တရုတ္ႏိုင္ငံ၏ ပညာေရးစနစ္သစ္(တင္ညြန္႔)

တရုတ္တို႔သည္ ကြန္ျမဴနစ္ႏိုင္ငံႀကီး ျဖစ္ခဲ႔သည္ႏွင္႔အညီ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ား ေဆာင္ပုဒ္မ်ားကို အေလးထားတတ္သည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္၀မ္က်ားေပါင္ လက္ထက္တြင္ ‘ဆိုရွယ္လစ္ ေက်းလက္မ်ား တည္ေဆာက္ၾက’ ဟူ၍ အစေဖာ္ေပးလိုက္သည္။ ပညာေရးစနစ္ႏွင္႔ ပတ္သက္ၿပီး ေက်းလက္ အေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ရတက္မေအးစရာ ျပႆနာမ်ား ရင္ဆိုင္ေနရသျဖင္႔ ဤေဆာင္ပုဒ္ကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္ဟု အကဲခတ္မ်ားက ေ၀ဖန္ၾကသည္။
တရုတ္ႏိုင္ငံ ပညာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈတြင္ အဓိကလိုအပ္ခ်က္သည္ သင္ရုိးညႊန္းတမ္း ျဖစ္သည္။ ဗဟိုအစိုးရအေနျဖင္႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလိုက္သည့္ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းမ်ားကို ေတာေရာ ၿမိဳ႕ပါမက်န္ လိုက္နာေဆာင္ရြက္ၾကရန္ႏွင္႔ ေအာင္ျမင္စြာ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏို္င္ေရးအတြက္ ရတတ္မေအးႏိုင္ေအာင္လည္း ျဖစ္ေနၾကရသည္။

ဥကၠ႒ႀကီးေမာ္ လက္ထက္တြင္ ေက်ာင္းမ်ားကို အကန္႔အသတ္ႏွင္႔သာ ဖြင္႔ႏိုင္ခဲ႔သည္။ အခမဲ႔ပညာေရးစနစ္ကို က်င္႔သံုးၿပီး အမွန္တကယ္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူမ်ားကိုသာ ေထာက္ပံ႔ေၾကးေပးခဲ႔သည္။ တိန္ေရွာင္ဖိန္ လက္ထက္တြင္ ထိုစနစ္ကို ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္သည္။
၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားေလာက္ကစၿပီး ေဒသဆိုင္ရာ အစိုးရမ်ားသည္ ‘ကိုယ္႔ေဒသတြင္ ကိုယ္႔ေက်ာင္း ကိုယ္ေထာင္၊ ကိုယ္႔ဘတ္ဂ်က္ ကိုယ္သံုး၊ ကိုယ္႔ဆရာ ကိုယ္ ခန္႔၊ လစာကို ေဒသအစိုးရမွ ေပး’ စသည့္ စနစ္မ်ားကို က်င္႔သံုးလာခဲ႔သည္။ ရလဒ္ ပညာေရးႏွင္႔ ပတ္သက္ၿပီး ေက်နပ္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိုးတက္ေအာင္ျမင္မႈ ရလာျခင္းျဖစ္သည္။
ၿမိဳ႕ေပၚရွိ ထိပ္တန္းေက်ာင္းမ်ားတြင္ ပညာသင္စရိတ္မ်ား တိုးတက္သြားသည္။ ေက်းလက္ေဒသမ်ားတြင္ ပညာသင္စရိတ္ နည္းသည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း တိုးတက္မႈအရ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းမ်ားႏွင္႔ မယွဥ္ႏိ္ုင္ေအာင္ ရပ္တံ႔လာသည္။ အေျခခံ ပညာေရးဆိုသည္မွာ ပညာကို အေျခမခံ၊ ေငြေၾကးကို အေျခခံၿပီး ဥစၥာရင္လို ဥစၥာရင္ခဲ ရသည့္ဘ၀သို႔ ေရာက္လာသည္။
