တကယ္ေတာ့ သူတံခါး ေခါက္ေတာ့မယ္ အထင္နဲ႔ အလ်င္စလို ဖြင့္ေပးလိုက္မိတာ ကၽြန္မ အမွားပါ။
|
|
သူက ပိတ္ထားတဲ့ တံခါးခ်ပ္ကိုမွ
တန္ဖိုးထားခ်င္သူ၊ ဟေပးထားတဲ့ တံခါးမ်ဳိးကို စိတ္၀င္တစား ဆြဲဖြင့္ခ်င္ သူမွ
မဟုတ္တာကိုး။ ဒီေတာ့ မိန္းမသား မာနနဲ႔ တံခါးကို ခပ္တင္းတင္း ေစ့ၿပီး
ဖြင့္ေပးခ်င္ရဲ႕နဲ႔ တံခါးေခါက္သံကိုေတာင္ မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနရမယ့္
မိန္းမ မာယာကို မကၽြမ္းက်င္ မလိမၼာခဲ့တဲ့ ကၽြန္မကပဲ ညံ့တယ္
ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ။ ျပတ္ေတာက္သြားၿပီ ထင္ထားတဲ့ ေရွးေရစက္ တစ္ခုဟာ
တစ္ေက်ာ့ျပန္ ဆံုခ်င္ေတာ့လည္း မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္မ အနားကို သူ
ျပန္ေရာက္ လာခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေန႔က ေရွာ့ပင္းေမာတစ္ခုရဲ႕ ရယ္ဗလြန္ေကာင္တာ
ေရွ႕မွာ ႏႈတ္ခမ္းနီ အေရာင္ေတြကို အာ႐ံု စူးစိုက္ၿပီး ေရြးခ်ယ္
ေနတုန္းမွာေပါ့။ အၾကားအာ႐ံုကို ႐ိုက္ခတ္လာတဲ့ အသံေလးတစ္ခုဟာ ေ၀းကြာၿပီးတဲ့
အတိတ္ေန႔ရက္ေတြဆီ ဖ်တ္ခနဲ ျပန္ေခၚသြားႏုိင္တဲ့ အစြမ္းေတြ ရိွေနတာမ်ား
အံ့ၾသမိပါရဲ႕။ “ႏႈတ္ခမ္းနီ မဆိုးတတ္တဲ့ မင္း ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက
ပုိေတာက္ပခဲ့တာပါ”တဲ့။
မထင္မွတ္တဲ့ အခ်ိန္၊ မေမွ်ာ္လင့္တ ေနရာမွာ
သူ႔ အသံကို အနီးကပ္ၾကားလိုက္ရေတာ့ အိပ္မက္လားလို႔ ေတာင္ ဇေ၀ဇ၀ါ
ျဖစ္သြားရတဲ့ အထိ ကၽြန္မ ဣေျႏၵ ပ်က္သြား ရတယ္။ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္စု ေက်ာ္ေလာက္
ၾကာသြား ခဲ့ေပမဲ့ မေန႔တစ္ေန႔ကလုိပါပဲ လား။ သူ႔မ်က္လံုး၊ သူ႔ႏႈတ္ခမ္း၊
သူ႔အၾကည့္၊ အားလံုးဟာ ငယ္ငယ္တုန္းကလို ႏုပ်ဳိ စိုလက္ေနတုန္းပဲ။ ခႏၶာကိုယ္
ကလည္း ပါးလ်လ်၊ ရွည္ ကိုင္းကိုင္း။ ကၽြန္မမွာသာ။
“ေကာ္ဖီဆုိင္ တစ္ခုခု မွာထိုင္ဖုိ႔ ကုိယ့္ကို အခ်ိန္ ေပးႏုိင္မလားဟင္”
ဟုိတုန္းကလုိပဲ မေျပာင္းလဲေသးတဲ့ သူ႔ရဲ႕ စည္းတစ္ဖက္ျခားက ဆက္ဆံ
ေရးမ်ဳိးကို ဒီအသက္အရြယ္ မွာေတာ့ ကၽြန္မ နာက်င္ျခင္း ကင္းစြာ လက္ခံ
ႏုိင္သြားပါ ၿပီ။ အဲဒီ အတြက္လည္း ကုိယ့္ ကိုယ္ကို ေက်နပ္သြားရ တယ္။ ကၽြန္မ
ႀကီးျပင္းခဲ့တာ ေသခ်ာၿပီပဲ။
အျပံဳးႏုႏုနဲ႔ ကၽြန္မကိ လည္း သူက
အံ့ၾသဟန္နဲ႔ ပခံုး တြန္႔ျပတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ တည္ၿငိမ္မႈကို ရွင္ အံ့ၾသသြား
ေစရမယ္ ကိုအံ့စြမ္းေမာင္။ ဒါေပမဲ့ သူမအံ့ၾသ ေသးခင္ ကၽြန္မ ပခံုးကို ခပ္ဖြဖြ
လွမ္းဖက္လိုက္တဲ့ သူ႔ အမူ အရာေၾကာင့္ ကၽြန္မ ထိတ္ လန္႔ၿပီး ေျခလွမ္း
