ျမန္မာ-ထုိင္း ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတားရွိရာ ျမ၀တီၿမိဳ႕(ေမာင္ေမာင္ေသာင္းျမင္႕ (တရားေရး))

ျမ၀တီဆုိေသာအမည္သည္ ကြ်န္ေတာ့ ႏွလုံးသားထဲတြင္ ငယ္စဥ္ကတည္းက မွတ္မွတ္ရရ ကိန္းေအာင္းလ်က္ရွိပါသည္။
ျမ၀တီမင္းႀကီးဦးစ၏ ႏွလုံးရည္၊ လက္႐ုံးရည္တုိ႔ကို ဖတ္႐ႈေလ့လာရျပန္ ေသာအခါ 'ျမ၀တီ' အမည္သည္ ကြ်န္ေတာ္၏ 'ဘ၀အားမာန္' လမ္းျပ ၾကယ္ ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။
ဤအေျခအေနတြင္ ထူးထူးျခားျခား တုိက္ဆုိင္သည္ကား မေျပာတတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ျမ၀တီၿမိဳ႕သို႔ ခ႐ုိင္တရား သူႀကီးအျဖစ္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေျပာင္းေရႊ႕ မိန္႔ ရခဲ့ပါေတာ့သည္။

၂၀၀၃ ခုႏွစ္ခန္႔က ျဖစ္ပါသည္။
ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းဆုိေတာ့ ထားရာေန ေစရာသြားေပါ့။
ျမ၀တီမသြားခင္ ေကာလာဟလသတင္းေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ နယ္ေျမလုံျခံဳေရးမေကာင္း၊ သြားေရး လာေရး မလြယ္၊ 'အလုံးႀကီး'ေတြက လည္း ၿမိဳ႕ေပၚကို မၾကာခဏက်ဆုိပဲ၊ သြားရမွာေတာ့ ခပ္လန္႔လန္႔ပဲ။
ရာထူးတုိးေပးတဲ့ ေျပာင္းေရႊ႕မိန္႔ဆုိ ေတာ့ ဘာမွေစာဒကတက္မေနေတာ့ဘဲ ထြက္လာခဲ့ရေတာ့တာေပါ့။
ဘားအံၿမိဳ႕ကိုေရာက္ေတာ့ 'သာမည ဆရာေတာ္ႀကီး' ကို သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ေသးတယ္။
အႏၲရာယ္ကင္း၊ ေဘးကင္း ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ အေစာင့္အေရွာက္ကို ခံယူဖုိ႔ သြားတာပါ။ သာမညမွာ တစ္ညအိပ္ၿပီး ျမ၀တီ သြား၊ ေဒါနေတာင္တန္းႀကီးကုိ ကားနဲ႔ တက္ေတာ့ ေၾကာက္စရာႀကီးဗ်ာ။
ေတာင္တက္လမ္းက ေႁမြလိမ္ေႁမြ ေကာက္လုိပဲ။
ေတာင္ေပၚျမင့္ေလ ေခ်ာက္ႀကီးေတြက နက္႐ႈိင္းေလေလပဲ။
ေတာင္တက္လမ္းကလည္း ထူးထူး ဆန္းဆန္း အတက္တစ္ရက္၊ အဆင္း တစ္ရက္တဲ့ဗ်ာ။
လမ္းက က်ဥ္းေတာ့ ကားႏွစ္စီး မေရွာင္သာလို႔ မတက္ တစ္ရက္၊ အဆင္းတစ္ရက္ဆုိၿပီး တီထြင္ ထားၾကတာ။ သြားေရး၊ လာေရး မလြယ္ ဘူးဆုိတဲ့ အေျခအေနျပေနတာပါပဲ။
ျမ၀တီၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ ေသာင္ရင္း ျမစ္ ဟိုဘက္ကမ္းမွာ မယ္ေတာ္၊ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕၊ ဒီဘက္ကမ္းမွာ ျမ၀တီ၊ ညဘက္က်ေတာ့ ဟုိဘက္ကမ္းမွာ မီးထိန္ထိန္၊ ဒီဘက္ကမ္းမွာ မီးမွိန္မွိန္ပဲဗ်။
