လြမ္းဖူးတယ္ ရွိေအာင္ လြမ္းၾကည့္ ရာ၀ယ္(အဏၰ၀ါစိုးမိုး)

အသည္း ႏွလံုး ရွိသူတိုင္း လြမ္းတတ္ ၾကသည္။ အခ်စ္ႏွင့္ မကင္း သူတိုင္း လြမ္းဖူး ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အသည္းႏွလံုး လည္း ရွိသည္။ အခ်စ္ ႏွင့္လည္း မကင္း ျဖစ္ဖူးသည္။ အခ်စ္ႏွင့္ မကင္း တာမွ ယခင္ လည္း မကင္း၊ ယခုလည္း မကင္းေသး၊ ေနာင္လည္း မကင္း ျဖစ္ေန ဦးမည္။ အို...မရွက္ မေၾကာက္ ေျပာမည္။ ေသေတာ့ မွသာ အခ်စ္ႏွင့္ ကင္း မည္ ျဖစ္ သည္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မလြမ္းဖူး ေသး ျဖစ္ေနသည္။ သူမ်ား ေတြလို အခ်စ္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ၀တၳဳထဲ ကလို လြမ္းၾကည့္ ခ်င္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီး မျဖဴတုတ္ ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ သက္ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ ေက်ာ္ ပါၿပီ။ သားသမီး ေတြေတာင္ ဘြဲ႕ရ အရြယ္ေတြ ေရာက္ေန ပါၿပီ။ မျဖဴတုတ္ ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး တစ္ခါမွ် မလြမ္း ခဲ့ရ၊ မေဆြးခဲ့ ရလို႔ ႏွလံုးသား ေျခာက္ ကပ္ကပ္ႀကီး ျဖစ္ေန သည္။  မျဖဴတုတ္ ေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္အမ်ဳိး သမီး ေၾကာင့္ျဖစ္ ျဖစ္ တစ္ခါ တေလ လြမ္းဖူးတယ္ ရွိေအာင္ လြမ္းၾကည့္ ခ်င္သည္။ အခ်စ္ ေ၀ဒနာ ေၾကာင့္ အသည္း ကြဲေနသူ အျဖစ္ျဖင့္ မိုးကေလး ညိဳ႕လာ လွ်င္ လြမ္းၾကည့္ ခ်င္သည္။ ေႏြရာ သီမွာ ဥၾသငွက္ ကေလး ျမည္လွ်င္ ေဆြး ၾကည့္ ခ်င္ သည္။ ရြက္၀ါေလး ျပဳတ္ က် လႊင့္ပါ သြားတာ ျမင္လွ်င္ ငိုၾကည့္ ခ်င္သည္။ မျဖဴတုတ္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘ၀ခရီး ေဖာ္ျဖစ္ ရတာက ဇာတ္လမ္း အလြန္ ႐ိုးစင္း သည္။ မျဖဴတုတ္ ကို မျမင္ ဖူးမီ မွာ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚေျပာ သည္။ “နင့္ဆီကို စာေရးၿပီး ဆက္သြယ္ ေနတဲ့ ကေလးမ ေတြနဲ႔ နင္နဲ႔ ဘယ္ အေျခ အေန ေရာက္ ေနလဲ။ သူတို႔ အထဲမွာ  နင္ လက္ထပ္ ယူဖို႔ ရည္ရြယ္ ထားသူ ရွိသလား” “ဘယ္အေျခ အေနမွ မေရာက္၊ ရည္ရြယ္ ထားသူ တစ္ေယာက္ မွ မရွိ” “ဒါဆိုရင္ အဲဒါေတြနဲ႔ အဆက္ ျဖတ္လိုက္၊ ငါ့မွာ နင့္အတြက္ ရည္ရြယ္ ထားသူ ရွိ တယ္” “ျဖတ္စရာ မလို၊ သူတို႔ ဟာသူတို႔ အလိုလို ျပတ္သြား ၾကလိမ့္မယ္” အေမက သူ ရည္ရြယ္ ထားသူ မျဖဴတုတ္ အေၾကာင္း  ေျပာျပသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေမႏွင့္ မျဖဴတုတ္ ၏ အေမ သည္ ညီအစ္မ တစ္၀မ္းကြဲ ျဖစ္လို႔ မျဖဴတုတ္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္၀မ္းကြဲ ျဖစ္ေန သည္။ မျဖဴတုတ္ ၏ အဘြားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အဘြားသည္ ညီ အစ္မအရင္း ျဖစ္သည္။ အေမ ရည္ရြယ္ ထားသည့္ ႏွမ၀မ္း ကဲြ မျဖဴတုတ္ ကို လက္ထပ္ ယူရမည္ ျဖစ္လုိ႔  ရည္းစားစာ လည္း ေရးစရာ မလို၊ ရည္း စားစကား လည္း လိုက္ ေျပာစရာ မလို ျဖစ္သြားသည္။ အဲဒီေတာ့ မိုးပဲ ညိဳညိဳ၊ ေႏြ ဥၾသပဲ ငိုငို၊ ရြက္၀ါ ေႂကြ လို႔ မက အပင္ ပါ လဲက်သြား လည္း လြမ္းစရာ မလို ျဖစ္ခဲ့ ရသည္။ လူပ်ဳိ ဘ၀မွာ ရည္း စားပူမိၿပီး မလြမ္းဖူး၊ မေဆြး ဖူးခဲ့ရလို႔ ဘ၀အေတြ႕ အၾကံဳ မျပည့္စံု သလိုျဖစ္ၿပီး  ဘ၀မွာ ဟာတာတာ ႀကီးျဖစ္ ေနသည္။ သူမ်ားေတြ လြမ္းသလို လြမ္း ဖူးတယ္ရွိ ေအာင္ တစ္ခါတေလ လြမ္းၾကည့္ ခ်င္သည္။ ယခုႏွစ္ စာဆိုေတာ္ ရာသီမွာ ျမစ္၀ကၽြန္း ေပၚၿမိဳ႕တစ္ ၿမိဳ႕က ကၽြန္ေတာ့္ကို စာေပ ေဟာေျပာ ပြဲဖိတ္ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာ ရင္ခုန္ သြားသည္။ အဲဒီၿမိဳ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ ႏွလံုးသား ဇာတ္ လမ္းရွိ ခဲ့ဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လူပ်ဳိ ဘ၀တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ စာတိုက္က လာတဲ့ စာေတြ အားလံုးကို အေမက ေဖာက္ ဖတ္ တာမွာ အဲဒီၿမိဳ႕က  အပ်ဳိ မေဗဒါ ဆီက စာတစ္ ေစာင္ အျမဲ ပါသည္။ မေဗဒါ ဆိုတာ နာမည္ရင္း မဟုတ္ ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေပးခဲ့သည့္ နာမည္ ျဖစ္သည္။ မေဗဒါ တို႔ၿမိဳ႕သည္ ေခ်ာင္းကမ္း နဖူးတြင္ တည္ေဆာက္ ထားေသာ ၿမိဳ႕ျဖစ္ သည္။ အဲဒီေခ်ာင္းက ဒီေရ အတက္ အက်မွာ ေဗဒါပင္ေတြ အုပ္ဖြဲ႕ ေမ်ာပါလာ ေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေဗဒါပင္ႏွင့္ ေဗဒါပန္း ကိုခ်စ္လို႔ သူ႔ကို လည္း မေဗဒါလို႔ နာ မည္ေပးခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ သူကလည္း အဲဒီနာမည္ ကို သေဘာ က်သည္။ ကၽြန္ေတာ္ က ေပးသည့္ နာမည္ျဖစ္လို႔ ႏွစ္သက္ျမတ္ ႏိုးစြာ လက္ခံခဲ့ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စကား ေျပာလွ်င္ အဲဒီ နာမည္နဲ႔ပဲ ေျပာသည္။ “အစ္ကိုတို႔ ေရတပ္ သေဘၤာ ရန္ကုန္ ကို ျပန္သြား ရင္ မေဗဒါ အစ္ကို႔ကို လြမ္း က်န္ရစ္ ေတာ့မယ္ အစ္ကို ရယ္၊ မေဗဒါ ဆီကို အစ္ကို  ျပန္လာခဲ့ ပါေနာ္...