သူ႔မွာဆက္လက္ရွင္သန္ႏိုင္ေလာက္သည္႔ခြန္အားမရိွေတာ႔။ စင္စစ္ ရွင္သန္ခ်င္သည္႔စိတ္ဓါတ္ပင္မရိွေတာ႔။ တစ္သက္လံုး မတ္တတ္မတ္တတ္ ဆိုသလိုေနလာခဲ႔ရာက ယခုေတာ႔ ေန႔လည္ေၾကာင္ေတာင္ပင္ ေျမျပင္မွာ ၀ပ္စင္းခ်င္ေနၿပီ။ တံုးလံုးပက္လက္ႀကီးသာ လွဲ၍ေနခ်င္ၿပီ။ သူ႔သခင္ေတြ မဲလံုးအနီးသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ သူသြားေတာ႔မည္ဆိုတာ သည္လူေတြ သိေနၾကသည္ပဲဟု မဲလံုးေတြးမိသည္။
သို႔ေသာ္ သူ မအံ႔ၾသပါ။ သည္လူေတြသည္ တစ္သက္လံုး သူ႔ကိုခိုင္းေစလာၾကသူမ်ား ၊ သူ႔ကို အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု စီမံခန္႔ခြဲလာၾကသူမ်ား ၊ သူ႔ဘ၀တစ္ခုလံုးကို ခ်ဳပ္ကိုင္ျခယ္လွယ္ၾကသူမ်ားျဖစ္၍ သူ႔အေၾကာင္း သူ႔ထက္ပင္ သိၾကမည္ဆိုလွ်င္လည္း မဲလံုး အံ႔ၾသမိမည္မဟုတ္ပါ။ ျဖစ္ႏီုင္မည္ဆိုလွ်င္ သည္လူေတြကို တစ္ခုေလာက္ မဲလံုးေတာင္းပန္ခ်င္သည္။ သူ႔ေရွ ႔ေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္းမွာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားသည္႔ သံႀကိဳးကို သူမေသမီ တဒဂၤကေလး ျဖစ္ျဖစ္ ေျဖေပးပါဟူ၍ပဲျဖစ္သည္။
သံႀကိဳး အတုပ္အေႏွာင္ကင္းေသာဘ၀ ၊ တစ္သက္လံုး ေမွ်ာ္မွန္းတမ္းတခဲ႔ရသည္႔ လြတ္လပ္ေသာ ဘ၀ကို ယခုေနာက္ဆံုးအခ်ိန္က်မွပင္ သူအမြတ္သိပ္ႀကီး မြတ္သိပ္ေနမိေတာ႔သည္။ သို႔ေသာ္ စင္စစ္ေတာ႔လည္း ေႏွာင္ႀကိဳးမဲ႔ေသာဘ၀၏ အရသာ ၊ လြတ္လပ္ေသာ ဘ၀၏ အရသာဆိုသည္ကို သူေသေသခ်ာခ်ာပင္ မွန္းဆမိေတာ႔သည္မဟုတ္။
သည္ဘ၀မ်ိဳးႏွင္႔ ေ၀းေနတာၾကာခဲ႔ၿပီ။
ေတာထဲမွာေဆြအုပ္မ်ိဳးအုပ္ႏွင္႔ လြတ္လပ္စြာ လွည္႔လည္သြားလာေနထိုင္ခဲ႔ရသည္႔ဘ၀။ တစ္ေနကုန္တစ္ေနခန္း စားလိုက္၀ါးလိုက္ ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါးလိုက္ႏွင္႔ ေနထိုင္ခဲ႔ရသည္႔ ဘ၀။ ကိုယ္႔ေျခေလးေျခာင္းလံုးကို ကိုယ္ပိုင္ၿပီး ကိုယ္႔ေက်ာေပၚမွာလည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွတင္ေခၚစရာမလို ၊ ဘယ္အေလးအလံေတြကိုမွလည္း တြန္းထိုးဆြဲငင္ေနစရာမလိုသည္႔ ဘ၀။ ယခုေတာ႔ သည္ဘ၀သည္ သူမည္မွ်ပင္တမ္းတသည္ဆိုေစ အာရံုထဲတြင္ကား ၀ိုးတ၀ါးမွ်သာ ရိွေတာ႔ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာၿပီျဖစ္သည္႔ ယေန႔ကာလတိုင္ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ ျမင္ေနဆဲ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကား ရိွေနသည္။
လြတ္လပ္ေသာ ဘ၀ နိဂံုးခ်ဳပ္ေသာေန႔။
ကၽြန္ဘ၀သို႔ က်ေရာက္ခဲ႔သည္႔ေန႔။
******************************
သူတို႔ဆင္အုပ္က်က္စားရာအနီးတ၀ိုက္မွာ လူသတၱ၀ါအခ်ိဳ ႔ ေရာက္ရိွေနတာ သူတို႔သတိျပဳမိၾကသည္။ ေတာထဲမွာရိွသည္႔ အျခားသတၱ၀ါမ်ိဳးစံု၏ သေဘာကို သူတို႔ သိၾကသည္။ သို႔ေသာ္ လူဆိုေသာ သတၱ၀ါ၏ သေဘာသဘာ၀ကိုမူ သူတို႔မသိၾက။ ထိုသူတို႔၏ အေလ႔အထကို သူတို႔နားမလည္။ မကၽြမ္းက်င္။
