ၾကက္တူေရြးမ်ားသည္ သင္ေပးသမွ်ေသာစကားမ်ားကို ၏၊ သည္ မလဲြ ျပန္ေျပာတတ္သည္ဟု ငယ္ငယ္ကတည္းက က်ေနာ္ ၾကားဖူးပါသည္။ က်ေနာ္ ေနထိုင္ရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးတြင္ ယခင္က ၾကက္တူေရြး မ်ားကို ရန္ကုန္တိရစၧာ႐ံုႏွင္႔ လမ္းမေတာ္သံေဈးတြင္သာ ေတြ႔ႏိုင္ပါသည္။ ၾကက္တူေရြးမ်ားကို ျမင္ရသည္ႏွင့္ မည္သူမဆို ကေလးလူႀကီးမေရြး ခ်စ္ ခင္စိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚရပါသည္။
ၾကက္တူေရြးမ်ားကို ျမန္မာႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္းႏွင့္ ဧရာဝတီျမစ္ဝကၽြန္းေပၚေဒသတြင္ ေတြ႔ရ တတ္သည္ဟု ၾကားဖူးပါသည္။ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ မေရာက္ဖူးသည္အတြက္ အေသအခ်ာမသိပါ။ ရပ္ကြက္တိုင္း၊ ၿမိဳ႕နယ္ တိုင္းတြင္ မရိွသည္ကေတာ့ လြန္စြာေသခ်ာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယခု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးတြင္ ၾကက္တူေရြးေလးမ်ား၊ ၾကက္တူေရြးႀကီးမ်ား၊ ၾကက္တူေရြးလူပ်ိဳ၊ ၾကက္တူေရြးအပ်ဳိမ၊ ၾကက္တူေရြးတခုလပ္၊ ၾကက္တူေရြး တလင္ကြာ၊ ၾကက္ တူေရြး မုဆိုးမမ်ား မ်ားစြာရိွေနပါသည္။
…………………..
လူ႔ဘဝဆိုသည္မွာ အလြန္ရခဲစြာေသာ ဘဝ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားက “မႏုႆတၱဘာေဝါ ဒုလႅာေဘာ” ဟု မိန္႔ၾကားခဲ႔ပါသည္။လူ႔တန္ဖိုး၊လူ႔သိကၡာ၊လူ႔အခြင္႔အေရး မွန္သမွ်ကို လူတိုင္းအတြက္ လူတိုင္းက ေဆာင္ရြက္ေပးရမည္မွာ လူသားတို႔အတြက္ အဓိကတာဝန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔မဟုတ္မူဘဲ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းအား ေႏွာင္႔ယွက္၊ တိုက္ခိုက္၊ ရန္မူ၊ ဒုကၡေပးသည့္ ကိစၥရပ္မ်ား ေပၚေပါက္လာရသည့္အခါတြင္ လူတဦးစီ၏ ပုဂၢလဘဝလံုျခံဳမႈ၊ ဥပစာလံုျခံဳမႈ၊ ဥစၥာဓနလံုျခံဳမႈ၊ လူအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံေရးဆိုင္ရာ လံုျခံဳမူမ်ားကို တည္ဆဲဥပေဒတစံုတရာႏွင္႔ ကာကြယ္ေပးႏိုင္ရန္ လိုအပ္လာပါသည္။ သို႔အတြက္ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းအား အႏၲရာယ္ေပးတတ္သူမ်ား၏ အက်င္႔စာရိတၱကို ပဲ့ျပင္ထိန္းေက်ာင္းတည့္မတ္ေပးႏိုင္ေရး အတြက္ ေထာင္မ်ား ေပၚေပါက္လာရပါသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္အထိ အက်ဥ္းေထာင္ ေပါင္း (၃၄)ေထာင္ ရိွေၾကာင္း သိရပါသည္။ ထိုေထာင္မ်ားသည္ အက်င္႔စာရိတၱကို ျပဳျပင္ေပးရန္ ေနရာမဟုတ္ေတာ့ဘဲ လူ႔အခြင္႔အေရးမ်ားကို (၂ဝ၁ဝ) ခုႏွစ္အထိ အႂကြင္းမဲ့လံုးဝဥႆံုဖ်က္သိမ္းထားေသာ အက်ဥ္းေထာင္စနစ္ျဖစ္ေၾကာင္း လူတိုင္းလိုပင္ သိရိွၾကပါသည္။ သမတ အ သစ္ ဦးသိန္းစိန္၏ လက္ထက္ဟုဆိုအပ္ေသာ ယခုအခ်ိန္တြင္ အက်ဥ္းသားမ်ား၏ က်န္းမာေရးေစာင္႔ေရွာက္မႈ အေျခအ ေနတိုးတက္လာျခင္းႏွင့္ စာအုပ္စာတမ္းဖတ္႐ႈခြင္႔မ်ား ရၾကသည္ဟု ၾကားရသည့္အတြက္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ရပါ သည္။
