ငယ္ငယ္တုန္းက ျခင္သတ္တမ္း ကစားဖူးသည္။ လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ကို ခပ္ခံုးခံုး ခပ္ဖြဖြလုပ္၍ ႐ိုက္လိုက္ေသာအခါ ျခင္သည္ ေလဟပ္ၿပီး မူးေမ့သြားသည္။ အေကာင္မပ်က္ အရွင္ဖမ္းမိျခင္း ျဖစ္သည္။
ျခင္ေထာင္ေပၚသို႔ ဖေယာင္းစက္ခ်သည္။ ဖေယာင္းေျခာက္သြားေသာအခါ အသာ ခြာယူလိုက္လွ်င္ ဂူသြင္းၿပီးသား ရေလသည္။ ဖေယာင္းလံုး ဘယ္ႏွစ္လံုးရသည္ဟု သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ၿပိဳင္ေလ့ရွိသည္။ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ ေရာက္ေသာအခါ ျခင္ေတြကို ေမ့သြားျပန္၏။
တစ္ခ်ိန္တြင္ ျခင္ကိုက္ျခင္း၊ ၾကမ္းပိုးကိုက္ျခင္းတို႔ကို ေပယ်ာလကန္သေဘာ ထားခဲ့လိုက္ျပန္သည္။ ျခင္ေထာင္ဆိုသည္မွာ အက်င့္ႀကီး ပါေနေသာေၾကာင့္သာ ညက်လွ်င္ ဆြဲခ်၊ မနက္က်လွ်င္ လံုးေထြးၿပီး ျပန္တင္အပ္ေသာ အရာတစ္ခုအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳထား၏။
ကၽြန္ေတာ့္ျခင္ေထာင္ထဲတြင္ ပံုမွန္စတည္းခ်ေသာ ျခင္ေလးငါးေကာင္ေလာက္ ရွိခ်င္ ရွိေပလိမ့္မည္။ ကိစၥမရွိ။ ျခင္တစ္ေကာင္သည္ တစ္ညလွ်င္ တစ္ႀကိမ္ေလာက္သာ ကိုက္ႏိုင္မည္။ ျခင္ေလးငါးေကာင္ အကိုက္ခံရလို႔ ေသြးႏွစ္စက္၊ သံုးစက္အျပင္ ပို၍ မဆံုး႐ႈံးႏိုင္။ ေသြးလွဴေသာအခါ ေသြးတစ္ပုလင္းလံုး ထုတ္ေပးလိုက္တာေတာင္ ကိုယ္ခႏၶာအတြက္ ေျပာပေလာက္ေအာင္ ထိခိုက္မႈမရွိႏိုင္ဟု ၾကားဖူးသည္။ ၿပီးေတာ့လည္း “ျခင္ေထာင္” ဆိုေသာနာမည္ မွည့္ထားပါလ်က္ ျခင္ေတြကို ဝင္ခြင့္မေပးတာေတာ့ ဘယ္တရားမလဲဟု ကတ္ကတ္သတ္သတ္ ေတြးသည္။
အိမ္ေထာင္က်ေသာအခါ ျခင္ဆန္႔က်င္ေရးသမားႏွင့္မွ သြားေတြ႔သည္။ ေလးေမသည္ ညအိပ္ခါနီးလွ်င္ ျခင္ေထာင္ထဲမွာ ျခင္တစ္ေကာင္တစ္ၿမီးမွ် မက်န္ေအာင္ သုတ္သင္ၿပီးမွ အိပ္တတ္သည္။
“တစ္ေကာင္တေလက်န္လည္း ကိစၥမရွိပါဘူးဟာ၊ သိပ္ႏုမေနစမ္းပါနဲ႔၊ ျခင္ကိုက္တာေလာက္ေတာင္ မခံႏိုင္ဘူးလား၊ ျခင္ေထာင္ေထာင္စရာ မရွိတဲ့လူေတြ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ” ဟု ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကိုေထ့သည္။
သူက..
“ျခင္ေထာင္မရွိတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း မရွိသလို ေနႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာေပါ့၊ ခု ျခင္ေထာင္ရွိေနလ်က္သားနဲ႔ေတာ့ တမင္တကာ ျခင္ကိုက္မခံႏိုင္ပါဘူး” ဟု ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္တြယ္ၿပီးလွ်င္ ျခင္ေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္ေသာ ေရာဂါမ်ားအေၾကာင္းကို ပညာေပး ေဟာေျပာေလေတာ့သည္။ ပလက္စမိုဒီယမ္ေခၚ ငွက္ဖ်ားပိုးေၾကာင့္ ေသြးေတြ အဆိပ္တက္ၿပီး....