တိန္ေရွာင္ဖိန္ လက္ထက္တြင္ စီးပြားေရးဆန္ဆန္ ပညာေရးကို လုပ္လိုက္ျခင္းေၾကာင္႔ အမွားႏွင္႔ ႀကံဳေတြ႔ခဲ႔ရသည္။ အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္ ၀င္ေငြ အခ်ဳိးအစား မညီမွ်မႈေၾကာင္႔ ပိရမစ္ ေဇာက္ထုိး အေနအထားသို႔ ေရာက္သြားရသည္။ တရုတ္ျပည္တြင္ အမွန္တကယ္ ထူေထာင္သင္႔သည့္ ပညာေရးစနစ္သည္ ‘ႏွစ္လမ္းသြား ပညာေရးစနစ္’ ျဖစ္သည္ဟု တရုတ္ လူမႈေရးသိပၸံမွ ေက်းလက္ပညာေရး သုေတသီ လီခ်န္ကိုင္း က ေထာက္ျပထားသည္။
တရုတ္ျပည္သည္ စီးပြားေရးသည္ ယေန႔ ကမၻာ႔ဒုတိယအဆင္႔ ရွိေနေသာ္လည္း ပညာေရးႏွင္႔ ပတ္သက္ၿပီး သံုးစြဲသည့္ ေငြပမာဏ နည္းလြန္းလွသည္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ စစ္တမ္းတစ္ခုတြင္ တရုတ္ အိမ္ေထာင္စုမ်ား၌ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ပညာေရး အသံုးစရိတ္သည္ မိသားစု၀င္ေငြ၏ အမ်ားဆံုး ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။
တရုတ္ျပည္တြင္ မိသားစုတစ္စု ကေလးတစ္ေယာက္ႏႈန္းေလာက္သာ ယူရသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ တစ္မိေပါက္ တစ္ေယာက္ထြန္း ဆိုသလို ျဖစ္ေစခ်င္သည့္ ဆႏၵျဖင္႔ တြန္းပို႔ခ်င္ၾကသည္။ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္တြင္ အၿပိဳင္အဆိုင္ျဖင္႔ ေရွ႕တန္းသို႔ လုတက္ေနၾကရသျဖင္႔ မိဘမ်ား၏ ဆႏၵကိုလည္း အဆိုးမဆိုသာေပ။ မေတာ္သူေတြ ေထာက္က်န္ေနခဲ႔မည့္အေရး မိဘတိုင္း ရင္ေလးေနၾကရသည္။
ေက်းလက္မိသားစု တစ္စု၏ ပ်မ္းမွ်၀င္ေငြသည္ ၃၂၂၅၀ ယြမ္ (၄၀၂ ေဒၚလာ) ျဖစ္သည္။ ပညာေရးအတြက္ ထိုေငြထဲမွ ၃၂.၆ ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔ သံုးစြဲၾကရသည္ဟု ဆိုသည္။ ၿမိဳ႕ျပတြင္ မိသားစု ၀င္ေငြ၏ ၂၃ ရာခိုင္ႏႈန္းမွ ၂၆ ရာခိုင္ႏႈန္းအထိ သံုးစြဲၾကရသည္ ဆိုသျဖင္႔ ၀င္ေငြ၏ ၄၀ ရာခိုင္ႏႈန္း သို႔မဟုတ္ ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္းျဖင္႔သာ ရပ္တည္ေနၾကရရွာသည့္ တရုတ္တို႔၏ ဘ၀ကို ျပန္လည္ ဆန္းစစ္ရန္ လိုအပ္လာၿပီ ျဖစ္သည္။
