သူကိုပိုင္ဆိုင္ခဲ့တဲ့အျပင္ လူထုကို ဒုကၡမေပးတဲ့ သားသမီးမ်ားျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕တေတြကိုပံုသြင္းႏိုင္ခဲ့တဲ့ မိခင္ေကာင္းျဖစ္ပါတယ္၊အေမေသသြားေသာ္လည္း အေမ့ေက်းဇူးကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေမာင္ႏွမေတြသာမက ၾကားသမွ် သိသမွ်သူေတြအားလံုး ေျပာလို႕
ဆိုလို႕ ၿပီးၾကေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ဘာျဖစ္လို႕လည္းဆိုေတာ့ အေမဟာ လူသား ခ်င္းစာနာတတ္တဲ့၊ကူညီတတ္တဲ့အျပင္ ျဖဴစင္တဲ့ သီလနဲ႕ သမာဓိ၊ မွန္ကန္တဲ့ ရပ္တည္ခ်က္လည္း ရွိခဲ့တဲ့အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ေနခဲ့လို႕ပါ၊အေမ..ေကာင္းရာဘံုကေန ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္
ဂုဏ္ယူဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ေနထိုင္သြားပါ့မယ္လို႕ ဂတိျပဳလိုက္ပါတယ္ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ရိုးေသာ အေမခင္ဗ်ား....။
ဟာဂ်ဴလီ(ကသာ)

 From https://www.facebook.com/herjulekatha