“ဒါေတြ ကိုယ္သိၿပီးသားပါကြာ၊ ဆယ္တန္းတုန္းက ဘိုင္အိုယူခဲ့တာကြ” ဆိုၿပီး အႏိုင္ႏွင့္ပိုင္းလိုက္သည္။ သူကေတာ့ ညတိုင္းက်လွ်င္ ျခင္ေတြကို ရွာၿမဲ၊ သတ္ၿမဲပင္။
တစ္ခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုတစ္ေယာက္ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္မွန္မွန္ တက္တတ္ေသာ အဖ်ား။ သူအဖ်ားတက္ၿပီဆိုလွ်င္ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ေနသည္။ ေစာင္ေလးငါးထပ္ ၿခံဳလို႔လည္း မရ။ လူသံုးေလးေယာက္ တက္ဖိထားလို႔လည္း တုန္ေနတုန္း။ အဖ်ားက်သြားၿပီးဆိုလွ်င္ လူက ယူပစ္လိုက္သလိုပင္ ဟိုက္ခနဲ က်သြားတတ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္နားက ကေလးတစ္ေယာက္က်ေတာ့ ေသြးလြန္တုပ္ေကြး ျဖစ္သည္။ ေဆး႐ံုမွာ အေတာ္ ကုယူလိုက္ရသည္။ ေဆး႐ံုကဆင္းၿပီးသည့္တိုင္ ရက္အတန္ၾကာသည္အထိ နာလန္မထူခ်င္ေသးဘဲ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ထိုအခါမွစ၍ ကၽြန္ေတာ္သည္ ျခင္ေတြကို နည္းနည္းလန္႔လာသည္။ ျခင္သုတ္သင္ေရးကို အားေပးအားေျမႇာက္ျပဳသည္။ စာေရးခါနီးတြင္ စားပြဲေအာက္ကို နႏြင္းမႈိင္းတိုက္သည္။ ညအိပ္ခါနီး ေလးေမ ျခင္ရွာေသာအခါ “ဟိုမွာတစ္ေကာင္၊ ဟိုမွာတစ္ေကာင္” ဟု ဝင္ေအာ္ေပးတတ္လာေလ၏။
* * * * *
ျခင္ေထာင္အမိုးမွာနားေနေသာ ျခင္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္သည္။ ငွက္ဖ်ားေရာဂါပိုးကို သယ္ေဆာင္ေသာ အႏိုဖလိျခင္သည္ နားေသာအခါ ဖင္ေထာင္ေနတတ္သည္။ ခုျခင္ကေတာ့ မဟုတ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အနက္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ကိုက္ထားေသာျခင္ ျဖစ္သည္မွာ ေသခ်ာ၏။
ညက ညဥ့္နက္အထိ စာေရးခဲ့သည္။ စာေရးအၿပီး ျခင္ေထာင္ထဲအဝင္တြင္ ဒီျခင္က ကပ္လိုက္လာတာျဖစ္မည္။
ျခင္တို႔သည္ ေန႔ႏွင့္ည သဘာဝခ်င္း မတူ။ ညဆိုလွ်င္ လွစ္ခနဲ ဝွီးခနဲေနေအာင္ လ်င္ျမန္သည္။ ေန႔ဘက္က်ေတာ့ အာ႐ံုခံအဂၤါမ်ား အားနည္းေနတတ္သလား မသိ။ ပ်ံသန္းလွ်င္ပင္ ခပ္ေႏွးေႏွး။
ျဖန္းခနဲ ႐ိုက္ခ်လိုက္သည္။ မိမိရရွိေၾကာင္း လက္ဖဝါး၏ အထိအေတြ႔က သိေန၏။ လက္ျဖန္႔ၾကည့္ေသာအခါ လက္ဖဝါးေပၚတြင္ စိစိညက္ညက္ေၾကေနေသာ ျခင္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေသြးေတြက ရဲေနသည္။ သူ႔ကိုယ္ထဲက ထြက္လာျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔ေသြးမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေသြးေတြ။
* * * * *
သြားပြတ္တံေပၚတြင္ သြားတိုက္ေဆးညႇစ္ထည့္ၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ရန္ ထြက္ခဲ့သည္။ စာေရးစားပြဲေပၚတြင္ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ႏွင့္ မည္ကာမတၱဟု ကၽြန္ေတာ္ နာမည္ေပးထားေသာ ထမင္းေၾကာ္တစ္ပန္းကန္ ေတြ႔ရသည္။ ဆီကေလးပါေလဟန္ႏွင့္ အိုးကင္းပူတိုက္ၿပီး ပဲျပဳတ္ျဖဴးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေလးေမကေတာ့ ထမင္းေလွာ္ဟု သူ႔ဘာသာ နာမည္ေျပာင္ ေပးထားသည္။ မ်က္ႏွာမသစ္မီ တစ္ဇြန္းေလာက္ ျမည္းၾကည့္မလို႔ စိတ္ကူးေသးသည္။ ဇြန္းကိုကိုင္ၿပီးမွ ျပန္ခ်ထားလိုက္ၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ ေလးေမသည္ ႐ံုးႀကိဳကား မမီမွာစိုးသျဖင့္ ခပ္သုတ္သုတ္ ျပင္ဆင္ေနသည္။ ထမင္းဘူးအဖံုးကို ပိတ္ရင္း....