ျမ၀တီက ဘုရင္ေတြရဲ႕ ေရွးေဟာင္း နန္းၿမိဳ႕ေတာ္ဆုိေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲမွာ က်ဳံးေတြ၊ နန္းၿမိဳ႕႐ုိးေတြ ရွိေနတုန္းပဲဗ်။
ျမန္မာ ဘုရင္ေတြနဲ႔ ယုိးဒယားဘုရင္ေတြ မၾကာ ခဏ စစ္ခင္းၾကတယ္လုိ႔ ျမန္မာ့သမုိင္း မွာ ေရးဖြဲ႕ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။
အဲဒါနဲ႔ ကိုယ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ၿမိဳ႕အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိမွ ျဖစ္မယ္ဆုိတဲ့အသိနဲ႔ ျမ၀တီၿမိဳ႕သမုိင္းကို ဆက္လက္ၿပီး ေလ့လာမိပါေတာ့တယ္။
ျမ၀တီၿမိဳ႕သမုိင္း ျမ၀တီၿမိဳ႕သမုိင္းကို ေျပာရရင္ စာ တစ္ေစာင္၊ ေပတစ္ဖြဲ႕ပါ။
စာဖတ္သူေတြ မၿငီးေငြ႕ရေအာင္ တုိတုိပဲ ေျပာၾကပါစို႔။
မဟာသကၠရာဇ္ ၁၁၀ ခုႏွစ္၊ ကရဏက တုိင္း (သု၀ဏၰဘူမိ)၏ အရွင္တိႆ သကၠမင္းႀကီး နတ္ရြာစံၿပီးေနာက္ ေဇယ် ၿမိဳ႕ကို အုပ္စုိးသည့္ ဗညားဣႏၵာေသန ရာဇာမင္းသည္ ကရဏကတုိင္းမွ ခြဲျခား ကာ သီးျခားၿမိဳ႕နယ္အျဖစ္ တည္ေထာင္ ပါသည္။
ၿမိဳ႕စားမင္း ဗညားသည္ ၎၏ ေနျပည္ေတာ္တည္တံ့ေရးအတြက္ ၿမိဳ႕ရံ ေျခာက္ၿမိဳ႕ကို တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕ရံ ေျခာက္ၿမိဳ႕အနက္ အေရွ႕ဘက္တြင္ ကြမ္ပရဲ႕ပတီေခၚ ျမ၀တီၿမိဳ႕တြင္ ကရင္၊ မြန္တုိ႔ ေနထုိင္ၾကၿပီး ျမ၀တီကို 'ဒုံေမပသီ' ဟု ေခၚေ၀ၚပါသည္။
သဲႏု၊ သဲၾကမ္း ေရာ ေႏွာေနသည့္ၿမိဳ႕ဟု အဓိပၸာယ္ရပါသည္။ (ေသာင္ရင္းျမစ္တြင္ သဲႏု၊ သဲၾကမ္း ေရာေႏွာလ်က္ရွိပါသည္။) ျမ၀တီၿမိဳ႕ကို ၿမိဳ႕စားအဆက္ဆက္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့၍ တျဖည္းျဖည္းတုိးတက္ ထြန္းကားလာခဲ့ပါသည္။
ထုိ႔ေနာက္ သု၀ဏၰဘူမိ (သထုံ)မွ မႏုဟာမင္းႀကီး၏ သမီးေတာ္ ျမစႏၵီက ျမ၀တီၿမိဳ႕စားအျဖစ္ အုပ္ခ်ဳပ္စဥ္ ပိုမုိစည္ပင္ ထြန္းကားလာပါ သည္။ ျမ၀တီၿမိဳ႕ေပၚရွိ ေရႊျမင္း၀န္ေစတီ ေတာ္သည္လည္း တန္ခုိးႀကီးလွပါသည္။
ျမ၀တီၿမိဳ႕ေပၚသို႔ ရန္သူမ်ားက ဗုံး၊ အေျမာက္ စသည္တုိ႔ျဖင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ၿဖိဳခြင္းေသာ္လည္း ေရႊျမင္း၀န္ေစတီ၀င္း အတြင္းသို႔ မည္သည့္လက္နက္မွ် က်ေရာက္ေပါက္ကြဲမႈ မရွိခဲ့ပါ။
ထူးျခား လွပါသည္။
