အသားညိဳညိဳ မ်က္ႏွာျပည့္ျပည့္၊ အရပ္ခပ္ျပတ္ျပတ္ႏွင့္ အမ်ဳိးသားတစ္ဦး ေရႊတိဂုံဘုရား ေတာင္ဘက္ေစာင္းတန္းမွ ခန္းဆီးကန္႔လန္႔
ကာတစ္ခုအတြင္းရွိ အုန္းပဲြ၊ ငွက္ေပ်ာပဲြမ်ားျဖင့္ ျပည့္ ႏွက္ေနသည့္ ေဗဒင္ေဟာခန္းတစ္ခုသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္၀င္သြားသည္။ ၂၀၀၉ ေႏြရာသီ၏ လတစ္လတြင္ ျဖစ္သည္။
အသက္(၂၇)ႏွစ္အရြယ္ရွိ သည့္ ကိုဆန္းေက်ာ္မွာ မုံရြာခ႐ိုင္ ဘုတလင္ၿမိဳ႕နယ္ အင္းတဲရြာသားတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူ ရန္ကုန္တြင္ လက္ရွိဆုိင္းထမ္းျဖင့္ ေရာင္းခ်ေနေသာ ရခိုင္မုန္႔တီအသုပ္စုံဆုိင္ ေရာင္းမေကာင္းေသာေၾကာင့္ အမည္ေျပာင္းရန္ ယခုကဲ့သို႔ ေရႊတိဂုံဘုရားမွ ေဗဒင္ေဟာခန္းတစ္ခုသို႔ လာေရာက္ ေမးျမန္းျခင္းျဖစ္သည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ေနရာအႏွံ႔အျပားတြင္ ရာသီဥတု ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားက အညာရွိ ေက်းလက္ေဒသမ်ားသို႔တုိင္ ႐ုိက္ခတ္လာမႈကို ကိုဆန္းေက်ာ္တုိ႔ မိသားစုလည္း ခံစားလာခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ကိုဆန္းေက်ာ္တစ္ေယာက္ ရန္ကုန္သို႔ အလုပ္ေျပာင္းေရႊ႕လုပ္ကိုင္ရန္ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။
လက္ရွိတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံအလယ္ပိုင္း မုံရြာၿမိဳ႕အနီးတစ္၀ိုက္ရွိ ေက်းရြာမ်ားမွ လူႀကီးလူငယ္အမ်ားစုမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ ပလက္ေဖာင္းေနရာ လမ္းမႀကီးႏွင့္ လမ္းသြယ္အခ်ဳိ႕တြင္ အထမ္းျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ တြန္းလွည္းျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ရာသီေပၚ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ဳိးစုံတို႔ကို ေရာင္းခ်လ်က္ရွိသည္။ ယင္းတို႔ကား ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ လမ္းေဘးစားေသာက္ဆုိင္ ယဥ္ေက်းမႈကို ေဖာ္က်ဴးေနသည့္ အညာနံ႔ ခပ္သင္းသင္းရွိေသာ အညာပလက္ေဖာင္းယဥ္ေက်းမႈမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံ အလယ္ပိုင္းေဒသရွိ ေက်းရြာအမ်ားစုတြင္ မိုးေခါင္ျခင္း၊ ေရရွားျခင္း၊ စိုက္ပ်ဳိးေျမနည္းပါးလာျခင္း၊ လယ္ယာေျမသိမ္းခံရမႈ ျပႆနာမ်ားေၾကာင့္ အမ်ားစုမွာ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း နည္းပါးလာၿပီျဖစ္ကာ ရြာရွိ က်န္းမာသန္စြမ္းေသာ လူႀကီးလူငယ္မက်န္ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္တြင္ စုေပါင္းအေျခခ်၍ နည္းလမ္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ရပ္တည္ရန္ ႀကိဳးပမ္းေနၾကရသည္။
ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္တြင္ အေျခခ်လုပ္ကိုင္ေနၾကေသာ္လည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ခ်င္းမွာမူ အားလုံး၏ ရင္ထဲတြင္ အတူတူခ်ည္းပင္ ျဖစ္သည္။ ကံႏွင့္ ၀ီရိယကို ယုံၾကည္သည့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္က အညာသူ၊ အညာသားမ်ားအေပၚ လ်စ္လ်ဴေတာ့ မ႐ႈခဲ့ပါ။
ကံတရား၏ မ်က္ႏွာသာေပးျခင္းကို သူတုိ႔ ခံစားခဲ့ရပါသည္။ စီးပြားေရးႏွင့္ အခြင့္အလမ္း အမ်ားစုတည္ရွိေနသည့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္မွာ စရိတ္နည္း အဆာေျပစားသုံးရန္ လုိအပ္ေနမႈကို ၎တို႔က တုိက္႐ုိက္ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။
ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္ရွိၿပီး အညာသားတစ္ဦးမွာ ကိုယ္ပိုင္အေျခခ်ရန္ သုံးႏွစ္မွ ေလးႏွစ္အထိ ေရွ႕မွေရာက္ႏွင့္ေနေသာ စီနီယာ အညာသားတစ္ဦးထံတြင္ ပညာသင္ယူၿပီးခါမွ အမ်ားစုမွာ ကိုယ္ပုိင္အထမ္း၊ တြန္းလွည္းမ်ားျဖင့္ ဆက္လက္အေျခခ် လုပ္ကိုင္ႏုိင္ေၾကာင္း ေလးႏွစ္ေက်ာ္ ပညာသင္ယူၿပီး အထမ္းေပါင္း ငါးထမ္းျဖင့္ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ကိုဆန္းေက်ာ္က ျပန္လည္ေျပာျပသည္။ လက္ရွိ သူ႔တြင္ ရြာမွ လုပ္သားကိုးဦးကိုပင္ ရန္ကုန္တြင္ ၎ငွားရမ္းေနထုိင္ေသာ တုိက္ခန္းသို႔ ေခၚယူ၍ လခေပး စရိတ္ၿငိမ္းသင္ၾကားေပးေနၿပီ ျဖစ္သည္။
ရန္ကုန္တြင္ ေခ်ာင္လည္စြာ ေနႏုိင္႐ုံသာမက ပိုလွ်ံသည္မ်ားကို ရြာရွိ မိဘမ်ားထံ လစဥ္ေငြပို႔ ႏုိင္သည္ဟု ကိုဆန္းေက်ာ္က ဆုိသည္။ “ရြာမွာ လူစားစရာ မရွိလို႔ အရင္လူစာပဲ ပို႔ခဲ့ရတာ။ ခုႏြားစာေတာင္ မရွိေတာ့လို႔ ႏြားစာအတြက္ပါ ေငြပို ပို႔ေနရၿပီ” ဟု အညာသံခပ္၀ဲ၀ဲျဖင့္ လက္ရွိ အညာေက်းလက္ရြာအခ်ဳိ႕တြင္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရန္ ခက္ခဲလာပုံကို သူက ေျပာျပသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ပလက္ေဖာင္းမ်ားေပၚတြင္ ရည္ရြယ္ခ်က္တူ အညာသူ၊ အညာသားအခ်င္းခ်င္း ေစ်းကြက္ယွဥ္ၿပိဳင္ရာတြင္ အခက္အခဲမ်ားစြာ ေန႔စဥ္ႀကံဳေတြ႕ေနရသည္။ အဓိကအားျဖင့္ ၿမိဳ႕နယ္စည္ပင္၏ ေန႔စဥ္အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးရွာ ေငြရွာမႈ၊ ဆုိင္ခန္းေနရာ ရရန္ခက္ခဲမႈ၊ အခ်င္းခ်င္း အၿပိဳင္အဆုိင္ ေဖာက္သည္လုမႈစသည္တို႔က ၎တုိ႔အတြက္ အခက္အခဲမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။
စကားေျပာလွ်င္ ေလသံခပ္ျပတ္ျပတ္ျဖင့္ ၿပံဳးလွ်င္ ကြမ္းခ်ဳိးမ်ားေပၚေအာင္ ၿပံဳးတတ္သည့္ ဘိုကေလးေစ်းအနီးတြင္ ဆုိင္းထမ္းျဖင့္ ေရာင္းခ်ေနသည့္ ကိုမ်ဳိးေအာင္က ရန္ကုန္မွ ၎တုိ႔ ႀကံဳေတြ႕ရေသာ အခက္အခဲကို ယခုကဲ့သို႔ ေျပာျပသည္။
“ကိုယ္က တစ္နယ္သားေလ။ ဒီမွာ စီးပြားလာရွာတာ အားလုံးနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ေတာ့ ေနရတာေပါ့”
ရြာတြင္ ေတာင္ယာစိုက္ပ်ဳိးျခင္း၊ ထန္းတက္ျခင္းမ်ားႏွင့္ ယခုလက္ရွိ လုပ္ကိုင္ေနသည့္ ဆုိင္းထမ္းျဖင့္ ေစ်းေရာင္းခ်မႈႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ပါက လက္ရွိ အလုပ္မွာပိုၿပီး ပင္ပန္းခက္ခဲေသာ္လည္း ၀င္ေငြမွာ ရြာမွ အလုပ္ထက္ပို ေကာင္းေသာေၾကာင့္လက္ရွိ အလုပ္ကိုသာ စဲြကိုင္ထားရန္ အားသန္ေနၾကဆဲျဖစ္ေၾကာင္း လမ္းေဘးတြင္ ဆုိင္းထမ္းျဖင့္ ေရာင္းခ်ေနသူ အမ်ားစုက ဆုိသည္။
ဆုိင္းထမ္းတစ္ထမ္းလွ်င္ အရင္းအႏွီး က်ပ္တစ္သိန္းမွ တစ္သိန္းခဲြ ၀န္းက်င္သာရွိၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ ခေနာ္နီ ခေနာ္နဲ႔ ႏုိင္လွသည့္
မည္သည့္ ပလက္ေဖာင္းမ်ဳိးတြင္မဆို စည္ပင္ေစ်းေကာက္ေပး႐ုံျဖင့္ ေရာင္းခ်ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ေနရာျပႆနာမွာ စိုးရိမ္စရာ မရွိေပ။ တစ္ေန႔လွ်င္ အနည္းဆုံး ဆုိင္းထမ္းတစ္ထမ္းလွ်င္ ေငြက်ပ္ႏွစ္ေသာင္းမွ သုံးေသာင္းအထိ ျမတ္ၿပီး ဆုိင္ထမ္းငါးထမ္း ပိုင္ဆုိင္သူ တစ္ဦးဆိုပါက တစ္ေန႔လွ်င္ တစ္သိန္းမွ တစ္သိန္းခဲြအထိ ျမတ္ေၾကာင္း ၎တို႔က ေျပာသည္။
မုံရြာၿမိဳ႕ အနီးတစ္၀ိုက္ရွိ ေက်းရြာအမ်ားစုမွ တက္ေရာက္လာသည့္ ရြာသူရြာသားအမ်ားစုအတြက္ ေဒသတြင္းစိန္ေခၚမႈမ်ား ျပည့္ႏွက္လာျခင္းႏွင့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္တြင္ ေရွ႕မွ ေရာက္ႏွင့္ၿပီးေသာ အမ်ဳိးအေဆြမ်ား အဆင့္သင့္ ရွိေနမႈမ်ားေၾကာင့္ လာေရာက္လုပ္ကိုင္မည့္ ပမာဏအမ်ားစုက ရွိေနေသးေၾကာင္း စစ္ကိုင္းတုိင္း ဘုတလင္ၿမိဳ႕နယ္မွ လူ႕အခြင့္အေရးတက္ႂကြလႈပ္ရွားသူ တစ္ဦးျဖစ္သူ ဦးမ်ဳိးၫြန္႔ႏုိင္က ေျပာသည္။