“ညေန လက္ဖက္ေျခာက္ဝယ္ဖို႔ မေမ့နဲ႔ေနာ္၊ ေရႊပေလာင္နဲ႔ ကုန္တိုက္ကဟာ ေပါင္ဝက္စီဝယ္ခဲ့” ဟု လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။
မီးဖိုေဆာင္ကို ျဖတ္ထြက္လိုက္ေသာအခါ ေရစည္ရွိရာသို႔ ေရာက္လာသည္။ စင္ေပၚက ေရခြက္ကိုယူၿပီး ေရခပ္မည္ျပဳသည္။ ခြက္ကိုင္ထားေသာလက္က တုန္႔ခနဲ ျဖစ္သြား၏။ ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ ျခင္တစ္ေကာင္ နားေနသည္။ စိတ္တိုသြား၏။ ျခင္ေတြကလည္း ေနရာတကာပဲဟု စဥ္းစားမိသည္။ ေရခြက္ႏွင့္ ႐ိုက္သတ္မည္ျပဳၿပီးမွ မ႐ိုက္ျဖစ္။
ၾကည့္စမ္းပါဦး။ သူသည္ ေရျပင္ေပၚမွာ နားေနျခင္းမဟုတ္။ ေရမ်က္ႏွာျပင္ေအာက္မွ ထိုးထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ သူ၏ဘဝ ပထမပိုင္းျဖစ္ေသာ ပိုးေလာက္လန္းအခြံထဲမွ လူးလြန္႔႐ုန္းထြက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
သူ႔လႈပ္ရွားမႈကို ဆက္ၾကည့္ေနမိ၏။ သူသည္ ကိုယ္တစ္ပိုင္းက ေရေပၚ ေရာက္ေနၿပီ။ ေျခေထာက္မ်ားက လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ မျဖစ္တတ္ေသး။ ေျခေထာက္မ်ားကို ႏွဲ႔ၿပီး ထုတ္ေနသည္။ အေတာင္ပံကို မခတ္ဘဲ ေနသည္။ မခတ္ႏိုင္ေသးလို႔လား၊ ေကာင္းေကာင္း မခတ္တတ္ေသးလို႔လား မသိ။ ေရွ႕ေျခမ်ား ထြက္လာသည္။ ထိုေျခေထာက္မ်ားျဖင့္ ေရျပင္ကိုကန္၍ ႐ုန္းေနျပန္သည္။ အေတာင္ပံမ်ား လႈပ္စျပဳလာသည္။ ကိုယ္ကို လြန္႔လိုက္ရာ တစ္ပတ္လည္သြားသည္။
ထိုစဥ္တြင္ ဝမ္းဗိုက္ပိုင္းကို ျမင္လိုက္ရသည္။ အရစ္ရစ္ေတြႏွင့္ ျခင္က်ား။ “ေသြးလြန္တုပ္ေကြး ကာကြယ္ေရး၊ ျခင္က်ားေခၚ ျခင္ပုန္း ႏွိမ္နင္းေပး” ဆိုေသာ က်န္းမာေရးေဆာင္ပုဒ္ကို ႐ုတ္တရက္ သတိရသည္။ သူသည္ ကေလးေတြကို ကိုက္လွ်င္.... ကၽြန္ေတာ့္မွာ တူကေလးေတြ၊ တူမကေလးေတြ ရွိသည္။
ေရခြက္ကို စင္ေပၚ အသာျပန္တင္သည္။ လက္ညႇိဳးႏွင့္ေတာက္ၿပီး သတ္မည္ဟု ႀကံသည္။ လက္ညႇိဳးေပၚ လက္မႏွင့္ဖိၿပီး အသင့္ျပင္သည္။ တျဖည္းျဖည္း အနားတိုးကပ္လိုက္၏။
သူသည္ ေတာင္ပံ တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္သည္။ ေရျပင္ေပၚမွ ႂကြတက္၍ကား မလာ။ ေရမ်က္ႏွာျပင္၏ တင္းအားကို သူမေအာင္ႏိုင္ေသး။ ကၽြန္ေတာ္၏ လက္ညႇိဳးသည္လည္း မေတာက္ျဖစ္ေသးေခ်။
* * * * *