ပညာေရးႏွင္႔ ပတ္သက္ၿပီး အသံုးစရိတ္ ႀကီးျမင္႔မႈေၾကာင္႔ ေၾကကြဲဖြယ္အျဖစ္ေတြ ႀကံဳေတြ႔လာရသည္။ ယမန္ႏွစ္က တရုတ္ျပည္၊ နန္ဇီးနယ္တြင္ အသက္ ၁၃ ႏွစ္ အရြယ္ ေက်ာင္းသူေလးတစ္ဦးသည္ မိဘမ်ားက ေက်ာင္းသို႔ ေပးရန္ ယြမ္တစ္သိန္းကို မေပးႏိုင္သျဖင္႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသသြားသည့္ သတင္းက ဗဟိုအထိ ရိုက္ခတ္သြားခဲ႔သည္။ သို႔ေသာ္ အေျခခ်ထားခဲ႔သည့္ ပုဂၢလိကပိုင္ ပညာေရးစနစ္ကိုေတာ႔ ဖ်က္၍ ရႏိုင္အံ႔မထင္။ အစိုးရကလည္း အခြန္အေကာက္ေတြ တိုးေကာက္ေနသမွ် ပညာေရးစရိတ္မ်ားကို ေလွ်ာ႔ခ်၍ မရႏိုင္သည္က ေသခ်ာသည္။
အစိုးရအေနျဖင္႔ ပညာေရးအတြက္ မည္မွ်ေဆာင္ရြက္ေပးသည္ဆိုေစ အခေပး ပညာသင္ၾကားေရးစနစ္အား တရုတ္တို႔ အျမင္ မၾကည္လင္ ျဖစ္လာၾကသည္။ ေက်ာင္းမ်ားက စီးပြားေရးဆန္ဆန္လုပ္လာလွ်င္ မိဘမ်ားကလည္း စီးပြားေရးဆန္ဆန္ ဆံုးျဖတ္လာၾကေတာ႔မည္သာ ျဖစ္သည္။
နာမည္ႀကီးတကၠသိုလ္တစ္ခုသို႔ ပို႔ႏိုင္ေရးအတြက္ တစ္ႏွစ္ကုန္က်စရိတ္သည္ အဆမတန္ ျမင္႔တက္လာသည္။ စာအုပ္ဖုိး၊ ၀တ္စံုေၾကး၊ အခ်ိန္ပိုေၾကး၊ မိတၱဴေၾကး၊ ေက်ာင္း၀င္ေၾကးမ်ားအျပင္ ေရဖိုးကအစ ယြမ္ေငြသိန္းခ်ီၿပီး ကုန္က်လာသည္။ အကယ္၍ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားျဖစ္ၿပီး ေနထိုင္ခြင္႔လက္မွတ္မရွိလွ်င္ ကုန္က်စရိတ္ မွတ္ပံုတင္ေၾကးက ပိုမ်ားေသးသည္။ မိဘမ်ားက ကိုယ္ပို္င္ေက်ာင္း ေထာင္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္လာၿပီဟု ညည္းညဴလာၾကသည့္အထိ တကၠသိုလ္စရိတ္က ႀကီးျမင္႔ေၾကာင္း သိရသည္။
အစိုးရ စာရင္းဇယားမ်ားအရ တရုတ္ျပည္တြင္ ပညာဆက္လက္ မသင္ႏိုင္သည့္ဦးေရမွာ ၁ ရာခိုင္ႏႈန္းမွ ၇ ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔သာ ရွိသည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း ဆင္းရဲသည့္ ေက်းလက္ေဒသမ်ားတြင္ ပညာ ဆက္လက္ မသင္ႏိုင္သည့္ႏႈန္းသည္ ၄၀ ရာခိုင္ႏႈန္း အထိ ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။
ဗဟိုအစိုးရသည္ ၀င္ေငြအခ်ဳိးႏွင္႔ ပညာသင္စရိတ္ မမွ်တသည့္အေၾကာင္းကို ေျဖရွင္းသည့္အေနျဖင္႔ ေက်းလက္ေရာ ၿမိဳ႕ျပကိုပါ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ ညွိေပးရန္ အားထုတ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ယြမ္ေပါင္း ၂၁၈ ဘီလီယံအထိ ပညာေရးအတြက္ ေနာက္ထပ္ငါးႏွစ္အတြင္း သံုးစြဲရန္ လ်ာထားၿပီး ျဖစ္သည္။