ေႏြမွာဆို ထေနာင္း၊ ေဆာင္းမွာဆို မန္က်ည္းဟူ၍ အညာ၏ ရာသီဥတုမ်ဳိးစုံကို ခုံလႈံခြင့္ေပးခဲ့သည့္ အပင္ရိပ္ေတြကို စီးပြားေရးၿမိဳ႕ေတာ္ ရန္ကုန္တြင္ ဆုိင္းထမ္းမ်ားျဖင့္ ေရာင္းခ်ေနသူ အညာသူ၊ အညာသား အမ်ားစုေ၀းခဲ့ရၿပီး အေရာင္းအေသြးစုံလူသူေတြ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနသည့္ ယာဥ္ေၾကာတန္းႀကီးေတြ၊ မိုးျမင့္တုိက္တာႀကီးေတြက ၎တို႔အတြက္ ေနသားက်ေနၿပီလည္း ျဖစ္သည္။
“ရြာေတာ့ ျပန္ခ်င္တာေပါ့။ ရြာမွာ ဘာမွလုပ္စရာမွ မရွိတာ။ ဟိုျပန္လည္း ငတ္မွာပဲ”။ ထိုစကားသံမွာ အသက္(၁၉)ႏွစ္အရြယ္ရွိ အညာသားတစ္ဦး၏ ရင္ထဲကလာေသာ စကားလုံးအခ်ဳိ႕ ျဖစ္သည္။ လက္ထဲတြင္ စုမိေဆာင္းမိျဖစ္ပါက ရန္ကုန္တြင္ အရင္းအႏွီးခပ္ႀကီးႀကီးျဖင့္ ဆုိင္ခန္းအက်ယ္ႀကီးမ်ား ငွားကာလက္ရွိဆိုင္ကို ခ်ဲ႕ထြင္ရန္ စိတ္ကူးဆႏၵမ်ားက ျမန္မာႏုိင္ငံအလယ္ပိုင္းမွ အညာသူ၊ အညာသားတုိင္း မက္ေနက် အိပ္မက္တစ္ခုလည္း ျဖစ္သည္။
“ကုိယ့္ဆုိင္က ေသးေနရင္ လူနည္းနည္းပဲ အလုပ္ရမွာေလ။ ဆုိင္အႀကီးႀကီး ဖြင့္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ရြာက သူေတြ အလုပ္အမ်ားႀကီး ရမွာေပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပိုက္ဆံစုထားတာ။ ျပည့္ရင္ ဆုိင္ကို အႀကီးႀကီးဖြင့္ခ်င္တာ” ဟု မုံရြာ ဘုတလင္အနီး ေပပင္ကုန္းရြာသားက ၎၏
လုပ္ငန္းခ်ဲ႕ထြင္လုိသည့္ စိတ္ကူးကို ေျပာျပသည္။
ကိုဆန္းေက်ာ္တစ္ေယာက္ ေရႊတိဂုံဘုရားေတာင္ဘက္မုခ္ဦး ေစာင္းတန္းအတြင္းရွိ ေဗဒင္ေဟာခန္းတစ္ခုတြင္ နာရီ၀က္ေက်ာ္မွ် ေဆြးေႏြးေမးျမန္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ သူ၏ လက္ရွိ ဆုိင္နာမည္ “အေမ့သား”ကို ေျပာင္းလဲရန္ ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။ ေျပာင္းလဲၿပီး တစ္ႏွစ္အၾကာတြင္ သူ၏ ဆုိင္းထမ္းမွာ ယခင္ႏွစ္ခုသာရွိခဲ့ရာမွ ယခု ငါးခုကို ပိုင္ဆုိင္သြားၿပီဟု သူကဆုိသည္။
ေဗဒင္ေၾကာင့္ သူေအာင္ျမင္ေနၿပီဟု ယုံၾကည္ယူဆေနေသာ္လည္း အမွန္မွာ သူလေပါင္းမ်ားစြာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေရာင္းခ်ထားသည့္ အျမတ္ေငြမ်ားမွ တစ္ဆင့္ အျခားပလက္ေဖာင္း ခ်ဲ႕ထြင္ႏုိင္သည္ကိုမူ သူသတိမျပဳလုိက္မိေပ။
