တစ္ရက္တြင္ ေစ်းဘက္သို႔ ထြက္လာရင္း ထီဆိုင္ကုိ ျမင္သျဖင့္ ထီမထိုးရေသးေၾကာင္း သတိရသည္။
ဆိုင္ရွင္ကိုခင္ကလည္း လွမ္းေခၚရင္း.....
“နံပါတ္လွလွေလးေတြ ရွိတယ္ဗ်....” ဟု ေျပာၿပီး ထီစာအုပ္ သံုးေလးအုပ္ ခ်ေပးသည္။ တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ေရြးရင္းက
သူႀကိဳက္ေသာ နံပါတ္တစ္ခု သြားေတြ႕သည္။ အကၡရာက “က” တစ္အစ...တစ္အဆံုး၊။
ထီဖိုးေပး၊ ထီလက္မွတ္ယူၿပီး ကိုခင္ႏွင့္ စကားသြားေျပာတုန္း အသက္ ငါးဆယ္ေက်ာ္ ေျခာက္ဆယ္နီးပါးလူႀကီးတစ္ေယာက္
ေရာက္လာၿပီး ထီစာအုပ္ေတြကို ၾကည့္ရင္း နံပါတ္ေရြးေနသည္။
ထို႔ေနာက္ ထီစာအုပ္တစ္အုပ္ကို လွန္ၾကည့္ရင္း....
“ဟာ...ဒုကၡပါပဲ..ငါလိုခ်င္တဲ့ နံပါတ္က မရွိေတာ့ဘူး....”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဦးေလး...”
ကိုခင္က ေမးသည္။
“ငါက တစ္အစ..တစ္အဆံုး လိုခ်င္တာကြ.. အဲဒီတစ္ေစာင္က သူမ်ားထိုးၿပီးသြားၿပီ...”
ေအာင္ဘာေလ .. သူ႕အက်ီ ၤအိပ္ကပ္ကို စမ္းလိုက္မိ၏။
ကိုခင္က ေအာင္ဘာေလဘက္ တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ၿပီး.. လူႀကီးဘက္ျပန္လွည့္၍.........
“တျခားနံပါတ္ ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ ရွိပါေသးတယ္... ေဟာဒီမွာ ခုႏွစ္အစ..ခုႏွစ္အဆံုး ရွိတယ္...”
“ဟာ ..မရဘူးကြ.. တစ္အစ..တစ္အဆံုးပဲ ထိုးရမွာ...”
“ဒါဆိုရင္ေတာ့ တျခားဆိုင္မွာ ရွာၾကည့္ပါဦး.. ဟိုဘက္ထိပ္မွာ ထီဆိုင္တစ္ဆိုင္ ရွိပါေသးတယ္...”
“မျဖစ္ဘူးကြ.... ေဗဒင္ေဟာထားတာက တနလၤာေန႔မွာ တနလၤာနံ အကၡရာနဲ႔ တစ္အစ..တစ္အဆံုး ထိုးရမွာ....
ထီဆိုင္ကလည္း တနလၤာနံနဲ႔ စတဲ့ နာမည္ျဖစ္ရမယ္ တဲ့ ... မင္းဆိုင္က ခ်မ္းသာထီဆိုင္ဆိုေတာ့ အားလံုးကြက္တိျဖစ္ေနတာပဲ...
သူမ်ားဦးသြားတာ ဆိုးသကြာ...ဘယ္ႏွယ့္ လုပ္ရပါ့မလဲ..”
လူႀကီး၏ စကားမဆံုးခင္မွာပင္ ေအာင္ဘာေလသည္ သူ႕အိပ္ထဲမွ ထီလက္မွတ္ကို ထုတ္ယူၿပီး ျဖစ္ေနေလၿပီ။
ထို႔ေနာက္... “ ဒီမွာ ..ဒီမွာ ဦးေလး...” ဟု ေခၚလိုက္ၿပီး...
“ဦးေလးလိုခ်င္တဲ့ ထီလက္မွတ္က ကၽြန္ေတာ္ထိုးထားတာပါ... ဦးေလးအတြက္ အေရးႀကီးရင္ ယူလိုက္ပါ...”ဆိုၿပီး
ထီလက္မွတ္ကို လွမ္းေပးလိုက္သည္။
လူႀကီးက ထီလက္မွတ္ကို ယူၾကည့္ၿပီး....
“ အစစ္ပဲ...” ဟု ေျပာရင္း မ်က္ႏွာ ၀င္းပသြားသည္။ ၿပီးမွ တစ္စံုတစ္ခု စဥ္းစားမိဟန္ျဖင့္ ......
“ဒီနံပတ္က မင္းလဲ ႀကိဳက္လို႔ ထိုးထားတာ ထင္တယ္.... ငါက ျပန္ယူလို႔ ဘယ္သင့္ေတာ္ပါ့မလဲကြ...”
“ရပါတယ္ ဦးေလးရ... ကၽြန္ေတာ္က နံပါတ္လွလို႔ ယူထားတာပါ... အေရးမႀကီးပါဘူး...
ဦးေလးကေတာ့ ဒီနံပါတ္ရမွ ျဖစ္မွာ မဟုတ္လား....”
လူႀကီးသည္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္သြား၏။
ထီလက္မွတ္ဖိုး ႏွစ္ဆယူပါဟု ေျပာသည္။ ေအာင္ဘာေလက လက္မခံဘဲ ေစ်းရင္းသာ ယူလိုက္၏။
************************************
ဒီတစ္ခါေတာ့ ေအာင္ဘာေလ၏ကူညီမႈမွာ အႀကီးအက်ယ္ ေအာင္ျမင္မႈရသြားသည္။
အေၾကာင္းမွာ ဟုိလူႀကီးကို သူလႊဲေျပာင္းေပးလုိက္သည့္ ထီလက္မွတ္က ေပါက္သြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
ေပါက္တာမွ နည္းနည္းပါးပါးမဟုတ္။ ဆယ္သိန္းဆုႀကီး ေပါက္သြားျခင္းျဖစ္၏။
ထုိလူႀကီးမွာ ေက်းဇူးသိတတ္သူျဖစ္၏ ထီဆုိင္ပုိင္႐ွင္ကိုခင္မွ တစ္ဆင့္ ေအာင္ဘာေလ၏ လိပ္စာကိုသိရၿပီး အိမ္ေရာက္လာသည္။
ေက်းဇူးဆပ္သည့္အေနျဖင့္ ေငြငါးေသာင္းေပးသည္။ ေအာင္ဘာေလကလက္မခံ။
“ဦးေလး ကံနဲ႔ ဦးေလးရတာပဲ . . . ” ဟု ဆုိၿပီး ေငြယူရန္ အေၾကာက္အကန္ ျငင္းဆန္ေနသည္။
ဘယ္လုိမွ ဇြတ္အတင္းေပးလို႔ မရေတာ့မွ လူႀကီးလည္း လက္ေလွ်ာ့လုိက္ၿပီး . . .
“ မင္းလို သူငယ္မ်ိဳးကေတာ့ တကယ္႐ွားပါတယ္ကြာ . . . ေနာင္တစ္ခ်ိန္ မင္းမွာ ဘယ္လုိအကူအညီမ်ိဳးပဲလုိလုိ
ဦးေလးဆီကို လာခဲ့ . . . ၾကားလား . . . ဦးေလးနာမည္ ဦးခ်စ္ထူးလို႔ ေခၚတယ္ . . .