သူ၏ဘဝတြင္ အစိတ္အပိုင္း ႏွစ္ခုရွိသည္။ ပထမတစ္ပိုင္းက ေရထဲမွာ။ ဒုတိယတစ္ပိုင္းက ေလထဲမွာ။ သူသည္ ဥအျဖစ္မွ တေရြ႕ေရြ႕ ေျပာင္းလဲၿပီး ပိုးေလာက္လန္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ ကိုယ္ကို ေကြးခ်ည္ဆန္႔ခ်ည္ျဖင့္ လႈပ္ရွားသြားလာရသည္။ ထိုအေျခအေနမွ ေျခေထာက္ေတြထြက္လာ၊ အေတာင္ပံေတြေပါက္လာၿပီး ေရျပင္ကို တြန္းထိုး၍ထြက္ကာ အျပင္ေလကို စတင္ထိေတြ႔ရသည္။ ထိုအခါတြင္ သူ႔ကိုယ္သူ ဘယ္ေလာက္ အ့ံၾသလိုက္ေလမည္နည္း။
ခုအခါ သူ၏ဘဝ ပထမပိုင္းမွ ဒုတိယပိုင္းသို႔ ကူးေျပာင္းေနျခင္း ျဖစ္၏။ သူသည္ ေရေအာက္က ကမာၻက်ဥ္းက်ဥ္းကေလးထဲမွာသာ ေနခဲ့ရသည္။ ေရစည္၏ ဟိုဘက္စြန္း၊ ဒီဘက္စြန္း၊ ေရအနက္ အေပၚေအာက္ ရွိသေလာက္သာ သူ႔နယ္ပယ္ အက်ယ္အဝန္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ ခုဆိုလွ်င္ သူ ေရျပင္ေပၚသို႔ ေရာက္ေနၿပီ။ ေလကို စတင္ျမင္ဖူးၿပီ။ သို႔ရာတြင္ သူသည္ မပ်ံသန္းဖူးေသး။ ေလတြင္ ဝဲပ်ံရသည့္ အရသာကို မႀကံဳရဖူးေသး။ အေျပာက်ယ္ေသာ ျပင္ပေလထုေအာက္ရွိ အေရာင္အဆင္းမ်ား၊ ပန္းပြင့္မ်ား၊ ေရျပင္လို ေစးထန္းေပ်ာ့အိမေနဘဲ မာေက်ာခိုင္ၿမဲေသာ နားခိုစရာ ေနရာမ်ားအေၾကာင္းကို သူမသိရေသး။ ယုတ္စြအဆံုး ျခင္တစ္ေကာင္ပီသဖို႔အတြက္ ေသြးတစ္စက္မွ်ကိုပင္ မစုပ္မ်ိဳဖူးေသး။
ကၽြန္ေတာ့္လက္မ်ားသည္ ေကြးေနဆဲ။ လက္ညႇိဳးကို လက္မျဖင့္ ဖိထားရသျဖင့္ လက္ကတုန္ေနသည္။ လႊတ္အံ့ဆဲဆဲ....
“မ်က္ႏွာသစ္ေတာ့ေလ၊ ဘာေငးေနတာလဲ”
ေလးေမ၏ အသံေၾကာင့္ ဖ်တ္ခနဲ လန္႔သြားသည္။ သူသည္လည္း ဆတ္ခနဲ႐ုန္းၿပီး ေလထဲသို႔ ပ်ံတက္သြား၏။
ေလးေမ ကၽြန္ေတာ့္ေဘး လာရပ္ၿပီး....
“ဘာၾကည့္ေနတာလဲ”
“ဟိုကိစၥပါ.. ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး”
ဟု ေျပာၿပီး ေရမ်က္ႏွာျပင္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ပိုးေလာက္လန္းအခြံကို တစ္ခ်က္ၾကည့္မိသည္။ ေလးေမက ေရစည္နား တိုးကပ္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္သလို လိုက္ၾကည့္သည္။
“ဟင္.. ေရစည္ထဲမွာလဲ ပိုးေလာက္လန္းေတြပါလား၊ ညေနက်ရင္ ေရစည္ကို လွယ္ပစ္ရေအာင္.. သိလား”
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ်ျပန္မေျပာ။ ပါးစပ္ထဲသို႔ သြားပြတ္တံကို ထိုးထည့္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
မင္းလူ
-----------
႐ႈမဝ၊ မတ္၊
၁၉၈၃
No comments:
Post a Comment