အစ္ကို ေနာ္...” “ျပန္လာ မွာေပါ့ မေဗဒါ ရယ္...အစ္ကိုလည္း မေဗဒါ ကို လြမ္းေန မွာပါကြယ္” ကၽြန္ေတာ္ သေဘၤာ သား မျဖစ္မီ ေရတပ္သား ဘ၀မွာ  အဲဒီၿမိဳ႕သူ မေဗဒါ ႏွင့္ အဲဒီလို ဇာတ္လမ္း ရွိခဲ့ ဖူးသည္။ ယခုေတာ့ စာေရး ဆရာ ဘ၀ျဖင့္ စာေပ ေဟာ ေျပာရန္ မေဗဒါ ရွိရာ အဲဒီ ၿမိဳ႕ကို သြားရ ေတာ့မည္။ မေဗဒါ ဘ၀ ဘာေတြ ျဖစ္ေန သည္ မသိ၊ ခြဲခြာလို႔ ကြဲ ကြာခဲ့ၾကတာ ႏွစ္ေပါင္း ေလး ဆယ္ေက်ာ္ ၿပီဆိုေတာ့ အေျပာင္း အလဲေတြ အမ်ား ႀကီး ျဖစ္ေန ေရာ့မည္။ လင္ သားရလို႔ သား သမီးအိမ္ ေထာင္ သည္ေတြပင္ ရွိေရာ့ မည္။ ကၽြန္ေတာ္ မျဖဴတုတ္ ႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီး သည္အထိ မေဗဒါဆီက စာေတြကို ရေန ခဲ့ေသးသည္။ မေဗဒါ စာထဲ မွာ အျမဲပါသည့္ စာတစ္ ေၾကာင္း ရွိသည္။ “ရြာေခ်ာင္း ေရမွာ ေဗ ဒါပန္းက လန္း လ်က္ပါ အစ္ကို...” ၿမိဳ႕ အစြန္မွာ ရွိသည့္ သူ တို႔ရြာေဘးက ေခ်ာင္းက ေလးမွာ ေဗဒါပန္း ေတြ စုန္ ဆန္ေမ်ာ ေနဆဲပါ အစ္ကိုလို႔ ေျပာတယ္ ဆိုလွ်င္ မွန္ပါ သည္။ သို႔ေသာ္ ျပည့္စံုစြာ မွန္ကန္မႈ မရွိပါ။ မေဗဒါ သည္ နိမိတ္ ပံုျဖင့္ သူ႔ဘ၀ကို တင္စား လိုက္တာ ျဖစ္သည္။ မေဗဒါဟာ အပ်ဳိစင္ ဘ၀ျဖင့္  အစ္ကို႔ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနဆဲ ပါလို႔ ေျပာလိုတာ ျဖစ္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ခ်င္းသာ သိသည့္ ဥပမာ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ ေက်ာ္ၾကာ ၿပီးေနာက္ စာေရး ဆရာ ဘ၀ျဖင့္ မေဗဒါရွိရာ ၿမိဳ႕ကို သြားရ ေတာ့မည္ ဆို သည့္အခါ ရင္ခုန္ သြားသည္။ အဲဒီၿမိဳ႕ကို ေရာက္လို႔ မေဗဒါ ႏွင့္ ေတြ႕လွ်င္ ၀တၳဳ ေတြထဲ ကလို လြမ္းၾကည့္ မည္ဟု ရည္ ရြယ္သည္။ ဆရာ တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္ရဲ႕ ေလသံျဖင့္(ညီမေလး လို႔ပဲ ဆက္၍ ေခၚမည္ မေဗဒါ) ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ဆရာ ဗန္းေမာ္ တင္ေအာင္၏ ေလသံျဖင့္ (ခ်စ္ပါ လ်က္ မဆံုစည္း ႏိုင္ေတာ့ ကာပဲရယ္နဲ႔) ဟူ၍ လည္းေကာင္း ႐ုပ္ ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ ဦးျမတ္ေလး ၏ အမူအရာျဖင့္ လြမ္းပစ္ လိုက္မည္ဟု ရည္ရြယ္သည္။ မေဗဒါကို ခ်စ္ပါလ်က္နဲ႔ ကံၾကမၼာ၏ လွည့္စား မႈခံ လိုက္ရလို႔ အေမ ေပးစားသည့္ မျဖဴတုတ္ကို လက္ ထပ္ယူ လိုက္ရသည့္ အေျပာ မ်ဳိးေတြ ေျပာၿပီး လြမ္းျပလိုက္ မည္ဟု ရည္ရြယ္ သည္။ ခရီးထြက္ ရမည့္ေန႔ နံနက္မွာ မျဖဴတုတ္က လို အပ္မည္ ထင္သည့္ ခရီးေဆာင္ ပစၥည္းေတြ ႏွင့္အတူ လိုလို မည္မည္ ခရီးေဆာင္ ပိုက္ဆံ ငါးေသာင္း ထည့္ေပး သည္။ “စာေပ ေဟာေျပာပြဲ သြားတာ ပိုက္ဆံ မ်ားမ်ား ယူ သြားစရာ မလိုဘူး။ စာေပ ေဟာေျပာ ပြဲ ဖိတ္သူ ေတြရဲ႕ စရိတ္နဲ႔ သြားရတာ။ စာေပ ေဟာေျပာပြဲ ၿပီးရင္ ေဒသခံ ေတြက ပိုက္ဆံ ႏွင့္ လက္ ေဆာင္ေတြ ေပးၾကဦး မယ္။ ရတာ ေတြကို အေလ်ာ့ အေပါ့ မရွိေအာင္ သယ္ယူ ၿပီး ျပန္ လာခဲ့” မျဖဴတုတ္၏ တစ္ခ်က္ လြတ္ အမိန္႔ ျဖစ္သည္။ သူ ေျပာပံု အရဆိုလွ်င္ ေဒသခံ ေတြေပးသည့္ လက္ေဆာင္ ပစၥည္းေတြ ႏွင့္ ပိုက္ဆံ အျပင္ အိမ္က ယူသြား သည့္ ပိုက္ဆံ ငါးေသာင္းပါ အေလ်ာ့ အေပါ့ မရွိ ေစဘဲ ျပန္ပါလာရ မည္ဆိုသည့္ သေဘာ ျဖစ္ေန သည္။ နံနက္ ၇ နာရီမွာ လိႈင္ သာယာဂိတ္ က ထြက္သည့္ အေ၀းေျပး ကားႀကီးျဖင့္ ခရီး ထြက္ၾကသည္။ မေဗဒါတို႔ ၿမိဳ႕ကို ေရာက္လွ်င္ စာေပ အတူ ေဟာၾက ရမည့္ဆရာ ေတြက ေတာ့ စာေပေဟာ ေျပာပြဲ သြား႐ိုး သြားစဥ္ အတိုင္းပင္ တည္ၿငိမ္ ေအးေဆးစြာ လိုက္ ပါလာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သာ ဂနာ မၿငိမ္ ျဖစ္ေနသည္။  မေဗဒါ တို႔ၿမိဳ႕ ကိုေရာက္လွ်င္  မေဗဒါႏွင့္ ျပန္ေတြ႕ရေတာ့ မည္ဆို သည့္အေတြး ျဖင့္ ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္ေန