ေဟာဒီမွာ ဦးေလးရဲ႕လိပ္စာကတ္ျပားကိုယူထားလုိက္”ဟုေျပာၿပီး
ေအာင္ဘာေလကို ေက်နပ္စြာ ေက်ာသပ္ရင္သပ္ၿပီးမွ ျပန္သြားေလသည္။
************************
ေအာင္ဘာေလမွာ အတဲြ႐ွိသည္ဟုဆုိလွ်င္ အ့ံၾသစရာေကာင္းေပလိမ့္မည္။
တကယ္ေတာ့ သူ႔အစြမ္းအစေၾကာင့္မဟုတ္။ မိဘခ်င္းသေဘာတူထားေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္၏။
လူႀကီးေတြက . . .
“မင္း တုိ႔လူငယ္ခ်င္းရင္းႏွီးေအာင္၊ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္သိေအာင္ေနၾက . . .”ဟု ဆိုသျဖင့္
တဲြေနၾကျခင္းျဖစ္၏။
တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေလ့လာဆဲကာလဟု ဆုိႏုိင္သည္။
ေအာင္ဘာေလသည္ ႐ုပ္ရည္သန္႔ျပန္႔ၿပီး သေဘာေကာင္းသူျဖစ္သျဖင့္ ေကာင္မေလးက စိတ္၀င္စားပံုေတာ့ရသည္။
ေအာင္ဘာေလကလည္း လူႀကီးေတြသေဘာမွ်ထားသည့္ကိစၥကို ကူညီသည့္အေနျဖင့္ ေကာင္မေလးအေပၚ
ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ႐ွိသည္။
သုိ႔ရာတြင္ ေကာင္မေလးတို႔မိသားစုမွာ ရပ္ေရး႐ြာေရး၊ လူမႈေရး စိတ္၀င္စားၾကသူမ်ားမဟုတ္။
ေကာင္မေလးမွာလည္း သည္စ႐ုိက္ေတြအျပည့္ပါ႐ွိသည္။ ေအာင္ဘာေလဆိုတဲ့ေကာင္ကေတာ့ သာမန္ထက္ေတာင္ထူးၿပီး
လူမႈေရးစိတ္ဓာတ္႐ွိသူျဖစ္၏။
ထုိအခါ . . .
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္တဲြ၍ သြားၾကလာၾကသည့္အခါတုိင္း ေကာင္မေလးမွာ စိတ္မ႐ွည္စရာမ်ားႏွင့္ ႀကံဳရသည္။
ေအာင္ဘာေလက သြားရမည့္လမ္းကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားတတ္သူမဟုတ္။
တစ္ခါတေလ ႐ုပ္႐ွင္ခ်ိန္နီးေနသျဖင့္ ေကာင္မေလးကခပ္သြက္သြက္သြားေစခ်င္သည္။
ေအာင္ဘာေလက ေက်ာင္းဆင္းလာသည့္ကေလးေတြ လမ္းျဖတ္ကူးႏုိင္ေအာင္ ေစာင့္ေခၚခ်င္ေခၚသည္။
ေကာင္မေလးႏွင့္အတူတူ ေလွ်ာက္လာရင္း ကားေမွာက္တာေတြ႔သျဖင့္ ေကာင္မေလးကို ေမ့ထားခဲ့ၿပီး
လူနာေတြ၀င္သယ္၊ ျပဳစု၊ ေဆး႐ံုလုိက္ပို႔တာမ်ိဳးလည္း ႐ွိသည္။
တစ္ခါက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ မဂၤလာေဆာင္သို႔ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အတူတူသြားၾကသည္။
ေကာင္မေလးက ေ႐ႊပါတိတ္ေတြဘာေတြႏွင့္ အပ်ံစား၀တ္လာသည္။
ကံကလည္းေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္အတူတူ တဲြထုိင္ခြင့္ရသည္။
ကံအေၾကာင္းမလွခ်င္ျပန္ေတာ့ သူတုိ႔ထုိင္သည့္ခံုတန္း၏ ေဘးမွာ ကုလားအဖုိးႀကီးတစ္ေယာက္ မတ္တပ္
ရပ္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္၏။
ေကာင္မေလးသည္ ေအာင္ဘာေလကို သူ႔အိမ္က အေၾကာင္းမ်ား၊ စီးပြားေရးလာဘ္ျမင္ဖုိ႔အေၾကာင္းမ်ားကို တတြတ္တြတ္ေျပာေနသည္။ ေအာင္ဘာေလကေတာ့ “အင္း” လုိက္ရင္း ေခါင္းညိတ္ေနရေသာ္လည္း စိတ္ကေတာ့
ေဘးမွာရပ္ေနေသာ ကုလားႀကီးဆီေရာက္ေနသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေမာ့ေမာ့ၾကည့္သည္။
ကုလားအဘုိးႀကီးမွာ အသက္ေတာ္ေတာ္ႀကီးလွၿပီ။ ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္မ်ား ႐ွိမလားမသိ။
လက္ထဲတြင္ ထမင္းခ်ိဳင့္ႀကီးတစ္လံုး ဆဲြထားသည္။ တန္းကို လွမ္းကိုင္ထားသည့္ လက္ေမာင္းေပၚတြင္ ေခါင္းကိုမွီၿပီး
အေမာေျဖသလုိ ေမွးေနသည္။ ေအာင္ဘာေလသည္ ကုလားအဘုိးႀကီးကို သနားသြားသည္။
သူ႔ခမ်ာ ၿမိဳ႕ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ သားသမီးထံ ထမင္းခ်ိဳင့္သြားပို႔ရျခင္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။
သည္အသက္အရြယ္ႀကီးႏွင့္ တစ္လမ္းလံုးမတ္တတ္ရပ္သြားရလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္း႐ွာမွာပဲဟု ေတြးမိသည္။
“ ဘာပဲလုပ္လုပ္ အသိအကၽြမ္းေလးလဲ႐ွိမွ . . . ေငြကလဲ အေရးႀကီးတယ္ . . . ေငြမ႐ွိရင္ . . . ”
ေကာင္မေလး စကားမဆံုးခင္မွာပင္ ေအာင္ဘာေလသည္ ဖ်တ္ခနဲ ထရပ္ၿပီးသားျဖစ္ေနသည္။
“ လာ . . . လာ . . . ဦးေလးႀကီး ဒီမွာထုိင္ . . . ”ဆုိၿပီး သူ႔ေနရာကို ဖယ္ေပးလုိက္၏။
ကုလားအဘုိးႀကီးလည္း ၀မ္းသာအားရ ၀င္ထုိင္လုိက္သည္။
ေကာင္မေလးက ေအာင္ဘာေလကို မ်က္ေစာင္းလွမ္းထုိးသည္။