ပညာေရးအတြက္ ‘ႏွစ္ေယာက္လြတ္၊ တစ္ေယာက္ေထာက္ပံ႔’ အစီအစဥ္သစ္ကို ေရးဆြဲကာ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္တြင္ ဆရာမ်ားကို လစာ တိုးေပးေရးႏွင္႔ ဆင္းရဲသည့္ မိသားစုမ်ား အခမဲ႔ပညာသင္ၾကားႏိုင္ေရးတို႔ကို ဦးတည္လုပ္ေဆာင္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ငါးႏွစ္ အတြင္း ေက်းလက္ေန ျပည္သူမ်ားအေနျဖင္႔ မိမိတို႔ တစ္ဦးခ်င္း၀င္ေငြ၏ ၄ ရာခို္င္ႏႈန္းသာ ပညာေရးအတြက္ သံုးစြဲရေတာ႔မည္ဟု ဆိုသည္။
ယခုအခါ တရတု္ျပည္တြင္ မူလတန္းႏွင္႔ အထက္တန္းေက်ာင္းေပါင္း ေလးဆခန္႔ တိုးတက္သြားသည္ မွန္ေသာ္လည္း အသံုးစရိတ္ကမူ ၀င္ေငြ၏ ၃၈ ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔ သံုးစြဲေနရဆဲ ျဖစ္သည္။ ေက်းလက္ေန ျပည္သူတို႔ႏွင္႔ ၿမိဳ႕ျပ လူေနမႈစရိတ္ ျခားနားမႈအေပၚ မူတည္ၿပီး အစိုးရအေနျဖင္႔ ေထာက္ပံ႔မႈ မေပးႏို္င္သမွ် ပညာေရးစနစ္ အေကာင္အထည္ေပၚလာစရာ လမ္းမျမင္ ဟူ၍လည္း ဆိုၾကသည္။
ဗဟိုအစိုးရအေနျဖင္႔ ယခုအခိ္်န္မွစၿပီး ပညာေရးဆိုင္ရာ ရန္ပံုေငြမ်ားကို ခြဲေ၀ေပးေနၿပီ ျဖစ္သျဖင္႔ လက္ရွိ လုပ္ေဆာင္ရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကသည့္ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းမ်ား အသစ္ေရးဆြဲေရးတြင္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနသလို ျဖစ္ေနသည္။ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားေလာက္ ကတည္းက တရုတ္အစဥ္အလာ ပညာသင္ၾကားေရးစနစ္သည္ ေအာင္ျမင္မႈမရေတာ႔ေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။
တရုတ္ျပည္တြင္ အစဥ္အလာအားျဖင္႔ ႏႈတ္တိုက္အလြတ္က်က္ျခင္းကိုသာ ဦးစားေပးခဲ႔သည္မွာ သမိုင္းႏွင္႔ခ်ီၿပီး ရွိခဲ႔သည္။ တရုတ္တို႔က ‘အစာသြတ္ဘဲ’ ဟူ၍ တင္စားေခၚခဲ႔ၾကသည့္ အလြတ္က်က္စနစ္ျဖင္႔ပင္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနေသးသည္။
ဂလိုဘယ္လုိက္ေဇးရွင္းေခတ္သည္ တီထြင္ဖန္တီးႏိုင္စြမ္း၊ ျပႆနာေျဖရွင္းႏိုင္စြမ္း၊ ကိုယ္ပိုင္အစြမ္းျဖင္႔ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သူမ်ား ေခတ္ျဖစ္သည္။ ေခတ္ႏွင္႔အမီ ရင္ေပါင္တန္းႏိုင္ရန္ တရုတ္ျပည္သူေတြကို မ်ားစြာေလ႔က်င္႔ေပးရန္ လိုေနေသးသည္။ ယခု တရုတ္ျပည္တြင္ ျပ႒ာန္းလိုက္သည့္ သင္ရိုးသစ္ကို ေရွ႕ေျပးအစီအစဥ္မ်ားအေနျဖင္႔ စမ္းသပ္ခဲ႔သည္မွာ ၾကာၿပီဟု သိရသည္။