မကၽြမ္းက်င္သည္႔အတြက္ေၾကာင္႔ သူတို႔သည္ ထိုလူဆိုေသာ သတၱ၀ါကို သတိထားၾကသည္။ ေၾကာက္ၾကသည္။ ေရွာင္က်ဥ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ေၾကာက္ရင္း ေရွာင္က်ဥ္းရင္းပင္ လူ၏ေထာင္ေျခာက္တြင္းသို႔ သူတို႔သက္ဆင္းခဲ႔ၾကျခင္းျဖစ္ေခ်သည္။
ထိုေန႔က ေတာထဲမွာအ၀ီစိပြက္ေလသည္။
ပတ္ပတ္လည္ ေတာတခြင္လံုးမွာ ေၾကာက္မက္ဘြယ္ ဆူညံသံမ်ား ရုတ္တရက္ အဆက္မျပတ္ထြက္ေပၚသည္။ သည္အသံေတြသည္ လူတို႔ ဖန္တီးသည္႔ ေသနတ္သံ ၊ ေဗ်ာက္အိုးေဖာက္သံ ၊ တံုးေခါက္သံ ၊ သံပံုးတီးသံ ၊ ေအာ္သံဟစ္သံမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း မဲလံုးတို႔မသိႏိုင္။ သူတို႔သိသည္မွာ ေၾကာက္မက္ဘြယ္ တစ္ခဲနက္ အသံႀကီးမ်ား အဆက္မျပတ္ေပၚထြက္ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။
သည္အသံဗလံမ်ားႏွင္႔အတူ မီးေတာက္မီးလွ်ံေတြလည္း အရပ္မ်က္ႏွာအႏွံ႔အျပားမွာ ေျခာက္ျခားစရာျမင္ေတြ႔ၾကရသည္။ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားရသည္႔ အခ်ိန္အခါမ်ိဳး၌ သူတို႔အားကိုးရာသည္ အဘ စြယ္စံုႀကီးျဖစ္၏။ အဘစြယ္စံုႀကီးေျပးရာေနာက္သို႔ သူတို႔အားလံုး ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္ၾကေလသည္။ သစ္ပင္ သစ္ကိုင္းႏွင္႔ ခ်ံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းတို႔သည္ သူတို႔ ဆင္အုပ္ႀကီးေအာက္တြင္ ျပားျပား၀ပ္၍ က်န္ရစ္သည္။ တစ္ေတာလံုးသည္လည္း လူတို႔လုပ္ေသာ အသံမ်ားထက္ပင္ ပို၍ဆူညံ ပို၍ေျခာက္ျခားဖြယ္ေကာင္းသည္႔ ဆင္အုပ္ႀကီး၏ ထိတ္လန္႔တၾကား ေအာ္သံဟစ္သံ ေျပးလႊားသံမ်ားေၾကာင္႔ ကမာၻပ်က္သည္႔ႏွယ္ ပြက္ပြက္ညံလ်က္ရိွေလသည္။
က်ံဳး ...
ေရွ ႔လည္း မတိုးႏိုင္ ၊ ေနာက္လည္းမဆုတ္ႏိုင္ေသာ အေနအထားမ်ိဳး ေတာထဲမွာမဲလံုး တစ္ခါမွ် မႀကံဳစဘူးခဲ႔။ ရိွသမွ် အဆီးအတားကို အုပ္စုႀကီး၏ အင္အားျဖင္႔ တရၾကမ္းဖယ္ရွားကာ ကမူးရႈးထိုးေျပးလႊားခဲ႔ရာက ရုတ္တရက္ ေရွ ႔မတိုးႏိုင္ ေနာက္မဆုတ္ႏိုင္ေဘးဘီပင္ မလွည္႔ႏိုင္သည္႔ ထူးဆန္းေသာ အက်ဥ္းအက်ပ္တစ္ခုထဲသို႔ လွ်ပ္တျပက္ ေရာက္သြားေသာအခါ မဲလံုး ေသြးပ်က္မတတ္ ထိတ္လန္႔သြားမိသည္။
က်ံဳးထဲမွာပိတ္မိေနၾကၿပီ။
ထံုးစံအတိုင္း အဘစြယ္စံုႀကီးကို အားကိုတႀကီး လိုက္ရွာၾကည္႔သည္။ အဘစြယ္စံုႀကီးသည္ နံေဘးနံရံရိွ သစ္လံုးတိုင္ႀကီးမ်ားကို တအားတို႔ေ၀ွ႔ကာ ၿဖိဳဖ်က္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးပမ္းေနသည္။ သစ္လံုးတိုင္ေတြ ယိုင္၍ယိုင္၍သြားသည္။ သည္တိုင္ေတြယိုင္လဲသြားလွ်င္ သူတို႔အားလံုး ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကမည္။ မဲလံုးတို႔ေမွ်ာ္လင္႔တႀကီးၾကည္႔ေနဆဲ ရုတ္တရက္အလြန္ျပင္းထန္ က်ယ္ေလာင္ေပါက္ကြဲေသာ အသံႀကီးတစ္ခု အနီးကပ္ၾကားလိုက္ရသည္။ အဘစြယ္စံုႀကီး တံု႔ခနဲျဖစ္သြားၿပီး တျဖည္းျဖည္း ဖင္ထိုင္က်သည္။ အဘ၏ နားသယ္စပ္ဆီမွ နီရဲေသာ ေသြးစီးေၾကာင္းတစ္ခု စီးဆင္းက်လာသည္။ ထို႔ေနာက္ စြယ္စံုႀကီး ေဘးတိုက္လဲက်သြားၿပီး နာက်င္စြာ ညည္းညဴေအာ္ျမည္သည္။ သို႔ေသာ္ ခဏမွ်သာၾကာသည္။ အသံတိတ္သြားၿပီး ခႏၶာကိုယ္ႀကီးလည္း မလႈပ္မယွက္ ၿငိမ္သက္သြားေလသည္။
