ပူျပင္းလွတဲ့
ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေခၽြးေတြကျဖင့္ ဒီးဒီးက်လုိ႔ပါ။ လုိခ်င္ေတာင့္တေသာ
အရိပ္ကုိ ရွာလုိက္ေတာ့ ဟုိးခတ္လွမ္းလွမ္းမွာ သစ္ပင္တစ္ပင္။
ေလွ်ာက္သြားလွ်င္ျဖင့္ ေရာက္ႏုိင္ပါရဲ႕။ အုိး …….. မျဖစ္ႏုိင္ေသးပါ။
ေစာင့္ေနရမယ့္ ေနရာက ဒီေနရာမုိ႕ေျခလွမ္းကုိ မေရႊ႕ရဲပါ။
ျပင္းလွတဲ့ေနေရာင္ေအာက္မွာပဲ ရပ္ေနရေတာ့မွာေပါ့။ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ နာရီေလးကုိ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရာ္ ... အခ်ိန္ေလး နည္းနည္းရေလာက္ပါရဲ႕။ ဘစ္ကားက ခတ္က်ဲက်ဲလာေနပါလား။ ရုံးဆင္းခ်ိန္ လႈပ္ရွားသြားလာရတာမဟုတ္လုိ႕ ေတာ္ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။
ရုံးဆင္းခ်ိန္၊ တက္ခ်ိန္မ်ားဆုိ ကားဂိတ္မွာက လူပင္လယ္ၾကီးက တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ။ အိမ္ကထြက္ခ်ိ္္န္ကေတာ့ ရုံးခ်ိန္နဲ႕ တုိက္ေနေတာ့ ကားက်ပ္တဲ့ ဒုကၡၡကုိေၾကာက္ေတာ့ အိပ္ရာက အေစာၾကီးထ၊ ၀ီရိယက ကားၾကပ္တဲ့ ဒုကၡကုိ ေလ့က်င့္ေပးလုိ႕ အခုေတာ့ ၀ီရိယၾကီးသူေပါ့ေလ။
ဘတ္စ္ကားဂိတ္က အမုိးေလး၊ ထုိင္ခုံေလးရွိေသာ္ျငားလည္း ဘတ္စ္ကားဆရာေတြမ်ား ကားဂိတ္မွာ ဆုိ လာဘ္လာဘတိတ္တယ္လုိ႕မ်ား တစ္ညီတစ္ညြတ္ အယူရွိေရာ့သလားမသိ။ ဘယ္ကားမွ ကားဂိတ္မွာ ရပ္ရုိး ထုံးစံက မရွိေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား ကုိယ္က ဒီနားရပ္ေနရင္ ကုိေရႊကားၾကီးက ဟုိးလွမ္းလွမ္းမွာ ရပ္လုိ႕ အေျပး လုိက္လုိ႕မွ မမွီခင္ ၀ူးခနဲေမာင္းထြက္သြားတဲ့အခါ ေျပးလုိက္သူအခ်င္းခ်င္း ျပဳံးမိၾကပါရဲ႕။ ထိန္းထိန္း သမွ်ေသာ ဣေျႏၵေလးမ်ားကေတာ့ လမ္းမေပၚေလွ်ာခနဲေပါ့။ ခုေတာ့လည္း ကားဂိတ္နားမက်၊ လမ္းထိပ္နား မက် အဆင္ေျပေျပေစာင့္တတ္ေတာ္မူတတ္ပါျပီမုိ႕ ခတ္ေငးေငးပင္ ရွိလုိက္ေသး။