တု႔ံသြားရတယ္။ ဒါ အံ့စြမ္းေမာင္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား။
ကၽြန္မ ခံစားခ်က္ကို
ရိပ္မိသြားပံုရတဲ့ သူကလည္း ခပ္ဟက္ဟက္ရယ္ရင္း ပခံုး ေပၚက လက္ကိုေျပာင္းၿပီး
ကၽြန္မ လက္ဖ၀ါးကို ခပ္ ဆတ္ဆတ္ဆြဲေခၚသြားေတာ့ တယ္။ “မင္း ေတာ္ေတာ္ တည္ ၿငိမ္လာၿပီေနာ္ ျမဖူးခိုင္”
“ဟင့္အင္း ရင့္က်က္ လာတာပါ။ ရွင္ကေရာ သိပ္ ဗိုလ္ဆန္လာတယ္ေပါ့”
ေကာ္ဖီခြက္ကို ကိုင္ရင္း ကၽြန္မ အေျပာကို သေဘာတက် ရယ္ေမာေနတဲ့ သူဟာ
မယံုႏုိင္စရာ ေျပာင္း လဲသြားခဲ့ၿပီပဲ။ သုိသိပ္တဲ့ အျပံဳးေနရာ မွာ
ပြင့္လင္းတဲ့ ရယ္ေမာ ျခင္း၊ တည္ၿငိမ္တဲ့ စကားလံုး ေတြအစား သြက္လက္တဲ့
အေျပာအဆို၊ ေစာင့္စည္း တတ္တဲ့ အမူအရာေတြမွာ ရဲတင္းတဲ့ ဆက္ဆံေရးေတြက
အစားထိုး၀င္ေရာက္သြားခဲ့ ၿပီ။ အရင္တုန္းကလို စည္း တစ္ဖက္ျခားကို
ေရာက္ေနသလိုမ်ဳိး သူ႔ပံုစံကေရာ။ နယ္နမိတ္ ကန္႔သတ္ခ်က္မဲ့ ၿပီး ကၽြန္မနဲ႔
တစ္သားတည္း ေရာေႏွာေတာ့မလို႔လား။
ဒါဆုိရင္ေတာ့ ရွင္ ေနာက္ဆုတ္လုိက္ပါ ကိုအံ့စြမ္းေမာင္။
အရင္တုန္းက ရွင္တားခဲ့တဲ့ စည္းမွာ ကၽြန္မ ႏွလံုးသားေလး
ကြဲေၾကခဲ့ၿပီးၿပီမို႔ ခုခ်ိန္မွာ ရွင္က အဲ့ဒီစည္းကုိ ဖ်က္ပစ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္
ေတာင္ ကၽြန္မကေတာ့ ဘ၀ နဲ႔ရင္းထားတဲ့ ေနာက္စည္း တစ္ေၾကာင္းကို ကၽြန္မတို႔
ႏွစ္ ေယာက္ၾကားမွာ ထပ္သားရ လိမ့္မယ္။
“လူ႔စည္း၊ ဘီလူးစည္း ဆုိတာ မင္း နားမလည္ဘူးလား ျမဖူးခိုင္။ လူမွန္ရင္ လူ႔ စည္းေလးေတာ့ ရိွရတယ္ ကြ”
ကေလးစိတ္ မကုန္႔ တကုန္ အရြယ္မွာ ကေလး ဆန္ဆန္ ႐ိုးသား ပြင့္လင္းခဲ့မႈ အတြက္
နာၾကည္းစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မ အရွက္ ရခဲ့ဖူးပါေရာ လား။ “ျမေလးရယ္။ ငါ့ အစ္ကိုက ခြစာႀကီးဟ။ သူ စိမ္း မိန္းကေလး မေျပာနဲ႔၊ ညီမအရင္း ငါ့ကိုေတာင္ သိပ္ ေရာေႏွာတာ မဟုတ္ဘူး။
“ရွစ္တန္းကတည္းက ေယာက်္ားေလး ေဘာ္ဒါ ေဆာင္မွာခ်ည္း ေနလာခဲ့လို႔လား မသိဘူး။
မိန္းကေလး ေတြအေပၚ အရွက္ႀကီးၿပီး စကားေတာင္ ဟဟ မေျပာ ဖူးဘူး။ နင္
စိတ္မဆုိးပါနဲ႔ ဟာ။ အစ္ကုိ႔အစား ငါ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္”
တကယ္ေတာ့
ၿမိဳ႕ ကေလးကို ေျပာင္းလာခါစ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္က ေႏြရာသီမွာ
တကၠသိုလ္က ျပန္ေရာက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အစ္ကုိကို တစ္ခါမွ မဆံုဖူးေပမဲ့
သူငယ္ခ်င္းျပတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြထဲမွာ ျမင္ဖူးေနတာေၾကာင့္ ရင္းႏွီးေနခဲ့တာပါ။
ေမြးခ်င္းေပါက္ေဖာ္ မရိွတဲ့ ကၽြန္မအတြက္က သူငယ္ ခ်င္းေျပာျပတဲ့ သူ႔အစ္ကို