ျမ၀တီၿမိဳ႕သည္ ေခတ္အဆက္ဆက္၌ တစ္ဖက္ႏုိင္ငံ (ထုိင္း)ႏုိင္ငံႏွင့္ ခ်စ္ၾကည္ စြာ ကူးလူးဆက္ဆံမႈရွိခဲ့ပါသည္။
ေခတ္ တစ္ေခတ္တြင္ ျမ၀တီၿမိဳ႕၌ ျမန္မာ၊ ထုိင္း ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတား ငြားငြားစြင့္စြင့္ ေပၚထြန္းလာပါသည္။
ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတားႀကီး မည္သို႔ ေပၚေပါက္လာသည္ကို မည္သူမွ် အေသးစိတ္ မသိၾကပါ။
ကြ်န္ေတာ္ ျမ၀တီၿမိဳ႕၌ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္ ျမန္မာ-ထုိင္း နယ္စပ္မွ ေရလယ္ကြ်န္း ႏွင့္ ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတား ေနာက္ခံသမုိင္း ကို ရွာေဖြစုေဆာင္းေရးသားရန္ အခြင့္ အေရးၾကံဳခဲ့ရပါသည္။
သုိ႔ပါ၍ နာမည္ေက်ာ္ၾကား လူသိမ်ား လွေသာ ျမ၀တီၿမိဳ႕မွ ျမန္မာ-ထုိင္း ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတားႏွင့္ ေရလယ္ကြ်န္း (No Man Island) အေၾကာင္းကို အမ်ား ျပည္သူအက်ဳိးငွာ ေဖာ္ထုတ္ေရးသား တင္ျပလုိက္ရပါသည္။
ထုိင္းႏုိင္ငံအစုိးရႏွင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ေတာ္ အစုိးရတုိ႔၏ ေသာင္ရင္းျမစ္ကူး ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတား ေဆာက္လုပ္ျခင္း၊ ပုိင္ဆုိင္ျခင္း၊ အတည္ျပဳျခင္း၊ စီမံခန္႔ခြဲ ျခင္း၊ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းျခင္းႏွင့္ သက္ဆုိင္ သည့္ ႏွစ္ႏုိင္ငံသေဘာတူညီခ်က္စာခ်ဳပ္ ကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တုိဘာလ ၁၇ ရက္ေန႔၌ ႏွစ္ႏုိင္ငံ ကုိယ္စားလွယ္မ်ား လက္မွတ္ေရးထုိးခဲ့ ၾကပါသည္။
ထုိင္း-ျမန္မာ အိမ္နီးခ်င္းႏွစ္ႏုိင္ငံတုိ႔ ၏ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ကုန္သြယ္ျခင္း၊ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ျခင္း ပိုမုိေခ်ာေမြ႕ေစ ရန္အတြက္ ေသာင္ရင္းျမစ္ကူးတံတား သည္ ေဒသဖြံ႕ၿဖိဳးေရးတြင္ အျပဳသေဘာ ေဆာင္ေသာ အေထာက္အကူျဖစ္သည္ ဟု ယုံၾကည္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပၾကပါသည္။
တံတားတည္ေဆာက္ရာတြင္ ကုန္က် မည့္ အေထြေထြစရိတ္မ်ားကို ထုိင္းႏုိင္ငံ အစုိးရက ကူညီပ့ံပိုးေပးပါသည္။
တံတား ပုံစံ ေရးဆြဲရန္ႏွင့္ ေဆာက္လုပ္ေရးကို လည္း ထုိင္းအစုိးရက တာ၀န္ယူပါသည္။