ဓာတ္ပုံ- ေက်ာ္ဇင္သန္း
ကာတစ္ခုအတြင္းရွိ အုန္းပဲြ၊ ငွက္ေပ်ာပဲြမ်ားျဖင့္ ျပည့္ ႏွက္ေနသည့္ ေဗဒင္ေဟာခန္းတစ္ခုသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္၀င္သြားသည္။ ၂၀၀၉ ေႏြရာသီ၏ လတစ္လတြင္ ျဖစ္သည္။
အသက္(၂၇)ႏွစ္အရြယ္ရွိ သည့္ ကိုဆန္းေက်ာ္မွာ မုံရြာခ႐ိုင္ ဘုတလင္ၿမိဳ႕နယ္ အင္းတဲရြာသားတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူ ရန္ကုန္တြင္ လက္ရွိဆုိင္းထမ္းျဖင့္ ေရာင္းခ်ေနေသာ ရခိုင္မုန္႔တီအသုပ္စုံဆုိင္ ေရာင္းမေကာင္းေသာေၾကာင့္ အမည္ေျပာင္းရန္ ယခုကဲ့သို႔ ေရႊတိဂုံဘုရားမွ ေဗဒင္ေဟာခန္းတစ္ခုသို႔ လာေရာက္ ေမးျမန္းျခင္းျဖစ္သည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ေနရာအႏွံ႔အျပားတြင္ ရာသီဥတု ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားက အညာရွိ ေက်းလက္ေဒသမ်ားသို႔တုိင္ ႐ုိက္ခတ္လာမႈကို ကိုဆန္းေက်ာ္တုိ႔ မိသားစုလည္း ခံစားလာခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ကိုဆန္းေက်ာ္တစ္ေယာက္ ရန္ကုန္သို႔ အလုပ္ေျပာင္းေရႊ႕လုပ္ကိုင္ရန္ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။
လက္ရွိတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံအလယ္ပိုင္း မုံရြာၿမိဳ႕အနီးတစ္၀ိုက္ရွိ ေက်းရြာမ်ားမွ လူႀကီးလူငယ္အမ်ားစုမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ ပလက္ေဖာင္းေနရာ လမ္းမႀကီးႏွင့္ လမ္းသြယ္အခ်ဳိ႕တြင္ အထမ္းျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ တြန္းလွည္းျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ရာသီေပၚ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ဳိးစုံတို႔ကို ေရာင္းခ်လ်က္ရွိသည္။ ယင္းတို႔ကား ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ လမ္းေဘးစားေသာက္ဆုိင္ ယဥ္ေက်းမႈကို ေဖာ္က်ဴးေနသည့္ အညာနံ႔ ခပ္သင္းသင္းရွိေသာ အညာပလက္ေဖာင္းယဥ္ေက်းမႈမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံ အလယ္ပိုင္းေဒသရွိ ေက်းရြာအမ်ားစုတြင္ မိုးေခါင္ျခင္း၊ ေရရွားျခင္း၊ စိုက္ပ်ဳိးေျမနည္းပါးလာျခင္း၊ လယ္ယာေျမသိမ္းခံရမႈ ျပႆနာမ်ားေၾကာင့္ အမ်ားစုမွာ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း နည္းပါးလာၿပီျဖစ္ကာ ရြာရွိ က်န္းမာသန္စြမ္းေသာ လူႀကီးလူငယ္မက်န္ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္တြင္ စုေပါင္းအေျခခ်၍ နည္းလမ္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ရပ္တည္ရန္ ႀကိဳးပမ္းေနၾကရသည္။
ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္တြင္ အေျခခ်လုပ္ကိုင္ေနၾကေသာ္လည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ခ်င္းမွာမူ အားလုံး၏ ရင္ထဲတြင္ အတူတူခ်ည္းပင္ ျဖစ္သည္။ ကံႏွင့္ ၀ီရိယကို ယုံၾကည္သည့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္က အညာသူ၊ အညာသားမ်ားအေပၚ လ်စ္လ်ဴေတာ့ မ႐ႈခဲ့ပါ။
ကံတရား၏ မ်က္ႏွာသာေပးျခင္းကို သူတုိ႔ ခံစားခဲ့ရပါသည္။ စီးပြားေရးႏွင့္ အခြင့္အလမ္း အမ်ားစုတည္ရွိေနသည့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္မွာ စရိတ္နည္း အဆာေျပစားသုံးရန္ လုိအပ္ေနမႈကို ၎တို႔က တုိက္႐ုိက္ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။
ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္ရွိၿပီး အညာသားတစ္ဦးမွာ ကိုယ္ပိုင္အေျခခ်ရန္ သုံးႏွစ္မွ ေလးႏွစ္အထိ ေရွ႕မွေရာက္ႏွင့္ေနေသာ စီနီယာ အညာသားတစ္ဦးထံတြင္ ပညာသင္ယူၿပီးခါမွ အမ်ားစုမွာ ကိုယ္ပုိင္အထမ္း၊ တြန္းလွည္းမ်ားျဖင့္ ဆက္လက္အေျခခ် လုပ္ကိုင္ႏုိင္ေၾကာင္း ေလးႏွစ္ေက်ာ္ ပညာသင္ယူၿပီး အထမ္းေပါင္း ငါးထမ္းျဖင့္ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ကိုဆန္းေက်ာ္က ျပန္လည္ေျပာျပသည္။ လက္ရွိ သူ႔တြင္ ရြာမွ လုပ္သားကိုးဦးကိုပင္ ရန္ကုန္တြင္ ၎ငွားရမ္းေနထုိင္ေသာ တုိက္ခန္းသို႔ ေခၚယူ၍ လခေပး စရိတ္ၿငိမ္းသင္ၾကားေပးေနၿပီ ျဖစ္သည္။
ရန္ကုန္တြင္ ေခ်ာင္လည္စြာ ေနႏုိင္႐ုံသာမက ပိုလွ်ံသည္မ်ားကို ရြာရွိ မိဘမ်ားထံ လစဥ္ေငြပို႔ ႏုိင္သည္ဟု ကိုဆန္းေက်ာ္က ဆုိသည္။ “ရြာမွာ လူစားစရာ မရွိလို႔ အရင္လူစာပဲ ပို႔ခဲ့ရတာ။ ခုႏြားစာေတာင္ မရွိေတာ့လို႔ ႏြားစာအတြက္ပါ ေငြပို ပို႔ေနရၿပီ” ဟု အညာသံခပ္၀ဲ၀ဲျဖင့္ လက္ရွိ အညာေက်းလက္ရြာအခ်ဳိ႕တြင္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရန္ ခက္ခဲလာပုံကို သူက ေျပာျပသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ပလက္ေဖာင္းမ်ားေပၚတြင္ ရည္ရြယ္ခ်က္တူ အညာသူ၊ အညာသားအခ်င္းခ်င္း ေစ်းကြက္ယွဥ္ၿပိဳင္ရာတြင္ အခက္အခဲမ်ားစြာ ေန႔စဥ္ႀကံဳေတြ႕ေနရသည္။ အဓိကအားျဖင့္ ၿမိဳ႕နယ္စည္ပင္၏ ေန႔စဥ္အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးရွာ ေငြရွာမႈ၊ ဆုိင္ခန္းေနရာ ရရန္ခက္ခဲမႈ၊ အခ်င္းခ်င္း အၿပိဳင္အဆုိင္ ေဖာက္သည္လုမႈစသည္တို႔က ၎တုိ႔အတြက္ အခက္အခဲမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။