အဘစြယ္စံုႀကီး က်ဆံုးသြားျခင္းႏွင္႔အတူ မဲလံုးတို႔ လြတ္လပ္ေသာဘ၀လည္း နိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ႔ရေလသည္။
******************************
သူ႔ခႏၶာကိုယ္ အေသြးအသားထဲ သူ႔ဦးေႏွာက္ႏွင္႔ သူ႔ႏွလံုးသားထဲမွ အရိုင္းစိတ္ကို ေလ႔က်င္႔ခန္းအမ်ိဳးမ်ိဳး သင္တန္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင္႔ ခ်ိဳးဖ်က္ေဖာက္ထုတ္ခဲ႔ၾကသည္႔ ရွည္လ်ားေသာငရဲခန္းကာလကိုကား မဲလံုးျပန္မေတြးခ်င္။ သူ႔လည္ကုပ္ေပၚ လူတစ္ေယာက္ပထမဆံုး ခြစီးခံရသည္႔ အျဖစ္ကို သတိရလွ်င္ပင္ သူမ်က္ရည္လည္လာသည္။
တကယ္ေတာ႔ မဲလံုးသည္ ခြန္အားဗလႀကီးမားေသာ္လည္း ေဒါသ အာဃာတနည္းပါးသူ ၊ အစြယ္ႏွစ္ေခ်ာင္း ၿပိဳင္းၿပိဳင္းရိွေသာ္လည္း တိုက္လိုခိုက္လိုစိတ္ကင္းမဲ႔သူျဖစ္ခဲ႔သည္။ လူသခင္မ်ားကို ေတာ္လွန္ေဖာက္ဖ်က္ကာ ကၽြန္ဘ၀မွလြတ္ေျမာက္ထြက္ေျပးဖို႔ မဲလံုး တစ္ခါမွ် မႀကိဳးစားဘူးခဲ႔။ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္သည္ဟူေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ေရာ ၊ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ႀကိဳးပမ္းမည္ဟူေသာစိတ္ဓါတ္ပါ သူ႔ရင္ထဲမွာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ်ပင္ ပီျပင္ထင္ရွားစြာ မျဖစ္ေပၚဘူးခဲ႔။ သူ႔တစ္သက္လံုး လူတို႔ ခိုင္းသမွ် ေစသမွ်ကိုသာ ေက်ပြန္စြာထမ္းေဆာင္ကာ သေဘာေကာင္းေသာ ဆင္ႀကီးဘ၀၌ က်ိဳးႏြံစြာေနထိုင္ခဲ႔သည္။ စင္စစ္လည္း အဘစြယ္စံုႀကီး က်ဆံုးခ်ိန္တြင္ သူ၏အရိုင္းစိတ္ဓါတ္ႏွင္႔ အရိုင္းသတၱိမ်ား တစ္၀က္ကုန္ခဲ႔၍ ေလ႔က်င္႔သင္တန္းဆင္းကာလတြင္ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ကုန္ဆံုးသြားခဲ႔သည္ဟု ဆိုရေပမည္။ ထိုကာလမွစ၍ မဲလံုးရင္ထဲ၌ အေႏွာင္အတည္းမွ ကင္းလြတ္လိုေသာဆႏၵႏွင္႔ အေႏွာင္အတည္းခံဘ၀တြင္ ေနရျခင္းအတြက္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲျခင္း ခံစားမႈမ်ားမွတပါး အျခားမရိွေတာ႔။
သို႔ေသာ္ မမွန္းဆႏိုင္ေသာ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင္႔ တစ္ေန႔ေသာအခါ မိမိအလိုအေလ်ာက္ လြတ္ေျမာက္ေလမလားဟူေသာ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကေလးတစ္ခုကမူ သူ႔ရင္ထဲတြင္ကိန္းေအာင္း၍ေနခဲ႔သည္။ စင္စစ္ သည္ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေၾကာင္႔ပင္ မဲလံုးသည္ လူတို႔လက္တြင္သည္မွ် အသက္ရွည္ရွည္ေနႏိုင္ခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ သူႏွင္႔အတူ အဖမ္းဆီးခံရသည္႔အထဲမွ မဲမႀကီး ဆိုလွ်င္ ေလ႔က်င္႔သင္တန္းေပးခံရစကာလမွာပင္ ရင္ကြဲနာျဖင္႔ကြယ္လြန္သြားခဲ႔သည္။ တမိႈင္မိႈင္ တေတြေတြႏွင္႔ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ႔စြာ အလုပ္လုပ္ရင္း သူ႔ထက္ေစာစီးစြာ ေသဆံုးခဲ႔ၾကသူေတြကိုလည္း မဲလံုး ျမင္ေတြ ႔ခဲ႔ရၿပီးျဖစ္သည္။
အဆိုးဆံုးကေတာ႔ ဘညိဳ ျဖစ္သည္။ ဘညိဳသည္ ဆင္သမားေတြ ၀ိုင္း၀န္းရိုက္ပုတ္ေအာ္ဟစ္ေနၾကသည္႔ၾကားကပင္ ကိုယ္႔ႏွာေမာင္းကို ကိုယ္တက္နင္းကာ အဆံုးစီရင္သြားခဲ႔သည္။ ဘညိဳ၏လုပ္ရပ္ကို ခ်ီးမြမ္းရမလား ၊ အျပစ္တင္ရမည္လား မဲလံုးမေ၀ခြဲတတ္။ သို႔ေသာ္ ဘညိဳလုပ္သြားပံုကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိတိုင္း အႀကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားရစၿမဲ။ သည္ျမင္ကြင္းကို ခ်က္ခ်င္းျပန္လည္ေမ႔ပစ္ႏိုင္ရန္ သူအတင္းႀကိဳးစားစၿမဲျဖစ္သည္။
*******************************
စင္စစ္ မဲလံုးေမွ်ာ္လင္႔ထားျခင္းသည္ လူတို႔၏စိတ္သေဘာႏွင္႔ပတ္သက္၍ အကဲခတ္မွားျခင္းေၾကာင္႔လည္းျဖစ္သည္။ မဲလံုး၏စိတ္၌ မိမိသည္ လူတို႔ခိုင္းသမွ်ေစသမွ်ကို မညည္းမညဴေဆာင္ရြက္ေပးလွ်င္တစ္ေန႔ေသာအခါ မိမိအေပၚ ေစတနာတံု႔ျပန္လိမ္႔မည္ ၊ မဲလံုးႀကီး သြားလိုရာသြားေတာ႔ဟု ႀကိဳးေျဖေပးလိမ္႔မည္ဟူ၍ တစ္ခါတစ္ရံ ေမွ်ာ္လင္႔ေနမိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံလည္းလူေတြမွာ တစ္ေန႔ေသာအခါ လုပ္စရာကိစၥ၀ိစၥေတြၿပီးစီးသြားၿပီး သူတို႔အရပ္သို႔ သူတို႔ျပန္သြားၾကကာ မိမိတို႔အား မိမိတို႔သဘာ၀အတိုင္း ေတာထဲတြင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနၾကရန္ ထားပစ္ခဲ႔ၾကလိမ္႔မည္ဟုလည္း မေရမရာေမွ်ာ္လင္႔ေနမိတတ္ေသးသည္။
သို႔ေသာ္ လူတို႔၏ကိစၥ၀ိစၥမ်ားမွာ ၿပီးဆံုးသည္ဟူ၍ မရိွခဲ႔ေခ်။ လူေတြလက္ထဲေရာက္ရိွၿပီး သူတို႔အမိန္႔ေပးစကားမ်ားကို နားလည္ေအာင္ သင္ၾကားၿပီးသည္႔အခ်ိန္ကစ၍ သစ္လံုးေတြကို ဦးေခါင္းႏွင္႔တြန္းေရႊ ႔သည္႔အလုပ္ ၊ သစ္လံုးရွည္ကို ႀကိဳးႏွင္႔ဆြဲသည္႔အလုပ္မ်ားကို သင္ရင္းလုပ္ လုပ္ရင္းသင္ရသည္။ အလုပ္သင္ဘ၀မွာပဲ ႏွစ္ေပါင္းအတန္ၾကာခဲ႔သည္။ စင္စစ္ လမ္းမရိွသည္႔ လွ်ိဳေျမာင္ ေခ်ာက္ကမ္းေတာေတာင္တန္းမ်ားကို ျဖတ္သန္းကာ သစ္လံုးမ်ားကို ျမစ္ဆိပ္အေရာက္ သယ္ရဆြဲရသည္႔အလုပ္သည္ အႏ ၱရာယ္မ်ားသေလာက္ ကၽြမ္းက်င္မႈလည္း အထူးလိုအပ္ေသာ အလုပ္ျဖစ္သည္။
မဲလံုးက သေဘာေကာင္းရံု ၀ီရိယႏွင္႔ ခြန္အားဗလ ရိွရံုသာမက ဥာဏ္ပညာလည္း ထက္ျမက္သူျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ သစ္လုပ္ငန္းပညာကို သူတကာထက္ လ်င္ျမန္စြာတတ္ေျမာက္သည္။ အားတက္သေရာ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္လုပ္သည္။ မဲလံုးႏွင္႔လုပ္ရလ်င္ အလုပ္တြင္သည္ဟု လူတိုင္းက မွတ္ခ်က္ခ်ၾကသည္။