ပလက္ေဖာင္းေပၚရပ္ဖုိ႕ေတာ့ လားလားမွ် မစဥ္းစားနဲ႕။ ကြမ္းယာသည္၊ စြပ္က်ယ္သည္၊ အိတ္သည္၊ စုံစီနဖာခြက္ကေလး၊ ဇြန္းကေလး၊ ဗူးကေလး၊ ဓါးကေလးေတြ ၾကိဳက္တာယူ တစ္ေထာင္ဖုိး ေလးခု၊ ငါးခု ေရာင္းတဲ့အသည္…….. အသည္ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာရဲ႕ ဆုိင္ေနရာေလးေတြက အျပည့္၊ ပလက္ေဖာင္းေလး ေျခာက္ေပအက်ယ္ေလာက္ကုိ ႏွစ္ဖက္လုံးလုံး ေစ်းခင္းေရာင္းခ်ေနေတာ့ လူသြားလမ္းေလးက တစ္ေပ သာသာ။ ကားရပ္ေစာင့္လုိကေတာ့ လမ္းမေပၚဆင္းေစာင့္ၾကရတာပါပဲ။ ရုံးဆင္းခ်ိန္မ်ားဆုိ လူအုပ္က လမ္းမေပၚမွာ လမ္း တစ္၀က္နီးပါး။ တစ္ခ်ိဳ႕ကားမ်ားကလည္း ခတ္ၾကမ္းၾကမ္း၊ လူအုပ္နား ကပ္ျပီးဆြဲသြားတာမ်ား အသည္းေအးစရာ။ အရင္က ကားစုတ္စုတ္သမားေတြလည္း ေထာင္ေက်ာ္တန္ ရာဂဏန္းနဲ႕စီးရျပီဆို ေတာ့ ဘဘ၊ ဦးဦး၊ ေဒၚေဒၚေတြေတာင္ လမ္းေပၚေလွ်ာက္တဲ့သူ မျမင္ေတာ့ဘူးဆုိေတာ့ ကုိကုိ၊ မမ၊ ေမာင္ေလးေတြဆုိရင္ျဖင့္ မေတြး၀႕ံစရာ။ နားၾကပ္ေလးေတြ ကုိယ္စီနဲ႕ ဘာသံမွမၾကားဆုိေတာ့ ၊ ဘာကုိမွ ေရွာင္ေနစရာ မလုိေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။
အေတြးစထဲ ေညာ္နံ႕က ျဖတ္၀င္လာသမုိ႕…… အုိး … အေၾကာ္သည္။
ေရသန္႕ဗူးမ်ားထည့္ေၾကာ္ေန သလားဆုိတဲ့ အေတြးက ၀င္လာေတာ့
ကုိယ့္ဟာကုိ္ယ္ပင္ျပဳံးမိေသး။ ဗယာေၾကာ္တစ္ခုတစ္ရာ၊ တကယ္ေတာ့ အေၾကာ္မွန္သမွ်
တစ္ခုတစ္ရာခ်ည္း။ ဟင္းမမီတဲ့ေန႕ဆုိ အျမဲရွိတဲ့ ငါးပိရည္ေလးသာပါလာတတ္ေတာ့။
၀ယ္လုိက္ေဟ့ ဗယာေၾကာ္ႏွစ္ခု၊ ငါးပိရည္နဲ႕ ထမင္းကုိ နယ္ျပီး
ဗယာေၾကာ္ေလးျမွဳပ္ျပီးစားလုိက္ရင္ … ေအာ္ ခုေတာင္ သြားရည္မ်ား က်မိပါရဲ႕။
ေညာ္န႕ံေၾကာင့္လား၊ အေတြးေၾကာင့္လား ဗုိက္က တစ္က်ဳတ္က်ဳတ္ေလ။
ပုိက္ဆံအိတ္ပါးေလးထဲက ေငြယားေလးကုိ တြက္လုိက္ေတာ့ အေၾကာ္မပါဘဲ
မုန္႕ဟင္းခါးေလးစားလုိက္တာေတာ့ ခ်စ္သူခင္သူ အိမ္သူအိမ္သားမ်ားကုိ
သစၥာေဖာက္ရာ မက်ေသးပါဘူး လုိ႕ ေတြးရင္း ေဘးလမ္းက ပလက္ေဖာင္းေပၚက
မုန္႕ဟင္းခါးသည္ၾကီးက လက္ပင္မလည္ႏုိင္ေအာင္ပါလား။".....အေၾကာ္မပါဘဲ မုန္႕ဟင္းခါးေလးစားလုိက္တာေတာ့ ခ်စ္သူခင္သူ အိမ္သူအိမ္သားမ်ားကုိ သစၥာေဖာက္ရာ မက်ေသးပါဘူး လုိ႕ ေတြးရင္း....."