အေၾကာင္းေတြ နားေထာင္ၿပီး သူတုိ႔ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ကို
ကုိယ့္ေမာင္ႏွမအရင္း ေတြလုိ ခံစားခင္မင္ေနမိတာ။ ဒါေပမဲ့ သူကလည္း
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဆုိတဲ့ အရိွန္နဲ႔ ဟန္တစ္ခြဲသားေပးၿပီး
ဘ၀င္ကိုင္ေနခ်ိန္မွာ တစ္ခါ မွ မျမင္ဖူးတဲ့ မေလာက္ ေလးမေလာက္စား ခ်ာတိတ္မေလး
တစ္ေယာက္က ညစ္ပတ္ေပတူးေနတဲ့ လက္နဲ႔ မ်က္ လံုးကို ဆတ္ခနဲ ဖံုးတာ
ခံလုိက္ရတာကိုး။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီေန႔က သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အတူ
မီးဖိုေခ်ာင္ မွာ သူ႔ေမေမကို ကူ႐ႈပ္ၿပီး ထမင္းအိုးဟင္းအုိး တည္ဖို႔
၀င္စပ္စုေနတဲ့ အခ်ိန္ေလ။ မီး ၀င္ေမႊး၊ ၾကက္သြန္အျဖဴ အနီ ၀င္သင္နဲ႔
ေပတူးေနတဲ့ လက္ ကို မေဆးျဖစ္ဘဲ ကိုစြမ္း ျပန္ ၿပီေဟ့ ဆုိတာနဲ႔ ေျပး
ထြက္သြားၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း နဲ႔ သူ႔ ေမေမ ေနာက္ကို လုိက္ေခ်ာင္းၾကည့္ခဲ့တာ။
ဧည့္ခန္းဆက္တီမွာ မိသားစုနဲ႔ ေရပက္ မ၀င္ေအာင္ စကားေျပာေနတဲ့ သူ႔ ကို
ေနာက္ခိုင္းေလးျမင္ရ ေတာ့ အစ္ကုိတစ္ေယာက္လို စေနာက္ခ်င္စိတ္ ႐ုတ္တရက္
ေပၚလာၿပီး မ်က္လံုးကို အသာေလးေျပးပိတ္လုိက္ တာ။
လက္ကုိပုတ္ခ်ၿပီး
အံ့ ၾသတႀကီး လွည့္ၾကည့္လုိက္ တဲ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြ၊ ေပတူး ေနတဲ့ ကၽြန္မလက္ကို
ျမင္ေတာ့ ရဲတက္သြားတဲ့ သူ႔ ေဒါသမ်က္ႏွာကေတာ့ တစ္ သက္တာ အမွတ္တရ ျဖစ္
ခဲ့ရၿပီေပါ့။ “ကိုကို အဲဒါ ညီမေလး သူငယ္ခ်င္း ျမဖူးခိုင္ပါ”
ျမင္သူတုိင္းက ခ်စ္ခ်င္ ၾကတဲ့ ခ်ာတိတ္မေလးကို သူဘာလို႔ ေမတၱာမထားႏုိင္
တာလဲ မသိဘူး။ ေျပာလုိက္ တာမ်ား ကၽြန္မမွာ မ်က္ရည္ ေပါက္ေပါက္ က်ရတဲ့အထိ။
အဲဒီကတည္းက ကၽြန္မ အေပၚ အျမင္ကတ္သြားတဲ့ စိတ္ဟာ ေတြ႕လိုက္တုိင္း
ႏွာေခါင္းတ႐ႈံ႕႐ႈံ႕နဲ႔ ဘယ္လုိမွ ၾကည္လင္မလာေတာ့တာပါ ပဲ။ သူက
အျမင္မၾကည္ ေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ မခြဲႏုိင္
မခြာရက္ေအာင္ ပုိအတြဲမိလာ ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္အိမ္ တစ္ေယာက္ တစ္လွည့္စီ
ညအိပ္ညေန စာအတူ သြားက်က္ ၾက၊ ဘယ္အိမ္က မုန္႔လုပ္ စားစား ႏွစ္ေယာက္စလံုး
ေနရာတကာ ပါ၀င္ ကူညီေန က်။ ဘယ္မိသားစုက အေပ်ာ္ခရီးထြက္ထြက္ သူငယ္ခ်င္းကုိပါ
အပါေခၚ ေနက်။
ဒါေၾကာင့္လည္း သူတုိ႔ မိသားစုရဲ႕ ေႏြရာသီခရီးတုိင္း
လိုလို သူနဲ႔အတူ ကၽြန္မ သြားခဲ့ရသလုိပါပဲ။ သူငယ္ ခ်င္းနဲ႔ ခင္မင္ခဲ့တာ ကာလ
ၾကာေလေလ၊ သူနဲ႔ ကၽြန္မ ၾကားမွာ အမွတ္တရ ခရီးေတြ ပုိမ်ားလာေလ။ ဒါေပမဲ့