စင္စစ္ အသက္ႏွစ္ဆယ္အရြယ္ေလာက္မွာပင္ မဲလံုးသည္ တကယ္ခန္႔ညား၍ ဥပဓိရုပ္ေကာင္းေသာ ဆင္ႀကီးတစ္ေကာင္ျဖစ္ခဲ႔သည္။ ဦးေခါင္းႀကီးသည္။ နဖူးျပင္က်ယ္သည္။ နားရြက္ဖားသည္။ မ်က္လံုးမ်ားၾကည္လင္၍ တကယ္စိတ္ႏွလံုးေကာင္းရိွေသာအသြင္အျပင္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ေက်ာကုန္းက ေရွ ႔ပိုင္းညီညာကာ ေနာက္သို႔ေျပေလ်ာက်ဆင္းသြားသည္။ လည္ပင္းကတိုေသာ္လည္း ျဗက္က်ယ္သျဖင္႔ ဆင္ဦးစီးအတြက္ အထိုင္ေကာင္းသည္။ ထို႔ျပင္ ရင္အုပ္က်ယ္သည္။ ေရွ ႔ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း ကားၿပီးျမင္႔လည္းျမင္႔သည္။ ေနာက္ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းက တိုတုတ္သေလာက္ ေတာင္႔တင္းခိုင္မာဟန္ရိွသည္။ ၿခံဳ၍ေျပာရလွ်င္ မဲလံုးသည္ ဆင္အေၾကာင္းနားမလည္သူမ်ားပင္ျမင္ရံုႏွင္႔ ႏွစ္သက္ၾကမည္း ဆင္ခန္႔ ဆင္လွႀကီး တစ္ေကာင္ျဖစ္သည္။
သေဘာေကာင္းေသာ မဲလံုးႀကီးကို ဆင္ဦးစီးမ်ား ၊ ဆင္ေခါင္းမ်ား သေဘာက်သကဲ႔သို႔ ခံ႔ညားတည္ၾကည္ေသာ ဥပဓိရုပ္ႏွင္႔ သူမတူေသာ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္မ်ားေၾကာင္႔ ဆင္ပိုင္ရွင္မ်ားအတြက္လည္း ဂုဏ္ယူ၀င္႔ၾကြားစရာျဖစ္ခဲ႔သည္။ မက္ဂရီကာ ကုမၸဏီမွ ဖာဂူဆင္တို႔ စမစ္တို႔ဆိုလွ်င္ ကုမၸဏီဌာနခ်ဳပ္မွ ဧည္႔သည္အသစ္ေရာက္တိုင္း မဲလံုးကို တခမ္းတနား ပြဲထုတ္ျပေလ႔ရိွသည္။ သူႏွင္႔တြဲ၍ ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကသည္။ သူ႔တစ္ကိုယ္တည္းကိုလည္း ဓါတ္ပံုေတြရႈေထာင္႔အမ်ိဳးမ်ိဳးမွရိုက္ၾကသည္။ သူ႔ကိုကႀကိဳးတန္ဆာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဆင္ယင္ကာ စီးၾကည္႔ၾကသည္။ သစ္တံုးႀကီးမ်ားကိုတြန္းၾကည္႔ခိုင္း ဆြဲၾကည္႔ခိုင္းၾကသည္။ ေလးတန္ေလာက္ ေဆလးေသာ သစ္တံုးႀကီးကို မဲလံုးဆြဲျပသည္ကိုၾကည္႔ကာ လက္ခုပ္ၾသဘာေပးၾကသည္။ သူ႔ကို ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္တစ္ေယာက္လို တစိမ္႔စိမ္႔ၾကည္႔ကာ သူ႔အမူအရာအမ်ိဳးမ်ိဳး ၊ သူ႔ဟန္ပန္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ရိုက္ကူမွတ္တမ္းတင္ၾကသည္။
တစ္ခါတစ္ခါေတာ႔လည္း မဲလံုး၏စိတ္တြင္ ဒီလူေတြသည္သူ႔ကို တကယ္ပင္ခ်စ္ခင္တြယ္တာၾကေလသလား ၊ တပ္မက္၍မ်ားပင္ ေနေလလားဟု ေတြးမိသည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ေလာက္ပင္ခ်စ္ေယာင္ခင္ေယာင္ျပဳၾကေသာ္လည္း အလုပ္ခိုင္းသည္႔ေနရာ၌ကား ေလ်ာ႔ပါးသြားသည္ဟူ၍ မရိွခဲ႔ေခ်။
ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ႔သည္႔ မဲလံုး၏ ကၽြန္ဘ၀သက္တမ္းအတြင္း ပိုင္ရွင္အဆက္ဆက္ေျပာင္းခဲ႔သည္။ ရွမ္းလူမ်ိဳး ဆင္ဖမ္းသမားမ်ားထံမွေန၍ ဖာဂူဆင္တို႔ မက္ဂရီကာ ကုမၸဏီသို႔ေရာက္သည္။ မက္ဂရီကာမွတဆင္႔ ျမန္မာဆင္သူေဌး တစ္ဦးလက္သို႔ေရာက္သည္။ သူေဌးက ကိုယ္ပိုင္သစ္လုပ္ငန္းတြင္ခိုင္းသည္။ ထို႔ေနာက္ အျခား ျမန္မာဆင္သူေဌးတစ္ဦးထံသို႔ ေရာင္းခ်သည္။ ပထမတြင္ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္။ ထို႔ေနာက္တြင္ အစိုးရ သစ္လုပ္ငန္းသို႔ငွားရမ္းသည္။ ေနာက္ပိုင္း လုပ္အားက်လာေသာအခါ အစိုးရအလုပ္မွ ႏႈတ္ထြက္ကာ သူေဌးထံမွာ ေဘာက္အလုပ္ေတြလုပ္ၿပီး ေနခဲ႔ရသည္မွာ ယခုကြယ္လြန္ခါနီး အခ်ိန္အထိ။
ယင္းႏွစ္ကာလမ်ားအတြင္း သူ႔လည္ကုပ္ေပၚ စီးနင္းခဲ႔သည္႔ ဆင္ဦးစီးေတြလည္း မနည္းေတာ႔။ သူ႔ကို အလုပ္အတူ လုပ္ေဖာ္တစ္ေယာက္လို ညီေနာင္သားခ်င္းတစ္ေယာက္လို ညွာညွာတာတာ ဆက္ဆံေဖာ္ရသည္႔ ေရႊထီးတို႔ ဖိုးခတို႔လို ဦးစီးမ်ားႏွင္႔လည္း ႀကံဳခဲ႔ရဖူးသည္။ ဘမုန္းတို႔လို အလကားေနရင္း စိတ္တိုေနတတ္ေသာ ဦးစီးမ်ား ၊ မညွာမတာ မစာနာတတ္သူမ်ားထံမွလည္း ဒုကၡႀကီးစြာ ခံခဲ႔ရဖူးသည္။
ဘမုန္းအေၾကာင္း ေတြးမိေသာအခါ ဘမုန္းကို ေခ်မႈန္းခဲ႔သည္႔ လေရာင္ႀကီးကို သတိရသည္။ လေရာင္ႀကီး ငါးႏွစ္အတြင္း ဦးစီး ေလးေယာက္ အပါအ၀င္ လူကိုးေယာက္ကို သုတ္သင္ရွင္းလင္းပစ္ခဲ႔ၿပီး ေနာက္ဆံုးတိုက္ပြဲတြင္ ေသနတ္ဒါဏ္ရာျဖင္႔ ေသဆံုးသြားခဲ႔သည္။
လေရာင္ႀကီး၏ ျပင္းထန္ေသာစိတ္ဓါတ္မ်ိဳး မဲလံုးတြင္မရိွပါ။ သူ႔တစ္သက္လံုး လူကိုအႏ ၱရာယ္ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ဘူးခဲ႔။ မေတာ္တဆ အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ေစဖူးတာပင္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါပဲရိွခဲ႔ဖူးသည္။ အဲသည္တုန္းက သူေနမေကာင္း။ တစ္ကိုယ္လံုးမအီမသာ နာက်င္ကိုက္ခဲေနသည္။ သူေနမေကာင္းမွန္းသိသျဖင္႔ ပိုင္ရွင္ေတြက သူ႔ကို အလုပ္မခိုင္း။ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာ မသိဘဲ အတင္းအလုပ္လုပ္ခိုင္းသည္႔ အခါမ်ိဳးတြင္ သူ႔မွာ အလြန္ဒုကၡႀကီးမားလွသည္။ ယခု အလုပ္မခိုင္းသည္႔အတြက္ သူေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။ သစ္ပင္ရိပ္မွာရပ္ကာ အဖ်ားေ၀ဒနာကို ခံစားရင္း သူ႔အေတြးမ်ားကို ငယ္စဥ္ဘ၀ဆီသို႔ လႊင္႔ေမ်ာေနသည္။
မပီသေသာ ၾကည္ႏူးမႈပံုရိပ္မ်ား။
သို႔ေသာ္ ၾကည္ႏူးမႈက တာရွည္မခံ။
ထံုးစံအတိုင္း ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ေသာ ထိုတစ္ေန႔ဆီက အိပ္မက္ဆိုးမ်ား သူ႔ေခါင္းထဲ တိုး၀င္လာသည္။ ေသနတ္သံ ၊ ေဗ်ာက္အိုး ေပထုပ္တို႔ေပါက္ကြဲသံ ၊ လူေတြ ညာသံေပး ေအာ္ဟစ္သံမ်ား။ ေခ်ာက္ခ်ားစဖြယ္ ေတာမီးေရာင္မ်ား။ ထို႔ေနာက္ အနီးကပ္ေပါက္ကြဲသည္႔ ဆင္ပစ္ေသနတ္သံႏွင္႔အတူ အဘစြယ္စံုႀကီးညည္းညဴလဲက်ေသဆံုးသြားရပံု။