ႏွစ္ႏုိင္ငံသည္ တည္ေဆာက္ၿပီး တံတား၏ နယ္နိမိတ္ထုတည္ တစ္ဖက္ စီကို ပုိင္ဆုိင္ၾကလ်က္ မိမိပုိင္အစိတ္ အပုိင္းကို တာ၀န္ယူ စီမံခန္႔ခြဲရန္ႏွင့္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းရန္ သေဘာတူညီၾက ပါသည္။
ႏွစ္ႏုိင္ငံ တံတားတည္ေဆာက္ၿပီး ေနာက္ တံတားေပၚတြင္ ျဖစ္ေပၚလာ မည့္ ျပစ္မႈႏွင့္ တရားမမႈ စီရင္ပုိင္ခြင့္ အျငင္းပြားျပႆနာကို ပူးေပါင္းေျဖရွင္း ရန္ သေဘာတူေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားပါသည္။
ႏွစ္ႏုိင္ငံသည္ တံတားေပၚ၌ ျပည္သူ မ်ား ကုန္သြယ္ျခင္း၊ ျဖတ္သန္းသြားလာ ျခင္း ျပဳလုပ္ရာတြင္ မိမိႏုိင္ငံ၏ တည္ဆဲ ဥပေဒႏွင့္ နည္းဥပေဒမ်ား၊ ဓေလ့ထုံး တမ္းမ်ား၊ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးဥပေဒ၊ နည္းဥပေဒမ်ားကို လုိက္နာေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားပါသည္။
အထက္ပါသေဘာတူညီခ်က္မ်ား အရ ႏွစ္ႏုိင္ငံအၾကား အျငင္းပြားမႈမ်ားကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ညႇိႏႈိင္းေဆြးေႏြး ေဆာင္ရြက္ ခဲ့ၾကသျဖင့္ ႏွစ္ႏုိင္ငံခ်စ္ၾကည္ေရး အဓြန္႔ရွည္ၾကာလ်က္ရွိေၾကာင္း ခ်စ္ ၾကည္ေရးတံတားႀကီးက သက္ေသတည္ လ်က္ရွိပါသည္။
ေရလယ္ကြ်န္း ျမ၀တီၿမိဳ႕တစ္ဖက္ကမ္း၌ မယ္ေတာ္၊ မဲေဆာက္ ရွိပါသည္။ ခ်စ္ၾကည္ေရး တံတားႀကီးေအာက္၌ ေရလယ္ကြ်န္း ေပၚေနပါသည္။
ေသာင္ရင္းျမစ္ေရ ေၾကာင္း မတည္ၿငိမ္မႈေၾကာင့္ ေရလယ္ ကြ်န္း တည္ရွိပုံမွာလည္း ပုံေသမရွိပါ။ ေျပာင္းလဲေနပါသည္။ ေရလယ္ကြ်န္းျဖစ္စဥ္ ေနာက္ခံသမုိင္း ကုိ ေမးျမန္းစုံစမ္း ေလ့လာၾကည့္ခဲ့ဖူးပါသည္။
၁၉၇၀ ျပည့္ႏွစ္အထိ ျမ၀တီၿမိဳ႕ အမွတ္ (၁) ရပ္ကြက္ႏွင့္ တစ္ဖက္ႏုိင္ငံတုိ႔သည္ ေသာင္ရင္းျမစ္ျဖင့္ ျခားထားၿပီး ေရလယ္ ကြ်န္း မည္မည္ရရ မရွိေသးပါ။
ေႏြရာသီ ေရနည္းေသာကာလ ေသာင္ထြန္းရာ တြင္လည္း ျမန္မာဘက္ကမ္းေျခႏွင့္သာ ဆက္စပ္ေသာင္ထြန္းေလ့ရွိပါသည္။
၁၉၇၃-၇၄ ခုႏွစ္၀န္းက်င္အထိ ၎ ေသာင္ထြန္းရာေနရာ၌ ကုိင္းလုပ္ငန္း (ခရမ္းခ်ဥ္သီး စုိက္ပ်ဳိးျခင္း)ကို ျမ၀တီ သား ဦးထြန္း႐ုံက လုပ္ကုိင္ေနခဲ့ပါသည္။