ကၽြန္မကသာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ ႏူးစရာ အမွတ္တရေတြ အျဖစ္ တျမတ္တႏိုး တန္ဖိုး
ထားရတာ။ သူ႔ကိုၾကည့္ရ တာေတာ့ ကၽြန္မပါေနတာကို စိတ္႐ႈပ္ေထြးေနပံုမ်ဳိးနဲ႔
အျမဲ တမ္းမႈန္ေတေတပါပဲ။
ဘာေၾကာင့္မ်ား သူ ကၽြန္မကုိ လ်စ္လ်ဴ
႐ႈရက္တာလဲ။ ငြားငြားစြင့္စြင့္ ပြင့္ လန္းလာတဲ့ ပန္းကေလးဟာ
လက္တစ္ကမ္းအကြာတင္မို႔ သူ အနီး မႈန္ေနတာလား။ ႀကိဳင္လိႈင္ေနတဲ့ သင္းရနံ႔က
သူ႔ အနီးေလးတင္မို႔ မႊန္ထြန္ ၿပီး ႏွာပိတ္သြားတာလား။ မိန္းကေလးက သြက္လက္
လြန္းလို႔ သူက ပုိေအးခဲသြား တာလား။ ကၽြန္မက လိုက္ေန တယ္ထင္လုိ႔မ်ား သူက
ေျပး ခ်င္ေလသလား။
“ေယာက်္ားေလးေတြ ၀ိုင္း၀ုိင္းလည္ေနတာကို
ဂုဏ္ယူစရာမ်ား ထင္ေနလုိ႔ လား မိသႏၲာ။ တကယ္ေတာ့ သူမ်ားစိတ္မ၀င္စား၀င္စား
ေအာင္ ညိဳျမ လုပ္ေနတာကမွ ရွက္စရာ သိပ္ေကာင္းတာ” အဲသလို သူ႔ညီမကို ေျပာသလိုလုိနဲ႔ ကၽြန္မကို ေရွ႕ တည့္တည့္ထားၿပီးလည္း သူက ေပၚတင္ခ်ဳိးဖဲ့ တတ္ပါ ေသးတယ္။
“ရပါတယ္ဟာ။ ငါက သူ မနာလိုသ၀န္တုိတတ္မွန္း သိလုိ႔ သူဘာေျပာေျပာ ခြင့္ လႊတ္ၿပီးသားပါ”
သူငယ္ခ်င္းကလည္း ကၽြန္မကို သူ႔အစ္ကိုနဲ႔ သေဘာ တူတာမို႔ သူငယ္ခ်င္း က
ေလွာ္ေပးသေလာက္ ကၽြန္မကလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ရဲတင္းမိခဲ့တာေတာ့ ၀န္ခံပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ သူ႔ အေပၚမွာသာ အစ္ကုိ တစ္ ေယာက္လို ခံစားရတာေရာ၊
ရင္ထဲကႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္မိ တာေရာေၾကာင့္သာ ဗလြတ္ ရႊတ္တ ေနာက္ေျပာင္ရင္း
တိတ္တခိုးခံစားခ်က္ေတြကို မသိမသာ သူ႔တစ္ေယာက္ အေပၚမွာသာ ဆြတ္ေစခ်င္
လြန္းလုိ႔ ၫြတ္က်မိတာ။ ျမဖူးခုိင္ဆုိတာ သူျဖစ္တည္ရာ ၀န္းက်င္
တစ္၀ုိက္မွာေတာ့ မ်က္ႏွာထားတည္ အေနမွန္ ၿပီး ခ်ဴဖို႔ခက္တဲ့ မၪၨဴသက
ပန္းေလးလို ဂုဏ္သတင္း ေမႊးပ်႕ံသူဆုိတာ သူလည္း ၾကားမိမွာပါ။
“ကုိကိုက ေရွ႕တင္သာ ေရွာင္ဖယ္ဖယ္ လုပ္ေနတာ။ ေနာက္ကြယ္မွာက် ငါ့ကို နင့္
အေၾကာင္းေတြ မသိမသာ ေမးတယ္ဟ။ ေယာင္းမ စိတ္မေလွ်ာ့နဲ႔သိလား။ အားတင္းထား”
သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ကၽြန္မ ေဘးနားမွာ ၀ုိင္း၀ုိင္းလည္ ေမတၱာ ေတာင္းခံေနသူ
အေပၚ ကၽြန္မ စိတ္ၫြတ္ သြားမွာစိုးၿပီးမ်ား လကၤာ ေခ်ာေအာင္ မုသား
ေျပာေနတာလား မသိဘူး။ ဆြတ္ေစ ခ်င္လြန္းတဲ့ ပန္းေလးကလည္း ေလလာလာမလာ လာ
ဘယ္ညာယိမ္းၿပီး ဟန္ ေရးျပရတာ ေမာလွေပါ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္
ေမတၱာပန္းကို မဆြတ္လွမ္း သလို ဘယ္ပန္းမာလာကိုမွ လည္း စိတ္၀င္စားဟန္ မျပ