စကားေျပာလွ်င္ ေလသံခပ္ျပတ္ျပတ္ျဖင့္ ၿပံဳးလွ်င္ ကြမ္းခ်ဳိးမ်ားေပၚေအာင္ ၿပံဳးတတ္သည့္ ဘိုကေလးေစ်းအနီးတြင္ ဆုိင္းထမ္းျဖင့္ ေရာင္းခ်ေနသည့္ ကိုမ်ဳိးေအာင္က ရန္ကုန္မွ ၎တုိ႔ ႀကံဳေတြ႕ရေသာ အခက္အခဲကို ယခုကဲ့သို႔ ေျပာျပသည္။
“ကိုယ္က တစ္နယ္သားေလ။ ဒီမွာ စီးပြားလာရွာတာ အားလုံးနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ေတာ့ ေနရတာေပါ့”
ရြာတြင္ ေတာင္ယာစိုက္ပ်ဳိးျခင္း၊ ထန္းတက္ျခင္းမ်ားႏွင့္ ယခုလက္ရွိ လုပ္ကိုင္ေနသည့္ ဆုိင္းထမ္းျဖင့္ ေစ်းေရာင္းခ်မႈႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ပါက လက္ရွိ အလုပ္မွာပိုၿပီး ပင္ပန္းခက္ခဲေသာ္လည္း ၀င္ေငြမွာ ရြာမွ အလုပ္ထက္ပို ေကာင္းေသာေၾကာင့္လက္ရွိ အလုပ္ကိုသာ စဲြကိုင္ထားရန္ အားသန္ေနၾကဆဲျဖစ္ေၾကာင္း လမ္းေဘးတြင္ ဆုိင္းထမ္းျဖင့္ ေရာင္းခ်ေနသူ အမ်ားစုက ဆုိသည္။
ဆုိင္းထမ္းတစ္ထမ္းလွ်င္ အရင္းအႏွီး က်ပ္တစ္သိန္းမွ တစ္သိန္းခဲြ ၀န္းက်င္သာရွိၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ ခေနာ္နီ ခေနာ္နဲ႔ ႏုိင္လွသည့္
မည္သည့္ ပလက္ေဖာင္းမ်ဳိးတြင္မဆို စည္ပင္ေစ်းေကာက္ေပး႐ုံျဖင့္ ေရာင္းခ်ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ေနရာျပႆနာမွာ စိုးရိမ္စရာ မရွိေပ။ တစ္ေန႔လွ်င္ အနည္းဆုံး ဆုိင္းထမ္းတစ္ထမ္းလွ်င္ ေငြက်ပ္ႏွစ္ေသာင္းမွ သုံးေသာင္းအထိ ျမတ္ၿပီး ဆုိင္ထမ္းငါးထမ္း ပိုင္ဆုိင္သူ တစ္ဦးဆိုပါက တစ္ေန႔လွ်င္ တစ္သိန္းမွ တစ္သိန္းခဲြအထိ ျမတ္ေၾကာင္း ၎တို႔က ေျပာသည္။
မုံရြာၿမိဳ႕ အနီးတစ္၀ိုက္ရွိ ေက်းရြာအမ်ားစုမွ တက္ေရာက္လာသည့္ ရြာသူရြာသားအမ်ားစုအတြက္ ေဒသတြင္းစိန္ေခၚမႈမ်ား ျပည့္ႏွက္လာျခင္းႏွင့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္တြင္ ေရွ႕မွ ေရာက္ႏွင့္ၿပီးေသာ အမ်ဳိးအေဆြမ်ား အဆင့္သင့္ ရွိေနမႈမ်ားေၾကာင့္ လာေရာက္လုပ္ကိုင္မည့္ ပမာဏအမ်ားစုက ရွိေနေသးေၾကာင္း စစ္ကိုင္းတုိင္း ဘုတလင္ၿမိဳ႕နယ္မွ လူ႕အခြင့္အေရးတက္ႂကြလႈပ္ရွားသူ တစ္ဦးျဖစ္သူ ဦးမ်ဳိးၫြန္႔ႏုိင္က ေျပာသည္။