သည္။ မေဗဒါ ႏွင့္ ျပန္ေတြ႕လွ်င္ ဘိုဘိုဟန္ သီခ်င္းထဲ ကလို (ဘိုင္စကုတ္ ထဲကလို ခ်စ္ၾက မယ္ေဟ့) လုပ္လို႔ေတာ့ မရၿပီ။ ၀တၳဳေတြ ထဲကလို (မုန္း ရစ္ေတာ့ သက္ လယ္၊ လြမ္းရစ္ေတာ့ အခ်စ္ ရယ္) အိုက္တင္ မ်ဳိးျဖင့္ လြမ္း ျပလိုက္ မည္ဆိုသည့္ အေတြး ျဖင့္ ရင္ခုန္ ေနသည္။ မေဗဒါတို႔ ၿမိဳ႕ကို ညေန ေစာင္း ၃ နာရီ ေလာက္မွာ ေရာက္သြား ၾကပါသည္။ ၿမိဳ႕လယ္ ေကာင္ တစ္ေနရာ က စာ ေပေကာ္ မတီ၀င္ ပုဂိၢဳလ္ တစ္ဦး ပိုင္အိမ္ႀကီး တစ္အိမ္၏ အေပၚ ထပ္မွာ ေနရာခ် ထားေပးျခင္း ခံရ သည္။ ယေန႔ညပင္ စာေပ ေဟာေျပာ ၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ မနက္ျဖန္ နံနက္ ေစာေစာမွာ အဆာေျပ စားၿပီးတာႏွင့္ ျပန္ ၾက ရမည္ျဖစ္ သည္။ ဒီအစီ အစဥ္ အတိုင္း ဆိုလွ်င္ မေဗဒါ ကိုေတြ႕ၿပီး လြမ္းဖို႔ ကိစၥ အခ်ိန္ မရ ျဖစ္ေန သည္။ ယေန႔ ညေန မွာ အခ်ိန္ ရေသးသည္။ မေဗဒါ တို႔အိမ္ရွိရာ ၿမိဳ႕အစြန္ က သေဘၤာ ဆိပ္ကို သြားမည္ ဟု ဆံုးျဖတ္ လုိက္သည္။ မေဗဒါ တို႔ၿမိဳ႕၏ အေျခ အေနႏွင့္ ပံုသဏၭာန္ သည္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေလာက္ကနဲ႔ မတူေတာ့ ဘဲ အမ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲေန သည္။ ၿမိဳ႕ေစ်း လမ္းကေန ေတာင္ဘက္ ကို ေလွ်ာက္ သြားပါက ဧရာ၀တီ သေဘၤာ ေတြႏွင့္ ေရတပ္ သေဘၤာေတြ ဆိုက္ကပ္ သည့္ သေဘၤာဆိပ္ ကို ေရာက္သည္။ သေဘၤာ ဆိပ္အလြန္ က ႐ုပ္ပြား ေတာ္ တစ္ဆူ ရွိသည့္ ဘုရားတန္ ေဆာင္းႏွင့္ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္ အိမ္သည္ မေဗဒါ တို႔အိမ္ျဖစ္ သည္ဆိုတာ ကို မွတ္မိေန သည္။ လမ္းေလွ်ာက္ ဟန္ ေဆာင္ၿပီး တစ္ေယာက္ တည္း သြားမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ လိုက္သည္။ “ဆရာတို႔ အနားယူၾက ဦး၊ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း မိတ္ေဟာင္း ေဆြေဟာင္း ေတြကို သြား ေတြ႕ႏႈတ္ ဆက္ လိုက္ဦးမယ္” “ဒီၿမိဳ႕မွာ ဘယ္တုန္းက မိတ္ေဟာင္း ေဆြေဟာင္း ရွိေန ျပန္တာလဲ” “သေဘၤာ သားမျဖစ္မီ ေရတပ္သား ဘ၀တုန္းက ေပါ့ ဆရာရယ္၊ ျမစ္၀ ကၽြန္းေပၚ တစ္၀ိုက္က ၿမိဳ႕ေတြ ရြာေတြမွာ ေမတၱာ ခလုတ္တိုက္ ခဲ့တာေလး ေတြက ေနရာ အႏွံ႔မွာ ရွိခဲ့ တယ္ေလ” “သြား သြား၊ က်န္းက်န္း မာမာ ျပန္လာ ႏိုင္ပါေစ” “ပိုင္ပါ တယ္ ဆရာရယ္” ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ ေက်ာ္ ဆိုသည့္ ကာလ ယႏၲရား သည္ ဒီၿမိဳ႕က လမ္းေတြ၊ သစ္ပင္ ေတြႏွင့္ အေဆာက္ အအံု ေတြ၏ ပံုသဏၭာန္ ေတြကို အမ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲ ေစ ခဲ့ၿပီပဲလို႔ သတိထား လိုက္မိ သည္။ ဒီၿမိဳ႕က ႐ုပ္၀တၳဳ ေတြ အမ်ားအျပား ပံုသဏၭာန္ ေျပာင္းလဲခဲ့ ၿပီဆိုေတာ့ ဒီၿမိဳ႕က မေဗဒါ၏ ႐ုပ္ရည္ ႐ူပါ အသြင္ သဏၭာန္ သာမက ဘ၀ပါ ေျပာင္းလဲ ေနေပေရာ့ မည္ဟု ေတြးမိ ပါသည္။ မေဗဒါတို႔ အိမ္ေနာက္ က ေခ်ာင္းကမ္း နားေဘး က ကုကၠိဳ ပင္ႀကီး ရွိ ေသးသလား၊ ေရတိုက္ စားလို႔ လဲက် သြားၿပီလား၊ ရွိေန ေသး တယ္ဆိုလွ်င္ လြမ္းလို႔ သိပ္ေကာင္း မည္။ မေဗဒါႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကုကိၠဳပင္ ႀကီးရဲ႕ အရိပ္မွာ အတူထိုင္ၿပီး ေခ်ာင္းထဲမွာ စုန္ဆန္ ေမ်ာေန ၾကသည့္ ေဗဒါပင္ ေလးေတြ ကို ၾကည့္ေနခဲ့ ဖူးသည္ေလ။ “ေဗဒါပင္ စိမ္းစိုစို ေတြ နဲ႔ ေဗဒါပန္း ခရမ္းေရာင္ ေလး ေတြက လွလိုက္တာ မေဗဒါ ရယ္၊ မေဗဒါနဲ႔ အလွခ်င္း ၿပိဳင္ခ်င္လို႔ အစ္ကို႔ေရွ႕မွာ စုန္ ဆန္ လုပ္ျပေနရ ၾကသလားလို႔ အစ္ကို ထင္မိတယ္၊ အစ္ကို႔ အဖို႔ေတာ့ ေလ ေဟာဒီက မေဗဒါရဲ႕ အလွကို ဘယ္ပန္းနဲ႔ ဘယ္မိန္းမ မွ ၿပိဳင္လို႔ မႏိုင္ဘူး လို႔ ထင္တယ္” “အစ္ကို ဟာေလ အရမ္း စကားတတ္ တာပဲ” မေဗဒါက ရယ္ရယ္ျပံဳး ျပံဳးေျပာၿပီး လက္သီး ဆုပ္က ေလးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ပခံုးကို ခပ္ဖြဖြ ထုသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ပခံုးမွာ ဦးေခါင္းမွီ ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္ေနသည္။ ခ်စ္တယ္ အစ္ကိုရယ္...