ကုလားအဘုိးႀကီးသည္ ေစာေစာတုန္းက မတ္တတ္ရပ္ေနခဲ့ရသျဖင့္ ပင္ပန္းသြာဟန္ တူသည္။
ထုိင္ေနစရာလည္းရေရာ စိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္ေလေတာ့သည္။ ကုလားအဘုိးႀကီး၏ကုိယ္က မုန္ညင္းဆီေစာ္လည္း နံသည္။
တစ္ခါတစ္ခါ သူ႔ဘက္ ငိုက္ငုိက္က်လာလုိက္၊ လူကိုလာမွီလုိက္ျဖစ္ေနသျဖင့္ ေကာင္မေလးမွာ အံတႀကိတ္ႀကိတ္
ျဖစ္ေန၏။ ေအာင္ဘာေလဆီသို႔လည္း မ်က္ေစာင္းေတြ တစ္စင္းၿပီးတစ္စင္းလႊတ္ေနသည္။ ေအာင္ဘာေလကေတာ့
သူမဟုတ္သလိုပင္။ ကားေပၚတုိးတက္လာသူေတြ အဆင္ေျပေအာင္ ေနရာေ႐ႊ႕ေပးရင္း ေနာက္ဘက္နားသို႔ပင္
ေရာက္သြားသည္။
တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ကားက အ႐ွိန္ႏွင့္ေကြ႔လုိက္သည္။ ကုလားႀကီးမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသျဖင့္ ထမင္းခ်ိဳင့္ႀကီးကို ေသခ်ာစြာ ထိန္းကိုင္ထားႏုိင္ျခင္းမ႐ွိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထမင္းခ်ိဳင့္ႀကီးသည္ ေကာင္မေလးဘက္သို႔ ယုိင္လဲက်သြားသည္။
ေကာင္မေလး၏ထဘီမွာလည္း ခ်ိဳင့္ထဲမွ ထြက္က်လာသည့္ ပဲဟင္းမ်ားျဖင့္ ေပပြကုန္သည္။
ေကာင္မေလးမွာ ေဒါသလည္းျဖစ္၊ ႐ွက္လည္း႐ွက္ၿပီး ေနာက္မွတ္တုိင္ေရာက္ေတာ့ ေအာင္ဘာေလကိုပင္မေခၚပဲ
ကားေပၚက ဆင္းသြားေလေတာ့သည္။
အလားတူကိစ္ၥမ်ိဳးေတြက မၾကာခဏႀကံဳရသည္။ ႀကံဳဖန္ေတြ႔ဖန္မ်ားေတာ့ ႐ိုးသြားသည္ဆုိျခင္းမွာ
လင္မယားဘ၀၌သာျဖစ္ႏုိင္သည္။ ခုဟာက သမီးရည္းစားလည္း မဟုတ္။ တရား၀င္ေစ့စပ္ၿပီးသားလည္းမဟုတ္၊
လူႀကီးခ်င္း နားလည္မႈယူထားၿပီး လူငယ္ခ်င္းနားလည္မႈ႐ွိဖုိ႔ ေလ့လာတုန္းအခ်ိန္။
သမီးရည္းစားမ်ားပင္လွ်င္ သည္လုိ စိတ္သေဘာထားမတုိက္ဆုိင္တာမ်ားလာလွ်င္ ျပႆနာျဖစ္တတ္ေသးတာပဲ။ ခုလည္း ေကာင္မေလးသည္ ေအာင္ဘာေလအေပၚ စိတ္ကုန္စျပဳလာသည္။
ေအာင္ဘာေလက သူ႔ထက္ တျခားမိန္းကေလးေတြကို ပိုၿပီးအေရးေပးေနလုိ႔ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြကို
ပိုၿပီးဂ႐ုစိုက္ေနလုိ႔ ဆိုလည္း ထားပါေတာ့။ စိတ္ေကာက္သင့္ေကာက္၊ သ၀န္တိုသင့္တုိ႐ံုသာ ႐ွိ၏။
ခုက်ေတာ့ ဒီလုိမဟုတ္။ ေအာင္ဘာေလ၏ ဂ႐ုစိုက္အေရးေပးျခင္းခံရသူမ်ားမွာ အမ်ားအားျဖင့္ တစ္ခါမွ
ေတာင္မျမင္ဖူးသူေတြ၊ ကုလားအဘုိးႀကီးေတြ၊ ႏွပ္ေခ်းတဲြေလာင္းႏွင့္ ကေလးေတြ၊ သီလ႐ွင္ေတြျဖစ္ေနသည္။
စိတ္ဆုိးရခက္၊ မနာလုိရခက္ သ၀န္တိုရခက္။
သည္ၾကားထဲမွာ သည္းမခံႏုိင္ေသာ ကိစ္ၥတစ္ခုျဖစ္လာသည္။ ေကာင္မေလး၏ ညီမ၀မ္းကြဲမ်ားႏွင့္
သူငယ္ခ်င္းမ်ား နယ္မွေရာက္လာၾကသည္။ ေအာင္ဘာေလကိုလည္း ျမင္ဖူးခ်င္သည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲကိုလည္း ေလွ်ာက္လည္ခ်င္သည္ဟု ဆုိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အိမ္ကို ေစာေစာလာရန္ မွာလိုက္သည္။
ခ်ိန္းတဲ့ေန႔က်ေတာ့ ေကာင္မေလးႏွင့္အဖဲြ႔သည္ ၀တ္ေကာင္းစားလွ၀တ္ၿပီး ေစာင့္ေနသည္။
ေအာင္ဘာေလက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ေရာက္မလာ။ ညီမ၀မ္းကဲြေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက ထင္ျမင္ခ်က္ေပးၾကသည္။
“ ခုလုိအခ်ိန္မွာေတာင္ ဒီလုိမေလးမစားလုပ္ေနရင္ ေနာက္ခက္ေရာေပါ့ . . . ”” ဟုေ၀ဖန္ၾကသည္။
ေကာင္မေလးကေတာ့ ေအာင္ဘာေလတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ကူညီေနလုိ႔ပဲဆုိတာ သိသည္။
မွန္ေပသည္။ ေအာင္ဘာေလသည္ ေကာင္မေလး ေသေသခ်ာခ်ာ မွာထားသည့္အတုိင္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္
သားသားနားနား၀တ္ဆင္ၿပီး အိမ္မွထြက္လာခဲ့သည္။ ေကာင္မေလးအိမ္႐ွိရာ ရပ္ကြက္ထဲသုိ႔၀င္အလာတြင္
အိမ္တစ္အိမ္ေ႐ွ.၌ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ထုိင္ငိုေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူ႔ေခြးကေလး
အိမ္သာတြင္းထဲက်သြားတာ ျပန္မတက္ႏုိင္လုိ႔ဟုေျပာသည္။ လူႀကီးေတြလည္း အိမ္မွာမ႐ွိၾက။
သည္ေတာ့ ေအာင္ဘာေလပဲဟာ၊ ဘယ္ရမလဲ။ အိမ္သာတြင္းထဲက်ေနေသာ ေခြးကေလးကို အားႀကိဳးမာန္
တက္ ကူညီဆယ္ေပးေတာ့တာေပါ့။
ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း႐ွာ၊ ကြင္းေလွ်ာလုပ္ၿပီး ေခြးကေလး၏ကိုယ္ကို စြပ္ေအာင္လုပ္ရသည္။
ေခြးကေလးမွာေၾကာက္လန္႔ေနသျဖင့္ သူ႔ကုိကယ္မွန္းမသိဘဲ ႀကိဳးကြင္းကို ေ႐ွာင္ေ႐ွာင္ေနသျဖင့္ အခက္ေတြ႔ေနရသည္။
မလုိအပ္ပဲ အခ်ိန္ပိုၾကာသြားရသည္။
အေတာ္ၾကာမွ စြပ္မိၿပီး ေခ်ာ့၍ဆဲြတင္ရ၏။ အေပၚေရာက္ေတာ့ ေခြးတုိ႔၏ထံုးစံအတုိင္း
ကိုယ္ေပၚမွအေမြးမ်ားကို ခါလိုက္ရာ ေအာင္ဘာေလ၏တစ္ကိုယ္လံုး အႏွံ.အျပား စင္ကုန္ေတာ့သည္။
ကိုယ္ေပၚမွာေပက်ံေနတာေတြကို ေရေဆးပစ္၍ရေသာ္လည္း အ၀တ္အစားေပၚ စြန္းေပသည့္ အစက္ေတြ
ကိုေတာ့ သည္အတုိင္း ထားလိုက္ရသည္။
ခ်ိန္းထားသည့္အခ်ိန္ကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ေတာင္ေက်ာ္ေနၿပီ။
ဟိုေရာက္လို႔ေမးလွ်င္ ကားတစ္စင္း ေဘးကျဖတ္ေမာင္းလုိ႔ ႐ႊံ႕စက္စင္တာဟု ေျပာမည္စိတ္ကူးသည္။
အိမ္ျပန္အ၀တ္အစားလဲဖို႔ အခ်ိန္မရေတာ့။ ေျခာက္သြားလွ်င္ေတာ့ ကိစၥမ႐ွိတန္ရာဟုေတြးမိ၏။
ဟုိေရာက္ေတာ့လည္း ေနာက္က်ေနသျဖင့္ ကမန္းကတန္းေတာင္းပန္ၿပီး ထြက္လာၾကရသည္။
ေလးဘီးကားတစ္စင္းငွားၿပီး ၿမိဳ႕ထဲထြက္လာၾကရာ လမ္းေရာက္ေတာ့မွ အားလံုး ႏွာေခါင္းတ႐ွဳံ႕႐ွံဳ႕ျဖစ္ၾကရေတာ့သည္။
သူထင္သလို အနံ႔က ေပ်ာက္မသြားပဲ ကားသြားသည့္အ႐ွိန္ႏွင့္ ၀င္လာေသာေလစီးေၾကာင္းမွာ ပ်ံ႕လိႈင္၍ေနေလ၏။
ေကာင္မေလးမွာ ေတာ္ေတာ္စိတ္ဆုိးသြားသည္။ ေအာင္ဘာေလလုပ္ပံုေၾကာင့္ သူ႔ညီမ၀မ္းကြဲေတြ၊
သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားမွာ ေတာ္ေတာ္သိကၡာက်သြားရသည္။
“ ဒီေလာက္ စုတ္စုတ္ပဲ့ပဲ့ေနတတ္ၿပီး အလုိက္ကမ္းဆုိးမသိတဲ့လူကို လက္ခံတဲြေနတာ အံ့ပါရဲ႕ . . . ”ဟု
ေျပာသြား၏။
ေကာင္မေလးမွာ ေအာင္ဘာေလကို လံုး၀စိတ္ကုန္ၿပီး အဆက္ျဖတ္လုိက္ေလေတာ့သည္။
ေအာင္ဘာေလကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပင္။ ေဆြးေနတာတုိ႔၊ စိတ္ပ်က္တာတုိ႔မျဖစ္ပဲ ေခြးကေလးအတြက္
လည္ပတ္ကေလးတစ္ခုေတာင္ ဟုိခ်ာတိတ္ကို လက္ေဆာင္သြားေပးလိုက္ေလေသးသည္။
ခ်ာတိတ္၏မိဘမ်ားႏွင့္လည္း ခင္မင္သြားသည္။
***********************************
ေအာင္ဘာေလသည္ သူ၏ထံုးစံအတုိင္း လမ္းေပၚမွာ ငွက္ေပ်ာခြံတုိ႔၊ ပုလင္းကြဲတုိ႔႐ွိလွ်င္
ေကာက္ၿပီးဖယ္ပစ္ႏုိင္ရန္ ၾကည့္႐ႈ႐ွာေဖြရင္း ေလွ်ာက္လာသည္။ တစ္ေနရာတြင္ အုတ္ခဲက်ိဳးတစ္ခု က်ေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။
လူတစ္ခ်ဳိ႕မွာ တုိက္မိမည္စိုး၍ ေက်ာ္လႊားသြားၾကသည္။
“ေၾသာ္ . . . လူမ်ားႏွယ္ . . . အျမင္မေတာ္ရင္လဲ ေကာက္ပစ္လုိက္ပါေတာ့လား . . .
ကုိယ္မတိုက္မိၿပီးေရာဆိုၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲသြားၾကတယ္ . . . ခဲကိုေကာက္ပစ္ဖို႔ေတာ့ သတိမရၾကဘူး . . ” ဟု သူေတြးသည္။
အုတ္ခဲက်ိဳးေကာက္ၿပီး လမ္းေဘးေျမာင္းထဲသုိ႔ ပစ္မည္ျပဳစဥ္ . . .
“ေဟ့ေကာင္ . . . ဘာလုပ္တာလဲ . . . ”
လူတစ္ေယာက္က အုတ္ခဲက်ိဳးကိုင္ထားေသာ သူ႔လက္ကို လာဆဲြရင္းေဟာက္လုိက္သည္။
သူ လွည့္ၾကည့္သည္။ လူပံုကေတာ့ ခပ္မုိက္မိုက္ပဲ။ ေအာင္ဘာေလ ၿပံဳးျပၿပီး . . .
“ သူမ်ားေတြ ခလုတ္တုိက္မိမွာစိုးလုိ႔ လႊင့္ပစ္မလုိ႔ပါဗ်ာ . . . ”
“ ဘာကြ . . . ဒါ တမင္သက္သက္ ခ်ထားတာကြ . . . ”
“ ဗ်ာ . . . ”
“ ေအး . . . ဟုတ္တယ္ . . . ညေနက်ရင္ ငါ ေရခဲေရေရာင္းဖုိ႔ ေနရာဦးထားတာကြ . . . ”ဟု ေျပာၿပီး
ေအာင္ဘာေလလက္ထဲက အုတ္ခဲက်ိဳးကို ဆဲြလုလိုက္သည္။ ငါ့မ်ားထုလိုက္ရင္ မစားသာဘူးဟုေတြးမိၿပီး . . .
“ေဆာ . . . ေဆာရီးေနာ္ . . . မသိလုိ႔ပါ . . . ” ဟု ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲလုပ္၍ ေျပာၿပီး တစ္ခ်ိဳးတည္း လစ္ခဲ့ရသည္။
ဟုိလူကေစာင္းငန္းေစာင္းငန္း ၾကည့္ေနေသးသည္။
ေအာင္ဘာေလဆိုတဲ့ေကာင္က ဒါနဲ႔ေတာင္ မမွတ္ေသး။
ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း ေ႐ွ႕မွာ လူႏွစ္ေယာက္ကေရခဲေသတၱာႀကီးတစ္ခုလံုးကို မႏုိင္တႏုိင္
သယ္လာတာေတြ႔ေတာ့ မကူညီပဲမေနႏုိင္ျပန္။ သူပါ၀င္ၿပီး ကူသယ္ေပးသည္။ ဟုိႏွစ္ေယာက္က . . .
“ ကိစၥမ႐ွိပါဘူးဗ် . . . ေနပါေစဗ် . . . ” ဟုတားေသာ္လည္း . . .
“ရပါတယ္ . . . ခင္ဗ်ားတုိ႔ခ်ည္းပဲ ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး . . . ျပဳတ္က်ရင္ ႏွေမ်ာစရာႀကီး . . . ”ဆိုၿပီး အတင္း၀င္ကူသည္။
အမိုးဖြင့္ထားေသာ ပါဘလစ္ကာကားေပၚသိ ကူတင္ေပးသည္။
ဟုိလူႏွစ္ေယာက္က ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၿပီး ကားေမာင္းထြက္သြားသည္။
သူက ၿပံဳးၿပီး လက္ျပႏႈတ္ဆက္လုိက္ေသးသည္။
ေရခဲေသတၱာ ကူသယ္လုိက္ရျဖင့္ နည္းနည္းေမာသြားသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အနီး႐ွိ အေအးဆိုင္ထဲ၀င္ထုိင္ၿပီးစပတ္ကလင္တစ္ပုလင္း မွာေသာက္လိုက္၏။
သည္ေန႔အဖုိ႔ ႏွစ္ခုဆက္တုိက္ ကူညီလုိက္ႏိုင္ျခင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ကုသုိလ္ထူးသည္ဟု ေတြးၿပီး ေက်နပ္ေနတုန္း . . .
ေစာေစာက ဆုိင္ေနရာဦးထားတယ္ဆုိေသာ လူသည္ အေအးဆုိင္ထဲသို႔ ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာ ၀င္လာသည္။
သူ႔လက္ထဲမွာလည္း အုတ္ခဲက်ိဳးကိုင္ထားဆဲ။
ဟုိဟုိသည္သည္ ၾကည့္ၿပီး . . .
“ ေဟာ . . . ဟိုမွာ . . . သူပဲ . . . ” ဟု ေျပာၿပီး ေအာင္ဘာေလထုိင္ေနရာသို႔ ေျပးလာသည္။
ေနာက္ကလည္း လူေလးငါးေျခာက္ေယာက္ေလာက္ ၀ိုင္းလုိက္လာ၏။
တခ်ဳိ႕လူမ်ား၏လက္ထဲမွာ တုတ္ေတြ ဓားေတြႏွင့္။
မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္သည္လည္း ေနာက္မွ အူယားဖားယားလိုက္လာသည္။
ထုိ႔ေနာက္ ေအာင္ဘာေလကို၀ိုင္းထားလုိက္ၾကၿပီး အုတ္ခဲကိုင္ထားသူက . . .
“ ေဟ့ေကာင္ . . . မေျပးနဲ႔ . . . ”
ေအာင္ဘာေလလည္း အူတိအူေၾကာင္ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး . . .
““ကၽြန္ေတာ္က ဘာျဖစ္လုိ႔ ေျပးရမွာလဲ . . . ” ဟုေျပာလုိက္သည္။
အုတ္ခဲႏွင့္လူက . . .
“ ဘာ အူေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္ေနတာလဲ . . . ေသသြားခ်င္လုိ႔လား . . . ” ဆုိၿပီး
အုတ္ခဲက်ိဳးႏွင့္ထုရန္ လက္ေျမႇာက္လုိက္သည္။
“အမယ္ေလး . . . မလုပ္ၾကပါနဲ႔ . . . ေသြးသံရဲရဲ မၾကည့္ရဲလုိ႔ပါ . . . ”
မိန္းမႀကီးက ေျပာရင္း ၀င္ဆဲြသျဖင့္ ေအာင္ဘာေလသက္သာသြားသည္။
ဒါမွမဟုတ္လုိ႔ကေတာ့ တုတ္ေရာ၊ ဓားေရာ၊ အုတ္ခဲက်ိဳးေရာ မိလိုက္လုိ႔က မသက္သာ။
“ အရမ္းမလုပ္ၾကပါနဲ႔ . . . စခန္းကုိပုိ႔ရမယ္ . . . ” ဟု ေျပာရင္း ရ-၀-တ အဖဲြ႔၀င္မ်ားႏွင့္
အရန္မီးသတ္ရဲေဘာ္မ်ားေရာက္လာသည္။
သူတို႔မေရာက္ခင္ကေလးတင္ နားရင္းႏွစ္ခ်က္သံုးခ်က္ အအုပ္ခံလိုက္ရေသးသည္။
ေအာင္ဘာေလမွာ ထူပူၿပီး ဘုမသိဘမသိ ေၾကာင္တိေၾကာင္ေတာင္ျဖစ္လ်က္ . . .
“ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္လုိ႔လဲဗ် . . . လမ္းသြားလမ္းလာေတြ ခလုတ္တုိက္မိမွာစိုးလုိ႔
အုတ္ခဲကိုဖယ္ပစ္တာပါဗ် ”... ဟု ကေယာင္ကတမ္းေျပာရင္း ဆဲြေခၚရာကို ပါသြားသည္။
****************************
လူအမ်ားထိခုိက္မွာစိုးလို႔ တာ၀န္သိသိလုပ္ခဲ့တာကို ဘာေၾကာင့္ဖမ္းရသလဲဟု နားမလည္ႏုိင္ေအာင္
ျဖစ္ေနသည္။ ရဲစခန္းေရာက္မွ သေဘာေပါက္သည္။
ခုကိစၥမွာ အုတ္ခဲက်ိဳးႏွင့္ ဘာမွ်မဆုိင္။
ျဖစ္ပံုက အိမ္႐ွင္ေတြ အျပင္သြားေနတုန္း အိမ္တစ္အိမ္ကို လူႏွစ္ေယာက္က ေဖာက္ထြင္း၀င္ေရာက္သည္။
သူတို႔လုပ္ပံုက ပိပိရိရိ႐ွိလွသည္။ ေ႐ႊ၊ ေငြ၊ လက္၀တ္ရတနာမ်ား၊ ေငြမ်ား ႐ွာေဖြယူၿပီးေနာက္ ေရခဲေသတၱာထဲ
ထည့္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေရခဲေသတၱာႀကီးကို အိမ္ေ႐ွ႕ေပါက္မွတစ္ဆင့္ ခပ္တည္တည္ မ ထုတ္လာသည္။
ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီးလည္း ျဖစ္၊ လူျမင္သူျမင္ မွင္ေသေသ လႈပ္႐ွားသြားေသာေၾကာင့္
ဘယ္သူကမွ မသကၤာမျဖစ္မိ။ တစ္ခုပဲ႐ွိသည္။ ေရခဲေသတ္ၱာႀကီးက သူတုိ႔ထင္ထားတာထက္ ပုိေလးေနသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ မႏုိင့္တႏုိင္ျဖစ္ေနတုန္း ေအာင္ဘာေလက ကူၿပီးသယ္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
သူခုိးမ်ားထြက္သြားၿပီးေနာက္ မၾကာခင္မွာပင္ အိမ္႐ွင္၏ဇနီး မိန္းမႀကီးမွာ ေစ်း၀ယ္ရာမွ ျပန္လာသည္။
အိမ္ေ႐ွ႕တံခါးႀကီးပြင့္ေနတာ ျမင္ကတည္းက ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာျဖစ္ၿပီး အိမ္ထဲ၀င္ၾကည့္ရာ သူခုိးေဖာက္သြားေၾကာင္း