‘အရည္အခ်င္းအေျချပဳ ပညာေရးစနစ္’ ဟူ၍ သံုးစြဲ အေကာင္အထည္ေဖာ္လာျခင္းကို ၾကည့္လွ်င္ အေနာက္စတိုင္ ပညာေရးစနစ္ကို မလြဲမေသြ လက္ခံက်င္႔သံုးလာၾကရေပလိမ္႔မည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ စာေမးပြဲ အေျချပဳ ပိုင္းျဖတ္မႈစနစ္သည္လည္း တရုတ္ျပည္တြင္ ဆက္လက္က်င္႔သံုးဦးမည္ေလာဟု ေမးစရာေတြ ျဖစ္လာသည္။
ေပက်င္းတကၠသိုလ္မွ ပညာေရး အထူးအရာရွိ ခ်န္ဇင္မင္း ကမူ သင္ရိုးသစ္သည္ စာသင္ခန္းအတြင္း အုပ္စုလိုက္ဖြဲ႔ၿပီး သင္ၾကား သင္ယူမႈကို အေျခခံလာသည္ဟု ဆိုသည္။ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးခ်င္းစီ၏ သင္ယူႏိုင္မႈကိုသာ အေျချပဳထားသျဖင္႔ တစ္ဦးခ်င္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သင္ယူႏိုင္ေစရမည္ဟု ဆိုသည္။
စနစ္ေဟာင္းတြင္ ေက်ာင္းႏွင္႔ စာသင္ခန္းသည္ ကေလးမ်ားအတြက္ ရြံရွာ မုန္းတီးဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနသည္။ စည္းကမ္း တင္းက်ပ္လြန္းၿပီး ပံုစံအတိုင္း ရိုက္သြင္းျခင္း ခံရမည့္ ပညာေရးစနစ္တြင္ မည္သူမွ် ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္စရာလည္း အေၾကာင္း မရွိေပ။ ေက်ာင္းသုိ႔ သြားရမည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းသြားရမည္ကို ေၾကာက္ေနသည့္ ပညာေရးစနစ္သည္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္စြမ္း ရွိလိမ္႔မည္ မဟုတ္ေပ။
စနစ္သစ္သည္ ေက်ာင္းေနေပ်ာ္ၿပီး စာောတ္ရမည္ဟု ၀န္ခံထားၾကသည္။ စနစ္ေဟာင္းတြင္ အထက္တန္း ေနာက္ဆံုး စာေမးပြဲျဖင္႔သာ တကၠသိုလ္၀င္ခြင္႔ကို သတ္မွတ္ခဲ႔ၾကသည္။ ယခုလက္ရွိ အေျခအေနတြင္ အထက္တန္းေက်ာင္း ေအာင္ျမင္ၿပီး တကၠသိုလ္ ဆက္တက္ႏိုင္ခြင္႔ဥပေဒမွာ ၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္းပင္ မရွိေသးေပ။
စနစ္သစ္အရ မိမိႀကိဳက္ရာ တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္မ်ားသို႔ တက္ႏိုင္ရန္ စာေမးပြဲမ်ားသို႔ ၀င္ေရာက္ေျဖဆိုခြင္႔ ရွိၾကသည္။ ပညာ တစ္ပိုင္းတစ္စျဖင္႔ ေက်ာင္းထြက္သြားရသူမ်ားလည္း တကၠသိုလ္၀င္ခြင္႔ကို ေျဖဆိုခြင္႔ ရွိသျဖင္႔ ပညာဆက္လက္ သင္ၾကားႏိုင္ခြင္႔ ရၾကေပလိမ္႔မည္။