ေႏြမွာဆို ထေနာင္း၊ ေဆာင္းမွာဆို မန္က်ည္းဟူ၍ အညာ၏ ရာသီဥတုမ်ဳိးစုံကို ခုံလႈံခြင့္ေပးခဲ့သည့္ အပင္ရိပ္ေတြကို စီးပြားေရးၿမိဳ႕ေတာ္ ရန္ကုန္တြင္ ဆုိင္းထမ္းမ်ားျဖင့္ ေရာင္းခ်ေနသူ အညာသူ၊ အညာသား အမ်ားစုေ၀းခဲ့ရၿပီး အေရာင္းအေသြးစုံလူသူေတြ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနသည့္ ယာဥ္ေၾကာတန္းႀကီးေတြ၊ မိုးျမင့္တုိက္တာႀကီးေတြက ၎တို႔အတြက္ ေနသားက်ေနၿပီလည္း ျဖစ္သည္။
“ရြာေတာ့ ျပန္ခ်င္တာေပါ့။ ရြာမွာ ဘာမွလုပ္စရာမွ မရွိတာ။ ဟိုျပန္လည္း ငတ္မွာပဲ”။ ထိုစကားသံမွာ အသက္(၁၉)ႏွစ္အရြယ္ရွိ အညာသားတစ္ဦး၏ ရင္ထဲကလာေသာ စကားလုံးအခ်ဳိ႕ ျဖစ္သည္။ လက္ထဲတြင္ စုမိေဆာင္းမိျဖစ္ပါက ရန္ကုန္တြင္ အရင္းအႏွီးခပ္ႀကီးႀကီးျဖင့္ ဆုိင္ခန္းအက်ယ္ႀကီးမ်ား ငွားကာလက္ရွိဆိုင္ကို ခ်ဲ႕ထြင္ရန္ စိတ္ကူးဆႏၵမ်ားက ျမန္မာႏုိင္ငံအလယ္ပိုင္းမွ အညာသူ၊ အညာသားတုိင္း မက္ေနက် အိပ္မက္တစ္ခုလည္း ျဖစ္သည္။
“ကုိယ့္ဆုိင္က ေသးေနရင္ လူနည္းနည္းပဲ အလုပ္ရမွာေလ။ ဆုိင္အႀကီးႀကီး ဖြင့္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ရြာက သူေတြ အလုပ္အမ်ားႀကီး ရမွာေပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပိုက္ဆံစုထားတာ။ ျပည့္ရင္ ဆုိင္ကို အႀကီးႀကီးဖြင့္ခ်င္တာ” ဟု မုံရြာ ဘုတလင္အနီး ေပပင္ကုန္းရြာသားက ၎၏
လုပ္ငန္းခ်ဲ႕ထြင္လုိသည့္ စိတ္ကူးကို ေျပာျပသည္။
ကိုဆန္းေက်ာ္တစ္ေယာက္ ေရႊတိဂုံဘုရားေတာင္ဘက္မုခ္ဦး ေစာင္းတန္းအတြင္းရွိ ေဗဒင္ေဟာခန္းတစ္ခုတြင္ နာရီ၀က္ေက်ာ္မွ် ေဆြးေႏြးေမးျမန္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ သူ၏ လက္ရွိ ဆုိင္နာမည္ “အေမ့သား”ကို ေျပာင္းလဲရန္ ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။ ေျပာင္းလဲၿပီး တစ္ႏွစ္အၾကာတြင္ သူ၏ ဆုိင္းထမ္းမွာ ယခင္ႏွစ္ခုသာရွိခဲ့ရာမွ ယခု ငါးခုကို ပိုင္ဆုိင္သြားၿပီဟု သူကဆုိသည္။
ေဗဒင္ေၾကာင့္ သူေအာင္ျမင္ေနၿပီဟု ယုံၾကည္ယူဆေနေသာ္လည္း အမွန္မွာ သူလေပါင္းမ်ားစြာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေရာင္းခ်ထားသည့္ အျမတ္ေငြမ်ားမွ တစ္ဆင့္ အျခားပလက္ေဖာင္း ခ်ဲ႕ထြင္ႏုိင္သည္ကိုမူ သူသတိမျပဳလုိက္မိေပ။
ဓာတ္ပုံ- ေက်ာ္ဇင္သန္း
Copy From https://www.facebook.com/7daynews
No comments:
Post a Comment