ထုိေခတ္အေရွ႕ပုိင္းရပ္ကြက္ ေကာင္စီ ဥကၠ႒ (ယခုအမွတ္-၁ ရပ္ကြက္)အျဖစ္ တာ၀န္ယူရသူမွာ ဦးေက်ာ္သန္း (စစ္မႈ ထမ္းေဟာင္း) ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၇၄-၇၅ ခုႏွစ္၌ ဦးထြန္း႐ုံသည္ စီးပြားေရးအဆင္ မေျပမႈကို အေၾကာင္းျပဳ၍ မယ္ေတာ္ ေက်းရြာေန အညႇိဆုိသူ ထုိင္း-ျမန္မာ ကျပားအား ေရလယ္ကြ်န္းကို ေရာင္းခ် ခဲ့ပါသည္။
၎ေရာင္းခ်ၿပီး ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ အထိ ေရလယ္ကြ်န္းသည္ အေနာက္ ဘက္၌ ျမန္မာသဲေသာင္ခုံ၌သာ ဆက္ စပ္ေနၿပီး ေရစပ္စပ္သာ ရွိခဲ့ပါသည္။ ယင္းေရလယ္ကြ်န္းအေရွ႕ဘက္၌မူ ထုိင္း ေျမႏွင့္ ဆက္စပ္မႈမရွိဘဲ ေသာင္ရင္းျမစ္ ခံေနပါသည္။
၁၉၇၆ ခုႏွစ္တြင္ ကရင္လူမ်ဳိး ေစာ ဟင္နရီသိန္းက ၎ထုတ္လုပ္ခြင့္ရ ေသာ သစ္လုံးမ်ားကို (ယခု မယ္ေထာ္ သေလး)ေဒသမွ ေမွ်ာခ်ခဲ့ရာ ျမ၀တီၿမိဳ႕ အေရာက္၌ အဆုိပါေရလယ္ကြ်န္းထိပ္ ေသာင္စပ္၌ တင္ေနပါသည္။
သို႔ျဖစ္၍ မဲကနယ္ေခ်ာင္းသို႔ ေရာက္ေအာင္ ေမွ်ာခ်ရာ၌ ၎သစ္မ်ားကို ေသာင္တင္ ေနရာမွ ေသာင္ရင္းျမစ္ေအာက္ဘက္ ေရနက္ရာသုိ႔ ဆင္ျဖင့္ဆြဲခ်ရာ စြတ္ ေၾကာင္းျဖစ္ေပၚလာၿပီး ေရမ်ားလည္း ေရလယ္ကြ်န္းႏွင့္ ျမန္မာ့သဲေသာင္ခုံ အၾကား ေရစီးေၾကာင္းအျဖစ္ စီဆင္းပါ သည္။
ထုိ႔ျပင္ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္၌ မယ္ေတာ္ရြာ မွ လူအမ်ားက ေရလယ္ကြ်န္းႏွင့္ ၎တုိ႔ ဘက္ နယ္ေျမအၾကား ေခ်ာင္းပိတ္သြား ၿပီး ဟင္နရီသိန္းျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ စြတ္ ေၾကာင္းအတုိင္း ေရစီးေစရန္ ေမ်ာတုိင္ မ်ားျဖင့္ ေရလႊဲ (ေဒသအေခၚ ေရကာ တာ) ျပဳလုပ္ေနၾကရာ ျမင္ေတြ႕ရသည့္ ျမ၀တီသားမ်ားက မိမိတို႔ဘက္အား လုပ္ရေကာင္းလားဟူေသာ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္၊ မခံခ်င္စိတ္ျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆုိ တားဆီးၾကပါသည္။
မခံမရပ္ႏုိင္သည့္ အဆုံး ဦးသန္းေရႊ (လက္ေ၀ွ႔)၊ ဦးေက်ာ္ သန္း၊ ဦးဘစံတုိ႔ ေခါင္းေဆာင္၍ ၀ါးရင္း တုတ္မ်ားကုိင္ကာ ေရလယ္ကြ်န္း ေပၚ တက္ၿပီး ထုိင္းမ်ားကို ေျခာက္လွန္႔ ေမာင္းထုတ္ပါသည္။
၎ျဖစ္စဥ္သည္ ႏုိင္ငံေတာ္ေကာင္စီအထိ သတင္းေပါက္ သြားၿပီး ျမ၀တီၿမိဳ႕နယ္ေကာင္စီသို႔ ၫႊန္ ၾကားခ်က္ ၀င္လာပါသည္။
၎ၫႊန္ၾကား ခ်က္အရ ႏွစ္ႏုိင္ငံ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေျဖရွင္း ရန္ ျဖစ္သျဖင့္ မည္သည့္ႏုိင္ငံသားမွ မေနသည့္ (No Man Island) ၿငိမ္းခ်မ္း နယ္ေျမအျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ပါသည္။