တေန႔တြင္ တပည့္ေဟာင္းသားအဖႏွစ္ဦးအား ရန္ကင္းလမ္းမတြင္ေတြ႔ရာ တပည့္ေလး၏ သားျဖစ္သူမွာ ေက်ာပိုးအိတ္ ေလး လြယ္ထားသည္ကို ျမင္သည့္အတြက္ ကေလးအား “သား ဘယ္သြားမလို႔လဲ” ဟု ေမးလိုက္သည့္အခါ သူက “တူရွင္” ဟု ေျဖပါသည္။ ထိုအခါ အေဖျဖစ္သူက သားကို “မူႀကိဳထားေတာ႔မွာ မို႔လို႔ မူႀကိဳဆရာမက ေက်ာင္းမတက္ခင္ ႏွစ္လေလာက္ သူ႔အိမ္မွာ က်ဴရွင္လာသင္ပါဆိုလို႔ သြားပို႔ မလို႔ပါဆရာ” ဟု ေျပာလိုက္သည့္အခါ က်ေနာ့္မွာ ဆက္ေမးစ ရာ၊ ဆက္ေျပာစရာ စကားမရိွေအာင္ ဆံြ႔အသြားခဲ့ရပါသည္။
ငယ္ဆရာမတေယာက္သည္ လက္ပံတန္းၿမိဳ႕နယ္ ေက်ာင္းတေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္း ေဆာင္ၿပီးသည့္ေနာက္ သက္ျပည့္ပင္စင္ယူကာ ပုဇြန္ေတာင္ၿမိဳ႕နယ္
ေနအိမ္သို႔ ျပန္လည္ ေရာက္ရိွလာပါသည္။ ဆရာမ ႀကီးက က်ေနာ့္ကို ေတြ႔ခ်င္သည္ဟု
အေၾကာင္းၾကားလာသည့္အတြက္ ဆရာမႀကီးထံ က်ေနာ္ ေရာက္သြားပါသည္။ ဆရာမႀကီးက
က်ေနာ့္ကို “သားေရ မင္းတို႔ရဲ႕ အတန္းပိုင္ဆရာမျဖစ္တုန္းက
ေက်ာင္းမွန္မွန္မတက္ရင္ အျပစ္ေပးခဲ႔တယ္ ေနာ္….. နယ္ေရာက္သြားေတာ့ ဘယ္လိုမွ
ေက်ာင္းစည္းကမ္းေတြ ထုတ္လို႔မရေတာ့ဘူးဟာ၊ ကေလးေတြမွာ မိဘေတြရဲ႕ လယ္အလုပ္ကို
ကူလုပ္ေနၾကရတာမို႔ တပတ္ဆယ္ရက္ပ်က္လိုက္၊ ေက်ာင္းတက္လိုက္၊ ျပန္ၿပီး
ေက်ာင္းပ်က္လိုက္နဲ႔.. ငါေလ နယ္ေရာက္ေတာ့မွ ႏိုင္ငံတခုလံုးနဲ႔ခ်ီၿပီး
စဥ္းစားမိေတာ့ စိတ္မေကာင္း လိုက္ရတာ” ဟု ဆရာမႀကီး၏ ရင္ဖြင္႔သံ ကို
ၾကားရသည့္အခါ က်ေနာ္ပါ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ရဖူးပါသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံရိွ အက်ဥ္းေထာင္မ်ားတြင္ ခြင့္ျပဳထားေသာ ကစားခုန္စားနည္းမ်ားရိွပါသည္။ ယင္းတို႔မွာ (၁) ျခင္းလံုး (၂) ေဘာ္လီေဘာ (၃) က်ားထိုး (၄) ႏွစ္တန္းဘား (၅) ေဘာလံုး (၆) နပန္း (၇) က်န္းမာေရးေလ့ က်င္႔ခန္း (၈) က်ား ေတာက္ (၉) ေဟာ္ကီ႐ိုက္ (၁ဝ) တာေ၀းခုန္ စသည္တို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ခြင္႔ျပဳထားေသာ္လည္း အမွန္တကယ္ေတာ့ မည္သည့္ ကစားခုန္စားနည္းမွ ျပဳလုပ္ခြင့္မရိွပါ။