ရင္တုန္လိႈက္ေမာစြာ အတိတ္ အိပ္မက္ဆိုးကို ျမင္မက္ေနဆဲ ညာဘက္နံေဘးမွ ထူးျခားေသာ လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုကို ရုတ္တရက္ျမင္လိုက္ရၿပီး ႏွာေမာင္းႏွင္႔ ဆတ္ကနဲယမ္းကာ ကာကြယ္လိုက္မိသည္။ အေျခအေနမွန္ကို သူသတိျပဳမိသည္႔ အခ်ိန္တြင္ သူ႔အား ေဆးကုရန္လာေသာ တိရိစၧာန္ေဆးကုဆရာ၀န္သည္ ေျမေပၚတြင္ တလိမ္႔ေခါက္ေကြးျဖစ္သြားရာက လူးလဲထကာ ေနာက္သို႔ ေလးငါးလွမ္း ဆုတ္ေျပးသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။
မဲလံုးရုတ္တရက္ထိတ္လန္႔ၿပီးလုပ္လိုက္မိျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းရိပ္မိသည္႔ ဆင္သမားတစ္ေယာက္က ဆရာ၀န္၏ ေဆးထိုးအပ္ႏွင္႔ ေရႊကိုင္းမ်က္မွန္ကို လိုက္ေကက္ေနသည္။ ေဘးလူမ်ား၀ိုင္းရယ္ၾကၿပီးေနာက္ ကတုန္ကယင္ျဖစ္ေနေသာဆရာ၀န္အား ေဆးပုလင္းတစ္လံုးထဲမွ အရည္တစ္ခြက္ငွဲ႔တိုက္တာေတြ ႔ရသည္။
" မဲလံုးက ေဒါသမႀကီးတတ္ပါဘူးဗ်ာ ၊ မေတာ္တဆျဖစ္သြားတာပါ " ဟု သူ႔အား မဲလံုးကိုယ္စား ေတာင္ပန္ၾကလိမ္႔မည္ထင္သည္။
*****************************
ေျခေလးေခ်ာင္းလံုးေခြကာ ေျမမွာ၀ပ္စင္းလ်က္ရိွသည္႔ မဲလံုး၏ အနီးတြင္ လူေတြ တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာသည္။ ဒီလူေတြ၏ မ်က္ႏွာေတြသည္ မေကာင္းၾက။ အထူးသျဖင္႔ ပိုင္ရွင္၏ မ်က္ႏွာသည္ မေကာင္း။ သူ႔အလုပ္ကို ႏွစ္ရွည္လမ်ား လုပ္ကိုင္ေပးခဲ႔သည္႔ မဲလံုးႀကီးအတြက္ စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာျဖစ္ေနဟန္တူသည္ဟု မဲလံုးေတြးမိသည္။
ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔ေတာ႔ ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုခ်စ္ရင္ သံႀကိဳးကေလးသာ ခဏေျဖေပးပါ ၊ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာလည္း ေျပးလႊားခုန္ေပါက္မေနႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး ၊ သံႀကိဳးမပါတဲ႔ ေျခနဲ႔ တစ္လွမ္းႏွစ္လွမ္းေလာက္ လွမ္းလိုက္ရရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ေသေပ်ာ္ပါၿပီဟု သူ႔စိတ္ထဲေျပာေနမိသည္။
လူေတြဟာ ငါ႔မ်က္ႏွာကိုခ်ည္းၾကည္႔ေနၾကတာပဲ။ ေျခေထာက္ေတြကို ဘာလို႔ မၾကည္႔ၾကတာလဲ။ ေျခေထာက္ေတြကို ၾကည္႔မိရင္ သံႀကိဳးေတြျမင္သြားၿပီး ေျဖေပးဖို႔စိတ္ကူး ရခ်င္ရၾကမွာဟု သူေမွ်ာ္လင္႔ေနမိသည္။ သူတစ္ခါမွ် မျမင္ဘူးေသာ လူတစ္ေယာက္ ပိုင္ရွင္ႏွင္႔အတူ သူ႔ဦးေခါင္းနား ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။ ပိုင္ရွင္ႏွင္႔အတူ သူ႔ဦးေခါင္းကို ပြတ္သပ္သည္။ သူ၀မ္းနည္းသြားသည္။
သူ႔အေပၚ ၾကင္နာရွာသည္ပဲ။
ခိုင္းေစလြန္းသည္႔အခါမ်ားတြင္ တစ္ခါတစ္ရံ ျငဴစူခဲ႔ဖူးသည္႔အတြက္ပင္ သူအားနာသြားမိသည္။ လူစိမ္းက သူ႔မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္မွ်ၾကည္႔လိုက္ၿပီးေနာက္ သူ႔အစြယ္ကို ပြတ္သပ္ၾကည္႔သည္။ အရွည္အလ်ားႀကီး မဟုတ္ေသာ္လည္း ညီညာေျဖာင္႔စင္း၍ အလြန္လွပသည္႔ စြယ္ငွက္ေပ်ာဖူးႏွစ္ေခ်ာင္း။ အစြယ္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပြတ္သပ္ေနရာက အစြယ္ရင္းရိွ အသားေပ်ာ႔ထဲသို႔ ထိုးၾကည္႔ဖိၾကည္႔သည္။