တာေၾကာင့္ တစ္မ်ဳိးေတာ့ စိတ္ေအးရေသးတယ္။ ဒီလုိ ဆုိေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခြင့္ေလး
ရိွေသးတယ္ေပါ့။ “မင္းလူက ဘယ္မိန္း ကေလးမွ စိတ္မ၀င္စားဘူး ဆုိေတာ့ ေယာက်္ားခ်င္းမွ စိတ္၀င္စားတတ္တဲ့ အေျခာက္ႀကီးမ်ားလားဟယ္”
ကၽြန္မဘက္က မခံခ်င္ တဲ့ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြက လည္း သူ႔အေပၚ အဲဒီလုိ ျမင္ျပင္းကတ္ၾက ေသးရဲ႕။
တကယ္ဆုိေတာ့ လည္း အားလံုးရဲ႕ အျမင္မွာ သူနဲ႔ ကၽြန္မေလာက္ ေနနဲ႔လ၊
ေရႊနဲ႔ျမလုိ လိုက္ဖက္ညီ တာ ရိွမွမရိွဘဲကိုး။ မိဘခ်င္းက လည္း ဂုဏ္ရည္ညီ၊
သူငယ္ ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကလည္း သင့္ျမတ္ခ်စ္ၾကည္၊ သူက သာ ခ်စ္ေတးသီမယ္ဆုိရင္
ကၽြန္မ ဘ၀အတြက္က ခ်ဳိၿမိန္ ျခင္းေန႔ရက္ေတြ စီရီေနမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဘ၀ဆုိတာ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ေရြး ခ်ယ္သီခ်ဳပ္ထားတဲ့ ဇာတ္ လမ္းတြဲတစ္ပုဒ္မွ မဟုတ္ တာ။
“ျမဖူးခိုင္တစ္ေယာက္ တည္း Sweet Smile ေကာ္ဖီ ဆုိင္ကို လာခဲ့ပါလား” ဆုိတဲ့
မထင္မွတ္တဲ့ ခ်ိန္းဆုိမႈ တစ္ ခုေၾကာင့္ ရင္ေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ ခုန္သြားရတဲ့
မိန္းက ေလးတစ္ေယာက္ဟာ အသည္းတံခါးကို သူ မေခါက္ခင္ကတည္းက ဖြင့္
ခ်င္ေနႏွင့္သူဆိုေတာ့။ စကား စရခက္ၿပီး အိုးတိုးအမ္းတမ္း ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ကို
သနားမိရာ ကေန အမွားေတြ ဆင့္ကုန္ ေတာ့တယ္။
“တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ကိုကို ျမေလးကို ဖြင့္ေျပာမယ္ဆုိ တာ ျမေလးသိပါတယ္ ကိုကို ရယ္။ ျမေလးမွာ ကုိကို႔ကုိ ေပးဖို႔ အေျဖလည္း အဆင္ သင့္ပါ”
သူ႔ မ်က္ႏွာေပၚက အံ့ ၾသတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းေကြး ၫြတ္က် လာတဲ့
ႏႈတ္ခမ္းကို ျမင္လုိက္ ရတဲ့ အခိုက္အတန္႔မွာမွ ကၽြန္မ ဆႏၵေတြ ေစာမိၿပီ
ဆုိတဲ့ အသိနဲ႔ ေဇာေခၽြးျပန္လာ ရေတာ့တယ္။
“ကုိယ္က ကုိယ့္ညီမ ေလး ခ်စ္သူရေနၿပီဆုိတဲ့ သတင္းၾကားလုိ႔ မွန္မမွန္ မင္းကိုေမးမလုိ႔ပါ”တဲ့။
မိန္းမသားတစ္ ေယာက္ရဲ႕ အရွက္ကို ေရ လိုက္ငါးလိုက္ ေဖးမဖို႔ သူ႔မွာ တကယ္ပဲ
ေစတနာမရိွတာ လား။ ေခ်ာ္လဲရာ ေရာထုိင္ လုိက္ဖို႔ ကၽြန္မအေပၚမွာ ဒီ
ေလာက္ေတာင္ ေမတၱာ ေခါင္းပါးေလသလား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မက ေတာ့
အဲဒီေန႔ကတည္းက သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကိုလည္း မသြားရဲေတာ့ဘူး။ သူ႔ကို လည္း
မ်က္ႏွာခ်င္းမဆုိင္ရဲ ေတာ့ဘူး။ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ လည္း ႏႈတ္ရဲမိေလျခင္းလုိ႔