၊ ဘ၀ ၾကင္ေဖာ္ အျဖစ္ လက္တဲြ ေလွ်ာက္ၾကရ ေအာင္ေနာ္ အစ္ ကိုလို႔ စိတ္ထဲက ေျပာေန သေယာင္ ရွိေတာ့ သည္။ အဲဒီ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မေဗဒါ ၏ အခ်ဳိးအဆစ္ ေျပျပစ္ သည့္ ကိုယ္လံုးကို ဆြဲယူၿပီး ခပ္တင္း တင္း ေလး ဖက္ထား လိုက္သည္။ အဲဒီေတာ့ မေဗဒါ၏ တစ္ကိုယ္လံုး သည္ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခြင္ထဲကို ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ ဘတ္မွာ မ်က္ႏွာ အပ္ထား သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ ျဖင့္ အားပါး တရဖက္ ထားသည္။ သင္းသင္းေလး ေမႊးေန သည့္ မေဗဒါ၏ ဆံပင္ေလး ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္က ပြတ္သပ္ ေပးေနမိ သည္။ အဲဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္ ေရတပ္ သား ဘ၀ကို ဟိုလြန္ခဲ့ သည့္ ႏွစ္ေပါင္း ေလး ဆယ္ ေက်ာ္ က ျဖစ္သည္။ ဧရာ၀တီ သေဘၤာဆိပ္ ကို ေရာက္ၿပီ။ ေရွ႕ကို နည္း နည္း ဆက္ေလွ်ာက္ လိုက္လွ်င္ မေဗဒါ တို႔ရပ္ကြက္ ကို ေရာက္ ၿပီျဖစ္ သည္။ သေဘၤာဆိပ္ တစ္၀ိုက္ ကေတာ့ အစိုး ရပိုင္ နယ္ေျမ ျဖစ္လို႔ အေျပာင္း အလဲ သိပ္မရွိ တာကို သတိ ထားမိသည္။ သေဘၤာ ဆိပ္႐ံုး ႏွင့္ ကုန္ပစၥည္း သိုေလွာင္ ႐ံုေတြ အသစ္ ေဆာက္ထား တာ ေတြ႕ရ သည္။ က်န္တာ ဘာမွ် ႀကီးႀကီး မားမား အေျပာင္း အလဲ မရွိသည့္ အတြက္ မေဗဒါ တို႔အိမ္ကို မွတ္မိ ႏိုင္သည္။ ျပည္လံုး ခ်မ္းသာ ဆုေတာင္း ျပည့္ဘုရား ႀကီး တန္ေဆာင္း ကိုေတြ႕လိုက္ သည္ႏွင့္ မေဗဒါ တို႔အိမ္ကို ေတြ႕ပါ ေတာ့သည္။ ဘာမွ် ထူးထူးျခား ျခား မေျပာင္းလဲ ေသးပါ။ ဟို တုန္းက အတိုင္းပင္ သစ္သား အိမ္ျပားျပား နိမ့္နိမ့္ပဲ ရွိေသး သည္။ ထူးျခား ေျပာင္းလဲေန တာကေတာ့ ဟိုတုန္း ကလို မိသားစု မမ်ားဘဲ လူမရွိ သေလာက္ နည္းေန တာကို သတိထား မိသည္။ ဟိုတုန္းက ဆိုလွ်င္ မေဗ ဒါတို႔အိမ္မွာ မိသားစုရွစ္ ေယာက္ေလာက္ ရွိသည္။ မေဗဒါ တို႔ညီအစ္မ အပ်ဳိ ေတြခ်ည္း ငါးေယာက္ ရွိသည္။ ေမာင္အငယ္ ေကာင္ေလး ရွိ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔အိမ္ ကို လာၿပီ ဆိုလွ်င္ မိသားစု ေတြေပ်ာ္ေန ၾကသည္။ အငယ္ ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ အနီးမွာ လာထိုင္ၾကသည္။ မုန္႔ဖိုး တစ္က်ပ္ စီေပး လိုက္လွ်င္ ၀မ္းသာ ၿပီးမုန္႔၀ယ္ စားဖို႔ ေျပးသြားၾက ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ေရတပ္သား လစာ ၁၂၀ က်ပ္ သာရေသာ ေခတ္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျခံထဲကို မ၀ံ့မရဲ ၀င္သြားသည္။ အာ ဟာရခ်ဳိ႕ တဲ့ၿပီး ပိန္ေနလို႔ သတိၱ ပင္မရွိသည့္ ေခြးအုိတစ္ ေကာင္က အသံတိုး တိုးျဖင့္ ၀တ္ေက် တမ္းေက် ေဟာင္ သည္။ ကၽြန္ေတာ္က မေၾကာက္ သည့္ ဟန္ျဖင့္ အိမ္ အနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ လာသည့္ အခါ ေခြးအိုႀကီး သည္ သူ႔ေန ရာ အိပ္ေနရာ ကထၿပီး အိမ္ေနာက္ ဘက္ကို ၀င္သြားတာ ျမင္လိုက္ ရသည္။ ေခြး ေဟာင္ သံၾကားေတာ့ အိမ္ထဲ က အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ ထြက္ လာသည္။ အိမ္ထဲက ထြက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕သည့္ အမ်ဳိး သမီးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္လိုက္ေတာ့ အံ့ၾသ သလို၊ ၀မ္းသာ သလို အမူအရာ ျဖစ္သြား တာကို သတိထား လိုက္မိ သည္။ မ၀ံ့မရဲ ေမးသည္။ “ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လို႔ ပါလဲရွင္” “....နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လို႔ပါ” ကၽြန္ေတာ္က မေဗဒါ၏ နာမည္ရင္း ကို ေျပာလိုက္ သည္။ မေဗဒါနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္ပါ တယ္လို႔ ေျပာၿပီးတာ ေတာင္ အိမ္ရွင္ အမ်ဳိးသမီး သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အိမ္ေပၚတက္ ခြင့္ျပဳရမည္ ကို အားနာေနသ လိုလို၊ စိုးရိမ္ ေန သလိုလို အမူအရာ ျပေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ က ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ ေျပာျပၿပီး မေဗဒါကို ေတြ႕ခြင့္ ေတာင္းသည္။ “ကၽြန္ေတာ္ စာေရး ဆရာ အဏၰ၀ါ စိုးမိုးပါ။ ဒီည ဒီၿမိဳ႕မွာ စာေပေဟာ ဖို႔ လာ တာတာပါ။ ...ရဲ႕ မိတ္ေဆြ ေဟာင္းပါ” “အန္ကယ့္ကို စာေရး ဆရာဆိုတာ ျမင္လိုက္ တာနဲ႔ သိတယ္။ ေစ်းေရွ႕က ပိ ေတာက္ပင္မွာ အန္ကယ္ တို႔ ဓာတ္ပံု ေတြနဲ႔ စာေပ ေဟာေျပာ ပြဲေၾကာ္ျငာ ကပ္ထားတာ ေတြ႕ ပါတယ္။ မမႀကီးက က်န္းမာေရး မေကာင္း ဘူး၊ အိပ္ရာ ထဲ လဲေနတာ တစ္ႏွစ ္ေလာက္ရွိၿပီ” “ေၾသာ္...” ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မ ေကာင္း ျဖစ္သြားသည္။ က်န္းမာေရး မေကာင္းသည့္ မေဗဒါကို မေတြ႕ဘဲ လွည့္ ျပန္သြား မလား၊ ေတြ႕ၿပီး အား ေပးစကား ေျပာမလား၊ အိပ္ ရာထဲမွာ လဲေနတာ တစ္ႏွစ္ ေလာက္ရွိၿပီ ဆိုေတာ့ ေလ ျဖတ္ေနတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မေဗဒါကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕႔ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ သင့္ သည္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ “ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ခ်င္ တယ္ဗ်ာ၊ ေတြ႕ပါရေစ” အိမ္ရွင္ အမ်ဳိးသမီး သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားနာ ပါးနာ လက္ခံ ႀကိဳဆိုသည္။ အိမ္ဦး ခန္းမွာ ဖ်ာေခ်ာခင္း ေပးၿပီး ထိုင္ေစသည္။ က်န္း မာေရး မေကာင္းသည့္ မေဗဒါ အခန္းထဲကို ဧည့္သည္၀င္ လွ်င္ မျမင္သင့္၊ မေတြ႕ သင့္ တာေတြကို မျမင္ မေတြ႕ႏိုင္ ေအာင္ အေျပးအလႊား သြား ေရာက္ရွင္း လင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ အနီးမွာ လာျပန္ ထိုင္သည္။ “ဒီက ညီမက ဘယ္သူ လဲ၊ ...နဲ႔ ဘာေတာ္လဲ” “ကၽြန္မက ကို...ရဲ႕ဇနီး ပါ”    မေဗဒါမွာ ေမာင္ အငယ္တစ္ေယာက္သာ ရွိ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအိမ္ကို ၀င္ထြက္ သြားလာ ေနစဥ္က အဲဒီေကာင္ ေလးဟာ ၅ ႏွစ္ မျပည့္ ေသးလို႔ ေက်ာင္းမအပ္ ရေသးတာကို မွတ္မိေသး သည္။ အခုေတာ့ သူ႔ဇနီး ေတာင္ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ အရြယ္ ျဖစ္ ေနသည္။ ဒီအမ်ဳိး သမီးသည္ မေဗဒါ ၏ေယာက္ မျဖစ္သည္။ မေဗဒါကို သူ႔ ခင္ပြန္းေခၚ သလို မမႀကီးလို႔ ေခၚတာ ျဖစ္မည္။ သူ ေျပာ ျပလို႔ သူတို႔ မိသားစု အေၾကာင္း သိရသည္။ မေဗဒါ၏ အေဖႏွင့္ အေမတို႔ ကြယ္လြန္ခဲ့ ၾကၿပီ။ မေဗဒါ၏ ေအာက္က ညီမ ေတြ အိမ္ေထာင္ အသီးသီး က် ၿပီး တစ္ရပ္ တစ္ေက်းမွာ ေန ၾကသည္။ ဒီအိမ္မွာ အငယ္ ေကာင္၏ မိသားစုသာ လူ မမာ မေဗဒါ ကို ျပဳစုေစာင့္ ေရွာက္ၿပီး ေနၾကသည္။ သူ႔ ခင္ပြန္းက ဒီၿမိဳ႕ႏွင့္ ရန္ကုန္ကို ေျပးဆြဲသည့္ ေမာ္ေတာ္ တစ္စင္း  မွာ အလုပ္လုပ္ သည့္အတြက္ ေမာ္ေတာ္ျဖင့္ ခရီးထြက္ေန သည္ဟု ေျပာသည္။ မေဗဒါ၏ အေၾကာင္း ကို တိုးတိုး ေမး ၾကည့္သည္။ “...က အိမ္ေထာင္ မ က်ဘူးလား” “မက်ဘူး၊ အပ်ဳိႀကီး။ သူ႔ကို ႀကိဳက္တဲ့ သူေတြ ရွိခဲ့ တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ သူက လက္မခံဘူး။ သူ႔ရည္းစား ေရတပ္သား ေမာင္စိုး ဆိုတဲ့ လူကို ေစာင့္ရင္း အပ်ဳိႀကီး ျဖစ္သြားတာ” ဟာ ဒုကၡပဲလို႔ သတိရ လိုက္သည္။ မေဗဒါ အပ်ဳိ ႀကီး ျဖစ္ရတာ၊ အိပ္ရာထဲ လဲၿပီး လူမမာ ျဖစ္ရတာ ကၽြန္ေတာ့္ ပေယာဂ မကင္းျဖစ္ ေနေရာ သလားလို႔ ေတြးမိၿပီး  စိတ္ထိခိုက္ သြားသည္။ ၀တၳဳေတြ ထဲကလို စိတ္ကူး ယဥ္ လြမ္းဖူးတယ္ ရွိေအာင္ ဟန္ ေဆာင္ပန္ ေဆာင္လုပ္ၾကည့္ တာ တကယ့္ ျပႆနာနဲ႔ လာတိုး ေနေတာ့ သည္။ မေဗဒါ ကို သနား သြားသည္။ မေဗဒါကို ေတြ႔ခ်င္သည္။ ေပြ႕ဖက္ၿပီး ေခ်ာ့ခ်င္ သည္။ “ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ခ်င္ တယ္ဗ်ာ၊ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ တယ္” “ဘယ္သူနဲ႔မွ စကားမ ေျပာတာ ၾကာၿပီ၊ မ်က္စိမွိတ္ ၿပီး အျမဲမွိန္း ေနတယ္။ အိပ္ ေနတာ လည္း ျဖစ္ႏိုင္ တယ္။ တစ္ခါတေလ သတိ လစ္ေန သလား လုိ႔ ထင္ရတယ္” “ေၾသာ္...၊ မစား မေသာက္ ဘူးလား၊ ဆီး၀မ္း ဘယ္လိုလဲ” “အားျဖည့္ အာဟာရ မႈန္႕ကို ေဖ်ာ္တိုက္ တယ္။ ဇြန္း နဲ႔ တိုက္ေပးရတယ္။ ဆီး၀မ္း ကေတာ့ အိပ္ရာ ထဲမွာပဲ ထြက္ က်ရင္ သန္႔ရွင္း ေရးလုပ္ေပး ေနရတယ္” ေၾသာ္...မေဗဒါရယ္ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲက က႐ုဏာ ျဖစ္လိုက္မိ ပါသည္။ မေဗဒါကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ မွျဖစ္မည္။ ေတြ႕ၿပီး အားေပး စကားေျပာမည္။ အေျခအေန ေပးပါက ေဆး၀ါး ကုသေပး မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ လိုက္ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ရာက ထၿပီး မေဗဒါရွိ မည္လို႔ ထင္ရသည့္ အိပ္ခန္း ဘက္ကို သြားမည့္ ဟန္ျပင္လိုက္ သည့္အခါ အမ်ဳိးသမီးက ေရွ႕က အလ်င္ သြားသည္။ အိပ္ခန္း တံခါး ကို ဖြင့္ေပးသည္။ အလင္း ေရာင္ ရေအာင္ ေခါင္းရင္းက ျပတင္း ေပါက္ကုိ ဖြင့္ေပး သည္။ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ မဖြင့္ဘဲ ထားဟန္ တူသည့္ ျပတင္း ေပါက္သည္ ဖြင့္ သည့္အခါ သံေခ်း တက္ေန သည့္ ပတၱာေတြ က်ပ္ေနတာ သတိ ထားမိသည္။ အိပ္ခန္းထဲ ၀င္လိုက္ သည့္အခါ အိပ္ခန္း ၏လက္ ၀ဲဘက္ နံရံႏွင့္ ကပ္လ်က္ ခင္း ထားသည့္ ေမြ႕ရာ ညစ္ေထး ေထးေပၚမွာ တေစာင္းလဲ ေလ်ာင္းေနသည့္ လူမမာ အမ်ဳိး သမီးကို ေတြ႕လိုက္ရ ပါသည္။ ျဖဴေဖ်ာ့ၿပီး အ႐ိုး ႏွင့္ အေရသာ ရွိေတာ့ေအာင္ ပိန္လွီေနသည့္ လူမမာ၏ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ေသာ အခါ မေဗဒါပါ။ သူ႔ အသက္ ၁၈ ႏွစ္အရြယ္က စိုစုိျပည္ ျပည္၊ ျပည့္ျပည့္ေဖာင္း ေဖာင္း၊ ခ်စ္စရာ ေကာင္း ေအာင္လွ ခဲ့သည့္  ကၽြန္ေတာ့္ ခ်စ္သူ မေဗဒါပါ။ မေဗဒါႏွင့္ အနီးဆံုးေန ရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ခ် လိုက္ပါသည္။ သူ ႏိုးလာလို႔ မ်က္ စိဖြင့္ၾကည့္ လွ်င္ ျမင္ႏိုင္ေစရန္ အလင္းေရာင္ အမ်ားဆံုး ရသည့္ ျပတင္းေပါက္ ကို မ်က္ႏွာ မူေပးထား လိုက္ သည္။ မေဗဒါ၏ ကိုယ္ေပၚမွ ေလွ်ာက်ၿပီး ေမြ႕ရာညစ္ ေထးေထး ေပၚမွာ ၿငိမ္သက္ စြာ က်ေနသည့္ ဘယ္ဘက္ လက္ေခ်ာင္း ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ က အသာဆြဲ ယူဆုပ္ နယ္ေပး လိုက္ပါသည္။ မေဗဒါသည္ အိပ္ေပ်ာ္ ေနတာ မဟုတ္၊ သတိလစ္ ေနတာမဟုတ္ မွိန္း ေနတာ ျဖစ္သည္။ သူ ျဖတ္ သန္းခဲ့ သည့္ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ကာလ၏ အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္ ႏွင့္ အနာဂတ္ ကာလေတြ ကို စိတ္ ျဖင့္ ေလွ်ာက္သြား ေနတာ လည္း ျဖစ္ႏိုင္ သည္။ကၽြန္ေတာ္က မေဗဒါကို ေခၚ ၿပီး ႏိႈးၾကည့္ သည္။ “မေဗဒါ... မေဗဒါ... မ်က္စိဖြင့္ ၾကည့္ပါဦး၊ အစ္ ကိုေလ...အစ္ကိုစိုးေလ... မေဗဒါကို ေတြ႕ခ်င္လို႔ လာ တယ္၊ မ်က္စိ ဖြင့္ၾကည့္ ပါဦး” မေဗဒါသည္ မ်က္စိ မဖြင့္ေသး ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ကိုင္ထားသည့္ လက္ေခ်ာင္း ပိန္ပိန္ ေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာကို သူ ၾကားတယ္ ဆို သည့္ သေကၤတျဖင့္ အခ်က္ျပ သည္ဟု ယူဆရသည္။ သူ႔ မွာ ရွိသမွ် ခြန္အား ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ကို ျပန္ ညႇစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္း သာသြားသည္။ “မေဗဒါ၊ မေဗဒါ၊ အစ္ကိုေလ၊ အစ္ကို စိုးေလ မေဗဒါကို ေတြ႕ခ်င္လို႔လာ တယ္၊ မ်က္စိဖြင့္ ၾကည့္ပါဦး” မေဗဒါ၏ လက္ေခ်ာင္း ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ လက္ကို ဖြဖြညႇစ္ ေနလ်က္မွ ရွိသမွ် ခြန္အားျဖင့္ ငို႐ိႈက္ သည္ဟု ယူဆ ရသည္။ ျပားခ်ပ္ခ်ပ္ ရင္ဘတ္က ဖုတ္လိုက္ ဖုတ္ လိုက္ ျဖစ္ေနတာ ျမင္ရသည္။ မွိတ္ထား သည့္ မ်က္စိေတြက မ်က္ရည္ေတြ စို႔ထြက္ စီးက် လာသည္။ ၀မ္းသာ သည့္ မ်က္ရည္ ျဖစ္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ က လက္ကိုင္ ပ၀ါျဖင့္ အသာ အယာတို႔ ယူသုတ္ ေပးရင္း ေခၚသည္။ မ်က္စိဖြင့္ၿပီး ၾကည့္ပါဦးဟု ေျပာသည္။ မေဗဒါ၏ မ်က္ခြံေတြ လႈပ္ လာသည္။ မ်က္စိ ဖြင့္ၾကည့္ ဖို႔ ႀကိဳးစား ေနတာ ျဖစ္မည္။ လက္ကို ကိုင္လႈပ္ၿပီး အဆက္ မျပတ္ ေခၚေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ အသံကို ၾကားလို႔ ျဖစ္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ဦး တည္းက သာေခၚသည့္ မေဗဒါ ဆိုသည့္ နာမည္ကို ေခၚသံ ၾကားလို႔လည္း ျဖစ္မည္။ မ်က္စိကို အားယူ ဖြင့္ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာ သြားသည္။ ဖြင့္မၾကည့္ တာ ၾကာၿပီ ျဖစ္လို႔ အေရာင္ အဆင္း ကင္းမဲ့ေန သည့္ မ်က္လံုးေတြ သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပီျပင္၊ ၾကည္လင္ ထင္ရွားစြာမွ ျမင္ ပါေလစ လို႔စိုးရိမ္မိ ေသးသည္။ “မေဗဒါ အစ္ကိုေလ၊ အစ္ကို စိုးေလ၊ မေဗဒါကို ေတြ႕ခ်င္လို႔ လာတယ္” မေဗဒါသည္ အားယူ ဖြင့္ထား သည့္မ်က္လံုး ေတြမွာ  မ်က္ရည္ စေတြႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ကို မ်က္ေတာင္ မခတ္ဘဲ ၾကည့္ေန သည္။ ၾကည့္ခ်င္ပါ ေသာ္လည္း ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္ၾကာ ေအာင္ ျမင္ခြင့္ ရခဲ့သည့္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို အားရ ေအာင္ ၾကည့္ေန သည္ လို႔ ယူဆ ရသည္။ “မေဗဒါ အားမငယ္ နဲ႔ ေနာ္၊ အစ္ကို႔ ကို မွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား” မေဗဒါ သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မွတ္မိ တယ္လို႔ အသိအမွတ္ ျပဳသည္ အေနျဖင့္ ျဖည္းျဖည္း ေလး ေခါင္းတ ဆတ္ဆတ္ ညိတ္ျပ ေနသည္။ တစ္စံု တစ္ခုကို ေျပာခ်င္ဟန္ တူသည္။ ပါးစပ္ လႈပ္ေန သည္။ စကား ေျပာခ်င္လို႔ အားယူ ေနသည္ လို႔ ယူဆရ သည္။ “မေဗဒါ ဘာေျပာခ်င္ လဲ ေျပာေလ၊ အစ္ကို နား ေထာင္ ေနတယ္” “အစ္ကို မေဗဒါ ဆီကို လာေသး တယ္ေနာ္” မေဗဒါ၏ ပါးစပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ၿပီး နား ေထာင္ေန လို႔လားမသိ အလြန္ တိုးညင္း သည့္ အသံကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္လင္ ျပတ္ သားစြာ ၾကားလိုက္ သည္။ အသံဆယ္ ခုမွ်သာ ပါ၀င္ ေသာ စကားစုကို ကၽြန္ေတာ္ အကုန္လံုး ၾကားလိုက္ သည္။ ကမန္း ကတန္း ျပန္ေျဖလိုက္ သည္။ “လာရတာေပါ့ မေဗဒါ ရယ္...၊ မေဗဒါကို အစ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး” ကၽြန္ေတာ့္ စကားကို ၾကားေတာ့ မေဗဒါ မ်က္စိ ျပန္မွိတ္ သြားသည္။ မ်က္ႏွာ မွာ ျပံဳးေယာင္ တစ္ခ်က္ သန္းသြားတာ ျမင္လိုက္ ရသည္။ အသက္ မွန္မွန္ ႐ွဴေနေသာ္ လည္း မ်က္စိကုိ ျပန္မဖြင့္ ေတာ့ဘဲ အိပ္ေမာ က်သြား သလို မိန္းေမာ သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ကို တစ္ခ်ိန္ လံုး ဖ်စ္ညႇစ္ ေနခဲ့သည့္ သူ႔ လက္ကို လည္း ျဖည္းျဖည္း ခ်င္း ေျဖေလ်ာ့ သြားေတာ့ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လႈပ္ႏိႈး ေခၚၾကည့္ ေသာ္လည္း ျပန္မ ထူးေတာ့ ဘဲ အိပ္ေမာ က်ေန ေတာ့သည္။ အိမ္ရွင္ အမ်ဳိး သမီးက ေျပာသည္။ “ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ အတြင္းမွာ ဒါဟာ ပထမဦးဆံုး စကား ေျပာတာ ပဲ” မေဗဒါ အိပ္ေမာ က်ေန ၿပီျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ အခန္းထဲ မွာ ေနဖို႔ မလို ေတာ့ျဖစ္သြား သည္။ အေတာ္ မိုးခ်ဳပ္ သြားၿပီ ျဖစ္သည္။ စာေပ ေဟာေျပာပြဲ စတင္ဖို႔ အခ်ိန္အလြန္ နီးေန ၿပီျဖစ္သည္။ အိမ္ရွင္ အမ်ဳိး သမီးကို ကမန္းကတန္း ႏႈတ္ ဆက္ၿပီး ျပန္ခဲ့ ပါသည္။ မနက္ျဖန္ ေစာေစာ ျပန္ၾကရ မည္ ျဖစ္လို႔ မေဗဒါကို ေနာက္ တစ္ႀကိမ္ ေတြ႕ရဖို႔ အေရး မစဥ္း စားတတ္ ေအာင္ျဖစ္ ေနသည္။ စာေပေဟာ ေျပာပြဲမွာ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ပိတ္ ေဟာ ရမည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဟာၿပီးလို႔ စင္ေပၚက ဆင္း ေတာ့ ည သန္းေခါင္ ၁၂ နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ေဒသ ခံစာ ေပေကာ္ မတီက ေကၽြးၾက၊ တိုက္ၾက ေသးလို႔ စား ၾက၊ ေသာက္ၾကနဲ႔ ၾကာသြား ျပန္သည္။ အိပ္ရာ ၀င္ေတာ့ အ႐ုဏ္တက္ ခ်ိန္ေတာင္ ျဖစ္ ေနသည္။ မေဗဒါ အေၾကာင္း ကိုေတြးရင္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ ျဖစ္ေန သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္ က မေဗဒါႏွင့္ ပတ္သက္ခဲ့ သည့္ အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ လည္သတိ ရလာသည္။ ဧရာ၀တီ တိုင္းက စစ္ တိုင္းမွဴး၏ ကြပ္ကဲမႈျဖင့္ ေရ တပ္ သေဘၤာေတြ ႏွင့္ ေျခလ်င္ တပ္ေတြ ပူးေပါင္းၿပီး ျပည္ တြင္း ေသာင္းက်န္း မႈ ႏွိမ္နင္း ေရး၊ စစ္ဆင္ေရး ဆင္ႏြဲေနစဥ္  ကာလမွာ မေဗဒါႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေမတၱာ မွ်ခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စစ္ သေဘၤာသည္ စစ္ဆင္ေရး ၿပီးလွ်င္ မေဗဒါတို႔ ၿမိဳ႕ကို ျပန္ နားရ သည္။ မေဗဒါတို႔ အိမ္ အနီးက သေဘၤာဆိပ္ မွာ ရပ္ နားထားရသည္။ သေဘၤာ ဆိပ္နားက အိမ္ေတြကို ေရ တပ္သား ေတြက သြားလည္ ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က လည္း မေဗဒါတို႔ အိမ္ကို သြား လည္ရာမွ မ်က္လံုး ခ်င္းဆံု ၿပီး ရင္ခုန္ခဲ့ ၾကတာ ျဖစ္ သည္။ မေဗဒါတို႔ အိမ္ေနာက္ က ေခ်ာင္းကမ္း စပ္ရွိ ကုကိၠဳပင္ ႀကီးေအာက္မွာ အတူထိုင္ ၿပီး ေခ်ာင္းေရမွာ ေမ်ာပါလာ ၾကသည့္ ေဗဒါပင္ႏွင့္ ေဗဒါ ပန္း ကေလး ေတြကို ၾကည့္ေန ခဲ့ၾက သည္။ ကၽြန္ေတာ္က မေဗဒါ ၏ပခံုးကို အသာဆြဲ ယူလိုက္လွ်င္ မေဗဒါက ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခြင္မွာ မ်က္ႏွာ အပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္ ေနေတာ့သည္။ “ခ်စ္တယ္ မေဗဒါ ရယ္၊ အစ္ကို႔ကို ခ်စ္ရဲ႕လား ဟင္” “ဒီေခ်ာင္း ေရမွာ ေဗဒါ ေတြ စုန္ဆန္ ေနေသးသမွ် အစ္ကို႔ကို မေဗဒါ ခ်စ္ေနဦး မယ္” ေျပာတတ္ လိုက္တာ မေဗဒါရယ္...