မုန္႕ဟင္းခါးဆုိင္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေခြးေျခပုတစ္လုံးဆြဲယူရင္း ရုိးရုိးတစ္ပဲြ လုိ႕ မွာလုိက္သံက ခပ္တိမ္တိမ္ေပါ့။ ဘယ့္ႏွယ္ ..... မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပဲြထဲ ထည့္လုိက္တဲ့ အေၾကာ္အစုံ။ အုိးဘဲဥက ပါလုိက္ေသး။ တစ္ေထာင့္ႏွစ္ရာဖုိးေလာက္ စားလုိက္တာကုိး။ ၀တ္ထားတာကလည္း တုိလုိက္တဲ့ ေဘာင္းဘီမ်ား ဟုိးထိပ္ကပ္ေနရဲ႕ ဆုိရင္ ရုိင္းမွာလားရွင္။ ၀တ္ထားတဲ့ အကၤ်ီက ေဘာ္လီသာသာ။ ေဘးကေကာင္ေလးကေတာ့ ေဘာင္းဘီက အရွည္က်ပ္က်ပ္၊ ရွပ္အကၤ်ီကလည္း လက္ရွည္ ၾကယ္သီးစုံလက္ထိပ္မွာတပ္လုိ႕၊ ဆံပင္ကေတာ့ ေစြေစြေစာင္းေစာင္းရွည္ရွည္တုိုတုိေတြ ေရာကာျပြမ္းလုိ႕။ ကုိရီယားစတုိင္လုိ႕ ဆုိဦးမည္သတည္း ဆုိတဲ့ အေတြးေနာက္က သက္ျပင္းက ဟင္းခနဲ။
ဆီးခ်ိဳေသြးခ်ိဳအတြက္ မေဟာ္ခနီေစ့ေတြ ဆုိပါလား။ ေဟာ .... ေဘးက ယုိးဒယားေၾကာင္စာ။ ဘယ့္ႏွယ္တုန္း ေၾကာင္စာ… ေၾကာင္စာေတာင္မွ ရုိးရုိးျပည္တြင္းျဖစ္မဟုတ္၊ ကဒ္ထူစက ၠဴေပၚေသေသခ်ာခ်ာ ေရးထားလုိက္ေသး၊ ယုိးဒယားေၾကာင္စာ ... တဲ့။ ဒါဆုိ ျပည္တြင္းျဖစ္ေၾကာင္စာ ထြက္ေနေလာက္ျပီထင့္။ လူက ေဂါက္ေတာက္ေတာက္ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီတစ္ခ်က္ေတာ့ လြတ္သြားျပီေပါ့။ ေၾကာင္စာေတြ အတုထုတ္ေနတဲ့ အေၾကာင္း ဘယ္ဂ်ာနယ္မွာမွ မဖတ္ရေသးပါလား။ သတင္းသမားေတြ ဘာလုပ္ေနၾကပါလိမ့္။ သတင္း လြတ္လပ္ခြင့္ထဲမွာ ေၾကာင္စာအေၾကာင္းက မလြတ္လပ္ေသးတဲ့ေခါင္းစဥ္မ်ားလား။ အင္း အိမ္ေရာက္မွ ဂ်ာနယ္ သမားေတာ္ၾကီးကုိ ေမးရေတာ့မည္ေလ။
ငါးရာတန္ႏြမ္းႏြမ္းေလးကုိ ျပန္အမ္းဖုိ႕ႏွစ္ရာတန္ကုိ ရွာေနတဲ့ မုန္႕ဟင္းခါးသည္ကုိ ၾကည့္ရင္း အလုိေလး ….. တစ္ေသာင္းတန္။ ဘယ္ႏွစ္ႏုိင္ငံမွာမ်ား ဒီလုိေသာင္းတန္ေငြစက ၠဴေတြ ေပၚထြက္ေနပါလိမ့္။ ေၾသာ္ ... ကုိရီးယားကားထဲမ်ားျမင္ဖူးပါရဲ႕ .... ႏွစ္ဆယ့္ငါးသိန္းဆုိ ေပးလုိက္တဲ့ ေငြစက ၠဴအေရအတြက္က ဆယ့္ေလး ငါးရြက္ထက္ ပုိမည္မထင္။ ဒါဆုိ သူတုိ႕တုိင္းျပည္မွာေရာ အနိမ့္ဆုံး ပစၥည္းက တစ္ရာတန္ ႏွစ္ရာတန္မ်ဳိး ရွိပါေသးလား။ တုိတုိထြာထြာ သုံးဖုိ႕ကုိ ဘယ္လုိမ်ား အေၾကြကုိ ရွာၾကပါလိမ့္။ အေၾကြကုိပဲ လုံလုံေလာက္ေလာက္ ထုတ္ ေပးႏုိင္ၾကလုိ႕လား၊ ေၾသာ္ ... ဥာဏ္မမီတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အကၽြန္႕လုိလူတန္းစားကေရာ ဘယ္နည္းနဲ႕မ်ား တစ္ေသာင္းတန္ေငြစက ၠဴကုိ ကုိင္ႏုိင္မွာမုိ႕ ဒီေလာက္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕လုိ႕ ပူပန္စရာလား။ အုိး .. လခထုတ္ရင္ ဘယ္ နည္းနဲ႕မဆုိ တစ္ေသာင္းတန္ တစ္ရြက္ ၊ ႏွစ္ရြက္ေလာက္ေတာ့ ပါလာႏုိင္တာပဲေလ။ တစ္ေသာင္းတန္ၾကီး ကုိင္ ျပီး မုန္႕ဟင္းခါးႏွစ္ရာဖုိး ၀ယ္စားလုိ႕ကေတာ့ ဘုရားသခင္ ….. မုန္႕ဟင္းခါးေလးျဖင့္ ငတ္ ငတ္ရခ်ည္ေသးရဲ႕။
Irrawaddy Blog
No comments:
Post a Comment