ေနာင္တဆိုးေတြ ဖိစီးေန ေတာ့တယ္။ ဒီ့ထက္ဆုိးတာ က အိမ္ကိုအ၀င္အထြက္ မပ်က္တဲ့
သူငယ္ခ်င္းဆီက ေနပဲ သူ႔ခံယူခ်က္ေတြ၊ ထင္ ျမင္ခ်က္ေတြ ၾကားသိရျပန္ ေတာ့
ပုိၿပီးေဆြးရတယ္။
“ကိုကိုက မိန္းကေလး ဆုိတာ ဣေႃႏၵႀကီး တစ္ခြဲသားနဲ႔
ေနရမယ္ မဟုတ္ေပမဲ့ မိန္းမသား သိကၡာေတာ့ ရိွရ မယ္တဲ့။ ေယာက်္ားေလးေတြ ေရွ႕
ညိဳျမလုပ္တာ၊ ေရလာ ေျမာင္းေပးလုပ္တာဟာ ကုိယ့္အေပၚ ျမတ္ႏိုးမယ့္ သူအတြက္
တန္ဖိုးက်ေစ သတဲ့။ အခ်စ္ေရးမွာ မိန္းကေလးက စရတာမ်ဳိး ဆုိရင္ ေတာ့
ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ သတ္ လုိက္တာနဲ႔ အတူတူပဲတဲ့။ ငါ ရည္းစား ထားတာ ရိပ္မိလို႔
မ်ားလား မသိဘူး။ အဲဒီလုိ ေတြေျပာေနတယ္ ျမေလးေရ”
သူနဲ႔
ကၽြန္မၾကားက ရွက္စရာ အျဖစ္ဆုိးကို မသိ ရွာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ဒီလုိ ေျပာျပေတာ့
ကၽြန္မရဲ႕ ေမွ်ာ္ လင့္ခ်က္ေတြ နိဂံုးခ်ဳပ္အဆံုး သတ္ခဲ့ရၿပီေလ။ သူက ေျပာ
ျပထားပံုမရတာေၾကာင့္ ကၽြန္မလည္း သူငယ္ခ်င္းကို ရင္မဖြင့္ရဲဘဲ
ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ ေနခဲ့ရတယ္။
ဒီေလာက္ လမ္းသင့္ၿပီး ကမ္းလင့္ေနတဲ့
ပန္းတစ္ပြင့္ ကိုမွ သူက ဥပကၡာ ျပဳရက္ တယ္ဆိုေတာ့လည္း ေမွ်ာ္ေတာ္ေဇာနဲ႔
ေမာႏြမ္းသြားရ တဲ့ ေမတၱာပန္းေလးကို ကုိယ့္ ဘာသာပဲ ႏွလံုးသားထဲမွာ ေသာ့ခတ္
သိမ္းထားဖို႔ ကၽြန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရေတာ့တယ္ ေလ။
“တကယ္ေတာ့ ကုိယ္ က
ေလာဘႀကီးလြန္းခဲ့တာ ပါ။ ကုိယ္တန္ဖိုးထားျမတ္ ႏိုးခ်င္တဲ့ မိန္းကေလးဟာ
ကုိယ့္ေပတံနဲ႔ စံလြဲေနတာကို ျမင္ေတြ႕ေနရေတာ့ ကုိယ္ရင္ နာခဲ့ရတယ္။
ႏွေျမာေၾကကြဲ ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္ညိႇ ဖို႔ မႀကိဳးစားခဲ့မိဘူး။ ကုိယ္
သတၱိ နည္းခဲ့တာကို ၀န္ခံပါ တယ္။ ကုိယ္ခ်စ္ေပမဲ့ မႏွစ္သက္တဲ့ မိန္းကေလးမို႔
လက္မတြဲရဲသလို လ်စ္လ်ဴ႐ႈ ထားရတာကိုလည္း မခံစား ႏုိင္တာနဲ႔ ကုိယ္အေ၀းကို
ထြက္ေျပးမိတာပါ”
သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အခင္အမင္ မပ်က္ခဲ့ေပမဲ့ အလုပ္
ကိုယ္စီနဲ႔ လူႀကီးဘ၀မွာေတာ့ ေက်ာင္းသူတုန္းကလို တပူး
တြဲတြဲမေနႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ သူ ႏုိင္ငံျခားကို ထြက္သြားေၾကာင္း ၾကားသိရေပမဲ့
အရင္လုိ ႏႈိက္ႏႈိက္ခၽြတ္ခၽြတ္ လည္း မေမးမိေတာ့ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း အေျခ
အေနကို ရိပ္စားမိပံုနဲ႔ သူ႔ အစ္ကုိအေၾကာင္းေတြ သိပ္ မေျပာရွာေတာ့ဘူး။