သိရသည္။ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းသျဖင့္ လူအခ်ဳိ႕ေရာက္လာသည္။ ျဖစ္ပံုသိရေသာအခါ အုတ္ခဲက်ိဳးကိုင္ထား
သူက ေရခဲေသတၱာကို လူသံုးေယာက္သယ္၍ ကားေပၚတင္သည္ကိုေတြ႔ရေၾကာင္း၊ ထိုအထဲမွတစ္ေယာက္သည္
အေအးဆိုင္ထဲမွာ႐ွိေသးေၾကာင္း ေျပာသျဖင့္ ေအာင္ဘာေလကို ဖမ္းမိသြားျခင္းျဖစ္၏။
ရဲက ေအာင္ဘာေလကို စစ္ေဆးေသာအခါ သူဘာမွမသိရေၾကာင္း၊ လူႏွစ္ေယာက္ ေရခဲေသတၱာကို
မႏုိင္မနင္းသယ္ေနတာေတြ႔ရ၍ ႐ုိး႐ုိးသားသား ၀င္ကူညီျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။
ခက္ေနတာက မ်က္ျမင္သက္ေသ(အုတ္ခဲက်ိဳးႏွင့္လူ)၏ ထြက္ဆုိခ်က္အရ ေအာင္ဘာေလက တစ္ဖက္မွ
ေလွ်ာက္လာေၾကာင္း၊ က်န္လူႏွစ္ေယာက္က ေရခဲေသတၱာသယ္လာေၾကာင္း၊
ထုိ႔ေနာက္ ေအာင္ဘာေလႏွင့္ဆံုၿပီး သံုးေယာက္အတူသယ္ၾကေၾကာင္း၊
ကားေပၚတင္ၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေယာက္က ကားႏွင့္ထြက္သြားၿပီး ေအာင္ဘာေလကေနခဲ့ေၾကာင္း၊
ကားထြက္သြားေသာအခါ ေအာင္ဘာေလက လက္ျပႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသးေၾကာင္း။
အထက္ပါထြက္ဆုိခ်က္အရ ေအာင္ဘာေလသည္ ေဖာက္ထြင္းသူမ်ားႏွင့္ တစ္ဖဲြ႔တည္းျဖစ္သည္ဟု
ယူဆႏုိင္စရာ အေၾကာင္း႐ွိေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေအာင္ဘာေလကို ဆက္ခ်ဳပ္ထားလုိက္၏။
အိမ္တစ္အိမ္ကို ေဖာက္ထြင္းခုိးယူမႈျဖင့္ ေအာင္ဘာေလအဖမ္းခံရေၾကာင္း ၾကားသိရေသာအခါ
တစ္ရပ္ကြက္လံုး အုန္းအုန္းကၽြက္ကၽြက္ျဖစ္သြားသည္။ ေအာင္ဘာေလ၏အေၾကာင္းကို
သိေနသျဖင့္ ဒါ တျခားလူအတြက္ ဓားစာခံရတာပဲဆုိတာ သိေနၾက၏။
ေအာင္ဘာေလ၏မိဘမ်ားႏွင့္ ဦးကုလားတုိ႔ ရဲစခန္းလိုက္သြားၾကသည္။ အာမခံကိစၥရဖုိ႔ သြားေျပာသည္။
ဦးကုလားက လုိအပ္လွ်င္ သူအာမခံပါမည္ဟု ေျပာသည္။ ေလာေလာဆယ္ အာမခံေပးလို႔မရေသးေၾကာင္း
ရဲစခန္းကေျပာလိုက္၏။ ညေနက်ေတာ့ သူတုိ႔ရပ္ကြက္ ရ-၀-တ အဖဲြ႔၀င္မ်ား ေရာက္လာၿပီး ေအာင္ဘာေလမွာ
ဒီလုိ အလုပ္မ်ိဳး လုပ္မည့္သူမဟုတ္ေၾကာင္း၊ အက်င့္စာရိတၱ အလြန္ေကာင္းသည့္ လူ႐ိုးလူေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း
ေထာက္ခံၾကျပန္သည္။
ရပ္ကြက္ထဲမွလူမ်ားကလည္း ေအာင္ဘာေလတစ္ေယာက္ေတာ့ အားငယ္ေနေတာ့မွာပဲဟုဆုိၿပီး
စခန္းကိုလိုက္လာၾကသည္။ မုန္႔၀ယ္လာသူ၊ ေဆးလိပ္လာေပးသူမ်ားျဖင့္ ရဲစခန္းတစ္၀ိုက္ စည္ကားေနသည္။
တခ်ဳိ႕မိန္းမေတြကလည္း အခ်ဳပ္ခန္းနား သြားႏႈတ္ဆက္ခြင့္မရသျဖင့္ စခန္းေနာက္ဘက္မွပတ္၍ . . .
“ေအာင္ဘာေလေရ . . . ဘာမွအားမငယ္နဲ႔ေဟ့ . . .” ဟု ေအာ္ဟစ္ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။
ထုိမွ်မကေသး။ ေအာင္ဘာေလ ေဆး႐ံုမွာသြားျပဳစုခဲ့သူသည္ ေဆး႐ံုမွဆင္းလာၿပီး ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ႏွင့္
ေရာက္လာေသးသည္။
ေအာင္ဘာေလ အိမ္သာတြင္းမွဆယ္ေပးခဲ့ေသာ ေခြးကေလးပုိင္႐ွင္ ခ်ာတိတ္၏ဖခင္မွာေ႐ွ႕ေနျဖစ္၏။
သူကလည္း သတင္းၾကားသျဖင့္ ေရာက္႐ွိလာၿပီး အားေပးစကားေျပာရင္း လုိအပ္လွ်င္ သူ႔အေနျဖင့္
အခမဲ့ေ႐ွ႕ေနလိုက္ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။
စခန္းမွဴးအေနျဖင့္ ေအာင္ဘာေလႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး စဥ္းစားစရာျဖစ္လာသည္။
သည္ေလာက္ အာမခံခ်င္သူေပါမ်ားေသာ တရားခံမ်ိဳး တစ္ခါမွမေတြ႔ဖူးေသး။
ၿပီးေတာ့ ေအာင္ဘာေလ၏ပံုစံမွာလည္း ေဖာက္ထြင္း၀ိဇၹာ တစ္ေယာက္ႏွင့္ လံုး၀မတူ။ သည္အမႈမွာ ေအာင္ဘာေလပါ၀င္ပတ္သက္ေနတယ္ဆုိတာ သံသယ႐ွိစရာ ျဖစ္လာ၏။
ထုိမွ်မက . . .
*********************************
ေဖာက္ထြင္းခံရသည့္ အိမ္႐ွင္လူႀကီးသည္ ရဲစခန္းသို႔ေရာက္လာၿပီး အမႈအေျခအေနကို ေမးသည္။
စခန္းမွဴးက . . .
“ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လဲ တရားခံေတြအားလံုးမိေအာင္ အပူတျပင္းႀကိဳးစားေနပါတယ္ . . .
သူတုို႔အဖဲြ႔နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ မသကၤာတဲ့လူတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ မိထားပါတယ္ . . . ”
“ ဟုတ္လား . . . ဘယ္သူလဲ . . . ”
“ လူပံုကေတာ့ ထင္ေလာက္စရာ မ႐ွိပါဘူး . . . သူ႔နာမည္ကလည္း ခပ္ဆန္းဆန္းပဲခင္ဗ် . . .