ရုတ္တရက္ မဲလံုးသိလိုက္သည္။ ငါေသလွ်င္ ငါ႔အစြယ္ကို ယူၾကမည္ပဲ။ ငါေသလွ်င္ျဖတ္ေရာင္းမည္႔ အစြယ္ကို ငါမေသေသးခင္မွာပင္ အားမနာ ပါးမနာ တိုင္းတာ ၾကည္႔ရႈေနၾကသည္ပဲ။
ေသသည္႔ေနာက္မွာ ယူၾကငင္ၾကပါ။ အစြယ္သာမက အရိုးေရာ အသားပါ သူတို႔ႀကိဳက္ရာ စီရင္ၾကပါ။ မေသခင္လည္း ခိုင္းေစခဲ႔ၿပီးၿပီ။ ေသသည္႔ေနာက္တြင္လည္း က်န္သမွ်ကိုယူၾကငင္ၾကဦးမည္။ ယူၾကပါ။ သူတို႔အတြက္လုပ္ၾကပါ။ သို႕ေသာ္ ငါ႔ကိုသံႀကိဳးေျဖေပးဖို႔ကေလး ေလာက္ကိုပင္ သူတို႔လုပ္မေပးႏိုင္ၾကၿပီလား။
တသက္လံုးမွာ ငါအေတာင္႔တဆံုး ၊ အငတ္မြတ္ဆံုးျဖစ္ခဲ႔သည္႔ ဒီဟာေလးတစ္ခုကို ငါေသခါနီး အခ်ိန္ေလးမွာပင္ သူတို႔လုပ္ေပးရေကာင္းမွန္း မသိၾကၿပီလား။ ဒီလူေတြ ေက်းဇူးကန္းလြန္းလွသည္တကား။
မဲလံုး ေဒါသမထြက္စဘူး အႀကီးအက်ယ္ ထြက္သြားသည္။ လေရာင္ႀကီးတို႔ ဘညိဳတို႔ကို သူျမင္ေယာင္သည္။ ရုတ္တရက္ ကုန္းရုန္းထဖို႔သူႀကိဳးစားသည္။ မရ။ သူ႔ေျခေထာက္မ်ားမွာ အားမရိွေတာ႔သလိုျဖစ္ေနသည္။ မဲလံုးမေလွ်ာ႔။ တအားေအာ္ဟစ္ကာ ရိွသမွ်အားကိုညွစ္ထုတ္သည္။ မဲလံုးခႏၶာကိုယ္ႀကီး တျဖည္းျဖည္းၾကြတက္လာသည္။ ေျခေလးေခ်ာင္းက တျဖည္းျဖည္းမတ္လာသည္။ လူေတြရုတ္တရက္ ေနာက္ဆုတ္သြားၾကသည္။ အားလံုးအံ႔အားသင္႔ေနၾကသည္။
တစ္သက္လံုး သေဘာေကာင္းပံုရခဲ႔ေသာ မဲလံုး၏မ်က္ႏွာႏွင္႔မ်က္လံုးတြင္ ႀကီးမားေသာ ေဒါသႏွင္႔အာဃာတကို သူတို႔ျမင္ေတြ႔ေနၾကရသည္။ လူေတြ ေနာက္ဘက္ ထပ္ဆုတ္သြားၾကသည္။ မဲလံုး ေျခေလးေခ်ာင္းေပၚတြင္ မတ္မတ္ရပ္ကာ စူးစူးစိုက္စိုက္ႀကီးၾကည္႔ေနသည္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို အားစိုက္ၿပီး ေတာင္႔ထားသည္။ ေရွ ႔သို႔တိုးဖို႔ သူ မႀကိဳးစား။ ႀကိဳးစားလွ်င္လည္း မရႏိုင္မွန္း သူသိေနသည္။
ေနရာမွာပင္ ေတာင္႔မတ္ကာ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ရပ္ၾကည္႔ေနသည္႔လူစုကို အျပင္းထန္ဆံုးေဒါသျဖင္႔စိုက္ၾကည္႔ေနရင္း တျဖည္းျဖည္းယိုင္လာသည္။ ေျခေထာက္မ်ားကလည္း ေခြညြတ္က်လာသည္။ ေတာင္႔ထား၍မရေတာ႔။ ေဘးဘက္သို႔ယိုင္သြားသည္။
မဲလံုး အသံအက်ယ္ႀကီးတစ္ခ်က္ ေၾကြးေၾကာ္ေအာ္ဟစ္ၿပီးေနာက္ ဗုန္းကနဲ လဲက်သည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ ၿငိမ္သက္သြားေလသည္။
****************************
မဲလံုး ေသဆံုးၿပီးသည္႔ေနာက္တြင္ သူ႔ေျခေထာက္မွသံႀကိဳးကို ျဖဳတ္ၾကသည္။ မဲလံုးကား သံႀကိဳးအတုပ္အေႏွာင္ ကင္းမဲ႔ေသာဘ၀ကို ခံစားႏိုင္ျခင္းမရိွေတာ႔။
သို႔ေသာ္ မည္သည္႔ဆင္ပိုင္ရွင္ ဆင္ဦးစီးမွ်လည္း သူ႔အား ႏွိပ္စက္ခိုင္းေစျခင္း မျပဳႏိုင္ၾကေတာ႔။
ေရးသူ - ေဖျမင္႔
( ရင္ခုန္ပြင္႔ မဂၢဇင္း ၊ ၾသဂုတ္ ၊ ၁၉၉၀)
No comments:
Post a Comment