“ႏုိင္ငံျခားက ယဥ္ ေက်းမႈနဲ႔ လက္ပြန္းတတီးရိွ လာတာနဲ႔အမွ် ကုိယ့္ေပတံ ဟာ
အတၱကို အေျခခံၿပီး စံလြန္ေနမွန္း တျဖည္းျဖည္း သိလာရတာပါ။ ျမန္မာမိန္း
ကေလးေတြရဲ႕ တန္ဖိုး အတိမ္အနက္ကို အသိ ေနာက္က်ေလျခင္းလုိ႔ ကုိယ္ တကယ္
ေႂကြကြဲရပါတယ္ ျမေလးရယ္။ ျမေလးရဲ႕ ႐ိုး သားတဲ့ ပြင့္လင္းမႈေတြဟာ
စည္းတစ္ခုရဲ႕ ေဘာင္အတြင္း မွာပဲ ရိွခဲ့တယ္ဆုိတာ ကုိယ္ အဲဒီေတာ့မွ
ဘ၀င္က်ခဲ့ရ တာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကုိယ္ ျမေလးကို ေတာင္းပန္ဖို႔ ၀န္ခံဖို႔
ျပန္လာခဲ့တာပါ။ ကုိယ္ ျမေလးကို ခ်စ္ခဲ့တယ္။ ခုခ်ိန္ထိလည္း ခ်စ္ေနဆဲပဲ။
ျမေလးလည္း ကုိယ့္လုိပဲ မဟုတ္လားဟင္”
“ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ”
“ဟင့္အင္း ဘာမွ မျငင္းလိုက္ပါနဲ႔ ျမေလးရယ္။ ျမေလးရဲ႕ ျဖဴစင္တဲ့ ေမတၱာ ကို
ဥပကၡာျပဳခဲ့မိတဲ့ ကုိယ့္ အျပစ္ေတြကို ကုိယ္ ျပန္ေပး ဆပ္ပါရေစ။
က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အယူအဆေတြကို ကိုယ္ စြန္႔ ပစ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ျမေလး အိမ္
ေထာင္ေရး မသာယာတာ ေတြလည္း ကုိယ္ ၾကားခဲ့ၿပီး ၿပီ။ ညီမေလးဆီက ျမေလး မိဘေတြ
အတင္းစီစဥ္တဲ့ ျမေလး မဂၤလာပြဲ အေၾကာင္းကို ၾကားရတုန္းကထက္ ျမေလး ေယာက္်ားက
ျမေလး အေပၚ မၾကင္နာဘဲ ေငြကို ခ်ည္း ေလာဘတႀကီး ကုန္းရွာေနတဲ့
လူ႔အႏၶႀကီးမွန္း သိလုိက္ရတာက ကုိယ့္ရင္ကို ပုိနာက်င္ေစခဲ့တယ္။ ရင္နာ
စရာအတိတ္ေတြကို ထားခဲ့ ၿပီး ကုိယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘ၀ အသစ္ကို ျပန္စရေအာင္ပါ
ျမေလးရယ္”
ကၽြန္မ အံ့ၾသလြန္းလို႔ ကုိယ့္နားကုိယ္ မယံုႏုိင္ေအာင္
ပါပဲ။ ဒီေလာက္ တစ္ယူသန္ စိတ္ႀကီးတ့ဲ သူ႔ဆီက ဒီလုိ ေပ်ာ့ေပ်ာင္း ႏူးညံ့တဲ့
စကား မ်ဳိးေတြၾကားရတာ ကၽြန္မ အတြက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား တန္ဖိုး ႀကီးလိုက္သလဲ။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ ဘ၀ဟာ အိမ္ေထာင္ေရး ေခ်ာက္ႀကီးထဲကို ထိုးက်ၿပီးခဲ့ၿပီ။
အဲဒီေခ်ာက္ ႀကီးထဲကေန ျပန္ဆယ္တင္ ခ်င္လုိ႔လည္း ေနာက္ထပ္ ေခ်ာင္းကမ္းပါး
တစ္ခုထဲ ျပန္ က်ရဦးမွာပဲ။
“ကုိယ္က အခ်စ္သက္သက္နဲ႔ ျမေလးဆီ ျပန္လာခဲ့တာပါ။ အားလံုးနဲ႔ ေ၀းရာ ကို ကုိယ္ေခၚသြားပါရေစ”
“ဒါေပမဲ့ ေနာက္က် သြားၿပီ ကိုအံ့စြမ္းေမာင္”
“ျမေလး သားေတြကို မခြဲႏုိင္ရင္ ေခၚခဲ့ပါ။ ကုိယ္ အရင္လို သေဘာထား မေသးေတာ့ပါဘူး”
“ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မက အရင္လို ဆယ္ေက်ာ္သက္ ကေလးမေလး မဟုတ္ေတာ့ ဘူးေလ။ ကၽြန္မက
အိမ္ ေထာင္သည္ တစ္ေယာက္ ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္က အလြန္