ေအာင္ဘာေလတဲ့ . . . ”
“ ဘာ . . . ေအာင္ဘာေလ . . . ဟုတ္လား . . . က်ဳပ္ သူ႔ကို ေတြ႔ခ်င္တယ္ဗ်ာ . . .
အန္ကယ့္အသိမ်ားျဖစ္ေနမလား မသိဘူး . . . ”
“ ရပါတယ္ . . . ေတြ႔ရပါတယ္ . . . ”
လူႀကီးကို အခ်ဳပ္ခန္းဆီေခၚသြားၿပီး ေအာင္ဘာေလႏွင့္ေတြ႔ေပးသည္။
လူႀကီးႏွင့္ ေအာင္ဘာေလတုိ႔မွာတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသတႀကီး ျဖစ္ကုန္ၾကေလသည္။
လူႀကီးက ေအာင္ဘာေလကို လက္ညိႇဳးထုိးၿပီး . . .
“ ဟာ . . . သူမဟုတ္ဘူး . . . သူမဟုတ္ဘူး . . . ” ဟု ေအာ္လိုက္သည္။ စခန္းမွဴးက . . .
“ ဟုတ္ကဲ့ . . . သူဟာ ဦးေလးရဲ႕အသိ မဟုတ္ႏုိင္ပါဘူး . . . ”
“ ဒါကိုေျပာတာ မဟုတ္ဘူး . . . အန္ကယ့္အိမ္ကို၀င္ခုိးတာ သူမဟုတ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ ေျပာတာ . . .
ဒီသူငယ္ဟာ အင္မတန္ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္တဲ့သူငယ္ပါ . . . ”
စခန္းမွဴးမွာ . . . “လာျပန္ၿပီတစ္ေယာက္ . . . ” ဟု စိတ္ထဲက ေရ႐ြတ္ရင္း ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားရ၏။
လူႀကီးက ဆက္လက္၍ . . .
“ သူမဟုတ္ဘူးဆုိတာ အန္ကယ္အာမခံပါတယ္ . . . သူ႔ကိုလႊတ္ေပးလိုက္ပါ . . . ”
“ ဟာ . . . ဒီလုိေတာ့ လုပ္လုိ႔မရဘူးခင္ဗ် . . . ဥပေဒသေဘာအရေတာ့ လံုး၀ခုိင္လံုေအာင္၊
ေထာင့္ေစ့ေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္ရပါဦးမယ္ . . . ”
“ ဒါဆို သူ႔ကို စားစရာေလးဘာေလး ေပးပါရေစ . . . ”
“ ဒါေတာ့ရပါတယ္ . . . ”
ထုိလူႀကီးမွာ ေအာင္ဘာေလ ထီလက္မွတ္လဲေပးလုိက္သျဖင့္ ဆယ္သိန္းဆုေပါက္သြားေသာ
ဦးခ်စ္ထူးပင္ျဖစ္ေလ၏။
ဦးခ်စ္ထူးသည္ ေအာင္ဘာေလကို ဘာမွ အားမငယ္ရန္ေျပာသည္။ ေအာင္ဘာေလစားဖုိ႔ ဒံေပါက္ထမင္းႏွင့္
မရင္ဒါ ၀ယ္ေပးခဲ့သည္။ ညေနတစ္ေခါက္ေရာက္လာျပန္ၿပီး ထမင္းေၾကာ္၊ ဘဲကင္၊ အစိမ္းေၾကာ္ႏွင့္ ကၽြဲ႐ိုင္း
အခ်ိဳရည္ဘူး၊ ညဘက္ဆာလွ်င္ စားဖုိ႔ေသာက္ဖုိ႔ ေပါင္မုန္႔၊ ဘီစကြတ္၊ ပိုကာေဖ်ာ္ရည္ဘူး စံုေအာင္၀ယ္လာသည္။
ညက်လွ်င္ ခင္းအိပ္ဖုိ႔ ဂြမ္းကပ္ႏွင့္သက္ၠလပ္ေစာင္ေတြ၊ ေခါင္းအံုးေတြပါ ယူလာေသာေၾကာင့္
အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ ဒါေတြေပးလို႔မရပါဘူးဟု စခန္းမႈးက မနည္း ေတာင္းပန္လႊတ္လိုက္ရသည္။
စခန္းမွဴးမွာ ေတာ္ေတာ္ဦးေႏွာက္ေျခာက္လာ၏။ ခုျဖစ္ေနပံုကေတာ္ေတာ္ဆန္းသည္။
တရားလိုက တရားခံမွာ အျပစ္မ႐ွိပါဘူးဟုဆုိၿပီး အာမခံေနသည္။
ၿပီးေတာ့ အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ လုိေလေသးမ႐ွိေအာင္ လုပ္ေပးထားသည္။
သည္အတိုင္းဆိုလွ်င္ ေအာင္ဘာေလမွာ အျပစ္မ႐ွိေၾကာင္း တစ္ေျဖးေျဖးေပၚလြင္လာသည္။
သူ တကယ္ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သည္ဆိုလွ်င္ ဟုိေကာင္ေတြႏွင့္ တစ္ခါတည္းလိုက္သြားရမည္။
ခုလုိ အေအးဆုိင္မွာ စိမ္ေျပနေျပအေအးေသာက္ေနတာကို ၾကည့္လွ်င္ သူႏွင့္သူခိုးေတြ
ဘာမွမဆုိင္ေၾကာင္း ညႊန္ျပသလိုျဖစ္ေနသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေအာင္ဘာေလကို တစ္ခါထပ္ၿပီး စစ္ေမးျပန္သည္။
“ မင္းက ဟုိေကာင္ေတြနဲ႔ဘာမွမဆုိင္ဘူးပဲ ထားပါကြာ.. အဲဒီေကာင္ေတြကိုျမင္ရင္ မင္း မွတ္မိႏုိင္ပါ့မလား...”
“ မွတ္မိမယ္ ထင္ပါတယ္ . . . ”
“ ဒါဆုိရင္ သူတုိ႔ရဲ႕ ပံုသ႑ာန္ကို ေျပာျပစမ္းကြာ . . . ”
ေအာင္ဘာေလက ခဏစဥ္းစား၍ . . .
“ အသားမည္းမည္း . . . ”
“ အင္း . . . ဟုတ္ၿပီ . . . ကိုယ္လံုးကုိယ္ထည္က . . . ”
“ ခပ္က်စ္က်စ္ပဲ . . . အရပ္က မနိမ့္မျမင့္ . . . ”
“ မ်က္ႏွာပံုပန္းကေရာ . . . ဆံပင္ကစေျပာကြာ . . . ”
“ ေခါင္းတံုးဆံေတာက္လုိ ဆံပင္မ်ိဳး . . . ”
“ မ်က္ႏွာက . . . ”
“ အင္း . . . မ်က္ႏွာမွာ ၀က္ၿခံေတြနဲ႔ . . . ”
“ မင္းေျပာတဲ့ပံုေတြက လူအမ်ားစုထဲက ပံုပဲ... ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့မရေသးဘူး... ထူးျခားတာ ဘာ႐ွိသလဲ ...