ျမန္မာဘက္မွ လုိက္နာခဲ့ေသာ္လည္း ထုိင္းဘက္မွ ပုိက္လုံးျမႇဳပ္ျခင္း၊ ကြန္ကရစ္ အမွတ္အသားတုိင္ စုိက္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ ခဲ့ပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ ေရလယ္ကြ်န္း (ျမန္မာဘက္ အျခမ္း)၌ တုိက္စားမႈမခံရေအာင္ ေျမဖုိ႔ ျခင္း၊ ေက်ာက္ခ်ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့သလုိ ေရလယ္ကြ်န္း (ထုိင္းဘက္အျခမ္း)၌ ထုိင္းကမ္းႏွင့္ ဆက္စပ္ရန္ ေျမဖို႔ခဲ့ပါ သည္။
၁၉၉၆ ခုႏွစ္၊ ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတား ဖြင့္ခါနီးအခ်ိန္၌မူ ေရလယ္ကြ်န္းႏွင့္ ထုိင္းေျမအၾကား ေျမာင္းတိမ္တိမ္တစ္ခု ကို ျပန္လည္တူးေဖာ္ ေပးျခင္းျဖင့္ ျမန္မာတုိ႔အား ႏွစ္သိမ့္ခဲ့ပါသည္။ (၎ ေျမာင္းသည္ တိမ္သျဖင့္ ေႏြရာသီ၊ ေဆာင္းရာသီ၌ ေရမစီးဘဲ မုိးရာသီ၌ သာ ေရစီးဆင္းပါသည္။)
ကြ်န္ေတာ္သည္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္၌ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕သို႔ တာ၀န္ျဖင့္ ေျပာင္းလာရေသာ ေၾကာင့္ ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတားႏွင့္ ေရလယ္ကြ်န္းျဖစ္စဥ္ တုိ႔ကို မွတ္တမ္း တင္ႏုိင္ျခင္းမရွိေတာ့ပါ။
သို႔ရာတြင္ ဂ်ာနယ္မ်ား၌ ျမ၀တီၿမိဳ႕၊ ခ်စ္ၾကည္ေရး တံတားဖြင့္၊ ပိတ္ သတင္းတုိ႔ကို စဥ္ဆက္ မျပတ္ ၾကားသိေနရပါသည္။
ယခုအခါ ျမန္မာ-ထုိင္း ခ်စ္ၾကည္ေရး တုိးတက္ခုိင္မာလာၿပီး ခ်စ္ၾကည္ေရး တံတားသစ္ေဆာက္မည္၊ ထုိင္း-ျမန္မာ အာရွလမ္းမႀကီး ေဒါနေတာင္ျဖတ္၍ ေဖာက္မည္၊ စက္မႈဇုန္၊ စီးပြားေရးဇုန္မ်ား ေဆာက္မည္ဟူေသာ သတင္းေကာင္း ၾကားသိေနရသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ မွတ္တမ္း ျပဳစုခဲ့ေသာ ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတားႏွင့္ ေရလယ္ကြ်န္းအေၾကာင္းကို ျမ၀တီ ခ်စ္သူမ်ား မွ်ေ၀ခံစားရန္အလုိ႔ငွာ ေဖာ္ထုတ္ ေရးသား တင္ျပလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

က်မ္းကိုးစာရင္း

၁။ ၿမိဳ႕ျမ၀တီႏွင့္ ေရႊျမင္း၀န္ေစတီ သမုိင္း
၂။ ႏုိင္ငံေတာ္ျပန္တမ္း
၃။ ဂ်ာနယ္မ်ား
၄။ အဘဦးေက်ာ္သန္း၏မွတ္စုမ်ား
Myanmar Times