အဖိုးတန္မယ့္ စကားတစ္ခြန္းဟာ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ အမွည့္လြန္ သစ္သီး တစ္လံုးလို
ပုပ္အဲ့ သြားခဲ့ၿပီ။ တန္ဖုိးမဲ့ သြားတဲ့ အျပင္ မသတီစရာ ျဖစ္သြား
ခဲ့ရပါၿပီရွင္”
မထင္မွတ္တဲ့ လက္ သီးပုန္းတစ္ခုကို မကာကြယ္ ႏုိင္လိုက္သူလုိ သူ႔ မ်က္ႏွာ ပ်က္ယြင္း မႈန္မႈိင္းသြား တယ္။ “ကိုယ္က မင္းႀကိဳဆုိမယ္ ထင္ထားတာ”
“အခ်ိန္ လြန္သြားခဲ့ၿပီပဲ ကိုအံ့စြမ္းေမာင္။ မသာယာတဲ့
အိမ္ေထာင္ေရးဆုိေပမဲ့ မၿပိဳကြဲေအာင္ ထိန္းသိမ္းဖုိ႔ တာ၀န္ ကၽြန္မမွာ
ရိွေသးတယ္။ မိသားစု အသိုက္အျမံဳ မွာ ကြဲထင္ေနတဲ့ အက္ ေၾကာင္းေတြၾကားကို
သားေလးႏွစ္ေယာက္ ညပ္ကၽြံ သြားမွာမ်ဳိး ကၽြန္မ အျဖစ္မခံ ႏုိင္ဘူး။
သားတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာနဲ႔ပဲ အက္ ေၾကာင္းေတြကို ျပန္ဖာေထး
ရဦးမွာ”
“ဒါျဖင့္”
“ကၽြန္မက ျမန္မာ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ပါ ကုိအံ့စြမ္းေမာင္” ေၾကကြဲေဆြးျမည့္သြားတဲ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြထဲမွာ တျဖည္းျဖည္း ဆန္႔က်င္ ဘက္ အေရာင္ေတြ တဖ်တ္ ဖ်တ္လက္လာတယ္။
“မင္းကို ေလးစားသြား ၿပီ ျမဖူးခိုင္”
အေျခအေနကို သေဘာ ေပါက္သြားသလို ေစာဒက ထပ္မတက္ေတာ့တဲ့ သူ႔ကို တကယ္ပဲ
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ေက်ာခုိင္း သြားတဲ့ သူ႔ေက်ာျပင္ေနာက္မွာ
တင္းတင္းေစ့ေနတဲ့ တံခါးခ်ပ္ေလး တစ္ခု က်န္ ေနခဲ့တာပါ။ တစ္ခ်ိန္က
ဟၾကည့္မိတဲ့ တံခါးခ်ပ္ ေနာက္ကြယ္မွာ မခ်င့္မရဲနဲ႔ ေသာ့ခတ္ပိတ္ပစ္လိုက္ရတဲ့
အသည္းႏွလံုးတစ္စံုရိွခဲ့ တယ္။ ခုေတာ့ လူမႈက်င့္၀တ္ စည္း၀ိုင္းတစ္ခု အတြင္း က
အသည္းႏွလံုး တစ္စံုေရွ႕ မွာ ဟခဲ့မိတဲ့ တံခါးတစ္ခ်ပ္ ဟာ
တင္းတင္းပိတ္သြားခဲ့ ၿပီးပါၿပီ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တံခါး တစ္ခ်ပ္ဟာ
ဟခဲ့တာျဖစ္ေစ၊ ပိတ္ခဲ့တာျဖစ္ေစ။ တံခါး ေနာက္မွာ အံ၀ွက္တစ္ခု ရိွမ
ေနတာကေတာ့ အေသအခ်ာ ပါပဲ။ သူ႔ကို တစ္ခ်ိန္က ဟ ေပးခဲ့မိတဲ့ တံခါးတစ္ခ်ပ္
ေနာက္မွာ ႐ိုးသားတဲ့ ခ်စ္ ေမတၱာေတြပဲ ရိွခဲ့သလို ခု ခ်ိန္မွာ အေသအခ်ာ
ေစ့ပိတ္ သြားၿပီျဖစ္တဲ့ တံခါးခ်ပ္ ေနာက္မွာလည္း သိုသိပ္တဲ့
အက်င့္သိကၡာေတြပဲ ရိွပါတယ္။
မာနေတြ၊ အာဃာတ ေတြလို မ႐ိုးသားတဲ့ အံ၀ွက္ ေတြ တစ္ခုမွမပါတဲ့ တံခါး တစ္ခ်ပ္ပါ။ ေၾသာ္ သူက ပိတ္ထား တဲ့ တံခါးခ်ပ္ကိုမွ တန္ဖိုး ထားခ်င္ခဲ့သူေလ။
ေ၀၊စီးပြားေရးတကၠသိုလ္၊ (ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဇူလိုင္လ ၂၀၁၂)
|
No comments:
Post a Comment