မ်က္ႏွာမွာ အမာရြတ္႐ွိတာတုိ႔... လက္မွာ ေဆးမွင္ေၾကာင္ထိုးထားတာတုိ႔ . . . ”
“ အဲဒါေတာ့ သတိမျပဳမိဘူးဆရာ . . . ”
“ ကဲ . . . ဒါဆုိ ေနာက္တစ္ေယာက္အေၾကာင္းေျပာ . . . ”
“ ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း အဲဒီအတုိင္းပဲ . . . ”
“ ေဟ . . . ဘယ္လုိ . . . ”
ေအာင္ဘာေလက အတန္ၾကာေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းကိုက္စဥ္းစားေနၿပီးေနာက္ . . .
“ ဟာ . . . သိၿပီဆရာ . . . သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ႐ုပ္ခ်င္းသိပ္တူတာ . . .
အၿမႊာၿဖစ္ႏုိင္တယ္ . . . ”
စခန္းမွဴး၏မ်က္ႏွာ ၀င္းလက္သြား၏။
နယ္ထိန္းကို လွမ္းၾကည့္သည္။ နယ္ထိန္းက ျဖစ္ႏုိင္တယ္ဆုိေသာသေဘာ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
စခန္းမွဴးက . . . “ သူ႔ကို စီအုိင္ဒီေခၚသြားၿပီး ဟုိေကာင္ေတြဓာတ္ပံု ျပလုိက္ပါ . . . ”” ဟု ေျပာသည္။
ေအာင္ဘာေလကို စီအုိင္ဒီမႈခင္းမွတ္တမ္းဌာနခဲြသုိ႔ ေခၚသြားသည္။ ျပစ္ခ်က္႐ွိခဲ့ဖူးသူမ်ား၏
ဓာတ္ပံုေတြထားေသာ ဖုိင္တဲြထဲက ဓာတ္ပံုမ်ားကို ျပသည္။ ေအာင္ဘာေလက . . .
“ဟုတ္ပါတယ္ . . . သူတုိ႔ပါပဲ . . . ” ဟုေျပာသည္။
ဤသုိ႔ျဖင့္ ပိုက္စိပ္တုိက္႐ွာေဖြရာ ေဖာက္ထြင္း၀ိဇၹာ ေအးျမင့္ႏွင့္ေအးတင့္တို႔ အၿမႊာညီအစ္ကိုတုိ႔အား
ခုိးရာပါပစ္ၥည္းမ်ားႏွင့္အတူ လက္ရဖမ္းဆီးႏိုင္ခဲ့သည္။
******************************************
ေအာင္ဘာေလကို လႊတ္ေပးလုိက္သည္။ ေအာင္ဘာေလက ျပန္ခါနီး ေက်းဇူးတင္စကားေျပာေနတုန္း
အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္၀င္လာသည္။
စခန္းမွဴးက . . . “အေမ . . . ဘာျဖစ္လို႔ လုိက္လာတာလဲ . . . ”” ဟု ေမးသည္။
အဘြားႀကီးက . .
“ အညာက မင္းဦးေလးေရာက္ေနလုိ႔ လာေခၚတာ . . . ” ဟု ေျပာၿပီး ေအာင္ဘာေလဘက္ လွည့္သည္။
ေအာင္ဘာေလမွာ အံ့ၾသသြားၿပီး . . .
“ဟင္ . . . အေမႀကီးပါလား . . . ”
လမ္းျဖတ္ကူးရာမွာ သူကူညီခဲ့ဖူးေသာ အဘြားႀကီးေဒၚၾကင္ ျဖစ္ေနေလ၏။
အဘြားႀကီးကလည္း ေအာင္ဘာေလကို စူးစုိက္ၾကည့္ရာမွ လက္ေမာင္းကို ၀မ္းသာအားရဆုပ္ကိုင္ၿပီး . . .
“အလုိ . . . မင္း . . . ဟိုသူငယ္ကိုးကြယ့္ . . . ”
စခန္းမွဴးမွာ မ်က္လံုးျပဴးသြားၿပီး . . .
“သူက . . . သူက အေမနဲ႔လည္း သိတယ္ . . . ဟုတ္လား . . . ”
အဘြားႀကီးက . . .
“ဟုတ္ပါ့ . . . အေမ တစ္ခါေျပာဖူးပါေရာလား . . . လမ္းျဖတ္ကူးတဲ့အေၾကာင္း . . .
အဲဒါ ဒီသူငယ္ေပါ့ . . . အမယ္ . . . ခုမွသတိရတယ္ . . . အေမ့အတြက္ ဒဏ္ေငြေဆာင္ဖုိ႔
သူစုိက္ေပးခဲ့တဲ့ ေငြႏွစ္ရာေတာင္ျပန္မေပးရေသးဘူး . . .
ဟဲ့ . . . မင္းမွာ ေငြႏွစ္ရာ႐ွိရင္ သူ႔ကုိေပးလိုက္စမ္း . . . ”
“ ဗ်ာ . . . ”
“ ေၾသာ္ . . . ေငြႏွစ္ရာေပးလိုက္ပါလို႔ . . . ”
“ ဟုတ္ . . . ဟုတ္ကဲ့ . . . ”
စခန္းမွဴးက ေအာင္ဘာေလကို တစ္ရာတန္ႏွစ္႐ြက္ ထုတ္ေပးသည္။ ေအာင္ဘာေလက ျငင္းသည္။
အဘြားႀကီးက အိတ္ထဲအတင္းထည့္ေပးရသည္။ ေအာင္ဘာေလထြက္သြားၿပီးေနာက္ စခန္းမွဴးက ေရ႐ြတ္သည္။
“ဒီလို တရားခံမ်ိဳး တစ္ခါမွ မႀကံဳဘူးေပါင္ဗ်ာ . . . ”
သည္ေလာက္ႏွင့္မၿပီးေသး။ ဦးခ်စ္ထူးမွာ ဟုိတစ္ခါကတည္းက ေအာင္ဘာေလေၾကာင့္
ဆယ္သိန္းဆုေပါက္ၿပီးၿပီ။ အခုလည္း ေအာင္ဘာေလ ကူညီေဖာ္ထုတ္ေပးလို႔ တရားခံေတြမိၿပီး
အခုိးခံရတဲ့ပစ္ၥည္းေတြ ျပန္ရသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေအာင္ဘာေလကို အလြန္ေက်းဇူးတင္မိ၏။ ဟိုတစ္ခါ အိမ္ကို လာလည္ဖုိ႔ဖိတ္ေသာ္လည္း
မေရာက္ျဖစ္ခဲ့။ သည္တစ္ခါေတာ့ မလာမျဖစ္လာရမည္ဆုိၿပီး အိမ္ေခၚ၍အေကာင္းဆံုး ျပဳစုေကၽြးေမြးသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ေအာင္ဘာေလမွာ ထုိအိမ္မွာတင္ တစ္ခါတည္းေနဖုိ႔အထိ ျဖစ္လာ၏။
အေၾကာင္းမွာ ဦးခ်စ္ထူး၏သမီးကေလးသည္ အလြန္လွပေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သတည္း။
*************************************************
မင္းလူ
(ငိုအားႏွင့္ ရယ္အားစာအုပ္)
၁၉၉၆၊ ဇြန္
No comments:
Post a Comment