ပညာေရးစနစ္သစ္သည္ လြယ္ကူစြာ အေကာက္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ဦးမည္ေတာ႔ မဟုတ္ေပ။ အၿပိဳင္အဆိုင္ မ်ားလည္သည့္ ပညာေရး စနစ္တြင္ အမွန္တကယ္ ေတာ္ၿပီး တတ္ေစရန္ ေက်ာင္းထားျခင္းထက္၊ မိဘမ်ားက ကိုယ္ပိုင္ဆရာမ်ား ငွားသင္ျခင္း၊ ကိုယ္ႀကိဳက္သည့္ ေက်ာင္းတြင္ ကိုယ္ ထားလိုျခင္းမ်ားကလည္း ေက်ာင္းမ်ား၏ အရည္အေသြး ညံ့ဖ်င္းျခင္းေၾကာင္႔ေလာဟု ဆန္းစစ္လာၾကသည္။ ေငြေၾကးကုန္က် မ်ားတာခ်င္း တူလွ်င္ စိတ္ႀကိဳက္ဆရာႏွင္႔ သင္ၿပီး ႀကိဳက္ရာ တကၠသိုလ္သို႔ ၀င္ခြင္႔မ်ား ရွရွိေရးကို မိဘမ်ားက စိတ္ကူးလာၾကသည္။
ပညာသင္ခြင္႔ လြတ္လပ္မႈ ေတာင္းဆိုလာျခင္း၊ ကာယပညာေရးကို အခ်ိန္ျဖဳန္းသည္ဟု ျမင္လာျခင္းသည္ ေကာင္းသည့္ အလားအလာ မဟုတ္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းမ်ားတြင္ သတ္မွတ္ျပ႒ာန္းထားသည့္ သင္ရိုးအတိုင္း သင္ၾကားရန္ ဆရာမ်ားကေတာ႔ လိုအပ္ေနဦးမည္သာ ျဖစ္သည္။
ပညာေရးတြင္ အထက္တန္း၊ အလယ္တန္း။ မူလတန္း ဟူ၍ ဆရာ ဆရာမမ်ားကို ရာထူးအားျဖင္႔ ခြဲျခားျခင္း၊ လစာအားျဖင္႔ ခြဲျခားျခင္းကလည္း မွားေနသည္ဟု ျမင္လာၾကသည္။ သင္ၾကားျခင္း ဆိုသည္မွာ အနုပညာျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ္၊ တကယ္ တတ္သည့္ သင္ၾကားႏိုင္သူအား တကယ္ ခ်ီးေျမွာက္ ေထာက္ပံ႔ေပးရမည့္အစား ရာထူးအလိုက္ ေထာက္ပံ႔ေနျခင္းကလည္း ဆရာ ဆရာမမ်ား၏ အရည္အေသြးကို ေဖာ္ထုတ္ရာ မေရာက္ဟု ေ၀ဖန္လာၾကသည္။
အခ်ိန္တန္ ရာထူးရ၊ ၀င္ေငြေကာင္းေအာင္ ႀကံဖန္ေနၾကရသည့္ ပညာေရးစနစ္သည္ အေပၚထပ္ အေဆာက္အအံု မည္မွ် ေကာင္းသည္ ဆိုေစ၊ ေအာက္ေျခတြင္ လႈိက္စားေနဦးမည္သာ ျဖစ္သည္။
ေပက်င္းတကၠသိုလ္မွ မစၥတာခ်န္းက “ၿဗိတိန္မွာဆိုရင္ ပညာေရးစနစ္တစ္ခုလံုးကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ သန္း ၆၀ ေသာ ျပည္သူတို႔ အတြက္ ႏွစ္ ၂၀ ၾကာတယ္ဗ်၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာေတာ႔ ဒီထက္႔မ်ား ပိုၾကာမလား” ဟု ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ေျပာသြားသည္ကို ေထာက္၍ ၾကာမည္ကို ေၾကာက္ၿပီး မေျပာင္းတာလား၊ ဘာေျပာင္းရမွန္း မသိလို႔လား၊ အေျခက်ေနတာကိုပဲ သာယာေနတာလား၊ မေျပာင္းသင္႔ေသးဘူး ထင္ေနသလား ဆိုသည့္ အေတြးမ်ား ၀င္လာမိေတာ႔သည္။
တင္ညြန္႔
ရည္ညႊန္း။ China’ New Education System, by Benjamin Robertson
MAUKKHA