ျမန္မာႏိုင္ငံရိွ ေက်ာင္းအဝန္းအဝိုင္းမ်ားသည္ အတန္က်ယ္ပါသည္။ အထူးသျဖင္႔ ၿမိဳ႕သစ္ရိွ ေက်ာင္းမ်ားသည္ ေတာ္ ေတာ့္ကို က်ယ္ပါသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ အားကစားအတြက္ လံုေလာက္ေသာ အက်ယ္အဝန္းရိွသည္ဟု ေျပာလိုျခင္းျဖစ္ ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္မွလည္း အေထာက္အပံ့မရ၊ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားမွာလည္း မနက္စာႏွင့္ညစာ မွန္ေအာင္ မနည္းႀကိဳးပမ္းေနၾကရသည့္အတြက္ သားသမီးမ်ား၏ ေက်ာင္းကိစၥအတြက္ အကူအညီထပ္မံမေပးႏိုင္၊ ရပ္ကြက္လူႀကီး တာဝန္ရိွသူမ်ားကလည္း အကူအညီေပးရန္ သူတို႔၏ ေခါင္းထဲ မထည့္၊ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကလည္း က်ဴရွင္သင္ရန္မွ တပါး က်န္တာ မစဥ္းစား၊ စဥ္းစားခ်က္ရွိပါေသာ္လည္း မတတ္ႏိုင္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လူလာျဖစ္ရေသာ ကေလးမ်ားအတြက္ အားကစားဆိုသည္မွာ ဂိမ္းကစားရန္မွတပါး အျခားမရိွ။ ဂိမ္းမရိွက ဘာမွမရိွ။
တေန႔တြင္ “ပန္းကေလးမ်ား ပြင့္ေတာ့မည္၊ ဖူးတံပြင့္လို႔ခ်ီ၊ ေနျခည္မွာ ေရႊရည္ေလာင္း၊ ငါတို႔ စာသင္ေက်ာင္း” ဟု တညီ တညာတည္းသံၿပိဳင္သီေႂကြးေနရာ စာသင္ခန္းတခုအတြင္းသို႔ က်ေနာ္ ေရာက္ရိွသြားပါသည္။ ကေလးမ်ားက အ ေယာက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္၊ တိုက္ခန္းကေလးက က်ဥ္းက်ဥ္း၊ မြန္းၾကပ္လိုက္ပါဘိ။ က်ေနာ့္ မ်က္လံုးထဲ က်ေနာ္ အခ်ဳပ္ က်ခံခဲ့ရသည့္ ေနရာေလးအား မ်က္လံုးထဲ တန္းကနဲ ျမင္လိုက္မိပါသည္။ အခ်ဳပ္သားက ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္၊ အခန္းက ေလးက က်ဥ္းက်ဥ္း၊ က်ေနာ့္ကို ဖမ္းသည့္ပုဒ္မက ၁၉၈၄ ခုႏွစ္ ဘာသာရပ္သင္ ကိုယ္ပိုင္သင္တန္းမ်ား ဥပေဒ ပုဒ္မ၂၃ (ခ) အရ လိုင္ စင္မရိွဘဲ စာသင္မူ။ အခ်ဳပ္ထဲတြင္ သူခိုးေလးမ်ား၊ လူသတ္ခဲ႔သည့္သူမ်ား၊ အစိုးရပစၥည္းခိုးသူမ်ား၊ ဘိလပ္ ေျမအိတ္အတုလုပ္ သူမ်ားႏွင့္ က်ေနာ္႔မွာ တေပ်ာ္တပါး ယားနာကုတ္ရင္း ေနခဲ့ဖူးပါသည္။
ဒုကၡသည္စခန္းအတြင္းမွာ ေက်ာင္းသားတေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။ သူက ေျပာသည္မွာ “ကံေကာင္းတယ္ ဆရာေရ… က်ေနာ္ဆယ္တန္းမွာ က်ေနာ့္ရဲ႕ က်ဴရွင္ဆရာေတြေကာင္းလို႔ ေအာင္တာ၊ မနက္ ၆ နာရီကစၿပီး သင္လိုက္ တာ ည ၁၂ နာရီမွ နားရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာ…ဆရာက စဥ္းစားၿပီး ေျဖခိုင္းတဲ့ ေမးခြန္းေတြကိုေတာ့ မေျဖတတ္ဘူး၊ ေျဖ တဲ႔ အက်င့္မရိွေတာ့ စဥ္းစားခ်င္စိတ္လည္း မရိွဘူး၊ က်ေနာ္မေျဖတာ ခြင့္လႊတ္ပါ ဆရာ” တဲ့။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ ဆရာ စိတ္ေပ်ာက္ၿပီး လူမိုက္စိတ္ ေပါက္သြားရပါသည္။ ပညာေရးကို ဖ်က္ဆီးခဲ႔တဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားအား…….