။ ဒီေခ်ာင္းေရ မွာ ေဗဒါေတြ ထာ၀စဥ္ စုန္ ဆန္ေမ်ာ ေနၾကမယ္ ဆိုတာ သိလို႔ ေျပာတာ ျဖစ္သည္။ မေဗဒါ ေရးပို႔ခဲ့ သည့္စာေတြ ထဲမွာ (ရြာေခ်ာင္းေရမွာ ေဗဒါ ပန္းက လန္းလ်က္ပါ အစ္ကို လို႔)ေရးတာ မွတ္မိေသး သည္။ ေၾသာ္...အခုေတာ့ မေဗဒါ က်န္းမာေရး မေကာင္း ေတာ့လို႔ အိပ္ရာထဲ မွာလဲေန ရွာပါ ေရာလား။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ရာက ႏိုး လာေတာ့ ဧည့္သည္ အမ်ဳိး သမီး တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေတြ႕ခ်င္လို႔ လာ ေစာင့္ေန သည္ဆိုတာ ကို သိ လိုက္ရသည္။ ဆရာေတြ ကေတာ့ နံနက္စာ အဆာေျပ စားၿပီး တာနဲ႔ ရန္ကုန္ ကို ျပန္ၾကရန္ အသင့္ျပင္ ေနၾက သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕ ခ်င္သည့္ ဧည့္သည္ အမ်ဳိး သမီးကိုေတြ႕ရန္ တည္းခိုေနသည့္ အိမ္၏ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းသြားေတြ႕ လိုက္သည္။ မေဗဒါ၏ အိမ္က အမ်ဳိးသမီး ျဖစ္ေနသည္။ မ်က္စိမ်က္ႏွာ အေတာ္ပ်က္ ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထိတ္သြား သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္တာနဲ႔ ေျပာေတာ့ သည္။ “အန္ကယ္၊ မမႀကီး ဆံုးသြားၿပီ” “ဟယ္...ဘယ္အခ်ိန္ က ဆံုးတာလဲ” “မသိဘူး၊ ညကတည္း က ဆံုးတာ ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ အခုမနက္ မ်က္ႏွာ သစ္ေပးဖို႔၊ ေရဖတ္ တိုက္ေပးဖို႔ သြား ၾကည့္ေတာ့ အသက္ မရွိေတာ့ ဘူး” “အဲဒီေတာ့ ဘယ္လို လုပ္မလဲ” “ကၽြန္မလည္း ဘာမွ မလုပ္ တတ္ဘူး။ ပိုက္ဆံ လည္း တစ္ျပားမွ မရွိဘူး။ ကၽြန္မအမ်ဳိး သားေတာ့ ဒီေန႔ ညေန ေရာက္မယ္။ သူ ေရာက္ ေအာင္ ေစာင့္ေနရ ေတာ့မွာပဲ” ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားရ ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ခဲ့သည့္ မေဗဒါ ကြယ္ လြန္သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ ကို သစၥာ ရွိစြာ ေစာင့္ရင္း သူ႔ဘ၀ ကို စေတး သြားခဲ့သည့္ မေဗ ဒါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ သြားခဲ့သည့္ မေဗဒါ ကြယ္လြန္ သြားရွာၿပီ။ ကၽြန္ ေတာ္ ဘာလုပ္မလဲ။ မိသားစု ရဲ႕လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွ မရွိပါဟု ေျပာေန သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္သည့္ မေဗ ဒါ၏ ေနာက္ဆံုး ခရီးကို လိုက္ ပို႔ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္ ဒီၿမိဳ႕က ျပန္သင့္ သည္။ မေဗဒါ၏ စ်ာပန ကုန္က်စရိတ္ ကို ကၽြန္ ေတာ္ တာ၀န္ယူ မည္ဟု ဆံုး ျဖတ္လိုက္ သည္။ ရန္ကုန္က အတူ လာခဲ့ၾကသည့္ ဆရာ ေတြကို ႏႈတ္ဆက္ လိုက္သည္။ “ဆရာတို႔ ျပန္ၾက ေပေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္ နာေရးကူ ညီမႈတစ္ခု လုပ္ၿပီးမွ ျပန္ခဲ့ ေတာ့မယ္” “သာဓု သာဓု သာဓုပါဗ်ာ၊ ျပန္လာရင္သာ ေဒၚျဖဴ တုတ္နဲ႔ ေနာင္ဂ်ိန္ မခ်နဲ႔” ကၽြန္ေတာ္ သည္ ဒီေန႔နံနက္ မျပန္ျဖစ္ ေတာ့သည့္ အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ ခရီးေဆာင္ အိတ္ကို ယူၿပီး တည္းခို အိမ္က ဆင္းကာ အမ်ဳိးသမီး ေနာက္ က လိုက္ခဲ့ ပါသည္။ မေဗဒါ ကို ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္သည့္ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ မည္။ မေဗဒါ၏ ေနာက္ဆံုး ခရီးကို လုိက္ပို႔လိုက္ ဦးမည္။ မေဗဒါ အတြက္ ရည္စူး၍ ျပဳ လုပ္မည့္ ဆြမ္းသြတ္ အလွဴကို တာ၀န္ယူ လိုက္မည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္သည္စိတ္၊ သစၥာရွိ သည့္ဆႏၵ တစ္ခုတည္း ျဖင့္ သူ႔ဘ၀ တစ္ခုလံုး စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာ ခံသြား ခဲ့သည့္ မေဗဒါ အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘက္က ဒါေလာက္ ေတာ့ လုပ္ေပးသင့္ သည္ဟု ထင္ သည္။ အိမ္က ပါလာသည့္  ပိုက္ဆံ ငါးေသာင္း က်ပ္ႏွင့္ စာေပေဟာ ေျပာေၾကး ဂါရ၀ လက္ေဆာင္ ရသည့္ ပညာပူ ေဇာ္ခေငြ တစ္သိန္းကိုပါ မေဗဒါအတြက္ သံုးလိုက္ ေတာ့ မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ သည္။ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္ လွ်င္ ရသံုး ေငြစာရင္း စစ္ေဆးမည့္ မျဖဴတုတ္ႏွင့္ ေနာင္ဂ်ိန္ ခ်လွ်င္ လည္း ခ်မည္။ အိမ္က ေမာင္းခ် လွ်င္လည္း ဆင္းမည္ဟု စိတ္ဆံုးျဖတ္ လိုက္သည္။ အဏၰ၀ါစိုးမိုး (ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း ေမ ၂၀၁၃)