ၾကက္တူေရြး အာေခါင္နီေလးေတြလို သင္သမွ်ကိုသာတတ္ၿပီး ေတြးမိသမွ်ကို
မေျပာတတ္ၾကလို႔ ၂၀၁၀ခုႏွစ္ပထမ အ ႀကိမ္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀းအတြင္း၌ ‘အ’
ေနေသာ ၾကက္တူေရြးအုပ္စုႀကီး ရိွေနေၾကာင္းကို မီဒီယာမ်ားမွ တ ဆင့္
ၾကားခဲ႔ရ၊ သိခဲ႔ရပါသည္။ျမန္မာႏိုင္ငံရိွ အက်ဥ္းေထာင္မ်ားတြင္ ခြင့္ျပဳထားေသာ ကစားခုန္စားနည္းမ်ားရိွပါသည္။ ယင္းတို႔မွာ (၁) ျခင္းလံုး (၂) ေဘာ္လီေဘာ (၃) က်ားထိုး (၄) ႏွစ္တန္းဘား (၅) ေဘာလံုး (၆) နပန္း (၇) က်န္းမာေရးေလ့ က်င္႔ခန္း (၈) က်ား ေတာက္ (၉) ေဟာ္ကီ႐ိုက္ (၁ဝ) တာေ၀းခုန္ စသည္တို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ခြင္႔ျပဳထားေသာ္လည္း အမွန္တကယ္ေတာ့ မည္သည့္ ကစားခုန္စားနည္းမွ ျပဳလုပ္ခြင့္မရိွပါ။
ျမန္မာႏိုင္ငံရိွ ေက်ာင္းအဝန္းအဝိုင္းမ်ားသည္ အတန္က်ယ္ပါသည္။ အထူးသျဖင္႔ ၿမိဳ႕သစ္ရိွ ေက်ာင္းမ်ားသည္ ေတာ္ ေတာ့္ကို က်ယ္ပါသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ အားကစားအတြက္ လံုေလာက္ေသာ အက်ယ္အဝန္းရိွသည္ဟု ေျပာလိုျခင္းျဖစ္ ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္မွလည္း အေထာက္အပံ့မရ၊ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားမွာလည္း မနက္စာႏွင့္ညစာ မွန္ေအာင္ မနည္းႀကိဳးပမ္းေနၾကရသည့္အတြက္ သားသမီးမ်ား၏ ေက်ာင္းကိစၥအတြက္ အကူအညီထပ္မံမေပးႏိုင္၊ ရပ္ကြက္လူႀကီး တာဝန္ရိွသူမ်ားကလည္း အကူအညီေပးရန္ သူတို႔၏ ေခါင္းထဲ မထည့္၊ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကလည္း က်ဴရွင္သင္ရန္မွ တပါး က်န္တာ မစဥ္းစား၊ စဥ္းစားခ်က္ရွိပါေသာ္လည္း မတတ္ႏိုင္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လူလာျဖစ္ရေသာ ကေလးမ်ားအတြက္ အားကစားဆိုသည္မွာ ဂိမ္းကစားရန္မွတပါး အျခားမရိွ။ ဂိမ္းမရိွက ဘာမွမရိွ။
တေန႔တြင္ “ပန္းကေလးမ်ား ပြင့္ေတာ့မည္၊ ဖူးတံပြင့္လို႔ခ်ီ၊ ေနျခည္မွာ ေရႊရည္ေလာင္း၊ ငါတို႔ စာသင္ေက်ာင္း” ဟု တညီ တညာတည္းသံၿပိဳင္သီေႂကြးေနရာ စာသင္ခန္းတခုအတြင္းသို႔ က်ေနာ္ ေရာက္ရိွသြားပါသည္။ ကေလးမ်ားက အ ေယာက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္၊ တိုက္ခန္းကေလးက က်ဥ္းက်ဥ္း၊ မြန္းၾကပ္လိုက္ပါဘိ။ က်ေနာ့္ မ်က္လံုးထဲ က်ေနာ္ အခ်ဳပ္ က်ခံခဲ့ရသည့္ ေနရာေလးအား မ်က္လံုးထဲ တန္းကနဲ ျမင္လိုက္မိပါသည္။ အခ်ဳပ္သားက ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္၊ အခန္းက ေလးက က်ဥ္းက်ဥ္း၊ က်ေနာ့္ကို ဖမ္းသည့္ပုဒ္မက ၁၉၈၄ ခုႏွစ္ ဘာသာရပ္သင္ ကိုယ္ပိုင္သင္တန္းမ်ား ဥပေဒ ပုဒ္မ၂၃ (ခ) အရ လိုင္ စင္မရိွဘဲ စာသင္မူ။ အခ်ဳပ္ထဲတြင္ သူခိုးေလးမ်ား၊ လူသတ္ခဲ႔သည့္သူမ်ား၊ အစိုးရပစၥည္းခိုးသူမ်ား၊ ဘိလပ္ ေျမအိတ္အတုလုပ္ သူမ်ားႏွင့္ က်ေနာ္႔မွာ တေပ်ာ္တပါး ယားနာကုတ္ရင္း ေနခဲ့ဖူးပါသည္။
ဒုကၡသည္စခန္းအတြင္းမွာ ေက်ာင္းသားတေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။ သူက ေျပာသည္မွာ “ကံေကာင္းတယ္ ဆရာေရ… က်ေနာ္ဆယ္တန္းမွာ က်ေနာ့္ရဲ႕ က်ဴရွင္ဆရာေတြေကာင္းလို႔ ေအာင္တာ၊ မနက္ ၆ နာရီကစၿပီး သင္လိုက္ တာ ည ၁၂ နာရီမွ နားရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာ…ဆရာက စဥ္းစားၿပီး ေျဖခိုင္းတဲ့ ေမးခြန္းေတြကိုေတာ့ မေျဖတတ္ဘူး၊ ေျဖ တဲ႔ အက်င့္မရိွေတာ့ စဥ္းစားခ်င္စိတ္လည္း မရိွဘူး၊ က်ေနာ္မေျဖတာ ခြင့္လႊတ္ပါ ဆရာ” တဲ့။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ ဆရာ စိတ္ေပ်ာက္ၿပီး လူမိုက္စိတ္ ေပါက္သြားရပါသည္။ ပညာေရးကို ဖ်က္ဆီးခဲ႔တဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားအား…….
ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားမွာ စားဝတ္ေနေရးဒုကၡႏွင္႔ ေန႔စဥ္စီးခ်င္းထိုးေနရပါသည္။ မိမိတို႔၏ ရင္ေသြး ေလးမ်ားအတြက္ ေက်ာင္းကိစၥ၊ က်ဴရွင္ကိစၥ၊ က်ဴရွင္ကိစၥဆိုရာတြင္လည္း ႏွစ္မ်ိဳးရွိေနျပန္ပါသည္။ ပုဂၢလိက က်ဴရွင္တခုတည္း ထားလို႔မရ၊ ေက်ာင္းမွဆရာမ က်ဴရွင္ကုိလည္း ထားေနရပါသည္။ ထိုအခါ ကေလးမ်ားသည္ မနက္ မ်က္စိႏွစ္လံုးပြင့္သည္မွ အိပ္ သည့္အခ်ိန္အထိ က်ဴရွင္၊ ၿပီးသည့္ေနာက္ ေက်ာင္းတက္၊ ၿပီးသည့္ေနာက္ က်ဴရွင္ ျပန္တက္ၿပီး သင္သမွ်ကို အလြတ္ က်က္ရပါသည္။ ဆရာမ က ေမးေသာအခါ “၏” “သည္” မလဲြ ျပန္ေျဖႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရႏွင့္ လူစင္စစ္ကေလးမ်ားမွ သည္ ၾကက္တူေရြးေလးမ်ားျဖစ္ကာ ေထာင္စနစ္ႏွင့္တူေသာ ပညာေရးစနစ္ႀကီး၏ေအာက္တြင္ အာဟာရခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့ ႏွင့္ ခ်ိခ်ိနဲ႔နဲ႔ျဖစ္ကာ လူေသးေလးမ်ားအျဖစ္ ႀကီးျပင္းလာရျခင္းကို ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္မွ တာဝန္ရိွလူႀကီးမင္းမ်ား လ်စ္လ်ဴ ရႈျခင္းမျပဳၾကရန္ ေလးစားစြာျဖင့္ ေရးသားတင္ျပအပ္ပါသည္။
သန္႔ဇင္ေအာင္(ရန္ကင္း)
No comments:
Post a Comment